0–22
KITTY KRAUS do 31.10 Warszawa, Fundacja Galerii Foksal, ul. Górskiego 1A www.fgf.com.pl
Obiekty i instalacje niemieckiej artystki Kitty Kraus funkcjonują pomiędzy minimalistycznym rygorem a stopniowym procesem rozkładu i dematerializacji. Są jak błędne mechanizmy, które ulegają stopniowej samodestrukcji, uwalniającej pokłady zmagazynowanej energii, lub jak ludzkie ciało, w naturalny sposób poddane entropii. Prace Kraus są z jednej strony mocne: wykonane z takich materiałów jak pleksiglas czy szkło i żarówki, z drugiej — niestabilne, kruche, rozpadają się lub dosłownie rozpływają, wykorzystując składniki takie jak tusz, smoła czy lód. Jej lampy w kształcie kubików ułożonych ze skierowanych do wewnątrz luster, niedokładnie przyłożonych do krawędzi, dają efekt rozszczepienia wiązek światła, które obrysowują ściany w całej przestrzeni wokół, potęgując efekt rozproszenia i rozpadu pewnego rygoru. Prace Kraus, istniejące w formie światła lub plamy z tuszu, zwielokrotniające swoją tożsamość i zmieniające swój stan — oddają pełne napięcia, graniczne stany emocjonalne. Kitty Kraus — mieszka i pracuje w Berlinie, współpracuje z Galerie Neu. Miała wystawy indywidualne w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (2009) i Kunsthalle w Zurychu (2008). Brała udział w wielu wystawach grupowych, m.in. w Hamburger Bahnhof w Berlinie (2011), Biennale Sztuki w Łodzi (2010), w wystawie Younger Than Jesus w nowojorskim New Museum (2009), a także w wystawie Porządki urojone w Abteiberg Museum w Mönchengladbach i Muzeum Sztuki w Łodzi (2008). 0–23
NIEPRZEKUPNE OKO do 18.11 Warszawa, Galeria Zachęta, pl. Małachowskiego 3 www.zacheta.art.pl
Wystawa Nieprzekupne oko. Akumulatory 2 1972–1990 przedstawia historię galerii, która przez 18 lat działalności była niekomercyjną przestrzenią prezentacji sztuki artystów z całego świata. Początki galerii wiążą się z ideą SIECI (NET), sformułowaną w 1971 przez Jarosława Kozłowskiego i Andrzeja Kostołowskiego, oraz manifestem rozesłanym do około 350 artystów i krytyków sztuki z Polski i ze świata, zachęcającym do współpracy i wolnej wymiany faktów
artystycznych. Idea stworzenia antyinstytucjonalnej, wymykającej się kontroli SIECI mimo represji ze strony ówczesnych władz była kontynuowana i rozwijana w założonej przez Jarosława Kozłowskiego w 1972 roku w Poznaniu Galerii Akumulatory 2. To tam pokazywano prace artystów związanych ze sztuką konceptualną, minimal artem, land artem, sztuką poczty, poezją konkretną, prace twórców z kręgu Fluxusu, działania realizowane na pograniczu sztuk wizualnych i muzyki. W latach 1972–1990 w Galerii Akumulatory 2 zorganizowano 195 prezentacji. Tytułowe „nieprzekupne oko” odnosi się zarówno do widzenia, jak i do widzialności. Z jednej strony, do widzenia niepoddającego się ideologicznym presjom i komercyjnym pokusom, z drugiej do zaburzenia podziałów na to, co widzialne i co z pola widzenia relegowane. Widzialność stawiająca opór estetycznym czy politycznym preferencjom to tylko jeden ze sposobów czytania historii Galerii Akumulatory 2. Dokumentacja zebrana na wystawie i w katalogu, w dużej mierze obejmująca materiały dotąd niepublikowane, umożliwi bardziej wielostronną lekturę tej historii. 0–24
AMOK do 17.11 Warszawa, Galeria Piktogram, Soho Factory, ul. Mińska 25 www.piktogram.org
Wpaść w amok (z malajskiego: „oszaleć z nieopanowanego gniewu”) to termin określający szał zabijania, w który ktoś wpada powodowany wściekłością lub urazą z powodu doświadczonych okrucieństw. W odniesieniu do holenderskiej okupacji Indonezji w czasach kolonialnych „amok” po niderlandzku oznaczał „bunt”, po malajsku odnosił się do walki o wolność. Holenderski artysta Willem de Rooij tę rozbieżność znaczeniowo-doświadczeniową postanowił wykorzystać na swojej pierwszej wystawie w Warszawie, nazywając ją Gript Amok. Willem de Rooij pokaże dwie nowe, stworzone specjalnie na tę okazję prace: Bouquet IX oraz Black on Black. Tworząc je, artysta zmierzył się z problemem dzieła sztuki jako wiązki odniesień do innych prac, społeczeństwa, polityki, nauki itp. Rooij tym samym chciał stworzyć dzieło odnoszące się jedynie do samego siebie. Z tym zamierzeniem kontrastuje jego wcześniejsza praca Mandarian Ducks — w tym filmie (16 mm), stworzonym w 2005, Jeroen de Rijke i Willem de Rooij starali się zmieścić możliwie jak najwięcej odwołań. Wystawie będą towarzyszyły specjalne pokazy filmu w różnych lokalizacjach.