αντί × λόγου
οδός
γράφει η Άντρη Αντωνίου
Οδός ονείρων Είναι εκείνες οι σκέψεις. Οι αδιόρατες στην αρχή. Ντροπαλές και φοβισμένες σεργιανούν με σκυμμένο κεφάλι μέσα στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους του νου σου. Σου ψιθυρίζουν τα βράδια, την ώρα που ετοιμάζεσαι να πας για ύπνο. «Φαντάζεσαι να...», «Πώς θα ήταν αν...», «Θα μπορούσες…». Θυμωμένος τις στέλνεις μακριά, με την ίδια κίνηση που θα έδιωχνες μια ενοχλητική μύγα που κάθισε πάνω στο μέτωπό σου. Κι ύστερα σβήνεις το φως και κοιμάσαι. Μα είναι και κάποια άλλα βράδια που μοσχοβολάνε γιασεμί. Κι εσύ κάθεσαι κάτω από ένα ξάστερο ουρανό και μετράς τα θέλω της ψυχής σου. Δε φοβάσαι τώρα να ακούσεις. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο πρόσταγμά τους. «Ναι, θα μπορούσα να φανταστώ...». Σηκώνεσαι και αρχίζεις να βηματίζεις πάνω κάτω με νευρικό βήμα. Το βλέμμα σου είναι υγρό, τα μάγουλά σου κόκκινα και τα πόδια σου τρέμουν. Το έχεις πάρει απόφαση, όμως πια κι αυτό αλαφρώνει την καρδιά σου. Θα κυνηγήσεις τη χίμαιρά σου. Οι χίμαιρές μας. Τα αγνά όνειρα της παιδικής μας ηλικίας, τα ενθουσιώδη σχέδια της επαναστατημένης μας εφηβείας φαίνεται πως κάπου χάνουν το δρόμο στην ανώμαλη πορεία προς την ενηλικίωση. Το σκληρό παιχνίδι της επιβίωσης ξεφτίζει πολλές φορές την ικανότητά μας να ονειρευόμαστε και εξασθενεί τη δύναμη που είχαμε μικροί να βάζουμε μαγεία στη ζωή μας. Η βολή στη σιγουριά μιας ανιαρής κατά τ’ άλλα καθημερινότητας γίνεται η πιο σίγουρη παγίδα, για να μείνουν τα όνειρά μας παρατημένα για πάντα στο σκονισμένο μπαούλο των αναμνήσεων.
16