ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΤΑΝΙ by Εκδόσεις Σαΐτα

Το μαγικό βοτάνι

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Η Γιώτα Κοτσαύτη γεννήθηκε το 1981 και μεγάλωσε στη Λεβαία Φλώρινας. Το 2003 πήρε το πτυχίο της από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών. Παρόλο που παραμένει “νηπιαγωγός εν ανεργία”, είναι “εν ενεργεία” μαμά της Παναγιώτας Χρυσοβαλάντου και της Αναστασίας Ιουστίνης. Φανατική βιβλιόφιλη, θεωρεί ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν, υπάρχει ελπίδα για έναν ομορφότερο κόσμο. Τα δύο πρώτα της βιβλία κυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή (free e-book): -Ένα λιοντάρι με πυρετό μαθαίνει να μην είναι κακό, εκδόσεις Σαΐτα (2013) -Γραννέτα, η πρωταγωνίστρια μαριονέτα, εκδόσεις τοβιβλίο (2014) Το 2014 τιμήθηκε με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για την Ποιητική Συλλογή «Μπουκέτα Ανθισμένα-Χαϊκού και άλλα τρίστιχα για παιδιά». Κατά διαστήματα συμμετέχει σε συλλογικά ανθολόγια και δράσεις, με ποιήματα, παραμύθια και διηγήματά της. Η αγάπη της για την παιδική λογοτεχνία την οδήγησε στη δημιουργία του ιστολογίου «Ένα κείμενο, μία εικόνα». http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/ Θα τη συναντήσετε επίσης στο προσωπικό της ιστολόγιο, τις Ηλιαχτίδες, αλλά και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Book Tour. Κατοικεί στο νομό Φλώρινας μαζί με την οικογένειά της. Στοιχεία επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr Facebook Profile: https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

Η Ιωάννα Σταθοπούλου πρωτοασχολήθηκε με τη ζωγραφική στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών παίρνοντας μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς. Στα δεκατέσσερά της μια αναπάντεχη πρόταση για συνεργασία από μεγάλο γερμανικό σχεδιαστικό όμιλο μένει ανεκπλήρωτη λόγω του νεαρού της ηλικίας. Στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα η συνωνυμία της με γνωστό σύγχρονο ζωγράφο της χαρίζει μια θέση εργασίας σε γκαλερί. Το 2006 τελειώνει τις σπουδές της στο τμήμα Διοίκησης και Οικονομίας του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πάτρας και ξεκινά την επαγγελματική της πορεία σε ποικίλους τομείς δράσης, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη της αγάπη. Η εμπειρία της στον ευρύ δημιουργικό χώρο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, σχεδιασμό ρούχων και decents, κατασκευή κοσμημάτων και δημιουργία καλλιτεχνικών κατασκευών. Στοιχεία επικοινωνίας: iostath02@gmail.com

Το μαγικό βοτάνι

ΓΙΩΤΑ ΚΟΤΣΑΥΤΗ

Το μαγικό βοτάνι Παραμύθι

Εικονογράφηση Ιωάννα Σταθοπούλου

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Γιώτα Κοτσαύτη, Το μαγικό βοτάνι ISBN: 978-618-5147-82-2 Ιούνιος 2016

Σχεδιασμός εξωφύλλου Γιώτα Κοτσαύτη, yotakotsafti1@yahoo.gr Εικονογράφηση Ιωάννα Σταθοπούλου Σελιδοποίηση Ηρακλής Λαμπαδαρίου, www.lampadariou.eu Η συγγραφέας φέρει την ευθύνη για την επιμέλεια του κειμένου.

Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr

Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική χρήση Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα

Με τη σύμφωνη γνώμη της συγγραφέως και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Στις κόρες μου: Παναγιώτα Χρυσοβαλάντου και Αναστασία Ιουστίνη.

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που έγιναν αυτά που θα σας διηγηθώ. Είναι μεγάλη ιστορία. Πολλοί θα βιαστούν ίσως να τη χαρακτηρίσουν «παραμύθι». Όμως -αν ρίξουν μια προσεκτική ματιά γύρω τουςθα διαπιστώσουν πως είναι πέρα για πέρα αληθινή… (Όπως όλα τα παραμύθια άλλωστε…)

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν μακρινό κάμπο, ένας γεωργός ηλιοψηνότανε οργώνοντας το χωράφι του. Ο Άνθρωπος αυτός, που λέτε, είχε τη φήμη του κακού. Γκρίνιαζε με το παραμικρό. Όλο θύμωνε. Ένιωθε ζήλια μέσα του, κακία για τους άλλους. Δεν ξέρω βέβαια αν έφταιγε και τόσο. Πέντε κούτσικα παιδιά είχε, τρεις γιούς και δύο κόρες -χώρια τον εαυτό και τη γυναίκα του- κι ένα μονάχα κακοτράχαλο, μικρούλι χωραφάκι να τα θρέψει. Τι να σου κάνει ο καψερός; Έβλεπε τον έναν με κλεψιές, τον άλλον με κατεργαριές, να πλουτίζουν και κείνος ίσα ίσα να ταΐζει τη φαμελιά του. Άνθρωπο δεν άντεχε να βλέπει. Όλους τους απεχθανότανε και όλους τους μισούσε. Αυτά κι άλλα σκεφτότανε καθώς όργωνε τη γη και ίδρωνε και ξεΐδρωνε. Κι όλο και τα ‘βαζε με το κακό ριζικό του. Κι όλο και καταριότανε την ατυχία του. Ώσπου εμφανίστηκε μπροστά του ένα μικρόσωμο ανθρωπάκι, με παράξενα χρωματιστά ρούχα, πλουμιστό καπέλο και μυτερά αυτάκια ξωτικά τα λένε πολλοί. — Άνθρωπε, σε βλέπω χρόνια και καιρούς να μουρμουράς, να γκρινιάζεις, να έχεις έχθρα μέσα σου και μίσος μαζωμένο και θλίβομαι και σε λυπάμαι και πονάει η ψυχή μου ολάκερη. Όχι γιατί κουράζεσαι, γιατί σε τρώει ο ήλιος κι ο αέρας, η βροχή και το αγιάζι πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα, μα γιατί η ψυχή σου δεν ξέρει τι θα πει γαλήνη, δεν αποζητάς ποτέ τη συντροφιά άλλου ανθρώπου, ούτε στη μοναξιά σου όμως ησυχάζεις. Ο γεωργός αγριοκοίταξε το ξωτικό χωρίς καμία έκπληξη και συνέχισε τη δουλειά του. Κείνο, αφού είπε τα λόγια που ήθελε, ευθύς εξαφανίστηκε.

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

— Μπα, της ιδέας μου θα ήταν, σκεφτόταν το βράδυ που ξάπλωσε να κοιμηθεί κι έφερε στον νου του το πρωινό περιστατικό. Ήταν όμως τόσο κουρασμένος, που ακόμα και οι σκέψεις ήτανε πολυτέλεια. Έτσι, αποκοιμήθηκε αποκαμωμένος. Την άλλη μέρα, πρωί πρωί, ξεκίνησε να πάει να σπείρει. Πάλι τα ίδια. Φτου κι απ’ την αρχή. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και κείνος να μην αντέχει να βλέπει ακόμα και τους ελάχιστους που τύχαινε να περνούν από κει. Όλο με κάτι να εκνευρίζεται, όλο για κάτι να παραπονιέται, να βλαστημάει με το παραμικρό. Και ζήλια και κακία και σκέψεις άσχημες για όλους. Βέβαια το ξανάπαμε, πώς μπορούσε να πετάει κι απ’ τη χαρά του όταν όλο κι όλο του το βιος ήταν αυτό το χωραφάκι, που με τα βίας κάλυπτε τα μισά έξοδα της φαμελιάς του; Με τούτα και με τ’ άλλα όμως η ώρα πέρασε και, λίγο πριν επιστρέψει στο σπιτικό του, –τσουπ!- να σου και πάλι μπροστά του το παράξενο ανθρωπάκι. — Άνθρωπε, σε βλέπω χρόνια και καιρούς να μουρμουράς, να γκρινιάζεις, να έχεις έχθρα μέσα σου και μίσος μαζωμένο και θλίβομαι και σε λυπάμαι και πονάει η ψυχή μου ολάκερη. Όχι γιατί κουράζεσαι, γιατί σε τρώει ο ήλιος κι ο αέρας, η βροχή και το αγιάζι πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα, μα γιατί η ψυχή σου δεν ξέρει τι θα πει γαλήνη, δεν αποζητάς ποτέ την συντροφιά άλλου ανθρώπου, ούτε στη μοναξιά σου όμως ησυχάζεις. Ο γεωργός αγριοκοίταξε και πάλι το ξωτικό χωρίς καμία έκπληξη και συνέχισε τη δουλειά του. Κείνο, αφού είπε τα λόγια που ήθελε, ευθύς εξαφανίστηκε. — Μπα, της ιδέας μου θα ήταν, σκεφτόταν και τούτο το βράδυ που ξάπλωσε να κοιμηθεί κι έφερε στον νου του το πρωινό περιστατικό. Ήταν όμως τόσο κουρασμένος, που ακόμα και οι σκέψεις ήτανε πολυτέλεια. Έτσι, αποκοιμήθηκε αποκαμωμένος. Έφτασε και το τρίτο πρωινό και να μη σας τα πολυλογώ, δεν άλλαξε κάτι. Όλα έγιναν όπως τις προηγούμενες ημέρες. Σκληρή δουλειά, και ήλιος, και αγέρι, και γκρίνια, και κακία και το ξωτικό στην ώρα του και πάλι:

Το μαγικό βοτάνι

— Άνθρωπε, σε βλέπω χρόνια και καιρούς να μουρμουράς, να γκρινιάζεις, να έχεις έχθρα μέσα σου και μίσος μαζωμένο και θλίβομαι και σε λυπάμαι και πονάει η ψυχή μου ολάκερη. Όχι γιατί κουράζεσαι, γιατί σε τρώει ο ήλιος κι ο αέρας, η βροχή και το αγιάζι πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα, μα γιατί η ψυχή σου δεν ξέρει τι θα πει γαλήνη, δεν αποζητάς ποτέ την συντροφιά άλλου ανθρώπου, ούτε στη μοναξιά σου όμως ησυχάζεις. Αυτή τη φορά όμως η αντίδραση του Ανθρώπου δεν ήταν η ίδια. Δεν το αγριοκοίταξε απλά, αλλά άρχισε και να το βρίζει και να το πετροβολάει και να το κυνηγάει και να μην μπορεί να ελέγξει τον θυμό και τη μανία του. Το καημένο το μικρό πλασματάκι δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Μια έτρεχε από δω, μια έτρεχε από κει με τα μικρά ποδαράκια του και κάτι προσπαθούσε να του εξηγήσει και κάτι προσπαθούσε να του πει, μα του κάκου. Ώσπου, κάποια στιγμή, ο Άνθρωπος σκόνταψε σε μια πέτρα και πλήγωσε το πόδι. Έσκυψε να σκουπίσει το αίμα. Τότε το ξωτικό βρήκε την ευκαιρία να τον πλησιάσει. Κρατούσε στα χεράκια του ένα μικρό σακούλι: — Εσύ μπορεί να με βρίζεις και να με κυνηγάς, εγώ όμως θέλω να σε βοηθήσω. Μέσα εδώ έχω σπόρους μαγικούς. Σπείρε τους σ’ ένα μικρό κομματάκι απ’ τη γη σου, πότισέ τους, φρόντισέ τους, κι όταν έρθει η ώρα θέρισέ τους. Θα σου δώσουν μερικά φυτάκια μικροσκοπικά. Θα τα μαζέψεις με πολύ προσοχή και επιμέλεια, θα τα ξεράνεις, θα τα φυλάξεις σ’ ένα βαζάκι. Το μίγμα τους είναι μαγικό. Βράσε το και κάνε ένα αφέψημα. Λίγες σταγονίτσες μόνο αν ρίξεις στο νερό ανθρώπου και το πιεί, ευθύς θα εξαφανιστεί και θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τότε αυτόματα όλα τα υπάρχοντά του θα γίνονται δικά σου. Προσοχή όμως: ελάχιστες σταγόνες αρκούν! Αυτά είπε το μικροσκοπικό πλάσμα και εξαφανίστηκε. Ο Άνθρωπος, ξαφνιασμένος, πήρε το σακουλάκι με τους σπόρους, του έριξε μια ματιά γεμάτη αμφιβολία και το έχωσε στην τσέπη του.

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Το βράδυ κοιμήθηκε αμέσως δίχως να σκεφτεί τίποτα. Λίγο πριν ξημερώσει όμως ξύπνησε ταραγμένος. Σηκώθηκε και, όταν βρήκε το σακούλι με τους σπόρους του μαγικοβότανου στην τσέπη του παντελονιού του, πείστηκε πια πως τίποτα απ’ όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες δεν ήταν της φαντασίας του. Δίχως να πει το οτιδήποτε σε κανέναν ακολούθησε τις οδηγίες του ξωτικού. Έσπειρε, πότισε, φρόντισε και θέρισε τα ευαίσθητα φυτάκια. Τα ξέρανε. Τα φύλαξε σε ένα βαζάκι. Μέρες και νύχτες δούλευε ασταμάτητα κι όλο σκεφτόταν: να το κάνει, να μην το κάνει; Να ποτίσει με μαγικό βοτάνι τους ανθρώπους ή όχι; Να τους εξαφανίσει και να κάνει δικά του όλα τα υπάρχοντά τους χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι ή να συνεχίσει να είναι τίμιος κι ας μην έχει αποτέλεσμα κάτι τέτοιο; Κι αν αποφασίσει τελικά να το χρησιμοποιήσει από ποιον ν’ αρχίσει και πώς να ρίξει στο νερό του τις μαγικές σταγόνες; Στο μεταξύ είχε ήδη βράσει τη μισή ποσότητα του αποξηραμένου φυτού και την έβαλε σε ένα μεγάλο γυάλινο μπουκάλι. Το έκρυψε καλά καλά μες στον τορβά με το προσφάι του και ξεκίνησε αξημέρωτα για τη δουλειά του. Έτσι όπως προχωρούσε σκεφτικός, το μάτι του έπεσε στην πηγή με το γάργαρο νεράκι που πότιζε όλο το χωριό και τα περίχωρα. Μια ιδέα ήρθε στο μυαλό του. Αν έριχνε μερικές σταγόνες εδώ; Αφού το βοτάνι ήταν μαγικό, όπως τον είχε πληροφορήσει το ξωτικό, εκείνος θα επέλεγε στο νερό ποιων θα ταξίδευε το πολύτιμο υγρό. Ναι, ναι, αυτό ήταν! Έβγαλε βιαστικά το γυάλινο μπουκάλι χαμογελώντας. Όμως, μέσα στον ενθουσιασμό του, το μπουκάλι ξέφυγε από τα χέρια του και έγινε χίλια μικρά κομματάκια. Όλο το περιεχόμενό του έπεσε μέσα στην πηγή. Πιο εκνευρισμένος από ποτέ, βλαστημώντας τη μοίρα και το κακό ριζικό του, αφού το είχε σε γουρσουζιά να του πέσει γυάλινο μπουκάλι απ’ τα χέρια και να σπάσει, πήρε τον δρόμο για το χωράφι του. Είχε αποφασίσει όταν γυρίσει σπίτι να πετάξει το παλιοβότανο, που σίγουρα καμιά κοροϊδία του ξωτικού θα ήταν. Καλά, πώς μπόρεσε εκείνος, έξυπνος άνθρωπος, να πιστέψει σε μια τέτοια ανοησία; Πώς είναι δυνατόν με λίγες σταγονίτσες ζουμάκι να εξαφανίζεται ολάκερος άνθρωπος; Στα κομμάτια να πάνε όλα, την ήξερε πολύ καλά την τύχη του, ήλιος κι αέρας και βροχή και όργωμα, και σπορά και θέρισμα κι η φαμελιά του πάντα πεινασμένη, πάντα κάτι να της λείπει. Αχ,

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

μόνο και να είχε μπροστά του το ξωτικό… Ακούς εκεί «Όλα τα υπάρχοντά του θα γίνονται δικά σου». Παραμύθια! Χωρίς να το καταλάβει έφτασε το σούρουπο. Αποκαμωμένος από τη σκληρή δουλειά, πήρε τον δρόμο της επιστροφής, ευχόμενος, στον μακρύ ποδαρόδρομο που τον περίμενε, να μη συναντήσει άνθρωπο μπροστά του. Κι έτσι κι έγινε. «Να και κάτι καλό» σκέφτηκε. Μετά από καμιά ώρα αντίκρισε κουρασμένος τα πρώτα σπίτια του χωριού. Μπήκε στο πρώτο δρομάκι όμως και κει –περιέργως- επικρατούσε απόλυτη σιγή. Όχι μόνο δεν συνάντησε κανέναν, αλλά δεν ακουγόταν ούτε κιχ, ούτε ένα γάβγισμα, ούτε ένα νιαούρισμα, ούτε ένα κλάμα μωρού. «Περίεργο…», σκέφτηκε. Συνέχισε να προχωράει κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά.

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Ήταν ήδη νύχτα και κανένα φως δεν είχε ανάψει. «Βρε, λες;», του πέρασε από το μυαλό μια σκέψη. Λίγα βήματα ακόμα και το επιβεβαίωσε. Το μαγικό βοτάνι στην πηγή είχε δράσει! Και τώρα τι; Εξαφανίστηκε όλο το χωριό; Μα, καλά, αυτός δεν ήθελε να τους ξεκάνει όλους. Μερικούς ψωροπερήφανους μόνο. Αλλά προφανώς το μαγεμένο νερό δεν έκανε διακρίσεις. «Να χαρώ τώρα ή να στεναχωρηθώ;» Τελικά η χαρά επικράτησε. Τα πόδια του έβγαλαν φτερά, ήθελε να φτάσει το γρηγορότερο στο φτωχικό του σπιτάκι, να αγκαλιάσει μετά από πολύ καιρό τη γυναίκα του, να φιλήσει τα παιδιά του. «Όλα είναι δικά μας! Όλα! Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αντικρίζουμε κανέναν πια…». Τι έκανε τον Άνθρωπο να πιστεύει ότι η γυναίκα του και τα παιδιά του δεν θα είχαν πιει νερό ποτισμένο με το μαγικό βοτάνι ή, αν είχαν πιει ότι δεν θα τους εξαφάνιζε, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Πάντως, όταν έφτασε στο σπίτι του, είδε πως έλειπαν όλοι τους. Και η γυναίκα του, που όλο και πιο θλιμμένη, όλο και πιο σκεπτική την έβλεπε τελευταία, αλλά και τα παιδιά του, που όλο και πιο αδύνατα, όλο και πιο φοβισμένα, όλο και πιο γκρινιάρικα γίνονταν όσο μεγάλωναν. «Αχ, αυτό το ξωτικό, μόνο και να το είχα μπροστά μου! Καλά έλεγαν οι παππούδες πως είναι διαβόλου κάλτσες, παμπόνηρα και μοχθηρά κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα μπλέξει μαζί τους και θα τα εμπιστευτεί. Και ‘γω κορόιδευα και γελούσα κι έλεγα πως δεν υπάρχουν. Κοίτα τώρα τι ζημιά… Τώρα που θα χαιρόμουν με την οικογένειά μου, τώρα που το χαμόγελο θα επέστρεφε επιτέλους στα χείλια της γυναίκας μου, που θα άκουγα το γάργαρο γέλιο των παιδιών μου και θα ήμασταν χαρούμενοι, να εξαφανιστούν κι αυτοί από το μαγικό βοτάνι…».

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Ο Άνθρωπος απόμεινε σκεφτικός. Πόση ώρα δεν ξέρω να το πω, μα κάποια στιγμή το στομάχι του άρχισε να διαμαρτύρεται. Άνοιξε το σαρακοφαγωμένο απ’ τον χρόνο παλιοντούλαπό τους, μα το μόνο που βρήκε ήταν ένα ξεροκόμματο μαύρο ψωμί. Πριν αρχίσει να βρίζει θυμήθηκε πως όλα τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους ήταν πια δικά του. Έτσι κατευθύνθηκε στο πιο αρχοντικό πλουσιόσπιτο του χωριού. Μπήκε μέσα σαν καλός νοικοκύρης και, όταν δρασκέλισε την κουζίνα, τα ‘χασε με τα καλούδια που βρήκε. Σιγά σιγά άρχισε να ξεχνάει τη θλίψη για τη χαμένη του οικογένεια… Από κει και πέρα, όπως καταλαβαίνετε, άρχισε για τον Άνθρωπο του παραμυθιού μας μια νέα εποχή. Πρώτον ξεκουράστηκε. Τέρμα πια η σκληρή δουλειά του χωραφιού. Το ξύπνημα απ’ τ’ άγρια χαράματα και η επιστροφή το βράδυ. Έπειτα απόλαυσε ό,τι είχε στερηθεί: το φαγητό, ένα ζεστό μπάνιο, ολοκαίνουργια ρούχα. Μετακόμισε στο ωραιότερο σπίτι. Συγκέντρωσε στοίβες από χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Όμως κάτι άρχισε να του λείπει. Αναζητούσε συντροφιά στα ζώα. Μιλούσε στα φυτά. Όλο τριγυρνούσε από δω και από κει κι όλο δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ώσπου μια μέρα το πήρε απόφαση: θα πήγαινε μια βόλτα στα γύρω χωριά. Έτσι βρε αδερφέ, να ανταλλάξει μια κουβέντα. Πλούσιος ήταν τώρα πια, ξεκούραστος ήταν, δεν είχε τίποτα να σκέφτεται που να τον βασανίζει, δουλειά, γυναίκα και παιδιά, γιατί να μην ξεδώσει λίγο; Χαμογελαστός και εύθυμος έφτασε στο πρώτο χωριό. Μάταια όμως χτύπησε πόρτες, μπήκε σε αυλές, αναζήτησε έστω και έναν ήχο, μια υποψία ανθρώπου, κανείς, πουθενά. Το μαγικό βοτάνι εξαφάνισε και δω τους ανθρώπους. Αφού μάζεψε χρήματα και όσα αντικείμενα ήθελε, επέστρεψε πίσω στο χωριό του. Για να μη σας κουράζω, το ίδιο έγινε και στο δεύτερο και στο τρίτο και στο τέταρτο χωριό. Και στην πρώτη και στη δεύτερη και στην τρίτη πολιτεία. Πουθενά ψυχή. Ο Άνθρωπος πια ένιωθε τόσο απογοητευμένος και τόσο μόνος που έπαψε να συγκεντρώνει χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα όπως έκανε στις πρώτες περιοχές που επισκέφτηκε. Ήταν φως φανάρι: η ποσότητα του μαγικοβότανου που έπεσε στην πηγή ήταν τόσο μεγάλη και τόσο ισχυρή, που ταξίδεψε σε κάθε υγρό στοιχείο και εξαφάνισε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, όσο μακριά κι αν βρισκόταν. Άλλωστε το ξωτικό τον είχε προειδοποιήσει για τη δύναμη του αφεψήματος.

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Σιγά σιγά, λοιπόν, έχασε τον ύπνο του, την όρεξή του, αδυνάτισε και τα ρούχα του άρχισαν να παλιώνουν. Τα μαλλιά και τα γένια του μάκρυναν. Αδιαφορούσε για όλα, τίποτα δεν του έκανε αίσθηση. Θα σας φανεί αστείο, αλλά έχασε ακόμα και την παλιά του συνήθεια να βρίζει και να καταριέται το κακό του ριζικό μπροστά σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζε. Ζούσε χωρίς κανένα νόημα πια, χωρίς καμία ελπίδα… Μια ζωή μονότονη, που σκότωνε μέρα με τη μέρα την ψυχή του… Καταλάβαινε ότι έρχεται και το δικό του τέλος και δεν τον ένοιαζε καθόλου. Ίσα ίσα που παρακαλούσε να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα, να γλιτώσει. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να πάει για λίγο στο παλιό του σπίτι και στο χωράφι του. Κι ύστερα θα περίμενε μαρτυρικά τον θάνατό του. Έφαγε λίγα φρούτα και ξεκίνησε. Αν υπήρχε ζωντανό πλάσμα να τον δει, θα σκιαζόταν από την άγρια όψη του. Δεν άργησε να φτάσει στο μικρό του σπίτι. Χόρτα το είχαν περιζώσει. Κάποια από τα τζάμια είχαν σπάσει. Η στέγη ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Ούτε όμως το εσωτερικό του παρουσίαζε καλύτερη εικόνα. Έντονη δυσοσμία, αράχνες και ζωύφια φώλιαζαν σε κάθε γωνιά. Απογοητευμένος και σκεπτόμενος τις στιγμές που είχε ζήσει εκεί με την οικογένειά του, έφυγε όπως όπως. Τα πόδια του τον οδήγησαν στο χωράφι του, που δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει. Ζιζάνια και αγριόχορτα το είχαν πνίξει. Κοίταξε με μάτια που έτρεχαν δάκρυα τη γη, που τόσα και τόσα χρόνια έθρεψε αυτόν και τους δικούς του και η ψυχή του μάτωσε. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήρε τα σύνεργα της δουλειάς και άρχισε να το φροντίζει, όπως θα έκανε κανείς με ένα πολύ μικρό μωρό. Πόσες μέρες του πήρε η δουλειά δεν ξέρω. Πάντως ο Άνθρωπος καθάρισε και όργωσε το χωράφι του και το έδαφος έγινε πιο εύφορο από ποτέ. Το ίδιο έκανε και με το σπίτι του. Δεν το έβαλε στα πόδια όταν το ξαναντίκρισε. Αντίθετα, επισκεύασε ό, τι είχε χαλάσει, καθάρισε κάθε βρομιά που υπήρχε, το έβαψε με όμορφα χρώματα, έπλυνε τα χαλιά και τις κουρτίνες, τις κουβέρτες και τα παπλώματα, ξεχορτάριασε τον κήπο, φύτεψε λουλούδια και λαχανικά, το έφτιαξε τόσο όμορφο, που έμοιαζε με κουκλόσπιτο.

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Όταν τέλειωσε όλες τις δουλειές που είχε προγραμματίσει, ετοίμασε ένα μπουκάλι με το υπόλοιπο μαγικό βοτάνι. Όπως και την προηγούμενη φορά, το έκρυψε καλά στον τορβά του και ξεκίνησε για το χωράφι του. Λίγο πριν την πηγή το έβγαλε και, όταν πλησίασε, το άδειασε και το πέταξε με δύναμη κάτω. Έπειτα έσκυψε και ήπιε μπόλικο νερό. Και κατευθύνθηκε στο χωράφι του με την ελπίδα σύντομα να εξαφανιστεί κι ο ίδιος, όπως εξαφανίστηκαν οι υπόλοιποι άνθρωποι… Το νερό τον ζάλισε σαν να ήταν υπνωτικό. Με το ζόρι κρατήθηκε να μη σωριαστεί στον δρόμο. Ήταν σίγουρος πια πως το τέλος του πλησιάζει. Με μεγάλη προσπάθεια έφτασε στο χωράφι. Ξάπλωσε και σκέφτηκε χαμογελώντας τη γυναίκα και τα παιδιά του. «Ώρα να σας συναντήσω», ψιθύρισε και τα μάτια του έκλεισαν από μόνα τους. Ο Άνθρωπος δεν πρόλαβε βέβαια να σκεφτεί τίποτ’ άλλο, ήταν όμως σίγουρος πως δεν θα ξαναξυπνούσε ποτέ. Κοιμήθηκε ένα ολόκληρο μερόνυχτο. Κοιμήθηκε δεύτερο ολόκληρο μερόνυχτο. Λίγο πριν τελειώσει και το τρίτο μερόνυχτο τα μάτια του άνοιξαν. Κι αυτό που αντίκρισαν δεν ήταν η Κόλαση ή ο Παράδεισος, όπως πίστευε. Αλλά κάτι χειρότερο για κείνον: το Ξωτικό. «Σε μεγάλους μπελάδες με βάζεις, Άνθρωπε», είπε θυμωμένο. «Μια βρίζεις την τύχη σου και το κακό σου ριζικό, τη φτώχεια και τη μοίρα σου, μισείς τους ανθρώπους και τη δουλειά σου. Κι από την άλλη, όταν αποκτάς τα πάντα, τα περιφρονείς. Δεν τρως. Δεν πίνεις. Δεν χαίρεσαι. Και στο τέλος επιστρέφεις και επισκευάζεις το άδειο σου παλιόσπιτο κι οργώνεις το κακοτράχαλο χωράφι σου. Τι θέλεις επιτέλους να κάνω για να είσαι ευχαριστημένος; Να φέρω καινούριους ανθρώπους στο χωριό, νιάτα, ομορφιά, εξυπνάδα, μακροζωία, πλούτη;». «Τίποτα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλά γύρνα τον χρόνο πίσω και κάμε τα όλα ακριβώς όπως ήταν πριν…» Το ξωτικό, μουτρωμένο, άρχισε να μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα, μαγικά λόγια.

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Ο χρόνος γύρισε πίσω. Οι άνθρωποι εμφανίστηκαν και πάλι. Το μαγικό βοτάνι εξαφανίστηκε. Ο Άνθρωπος βρέθηκε στο χωράφι του. Όμως από τότε δεν ήταν ποτέ πια θυμωμένος, ποτέ πια κατσουφιασμένος, ποτέ πια γκρινιάρης και δεν μισούσε κανέναν. Ήταν πάντα χαρούμενος, φιλικός και γελαστός και έτρεχε πρώτος σε όποιον είχε ανάγκη από βοήθεια. Σύντομα έγινε ο πιο αγαπητός κάτοικος του χωριού, των περιχώρων και πολλών περιοχών και απέκτησε αμέτρητους αδελφικούς φίλους. Έτσι το ξωτικό μπορεί να τα έκανε όλα όπως ήταν πριν, έπεσε όμως έξω στην τιμωρία του: ο Άνθρωπός μας δεν απέκτησε ποτέ κάτι περισσότερο από το χωραφάκι και το παλιό σπιτάκι του, μα σίγουρα πλούτισε περισσότερο από τον καθένα! Και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς κανένα μαγικό βοτάνι…

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Αντί επιλόγου Αλήθεια, πόσοι από εμάς δεν σκεφτήκαμε κάποιες φορές όπως ο Άνθρωπος του παραμυθιού μας; Πόσες φορές δεν γκρινιάξαμε, δεν καταραστήκαμε τη μοίρα και την ατυχία μας; Πόσες φορές δεν επιθυμήσαμε πλούτη, δόξα, ομορφιά, τη ζωή κάποιου άλλου; Πόσες φορές το δέλεαρ, η εύκολη επιλογή ενός «μαγικού βοτανιού» δεν μπήκε στη ζωή μας; Κι όμως! Η απουσία ενός αγαπημένου προσώπου, ένα πρόβλημα υγείας, κάτι πιο σοβαρό από τα εφήμερα ή πιο σημαντικό από την ύλη, μας έκανε να αναθεωρήσουμε και να δοξάσουμε που είμαστε ζωντανοί και σε θέση να παλέψουμε έντιμα γι’ αυτά που επιθυμούμε. Θα βρεθούν πολλοί που πιθανόν θα γελάσουν με τα λόγια αυτά. Και πολλοί περισσότεροι που θα τα απαξιώσουν και θα συνεχίσουν να πορεύονται με σύμβουλο την αδικία, την ανηθικότητα, την ανεντιμότητα. Όμως, κάποια στιγμή, η αυλαία της ζωής θα πέσει. Και τότε, δυστυχώς, δεν θα βρεθεί κανένα ξωτικό να γυρίσει τον χρόνο πίσω... «Το μαγικό βοτάνι» γράφτηκε πριν από αρκετά χρόνια, σε μία περίοδο της ζωής μου που είχα καθημερινά ως συντροφιά πολλά λαϊκά παραμύθια. Έμεινε για πολύ καιρό ξεχασμένο σε ένα παλιό τετράδιο. Κάποια στιγμή το ξαναθυμήθηκα και αποφάσισα να το δημοσιεύσω. Ευτυχής συγκυρία η γνωριμία και η συνεργασία μου με την Ιωάννα Σταθοπούλου. Μία νεαρή δημιουργό με ιδιαίτερο ταλέντο, που με ανιδιοτέλεια και αγάπη ανέλαβε να ζωντανέψει τις λέξεις μου και την ευχαριστώ γι’ αυτό από τα βάθη της καρδιάς μου. Δεν θα μπορούσα, επίσης, να μην ευχαριστήσω θερμά τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου και τις εκδόσεις Σαΐτα, που δίνουν σε ένα ακόμη βιβλίο μου τα φτερά για να πετάξει. Τέλος, ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που φτάσατε ως εδώ, που γίνατε συνοδοιπόροι στο ταξίδι μας. Εύχομαι και ελπίζω να άφησε κάτι όμορφο και χρήσιμο στην ψυχή σας. Καλή αντάμωση.

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Με αγάπη, Γιώτα Κοτσαύτη. Μάιος 2016.

Το μαγικό βοτάνι

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Το μαγικό βοτάνι

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

Γιώτα Κοτσαύτη

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ISBN: 978-618-5147-82-2