Fascynuje
stworzyć pracę mu poświęconą mu, korzystając w jakimś stopniu z jego własnych praktyk. Po zrobieniu tego filmu miałam mnie fakt, że z perspektywy poczucie, że w pewien sposób stworzyłam indywidualnej niewielki kolejną pracę Freislera, co też wydaje mi i krótkotrwały strajk się ciekawe w kontekście dziedziczenia w obrębie sztuki. Tak więc, wracając do studentów może mieć takie twojego pytania, w tym przypadku wyko- samo znaczenie jak cała rzystanie przeze mnie mitu jako medium rewolucja hipisowska było próbą kontynuacji działań postaci, którą opisywałam. Z poruszanymi dotychczas wątkami wiąże się ukute przez ciebie pojęcie „ciemnej aury”, czy możesz wyjaśnić, co to jest?
„Ciemna aura” to żartobliwy termin, który wymyśliłam podczas pisania mojej pracy magisterskiej dla opisania wpływu dokumentacji na jej przedmiot. Oczywiście samo pojęcie aury ma związek z myślą Benjamina, który określił aurę jako „unikalne zjawisko oddalenia, bez względu na bliskość rzeczy oglądanej”, odczuwalne w momencie obcowania z dziełem sztuki lub naturą. Benjamin twierdził, że nie mamy do czynienia z aurą w przypadku dzieła zreprodukowanego. Z drugiej strony, na podstawie naszych doświadczeń możemy dojść do wniosku, że w przypadku reprodukcji czy dokumentacji nie możemy mówić o braku aury, ale raczej o innym jej rodzaju. Jest to „zjawisko oddalenia” przekazane przez wydarzenie, które faktycznie nie miało miejsca, stworzone przez błędy w relacji, niedokładną dokumentację, nasze sentymenty, lęk przed właściwą interpretacją. Zastanawiałam się, jak mogłabym opisać zjawisko fałszywej aury i doszłam do wniosku, że można ją porównać do ciemnej materii, niewidzialnej, bo nieemitującej światła, ale wpływającej na procesy grawitacji. Ciemna aura w dyskretny sposób wpływa na nasze rzekome wspomnienia, czyniąc je bardziej atrakcyjnymi i pociągającymi od faktycznych zdarzeń. I tak samo jak wszechświat zbudowany jest w dziewięćdziesięciu sześciu procentach z ciemnej materii, tak historia sztuki w większości zajęta jest przez ciemną aurę wydarzeń i obiektów, które błędnie zrozumieliśmy.
Agnieszka Polska (1985) — zajmuje się wideo, animacją i fotografią. W tym roku zdobyła główną nagrodę w konkursie malarskim im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, a jej filmy były prezentowane w Tate Modern w Londynie. Polska znalazła się także wśród 20 artystów nominowanych w 2012 roku do Future Generation Prize — nagrody dla młodych artystów, ufundowanej przez ukraińskiego kolekcjonera Wiktora Pinczuka. Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych (m.in. Auroryt, 2012, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; Forgetting of Proper Names, 2012, Calvert 22, Londyn; How the Work is Done, 2012, PinchukArtCentre, Kijów; Based in Berlin, 2011, KunstWerke, Berlin).
No80 / czytelnia
144—145