Binding 3 2013 by Levvel

mĂŠĂŠr over pleegzorg

December 2013 | jaargang 17

Special: Dit ben

De Leer- en leefgroep

Gratis uitje voor pleeggezinnen

vangt kinderen op die tijdelijk niet thuis kunnen wonen > 8

Een kinderpanel gaat proefspringen bij Bounz >

Kindgericht werven:

help Spirit pleegouders te vinden voor Rosey >

Therapeutische pleegzorg

Broers aan het woord

Thema: Dit ben ik

Milan en Dion noemen hun pleegbroer

In deze speciale Binding vertellen acht

Voor pleegkinderen die kampen met

Anthony creatief. Hij ontwerpt een

pleegkinderen hoe het met hen gaat.

een combinatie van ernstige proble-

computergame en zet ingewikkelde

Waar moesten ze aan wennen in hun

men is er specialistische pleegzorg.

Legopakketten zo in elkaar. In het begin

pleeggezin? Waar hebben ze nog steeds

Pim vertelt hoe hij door verschillende

hadden de jongste twee vaak ruzie.

moeite mee en wat zijn de leuke kanten

therapieën en met hulp van zijn pleeg-

Dion: ‘Als ik een vriendje meenam, wilde

van pleegzorg? Lees hun verhalen over

moeder heeft leren omgaan met zijn

Anthony altijd meedoen. En ik vond het

afscheid nemen, extra cadeautjes als je

traumatische verleden.

moeilijk om mijn spullen te delen.’

jarig bent en wonen bij je tweelingzus.

Verder in dit nummer 3

Column pleegkind: Varnery wil een goede toekomst

Wat doet Spirit naast pleegzorg? De Leer- en leefgroep

Column pleegdochter Ronja

Thema: Dit ben ik, 8 portretten van pleegkinderen

Diverse berichten - ga mee naar Bounz!

Zeven kinderen zoeken pleegouders

Dierbaar: Wadie en zijn moestuin

De Binding, een blad over pleegzorg, is een uitgave van Spirit. Dit tijdschrift voor pleegouders in de Stadsregio Amsterdam verschijnt drie keer per jaar. De artikelen vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Spirit. Evenmin kunnen aan dit blad rechten worden ontleend.

Pleegzorg van Spirit.

‘Mijn naam is Maria en ik ben de dochter van Conny Zeilstra. Mijn

Ik denk dat de passievolle gesprekken thuis hebben bijgedragen aan

moeder werkt al heel lang bij Spirit, maar pas op latere leeftijd

het vormen van mijzelf als persoon, omdat ik het belangrijk vind dat

werd ik mij ervan bewust wat ze precies doet. In mijn pubertijd

kinderen in een gezin en een stabiele leefomgeving kunnen opgroeien.

ging ik me meer interesseren voor het werk van mijn moeder en

Ik ben hierdoor zelf actief geworden in het werven van pleegouders,

begon ik ook steeds meer na te denken over de positie van kinde-

bijvoorbeeld door te flyeren in de buurt. Ook heb ik het gevoel dat mijn

ren in de samenleving. Het was mooi om te horen hoe mijn moeder

opvoeding ervoor heeft gezorgd dat ik me in de lerarenopleiding die ik

hierover dacht als ze haar ervaringen met mij en mijn broer deelde.

nu volg behalve op het lesgeven ook richt op het welzijn van het kind.

Ik vond en vind het fijn om te zien dat zij zich inzet voor kinderen

Ik denk dat dat altijd aanwezig blijft. En al weet ik niet zeker of ik zelf

die een stem nodig hebben.

pleegouder wil worden, ik ben er wel van overtuigd dat ik me op een of andere manier wil inzetten voor het geluk van kinderen.’

Overname artikelen Overname van artikelen uit Binding is alleen toegestaan na voorafgaande schriftelijke toestemming van de redactie. Ontwerp en opmaak Zeemanreclamegroep, Den Helder. Redactie Wendela van Beek, Christel van Dam, Sylvia Huisman, Maaike Maas (hoofdredactie), Myrna D’Mattos (pleegmoeder), Ellen Meijer (eindredactie), Sandra Spoelstra, Jennifer Tjon-En-Fa en Conny Zeilstra (hoofdredactie).

Adreswijzigingen U kunt adreswijzigingen of onjuiste adressering doorgeven aan het Servicepunt Pleegzorg. Deadline kopij Voor Binding nr. 1 2014: 20 januari 2014 communicatie@spirit.nl Fotografie Mike Bink (cover en thema), Jan Willem Steenmeijer (Dierbaar en Het pleeggezin van).

colofon

Spirit Servicepunt Pleegzorg Fred. Roeskestraat 73 1076 EC Amsterdam Tel.: 020 – 540 04 40 E-mail: servicepuntsecretariaat@spirit.nl @SpiritPleegzorg

Oplage 2.500 exemplaren

Binding | december 2013

hoofd van het Servicepunt

de dochter van...

Druk Meco Offset, Hoorn

Maria is de dochter van Conny Zeilstra,

Zeventiende jaargang, nummer 3, december 2013 ISSN 1386-2138

Van de redactie door - de dochter van - Conny Zeilstra

‘Ik kan een koprol!’

Maria Renema (21)

van de redactie Tijdens de redactievergadering was iedereen het erover eens: hoe mooi

Binding, met alle verhalen en portretten van veerkrachtige kinderen en

is het om eens een Binding helemaal vanuit het perspectief, over en

jongeren. We bedanken alle kinderen die ons de kans geven hen beter

met (pleeg)kinderen te maken. In deze Binding dus geen interviews

te leren kennen.

met volwassenen, columns door volwassenen en ook geen redactioneel commentaar van een volwassene. Behalve - we kunnen het na-

Namens alle medewerkers van Spirit wensen wij u

tuurlijk toch niet laten - de mededeling dat we heel trots zijn op deze

fijne feestdagen en een voorspoedig 2014!

Binding | december 2013

Een trotse gitarist

Zijn IQ bleek bij nader inzien geen 70, maar 96 - ofwel een gemiddelde intelligentie. De behandeling bij de Bascule is inmiddels afgelopen. Pim en Marianne krijgen sindsdien begeleiding

Tekst: Ilse van der Mierden

van een jeugdmaatschappelijk werker van Spi-

Of we het interview halverwege kunnen onderbreken, vraagt Pim (13) vooraf. ‘Dan kan ik een stukje gitaar voorspelen.’ Het is moeilijk te geloven dat deze jongen, die enthousiast zijn kamer laat zien, open over zijn geschiedenis praat en thee met koekjes aanbiedt, drie jaar geleden nog totaal in zichzelf gekeerd was.

steeds op haar hielen stapte.’ Rennen kon hij

rit. Zij komt eens in de zes tot acht weken langs,

niet goed, een bal vangen lukte niet. Pim had

vaker is op dit moment niet nodig. Zijn vader,

nooit leren fietsen of zwemmen: ‘Ik wist niet

moeder en broertje ziet Pim ongeveer eens per

eens wat een tomaat of aardbei was.’

maand, zijn oudere broer eens per jaar. Hij reist zelf met de bus en tram naar school en vertelt

Onveilig

trots dat hij laatst een 10 haalde voor wiskunde.

Door Pims gedrag besefte Marianne dat hij

Dinsdagmiddag heeft hij gitaarles, hij oefent ie-

meer begeleiding nodig had dan zij hem als

dere dag. En dat is te merken. Met alle gemak

Tot zijn vierde woonde Pim bij zijn ouders in

tehuis was zijn IQ vastgesteld op 70 punten,

pleegmoeder kon bieden. Ze googelde op in-

speelt Pim het thema van de film ‘Pirates of the

de Randstad. Nadat zij uit elkaar gingen ver-

op de grens tussen zwakbegaafd en licht ver-

ternet naar hulpmogelijkheden en overlegde

Caribbean’, van zijn grote held Jack Sparrow,

trok hij met zijn moeder naar een stad in het

standelijk gehandicapt. ‘Ik keek mensen niet

met zijn toenmalige voogd. Na een aanmelding

gevolgd door het Spaanse ‘El Toro’.

zuidelijkste puntje van Limburg. Daar, bij zijn

aan’, vertelt hij. In de loop van de tijd had hij

via jeugdzorg in Limburg konden Pim en Ma-

moeder en stiefvader, was het niet veilig. Pim

allerlei angsten en tics ontwikkeld. ‘s Avonds

rianne terecht bij de Bascule, academisch cen-

Mantra-woord

terug te denken aan wat er was voorgevallen.

verhuisde daarom naar een kindertehuis, hij

kwam hij vaak wel twintig keer uit bed om

trum voor jeugd- en kinderpsychiatrie. De psy-

Bij de Bascule volgde Pim intensieve thera-

Terwijl Pim dat deed, hoorde hij als afleiding

was toen zes.

naar het toilet te gaan. Hij waste zijn handen

chiater daar constateerde PDD-NOS, een vorm

pieën, vaak samen met Marianne. Ze leerden

via een koptelefoon afwisselend links en rechts

tot ze aanvoelden als schuurpapier. Hij friemel-

van autisme. Marianne vertelt dat Pims ge-

onder andere ontspannings- en ademhalings-

tikjes. De therapeut zette de tikjes iedere keer

Therapeutische pleegzorg

Blauwe plekken

de en trok net zo lang aan de draadjes van zijn

drag volgens de psychiater waarschijnlijk deels

technieken. Omdat Pim ’s avonds vaak bang

even stop en vroeg Pim dan wat hij merkte

Therapeutische pleegzorg is een vorm van

‘In het tehuis vond ik het vre-se-lijk.’ Pim

kleren totdat ze stuk rafelden. En hij liep de

voortkwam uit het feit dat hij zich extreem

was, leerde hij een mantra-woord dat hem

of wat er in hem op kwam. Gaandeweg nam

specialistische pleegzorg voor kinderen

spreekt bedachtzaam, hij zoekt naar woorden

hele dag als een eendje achter zijn tante aan.

onveilig voelde. Uit zelfbehoud was hij volledig

hielp in slaap te vallen. Samen met andere

het spannende en nare gevoel bij de traumati-

tot 18 jaar die kampen met een combi-

om zijn tijd daar te omschrijven. Hij vertelt hoe

Pim: ‘Ik was zo bang haar kwijt te raken dat ik

in zichzelf gekeerd geraakt.

kinderen volgde hij de groepstraining ‘Theory

sche herinnering af. Uiteindelijk kon Pim aan

natie van psychiatrische, psychosociale en

hij iedere avond door zijn kamergenootje werd

of Mind’. Hierin leerde

de gebeurtenis denken

gezinsproblemen. De begeleiding van een

geslagen. Zijn groepsgenootjes negeerden

hij meer inzicht te krij-

zonder zich vervelend

pleegkind en (pleeg)ouder is daarom in-

hem. In de schoolvakanties logeerde Pim soms

gen in wat er in anderen

te voelen. Tijdens het

tensiever dan bij reguliere pleegzorg. In de

bij zijn tante Marianne (67) in Amsterdam. Ze

omgaat. Eén van de oe-

hele traject kregen hij en

Bascule krijgen kinderen en pleegouders

bezocht hem ook in het tehuis. Toen Marianne

feningen ging over beter

Marianne ondersteuning

bij Therapeutische pleegzorg begeleiding

tijdens het douchen de blauwe plekken op zijn

kijken. Pim: ‘Dan ging

van een gespecialiseerd

van een gespecialiseerd maatschappelijk

lichaam zag, maakte ze zich grote zorgen over

één kind naar de gang.

maatschappelijk werker

werker. Daarbij volgen ze therapieën en

haar neefje. Niet lang daarna belde een mede-

Hij veranderde iets aan hoe hij eruit zag, zette

bij de Bascule. Op de basisschool volgde Pim

behandeling voor hun specifieke proble-

werker van het tehuis met de vraag of zij hem

bijvoorbeeld het zakje van zijn bloes open. Als

bovendien Mensendieck voor zijn lichamelijke

men bij een psychiater, psycholoog of an-

in huis kon nemen. Dat wilde ze graag, maar

hij terugkwam moesten de anderen raden wat

ontwikkeling en logopedie voor zijn spraak-

dere therapeut. Aan de behandeling gaat

gezien haar leeftijd en wat Pim allemaal had

er anders was.’

ontwikkeling.

een uitgebreide diagnosestelling vooraf.

‘s Avonds kwam hij vaak wel twintig keer uit bed.

moeten doorstaan, vroeg ze zich af of ze de

Zodra het met de ontwikkeling van een

opvoeding alleen aan zou kunnen. Uiteindelijk

Traumaverwerking

Gitaar

kind beter gaat, neemt de reguliere pleeg-

hakte ze de knoop door en werd ze netwerk-

Voor zijn angsten werd Pim behandeld met

Op alle gebieden waar Pim achterliep, boekte hij

zorg de begeleiding weer over. In Am-

pleegouder.

‘Eye Movement Desensitization and Reproces-

vooruitgang. Hij haalde in korte tijd zijn zwem-

sterdam is dat Spirit. Waar nodig kunnen

sing’ (EMDR). Deze behandelmethode helpt

diploma’s en volgde twee schoolklassen in één

jeugdmaatschappelijk werkers van Spirit

Als een eendje

traumatische ervaringen te verwerken. Pim

jaar. Hij leerde rennen en fietsen, stopte met

advies vragen bij de medewerkers van de

Al snel na zijn komst bleek dat Pim emotioneel,

maakte een tekening van de gebeurtenis waar

dwangmatig handen wassen en liet zijn kleding

Therapeutische pleegzorg.

cognitief en motorisch ernstig achterliep. In het

hij bang voor was. De therapeut vroeg hem

heel. Hij ging op judo en leerde gitaar spelen.

Binding | december 2013

Twee broers aan het woord

Mijn naam is Varnery, ik ben zeventien jaar. Ik heb vijf jongere broertjes en twee zusjes. Mijn oudste zusje woont in hetzelfde pleeggezin als ik, bij Kees en Juliette. Hier heb ik ook nog twee pleegzussen, Eva en Charlotte.

‘Een gewone jongen die bij ons is komen wonen’

column

Varnery

Tekst: Ellen Meijer

zelfde school en doen allebei VMBO-basis, maar

In deze rubriek vertellen Dion en Milan over hun pleegbroer Anthony. Hij zat in de kleuterklas bij Dion toen hij uit huis werd geplaatst. Na een eerste bezoek aan het gezin Haspels kwam hij steeds vaker logeren, uiteindelijk bleef hij voorgoed.

zitten niet in dezelfde klas.

Game ontwerpen Beide broers noemen Anthony creatief. Dion: ‘Op de lagere school leerde hij me papieren vliegtuigjes vouwen. Tegenwoordig doet hij veel op

Na de scheiding van zijn ouders kon de destijds

Voetballen

de computer, hij ontwerpt zelf een game.’ Daar

zesjarige Anthony (14) niet bij zijn vader of moe-

In het begin deelden drie broers een kamer. Na

vraagt Anthony vaak de hulp van Milan bij: ‘Om-

der wonen. Vanuit zijn woonplaats werd hij in

een tijdje vertrok Milan naar zolder en sliepen

dat mijn Engels beter is. Ik verbaas me erover hoe

een tehuis in Amsterdam geplaatst en daar van-

Dion en Anthony met z’n tweeën. Sinds vorig jaar

snel hij kan zijn. Die grote, ingewikkelde Lego-

daan naar school gebracht. Anthony was een

is hun zus het huis uit en hebben ze ieder een

pakketten zet hij in een paar uur in elkaar.’ Milan

vriendje uit de klas van Dion (15), de jongste

eigen kamer. Wel zo rustig met huiswerk. Dion

ziet zijn pleegbroer als een gewone jongen die bij

Het zou niet raar zijn als ik dit stukje zou be-

zoon van Joke Haspels. De situatie ging haar zo

is gek van voetbal, Anthony zit bij de vrijwillige

het gezin is komen wonen: ‘En dat is heel goed

ginnen met: ‘Ik heb er weer een broertje of

aan het hart dat ze vroeg of Anthony een keer

brandweer. Hoewel hun interesses verschillen

gegaan. Hij toont belangstelling zoals broers

Toekomst

zusje bij, hoor.’ Het is namelijk alweer een

zou verwachten best erge dingen meege-

bevestigd dat een deel van die problemen

mocht komen logeren. Milan (20) weet het nog

doen ze wel dingen samen. Bijvoorbeeld voetbal-

dat doen. Toen ik van de zomer een sollicitatie-

jaar geleden dat mijn jongste zusje werd ge-

maakt kunnen hebben. Waarop een vriendin

wordt veroorzaakt door keuzes van volwas-

goed: ‘We vierden dat weekend Dions verjaar-

len op de parkeerplaats en gamen op de X-box.

gesprek had, wilde hij met me meefietsen. Ik mag

boren. Veertien maanden om precies te zijn.

antwoordde dat ik in een pleeggezin woon.

senen. Dan kan je natuurlijk zeggen dat het

dag. Anthony bleef de hele tijd bij mij in de buurt,

Voor Dion is Anthony een echte broer: ‘Net als

in zijn kamer komen als hij niet thuis is. Maar het

De laatste keer dat ik mijn moeder zag was

Nu werd natuurlijk iedereen nieuwsgierig.

geen keuze is om drugverslaafde of alco-

alsof ie een grote broer zocht. Dat vond ik wel

m’n andere broers en zus. Ik vind hem heel aar-

botst natuurlijk ook wel eens. Anthony en Dion

holist te worden, of dat ouders er niet voor

schattig.’

dig.’ Thuis hebben ze deels dezelfde vrienden, op

kunnen onafscheidelijk zijn. Dan gaan ze met z’n

school ieder hun eigen maatjes. Ze gaan naar de-

tweeën mij dwars zitten.’

ze niet zwanger. Een record als je kijkt naar de afgelopen zes jaar.

Terwijl ik mijn hele geschiedenis aan het ver-

kiezen dat hun kinderen uit huis worden

tellen was, zag ik dat ze met open mond

geplaatst. Maar daar geloof ik niet in. Vol-

Ruzie

Omdat ik het thema van deze editie niet

aan het luisteren waren. Op dit soort mo-

gens mij denken ze niet goed na over de ge-

Na dat eerste weekend was Anthony er steeds

weet (ik kan de mail niet openen), vertel ik

menten dringt het tot me door dat ik mis-

volgen van wat ze doen. Als ze er echt mee

vaker, ook in vakanties. Toen de vraag kwam of

jullie maar iets over mijn dagelijks leven. Niet

schien wel wat heb meegemaakt. Maar dat

zaten, zouden ze toch kunnen proberen een

de familie Haspels netwerkpleeggezin wilde wor-

zo heel lang geleden zat ik met een groepje

betekent niet dat ik er elke dag bij stil sta.

oplossing voor hun problemen te vinden? Of

den, zeiden beide ouders en de vier kinderen dan

meiden van school in de aula. We hadden

En ik weet dat het nog veel erger kan. Na-

misschien kunnen ze dat niet?

ook volmondig ‘ja’. Anthony veranderde van een

het over het televisieprogramma ‘Over de

dat ik klaar was, vertelde één van de andere

streep’. Voor degenen die het niet kennen:

meiden iets dat ervoor zorgde dat we een

Genoeg dingen zijn makkelijker gezegd dan

Dion: ‘Een speelafspraakje is anders dan als ie-

het komt erop neer dat er dingen worden

mini-Over-de-streep gingen houden, zonder

gedaan, dat weet ik natuurlijk ook. Maar ik

mand bij je woont. Als ik een vriendje mee naar

gezegd of gevraagd en als deze op jou van

dat echte over de streep lopen. En zonder

kan wel zeggen dat ik ervoor ga zorgen dat

huis nam, wilde hij altijd meespelen. En ik vond

toepassing zijn, loop je naar de andere kant

de vragen, we lieten alle meiden iets vertel-

ik een goede toekomst krijg. Misschien be-

het moeilijk om mijn spullen te delen. We hadden

van de streep. Veel mensen moeten huilen

len en probeerden te helpen door elkaar ad-

ginnen met mijn best doen op school?

de eerste tijd vaak ruzie.’ Volgens Milan ging de

als ze naar dit programma kijken. Eén van de

vies te geven. Ook al kan je niet altijd écht

strijd tussen Dion en Anthony vooral over de aan-

meiden waar ik mee zat te praten had het

helpen, het maakt verschil als je weet dat

Groetjes, Varnery!

dacht van hun (pleeg)moeder: ‘Voor mij leek het

erover dat mensen waarvan je het totaal niet

veel mensen dingen meemaken. We hebben

logee in een pleegbroer. Dat was wennen, zegt

al snel alsof hij vanaf zijn geboorte bij ons was.’ Vlnr Milan, Anthony en Dion

Binding | december 2013

Wat doet Spirit naast pleegzorg?

Tekst: Ilse van der Mierden

Leren van leeftijdsgenoten

Cuba (17) groeide op in Manchester en kwam

kant en daar leer je van.

op haar tiende met haar vader en zusje naar

Wat ik hier minder leuk vind, is dat de kinde-

Nederland. Afwisselend woonde ze bij haar vader,

ren niet serieus zijn en geen doel voor ogen

bij pleegmoeder Monique en in een leefgroep.

hebben. Daardoor raken ze soms gefrustreerd. Aan de andere kant, ik zit hier niet voor hen, ik

Behalve via pleegzorg helpt Spirit kinderen en ouders ook op andere manieren. In de Leer- en leefgroepen verblijven kinderen die (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen, zoals Yamihlia en Cuba. Zij vertellen over hun groep.

‘Ik heb al eerder in een leefgroep gewoond, in

kan alleen maar de goede dingen meenemen. Ik

een “Beter met Thuis”. Daar was het zóóó leuk.

doe nu de vierde van de Havo. En ik wil zo snel

Ik heb er mijn allerbeste vriendin leren kennen.

mogelijk zelfstandig wonen, bijvoorbeeld in een

En ik ken nog steeds iedereen van onze groep.

satellietpand (zelfstandige woning voor jonge-

Het was één familie en ik was de jongste, de rest

ren, met ambulante begeleiding van Spirit, red.)

was 15, 16, 17 jaar. Natuurlijk waren er wel ru-

Weet je, veel mensen kijken met een negatieve

zies. Had de één een ochtendhumeur en wilde

blik naar een leefgroep. Alsof het een speeltuin

een ander ’s avonds niet slapen. Maar we had-

is, te vrij. Maar je leert het beste van leeftijds-

Yamihlia (13) is negen keer verhuisd. Ze woonde

Ik zit op streetdance, elke donderdag van half

den ook veel lol.

genoten, omdat je met hen meer op dezelfde

in twee tehuizen en in verschillende pleeggezin-

zes tot half zeven in de Wibautstraat. In mijn ka-

Na Beter met Thuis ging ik weer bij mijn vader

lijn zit dan met ouderen.’

nen. Haar langste tijd bij een pleeggezin was

mer oefen ik iedere dag alle pasjes. Het meest

wonen. Dat heb ik aardig lang volgehouden,

drie jaar. Yamihlia: ‘Ik kon niet blijven omdat ik

luister ik naar Ariana Grande en Nicki Minaj,

zo’n drie jaar. Tot afgelopen Pasen. Mijn vader

agressief was. Als mensen iets over mijn familie

maar ook naar Beyoncé en Rihanna. Het is ei-

spreekt een andere taal dan onze maatschappij.

zeggen, ga ik schreeuwen, slaan en heel hard

genlijk te veel om op te noemen. Later wil ik het

Zijn regels en manier van doen klikken niet met

huilen.’

liefst professioneel danser worden bij Rihanna.

wat wij buiten meemaken, snap je? En omdat

Wat is een Leer- en leefgroep?

Alleen is zij dan al heel oud, in de dertig.

ik de oudste ben, ligt de druk op mij. Ik ga in

‘Ik woon een jaar in de leefgroep. Doordeweeks

Verder is het hier net als ergens anders. Je staat

discussie over dingen waar ik het niet mee eens

ben ik hier en van vrijdag tot en met maandag

op, eet je ontbijt, gaat naar school en komt weer

ben, wil altijd weten waarom. Het gekke is: mijn

bij mijn moeder. Ze zijn nog aan het onderzoe-

thuis. Dan maak je huiswerk, ga je eten en chil-

vader heeft mij dat zelf geleerd. Maar nu kan hij

ken of ik helemaal terug kan naar mijn moeder.

len. Ik moet om negen uur naar boven en om

er niet tegen.

In een Leer- en leefgroep wonen acht

Het fijne is dat ik hier een dak boven mijn hoofd

half tien gaan slapen. Ik heb geen tv op mijn ka-

Ik ben inmiddels twee maanden hier en logeer

kinderen tussen de acht en 18 jaar

heb. Maar echt leuk vind ik het niet. Ik ben de

mer, dus meestal lees ik een meidenmagazine of

af en toe bij mijn pleegmoeder Monique. De lei-

die (tijdelijk) niet bij hun (pleeg)ouders

jongste, dus er zijn niet veel anderen om mee

een boek. Nu lees ik “Dagboek van een muts”.

ding en de kinderen zijn leuk. Als je in een groep

kunnen wonen vanwege voortdu-

te spelen. Eerst was Alberta er nog, we hadden

Het belangrijkste wat ik in de groep heb, is een

woont, heb je de vrijheid om jezelf te zijn en je

rende conflicten en/of een ontwrichte

veel lol samen. Maar zij woont weer bij haar

foto van toen ik twee jaar was. Daarop zit ik in

te ontwikkelen. Je leert van elkaar hoe je met si-

thuissituatie. In die periode wordt hun

moeder.

bad en kijk ik naar mijn moeder. Als ik die foto

tuaties moet omgaan. Ik was bijvoorbeeld laatst

toekomstperspectief onderzocht. Soms

In de leefgroep heb ik een vaste mentor met wie

zie, denk ik terug aan fijne dingen. Dat ik met

bij mijn vriend blijven slapen, terwijl dat niet de

is dat terugkeer naar huis, in andere

ik kan praten als ik ergens mee zit. Met de mees-

mijn moeder speelde in de sneeuw. Of aan mijn

afspraak was met mijn pleegmoeder. Zij was

gevallen gaan kinderen (terug) naar een

te groepsleiders kan ik wel goed opschieten, niet

eerste basisschool in Geuzenveld. Als ik naar die

boos. Terwijl ik dacht: no big deal. Toen ik het

pleeggezin, naar een gezinshuis of is

met iedereen. Het minst leuk vind ik dat ik op

foto kijk, voelt het alsof ik thuis ben, maar dan

er met anderen op de groep over had, kwam

een zelfstandige woonruimte de beste

woensdag de tafel moet dekken en op vrijdag

in mijn kamer.

ik achter veel meer kanten van het verhaal. En

oplossing. In de Leef- en leergroep werkt

de pannen en schalen moet schoonmaken. En

Ik heb nog wel een tip voor pleegouders. Ze

begon ik beter te begrijpen waarom ik fout zat.

het kind samen met de (pleeg)ouders en

extra taken, zoals de trap boenen. Samen eten

moeten chill zijn, niet te veel stressen. Laat het

Iemand zei: “Je moet ook begrijpen dat het haar

het netwerk naar dat toekomstperspec-

is wel leuk. Ik houd van toetjes maken en van

gaan. En pleegkinderen? Die moeten luisteren

persoonlijk raakt. Je zegt eigenlijk: ‘Ik heb dikke

tief toe. De pedagogisch medewerkers

cake, taarten en pannenkoeken bakken. Dat doe

en niet te bijdehand doen.’

vette schijt aan je’.” Zo had ik het nog niet be-

helpen hen hierbij.

ik vaak bij mijn moeder. Zij zet dan muziek op.

keken. Iedereen bekijkt situaties van een andere Yamihlia en Cuba

Binding | december 2013

Caroline Beukman en Clemens Boon hebben zes kinderen en vier pleegkinderen: Ronja, Naäma, Mimosa en Amoro. In plaats van Caroline schrijft Ronja (9) voor deze speciale uitgave van de Binding. Ze vertelt over haar familie en haar pleeggezinnen.

met walnoten en Smarties. Als er kip over was, maakten we de volgende dag heerlijke kippensoep. Ik lustte toen helemaal niet veel. Heel weinig groente vooral. Ik had veel lol met mijn broertje, maar ook wel veel ruzie. Zo veel ruzie dat we allebei naar een ander gezin moesten.

Dit ben ik

Tekst: Ellen Meijer, foto’s thema: Mike Bink

Foto: Clemens Boon

column

Thema:

natuurlijk in iePleegzorg gaat over kinderen. Daarom komen zij assen die - tot kindere Binding aan het woord. Maar het zijn volw hun opvoeding deren zelfstandig zijn - beslissingen nemen over jeugdmaatschapen de plek waar ze wonen. Ouders, pleegouders, hun best kinderen pelijk werkers en andere hulpverleners doen mogelijk te laten die thuis problemen hebben zo veilig en gelukkig er kleerscheuren. opgroeien. Dat gaat in de praktijk niet altijd zond schrijnend hun Toch blijken verreweg de meeste kinderen - hoe ht te hebben die verhalen soms ook zijn - een sterke innerlijke krac ze overeind houdt. el dat er iemand Iedere volwassene is zelf kind geweest. Het gevo eregend uit school onvoorwaardelijk voor je klaar staat als je natg m zal iedereen komt of ’s nachts wakker schiet uit een enge droo eren hebben meestherkennen. Ofwel het gemis daaraan. Pleegkind en wijzen er steeds al een veelbewogen geschiedenis. Hun ervaring weten in een warm weer op hoe belangrijk het is om je geborgen te de pleegkinderen nest. Het is bewonderenswaardig hoe openhartig emaakt en hoe in deze Binding vertellen over wat ze hebben meeg ik. ze in het leven staan. Vandaar het thema: Dit ben

Onze pleegouders op de boerderij konden het niet meer aan. Ik had altijd al gezegd dat als

Veel meer groente, gitaar en voetbal

ik toch naar een pleeggezin moest, ik bij Caroline wilde wonen. En uiteindelijk mocht ik daar gaan wennen. Ik herkende Caroline alleen maar aan haar geurtje, ik wilde echt heel graag bij haar gaan wonen. Ik wilde ook op mijn school blijven en bij mijn broertje, maar ik vond het ook wel leuk dat ik bij Caroline en Clemens ging wonen. Maar ik wist helemaal

Toen ik bij Caroline en Clemens ging wonen

Ronja?’ Ik draaide me om en zei: ‘Hoe weet jij

was ik tweeëneenhalf. Ik bleef daar niet lang,

mijn naam?’ Ze vertelde dat ze Caroline heette

een half jaartje. Daarna verhuisde ik weer naar

en dat ik bij haar had gewoond. Ik was dat ver-

Ik woon hier nu alweer drieëneenhalf jaar. Ik

mijn ouders. Maar dat ging niet goed, na drie

geten. Ik ging met oma en mijn broertje naar

heb een leuke school en veel nieuwe vrienden.

weken ging het alweer helemaal fout. Toen

huis en zei: ‘Tot ziens’.

Veel mensen om mee te spelen, want Clemens

ging ik met mijn broertje bij oma wonen. Het was daar gezellig.

niks meer van Clemens.

en Caroline hebben een heleboel kinderen. Ik Toen mijn oma naar Suriname ging, ging ik

zit op voetbal en eet veel meer groente dan

met mijn broertje op een boerderij wonen. Elke

vroeger. Ik zie mijn broers nog vaak en speel

Op een dag gingen we naar Artis met oma.

zaterdag gingen we naar de markt en daar

gitaar. Ik doe aan toneel en heb de allerliefste

Aan het einde gingen we naar het Reptie-

gingen we altijd op zoek naar de allergrootste

(pleeg)ouders! Wat wil je als kind nog meer? Ik

lenhuis. Een mevrouw vroeg aan mij: ‘Heet jij

kip. Die aten we dan in de avond en daarna ijs

heb niet meer nodig.

Inhoud Jocelyn: ‘Mijn tante vond dat mijn broer en ik bij elkaar moesten blijven. Ik wilde dat alles gewoon goed kwam.’

> 12

Abubakar: ‘Ik heb mezelf leren kennen en realiseer me wat vrijheid inhoudt.’ > 17

Lorain: ‘Mijn pleegmoeders zijn mijn ouders. Ik wil mijn vader wel af en toe zien, maar heb geen verwachtingen.’ > 18

De naam Ronja is gefingeerd.

Binding | december 2013

Thema Dit ben ik

Jocelyn (13):

Luciano (15) en Raphaelo (12):

‘ Ik snap dat het lastig is om voor twee kinderen te zorgen’

Bijna drie jaar geleden overleed de moeder van Jocelyn. Sindsdien voedt een tante haar en haar broer Terry (17) op. Zij verhuisde voor de kinderen van Duitsland naar Nederland.

Tekst: Christel van Dam

‘Streng zijn hoort erbij’

‘Hallo-wil-je-thee?’ De voordeur is nog niet eens helemaal open als Jocelyn de vraag stelt. Ze moet er zelf om lachen. Lachen doet ze graag

De broers Luciano en Raphaelo verloren in de afgelopen twee jaar hun beide ouders. Ze groeien op in de gezinnen van hun tweelingzussen (23). De derde en oudste zus is voogd.

en veel. Op school zelfs te veel, vindt ze. Desondanks gaat het goed:

Ze wonen niet meer in hetzelfde huis, wel vlak bij elkaar. ’s Morgens

vanaf januari mag ze een niveau omhoog, van Vmbo-kader naar theore-

fietsen de broers vaak samen naar school. Raphaelo is dit jaar begonnen

tisch. Als een klasgenoot iets niet begrijpt, helpt ze: ‘Mijn tante wil dat ik

op het Mediacollege, Luciano zit in de derde klas. De jongens praten

daarmee stop, anders kom ik zelf niet verder.’ Later wil Jocelyn advocaat

makkelijk over het ziekbed en overlijden van hun ouders, al glijdt daarbij

worden: ‘Mensen beschermen met woorden. Tegen onrecht en geldpro-

soms een schaduw over hun gezicht. Raphaelo noemt de dood van zijn

blemen. Dat is leuk.’

moeder ‘heel verdrietig’ en die van zijn vader afgelopen voorjaar ‘nog erger’. De klap om ze allebei in korte tijd te verliezen was groot. Voor

Ghana

Luciano kwam er naast verdriet ook rust: ‘Ik hoef me geen zorgen meer

Jocelyn zat in groep 7 toen haar moeder aan longkanker overleed. ‘Dat

te maken om mijn ouders.’

was verdrietig, maar in de zomervakantie heeft ze bij de familie in Gha-

Verpest

na nog de tijd van haar leven gehad. Daar ben ik blij om.’ Het ene buur-

In eerste instantie zou een goede vriend van de familie voor beide jon-

gezin bood aan Jocelyn in huis te nemen en het andere haar broer Terry: ‘Maar mijn tante vond dat we bij elkaar moesten blijven.’ Ze herinnert

vergat ik het even. En als ik mijn tante iets niet kon vertellen in het Gha-

gens gaan zorgen. Dat ging niet door, vertelt Raphaelo: ‘Vlak voor mijn

zich discussies daarover, maar sloot zich ervoor af: ‘Ik wilde dat alles

nees, vertelde ik het aan de buren.’ Toenmalige klasgenoten maakten

vaders dood gaf hij aan dat hij het niet kon.’ Voor hun tweelingzussen

gewoon goed kwam.’

tekeningen en gedichten om haar te troosten. Jocelyn leest haar favoriet

was het ingrijpend om opvoeder te worden, dus werd een andere oplos-

voor: ‘Niet verdrietig zijn / kijk gewoon naar de clowns en voel je fijn / de

sing gezocht. Raphaelo ging bij een tante wonen. In de zomer liep dat

Als vroeger

wereld is niet eerlijk / En als je het vergeet, voel je je heerlijk / Dus niet

goed, vertelt hij. ‘Daarna heb ik het verpest. Als ik bijvoorbeeld huiswerk

opstaan: ‘Dat gaat meestal goed, soms verslaap ik me.’ Voorheen mocht

Het leven thuis voelt voor Jocelyn net als toen haar moeder er nog was.

droevig zijn / Anders kijk je even naar de clowns / En voel je fijn.’

moest maken, zat ik boven Donald Ducks te lezen.’ Na overleg met hun

hij onbeperkt op de computer, nu maximaal drie uur per dag. En hij

‘Het was alsof mijn tante al bij ons woonde, want ze kwam hier vaak.

Jocelyns vader verhuisde naar Duitsland toen ze nog een kleuter was.

tante besloten zus Sarah en haar partner Raphaelo in huis te nemen.

heeft een huishoudelijke taak: elke zondag de badkamer schoonmaken.

Alles ging gewoon door.’ Wel is haar tante strenger dan haar moeder,

Sinds haar moeders overlijden heeft ze hem twee keer gezien, ondanks

Luciano bleef al die tijd in het ouderlijk huis. Zus Diana en haar vriend

‘Moet jij de hele badkamer doen?’ roept zijn broertje plagend. ‘Lekker

maar volgens Jocelyn heeft dat ook met leeftijd te maken: ‘Nu ik ouder

pogingen tot meer contact. Jocelyn snapt er niets van: ‘Kan je je dochter

Bryan kwamen bij hem wonen. Ze hopen hoofdhuurder te worden.

voor je!’

ben, wordt er meer op me gelet. Streng zijn hoort erbij. Ik moet nu bij-

die haar moeder heeft verloren niet bellen of even langskomen om hoi

voorbeeld alles goed organiseren, geen spullen laten slingeren en met-

te zeggen? Nu hoeft het van mij niet meer.’

Schoonmaken

School

Raphaelo vond zijn verhuizing niet moeilijk, al was hij liever in zijn eigen

Nu het leven rustiger is geworden, heeft school de hoogste prioriteit.

Boos

huis gebleven: ‘Maar ik snap dat het lastig is om voor twee kinderen te

Raphaelo wil beter worden in wiskunde, Luciano wil over het algemeen

een opruimen. In het begin vond ik dat vermoeiend en smeekte ik het niet te hoeven doen.’

Op haar huidige school heeft ze aan één meisje haar verhaal verteld. Ze

zorgen.’ Hij vindt de woning van Sarah wel wat klein en af en toe doet

beter zijn best doen op school. ‘Wat?’, reageert Raphaelo. ‘Wil je min-

Gedicht

flapte het er ook een keer spontaan uit: ‘Een jongen zei “Ma Pima” of

de hond bijterig: ‘Daarom ben ik blij dat ik op zolder slaap en niet meer

der naar school?’ Luciano schiet in de lach en schudt zijn hoofd: zijn

Rond haar moeders ziekbed en overlijden kreeg Jocelyn niet alleen steun

zoiets. Dat betekent iets lelijks met je moeder. Toen werd ik boos en zei

op de bank.’ Zijn tweejarige neefje Koosje ziet hij elke dag: ‘Hij kan nog

broer had hem uitstekend verstaan. De twee gezinnen eten elke vrijdag

van haar tante. Ook van haar broer, de buurvrouw, de buurmeisjes en de

dat mijn moeder dood was. Aan de reactie van mijn klasgenoten merkte

niet veel zeggen, maar wil altijd op schoot. Ik kan leuk met hem spelen.’

samen. Raphaelo verheugt zich daar op: ‘Komen jullie naar ons, of wij

buurjongen. ‘We praatten er niet veel over, maar lachten juist vaak. Dan

ik dat ze het allemaal al wisten.’

Het dagelijks leven van Luciano ziet er ook anders uit. Hij moet nu zelf

weer naar jullie?’

Binding | december 2013

Thema Dit ben ik

Samantha (15):

Morven (15):

‘Het voelt als familie, behalve als we ruzie hebben’ In het begin had ze moeite met de regels in het pleeggezin. ‘Bij mijn ouders mocht ik alles’, vertelt Samantha.’ Zelf bepalen hoe lang ik televisie keek, zo veel snoepen als ik wilde. En ik bleef vaak weg van school.’ Ze vond haar pleegouders streng: ‘Maar ik was een angstig, verlegen meisje. Protesteren durfde ik niet.’ Met z’n allen aan tafel eten was ongemakkelijk: ‘Dat deden we thuis nooit. Hier zat ik iedere avond met mijn pleegou-

Tekst: Christel van Dam

Verlegen

‘Als ik voetbal, vergeet ik alles’ Op zijn negende ging Morven naar een crisispleeggezin. Daarna verbleef hij in twee woongroepen. Inmiddels woont hij alweer drie jaar bij zijn pleegmoeder, mevrouw Pengel (65). Hij noemt haar oma.

Morven achter met zijn zestienjarige neef. Een paar weken later belde zijn voogd aan: ‘Ik deed de deur open en zag overal politie. Er werd me niks verteld, ik werd alleen meegenomen.’ Hij was bang dat hij zijn familie nooit meer zou zien.

Blanke mensen De voogd bracht Morven naar een crisispleeggezin. Daar lazen ze liever een

ders en twee pleegbroers aan tafel. Een hele groep mensen die naar elkaar

Voetbal is Morvens passie. Op maandag, woensdag en vrijdag traint hij, op

boek, terwijl hij van tv kijken en computeren hield. Eerst vond hij het vreemd

keken en zaten te praten. Dan had ik het gevoel dat ik ook iets moest

zaterdag speelt hij een wedstrijd in de tweede jeugddivisie. ‘Op de andere da-

om bij blanke mensen te wonen, later voelde hij zich er thuis: ‘Ik kreeg aan-

zeggen.’

gen is het huiswerk maken, een beetje relaxen met oma, boodschapjes halen.’

dacht, het ging allemaal om mij.’ In die periode kwam zijn moeder weer

Later wil hij iets met sport doen, maar zijn droom houdt hij liever voor zich.

naar Nederland: ‘Ze probeerde me terug te krijgen, maar dat vonden ze niet

Vakopleiding

goed. Ook omdat ze geen papieren had.’

De crisisplaatsing werd een langdurige plaatsing. Samantha zit inmiddels

Bang

in de derde van het Vmbo-T. Ze doet de richting Techniek omdat ze met

Morven was negen toen zijn moeder zonder hem vertrok naar haar vader-

Beetje vrij, beetje strak

haar handen wil werken: ‘Daar ben ik goed in. Als er een kettinkje stuk is,

land Suriname. Ze deed dit om culturele redenen. Althans, zo heeft hij het

Van het crisispleeggezin verhuisde Morven naar een woongroep van Spirit.

maak ik het zo.’ Eerst wilde ze edelsmid worden: ‘Sieraden ontwerpen en

begrepen: ‘Ze zei altijd dat ze alleen in Nederland was voor mij.’ Zijn tante

Eerst in Noord, later in West. Dat hij niet in het pleeggezin kon blijven, ziet hij

priegelen met kleine dingen.’ Op vakantie in Oostenrijk zag ze een man

nam in eerste instantie de zorg over. Toen zij haar zus achterna reisde, bleef

als gegeven: ‘Het was me verteld, dus dat scheelt.’ Af en toe gaat hij er nog

fietsen met een kunstbeen en dacht: ‘Protheses maken lijkt me ook bijzon-

op bezoek. Vanuit de woongroep werd een pleeggezin voor langere tijd ge-

der. In het vakantiehuis hadden we wifi, ik ben meteen gaan googelen.

zocht. De beschrijving over mevrouw Pengel sprak Morven aan: ‘Een oudere

Mijn plan is door te gaan naar het MBO en een vakopleiding te doen.

Surinaamse dame. Ze had veel pleegkinderen gehad en woonde vlak bij mijn

Volgens mij zijn er veel technische mensen nodig, ik wil het omdat ik het

school.’ Bovendien kende ze zijn moeder, al weet hij niet waarvan. Tijdens

leuk vind.’

hun ontmoeting klikte het meteen en thuis gaan ze gemakkelijk met elkaar

Tekst: Ellen Meijer

om. Dat komt door hun gedeelde culturele achtergrond, denkt Morven: ‘Su-

Haar ouders zijn laagbegaafd. Zij konden niet voor Samantha zorgen. Via de crisisopvang kwam ze in het gezin van Renée en Rob. Daar woont ze al acht jaar.

Beltegoed

rinamers zijn een beetje vrij, maar wel strak. Na school kan ik bijvoorbeeld

Op de vraag wat ze aan haar leven zou willen veranderen, klinkt beslist:

even weggaan, ook al ben ik nog jong. Maar als ik om negen uur thuis moet

‘Niets. Het klinkt misschien gek, maar ik ben blij dat ik in een pleeggezin

zijn, is het niet twee over negen. Dat hoort ook zo, vind ik.’ Mevrouw Pengel

woon. Hier voel ik me veilig. Alleen als er ruzie is, betrap ik mezelf op de

houdt van orde, vervolgt hij: ‘En ze traint me in zelfstandig worden, dan heb

gedachte dat we geen echte familie zijn. Bijvoorbeeld toen mijn mobieltje

ik een voorsprongetje.’ Hij leert koken en wassen: ‘Ik help haar als het nodig

in de sloot was gevallen en ik een telefoon van mijn vriendin had gekregen.

is, maar het grootste deel doet zij. Oma is 65, maar nog topfit.’

Voor Samantha viel pleegzorg plotsklaps uit de lucht. Ze werd als zevenja-

Daar zat een abonnement op in plaats van een beltegoed, er kwam een to-

rige tijdens de gymles bij de directeur van de school geroepen. Daar zaten

renhoge rekening. Ik durfde het bijna niet te vertellen omdat ik wist dat mijn

Pijn van binnen

twee onbekende vrouwen en een man: ‘Door de schok weet ik er niets

pleegouders boos zouden worden. Dat gebeurde ook. Mijn eigen ouders

In de moeilijke jaren voelde Morven zich door niemand gesteund, tegen-

meer van. Alleen dat ik met de auto naar een ander huis werd gebracht.

hadden er vast minder een punt van gemaakt. Toch zou ik niet bij ze willen

woordig ligt dat anders. Hij noemt zijn pleegmoeder en tantes. Met zijn

Daar moest ik heel erg huilen.’ Pleegmoeder Renée vertelt dat Samantha

wonen. We hebben gelukkig wel goed contact. Ik zie ze allebei elke maand

moeder sms’t hij veel, soms gaat hij op bezoek. Het gaat best goed met

verwaarloosd was. Ze was veel te klein voor haar leeftijd en liep op een

en ik logeer geregeld bij mijn tante.’ Ze wil het liefst op de foto met herders-

hem, meent hij: ‘Ook omdat ik sterker ben en ik een duidelijk beeld heb van

koude oktoberdag in een t-shirtje met korte mouwen. Samantha begreep

hond Zeno. Hun vorige hond was Samantha’s grote favoriet: ‘Die moesten

wat ik wil. Toch zit er pijn van binnen. Mijn vader en moeder hebben me

niet waarom ze van huis weg moest: ‘Op die leeftijd heb je niet door dat

we helaas laten inslapen. Eerst zou er geen hond meer komen. Toen zagen

gewoon achtergelaten. Zij zijn de belangrijkste personen die je in je jeugd

het zo slecht gaat.’

we Zeno als topper van de week in het asiel en waren we verkocht.’

nodig hebt. Maar als ik voetbal, vergeet ik alles.’

Binding | december 2013

Thema Dit ben ik

Urika (11):

Abubakar (18):

In Floradorp (Amsterdam-Noord) heeft Urika bijna alles wat ze belangrijk vindt dichtbij: haar pleeggezin, school, vriendinnen en haar knutselen kookclubjes. Als ze kon toveren, woonden ook haar moeder en vader in de straat.

‘Even naar iemand toe kunnen die me begrijpt’ Tekst: Christel van Dam

Tekst: Ellen Meijer

‘Bij mijn moeder mag ik het meest’

Vanwege zijn leeftijd is de pleegzorg formeel afgelopen. Maar dat verandert niets aan Abubakars contact met Marlou Klaassen, zijn weekendpleegmoeder. Hij heeft in haar nieuwe familie gevonden.

werkte in Nederland, op zijn elfde kwam Abubakar bij hem wonen. Drie jaar later overleed zijn vader onverwacht aan een hartstilstand. Het gezin van zijn oom nam de toen veertienjarige Abubakar op. Daar vond hij het allesbehalve prettig: ‘Ze spraken slecht over mijn moeder, zeiden dat ik haar moest vergeten. Hoe meer ze me daartoe dwongen, hoe agressiever

Over hoe het mis ging thuis weet Urika alleen van horen zeggen. Ze was

Medicijnen

met anderhalf jaar te jong om zich iets te herinneren. ‘Mijn vader en

Pleegkind zijn heeft z’n voordelen. Je krijgt bijvoorbeeld meer cadeautjes als

moeder waren eerst samen met mijn twee halfzussen en mij’, vertelt ze.

je jarig bent. Stil zitten en niet mogen praten vindt Urika lastig: ‘Daar zijn

‘Toen kregen ze ruzie en heeft mijn moeder ons bij jeugdzorg gebracht.’

mijn pleegmoeder en vader het strengst in. Ik mag bij hen ook geen cola of

Manager ICT

De grote meisjes gingen naar het gezin van Esmeralda Jongmans. Urika’s

chocola, bij mijn moeder wel.’ Haar pleegmoeder legt uit dat Urika daar van-

Abubakar wilde niet terug naar zijn oom, maar zijn moeder adviseerde

oudste zus is nu begin twintig en al uit huis, de middelste woont in een

wege haar ADHD slecht op reageert. Sinds anderhalf jaar slikt ze medicijnen,

hem in Nederland te blijven. Hij groeide verder op in een gezinshuis en

internaat. Nadat ze eerst in twee andere pleeggezinnen verbleef, kwam

daardoor gaat het op school veel beter. In de klas weten haar vriendinnen

een woongroep van Spirit. Daar opperde zijn vaste begeleider een pleeg-

de vierjarige Urika in het pleeggezin van haar halfzussen.

dat Urika pleegkind is. Tegen anderen vertelt ze er niet snel over: ‘Sommige

gezin voor hem te zoeken waar hij zich thuis kon voelen: ‘Dat deed me

ik werd.’ De familie zette Abubakar het huis uit, midden in de nacht. De politie plukte hem van straat.

kinderen doen stom of ze willen alles weten.’ Als ze een toverstaf had, zou

heel veel. Af en toe naar iemand toe kunnen gaan die me misschien zou

Gamen

ze zorgen dat haar moeder in het huis naast haar pleeggezin woonde: ‘En

begrijpen.’ Bij zijn pleegmoeder, en later ook bij haar ouders, bleek hij dat

Urika heeft de fotograaf meegenomen naar de Klusfabriek, een meiden-

mijn vader wat verderop in de straat. Dan kon ik zelf naar iedereen toe.’

te vinden. ‘Tijdens de eerste ontmoeting was ik best stil, maar ik vond het

club waar ze iedere dinsdag met haar vriendinnen naar toe gaat. Deze

meteen leuk. Ik deed toen VMBO-ICT, zij was manager bij een ICT-bedrijf.

keer om te nagellakken. Eens per maand brengt haar oudste zus haar

En omdat ze de buurlanden van Pakistan had bezocht, wist ze een beetje

voor een weekend naar haar moeder. Urika houdt van gamen met haar

hoe het leven daar is.’

zus: ‘Dat mag bij mama extra lang omdat het weekend is.’ Op andere dagen zit ze hooguit een half uur achter de computer. Sinds een jaar

Juf

logeert Urika ook iedere maand een weekend bij haar vader. Met haar

De eerste ontmoeting zette de toon voor hun contact. Die was positief én

halfzusje gaat ze dan naar het speeltuintje bij school. ‘Of naar de paar-

leerzaam: ‘Marlou is een beetje een juf’, zegt Abubakar. ‘Ze legt me din-

den, zij op de fiets en ik op mijn waveboard. Dan houd ik me vast aan

gen uit, bijvoorbeeld over taal. Ik merkte dat ik steeds beter werd. In àlles.’

haar bagagedrager en fietst zij heel hard.’ In haar pleeggezin speelt ze

Abubakar vertelt door haar hulp zichzelf te hebben leren kennen: ‘En ik

met haar pleegbroertje of ze doet Mens-erger-je-niet met haar oudere

realiseer me wat vrijheid betekent.’

pleegzus.

Chef-kok Hamburgers

Een interview over pleegzorg? Abubakar is er helemaal voor in: ‘Als ik laat

Na vier jaar in een woongroep wil Abubakar zijn eigen routine opbouwen:

‘Het gaat best goed met mij’, vindt Urika. ‘Als ik bij mijn moeder ben,

zien hoe goed ik ben geholpen, dan wil een ander dat misschien ook voor

‘Op tijd opstaan en naar bed gaan geeft me duidelijkheid. Zo heb ik het

help ik haar in huis. Mijn vaste klusje is de vuilniszak naar de container

een kind doen.’ Hij woont net vier dagen op kamers in een appartement

van mijn pleegmoeder geleerd.’ Hij volgt de Hotelschool & Horecaoplei-

brengen.’ Haar pleegmoeder heeft een kook- en knutselclub voor kans-

van Spirit, samen met twee andere jongeren. Een zogenoemde hoofdbe-

ding van het ROC, want hij wil chef-kok worden: ‘Als kind keek ik altijd

arme kinderen in de buurt. Daar is Urika op zaterdagen te vinden. Ze

woner houdt een oogje in het zeil. Abubakar wilde al op zijn veertiende uit

naar wat mijn moeder in de keuken deed. Toen ik bij mijn vader woonde,

koken gezonde gerechten, maar Urika eet liever hamburgers. ‘Die sma-

huis en is blij dat hij het eindelijk voor elkaar heeft.

legde ze me over de telefoon uit hoe ik het eten moest klaar maken.’ Twee

ken het lekkerst’, bekent ze giechelend. Met Kerst en op verjaardagen

jaar geleden heeft hij zijn moeder nog bezocht. Hij hoopt dat ze in de toe-

komen haar moeder en zussen op bezoek. Dan staan er allemaal lekkere

Op straat

komst regelmatig naar Nederland kan komen: ‘Ik ga er alles aan doen om

hapjes op tafel. Urika: ‘Het is altijd heel gezellig. Er zijn alleen wel veel

In de tienerjaren van Abubakar volgt een aantal ingrijpende gebeurtenis-

dat te laten lukken.’ Het contact met zijn familie in Nederland is intussen

mama’s bij elkaar, dus dan zeg ik mama met de voornaam erbij.’

sen elkaar snel op. Hij groeide op bij zijn moeder in Pakistan. Zijn vader

hersteld: ‘Maar zelfs met het Suikerfeest ga ik liever naar Marlou.’

Binding | december 2013

Thema Dit ben ik Lorain (16):

Mary Ann

Op de bank met een kop thee, pepernoten en een spinnende kat aan haar voeten doet Lorain haar verhaal. Ondanks de obstakels in haar verleden heeft ze alle vertrouwen in de toekomst.

Tekst: Christel van Dam , foto: Jan Willem Steenmeijer

Tekst: Ellen Meijer

‘Ik wil later ook pleegkinderen’

Het pleeggezin van… Mary Ann (18) hangt wat op de bank tot

Als baby woonde Lorain bij haar ouders, daarna tot haar derde bij haar

haar pleegbroer Wendel (20) thuis komt.

moeder. Omdat het thuis niet goed ging kwam ze in een leefgroep. Op

In de keuken bereidt haar pleegmoeder Ida

haar zevende werd ze pleegdochter van Tanja Ineke en Marianne Pan-

Nijverman een feestmaal voor 150 man voor.

neman. Lorain vond het wennen in een gezin: ‘Het was veel stiller dan

De ramen zijn beslagen. Op het aanrecht

in de groep. Daarom maakte ik voortdurend geluid. Als ik niks te praten

staat een teil met speklappen, in de gang lig-

wist, zette ik muziek op - zelfs als ik ging slapen.’ Voor het eerst had ze

gen dertig pakken mie. Tante Liesbeth - een

een eigen kamer. Die werd volgestouwd met knuffels. Lorain: ‘Babypop

weekje over uit Parijs - bakt loempia’s.

Sofie moest overal mee naar toe, zij was mijn houvast. In het pleeggezin besefte ik pas dat ik niet terug kon naar huis. Er hoefde maar iets te ge-

Zodra Wendel arriveert, neemt Ida een korte

beuren en ik miste mama.’

pauze. Hij wringt zich tevreden tussen zijn

Vlnr Wendel, Ida en Mary Ann, op de voorgrond tante Liesbeth

moeder en pleegzus in op de hoekbank. Zo

Lesbisch

zitten ze met z’n drieën op krap anderhalve

Op haar nieuwe basisschool vonden veel kinderen het gek dat Lorain

meter, er blijven meters bank over. Wendel

bij twee moeders woonde. Ze werd ook geplaagd omdat ze lang was.

woont sinds de zomer in een studentenflat

En dan moest ze nog uitleggen dat ze pleegkind was. Al snel ging het

een paar honderd meter verderop. Hij komt

beter, maar de overstap naar de middelbare school was weer spannend.

Familieband

nog iedere dag thuis. ‘Ook vanwege het

Lorain ontdekte in die periode dat ze op meisjes valt: ‘Voor mij was

Lorain ziet haar moeder al jaren niet meer. In juni ontmoette ze haar

eten’, grinnikt hij.

het geen punt, maar op school vroegen ze: “Ben jij lesbi?” Dan durfde

vader voor het eerst sinds haar babytijd: ‘Ik wil weten wie hij is. Mijn

ik niet toe te geven.’ In de derde klas flapte ze het er alsnog uit. Het

moeder vertelde alleen negatieve verhalen.’ Haar lengte heeft Lorain

Mary Ann kwam bij het gezin wonen toen ze

nieuws ging als een lopend vuurtje rond. Lorain: ‘Toen was het duidelijk.

van hem, ook een beetje de uitstraling: ‘Ik ben wel meer een prater.’

Ik kon er zelf grapjes over maken en voelde me relaxter in de klas.’ Vorig

De ontmoeting voelde goed, toch is hij geen vader. ‘Tanja en Marianne

jaar vertelde ze zelfs op televisie over haar coming out.

‘Mensen helpen, dat is het beste’ Een aantal maanden later kwamen ze toe-

zijn gegaan. Daar wil ik anderen voor behoe-

vallig op de Kinkermarkt Ida tegen. Het mo-

den.’ ‘Als je mensen kan helpen, is dat het

ment dat ze Mary Ann zag, kan Ida onmo-

beste’, zegt Mary Ann nuchter. Toch gaat ze

anderhalf jaar was. Haar vader was bevriend

gelijk beschrijven. ‘O, o, o!’, roept ze uit en

zelf liever reizen als stewardess, net als haar

met Ida’s man. Als Ida ‘s morgens haar kin-

heft haar handen op. Mary Anns vader vond

peettante.

zijn mijn ouders. Ik wil mijn vader wel af en toe zien, maar heb geen

deren naar school bracht, belde ze vaak bij

het goed dat Ida voor zijn dochter zou zor-

verwachtingen.’ Het moeilijke aan pleegkind zijn vindt Lorain afscheid

Mary Anns ouders aan. Dan nam ze het

gen. Ida regelde alles via jeugdzorg.

Zweden

nemen. Dat heeft ze zo vaak moeten doen dat ze mensen niet snel ver-

meisje in het wagentje mee naar de markt.

Reizen betekent voor Lorain vrijheid. Ze stippelt graag zelf haar weg uit:

trouwt. De leuke kant is dat ze er een familie bij heeft gekregen.

Eenmaal bij Ida wilde ze niet meer weg en

Ondertussen is Romario, de vriend van Mary

uit de koelkast, er zijn maar een paar slokjes

huilde ze tranen met tuiten bij het afscheid.

Ann, binnen gekomen. In legertenue, maar

uit de fles. De kinderen verzamelen zich ook

met een ontwapenende lach. Hij doet de

in de keuken. Sigaretje roken, bijkletsen over

‘Later wil ik naar het buitenland. Zweden staat bovenaan mijn lijstje. De

Dan roept tante Liesbeth uit dat ze dronken is. Er klinkt een lachsalvo. Ida haalt de wijn

taal is mooi en je kunt er goed vogels kijken. Ik probeer Zweeds te leren,

Kwetsbaar

maar versta de klanken moeilijk omdat ik slecht hoor.’ Ze ziet zich ooit

Dit jaar doet ze eindexamen Vmbo-T. Ze denkt over een beroep in de

De ouders van Mary Ann gingen uit elkaar.

vooropleiding voor de landmacht. Wendel

school en werk, een loempia eten. Buiten

in Zweden wonen, met een vriendin en twee pleegkinderen. Lorain: ‘Ik

zorg of detailhandel. Lorain: ‘Bijvoorbeeld spullen inkopen voor een be-

Omdat het met haar moeder niet goed ging,

gaat na zijn VMBO-ICT een opleiding maat-

komt de regen met bakken uit de hemel. In

bewonder Tanja en Marianne om wat ze voor mij doen. Ik heb door hen

drijf. Werken met jonge kinderen of ouderen lijkt me ook leuk. Zij zijn

woonde ze een tijdje bij haar vader. Hij was

schappelijk of cultureel werk doen: ‘Ik heb

de keuken van Ida is het warm en huiselijk.

mijn jeugd teruggekregen. Dat wil ik ook andere kinderen geven die een

kwetsbaar, ik weet hoe dat is. Het lijkt me wel wat: zorgen dat mensen

verhuisd naar een ander deel van de stad.

heel wat vrienden die de verkeerde kant op

Dat voelde Mary Ann als baby al aan.

thuis zoeken.’

een mooi begin of einde van hun leven hebben.’

Binding | december 2013

Diverse berichten

Kinderen testen Bounz:

‘Hoe komt het dat we zo rood zien?’

Pleegouderraad www.spirit.nl/pleegzorg/pleegouders/pleegouderraad-por/

met 32 trampolines en een tumbelbaan van

tisch panel van kinderen? Eva (10), Emmanuel

Bounz in Amsterdam alle Spirit-pleegkinderen

24 meter. We wilden natuurlijk wel eerst even

(8), Luuk (8), Chloe (11), Sem (11), Milo (11),

van 6 tot en met 14 jaar een dagje ‘bounzen’

testen hoe leuk het daar eigenlijk is. En aan

Tristan (10) en Jeffrey (11) mochten een uurtje

aan. Bounz is een enorm indoor springveld

wie kun je dat beter vragen dan aan een kri-

proefspringen. Dit vonden ze ervan:

Deel je ervaringen met de pleegouderraad! nog spannender misschien, de ontmoeting

extra aandacht of zorg nodig heeft, is die

met zijn/haar biologische ouders? Was Spirit

dan beschikbaar?

nodig had? Heb je aanbevelingen voor hoe dat beter zou kunnen? Of wil je iemand een

Mail je verhaal naar porspirit@gmail.

compliment geven voor de geweldige steun

com. Wij vragen aandacht bij Spirit

die je kreeg?

voor onderwerpen die voor jou en je pleegkind belangrijk zijn. We zijn ook

Als jij en je pleegkind eenmaal bij elkaar

nog steeds op zoek naar pleegouders

wonen, hoe verloopt het contact met Spi-

voor de klankbordgroep. Spreekt het

rit dan? Komt er iedere keer een andere

je aan om regelmatig mee te denken

contactpersoon of juist niet? Zijn alle pro-

over onderwerpen die pleegouders en

De POR zal iedere bijdrage van pleegouders

fessionals voldoende op de hoogte? Zijn

pleegkinderen aangaan? Mail dan naar

bespreken en bekijken of er waardevolle in-

ze betrokken en geïnteresseerd genoeg

porspirit@gmail.com.

formatie voor Spirit in staat. Tips, aandachts-

naar je mening? En wat als het pleegkind

punten of juist complimenten. Maar ook

en s Peters Han : to Fo

er steeds voor je op momenten dat je het en s Peters Han : o t Fo

Zoveel pleegouders, zoveel verhalen. En wij als pleegouderraad (POR) willen ze graag horen. Zowel positieve als negatieve ervaringen, inspirerende anekdotes, grappige voorvallen of schrijnende situaties; wat je maar te binnen schiet.

‘Er is hier heel veel ruimte en het is ook heel hoog.’

‘Ik heb een halve salto achterom geleerd.’

en s Peters Han : to Fo

Op 23 februari 2014 biedt trampolinepark

‘We willen nog een keer.’ n ge p e t o om ur en’ et u n ‘V en m ren e te

‘Ik kan een koprol!’

of er onderwerpen zijn die de POR op haar agenda moet zetten. Je verhalen kunnen gaan over alle mogelijke

Bounzen, en veel meer Noteer zondag 23 februari 2014 alvast in de

momenten in je leven als pleegouder. Vanaf

agenda van uw pleegkind(eren). Eigen kinderen

het moment dat je besloot dat er in je leven

mogen uiteraard ook gezellig mee. Meer informatie

plaats is voor een pleegkind. De informatieavond die je bezocht, de training, selectie en matching. Gingen die goed? Liepen ze zoals je had verwacht? Of kwam je voor verrassingen te staan? Denk eens terug aan de eerste kennismaking met je pleegkind. Hoe ging dat? Of,

Binding | december 2013

De POR: Ineke, Tim, Clemens, Hans, Monique, Alexandra, Jellichje, Monique en Alexandra, Marc.

‘Het leukst vond ik het springen.’

‘Ik was aan het branden.’

‘Het moe is best op j ilijk om e te l voeten and en.’

n als ze het (zegt één van de meide uur springen) bloedheet heeft na een

over de Bounz-dag en hoe u zich kunt aanmelden staat binnenkort op het extranet voor pleegouders. Behalve trampolinespringen kunnen de kinderen deze dag ook verschillende - gratis - workshops volgen. Bijvoorbeeld: dansen en bewegen (door dansgezelschap ISH!), een basketbal clinic, zelfverdediging en knutselen. Meer informatie over het trampoline-park vindt u op www.bounz.nl.

Binding | december 2013

7 kinderen

zoeken

#Zoekmee Als vaste lezer van de Binding bent u een ervaren pleegouder. Dan weet u ongetwijfeld dat Spirit continu op zoek is naar passende pleeggezinnen voor kinderen die een thuis nodig hebben. Daarbij vragen we uw hulp. Kent u mensen in uw buurt, familie, vriendenkring of bijvoorbeeld via de sportclub of kerk die mogelijk pleegouder willen worden? Laat u het dan weten aan Sylvia Huisman, onze medewerker Kindgericht Werven. Zij en twee collega’s zoeken gericht naar pleeggezinnen voor kinderen die lang op de wachtlijst staan. Bijvoorbeeld voor Rosey, haar verhaal leest u hieronder. U bereikt de medewerkers Kindgericht Werven via s.huisman@spirit.nl of via het Servicepunt pleegzorg (telefoon 020 - 5400 440). Zij kunnen

een pleegouder

direct een afspraak maken voor een vrijblijvend gesprek. Bij een mogelijke match krijgt de pleegouder een training en screening op maat.

Rosey (15) heeft een droom

Rosey is een intelligent en creatief meisje. Ze kan prachtig tekenen en schilderen. Het is haar droom daar haar beroep van te maken. Als het allemaal lukt, start ze volgend jaar met een creatieve opleiding. Rosey

Voor diverse kinderen zoekt Spirit een pleeggezin voor tijdelijke of langdurige opvang. In deze Binding speciale aandacht voor Rosey en voor de opvang van zwangere tienermeisjes.

woont sinds een aantal maanden niet meer thuis omdat de spanningen te hoog opliepen. Eerst logeerde ze bij een vriendin, inmiddels verblijft ze op een crisisopvangplek van Spirit in afwachting van een pleeggezin. Hoe zelfstandig Rosey ook is, ze heeft nog wel steun en aanmoediging nodig. Ze wil graag één

Leo (17)

Simon (17)

is een lieve, rustige jongen. Hij heeft Asperger,

Voor meer informatie over deze

wikkeling. Rosey houdt van discussiëren over allerlei onderwerpen. Ze heeft een brede interesse en schrijft

het leven. Hij heeft veel meegemaakt. Leo woont

een vorm van autisme. Als alles duidelijk en

kinderen kunt u bellen met het

graag. Enkele jaren geleden begon ze met een gymnasiumadvies aan het voorgezet onderwijs. Door al-

op dit moment weer bij zijn moeder. Dat gaat

voorspelbaar verloopt, is hij op zijn best. Bij on-

Servicepunt Pleegzorg,

lerlei problemen liep haar schoolcarrière anders dan ze had gewild. Na twee keer zitten blijven volgt ze

redelijk, maar zij kan niet bieden wat hij nodig

verwachte gebeurtenissen of als mensen hun af-

020 – 5400 440.

tijdelijk Havo-onderwijs.

heeft. Leo zit in het examenjaar van zijn Vmbo-

spraken niet nakomen, trekt hij zich terug. Simon

opleiding en heeft veel vriendinnen. Hij is rustig,

heeft over het algemeen beter contact met meis-

Kijk voor een uitgebreide beschrijving

Rosey is gek op muziek, zelf speelt ze keyboard. Ze houdt van gezond, gevarieerd eten en vindt koken

sociaal, vriendelijk en heeft veel humor. Hij kan

jes dan met jongens. Hij computert graag, maar

op de website voor pleegouders van

leuk. Door alles wat ze heeft meegemaakt laat ze soms pittig (puber)gedrag zien. Hiervoor krijgt ze hulp

zichzelf uitstekend redden. Leo wil graag in een

winkelen en naar het strand gaan vindt hij ook

Spirit: http://pleegouders.spirit.nl.

en begeleiding. Zelf denkt ze een positieve draai te kunnen maken als ze weet waar ze voor gaat en steun

pleeggezin wonen, bij voorkeur in een gezin met

leuk. Simon woont bij zijn moeder. Zijn opvoe-

Heeft u zich nog niet geregistreerd of

krijgt van mensen die in haar geloven. Voor Rosey zoeken we een stevig pleeggezin met interesse in kunst

leeftijdsgenoten of zonder kinderen. Voor Leo

ding vraagt veel van haar. Daarom zou het prettig

bent u uw code kwijt? Mail dan naar

en cultuur. Een gezin dat haar de ruimte geeft zelfstandig haar weg te gaan en er voor haar is op momen-

zoeken we een gezellig gezin dat voor hem open

zijn als Simon soms ergens anders kan zijn. We

pleegzorg@spirit.nl.

ten dat zij dat nodig heeft. Bent u de pleegouder(s) die wij zoeken? Of kent u in uw omgeving mensen die

staat en van waaruit hij na verloop van tijd rustig

zoeken een gezin in Amsterdam waar hij gewoon

de stap naar zelfstandig wonen kan maken.

even kan komen aanlopen. En als dat goed gaat

Max (9)

ook eens een nacht of weekend kan blijven. Een

is een lieve, vrolijke jongen die van actie houdt

dat wil hij graag. Simon woont in Amsterdam

en veel sport. Hij kan zichzelf vermaken en

Nieuw-West en kan goed zelfstandig reizen.

is een onzeker maar charmant jongetje met ge-

Jermain (bijna 7, herhaalde oproep)

Naudi (10)

speelt ook met andere kinderen. In het speci-

Ronald (11)

voel voor humor. Hij geeft veel complimenten en

Zijn moeder kan niet voor hem zorgen. Naudi

Opvang tienermeisjes

maakt makkelijk contact met andere kinderen.

is behulpzaam en vrolijk. Hij zit op voetbal. Op

Spirit zoekt regelmatig pleeggezinnen die een zwanger

is intelligent en zachtaardig. Hij houdt van

Jermain houdt van computerspelletjes en buiten

maandag en woensdag traint hij en zaterdags

tienermeisje willen opvangen. Dat kan nodig zijn tot

hoofd schudt, met zijn ogen knippert of woor-

zwemmen en voetbal. Contact met andere kin-

spelen. Hij gaat naar een reguliere basisschool,

zijn er wedstrijden. Bij voetbal ziet hij zijn moe-

aan de bevalling, maar er is ook behoefte aan gezin-

den herhaalt. Max heeft duidelijke regels nodig

deren gaat prima en hij kan goed zelf spelen.

maar heeft wel een taalachterstand. Jermain

der. Op school komt hij redelijk mee. Naudi kan

nen die de meisjes daarna mét hun baby willen op-

en pleegouders die consequent opvoeden. De

Ronalds zusje woont bij haar grootouders, hij in

lijdt aan de ziekte van Kawasaki (ontsteking van

jokken, plagen en kinderen uitdagen, maar hij

vangen. Staat u open voor deze vorm van pleegzorg,

moeder van Max is alleenstaand en overbelast.

een groep van Spirit. Er loopt nog een onderzoek

de bloedvaten) en is hiervoor onder behande-

speelt ook met zowel jongere als oudere kin-

neemt u dan contact op met onze consulenten van het

We zoeken een weekendgezin dat hem eens per

naar mogelijke opvang voor Ronald binnen zijn

ling. Hij is allergisch voor onder andere pinda’s

deren. We zoeken voor Naudi met spoed een

Servicepunt Pleegzorg: 020 - 5400 440.

twee of drie weken kan opvangen. Bij voorkeur

netwerk, maar voor nu zoeken we een pleegge-

en chocolade. Jermain ziet zijn ouders eens per

pleeggezin dat hem langdurig wil opvangen.

een gezin met twee ouders.

zin. Ronald ziet zijn ouders elke week onder be-

maand een uur onder begeleiding. We zoeken

Dat gezin moet structuur en duidelijkheid kun-

geleiding. Hij heeft ook (telefonisch) contact met

voor hem een pleeggezin dat hem langdurig wil

nen bieden. Verder is belangrijk dat er goed

zijn ouders en grootouders.

opvangen.

contact blijft met school en Naudi’s moeder.

is geboren als meisje, maar wil als jongen door

aal basisonderwijs doet hij het goed. Max heeft PDD-NOS. Dat uit zich in tics waarbij hij met zijn

Binding | december 2013

gezin dat af en toe dingen met hem onderneemt,

of twee jaar in een pleeggezin wonen zodat ze vanuit een veilige basis kan groeien naar een zelfstandig leven. Het liefst een pleeggezin dat haar met belangstelling steunt in haar persoonlijke en creatieve ont-

voldoen aan beschrijving van het gewenste pleeggezin? Neem dan contact op met s.huisman@spirit.nl.

en zijn moeder verblijven illegaal in Nederland.

Binding | december 2013

dierbaar

Tekst: Sarah Zagt

‘ Dit tomaatje is rijp’ ‘Courgette vind ik het lekkerst. Maar die plant doet niks. Hij krijgt te veel schaduw.’ Stadsdeel Noord heeft moestuintjes van een meter bij een meter voor kinderen en buurtbewoners bij speeltuin Volewijk. Wadie (8) is de trotse eigenaar van één van de tuintjes. ‘Soms maken we soep van de groenten. Ik vind de groenten uit mijn tuin lekkerder dan die uit de supermarkt. Ik weet eigenlijk niet waarom.’ ‘Kijk, er ligt een preiplantje los.’ Wadie pakt snel zijn schepje, graaft een gat en stopt de plant terug in de aarde. ‘Dan kan ie nog even verder groeien. Het is heel makkelijk. Je doet gewoon een zaadje in de grond en dan water erover. Soms krijg ik een klein plantje van Willem, hij is van de schooltuinen. Of ik vind een plantje op straat en dan stop ik dat in de tuin. Ook onkruid.’ Wadie laat zien wat er al in zijn moestuintje staat. ‘Aardbeien, maïs, wortels, tomaatjes. En een dropplant. Dat is deze paarse. Maar die smaakt niet naar drop, hoor. Oh, deze sla is goed. Ik ga hem plukken. En dit tomaatje is rijp. Hij is namelijk rood. Iiiiieeeelll, dit tomaatje is vies. Die moet weg.’ Tuinieren gaat niet altijd goed. ‘We hebben wel eens heel veel dikke rupsen gezien. Die aten een heleboel op. Ik ving de rupsen en deed ze in een potje. Toen gingen ze een pop maken en daarna werden het vlinders. Die hebben we vrijgelaten.’

In deze rubriek portretteert fotograaf Jan Willem Steenmeijer pleegkinderen met iets of iemand die hen het meest dierbaar is. U kunt kinderen via email aanmelden bij de redactie van de Binding op communicatie@spirit.nl.