Het verhaal van Anne-Sietske Naast dichten is mensen helpen ook een passie van mij. Niet zomaar helpen. Ik wil ze echt helpen. Maakt niet uit wie, als ik ze maar kan helpen. Ik help mijn vrienden als ze het moeilijk hebben, ik help mijn ouders als ze een keer geen eten kunnen klaar maken.
Mijn passie? Ja, wat is mijn passie eigenlijk? Ik doe genoeg: korfbal, kickboks, fitness, gitaar, piano en daarnaast werk ik. Maar wat is nou mijn passie? Wat doe ik het liefst? En hoe kan ik mijn passie uitdrukken in 700 woorden? Ik ben nieuwsgierig, een avonturier. Ik ben een dromer, een denker maar ook een doener. Mijn dromen verwezenlijken dat is wat ik wil doen. Maar is dat dan ook mijn passie? In mijn hoofd ben ik altijd bezig. Bezig met denken of dromen. Dromen over de dingen die ik wil bereiken. Denken over de dingen die ik heb meegemaakt. Alles wat ik meemaak wil ik in mijn gedachten houden. Zodra ik iets meemaak begin ik in mijn hoofd gelijk zinnen te maken. Zinnen die me helpen met het onthouden. Zinnen die veranderen in teksten. Teksten die door mijn hoofd vliegen. Teksten die ik op papier wil zetten. Teksten die ik bij me wil dragen zonder dat iemand ze leest. Teksten die mij helpen met het leven begrijpen. Die mij helpen met dingen te verwerken. Teksten die uiteindelijk in gedichten ver-anderen. Ja, dat is mijn passie! Ik maak gedichten over van alles. Maar inspireer ik daar ook mensen mee? Is dichten een passie waarmee ik mensen kan inspireren? Hier kan ik geen oordeel over geven. Dat is de mening van wie het leest. Zelf denk ik van niet. Ik kan mensen niet inspireren maar ik kan mensen mijn verhaal vertellen.
Ik help op mijn werk door daar te zijn, ik help de ouders van mijn oppaskindjes door op hun kinderen op te passen. Maar deze zomer heb ik écht mensen geholpen. Niet zomaar mensen, nee, de arme mensen. Ik ben namelijk naar Malawi geweest. In Malawi heb ik samen met 18 andere jongeren drie weken vrijwilligerswerk gedaan. We zijn niet specifiek naar één plek geweest. We hebben op verschillende projecten geholpen en dus ook verschillende dingen gedaan. Zo heb ik bijvoorbeeld een dak gemaakt, schoongemaakt in een ziekenhuis, op bezoek geweest bij weesjes en met de kinderen gespeeld. Daar heb ik de mensen kunnen helpen. Ik werd er blij van als een kindje voorzichtig naar me toe kwam. En zodra ik ze een beetje aandacht gaf, helemaal opbloeide. Ik werd blij van de ‘thankyou-toespraken’ en ‘blessings’ die we kregen als we een project verlieten. Ik werd blij van de mensen zo blij zien. Maar ik werd vooral blij van het zien dat het hen echt iets deed. Behalve dat ik blij was, was ik ook geschokt. Geschokt van de armoede. Geschokt dat ze zo blij waren met ons. Geschokt dat zij heel anders leven dan wij. Geschokt dat zij van dag tot dag leefden en ik al nadacht over mijn toekomst. Geschokt dat ze blij waren met het niets hebben en ik alleen maar meer wil. Maar vooral geschokt van hun levensverhalen. Ook van deze gebeurtenis heb ik een gedicht gemaakt. Het gedicht klinkt hard, maar daar is het leven ook hard. Ik heb het gedicht gebaseerd op de verhalen die ik daar heb gehoord. Zij inspireren mij.