0–34
TRUDNOŚCI 28.09–17.11 Warszawa, Galeria Kolonie, ul. Bracka 23/52 www.galeriakolonie.com
o rzeźbę, obiekt w przestrzeni i mural, gdzie również najbardziej interesują ją zagadnienia czysto formalne i odniesienia do estetyki modernizmu. Mieszka w Poznaniu. 0–36
Kompozycje Izy Koniarz prezentowane na wystawie Trudności wymagają od widza percepcyjnej wytrwałości — to nie są prace, które obejmuje się jednym spojrzeniem. Przeciwnie, niewielkie formaty i delikatna kreska skłaniają do wnikliwego oglądu: na rysunkach drobne, delikatnie zaznaczone motywy są niby „wydłubywane” z białej powierzchni papieru; często przecina je — bądź scala — cienka kolorowa linia. Pełne trudnych do identyfikacji motywów i brawurowych zestawień kolorystycznych, wyglądają, jakby należały do jakiegoś osobliwego porządku estetycznego. Koniarz nie dba o logikę związków przyczynowo-skutkowych — pozwala, by „fabuła” rysunku lub obrazu toczyła się sama, na zasadzie łańcucha wolnych skojarzeń; i sama kończyła, dlatego często powstaje wrażenie, że coś jeszcze mogłoby się „zadziać”. Gdy jednak porównujemy kolejne rysunki i obrazy, okazuje się, że pewne motywy nieustannie się powtarzają, składając się na prywatne imaginarium: butelek, kul ortopedycznych, deskorolek, cięć/szram, palników gazowych, klap garnituru zredukowanych do geometrycznego ornamentu, dziur... 0–35
SOLITAIRE do 2.12 Warszawa, Witryna, pl. Konstytucji 4 www.dobrawitryna.eu
W projekcie Solitaire Małgorzata Szymankiewicz stawia pytanie o relacje łączące artystę i odbiorcę sztuki. Szymankiewicz autoironizuje, porównuje twórcę z graczem popularnej jednoosobowej gry karcianej — „Solitaire”. Jedyną ustaloną zasadą tego pasjansa jest ułożenie kart od najmniejszej do największej. Wygrana zależy od sprawności umysłowej, trafności posunięć oraz od przypadku. Kto rozdaje karty? W dniu otwarcia wystawy mija dokładnie pięć lat od pierwszego wernisażu w mikroprzestrzeni Galerii Witryna. Małgorzata Szymankiewicz (1980) — studia na Wydziale Edukacji Artystycznej i na Wydziale Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Obecnie asystentka w Pracowni Malarstwa i Rysunku na ASP w Łodzi. Bezpośrednio nawiązuje do tradycji polskiego i światowego malarstwa abstrakcyjnego. Ostatnio poszerzyła pole działania
JAD 13.10–10.11 Bytom, CSW Kronika, Rynek 26 www.kronika.org.pl
Co oznacza tytułowy Jad: 1) z hebr. ręka; w judaizmie narzędzie liturgiczne, przypominające różdżkę z zakończoną miniaturą dłoni, pomagająca w czytaniu Tory; 2) to mikronomadyczna machina, zmieniająca swe zewnętrzne, lustrzane odbicie enzymem protestu. Maszyna zatrzymywać się będzie w miejscach erozyjnego problemu architektonicznego, m.in. w Będzinie, Bytomiu, Sosnowcu, rozwijając swój „bandaż” oporu w formie instalacji dźwiękowej, świetlnej czy (zasłony dymnej). Jako architektoniczny „pomocnik” spróbuje odrysować, odwrócić i zakreślić rzeczywiste uwarunkowania pożydowskiej architektury (nie)pamięci, dostosowując się do zmiany otoczenia. Natalia Romik w projekcie Jad spróbuje udrożnić zatory pamięci i niepamięci miasta jako obszaru niesfinalizowanego. Performans skierowany zostanie przeciw kompulsywnemu kierowaniu miastem, nieodwracalnym decyzjom (bądź ich brakowi) wobec niszczejącej i zapomnianej pożydowskiej architektury w nowej urbanistycznej rzeczywistości. – Prowadząc machinę protestu pomiędzy miastami, będziemy wspólnie z mieszkańcami odkrywali ostatnie opiłki pożydowskiej architektury pamięci. Pozostawiając im skrawek do dopełnienia. Dopełnienia jako krzyku i odbicia w jednym palcu — zapowiada Romik. Performans stanie się punktem wyjścia w rozmowach o architektonicznej pamięci zbiorowej i jednostkowej, który skropli się w CSW Kronika w Bytomiu. Tam też zaprezentowana zostanie „urbanistyczna mapa niepamięci” (współtworzona z Fundacją Brama Cukermana), kontrująca pozostałości zabytków z nowymi planami władz centralnych i lokalnych (w tym żydowskich gmin wyznaniowych).