Francis Thorburn, Mobile Garden, 2009, dzięki uprzejmości artysty
w Londynie, który zaoferował mi ogromną przestrzeń. Kiedy ktoś zdecyduje się ją kupić, dostanę od nich inną. Robisz interesujące interesy…
Tak. I to działa. To zabawna historia, bo wcześniej miałem pracownie w byłych magazynach, które należały do miasta. Okolica stała się modna, bo w okolicy działo się dużo artystycznych czy muzycznych aktywności — aż tu nagle przyszła recesja i rząd powiedział lokalnym władzom tak: „ Sami musicie zarabiać pieniądze na swój budżet”, co oznaczało sprzedaż albo wynajem nieruchomości. Sprzedali więc deweloperowi budynek, który zajmowaliśmy, i potem został on całkowicie zburzony. Musiałem się wyprowadzić w ciągu 24 godzin. Miałem wtedy 5 pojazdów. Poszedłem na uniwersytet, który skończyłem, i poprosiłem: „Pomóżcie. Mogę przechować moje prace u was do momentu, kiedy coś znajdę?”. W końcu się zgodzili. Prowadziłem negocjacje z różnymi deweloperami, szukając nowego miejsca. W końcu jeden się zgodził. To działa w obrębie systemu ustalonego przez rząd. Znaleźliśmy sposób na to, żeby oni mogli zaoszczędzić pieniądze, użyczając mi jednocześnie przestrzeni. Za darmo. Ja nic nie płacę i oni nic nie płacą. Zgodnie z brytyjskim prawem każda firma musi płacić podatek od nieruchomości bez w względu na to, czy budynek stoi pusty, czy też jest w użyciu. Jeśli właściciel udostępni go komuś na zasadzie charytatywnej, nie musi chudymi artystami płacić. Znaleźliśmy więc sposób. Wiem, że pozbawionymi muskułów. moja pozycja jest bezpieczna, bo pomagam Kompletnie żałosnymi tym ludziom. Dysponują ogromnymi budynmężczyznami w głupich kami. Zajmowałem przestrzeń w jednym majtkach. Jak siedmioletni z nich w przez jakieś 8 miesięcy. Od kolejnych 8 miesięcy pracuję w kolejnym budynku. chłopcy Zobowiązali się za każdym razem znajdować dla mnie nową przestrzeń. Muszę tylko przeprowadzać swoje pojazdy z budynku do budynku.
Jesteśmy