αντί × λόγου
διήγημα
Δεν είναι ειρωνεία; Δεν το κλώτσησα, ούτε το έβρισα ποτέ, κάτι που τέλος πάντων θα ήταν παροδικό και επανορθώσιμο και πήγα και το σκότωσα! Έτσι στα καλά καθούμενα… Μέσα σε μια στιγμή… Κι όμως. Αυτή η συγκεκριμένη μέρα, είχε ξεκινήσει τόσο όμορφα… Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι με ευχάριστη διάθεση και αρκετή δόση αισιοδοξίας. Τόση που την αντιλήφθηκε μέχρι και ο πατέρας μου, ο οποίος έπινε ήδη τον καφέ του στην κουζίνα μας. Δεν είπε φυσικά τίποτα, κατά πώς το συνηθίζει. Κούνησε απλώς το κεφάλι. Ίσως να μην του έδωσα το χρονικό περιθώριο και γω, ή πάλι να τον απέτρεψε να το κάνει η μητέρα μου που στεκόταν όρθια στο νεροχύτη με το μπρίκι του καφέ στο χέρι. Το σίγουρο είναι πως έφυγα χωρίς να ακούσω πίσω μου τη γνωστή φράση για «το 26 χρονών γομάρι που κάθισε στο σβέρκο μας και τα έχει γράψει όλα στα αρχίδια του». Στα γραφεία του ΟΑΕΔ στάθηκα τυχερός, καθώς η ουρά προχώρησε πολύ γρήγορα και έτσι σε λίγο βρισκόμουν μπροστά σ’ έναν υπάλληλο που αρνούνταν, όμως, να με κοιτάξει. Έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε, καθώς παρ’ ότι γλύκανα τη φωνή μου και απάντησα αμέσως στα ερωτήματα του, δεν μου έριξε ούτε ένα βλέμμα. Τα κατάφερα όμως στο τέλος, άσχετα αν το βλέμμα που μου έριξε είχε ανάμικτα μέσα του τα συναισθήματα του θυμού και της οργής. «Και ποιος σας είπε νεαρέ μου πως δίνουμε επιδόματα ανεργίας, σε όποιον δεν έχει κάνει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή του;». Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω, όχι τόσο λόγω του δικού του βλέμματος, όσο του χεριού που αισθάνθηκα να αγκιστρώνει την πλάτη μου και να με σπρώχνει βίαια. Τι θα του εξηγούσα; Πολύ απλά πράγματα. Πως εγώ είχα τη διάθεση να εργαστώ και να κάνω όσα περισσότερα μεροκάματα γίνεται. Οι άλλοι όμως, στους οποίους απευθύνθηκα δεν είχαν αυτή τη διάθεση. Όχι όλοι. Να μην τους αδικώ. Υπήρχαν ορισμένοι που μου έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, φοιτητής ακόμα, αλλά καλά έκανα που δεν τους ανέφερα, γιατί μάλλον με τον ΟΑΕΔ δεν θα πρέπει να είχαν και τις καλύτερες των σχέσεων. Διαφορετικά γιατί να με κρύβουν, ή να με βάζουν να κάνω τον πελάτη κάθε φορά που ερχόταν οποιοσδήποτε έλεγχος; Παρ’ ότι η μέρα μου έδειχνε να μην ξεκινάει καλά, δεν πτοήθηκα. Έτρεξα αμέσως σε υποκατάστημα της Τράπεζας που διαφήμιζε πως παρέχει δάνεια, με πολύ ευνοϊκούς όρους, σε νέους πτυχιούχους ανέργους που θέλουν να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση. Και το κυριότερο; Με απλές και σύντομες διαδικασίες, καθώς αρκούσε ένα τηλεφώνημα. Η πεποίθηση μου πως η ζωντανή παρουσία θα επιτάχυνε ακόμα περισσότερο τις διαδικασίες, ενίσχυσε την αισιοδοξία μου, αυτή με την οποία ξεκίνησα τη μέρα μου, και τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου. Ούτε η για πολλές ώρες αναμονή, αλλά ούτε και οι διάφοροι πελάτες της τράπεζας που είδαν να αποχωρούν βρίζοντας, κατάφεραν να με απογοητεύσουν. Ήμουν αποφασισμένος και, όταν πλέον με ειδοποίησαν πως ήρθε η σειρά μου, ένιωσα να δικαιώνεται η επιμονή και η υπομονή μου, καθώς μου ανακοινώθηκε πως ένας ολόκληρος υπάλληλος θα ήταν στη διάθεση μου. Ένας υπάλληλος δικός μου! Κάθισα απέναντι του χαμογελαστός. Στην αρχή μου χαμογέλασε και εκείνος. Στην αρχή, γιατί μετά έδειξε να νευριάζει. Για το τελευταίο σιγουρεύτηκα όταν έκανε την ερώτηση «τι εγγυήσεις έχετε;» και του απάντησα πως το μόνο που έχω είναι το πτυχίο του πανεπιστημίου. Με γρήγορες και άτσαλες κινήσεις που έδειχναν τον εκνευρισμό του συμβουλεύτηκε έναν κατάλογο και, ω του θαύματος!- το χαμόγελο ξαναγύρισε στο πρόσωπο του. «Μα αυτή η σχολή που τελειώσατε, δίνει πτυχία χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν το ξέρατε;».
33