|Heldinnen
#feelgood
NA DE ZOVEELSTE TV-UITZENDING OVER HET VLUCHTELINGENDRAMA, BESLOOT KIM MADRETSMA (35), MOEDER VAN ALICIA (12) EN JAMIE (5), SPEELGOED EN KLEDING IN TE ZAMELEN VOOR DE NOODOPVANG IN HAAR BUURT. k keek op een donderdagavond naar het nieuws. Daar
“I
maar kinderen kunnen zich er natuurlijk moeilijk een voor-
vertelden ze dat er steeds meer asielzoekers naar
stelling van maken. Het is te groot. Mijn man en ik hebben
Nederland komen en er 1500 noodopvangplaatsen moesten
de spullen naar het afleveradres gebracht. Ze waren er heel
komen. Rotterdam had zich gemeld om 250 mensen op te
blij mee en vertelden dat het schrijnend is om te zien hoe-
vangen. Het sportcentrum van de Erasmus Universiteit
veel kinderen in de noodopvang zitten. Het sportcentrum is
zou omgebouwd worden tot noodopvang. Dat is vlakbij
een tijdelijke opvanglocatie voor de eerste 72 uur. Als deze
mijn huis. Ineens dacht ik: Als ik iets wil doen, moet ik het
mensen naar een nieuwe plek zijn gebracht zijn, komen er
nú doen. Je hoort al die vreselijke verhalen en ziet al die
weer nieuwe tijdelijke mensen. Dus eigenlijk zijn er steeds
aangrijpende beelden… Ik kan me niet voorstellen dat je
weer nieuwe spullen nodig. Toen ik weer thuis was, stuurde
met je kinderen, die niet kunnen zwemmen, in een gammel
ik iedereen een app: ‘We hebben het afgeleverd, maar de
rubberen bootje gaat zitten, met de kans dat hij gaat zinken.
inzameling gaat door. We kunnen blijven helpen.’”
Je laat eigenlijk je hele leven achter en je weet niet waar je terecht komt of hoe de rest van je leven eruit zal gaan zien.
Elkaar steunen
Als je de kans hebt, wil je die mensen toch helpen?”
“Op tv zag ik dat Syrische mensen ergens bij Nederlanders
Kim belde naar het Erasmus om te vragen of ze spullen nodig hadden. Het Rode Kruis en het Leger des Heils waren ter plaatse en het was niet zeker of ze wat nodig hadden. Ze liet haar telefoonnummer achter. “Voor de zekerheid stuurde ik iedereen in de buurt een appje. Ik legde de situatie uit en vroeg of ze konden kijken of ze spullen hadden die ze niet meer gebruikten. Die vrijdagmorgen op school kreeg ik al meteen veel enthousiaste reacties. Daarom belde ik nog een keer naar het Erasmus. Ze konden inderdaad spullen gebruiken. Vooral bordspellen, speelgoed en kinderkleding, omdat er veel kleine kinderen in de noodopvang zaten. Ik stuurde gelijk via de app een update naar iedereen met het afleveradres en het verlanglijstje. Ze konden het ook bij mij brengen. Vrijdagmiddag heb ik ook nog door mijn werkgever een e-mail naar al mijn collega’s laten sturen.”
gingen eten. Er was een oproep gedaan: Bij wie kunnen ze komen eten? Wat een goed idee. Je zag dat de Nederlanders en de Syrische mensen na het eten samen gingen voetballen. Ontroerend. Zo leer je elkaar beter kennen. En samen eten bindt. Veel mensen zitten vol met angst. Je kunt in plaats daarvan ook je best doen om iemand te leren kennen. Waarom kunnen we elkaar op die manier niet steunen? Dat kan bij een noodopvanglocatie natuurlijk niet, maar ik vond het een prachtig idee.” “Ik weet niet of ik idealistisch ben. Ik ben gewoon heel gevoelig voor onrecht. Ik ben ook een ontzettende muts met tv-programma’s, ik kan overal om huilen. Op mijn werk denken ze vaak: heb je haar weer. Bij ieder zielig zeehondje wil ik al iets doen. Dan ga ik handtekeningen verzamelen. Als ik ergens kan helpen, ga ik helpen. Ik denk er verder ook niet bij na. Het enige wat ik heb gedaan is een appje sturen en wat spullen wegbrengen. Dat is niet heel moeilijk of
Schrijnende situatie
bijzonder. Deze mensen moeten gewoon geholpen worden.
“Uiteindelijk zat die zaterdag mijn hele auto vol. Ik heb mijn
Wij kunnen met heel weinig moeite iets positiefs betekenen
oudste dochter een beetje uitgelegd waar het voor was,
in hun leven.” •
4MAMA|MAGAZINE
69
FOTOGRAFIE STUDIO 4MAMAMAGAZINE.NL MET DANK AAN RIJKSMUSEUM
Appje naar iedereen