kcr, by TOMAMI

Krakowskie Centrum Rehabilitacji

Krakowskiego Centrum Rehabilitacji www.kcr.pl

Krakowskiego Centrum Rehabilitacji

„Jesteśmy, by leczyć w zakresie chirurgii narządu ruchu i rehabilitacji wszystkich potrzebujących, świadcząc usługi na możliwie najwyższym poziomie, zgodnie z zasadami sztuki medycznej i doświadczeniem personelu, ku zadowoleniu naszych Pacjentów.”

Szanowni Państwo, Jest mi niezmiernie miło przekazać na Państwa ręce publikację prezentującą historię powstania i profil działalności Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. Praca nad nią nie była łatwa – trzeba było się bowiem zmierzyć z brakami w dokumentacji archiwalnej, będącymi wynikiem trudnych warunków, w jakich powstawało Centrum. Ponieważ jest to pierwsze takie wydawnictwo poświęcone Krakowskiemu Centrum Rehabilitacji, efekty podjętych przez nas działań faktograficznych wzbogacone zostały wspomnieniami jego byłych i obecnych Pracowników. Dzięki temu wydawnictwo zyskało dodatkowy emocjonalny wymiar, stanowiąc jednocześnie wyraz uznania dla dokonań naszych poprzedników i współpracowników. Bez ich zaangażowania i wytrwałości z całą pewnością nie udałoby się nam wszystkim osiągnąć tak wiele. Profesjonalne podejście do napotykanych problemów, wysoka jakość świadczonych usług oraz empatia personelu to niewątpliwie atrybuty, dzięki którym zyskaliśmy sobie zaufanie i życzliwość wśród Pacjentów oraz umocniliśmy swoją pozycję na rynku usług medycznych. Mam nadzieję, że niniejsza publikacja przybliży Państwu zarówno nasze Centrum i ludzi w nim pracujących, jak również zasady, jakimi się kierujemy. Serdecznie zapraszam do zapoznania się z jej zawartością.

Teresa Zalewińska-Cieślik Dyrektor Krakowskiego Centrum Rehabilitacji

Wojciech Kozak Wicemarszałek Województwa Małopolskiego

20 lat aktywnej działalności instytucji ochrony zdrowia, jaką jest Krakowskie Centrum Rehabilitacji, to wiele pięknych kart z historii mówiących o podejmowanym wysiłku, służącym rozwijaniu działalności leczniczej w zakresie chirurgii narządu ruchu i rehabilitacji. Krakowskie Centrum Rehabilitacji zostało powołane zarządzeniem Wojewody Krakowskiego 10 stycznia 1991 r., a od ponad 10 lat należy do jednostek organizacyjnych Województwa Małopolskiego. Obecnie Krakowskie Centrum Rehabilitacji dysponuje bogatym potencjałem i jest wiodącym podmiotem w swojej dziedzinie, łatwo rozpoznawalnym dla pacjentów na mapie kraju. Leczeni są w nim pacjenci z całej Polski i zagranicy, a dotychczasowe jego osiągnięcia są imponujące. Krakowskie Centrum Rehabilitacji posiada 100 łóżek i rocznie leczonych jest tutaj ponad 2 tys. osób. Ponadto udziela medycznych świadczeń ambulatoryjnych, dzięki czemu ponad 27 tysięcy osób rocznie uzyskuje wysokospecjalistyczną pomoc medyczną. W ciągu tych lat udało się rozwinąć wiele innowacyjnych metod leczenia i rehabilitacji pacjentów z rozpoznanymi, niejednokrotnie bardzo skomplikowanymi schorzeniami narządu ruchu. Również umożliwiono terapię tym, którym niezwykle ciężko jest nieść pomoc w cierpieniu, jak w przypadku pacjentów chorych na hemofilię, u których Krakowskie Centrum Rehabilitacji, jako jedna z dwóch jednostek w kraju, przeprowadza zabiegi wszczepiania endoprotez. Także pacjenci ze schorzeniami nowotworowymi narządu ruchu, poddawani są zabiegom z użyciem najnowszych technik operacyjnych. Rocznie wykonywanych jest około 1 tys. skomplikowanych zabiegów endoprotezoplastycznych. Jednocześnie Krakowskie Centrum Rehabilitacji podejmuje wyzwania związane poprawą jakości udzielanych świadczeń. Jako pierwszy w Małopolsce i jeden z trzech pierwszych w Polsce, szpital uzyskał w 2009 roku certyfikat Szpital bez bólu, natomiast w 2010 roku, jako drugi szpital w kraju uzyskał certyfikat Przeciwdziałania zagrożeniom korupcyjnym.

Wszystko to jest możliwe wyłącznie dzięki wytężonej pracy profesjonalnie kwalifikowanej kadry lekarzy, pielęgniarek, psychologów, terapeutów, rehabilitantów oraz pracowników administracji i innych osób, stanowiących Zespół liczący obecnie nieco ponad 200 osób. Zarówno obecnie zarządzająca jednostką pani Teresa Zalewińską-Cieślik, jak również poprzedni dyrektor prof. dr hab. med. Bogusław Frańczuk wykazali wiele zaangażowania i osobistego wkładu pracy w systematyczny rozwój placówki, co sprawiło, że lokuje się ona obecnie w gronie najlepszych w kraju. Zaangażowanie w pracę zawodową przekłada się na poszukiwanie i wdrażanie nowych rozwiązań leczniczych i terapeutycznych. Ogromny postęp w terapii wielu schorzeń, rosnące oczekiwania społeczeństwa i coraz większe otwarcie naszego kraju na współdziałanie z partnerami z Unii Europejskiej oraz konkurencja w branży medycznej sprawiają, że przed Centrum stoją dalsze wyzwania i lata intensywnej pracy, służące przywracaniu pacjentów do pełnienia ról społecznych i zawodowych oraz poprawie jakości życia wielu leczonych osób, uratowanych przed trwałą niepełnosprawnością. Stanie się to możliwie za sprawą rozbudowy Krakowskiego Centrum Rehabilitacji i wykorzystania posiadanych zasobów terytorialnych oraz finansowych na potrzeby działalności leczniczej i rehabilitacyjnej. Odnosząc się ze szczególną troską do problematyki zdrowia, pragnę w tym miejscu złożyć serdeczne podziękowanie za ten ogromny trud i wkład pracy dający jakże wymierne efekty. Ponadto życzę Państwu odnoszenia dalszych wspaniałych sukcesów w przyszłości.

Wojciech Kozak Wicemarszałek Województwa Małopolskiego

Zespół koszarowy na Woli Justowskiej przy ul. Modrzewiowej, na terenie którego znajduje się Krajowe Centrum Rehabilitacji, powstał w latach 1896-1915 tj. w ostatniej fazie rozbudowy austriackiej Twierdzy Kraków. Kompleks ten uważany jest przez specjalistów z dziedziny architektury wojskowej za wspaniały i stosunkowo dobrze zachowany przykład niewielkich koszar z tego okresu, charakteryzujący się prostą architekturą o wyjątkowo dobrych proporcjach; ze skromnym, ale dopracowanym wystrojem architektonicznym. Przypuszczalnie zespół ten mógł być projektowany przez wybitnego polskiego inżyniera wojskowego w służbie austriackiej Emila Gołogórskiego – późniejszego generała, współorganizatora odrodzonego w 1918 r. Wojska Polskiego, w 1920 r. wiceministra ds. wojskowych. Wymienione powyżej wartości konstrukcyjne zadecydowały o wpisie zespołu koszarowego na Woli Justowskiej do rejestru zabytków (26 czerwca 1991 r.). Pod koniec lat 80. ub.w. koszary przy ul. Modrzewiowej zostały ostatecznie opuszczone przez Wojsko Polskie. Z perspektywy czasu można więc stwierdzić, że decyzja o zlokalizowaniu w tym miejscu Krakowskiego Centrum Rehabilitacji pozwoliła na uratowanie tego cennego zabytku od całkowitej degradacji, wprowadzając do starych budynków nowe życie. Inne podobnej wielkości zespoły koszarowe w Krakowie nie miały tyle szczęścia: wyburzono całkowicie koszary na Zakrzówku – jest tu obecnie zespół mieszkaniowy, w centrum koszar na Dąbiu powstał wielki gmach Wojewódzkiej Komendy MO – obecnie Policji, natomiast z koszar kawalerii w Kobierzynie pozostały jedynie nieliczne, znacznie zdegradowane budynki. Decyzja o adaptacji budynków powojskowych na Woli Justowskiej na potrzeby Krajowego Centrum Rehabilitacji wymagała zatem wiele wyobraźni i – śmiało można użyć tego słowa – wiele odwagi.

Prace projektowe prowadzono bardzo sprawnie: 20 września 1990 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków Janusz Smólski wydał wytyczne konserwatorskie do projektu. Pięć miesięcy później, 20 lutego 1991 r. uzgodniona została koncepcja dla budynku nr 16, w roku następnym projekty techniczne dla budynków nr 16, 7 i 2, potem dla następnych. W zasadzie jedyne problemy spowodowane były niespójnością przepisów – ustawy „Prawo zamówień publicznych” i rozporządzenia Ministra Kultury, określającego zasady wydawania pozwoleń na prace konserwatorskie i roboty budowlane. Brak jednoznacznych wykładni prawnych spowodował wydłużenie się procedury uzyskania kilku pozwoleń konserwatorskich, np. dla budynku nr 1, które otrzymano dopiero w maju 1998 r. Kolejne decyzje Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (a po przekazaniu części kompetencji – miejskich służb konserwatorskich) podejmowane były już bez zbędnej zwłoki. Efekt okazał się zgodny z oczekiwaniami: zabytkowe, stosunkowo niewielkie budynki udało się zaadaptować do współczesnych potrzeb bez utraty ich historycznej i kulturowej wartości, zabytkowy starodrzew okazał się wspaniałą oprawą – a nie przeszkodą – dla tej właśnie funkcji. Co niezwykle ważne, pomimo przeprowadzonych licznych prac konserwacyjnych nadal pozostało tutaj dużo miejsca na ewentualne dalsze obiekty Krajowego Centrum Rehabilitacji. W zwitku z tym zespół ten dalej przedstawia duże możliwości rozwoju. Należy w tym miejscu podkreślić, że realizacja Krakowskiego Centrum Rehabilitacji wytyczyła optymalne kierunki działań adaptacyjnych w innych podobnych zespołach zabytkowych w kraju. Jej znaczenie wykracza zatem daleko poza miasto Kraków.

Jan Janczykowski Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków

Z okazji Jubileuszu 20-lecia istnienia Krakowskiego Centrum Rehabilitacji dawnym i obecnym pracownikom życzę wiele sukcesów w życiu osobistym i zawodowym. Wierzę w dalszy rozwój Centrum, ważnego i znaczącego ośrodka ortopedycznego i rehabilitacyjnego w naszym kraju. Serdecznie gratuluję Pani dyrektor mgr Teresie Zalewińskiej-Cieślik osiągnięć w rozbudowie placówki.

prof. dr hab. n. med. Bogusław Frańczuk Dyrektor Krakowskiego Centrum Rehabilitacji w latach 1991-2007

Historia w kalendarium 30 stycznia 1990 roku Prezydent m. Krakowa Tadeusz Salwa zwrócił się do Ministra Obrony Narodowej Generała Armii Floriana Siwickiego o przekazanie na cele społeczne obiektów koszarowych opuszczanych przez 6 Pomorską Brygadę Powietrzno-Desantową a położonych przy al. Modrzewiowej w Krakowie, zaznaczając, że położenie tego obiektu w rejonie Lasku Wolskiego jest doskonałym miejscem na rozwiniecie szpitala rehabilitacyjnego. Pismo zostało wystosowane po odbytym w tym dniu spotkaniu i wizytacji obiektu. W zamian za przekazanie obiektu wojsko otrzymało od miasta 15 mieszkań, za które musiało zapłacić. 7 lutego 1990 roku zawiązał się Komitet założycielski Małopolskiego Centrum Rehabilitacji przy Polskim Związku Katolicko -Społecznym w Krakowie. W skład Komitetu weszli przedstawiciele organizacji działających na rzecz osób niepełnosprawnych: – Leonarda Wąsik – przewodnicząca – PZKS – Edward Kędzierski – wiceprzewodniczący – KKMI „Motosprawność” – Janusz Dolczewski – sekretarz – OZINR – O. Andrzej Chlewicki – członek – duszpasterz niepełnosprawnych – Józef Góralczyk – członek – TWK – Zbigniew Michalczyk – członek – TINR Ikar – Anatol Skawiński – członek – AWF – Ks. Jan Głód – Kuria – prof. Adam Pąchalski – TWK – inż. Władysław Dudzik – PRZ – mgr Stefan Chłopicki – TWK – Jerzy Wogórka – KKMI „Motosprawność” – mgr Janusz Kopczyński – TINR Ikar – Andrzej Kapela – NSZZ „Solidarność” – Wojciech Tatarczuk – TINR Ikar – Bogdan Borowiec – OZINR – mgr Iwona Stańko – OZINR – Alicja Rusek – PZKS – Bibiana Rawicz-Raciborska – PZKS – ppłk. Kopytowski – jednostka wojskowa

Celem powstania Komitetu było szybkie adaptowanie istniejących obiektów wraz z terenem do potrzeb pełnej rehabilitacji inwalidów. 8 marca 1990 roku Ministerstwo Obrony Narodowej przesłało pismo do Prezydenta m. Krakowa informujące, że obiekt przy al. Modrzewiowej może być przekazany w IV kwartale 1990 r. 31 lipca 1990 roku wojsko opuściło teren a Prezydent m. Krakowa Jacek Woźniakowski i Wojewoda Krakowski Tadeusz Piekarz wspólnie wypracowali decyzje o opracowaniu koncepcji zagospodarowania terenu. 31 sierpnia 1990 roku Wojewoda Krakowski wyraził zgodę na wygaśnięcie prawa zarządu Ministerstwa Obrony Narodowej nad zabudowaną nieruchomością stanowiącą własność Skarbu Państwa a położoną w Krakowie – Krowodrzy przy al. Modrzewiowej o powierzchni 5,2146 ha obj. KW 72799. 8 września 1990 roku Rada Miasta Krakowa poparła utworzenie Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. 14 września 1990 roku nieruchomość została przejęta protokołem zdawczo-odbiorczym. 20 września 1990 roku Wojewoda Krakowski Tadeusz Piekarz przekazał symboliczne klucze od kompleksu obiektów Dyrektorowi Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie Panu Kazimierzowi Kaperze. Sprawowanie zarządu powierzone zostało Krakowskiemu Szpitalowi Reumatologii i Rehabilitacji z przeznaczeniem terenu wraz z obiektami na Krakowskie Centrum Rehabilitacji. 10 stycznia 1991 roku Zarządzeniem Nr 4/91 Wojewoda Krakowski powołał do życia Krakowskie Centrum Rehabilitacji, jako zakład społecznej służby zdrowia zapewniający mieszkańcom województwa krakowskiego opiekę szpitalną w zakresie rehabilitacji leczniczej, zwłaszcza chorym z uszkodzonym narządem ruchu.

26 czerwca 1991 roku na wniosek Krakowskiego Centrum Rehabilitacji Zespół Koszar Poaustriackich przy al. Modrzewiowej został wpisany do rejestru zabytków. Teren objęty rejestrem to: – dwa budynki, bloki koszarowe, – siedem budynków pomocniczych, – otwarta przestrzeń placu apelowego pomiędzy budynkami 1 i 2, – główna oś komunikacji i ekspozycji od głównej bramy po stronie zachodniej budynku 2, – zieleń historyczna o cechach komponowanych na terenie założenia. Pierwszym dyrektorem w drodze konkursu został prof. Bogusław Frańczuk, który w tym czasie był adiunktem Kliniki Traumatologii Akademii Medycznej w Krakowie. W chwili przejęcia żaden z obiektów nie nadawał się do bezpośredniego zagospodarowania. Centrum rozpoczęło swoją działalność od przeprowadzenia kapitalnych remontów oraz modernizacji przejętych obiektów. Wszyscy pracownicy, bez względu na wykształcenie czy zajmowane stanowisko, realizując swoje wyobrażenia o nowoczesnym szpitalu, sami przygotowywali nie tylko oddziały dla przyszłych pacjentów, ale nawet porządkowali otoczenie. W wyniku licznych modernizacji oraz kapitalnych remontów na przestrzeni 20 lat zostało wyremontowanych i zaadaptowanych dla potrzeb pacjentów 7 budynków. Pierwszymi pracownikami od 1 lipca 1991 roku byli rehabilitanci przejęci ze zlikwidowanego Regionalnego Związku Spółdzielni Inwalidów. Pierwszym obiektem była oddana do użytkowania w lutym 1992 roku Specjalistyczna Przychodnia Rehabilitacyjna. Sukcesywnie uzupełniano sprzęt medyczny w celu prowadzenia zabiegów z zakresu hydroterapii, światłolecznictwa, zabiegów parafinowych, elektroterapii i kinezyterapii. W 1995 roku zostały zakończone prace remontowo-adaptacyjne budynku szpitalnego z oddziałem Rehabilitacji, chirurgii ortopedyczno-urazowej, blokiem operacyjnym, centralną sterylizacją, oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii medycznej, izbą przyjęć oraz pracownią rtg.

Od podstaw wybudowano: – budynek gazów medycznych, – podstację trafo, – ekologiczną kotłownię c.o. pary technologicznej i c.w.u. Przez kolejne lata w struktury organizacyjne Krakowskiego Centrum Rehabilitacji były włączane lub wydzielane następujące jednostki organizacyjne: W sierpniu 1992 roku zostały włączone jednostki organizacyjne Szpitala Miejskiego im G. Narutowicza – Wojewódzka Przychodnia Rehabilitacyjna i Wojewódzka Poradnia Ortopedyczna, wydzielone ze struktur organizacyjnych KCR w 1995 roku. W sierpniu 1993 roku do Krakowskiego Centrum Rehabilitacji, jako jego jednostka organizacyjna, zostało włączone Akademickie Centrum Rehabilitacji w Zakopanem (obecnie Wojewódzki Szpital Rehabilitacyjny im. Dr G. Jasińskiego), wydzielone ze struktur organizacyjnych KCR w 1995 roku. W listopadzie 1994 roku włączono Oddział Rehabilitacji Ruchowej Krakowskiego Szpitala Okulistycznego w Witkowicach. W latach 1997-2004 działały na terenie Centrum na podstawie umowy z CM UJ Klinika Chirurgii Urazowej i Ortopedii, Klinika Rehabilitacji i Zakład Reumatologii. W latach 1993-2010 przy ul. Emaus 18 prowadzone były Warsztaty Terapii Zajęciowej. 1 stycznia 1997 roku Krakowskie Centrum Rehabilitacji, jako jedna z czterech jednostek służby zdrowia województwa małopolskiego, biorąc udział w organizowanym przez Biuro Przekształceń Systemowych w ochronie zdrowia Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, programie pilotażowo wdrożeniowym, mającym na celu wypracowanie zasad funkcjonowania publicznych zakładów opieki zdrowotnej w nowej przygotowywanej reformie opieki zdrowotnej w Polsce, przekształciło się w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.

Wspomnienia 1992 Oddany zostaje po remoncie adaptacyjnym kolejny budynek nr 16 mieszczący Poliklinikę – zespół ambulatoriów. Jej pierwszym kierownikiem zostaje dr Stanisław Pluta. 1995 Do użytku oddany zostaje przebudowany i zaadaptowany na potrzeby szpitalne budynek nr 2, do którego przenosi się ze Oddział Rehabilitacji Szpitala w Witkowicach wraz z jego dotychczasowycm ordynatorem prof. dr hab. n. med. Adamem Pąchalskim, a 1 stycznia 1996 także Klinika Traumatologii Collegium Medicum UJ ze Szpitala im. E. Biernackiego, którą kierowałem. W tym budynku powstaje także nowoczesny zakład radiologii i 7 łóżkowy oddział intensywnego nadzoru medycznego kierowany przez dr. Elżbietę Bisagę, a także blok operacyjny z 3 salami operacyjnymi z klimatyzacją i nawiewem laminarnym. prof. dr hab. n. med. Bogusław Frańczuk Dyrektor Krakowskiego Centrum Rehabilitacji w latach 1991-2007

WAŻNIEJSZE DATY W ROZWOJU KRAKOWSKIEGO CENTRUM REHABILITACJI 1991 W maju w wyniku konkursu zostałem powołany na stanowisko dyrektora Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. Miesiąc później zostali zatrudnieni pierwsi pracownicy fizjoterapii. W październiku oddany zostaje po kapitalnym remoncie i adaptacji budynek nr 7 z przeznaczeniem na Przychodnię Rehabilitacyjną, a jej pierwszym kierownikiem zostaje mgr Tadeusz Mękarski. Budynek nr 5 zaadaptowany zostaje prowizorycznie na cele administracji, podobnie jak budynek nr 3 w kolejnym roku. W tym roku cały kompleks pokoszarowy, jakim jest Centrum zostaje wpisany do rejestru obiektów zabytkowych. Oddana zostaje do użytku nowoczesna kotłownia gazowo-olejowa, a w kolejnym roku budynek stacji transformatorowej. Wówczas zostaje także przeprowadzony remont adaptacyjny portierni, gdzie zlokalizowana zostaje centrala telefoniczna.

1996 W lutym po kapitalnym remoncie i adaptacji oddany zostaje budynek nr 15 mieszczący aptekę szpitalną i laboratorium wraz z punktem krwiodawstwa. Kilka miesięcy później na terenie Centrum zostaje zarejestrowane lądowisko dla śmigłowców sanitarnych na tzw. dawnym placu apelowym. 1999 Oddany zostaje po remoncie i adaptacji budynek nr 5 dla administracji Centrum. 2001 W wyniku kompleksowego remontu i adaptacji budynku nr 1, oddany zostaje 52 łóżkowy budynek szpitalny wraz z zapleczem rehabilitacyjnym (w tym basenem), do którego przenosi się z budynku nr 2 Oddział Rehabilitacji, a także znajduje miejsce nowo powstała Klinika Rehabilitacji Collegium Medicum UJ, kierowana przez dr hab. n. med. Janusza Otfinowskiego oraz Zakład Reumatologii Collegium Medicum UJ, kierowany przez dr hab. n. med. Piotra Głuszko – konsultanta wojewódzkiego ds. reumatologii. W budynku nr 2, po przeniesieniu oddziału rehabilitacyjnego, poszerza się baza łóżkowa dla ortopedii.

2002 Po przeniesieniu zespołu likwidowanej Kliniki Ortopedycznej CM UJ, Klinika Traumatologii zmienia nazwę na Klinika Chirurgii Urazowej i Ortopedii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego CM, W tym samym roku kolejny, trzeci, pracownik Centrum dr n. med. Wojciech Szwarczyk zostaje konsultantem wojewódzkim ds. rehabilitacji medycznej. W lipcu po generalnym remoncie i adaptacji zostaje oddany do użytku budynek nr 4, do którego w sierpniu przenosi się cała Administracja, która do tej pory swoją siedzibę miała w budynkach nr 3 i 5. 2004 We wrześniu Krakowskie Centrum Rehabilitacji rozwiązuję umowę z Uniwersytetem Jagiellońskim na prowadzenie klinik na swojej bazie szpitalnej. Zdecydowana większość pracowników pozostaje nadal pracownikami oddziałów szpitalnych Centrum. 2006 Krakowskie Centrum Rehabilitacji staje się trzecim ośrodkiem ortopedycznym w Polsce pod względem ilości wszczepianych protez stawów biodrowych i kolanowych. W tym samym czasie wyremontowany został kompleks budynków garażowych z przeznaczeniem na magazyny szpitalne. 2007 W Centrum odbywają się pierwsze egzaminy specjalistyczne z zakresu fizjoterapii, tym samym Centrum staje się pierwszym w Małopolsce Ośrodkiem specjalizacyjnym dla fizjoterapeutów. W tym też okresie oddziały Centrum otrzymały uprawnienia do prowadzenia specjalizacji w zakresie ortopedii i traumatologii narządu ruchu, rehabilitacji medycznej i fizjoterapii. W okresie 1991-2007 uzyskało specjalizacje z ortopedii i traumatologii narządu ruchu, rehabilitacji medycznej i fizjoterapii 26 osób, 14 osób – stopień naukowy doktora nauk medycznych, 2 doktora habilitowanego nauk medycznych, a 1 osoba otrzymała tytuł profesora nauk medycznych. W sierpniu, w wyniku mojej rezygnacji ze stanowiska, nowym dyrektorem zostaje mgr Teresa Zalewińska-Cieślik.

Wspomnienia

mgr Tadeusz Mękarski Kierownik Przychodni Rehabilitacyjnej w latach 1991-1998

Geneza Powstania Krakowskiego Centrum Rehabilitacji Kraków to duży ośrodek medycyny krajowej, ale do końca lat 70. brak było placówki rehabilitacyjnej o szerokim, wszechstronnym oddziaływaniu. Śląsk maił Repty Śląskie, Warszawa – Konstancin, Kraków nie posiadał takiego obiektu. Gdy w 1980 r. powstała „Solidarność” – ruch społeczny otwierający normalność funkcjonowania w życiu wszystkich ludzi, na zasadach sprawiedliwości i demokracji – jednym z pierwszych pomysłów był plan utworzenia Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. Jesienią 1980 r. zawiązał się Społeczny Patronacki Komitet Krakowskiego Centrum Rehabilitacji w Krzeszowicach. Dlaczego w Krzeszowicach, w pałacu Potockich? Bo tylko ten obiekt w tamtych czasach był do zdobycia na ten cel. Komitet został zarejestrowany na podstawie statutu z inicjatywy Sekcji Spółdzielczości Inwalidów przy MKZ „Małopolska”, NSZZ „Solidarność” oraz Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego „Małopolska” NSZZ „Solidarność” w Krakowie

i jako samodzielny podmiot osiadał osobowość prawną. Jego intencje i aspiracje zostały zdefiniowane w §5 Statutu, w którym czytamy: „Celem działania Komitetu jest utworzenie, rozbudowa, przystosowanie i wyposażenie obiektów Krakowskiego Centrum Rehabilitacji (KCR) w Krzeszowicach oraz sprawowanie opieki i patronatu nad dalszą jego działalnością i prawidłowym funkcjonowaniem”. Założycielami i najbardziej zaangażowanymi członkami Komitetu byli: prof. Stanisław Grochmal (przewodniczący), Marian Czabanowski (skarbnik), Tadeusz Mękarski (sekretarz), Andrzej Potocki, Andrzej Dzięgielewski, Danuta Kozubska, Józef Lassota, Tadeusz Piekarz. Niemal natychmiast po zarejestrowaniu Komitetu rozpoczęto zbiórkę funduszy, projektowanie gabinetów rehabilitacyjnych w pałacu, akcje promocyjne itp. Większość spółdzielni inwalidów „opodatkowała” się na rzecz powstającego centrum. W grudniu 1981 r. ogłoszono stan wojenny. Stowarzyszenia przestały działać, zarząd nieformalnie odbywał spotkania. Po wyjściu z internowania Tadeusz Piekarz i Józef Lassota dołączyli do tych spotkań, ale działalność społeczna, mająca celu budowy centrum rehabilitacji, osłabła na sile. Już nie było takiego entuzjazmu jak w latach 1980-1981, Polska miała bowiem poważniejsze zadania, które doprowadziły do „okrągłego stołu”. W wyniku zachodzących w Rosji politycznych przemian (Gorbaczow rozpoczął pierestrojkę) niektóre garnizony wojskowe w Polsce zostały przegrupowane. Gdy dowiedzieliśmy się o likwidacji i opuszczeniu przez V Dywizjon Artylerii Mieszanej obiektu przy al. Modrzewiowej, Zarząd rozpoczął starania o uzyskanie tej nieruchomości na cele rehabilitacji. Lokalizacja centrum rehabilitacji w Krakowie była o wiele lepsza od Krzeszowic. Dużą pomoc w tej sprawie otrzymaliśmy od pani Stanisławy Wójcik, osoby niepełnosprawnej, wtedy radnej w Urzędzie Wojewódzkim. Rada Wojewódzka w Krakowie wystąpiła oficjalnie do Ministra Obrony Narodowej o przekazanie obiektów wojskowych na cele służby zdrowia. Delegacja, w skład której weszła Stanisława Wójcik, przekonała generała Siwickiego, przychyliła się do wystosowanej prośby i wydała zgodę na realizację przekazania zespołu koszarowego. Gdy otrzymano oficjalną decyzję Ministra Obrony Narodowej, utworzono przy Urzędzie Wojewódzkim zespół, którego zadaniem było uzasadnienie utworzenie w tym

konkretnym miejscu Centrum Rehabilitacji. Do ww. zespołu weszli: Wiesław Woda, ówczesny wicewojewoda jako przewodniczący oraz prof. Stanisław Grochmal (wojewódzki konsultant ds. rehabilitacji), Tadeusz Mękarski (przedstawiciel zarządu NSZZ „Solidarność” Małopolska), Stanisława Wójcik (radna UW), dr Jacek Huczyński (neurolog) oraz przedstawiciele spółdzielni inwalidów. Przewodniczący zespołu Wiesław Woda przedłożył decyzję Urzędu Wojewódzkiego o zgodzie na przejęcie budynków i terenu po byłej jednostce wojskowej na przyszłe centrum rehabilitacji. Początkiem 1990 r. pułkownik Piotr Szanecki z ramienia wojska przekazał nieruchomość przy al. Modrzewiowej członkom zespołu powołanego przez Wiesława Wodę. Mniej więcej w tym samym czasie ukazała się ustawa sejmowa o likwidacji centralnych i regionalnych związków spółdzielczych. Zakładem własnym regionalnego Związku Spółdzielni Inwalidów w Krakowie była do tej pory Wojewódzka Specjalistyczna Przychodnia Rehabilitacji Inwalidów. Te instytucje zostały postawione w stan likwidacji. Wiesław Woda, znając osiągnięcia pracowników przychodni, w celu utrzymania działalności rehabilitacyjnej zorganizował spotkanie lekarza wojewódzkiego dr. Wójcika z dyrektorem przychodni Tadeuszem Mękarskim, dr. Tamarą Turaszwili oraz Teresą Radzikowską. Decyzją lekarza wojewódzkiego, wszyscy pracownicy merytoryczni likwidowanej przychodni zostali przyłączeni do Szpitala Reumatologii i Rehabilitacji al. Puszkina 33 w Krakowie. Miejscem pracy części pracowników były pomieszczenia w pawilonie nr 5 przy al. Modrzewiowej (stworzono tam gabinety lekarskie). Pozostali pracownicy. do czasu zakończenia remontu pawilonu nr 7 na al. Modrzewiowej. prowadzili usprawnienie lecznicze w ośrodku przy ul. Emaus 18. Na początku 1991 r. decyzją wojewody powołano Krakowskie Centrum Rehabilitacji oraz rozpisano otwarty konkurs na dyrektora tej placówki. W tym czasie wojewodą był Tadeusz Piekarz, a wicewojewodą Józef Lassota, członkowie Patronackiego Komitetu od 1980 r. Józef Lassota, jako przewodniczący komisji konkursowej, zorganizował posiedzenie, na którym wybrano dyrektora Krakowskiego Centrum Rehabilitacji – dr. Bogusława Frańczuka. Za jego kadencji w KCR ukończono remont pawilonu nr 7 (dawna stołówka wojskowa), gdzie powstały sale kinezyterapii,

fizykoterapii, masażu itp. 1 lipca 1991 r. wszystkich pracowników przychodni przejęto ze Szpitala Reumatologii i Rehabilitacji do Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. Pierwszymi pracownicy Krakowskiego Centrum Rehabilitacji byli: mgr Tadeusz Mękarski – rehabilitant, dr Tamara Turaszwilii – chirurg, dr Maria Woźniakowska – internista-kardiolog, dr Krystyna Woźniak-Wołek – stomatolog, dr Anna Smarzyńska – otolaryngolog, dr Andrzej Kowal – psychiatra, dr Małgorzata Grabowska – lek. specjalista rehabilitacji, mgr Teresa Radzikowska – rehabilitant, mgr Ewa Tuziak – rehabilitant, mgr Krystyna Gach – rehabilitant, mgr Przemił Czabański – rehabilitant, mgr Kazimierz Cieślik – rehabilitant, Lesław Ludwig – rehabilitant, Elżbieta Dębosz – pielęgniarka, Maria Kulesa – rejestratorka medyczna, mgr Krystyna Mosler – kierownik laboratorium, Zofia Bielawska – przełożona pielęgniarek, Grzegorz Stawarz – masażysta, Monika Figiel – fizjoterapeuta, Krzysztof Noskowicz – pracownik administracji. Pierwszą grupę pracowników administracji Krakowskiego Centrum Rehabilitacji tworzyli: Grażyna Seligowska – księgowa, Anna Jankosz-Głód – pracownik księgowości, Zofia Jasieniecka – główna księgowa, Dorota Leśniak – pracownik księgowości, Alicja Zborowska – pracownik administracji, Urszula szewczyk – turnusy rehabilitacyjne, inż. Ciok – kierownik budowy, inż. Józef Dutkiewicz – architekt, mgr Tadeusz Mękarski – kierownik Przychodni Rehabilitacji. Osoby te pracowały w KCR od pierwszych miesięcy jego istnienia. Nie sposób nie wspomnieć o pracownikach Krakowskiego Centrum Rehabilitacji, który pracowali w obiektach przy ul. Emaus 18, prowadząc zajęcia rehabilitacyjne z grupą ok. 30 osób z upośledzeniem umysłowym. Ci pracownicy to psycholodzy: mgr Zuzanna Rydzewska oraz mgr Paweł Piotrowicz. Oficjalne otwarcie pawilonu nr 7 nastąpiło 14 lutego 1992 r. Biskupa Kazimierz Nycz dokonał wówczas jego poświecenia. Nie ulega wątpliwości, że rozwój Krakowskiego Centrum Rehabilitacji byłby niemożliwy, gdyby nie wszystkie wymienione osoby. Ich zapał i olbrzymie zaangażowanie dały początek tej jakże potrzebnej placówce, która jest trwałym dorobkiem nowych czasów – czasów solidarności ludzi i niesienia pomocy potrzebującym. Historia, którą tworzyli wspomniani wyżej pasjonaci dała oczekiwany przełom, dlatego dziś obchodzimy jubileusz 20-lecia działalności Krakowskiego Centrum Rehabilitacji.

Wspomnienia się, mogłem zatem kontynuować moją jazdę. Wjechałem na teren szpitala. Przywitał mnie zaśnieżony parking. Pamiętam do dziś, z jakim trudem torowaliśmy wraz z panem portierem drogę przejazdową wśród zasp. „Nie ma co – pomyślałem – śnieżyca, guma, nieprzejezdny parking – brakuje tylko wizyty niedźwiedzia polarnego z pobliskiego ZOO”. Dotarłem do gabinetu. W dyżurkach brakowało wielu rzeczy – od biurka i papieru począwszy, na krzesłach i sztućcach skończywszy. No, ale czasy pionierskie mają chyba to do siebie. Mino tych niedogodności czułem, że zaczyna się nowy, lepszy okres w życiu. Pierwsza wizyta w salach chorych – na szczęście pacjenci czuli się dobrze. Dyżur można było zacząć.

dr n. med. Konrad Bernacki specjalista z zakresu ortopedii i traumatologii oraz rehabilitacji medycznej zatrudniony od 1997 roku

Pierwszy Dyżur Pierwszy weekend 1997 r. na zawsze zapadł w moją pamięć… Na początku roku nastąpiła długo wyczekiwana przeze mnie zmiana miejsca pracy, związana z przeniesieniem Kliniki Traumatologii ze Szpitala Bonifratrów do Krakowskiego Centrum Rehabilitacji. Fakt ten był dla mnie miły, ale także związany z niepewnością. Zastanawiałem się jak będzie wyglądała moja praca w nowym miejscu, jak odnajdę się w nowej sytuacji? Pierwsze wrażenia były pozytywne: piękny szpital, życzliwi ludzie. Po dwóch „normalnych” dniach pracy, wypełnionych głównie sprawami organizacyjnymi, przyszedł czas na pierwszy dyżur – dyżur sobotnio-niedzielny. W sobotni poranek, brnąc przez zaspy zmierzałem w kierunku KCR. Nagle usłyszałem stuk i poczułem utratę sterowności samochodu. Zatrzymałem się i po chwili wiedziałem, co się stało – „złapałem gumę”. Założenie rezerwy w tych warunkach atmosferycznych nie było sprawą przyjemną, ale powiodło

Pierwsi pracownicy: mgr Krystyna Gach – rehabilitant mgr Ewa Tuziak – rehabilitant, mgr Lesław Ludwig – rehabilitant, Elżbieta Dębosz – pielęgniarka. Powojskowy obiekt z wieloma zabytkowymi budynkami przy al. Modrzewiowej 22 stał się oficjalnie naszą siedzibą 1 lipca 1991 r. Na pierwszy rzut oka sprawiał znakomite wrażenie – zadbana zieleń wokół budynków, równiutko przycięte żywopłoty i pomalowane na biało krawężniki. Budynki, wcześniej użytkowane przez wojsko,miały zupełnie inne przeznaczenie, i aby je dostosować dla potrzeb pacjentów nowo powstającej placówki służby zdrowia, należało je całkowicie zmodernizować, przynajmniej wnętrza. Historia powstania KCR zaczęła się wcześniej, bo na początku 1990 r. Zarządzający tym terenem Wojewoda Małopolski Tadeusz Piekarz postanowił, że obiekty opuszczone przez wojsko będą przeznaczone na placówkę służby zdrowia. Za przekwalifikowanie uczynił odpowiedzialnych: wicewojewodę Wiesława Wodę oraz lekarza wojewódzkiego dr. Zdzisława Wójcika – dyrektora Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej. Fakt ten zbiegł się z momentem rozwiązania Regionalnego

Związku Inwalidów na mocy ustawy sejmowej o likwidacji spółdzielczości. Samofinansująca się Wojewódzka Specjalistyczna Przychodnia Rehabilitacji Inwalidów, działająca przy RZSI z siedzibą przy ul. Kochanowskiego 12, której dyrektorem był mgr Tadeusz Mękarski, do końca kwietnia 1990 r. musiała opuścić zajmowany lokal. Przed dyrektorem stanęło ogromne wyzwanie. Chciał wszystkim pracownikom tejże przychodni zapewnić nowe miejsce pracy. Starania rozpoczął już na początku roku 1990. Działając w Komitecie przy Urzędzie Wojewody z ramienia NSZZ „Solidarność”, miał wiedzę o niezagospodarowanym obiekcie powojskowym przy al. Modrzewiowej 22. Doszło do spotkania wicewojewody Wiesława Wody oraz lekarza wojewódzkiego dr Zdzisława Wójcika z dyrektorem mgr Tadeuszem Mękarskim, wicedyrektor Tamarą Turaszwili i mgr. Teresą Radzikowską – kierownikiem Ośrodka Usprawniania Leczniczego przy ul. Emaus 18, należącego do Wojewódzkiej Specjalistycznej Przychodni Rehabilitacji Inwalidów. Celem spotkania było przedstawienie naszych propozycji i uzyskanie zgody na zagospodarowanie kilku wolnych budynków powojskowych. Przedstawiciele przychodni zobowiązali się na własny koszt wyremontować oraz wyposażyć te budynki w niezbędny sprzęt. Nasza prośba została zaakceptowana dzięki poparciu wielu znaczących osób, między innymi prof. Stanisława Grochmala oraz radnej Urzędu Wojewody Stanisławy Wójcik – inicjatorki powstania na tym terenie ośrodka rehabilitacji na wzór Konstancina i Rept Śląskich. Już w marcu 1990 r. przedstawiciele Urzędu Wojewody udostępnili nam wejście na ten teren i rozpoczęcie remontu budynku nr 5, gdzie miały powstać gabinety lekarskie oraz pomieszczenia dla administracji. 1 maja 1990 r. Wojewódzka Specjalistyczna Przychodnia Rehabilitacji Inwalidów przeniosła się do pierwszego zmodernizowanego budynku. Ośrodek Usprawniania Leczniczego dalej działał przy ul. Emaus 18, ponieważ Regionalny Związek Inwalidów przekazał nam nieruchomość i budynek na własność. Od 1 maja 1990 r. Urząd Wojewody zobowiązał się ująć wszystkich pracowników merytorycznych przychodni w limicie funduszu płac Krakowskiego Szpitala Reumatologii i Rehabilitacji przy al. Puszkina. Pozostali pracownicy finansowani byli przez samą przychodnię. Do tej pory Wojewódzka Specjalistyczna

Przychodnia Rehabilitacji Inwalidów zajmowała się koordynacją opieki rehabilitacyjnej na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w Spółdzielniach Inwalidów na terenie województw: krakowskiego, nowosądeckiego i tarnowskiego. W sumie 31 Spółdzielni, w których było zatrudnionych kilka tysięcy osób niepełnosprawnych. Współpracowaliśmy z przychodniami poszczególnych Spółdzielni Inwalidów w zakresie badań laboratoryjnych fizycznych i biologicznych warunków pracy. Do tego w okresie letnim i zimowym organizowaliśmy turnusy rehabilitacyjne dla około 2000 osób rocznie i prowadziliśmy usprawnianie lecznicze w naszym Ośrodku Usprawniania Leczniczego przy ul. Emaus 18. Jako pierwsi w Polsce zorganizowaliśmy Warsztaty Terapii Zajęciowej prowadzone przez ich pomysłodawczynię mgr Zuzannę Rydzewską. Było nas w sumie 24 osoby: mgr Tadeusz Mękarski – dyrektor przychodni dr Tamara Turaszwili – zastępca dyrektora /chirurg/ dr Irena Woźniakowska – kardiolog lek. med Krystyna Woźniak-Wołek – stomatolog Elżbieta Czarnik – pomoc stomatologiczna Stanisława Bednarz – pielęgniarka mgr Lesław Ludwig – koordynator d/s turnusów mgr Ewa Tuziak – koordynator d/s turnusów mgr Krystyna Mossler – kierownik pracowni analitycznej Teresa Tondryk – pielęgniarka mgr Teresa Radzikowska– kierownik Ośrodka Usprawniania mgr Krystyna Gach – mgr rehabilitacji mgr Kazimierz Cieślik – mgr rehabilitacji tech. Monika Figiel-Kurowska – fizykoterapeuta Grzegorz Stawarz – masażysta mgr Zuzanna Rydzewska – kier. Warsztatów Terapii Zajęciowej mgr Wiesława Morawiec – asystent socjalny mgr Paweł Piotrowicz – psycholog mgr Bożena Raźny – resocjalizator społeczny Urszula Szewczyk – administracja Anna Jankosz-Głód – kasjerka mgr Alicja Zborowska – księgowa Krzysztof Łuszczek – kierowca Krzysztof Noskowicz – pracownik administracji

Wspomnienia

Po wyremontowaniu budynku nr 5 rozpoczęliśmy gruntowny remont pawilonu nr 7 (dawnej stołówki wojskowej). Do niego miał bowiem przenieść się Ośrodek Usprawniania Leczniczego z ul. Emaus 18. 1 lipca 1991 r. dyrektor Bogusław Frańczuk przejął od Krakowskiego Szpitala Reumatologii i Rehabilitacji przy al. Puszkina Wojewódzką Specjalistyczną Przychodnię Rehabilitacji Inwalidów wraz z pracownikami merytorycznymi. Przychodnia, stając się częścią Krakowskiego Centrum Rehabilitacji, wniosła swoją własność: nieruchomość i budynek przy ul. Emaus 18, samochód (Ford Transit), sprzęt rehabilitacyjny, kompletnie wyposażenie laboratorium, cały sprzęt Warsztatów Terapii Zajęciowej oraz wyposażenie biurowe. Rozpoczął się okres wytężonej pracy. Zaczynaliśmy wszystko tworzyć od podstaw. Zajęć było mnóstwo ponieważ, oprócz kontynuowania dotychczasowej działalności na rzecz osób niepełnosprawnych, doszła praca na rzecz mieszkańców Krakowa i okolic. Krakowskie Centrum Rehabilitacji miało stać się wiodącym ośrodkiem specjalistycznym dla południowej Polski. W grudniu 1991 r. zakończył się remont pawilonu nr 7. Na początku stycznia 1992 r. nastąpiła więc przeprowadzka z ul Emaus 18. Jako, że miała tu rozpocząć swoją działalność Przychodnia Rehabilitacyjna, przez miesiąc pracownicy tej placówki mieli ręce pełne roboty: sprzątanie po remoncie, w tym mycie okien, łazienek, wykładzin, malowanie sprzętu rehabilitacyjnego z Emaus 18, wyposażanie w brakujący sprzęt i ostateczne urządzanie pomieszczeń. Sale gimnastyczne, hydroterapia, elektroterapia, sala masażu, gabinet lekarski, rejestracja, szatnie dla pacjentów, pokój socjalny – przygotowywanie tych miejsc dla przyszłych pacjentów było dla nas ogromnym wyzwaniem. Dawało przy tym satysfakcję tworzenia czegoś od samego początku. Po raz kolejny udowodniliśmy sobie, że nasz mały zespół jest zgraną grupą ludzi, która nie boi się wysiłku ponoszonego na rzecz organizowania od podstaw wspólnego miejsca pracy. Należy w tym miejscu także wspomnieć i docenić dar ofiarowany przez Holendrów, którzy w wielkich tirach przywieźli sporo elementów wyposażenia: płytki podłogowe i ścienne, wykładziny, sprzęt medyczny, łóżka, leżanki, stoliki, szafki, wózki inwalidzkie,

podnośniki łazienkowe, stoły, krzesła, lustra, wyposażenie łazienek i WC, ubrania robocze, zasłony do okien oraz wylewkę do szpitala. 12 lutego 1992 r. nastąpiło uroczyste otwarcie pawilonu nr 7, Przychodni Rehabilitacyjnej z udziałem wielu dostojnych gości. Kierownikiem przychodni został mgr Tadeusz Mękarski. W pierwszym okresie naszej działalności obawialiśmy się, że pacjenci będą mieli trudności z dojazdem na al. Modrzewiową dlatego, aby ułatwić im dotarcie do nowej siedziby, dowoziliśmy ich z ul. Kałuży naszym samochodem. Krakowskie Centrum Rehabilitacji w swoim założeniu miało stać się wiodącą placówką zdrowia na wzór Konstancina czy Rept Śląskich. Z tego powodu dyrektor KCR w maju 1992 roku zorganizował wyjazd szkoleniowy do Wiednia i Pieszczan. Mieliśmy „podglądać”, uczyć się i to, co najlepsze przenieść do nas. Rok później, w kwietniu 1993 r. na terenie KCR zostało zorganizowane szkolenie dotyczące bólów kręgosłupa metodą McKenzie. W listopadzie tegoż roku wyjechaliśmy do Niemiec do Ośrodka „AMOENA” na szkolenie, którego tematem były amputacje piersi, dobór protez i rehabilitacja. Był to wspólny wyjazd z pracownikami Instytutu Onkologii przy ul. Garncarskiej w Krakowie. Szkolenie zakończone było otrzymaniem przez nas certyfikatów. W przyszłości mieliśmy współpracować z tą placówką. W naszej pracy mieliśmy okazję poznać wiele ciekawych osób, nie tylko tych z pierwszych stron gazet: sportowców, artystów, obcokrajowców, którzy szukali u nas pomocy i powrotu do zdrowia, ale także tych „zwyczajnych niezwyczajnych”. Po tak długim okresie działalności nadal korzystają z naszych usług osoby, które objęte były leczeniem usprawniającym w naszym ośrodku jeszcze przy ul. Emaus 18. Wraz z tym jak przybywało budynków i powiększała się także liczba pracowników. Byliśmy zżyci poprzez pracę, która była naszą pasja, a wspólne wyjazdy, turnusy rehabilitacyjne, szkolenia czy ogniska, pozwoliły nawiązać przyjaźnie, które trwają do tej pory. Wiele osób już nie pracuje, ale nadal odczuwamy przyjemność spotykania się wspólnie w naszych

domach i wspominania minionych lat. Podczas takich spotkań przypominają się chwile trudnych niekiedy przedsięwzięć, jakie były naszym udziałem, ale ponieważ dominują nad nimi radośniejsze wspomnienia, z łatwością wyławiamy z pamięci wesołe fakty, jak chociażby ten, że osobą najszybciej piszącą na maszynie w tym czasie był… dyrektor. Wielokrotnie próbowaliśmy też policzyć ile pokoleń kotów w ciągu minionego 20-lecai mogło wyrosnąć dzięki dokarmianiu, organizowanemu spontanicznie przez personel i pacjentów. Nasze spotkania po latach coraz częściej skłaniają do podsumowań. Wiele razy zastanawialiśmy się, czy mamy powód do dumy z tak niezwykle dorodnego zagajnika, który niepostrzeżenie wyrósł nam w ciągu 20 lat? Najlepszą odpowiedź na to dają nam pacjenci, którzy wracając do nas, niezmiennie od lat powtarzają, że tylko w tu znaleźli fachową pomoc i tylko tutaj czują się bezpiecznie. Przez lata zmieniło się wiele, ale ci z nas, którzy zostali z pionierskiej grupy są dumni, że brali udział w powstawaniu Centrum. Zmieniają się ludzie, przychodzą nowi pacjenci, lecz jedno pozostaje niezmienne i nadaje charakter temu miejscu: chcemy POMAGAĆ INNYM – to cel, który przyświecał nam na początku, a który po 20 latach nadal jest dla nas najważniejszy.

Jednostki organizacyjne

Krakowskie Centrum Rehabilitacji rocznie przyjmuje średnio ponad 2500 pacjentów kierowanych do placówki na hospitalizację; co roku przeprowadza się tu ponad 1000 zabiegów operacyjnych. Poradnie specjalistyczne KCR udzielają średnio 30 tysięcy porad rocznie. Poniżej przedstawiamy krótki przewodnik po naszych jednostkach organizacyjnych.

ODDZIAŁ CHIRURGII URAZOWEJ, ORTOPEDII I REHABILITACJI Oddział Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Rehabilitacji mieści się w budynku nr 2 i dysponuje obecnie 45 łóżkami. Oddział został oddany dla chorych w styczniu 1997 r. i początkowo liczył 20 łóżek. Jego pierwszym ordynatorem był prof. dr hab. n. med. Bogusław Frańczuk, który w październiku 2005 r. powierzył pełnienie obowiązków ordynatora dr. n. med. Maciejowi Kasparkowi. Od 2006 r., tj. po wygranym konkursie, funkcję ordynatora pełni lek. med. Marian Chrobot. Na oddziale wykonuje się większość zabiegów z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej. Od kilku lat oddział specjalizuje się również w zabiegach endoplastyki stawów (głównie biodrowych i kolanowych) zarówno pierwotnych, jak i realloplastykach oraz protezoplastykach resekcyjnych, zabiegach artroskopowych stawów kolanowych, rekonstrukcjach w uszkodzeniach wiązadłowych stawów kolanowych. Wykonywane są tu także zabiegi kappoplastyk stawów biodrowych. Lekarze oddziału pracują w Poradni Urazowo-Ortopedycznej. Oddział ma akredytację Ministra Zdrowia do prowadzenia specjalizacji w zakresie ortopedii i traumatologii.

ODDZIAŁ ANESTEZJOLOGII Oddział Anestezjologii i Intensywnej Opieki Medycznej powstał w styczniu 1997 r. po oddaniu wyremontowanego i przystosowanego do użytku budynku szpitalnego. Jego ordynatorem od chwili powstania jest lek. med. Elżbieta Bisaga, a funkcję pielęgniarki oddziałowej pełni Celina Badoń. W 2005 r. po reorganizacji ostrych dyżurów w Krakowie i powstaniu Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych oraz w wyniku zaprzestaniu pełnienia ostrych dyżurów przez Centrum, oddział został przekształcony w Dział Anestezjologii z trzy łóżkową salą intensywnego nadzoru medycznego. Wysoko wykwalifikowany personel medyczny, wspomagany nowoczesną aparaturą elektromedyczną, prowadzi intensywną terapię chorych w stanach zagrożenia życia, niewydolnością oddechową i krążeniową po zabiegach operacyjnych. Zakres wykonywanych czynności to przede wszystkim w okresie okołooperacyjnym prowadzenie znieczuleń ogólnych i miejscowych pacjentów do zabiegów z zastosowaniem najnowszej aparatury, metod i środków znieczulających, nadzór nad terapią przeciwbólową u pacjentów po operacjach. Lekarze pracują w Poradni Leczenia Bólu.

ODDZIAŁ REHABILITACJI Z PODODDZIAŁAMI REHABILITACJI DZIENNEJ I REHABILITYACJI NEUROLOGICZNEJ Oddział mieści się w budynku nr 1 i dysponuje 52 łóżkami. Został przeniesiony z Krakowskiego Szpitala Okulistycznego w Witkowicach i włączony w struktury organizacyjne Krakowskiego Centrum Rehabilitacji w kwietniu 1996 r. Początkowo oddział liczył 25 łóżek i mieścił się w budynku nr 2 razem z Oddziałem Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej. W 2003 r., po oddaniu do użytku wyremontowanego budynku szpitalnego, oddział został przeniesiony i powiększył liczbę łóżek do stanu obecnego (52). W 2011 r. z oddziału zostały wydzielone pododdziały: Rehabilitacji Neurologicznej i Rehabilitacji Dziennej. Pierwszym ordynatorem Oddziału był prof. dr hab. n. med. Adam Puchalski, który wraz z pielęgniarką oddziałową Krystyną Baster przeszli ze Szpitala Okulistycznego. Od październiku 2003 r., po wygranym konkursie, funkcję ordynatora sprawował dr n. med. Wojciech Szwarczyk. W 2011 r., po reorganizacji oddziału i wydzieleniu dwóch pododdziałów, funkcję lekarza kierującego Oddziałem Rehabilitacji z Pododdziałami Rehabilitacji Dziennej i Rehabilitacji Neurologicznej pełni dr n. med. Konrad Bernacki. Lekarzami kierującymi Pododdziałami są: dr n. med. Wojciech Szwarczyk (Rehabilitacja Neurologiczna) i lek. med. Bożena Lebiest (Rehabilitacja Dzienna). Oddział Rehabilitacji z Pododdziałami: Rehabilitacji Dziennej i Rehabilitacji Neurologicznej prowadzi leczenie chorych ze schorzeniami ortopedycznymi, reumatologicznymi, ale również zajmuje się pacjentami we wczesnym okresie po epizodach uszkodzenia centralnego systemu nerwowego i leczeniem skutków uszkodzeń układu nerwowego. Dla chorych leczonych w warunkach szpitalnych, do dyspozycji oddany jest nowoczesny sprzęt rehabilitacyjny, przestronne pomieszczenia lecznicze: sale gimnastyczne, gabinety fizykoterapii, masażu, hydroterapii. Oddział stacjonarny bazuje na łóżkach w pokojach jedno-, dwu-, i trzyosobowych, wyposażonych w pełne węzły sanitarne (WC i łazienki), dostosowanych dla potrzeb osób niepełnosprawnych. W przestronnych i nowocześnie urządzonych salach gimnastycznych i gabinetach zabiegowych zespół leczący prowadzi wysokospecjalistyczne

procedury lecznicze, oparte o najnowsze osiągnięcia naukowe z zakresu rehabilitacji. Działający jednocześnie Oddział Rehabilitacji Dziennej leczy pacjentów przychodzących na zabiegi z domu. Leczenie to odbywa się w tych samych warunkach i prowadzone jest przez tę samą kadrę leczniczą.

Jednostki organizacyjne

ZESPÓŁ PORADNI SPECJALISTYCZNYCH PORADNIA URAZOWO-ORTOPEDYCZNA Działa od 1998 r. Zadaniem poradni jest zapewnienie ciągłości usług medycznych pacjentom po zabiegach operacyjnych oraz udzielanie świadczeń medycznych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej. Corocznie udzielamy porad ponad 15 tysiącom pacjentów. W 2011 r. działalność rozpoczęły: – PORADNIA LECZENIA BÓLU, – PORADNIA NEUROLOGICZNA, – PORADNIA REUMATOLOGICZNA, – PORADNIA LECZENIA OSTEOPOROZY, – PORADNIA REHABILITACYJNA. Zespół Poradni działa od powstania Centrum. Z poradni korzysta rocznie ponad 4500 pacjentów.

GABINETY REHABILITACYJNE Pierwszymi pracownikami Krakowskiego Centrum Rehabilitacji byli rehabilitanci, którzy zostali przejęci z likwidowanego Regionalnego Związku Spółdzielni Inwalidów. Niektórzy z nich pracują z nami do dziś. Pierwszym kierownikiem był mgr Tadeusz Mękarski, następnie funkcję tę pełniła mgr Teresa Eliasz-Radzikowska, w latach 2004-2007 kierownikiem gabinetów była mgr Ewa Tuziak. Obecnie funkcję te sprawuje mgr Rafał Trąbka. Gabinety Rehabilitacyjne mieszczą się w budynku nr 7, rocznie udzielają świadczeń około 5600 pacjentom.

20 20

LABORATORIUM Organizatorem i pierwszym kierownikiem Laboratorium była mgr Krystyna Mossler, którą w 2004 r. zastąpiła mgr Alicja Bajorek. Laboratorium mieści się w budynku nr 15. Zadaniem jednostki jest zapewnienie ciągłości wykonywania badań diagnostycznych, zgodnie z aktualną wiedzą i obowiązującymi standardami. W działalności Laboratorium najważniejsze miejsce zajmuje zapewnienie jakości i spełnienia wymogów licencyjnych, dotyczących dobrej praktyki laboratoryjnej.

APTEKA Apteka działa od kwietnia 1996 r. Jej organizatorem i pierwszym kierownikiem była mgr Alina Wierciak, następnie funkcję tę sprawowała dr farmacji Maria Anioł, a od 2003 r. kieruje nią mgr Ewa Kastory. Głównym zadaniem jednostki jest wydawanie produktów leczniczych i materiałów medycznych, oraz sporządzanie leków recepturowych lub aptecznych. Apteka zajmuje się również organizowaniem zaopatrzenia szpitala poprzez zakup wyżej wymienionych produktów i materiałów, udział w przygotowywaniu przetargów na dostawy, realizację zawieranych umów oraz prowadzenie dokumentacji księgowej. Do zadań apteki należy także udział w monitorowaniu działań niepożądanych leków, w badaniach klinicznych, pozyskiwanie darów produktów leczniczych lub materiałów medycznych od firm, hurtowni farmaceutycznych. Apteka mieści się w budynku nr 15.

21 21

Doskonalenie jakości usług W trosce o komfort pacjentów, wprowadziliśmy system zarządzania jakością oraz uzyskaliśmy status szpitala akredytowanego. Zmiany, które wprowadzamy służą dostosowaniu naszej struktury organizacyjnej do nowych zadań i oczekiwań naszych pacjentów. Dzięki współdziałaniu całej załogi – lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, masażystów, salowych i personelu administracyjnego, którzy uwierzyli, że nową jakość można budować tylko razem – szpital jest wysoko oceniany w wielu ogólnopolskich rankingach. Certyfikaty jakości, akredytacja Ministerstwa Zdrowia, zdobywane nagrody i wyróżnienia, przyznawane przez niezależne gremia, są potwierdzeniem słusznie obranego kierunku rozwoju. „Bezpieczny Szpital” – finalista w Ogólnopolskim Rankingu Szpitali w kategorii szpitali monospecjalistycznych w latach:

2007

2008

2009

2010

2009

Certyfikat Systemu Zarządzania Jakością zgodny z normą ISO 9001: 2008

Certyfikat Szpital bez bólu

Krakowskie Centrum Rehabilitacji jako pierwsza jednostka w Małopolsce i jedna z trzech w kraju zostało uznane za placówkę zdrowia, w której pacjent może liczyć na najlepszą pomoc w zakresie leczenia bólu po operacji. Komisja programu Szpital bez bólu nadała jednostce specjalny certyfikat, który świadczy o wysokim standardzie leczenia.

Doskonalenie jakości usług

2009

Akredytacja Ministerstwa Zdrowia Krakowskie Centrum Rehabilitacji otrzymało przyznawany przez Ministerstwo Zdrowia certyfikat akredytacyjny, a tym samym znalazło się wśród 90 szpitali akredytowanych w Polsce.

IV edycja Konkursu Gepardy Biznesu 2009 – wyróżnienie w za dynamiczny rozwój

2010 Certyfikat Przeciwdziałania Zagrożeniom Korupcyjnym System Przeciwdziałania Zagrożeniom Korupcyjnym którego rozwiązania zwiększają zaufanie do funkcjonowania Centrum oraz przyczyniają się do minimalizacji ryzyka wystąpienia zdarzeń o charakterze korupcyjnym.

Perły Medycyny 2010 III miejsce wśród szpitali monospecjalistycznych

Doskonalenie jakości usług

2011 złote jabłko „Medyczny Klejnot Zdrowia’

Szpital promujący zdrowie

W ramach przyjętej strategii działania Zespołu ds. Promocji Zdrowia odbywają się comiesięczne otwarte spotkania z zainteresowanymi tematyką pacjentami, ich bliskimi, a także wszystkimi innymi chętnymi. Wykłady w formie prezentacji multimedialnych wraz z pogadanką, uzupełnione pokazem praktycznych ćwiczeń fizycznych prowadzone są przez pracowników Oddziału Rehabilitacji.

Doskonalenie jakości usług

Obok poziomu usług liczy się też empatia personelu i zwyczajnie, po ludzku pojmowana grzeczność w codziennych kontaktach. Trzeba pamiętać, że nawet z pozoru drobne sprawy decydują o tym, jak szpital jest postrzegany przez pacjentów.

Nowe wyzwania

dr n. med. Jerzy Mirosław Jaworski specjalista w dziedzinie ortopedii i traumatologii, rehabilitacji medycznej i medycyny sportowej. Zastępca Dyrektora ds. Lecznictwa, Zastępca Ordynatora Oddziału Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Rehabilitacji

ENDOPROTEZOWANIE STAWÓW U CHORYCH NA HEMOFILIĘ 28 czerwca 2010 r. po raz pierwszy w Krakowie, w Krakowskim Centrum Rehabilitacji, wszczepiono protezę stawu biodrowego i kolanowego dwóm młodym ludziom chorym na ciężką hemofilię. Przygotowania do zabiegu trwały prawie rok. Do chwili obecnej wszczepiono sztuczne stawy (głównie biodrowe i kolanowe) w tym jeden staw ramienny 22 pacjentom, a ponad trzydziestu czeka na zabieg. Do końca 2011 r. planowane jest wykonanie kolejnych 12 operacji. Jesteśmy teraz jednym z dwóch ośrodków w Polsce, który do katalogu swoich świadczeń zdrowotnych na stałe wpisał aloplastyki stawów u chorych na skazy krwotoczne, służąc chorym z terenu całego kraju.

Podjęcie wyzwania, jakim jest protezoplastyka stawów u chorych na skazy krwotoczne, wymaga nie tylko doświadczenia w protezoplastyce i sprawności chirurgicznej, ale także współpracy z hematologiem, który obeznany jest z zagadnieniem postępowania z chorymi na skazy krwotoczne, praktycznymi aspektami substytucji czynników krzepnięcia. Kolejnymi ogniwami tego łańcucha są laboratoria koagulologiczne, centra krwiodawstwa, ośrodki rehabilitacyjne. Takie komfortowe warunki udało się stworzyć w Krakowie. Na mocy porozumienia z Kliniką Hematologii Szpitala Uniwersyteckiego powołano zespół doświadczonych w swoich dziedzinach specjalistów: hematologów, ortopedów, transfuzjonistów, rehabilitantów, pielęgniarek. Szpital Uniwersytecki dysponuje nowoczesnym laboratorium koagulologicznym, Klinika Hematologii posiada wysokokwalifikowany zespół lekarsko-pielęgniarski, my natomiast dysponujemy po pierwsze specjalistami z zakresu protezoplastyki stawów, a po drugie oddziałem rehabilitacji, dzięki czemu chorzy po leczeniu operacyjnym poddawani są od razu kompleksowej rehabilitacji. Łańcuch ludzi dobrej woli i szczerych chęci uzupełnia wysokokwalifikowany personel Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Pracowni Hemostazy. Dotychczas wykonane zabiegi pozwalają na refleksję. Początki były trudne. Główni aktorzy – hematolodzy i ortopedzi – pewnie sobie nie końca ufali. Hematolodzy ortopedom, czy sprostają zadaniu, bo nie sposób nie zgodzić się z twierdzeniem, że zagadnienia hemostazy nie należą do powszechnie i dogłębnie znanych w środowisku lekarskim, ortopedzi hematologom – czy sprostają widokowi krwi w wydaniu innym niż ta w strzykawce i na szkiełku mikroskopowym. Patrzyliśmy sobie na ręce! Jednym w warunków progowych była i nadal jest obecność hematologa na sali operacyjnej podczas całego zabiegu. Dziś mamy do siebie pełne zaufanie. Wypracowanie procedur trwało prawie rok. Szkolenia podstawowe dla personelu lekarskiego i pielęgniarskiego ortopedii i rehabilitacji zapewniła Klinika Hematologii Szpitala Uniwersyteckiego. Dziś każda nasza pielęgniarka potrafi przygotować i podać czynniki krzepnięcia. Wypracowano szczegółowe procedury znieczulenia. Starannie opracowanie i wdrożone procedury dotyczą też postępowania z pacjentem – monitorowania przedoperacyjnego i pooperacyjnego pielęgniarskiego i lekarskiego, opanowywania bólu

pooperacyjnego, profilaktyki przeciwzakrzepowej, aseptyki i antyseptyki, antybiotykoterapii, materiałów opatrunkowych, oznaczania poziomu czynnika krzepnięcia, nadzoru pooperacyjnego ze strony hematologa, zamawiania i transportu krwi i czynników krzepnięcia. Drobiazgowe procedury dotyczą nawet wydzielenia sal chorych, zlokalizowanych na oddziałach najbliżej posterunku pielęgniarskiego. Cały czas monitorowane i doskonalone są wypracowane już procedury, wraz ze zdobywaniem nowych doświadczeń. Po ustaleniu planu leczenia i rehabilitacji pacjenci są przygotowywani do zabiegu według standardów nieodbiegających od postępowania z innymi chorymi. Dodatkowo realizowane są procedury hematologiczne – ustalenie występowania inhibitora, szczegółowe oznaczenie grupy krwi z uwzględnieniem fenotypu, zabezpieczenie krwi i czynnika krzepnięcia. Równolegle ortopeda zabezpiecza implanty. W naszym ośrodku operujemy chorych w salach operacyjnych dedykowanych wyłącznie zabiegom alloplastyki planowej, co zapewnia zwiększoną aseptykę. Sam zabieg trwa około 1-2 godzin, licząc od momentu przecięcia skóry do jej zszycia. Profilaktyka antybiotykowa okołooperacyjna nie odbiega od obowiązujących standardów. U żadnego z dotychczas operowanych chorych nie obserwowaliśmy ZMO (zakażenia miejsca operowanego) czy to w postaci infekcji powierzchownej, czy głębokiej. Wczesny nadzór pooperacyjny odbywa się w warunkach oddziału intensywnej terapii, gdzie chory przebywa jedną dobę. Następnie wraca na oddział ortopedyczny, gdzie przebywa do chwili usunięcia szwów w czternastej dobie od zabiegu. Usprawnianie pooperacyjne rozpoczyna się z chwilą pełnego wzbudzenia pacjenta, nie później niż w ciągu 12 godzin od zabiegu. Każdy pacjent ma indywidualną szynę do ćwiczeń – artromot CPM (continuous passive motion), z której obsługą jest zapoznawany przez rehabilitanta jeszcze przed zabiegiem operacyjnym. Ćwiczenia z użyciem artromotu pod nadzorem rehabilitanta stosowane są w trybie „na żądanie”, ponad standardy rehabilitacji obowiązujące w naszym szpitalu. Po usunięciu szwów pacjenci przenoszeni są bezpośrednio do oddział rehabilitacji, gdzie przebywają od czterech do sześciu tygodni. Rehabilitacja odbywa się w warunkach stacjonarnych, pod bieżącą kontrolą hematologiczną, z wykorzystaniem

wszystkich dostępnych metod współczesnej rehabilitacji (kinezyterapia, fizjoterapia, psychoterapia, terapia zajęciowa) w sposób indywidualizowany, w zależności do stanu wyjściowego stawu, ewentualnych powikłań krwotocznych i stopnia współpracy z pacjentem. Przez cały czas rehabilitacji pacjent pozostaje również pod ścisłym nadzorem lekarza operującego. Nie bez znaczenia pozostają nasze warunki naturalne, na dużym terenie o charakterze parkowym, co pozwala pacjentom na swobodne poruszanie się w różnych warunkach terenowych, zbliżonych do tych, w jakich przyjdzie im żyć nowym życiem, z nowym stawem. Mimo tak szeroko rozumianej swobody nasz pacjent ma poczucie bezpieczeństwa we wczesnej fazie procesu rehabilitacji, każda niepokojąca go sytuacja może być natychmiast wyjaśniona przez specjalistów. Po opuszczeniu ośrodka istnieje możliwość całodobowej bez mała konsultacji telefonicznej zarówno z lekarzem ortopedą, jak i hematologiem, tak by zapewnić choremu maksymalny poziom bezpieczeństwa.

Listy od pacjentów Pan M z Wrocławia (kolano operowane w grudniu 2010 r.) – zgięcie 80 stopni, w ostatni weekend podobno przetańczył całą noc na weselu! Do tego staw skokowy po tej stronie ma znacznie mniej bolesny od czasu operacji. dr JZ. Dzień Dobry Panie Doktorze! Jestem Pana pacjentem po endoprotezowaniu kolana prawego w dniu 28-02-1011r. Kolano funkcjonuje znakomicie, uczęszczam codziennie na kolejną rehabilitację, zgięcie ok. 95 stopni (bywa i 100 stopni czasami), nadal pracuję nad jego wzrostem i wzmocnieniem kończyny. Pozdrawiam serdecznie Robert Sz. Dzień Dobry! Chciałem dać znać, że miesiąc po powrocie – zgodnie z zaleconą profilaktyką – mam się dobrze, a właściwie coraz lepiej. Od powrotu uczęszczam, co drugi dzień na rehabilitację z fizjoterapią i zacząłem już ćwiczyć na rowerku (co nierealne było jakieś 13 lat przed operacją). W Krakowie jeszcze nie było wystarczającego zgięcia, żeby zrobić pełen obrót, teraz powoli wszystko postępuję dalej na korzyść. wróciłem na uczelnię i staram się siebie nie oszczędzać dużo chodząc (nieporównywalnie więcej niż przed operacją). Nie towarzyszył mi temu wszystkiemu żaden wylew (odpukać). Pozdrawiam Andrzej J. Opuszczałem KCR po półtoramiesięcznym pobycie, na własnych nogach, bez kul i – co najważniejsze – bez bólu. Choć co do kul, prawda jest taka, że miałem kule „w pogotowiu”, ale starałem się jak najmniej ich używać. Zresztą filozofia dr. Jaworskiego jest taka, aby rezygnować z kul jak najszybciej po operacji i w pełni obciążać staw. Obecnie, w chwili pisania tego tekstu, mija pięć miesięcy od operacji i muszę stwierdzić, że to żelastwo w biodrze spisuje się bez zastrzeżeń, więc definitywnie traktuję je jako własne! Aleksander, lat 42 Choroba von Willebranda, postać ciężka

Witam! Dzisiaj (dziewięć miesięcy po ostatnim zabiegu) jestem bardzo zadowolony, przede wszystkim z podjęcia decyzji o poddaniu się zabiegowi endoprotezowania. Było wiele powodów „za” poddaniem się wymiany kolana i tak naprawdę żadnych racjonalnych „przeciw”. Bo strach przed nieudanym efektem jest irracjonalny i jeśli przeglądnąć wszystkie doświadczenia wcześniejszych tego typu operacji, to tych nieudanych na palcach jednej ręki można by policzyć. A zrobiono ich już bardzo wiele. Według mnie jest to tylko i wyłącznie jedyna psychologiczna przeszkoda. Ktoś mądry powiedział, że spełnia się tylko 2% naszych „strachów”. Trzymam się tej zasady. Ja w 100% zaufałem lekarzom, którzy się mną zajęli. A do bólu to my, hemofilicy, jesteśmy przyzwyczajeni. Efekt dla mnie osobiście to poprawiony komfort życia. Brak wylewów do operowanych stawów pozwala mi pozytywnie patrzeć w przyszłość. Przecież bez sprawnego poruszania się jesteśmy mocno ograniczeni. Teraz ten problem całkowicie zniknął. Co jeszcze? Urosłem parę centymetrów. Nie stoję, nie chodzę skulony, bo przykurcze na to nie pozwalały. Ogromna poprawa w ruchomości w obu kolanach pozwala mi np. schodzić prawie już normalnie po schodach. Brak bólu! Wszyscy hemofilicy dokładnie wiedzą, o czym myślę. Podsumowując, poddanie się endoprotezowaniu poprawiło nie tylko mój stan fizyczny, ale także psychiczny. Czuję się pewniejszym w działaniach, spokojniejszy o jutro i bardziej pozytywnie nastawiony do życia. Ostatnio przez dwa tygodnie brałem udział jako uczestnik kursu żeglarskiego na Mazurach i muszę powiedzieć, że kolana spisywały się bez zarzutu mimo dużego wysiłku. Pozdrawiam Zdzisław M.

Plany na przyszłość

Budowa nowego Bloku Operacyjnego

Tu planujemy budowę bloku operacyjnego. Tak wygląda to miejsce dzisiaj, a tak będzie wyglądać w niedalekiej, mamy nadzieję, przyszłości.

Historia w fotografii 1991 Styczeń Holendrzy przywieźli dary.

1992

Styczeń Wszyscy pracownicy Przychodni Rehabilitacyjnej przygotowywali nowe pomieszczenia budynku nr 7 do mającego wkrótce nastąpić jego otwarcia.

1992 Luty Uroczyste otwarcie.

Grudzień Uroczyście uruchomiono Poliklinikę, dział Hydroterapii i Warsztaty Terapii Zajęciowej.

1995 Remont i przebudowa budynku nr 2 na cele lecznictwa szpitalnego trwa.

Wrześień Uroczyste otwarcie.

1998

Oddział Chirurgii UrazowoOrtopedycznej funkcjonuje już drugi rok. Pełnimy ostre dyżury, więc ląduje na naszym lotnisku helikopter.

2001

Oddział Rehabilitacji przenosi się do wyremontowanego budynku nr 1. Uroczyste otwarcie nastąpiło w lutym.

2002 Sierpień Administracja przeniosła się do nowego wyremontowanego budynku nr 4.

2005 Prof. dr hab.n.med. Bogusław Frańczuk – pierwszy Ordynator Oddziału Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Rehabilitacji i lek. med. Marian Chrobot – obecny Ordynator Oddziału.

2009 Dzięki dotacji uzyskanej z Urzędu Wojewódzkiego dokonano zakupu nowego aparatu RTG. W kwietniu nastąpiło uroczyste otwarcie pracowni a poświęcenia dokonał Ksiądz Kardynał Stanisław Dziwisz Arcybiskup Metropolita Krakowski.

Po uroczystości Ksiądz Kardynał odwiedził naszych pacjentów.

2009

Sierpień Wymiana dachówek na budynkach nr 1 i 2. Środki finansowe na ten cel pochodziły z dotacji Urzędu Marszałkowskiego oraz PFRON.

Remont kanalizacji i drogi wjazdowej. Fundusze na ten cel pozyskano z dotacji Urzędu Marszałkowskiego oraz pożyczki Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska.

2010

Kwiecień Uroczyste otwarcie odnowionego budynku nr 10. Obiekt przeznaczony został cele archiwum zakładowego. Na realizację tego zadania wykorzystano środki własne oraz pozyskano dotację z Urzędu Marszałkowskiego.

Październik Dzięki dotacji Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i środkom własnym rozpoczyna się adaptacja zabytkowego placu manewrowego.

2011

28 lutego Biskup pomocniczy i Wikariusz Generalny Archidiecezji Krakowskiej Jan Szkodoń spotkał się pacjentami i personelem.

Czerwiec Rozpoczęto remont budynku nr 3, który przeznaczony będzie na cele rehabilitacji dziennej. Na realizację tego zadania uzyskano dotację z PFRON.

2011

Lipiec Dzięki dotacji z Urzędu Marszałkowskiego oraz pożyczki otrzymanej z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska rozpoczęto termomodernizację budynku nr 2.

2011 uroczystości obchodów 20-lecia Przygotowania rozpoczęliśmy już w 2010 r. W tym celu powołany został Komitet Obchodów jubileuszu 20-lecia, któremu przewodniczył dr n. med. Jerzy Mirosław Jaworski. Członkami komitetu zostali: dr n. med. Wojciech Szwarczyk, mgr Rafał Trąbka, Krystyna Baster, mgr Ewa Jaje, Celina Badoń, mgr Paweł Wypyski, mgr inż. Agnieszka Zielińska, mgr Krystyna Gach i mgr Ewa Tuziak. Komitet korzystał ze wsparcia innych pracowników, których ze względu na ilość nie sposób wymienić. Z tej okazji, wspólnie z organizacjami związków i samorządów zawodowych, wystąpiliśmy do Ministerstwa Zdrowia o odznaczenia dla naszych długoletnich pracowników. Odznaki honorowe „Za wzorową pracę w ochronie zdrowia” otrzymali: 1. Cecylia Badoń – pielęgniarka. 2. Maria Bandoła – technik fizjoterapii. 3. Elżbieta Bartosz – pielęgniarka. 4. Krystyna Baster – pielęgniarka. 5. Elżbieta Bisaga – lekarz. 6. Katarzyna Brózda – pielęgniarka. 7. Marian Chrobot – lekarz. 8. Elżbieta Dębosz – pielęgniarka. 9. Teresa Eliasz-Radzikowska – rehabilitant. 10. Krystyna Gach – rehabilitant. 11. Waldemar Gołda – lekarz. 12. Teresa Gutt – pielęgniarka. 13. Mirosław Jerzy Jaworski – lekarz. 14. Grażyna Karaczan – pielęgniarka. 15. Bożena Lebiest – lekarz. 16. Lesław Ludwig – rehabilitant. 17. Krystyna Mossler – analityk medyczny. 18. Wojciech Szwarczyk – lekarz. 19. Ewa Tuziak – rehabilitant. 20. Waldemar Walicki – lekarz. 21. Maria Wędzona – pielęgniarka. 22. Władysława Wiącek – technik fizjoterapii. 23. Józefa Zapała – pielęgniarka. 24. Jerzy Zemła – rehabilitant.

W 2011 r. w ramach jubileuszu trzykrotnie zostały zorganizowane dni otwarte, które odbyły się kolejno: 9 kwietnia, 4 czerwca i 3 września. Udostępniliśmy mieszkańcom Krakowa możliwość skorzystania z bezpłatnych lekarskich porad specjalistycznych, zbadania poziomu cukru i pomiaru ciśnienia, wzięcia udziału w pokazie ćwiczeń, udzielania pierwszej pomocy, pogadankach problemowych. Udostępniliśmy również ekspozycję protez stawów biodrowych i kolanowych. Nie po raz pierwszy udowodniliśmy, że jesteśmy zgranym, odpowiedzialnym zespołem, dla którego zadowolony pacjent i dobry wizerunek Centrum jest najważniejszy. Po dobrze wykonanym zadaniu, wszyscy obecni w tym dniu, a także wszyscy chętni pracownicy niejednokrotnie z dziećmi mogli spotkać się na grillu. Było naprawdę miło a przygotowane przez panie sałatki i inne smakołyki cieszyły się wielkim powodzeniem.