GRANMA: TROMBONES FROM HAVANA
STEFAN KAEGI / RIMINI PROTOKOLL
19—21.12.19
ΚΙ ΑΝ ΞΑΝΑΖΟΎΣΕ Η ΚΟΎΒΑ ΤΟΥ ΦΙΝΤΈΛ ΚΆΣΤΡΟ; ΚΙ ΑΝ Η ΝΈΑ ΓΕΝΙΆ ΤΩΝ ΚΟΥΒΑΝΏΝ ΟΡΑΜΑΤΙΖΌΤΑΝ ΜΙΑ ΆΛΛΗ ΟΥΤΟΠΊΑ; ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΤΡΟΜΠΈΤΕΣ ΤΗΣ BUENA VISTA ΗΧΟΎΣΑΝ ΚΑΙ ΠΆΛΙ; ΜΈΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΙΔΡΥΤΉΣ ΤΩΝ RIMINI PROTOKOLL, O ΣΤΈΦΑΝ ΚΈΓΚΙ ΕΠΙΒΙΒΆΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΡΥΛΙΚΌ ΠΛΟΊΟ “GRANMA” ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΟΜΉΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΙΚΉ ΟΥΤΟΠΊΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΤΑΙΏΣΕΙΣ ΤΗΣ, 63 ΧΡΌΝΙΑ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ.
Φωτογραφία o © Ute Langkafel
Βρέθηκα στην Κούβα λίγο πριν από την επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα στη χώρα: Εκείνες τις μέρες οι Rolling Stones έδιναν συναυλία στην Αβάνα, η αμερικανική σειρά “Fast and Furious” γυρνούσε ένα επεισόδιο με λάστιχα αυτοκινήτων να στριγγλίζουν πάνω στους κακοσυντηρημένους δρόμους, ενώ η Chanel νοίκιαζε το κέντρο της Αβάνας για μια επίδειξη μόδας με φόντο το γραφικό σκηνικό του ερειπωμένου ιστορικού κέντρου της πόλης – τα μοντέλα από την Κούβα, ωστόσο, δεν είχαν πρόσβαση στο VIP πάρτι που έγινε μετά την επίδειξη. Μισό χρόνο αργότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα απαγορεύονταν εκ νέου οι απευθείας επενδύσεις στην Κούβα. Και έκτοτε τα πράγματα έχουν ζορίσει ξανά. Η χώρα, στην 60ή επέτειο από την επανάστασή της, δείχνει να εξακολουθεί να αποτελεί έναν τόπο ελπίδας για πολλούς. Μπορεί όμως το μέλλον της Κούβας να προβλεφθεί μέσα από μια διεθνή προοπτική; Και τι μπορεί να μας πει η Κούβα για τα δικά μας ουτοπικά πρότζεκτ στην Ευρώπη; Το δικό μου πρότζεκτ επιχειρεί να κάνει χρήση της μοναδικής ιστορικής κατάστασης της Κούβας σε μια διμερή καλλιτεχνική διεργασία, προκειμένου να καταγράψει σεισμογραφικά προς τα πού θα στραφεί η επανάσταση στο επόμενο χρονικό διάστημα – όχι μόνο η Κουβανική, αλλά ευρύτερα το εγχείρημα της Αριστεράς σε διεθνή κλίμακα. Το πρότζεκτ αυτό αγκιστρώνεται σε έναν σύνδεσμο εμβληματικής σημασίας για την Κούβα: την κουβανική οικογένεια.
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΌ ΣΗΜΕΊΩΜΑ
Σήμερα, η επανάσταση δεν έχει μόνο τέκνα, αλλά και εγγόνια. Ορισμένοι εκπρόσωποι αυτής της νεότερης γενιάς έχουν μεταναστεύσει. Άλλοι έχουν παραμείνει και ζουν στο πατρικό τους, μαζί με τους γονείς τους, τους νέους τους συντρόφους, τα νέα τους ετεροθαλή αδέλφια και τους παππούδες τους. Η familia compuesta είναι ένα κουβανικό κοινωνικό μοντέλο που προέκυψε λόγω των στεγαστικών ελλείψεων, οι οποίες οδήγησαν σε απίθανες συγκατοικήσεις. Συχνά, αυτές οι «σύμμεικτες οικογένειες» αποτελούνται από δεκάδες μακρινούς συγγενείς, νιόπαντρα ζευγάρια και χωρισμένους, που είναι όλοι τους συγκεντρωμένοι κάτω από την ίδια στέγη· το μόνο πράγμα που τους κρατάει όλους μαζί είναι το γεγονός ότι –εξαιτίας του στεγαστικού προβλήματος– δεν έχουν πουθενά αλλού να μείνουν. Πολύ συχνά, λοιπόν, οι διαφορετικές απόψεις πάνω στην πολιτική και οικονομική κατάσταση της Κούβας συγκρούονται ευθέως κάτω από την ίδια στέγη. Καμιά φορά, ολόκληρη η Κούβα μοιάζει με μια τέτοια «σύμμεικτη οικογένεια». Πλέον οι Κουβανοί –με εξαίρεση τους δημόσιους υπαλλήλους– επιτρέπεται να φύγουν από τη χώρα, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν τα μέσα ή κάποια προοπτική. Έτσι, παραμένουν και ζουν όλοι μαζί. Δύο, τρεις ή, ενίοτε, ακόμα και τέσσερις γενιές σε ένα σπίτι.
ΈΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΌ ΠΛΆΝΟ ΤΗΣ ΚΟΎΒΑΣ, ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1956 ΜΈΧΡΙ ΣΉΜΕΡΑ.
Το θέατρο στην Κούβα έχει μακρά ιστορία, αλλά στην πλειονότητά του πρόκειται για δραματοποιημένη λογοτεχνία. Νέα θεατρικά κείμενα δημοσιεύονται συχνά, αλλά σπάνια ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο κουβανικός κινηματογράφος και οι εικαστικές τέχνες βρίσκουν εύκολα τον δρόμο τους προς τον υπόλοιπο κόσμο χάρη στις διεθνείς διασυνδέσεις της Μπιενάλε της Αβάνας και της σχολής κινηματογράφου. Το κουβανικό θέατρο, όμως, αντιμετωπίζει μεγαλύτερη δυσκολία να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι. Οι μεταδραματικές παραστάσεις δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τον σκόπελο της λογοκρισίας και οι στρατηγικές του θεάτρου ντοκουμέντου αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό: οι ντοκουμενταριστές εστιάζουν την οπτική τους στο τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Και τα ιδεολογικά ιδεώδη δεν θέλουν απαραιτήτως να λογοδοτούν για την πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός νεαρών θεατρικών δημιουργών που ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν την ίδια τους την κοινωνία ως υλικό, αναπτύσσοντας πρωτοποριακές παραστάσεις και πλατφόρμες. Πριν από τρία χρόνια γνώρισα κάποια από αυτά τα άτομα, στο Laboratório Escenico Experimental y Social (LEES). Οι τρεις γυναίκες που το αποτελούν ίδρυσαν ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας (residency) για να διατηρήσουν επαφή με τις διεθνείς θεατρικές αναζητήσεις. Στο πρόγραμμα Residencias Documeta Sur, προσκαλούν διεθνείς θεατρικούς δημιουργούς για από κοινού καλλιτεχνικές έρευνες στην Κούβα.
Έτσι βρέθηκα στην Κούβα. Ξανά και ξανά. Από κοινού με το Laboratório και, κατόπιν, με τον δραματουργό Aljoscha Begrich, επισκέφτηκα και έκανα συνεντεύξεις με Κουβανούς ειδικούς. Με περισσότερα από 50 εγγόνια. Μιλήσαμε τόσο για τα ίδια όσο και για τους παππούδες τους. Στο τέλος, επιλέξαμε τέσσερα εμβληματικά νέα παιδιά της Κούβας – μαζί με τις ιστορίες των παππούδων τους. Με συγκινεί να βλέπω τη Μιλάγρο, την Ντιάνα, τον Ντανιέλ και τον Κρίστιαν να αναρωτιούνται πάνω στη σκηνή: Τι μπορούν να μάθουν οι άλλες χώρες από τη μηδενική ανάπτυξη της Κούβας για τη βιωσιμότητα της δικής τους οικονομίας; Ανάμεσα στο ξεπούλημα, τη σύγκρουση και τον ξέφρενο καπιταλισμό – υπάρχει κάποια εναλλακτική; Αυτοί οι νέοι ωρίμασαν απότομα. Με τους παππούδες τους στο σπίτι. Ίσως η κομουνιστική ουτοπία να υποτίμησε εξαρχής τη σημασία της οικογένειας και να επιδίωξε στην πράξη να διαλύσει και να κόψει τους οικογενειακούς δεσμούς. Το πρότζεκτ αναθέτει στη Μιλάγρο, την Ντιάνα, τον Ντανιέλ και τον Κρίστιαν να ξαναγράψουν και να ξαναδιαβάσουν την ιστορία τους. Πού θα τοποθετηθεί το ελληνικό κοινό, στις δικές του πολιτικές διαμάχες; Είμαι περίεργος να μάθω τις ερχόμενες μέρες.
Φωτογραφία © TTFotografie / Schauspielhaus Zürich
STEFAN KAEGI
RIMINI PROTOKOLL
Ο Στέφαν Κέγκι, έχοντας ως βάση του το Βερολίνο, παράγει έργα θεάτρου ντοκουμέντου και εργάζεται στον δημόσιο χώρο με μια ευρεία ποικιλία συνεργατικών πρότζεκτ. Έχει περιοδεύσει ανά την Ευρώπη και την Ασία με δύο Βούλγαρους οδηγούς νταλίκας και ένα φορτηγό, το οποίο είχε μετατραπεί σε κινητή εξέδρα για θεατές (“Cargo Sofia”). Δημιούργησε το “Radio Muezzin” στο Κάιρο – ένα πρότζεκτ σχετικά με την έκκληση για προσευχή στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγής. Αυτή την περίοδο προσαρμόζει το “Remote X”, μια ακουστική περιοδεία για 50 ακουστικά σε πόλεις όπως η Ταϊπέι (Ταίβάν) και η Τύνιδα (Τυνησία), ενώ παράλληλα περιοδεύει με τη διαδραστική εγκατάσταση “Nachlass” η οποία σκιαγραφεί ανθρώπους που δεν έχουν πολύ χρόνο ζωής μπροστά τους, καθώς και με το “Uncanny Valley” – έναν μονόλογο για ένα ανθρωποειδές ρομπότ επί σκηνής.
Υπό την επωνυμία Rimini Protokoll, ο Κέγκι κάνει τη συμπαραγωγή έργων, από κοινού με τη Helgard Haug και τον Daniel Wetzel. Επιστρατεύοντας έρευνα, δημόσιες ακροάσεις και εννοιολογικές διαδικασίες, δίνουν φωνή σε «ειδικούς», οι οποίοι δεν έχουν υπόβαθρο ηθοποιών αλλά έχουν κάτι να πουν. Ανάμεσα στα πρόσφατα έργα τους είναι το multi-player βιντεοπαιχνίδι “Situation Rooms” (που παρουσιάστηκε στη Στέγη το 2014), το “100% São Paulo” με 100 πολίτες της βραζιλιάνικης πόλης επί σκηνής και το “World Climate Conference” – μια προσομοίωση της σχετικής διάσκεψης του ΟΗΕ για το κλίμα, για 650 θεατές στο Schauspielhaus του Αμβούργου. Αυτή την περίοδο παρουσιάζουν το “Homevisit Europe” ως ένα διαδραστικό performance game σε εκατοντάδες νοικοκυριά ανά την υφήλιο και εργάζονται πάνω στην τετραλογία τους, “Staat 1-4”, σχετικά με φαινόμενα μετα-δημοκρατίας. Το CCCBarcelona και το MAAT έδειξαν πρόσφατα τη βιο-εγκατάστασή τους “Win < > win” στη Λισαβόνα. Το τελευταίο τους έργο, με τίτλο “Utopolis”, για 48 φορητά ηχεία, έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Μάντσεστερ, τον Ιούλιο του 2019.
19―21.12.19 Κεντρική Σκηνή Παράλληλη Δράση Παρασκευή 20.12.19 Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Συντονισμός: Ανέστης Αζάς, σκηνοθέτης
Σύλληψη & Σκηνοθεσία Stefan Kaegi / Σκηνικά Aljoscha Begrich / Βίντεο Mikko Gaestel / Μουσική
Σύνθεση Ari Benjamin Meyers / Σχεδιασμός Ήχου Tito Toblerone, Aaron Ghantus / Δραματουργία
Aljoscha Begrich, Yohayna Hernández / Κοστούμια Julia Casabona / Τεχνική Διεύθυνση &
Σχεδιασμός Φωτισμών Sven Nichterlein / Οργάνωση Παραγωγής Maitén Arns / Με τους Milagro Álvarez Leliebre, Daniel Cruces-Pérez, Christian Paneque Moreda, Diana Sainz Mena / Συνεργάτρια
Βίντεο Marta María Borrás / Δραματουργική Συνεργασία Ricardo Sarmiento / Βοηθός Σκηνοθέτη Noemi Berkowitz / Βοηθός Σκηνογράφου Julia Casabona / Βοηθοί Παραγωγής Federico
Schwindt, Dianelis Diéguez / Ασκούμενοι Joana Falkenberg (Σκηνικά), Ignacia González (Σκηνοθεσία), Lenna Stam (Κοστούμια) / Διεύθυνση Περιοδείας Maitén Arns, Federico Schwindt (στην περιοδεία) /
Υπότιτλοι Meret Kündig, Federico Schwindt (στην περιοδεία) / Μετάφραση στα γερμανικά Meret
Kündig, Franziska Muche, Anna Galt, Marta Vukovic, Adrien Leroux (Panthea) / Μετάφραση υπέρτιτλων Κωνσταντίνος Παλαιολόγος / Μαθήματα τρομπονιού Yoandry Argudin Ferrer, Diana Sainz Mena και Rob Gutowski / Έρευνα στην Κούβα Residencia Documenta Sur, σε συντονισμό του Laboratorio
Escénico de Experimentación Social: Maité Hernandéz-Lorenzo (ερευνήτρια και δημοσιογράφος),
Karina Pino Gallardo (κάτοικος), José Ramón Hernández Suárez (κάτοικος), Ricardo Sarmiento Ramírez (κάτοικος), Taimi Diéguez Mallo (κάτοικος) και Miriam E. González Abad (παραγωγός) / Μια παραγωγή
των Rimini Protokoll και του Maxim Gorki Theater του Βερολίνου, σε συμπαραγωγή με το Emilia Romagna Teatro Fondazione (Ιταλία), το Festival TransAmériques (Μόντρεαλ), το Kaserne (Βασιλεία),
τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Théatre Vidy (Λοζάνη), το LuganoInscena-Lac (Λουγκάνο), το Zürcher Theaterspektakel (Ζυρίχη) και το Festival D’Avignon (Γαλλία) / Χρηματοδοτήθηκε
από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Πολιτιστικό Ίδρυμα, το Ελβετικό Συμβούλιο Τεχνών Pro Helvetia και
το Υπουργείο για τον Πολιτισμό και την Ευρώπη του κρατιδίου του Βερολίνου / Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε της Αβάνας Με την χρηματοδότηση
Photo © Ute Langkafel
Φωτογραφία © Mikko Gaestel
GRANMA: TROMBONES FROM HAVANA
STEFAN KAEGI / RIMINI PROTOKOLL
I was in Cuba shortly before US President Obama’s visit: In those days the Rolling Stones played a concert in Havana, the American series “Fast and Furious” shot an episode with squealing tires on poorly serviced streets, and Chanel rented central Havana for a fashion show against the picturesque backdrop of the city’s old center in ruins – the Cuban models, however, were not given access to the VIP party that follows the show. Half a year later, Donald Trump announced that direct investments in Cuba would be prohibited again. And since then things have tightened up again. The country looks at the end of the 60th birthday of its revolution still like a place of hope to many. But can the future of Cuba be predicted from an international perspective? And what can Cuba tell us about our own utopian projects in Europe? My project attempts to make use of the unique historical situation of Cuba in a bilateral artistic process to seismographically document where the revolution will be heading next – not only the Cuban one, but the project of the Left on an international scale. The project is anchored on a juncture that is emblematic for Cuba: the Cuban family.
DIRECTOR’S NOTE
Today, the revolution not only has children, but also grandchildren. Some representatives of this younger generation have emigrated. Others have stayed and live at home with their parents, their new partners, their new half-siblings and their grandfathers. The “familia compuesta” is a Cuban social model sprung from the housing shortage that has led to amazing cohabitations. Often, these “compound families” comprise dozens of distant relatives, fresh couples and divorcees, all gathered under one roof; the only thing holding them together is that they –because of the housing shortage– don’t have anywhere else to go. Now often the different views on the political and economic situation in Cuba crash directly under one roof. Sometimes all of Cuba seems like such a “familiy compuesta”. By now Cubans –except for government employees– are permitted to leave the country, but most of them don’t have the resources, or prospects. So, they stay and live together. Two, three or sometimes even four generations in one home.
WHAT IF THE CUBA OF FIDEL CASTRO COULD LIVE AGAIN? WHAT IF THE GENERATION OF YOUNG CUBANS WERE DREAMING OF A DIFFERENT UTOPIA? WHAT IF THE TROMBONES OF BUENA VISTA WERE TO SOUND AGAIN? STEFAN KAEGI, A FOUNDING MEMBER OF RIMINI PROTOKOLL, BOARDS THE LEGENDARY YACHT “GRANMA” TO RECREATE THE CUBAN UTOPIAN VISION AND ITS DISAPPOINTMENTS, 63 YEARS LATER.
Theatre in Cuba has a long history, but more than anything else, it is staged literature. New texts are printed often, but seldom performed. Cuban films and visual art find their way to the rest of the world easily via the internationally connected Havana Biennial and the film school. Cuban theatre has more difficulty making that journey. Post-dramatic performances have a hard time getting through censorship in Cuba, and documentary strategies are treated with skepticism: documentarists have a closer look at what is under the surface. And ideological ideals don’t necessarily want to be held accountable for reality. Nevertheless, there is a growing number of young theatre-makers interested in using their own society as material, developing innovative performances and platforms. Three years ago, I met some of them: the label “Laboratório Escenico Experimental y Social” (LEES). These 3 women founded a residency program to catch up with international theatre discourses. In the “Residencias Documenta Sur,” they invite international theatre-makers to joint artistic investigations in Cuba.
This is how I came to Cuba. Again and again. Together with the “Laboratório” and later with dramaturg Aljoscha Begrich, I visited and interviewed Cuban experts. More than 50 grandchildren. We talked about both themselves and their grandparents. In the end four emblematic young Cubans were selected – with their grandparents’ stories. I am touched by how I see Milagro, Diana, Daniel, and Cristian asking on stage: What can other countries learn from Cuba’s zero-growth for the sustainability of their own economy? Between sell-out, clash and turbo-capitalism – is there a possible alternative? These youngsters have grown up in one. With their grandparents in their home. Maybe the communist utopia underestimated the meaning of family from the very beginning, and practically sought to dissolve and destroy family ties. The project empowers Milagro, Diana, Daniel and Cristian to re-write and -read their history. Where will the Greek audience find themselves in their own political struggles? I am curious to find out in the coming days!
STEFAN KAEGI
RIMINI PROTOKOLL
Stefan Kaegi is based in Berlin, produces documentary theatre plays and works in public space in a diverse variety of collaborative partnerships. Kaegi has toured across Europe and Asia with two Bulgarian lorry drivers and a truck which was converted into a mobile audience room (“Cargo Sofia”). He developed “Radio Muezzin” in Cairo – a project about he call to prayer in this age of technical reproduction. At the moment he adapts “Remote X,” an audio tour for 50 headphones to cities like Taipei (Taiwan) and Tunisia (Tunisia), and he tours the interactive installation “Nachlass” that portrays people who have not much time to live, as well as “Uncanny Valley” – a monologue for a humanoid robot on stage.
Kaegi co-produces works with Helgard Haug and Daniel Wetzel, under the label “Rimini Protokoll”. Using research, public auditions and conceptual processes, they give voice to ‘experts' who are not trained actors but have something to tell. Recent works include the multi-player-video-piece “Situation Rooms,” “100% São Paulo” with 100 local citizens on stage and the “World Climate Conference” – a simulation of the UN-conference for 650 spectators in Schauspielhaus Hamburg. Currently they perform “Homevisit Europe” as an interactive performance game in hundreds of households across the globe and work on their tetralogy “Staat 1-4” on phenomena of post-democracy. The CCCBarcelona and the MAAT Lisbon recently showed their bio-installation “Win < > win” in Lisbon. Their latest work “Utopolis” for 48 portable loudspeakers opened in Manchester Festival 2019.
19―21.12.19 Main Stage Parallel event Friday 20.12.19 After performance talk Moderated by Anestis Azas, director
Concept & Direction Stefan Kaegi / Stage Aljoscha Begrich / Video Mikko Gaestel / Composition
Ari Benjamin Meyers / Sound Design Tito Toblerone, Aaron Ghantus / Dramaturgy Aljoscha
Begrich, Yohayna Hernández / Costumes Julia Casabona / Technical Direction & Lighting Design
Sven Nichterlein / Production Management Maitén Arns / With Milagro Álvarez Leliebre, Daniel Cruces-Pérez, Christian Paneque Moreda, Diana Sainz Mena / Video Collaboration Marta
María Borrás / Dramaturgical Collaboration Ricardo Sarmiento / Assistant Director Noemi
Berkowitz / Assistant Stage Design Julia Casabona / Production Assistants Federico Schwindt,
Dianelis Diéguez / Internship Joana Falkenberg (Stage), Ignacia González (Direction), Lenna Stam (Costumes) / Touring Management Maitén Arns, Federico Schwindt (on tour) / Subtitles
Meret Kündig, Federico Schwindt (on tour) / Translation Meret Kündig, Franziska Muche, Anna Galt,
Marta Vukovic, Adrien Leroux (Panthea) / Surtitles translation Κωνσταντίνος Παλαιολόγος / Trombone lessons Yoandry Argudin Ferrer, Diana Sainz Mena and Rob Gutowski / Research
Cuba: Residencia Documenta Sur, coordinated by Laboratorio Escénico de Experimentación
Social: Maité Hernandéz-Lorenzo (investigadora y periodista), Karina Pino Gallardo (residente),
José Ramón Hernández Suárez (residente), Ricardo Sarmiento Ramírez (residente), Taimi Diéguez
Mallo (residente) y Miriam E. González Abad (productora) / A Production of Rimini Protokoll and
Maxim Gorki Theater Berlin / in coproduction with Emilia Romagna Teatro Fondazione, Festival TransAmériques (Montréal), Kaserne (Basel), Onassis Stegi (Athens), Théatre Vidy (Lausanne), LuganoInscena-Lac (Lugano), Zürcher Theaterspektakel (Zyrich), Festival D'Avignon / Funded
by the German Federal Cultural Foundation, the Swiss Arts Council Pro Helvetia and the Senate
Department for Culture and Europe / In collaboration with Goethe Institut Havanna
Funded by
Photo © Ute Langkafel
© 2019-20, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση | Onassis Stegi
Επίσημος Χορηγός Αερομεταφορών Official Air Carrier Sponsor
Χορηγοί Επικοινωνίας Media Sponsors
Με την υποστήριξη Supported by
Χορηγός Φιλοξενίας Hospitality Sponsor
Επίσημος Ιατρικός υποστηρικτής Medical Cover
ONASSIS.ORG