Γαλήνης πλάσματα by Εκδόσεις Σαΐτα

Γαλήνης πλάσματα

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

συλλογή διηγημάτων

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Ο Ανδρέου Ανδρέας Παπαπέτρου γεννήθηκε στην Κύπρο στις 20 Σεπτεμβρίου του 1994 και διαμένει στην Επισκοπή Λεμεσού. Είναι παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Η μητέρα του πρόσφυγας από την Βουκολίδα, ο πατέρας του ιερέας εξ’ ου και τα λογοτεχνικά πονήματά του, ποτισμένα με αδικία και μαράζι αλλά και με στιγμιαίο αλκιόνιο, ελπίδας φως. Αποφοίτησε το 2012 από το Λύκειο με άριστα, την ίδια χρονιά εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εις σώμα εν». Το 2013 ολοκληρώνει τη στρατιωτική του θητεία ως Ναύτης. Τώρα είναι φοιτητής στο τμήμα Δασολογίας του Α.Π.Θ. Έργα του έχουν πάρει διακρίσεις, επαίνους και βραβεία, όχι πολλά, αλλά στον βαθμό που να νοιώθει ότι αυτό που γεννάει, αγκαλιάζεται. Λατρεύει την ποίηση, τη φωτογραφία και την εξόρμηση στην ύπαιθρο.

Γαλήνης πλάσματα

ΑΝΔΡΕΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ

Γαλήνης πλάσματα Συλλογή διηγημάτων

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Ανδρέου Ανδρέας Παπαπέτρου, Γαλήνης πλάσματα ISBN: 978-618-5040-76-5 Μάιος 2014

Εξώφυλλο, σελιδοποίηση:

Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu

Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr Σημείωση: οι γραμματοσειρές που χρησιμοποιήσαμε στο εξώφυλλο είναι προσφορά του AkaAcid (www.aka-acid.com).

Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική χρήση Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα

Με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Γαλήνης πλάσματα

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΞΥΛΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ............................................................................................................9 ΦΤΥΣΤΕ ΜΟΥ ....................................................................................................................10 ΠΑΖΛ..................................................................................................................................11 ΑΓΚΑΣΤΡΩΜΕΝΗ ΕΣΥ ΤΟΝ ΗΛΙΟ....................................................................................12 ΧΙΛΙΑ ΧΑΛΙΑ.....................................................................................................................13 ΚΕΡΥΝΕΙΑ..........................................................................................................................14 ΑΦΡΟΔΙΤΗ.........................................................................................................................15 ΑΝΕΜΟΓΚΑΣΤΡΙΝ.............................................................................................................16 ΑΣΠΙΔΑ..............................................................................................................................17 ΠΑΡΤΙΔΑ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.........................................................................................................18 ΤΟΜΑΡΙ .............................................................................................................................19 ΑΛΗΘΕΙΑ ΦΩΤΟΣ..............................................................................................................20 ΔΡΟΣΑΤΗ ΦΩΤΙΑ ..............................................................................................................21 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΧΩΜΑ.....................................................................................................22 Η ΛΗΞΗ ΜΑΣ.....................................................................................................................23 ΑΝΟΣΙΟΥΡΓΗΜΑ...............................................................................................................24 ΑΓΡΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ...............................................................................................................25 ΦΥΣΑ ΒΟΡΙΑΣ....................................................................................................................26 ΧΕΛΙΔΟΝΙ ..........................................................................................................................27 Η ΦΑΤΣΑ ΤΗΣ ΡΑΤΣΑΣ ΜΟΥ............................................................................................28 «ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ» ΑΝΕΜΟΣ ....................................................................................................29 ΟΨΗ ΚΟΨΗ........................................................................................................................30 ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ......................................................................................................................31 ΘΕΪΚΟ ΚΟΡΜΙ....................................................................................................................32 ΠΛΑΣΜΑ ΣΕ ΑΜΥΝΑ ........................................................................................................33 ΥΠΕΡΑΡΓΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ..................................................................................................34 ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ........................................................................................................................35 ΦΤΕΡΑ................................................................................................................................36

Γαλήνης πλάσματα

ΜΕΤΕΩΡΟΣ ........................................................................................................................37 ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ..............................................................................................................38 ΨΗΛΑ.................................................................................................................................39 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΩΜΟΣ ΚΑΡΠΟΣ................................................................................................40 ΜΕΡΑ ΜΑΡΤΙΟΥ................................................................................................................41 ΚΟΥΒΑΡΙΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ......................................................................................................42 ΣΗΜΑΔΙΑ ΗΛΙΟΣΥΝΗΣ ....................................................................................................43 ΑΠΟΨΕ ΕΧΕΙ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ..............................................................................................44 ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΠΕΤΡΑΔΑΚΙΑ..................................................................................................45 ΜΗΝ, ΚΑΝΕ ΤΟ .................................................................................................................46 ΔΟΡΥ..................................................................................................................................47 ΚΑΤΑΔΙΚΗ.........................................................................................................................48 ΦΑΚΕΛΟΣ...........................................................................................................................49 ΕΙΜΑΙ ΜΟΛΙΣ 18 ...............................................................................................................50 ΜΕ ΕΙΠΑΝ ΑΓΡΙΜΙ ............................................................................................................51 ΜΑΥΡΟΝΤΥΜΕΝΗ ............................................................................................................52 ΑΠΡΟΣΙΤΗ ΓΗ ...................................................................................................................53 ΑΘΩΟΤΗΤΑ .......................................................................................................................54 ΜΑΝΤΙΛΑ ..........................................................................................................................55 ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ ...................................................................................................................56 ΜΕ ΧΡΕΩΣΑΝ ....................................................................................................................57 ΚΙΒΩΤΙΑ.............................................................................................................................58 ΛΕΜΟΝΟΔΕΝΤΡΑ..............................................................................................................59 ΛΑΚΤΙΣΜΑ ........................................................................................................................60 ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΚΟΡΜΑΚΟΙΤΗ...........................................................................................61 ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ............................................................62 ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΑ ................................................................................................................63 ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ .....................................................................................................64 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΕΚΕΙ ..................................................................................................71 ΕΠΙΜΕΤΡΟ......................................................................................................................... 72

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Γαλήνης πλάσματα

ξύλινος σταυρός Είχε μπει στο προαύλιο μα δεν προχώρησε στον πρόναο, Όπου οι Πλείστοι εθιμοτυπικά προσκυνούσαν τα εικονίσματα κάνοντας τον σταυρό τους. Χάραξε το σακί από τη σάρκα του με ένα χρυσό μαχαίρι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του κορμιού του, και έκανε αυλάκια προσπαθώντας να τα ενώσει _ δίδοντας στο μεταξωτό πουκάμισο πνεύμα άγριας παπαρούνας. Μετά από λίγο ένας ξύλινος σταυρός ξεπήδησε από το στέρνο του μέσα και ανέβηκε ψηλά στην ουράνια κούπα της πατρίδας Του. Τώρα όλοι τον σαβάνωσαν με μιας και τον ενταφίασαν, με τιμές που έπρεπαν στον πρώτο τυχόντα.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

φτύστε μου Άνθρωποι, Εσείς τα πλάσματα τα εξαγνισμένα, φτύστε σ’ εμένα κατά συρροή. Να καθαρίσει, _όπως πρέπει στο έθνος μας, το σώμα Μου απ’ τα χρώματα _ των ματιών μου, των ρούχων μου, των ποιημάτων μου, των αθλίων για ένα καλύτερο μέλλον ονείρων μου να πα να τρυπώσουν τα βρώμικα λάδια στη γη την εχθρική τώρα πια, που Σας γέννησε, που μ’ έσπειρε.

Γαλήνης πλάσματα

πάζλ Τον πυροβόλησαν με μια σφαίρα των εννέα χιλιοστών, Γονάτισε θεληματικά στη γη της πατρίδας του που είχε σχιστεί σαν το πάζλ _ ήταν πάζλ από τον αυγουστιάτικο μεσογειακό Ήλιο, και εναπόθεσε το κατακόκκινο ύδωρ του στα σπλάγχνα της, μέσα βαθιά. Ένα στάχυ άρχισε να γεννάται ευθύς, η Μεσαορία με το που ξεψύχησε είχε ήδη υφάνει ένα χρυσό πέπλο. Ένα πέπλο φωτιάς έζωσε το Θύμα, τα ατσάλινα πουλιά είχαν «άριστα αδέξιο» στόχο.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

αγκαστρωμένη εσύ τον ήλιο Φέρε τα δυο σου μητρικά χέρια και ασφάλισε τον ήλιο που κρύβεις στα σπλάχνα μπας και πέσει θέλγητρο της άσπλαχνης νύκτας, παρήγγειλε τα ακριβότερα υφάσματα από την Αμμόχωστο των Ενετών να κρατήσεις το πλάσμα σου, ζεστό, έξω το βίωσα, κάνει κρύο. Ακόμη μην παραλείψεις να τάξεις το παιδί στην Παναγιά, πρόσεξε όμως μην τυχόν και σου ξεφύγει τίποτα και ‘ρθείτε σε ρήξη _ λέω για Τον δικό της Τον νοητό.

Γαλήνης πλάσματα

χίλια χαλιά Και είναι στρωμένα από μας χίλια χαλιά, τα χάλια μας, να περάσουν θριαμβευτικά οι οχθροί της πατρίδας, ως τον τόπο γέννησης της Αφροδίτης να φτάσουν. Αν είναι δυνατόν.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

κερύνεια Μόλις έχει φέξει και ο Ήλιος ήδη καίει λες και μας δίνει αποχαιρετιστήριο χάδι. Ο παππούς είναι στο κατώφλι γυρτός, από το πάνω πάτωμα μπορώ καθαρά να διακρίνω πως δίπλα του βρίσκεται ένα μεγάλο καρπούζι. Τι μεγάλο δηλαδή; Ένα κομμάτι της τάξης του εν τρίτο το έχει καταβροχθίσει όπως πάντα μονάχος του. Εξάλλου αυτός τα μεγάλωνε. Του φώναξα μα δεν απάντησε, είχε μεθύσει από το καρπούζι για τα καλά σκέφτηκα, Έτρεξα κάτω, το πουκάμισό του, ήταν όλο χυμούς από το καλοθρεμμένο φρούτο, Τον σκούντηξα και σωριάστηκε στο πάτωμα, η πρωινή σφαίρα από τον εχθρό ήταν το επιστέγασμα της απόλαυσης των καρπών των κόπων του.

Γαλήνης πλάσματα

αφροδίτη Η Αφροδίτη των Σόλων του 1ου αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα, η αφέντρα, η πορευμένη στους αφρούς του Κόλπου της ομιλεί και λέγει, Εν κάλιον, έτσι τώρα οι εχθροί, του θρησκευόμενου λαού μου, Αδυνατούν απ’ τα μπράτσα να με αρπάξουν και στα τζαμιά τους, τα «πρώην» αρχαία ιερά μου, να με σύρουν, τον Αλλάχ τους να δοξάσω.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ανεμογκάστριν Γεναικόπετρα των ακτών της Καρπασίας πετραδάκι άκακο τόσο δα σου ρίχνω. Δείξε μου και φανέρωσε μας αν θα ‘χει για πολύ ακόμα καιρό ο εχθρός μας, την πατρίδα μας, ανεμογκάστριν του.

Γαλήνης πλάσματα

ασπίδα Πάρε την ασπίδα για ελπίδα, Μητέρα. Εμείς έχουμε να αντιπαλέψουμε με όλμους βαριούς. Να στέλνεις άγιες προσευχές και αγκαλιές αγάπης στους συντρόφους μου (και σ’ εμένα), τους εχθρούς να απωθήσουμε από τη χώρα τούτη τη δική μας, το γένος μέγα Σου που μας χρέωσες να διασώσουμε.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

παρτίδα πατρίδας Στετέ* παίζει μπιρίμπα, καπνίζοντας και τα νύχια της γυαλίζοντας, την ανάμνηση προ διωγμού, τάχα _ των ροζιασμένων χεριών να κρατήσει. Σαν αδελφή της Αφροδίτης το αιώνιο το σόι της, κάλλος να κρατήσει, πασαλείφεται μπογιές και βακχείες μουρμουρίζει Μα δεν της βγαίνει της καημένης_ απ’ την Παρτίδα της Πατρίδας να βγούμε «πλούσιοι».

Γαλήνης πλάσματα

τομάρι Σαν κούνια απόψε το φεγγάρι, αχ να κούρνιαζα στη δική του αγκάλη την λουσμένη με χρυσό, το τομάρι, γιατί προβλέπεται σκληρή και τούτη η πάλη, στο καινούργιο αυριανό ξεκίνημα μας, πάλι.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

αλήθεια φωτός Ας πάψουμε πλέον να παίζουμε, με την αλήθεια του φωτός αυτής της ιερής υπόστασης που μας δέχτηκε, ποιους; Εμάς, και στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε με το τέλος μας. Σαν βγήκαμε κάποτε από τη μητρική μήτρα λουστήκαμε φώς, είναι άλλωστε κοινή παραδοχή, αντίβαρο του νέου εχθρικού περιβάλλοντος Μεγαλώνοντας όμως απαλλαγήκαμε από αυτό λες και μας χαλούσε και τώρα πλέον παίζουμε το φως, κρυφτό Κάτω απ’ τις σκιές των δέντρων φιλιόμαστε, στις φυλακές του Χίτλερ μόνο εκεί γράφουμε στίχους. Στους υπονόμους κάνουμε ερώτα, ληστείες και δολοφονίες τα μεσάνυκτα. Στις πλάτες της πόλης ανθρώπων με στις σκιές τους, φτύνουμε.

Γαλήνης πλάσματα

δροσάτη φωτιά Από Γνήσιο κερί σήμερα ζήτησα να μου δώσει φλόγα τη φωτιά που κρατούσε στο κορμί του φιτιλιού του, για να ζεσταθώ του είπα, όμως αυτό αρνήθηκε και γύρισε απ’ την άλλη. Τώρα κατάλαβα γιατί μου αρνήθηκε. Όταν πήγα σπίτι έκανα να πιάσω φωτιά απ’ το τζάκι και τσουρουφλίστηκα, εκνευριστικά τόσο που γκρέμισα το όλο οικοδόμημα. Αυτό που ήθελε το κερί ήταν να αποφύγει την ξένη διάλυσή του, η δροσάτη φωτιά είναι για πολύ πιο γερά σώματα από εμένα.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

φυλακισμένο χώμα Εναποθέστε τα επιχρυσωμένα λουλούδια και τα μυρωδάτα καντήλια στα χεριά αυτών που έριξαν το οξύ, έτσι θα βαρύνουν οι ώμοι τους και θα γονατίσουν στο Άγιο χώμα, το φυλακισμένο Τους.

Γαλήνης πλάσματα

η λήξη μας Νίπτε ακατάπαυστα τας χείρας σου Χορηγέ, η επομένη σταυρική θυσία θα σημάνει τη λήξη του γένους μου, τη λήξη της δυναστείας Σου.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ανοσιούργημα Και μόνο που κάθομαι και γράφω αυτό το πράγμα πρέπει να έχεις καταλάβει πώς είναι ο μόνος τρόπος κρατώντας αυτό το ανοσιούργημά μου, στα δυο όμορφα χεριά σου να αγγίξεις τα δικά μου τα βρώμικα. Δε θέλω τώρα που στο μαρτύρησα να φύγεις, κάτσε. Ο χειμώνας στο δικό μας τόπο διαρκεί λίγο, δώρο Παναγίας, βλέπεις η λευκή πινελιά στο Τρόοδος ως χρώμα διώχνει τον ήλιο Και έρχεται τρεχάτη νυφούλα η άνοιξη και μας ξεκλειδώνει απ’ τα κλουβιά μας, εμάς τα θεριά. Τα θεία ηλιονήματα εξαγνίζουν τη φύση τώρα, κομμάτι της και εσύ και εγώ ΕΙΔΕΣ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΙΟΙ, φώναξέ το! Στάσου, πρέπει πρώτα να αγκαλιαστούμε αδερφικά κι ύστερα η αρχή της αιωνιότητας για σένα, για μένα, για όλους. Απ’ τον αδερφό σου μη ζητάς αγάπη αυτός έχει ούτος ή άλλως υποχρέωση να στη δώσει. Όταν όμως δέχεσαι αγάπη απ’ τον ξένο μέχρι χθες τότε είναι μακάριο και ειρηνικό. Η ψυχή τώρα πούπουλο μπορεί να πετάξει στην αγιασμένη πλάση ονειρικά πάνω απ’ τα δεσμά της έχθρας.

Τι σε τρομάζει πες μου; Μήπως το μαύρο χρώμα του δέρματός μου σκοτώνει το ψηφιδωτό της εφηβείας σου; Αυτό το αποκρουστικό για σένα, είναι αυτό που δέχεται όλο το πάθος του ήλιου στους κόλπους του.

Γαλήνης πλάσματα

άγριες πράξεις Αγρίεψε ο κόσμος μας, ο κόσμος ο δικός μας, ο δικός μας εαυτός, ο εαυτός του χαρακτήρα μας, του χαρακτήρα τα λόγια, τα λόγια που δεν έγιναν ποτέ έργα_ έστω και μια ατέλειωτη στροφή.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

φυσά βοριάς Φυσά βοριάς ο Πενταδάκτυλος θα ντύθηκε στα λεύκα προχθές Aν θυμάστε, καιγόταν των ανδρειωμένων στήθος με στήθος η μάχη, σήμερα Κάποιοι άταφοι νεκροί. Χωρίς τα εχθρικά πανιά τα κυματίζουσα με μανία φτάνοντας πάντα άθελά τους πέρα απ’ το «δικό» τους έδαφος στο οποίο έχουν όπως πιστεύουν υπόσταση έστω να ζεστάνουν στις αγκάλες τους να φέρουν_ φόρος τιμής αυτά τα ιερά λείψανα. Οι δίκες τους, μάνες εστίες να παν να τρυπώσουν, βρίσκονται στοιβαγμένες με το ζόρι σε παραπήγματα, έτσι θα έχουν φοβίσει, τα βρώμικα ψοφίμια του εχθρού απ’ το κρύο φυσά βοριάς, φυσά σκλαβιά. Το αίμα, αίμα για Εκείνον εγγονού, αχώνευτο από τότε, από το χώμα, όσο είναι χειμώνας το τώρα κρυστάλλινο ρυάκι, που θα λαμπυρίσει πάλι με τις πρώτες ακτίνες του γλυκού Ήλιου, θα προσφερθεί στις ροζιασμένες παλάμες Ελληνίδας μαζί με το κουφάρι, εικόνισμα Ζεστό.

Γαλήνης πλάσματα

χελιδόνι Θα πέμψω Καρπασίτισσες να μαζέψουν κοφίνια βαμβάκι σαν και παλιά, να στρώσουν την κοιλιά, επί της ευκαιρίας για ύπνους απονήρευτους Θα τάξω τους σκοτωμένους μας που κατά λάθος ξέμειναν, να δανειστούν σίδερο απ’ τα πλοία της ειρηνευτικής αποστολής, να κατασκευάσουν τα ψαλίδια, τα χειρόγραφα να κάνουν κομματάκια. Θα χρεώσω στα νέα βλαστάρια να μου συλλέξουν στάχτη, στα άνθη, απ’ τα καμένα δάση της οροσειράς, να δώσουμε χρώμα στη Ράχη και τα Πλευρά. Τώρα εσύ Μορφίτη δώσε του ζωή Και εσύ Πόλη μια γωνία να κουρνιάσει, όλη τη χώρα μιας και έρημη είναι να φωλιάσει. Μέχρι το τέλος της άνοιξης ο ουρανός θα γεμίσει χελιδόνια.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

η φάτσα της ράτσας μου Δε θα σπάσω ποτέ τους καθρέφτες μου, τους χρειάζομαι. Η φάτσα μου είναι πιο όμορφη από την ψυχή μου, γι’ αυτό και χαίρομαι όταν είμαι αντίκρυ από τον καθρέφτη μου τον άψυχο, ψυχρό, τον εντοιχισμένο. Όταν είμαι απέναντι αντιθέτως από Ανθρώπους βλέπω την ψυχή μου στα μάτια τους. Τρομάζω, διστάζω να τους πλησιάσω ειρηνικά, αν μπορούσα να τους σκοτώσω, νιώθω πως ξέρουν τι κουβαλώ μέσα μου, μα όχι θέλω να «ζήσω ελεύθερος». Αν με ανακαλύψουν … θέλω να «ζήσω ελεύθερος» γι’ αυτό θα μείνω για πάντα σκυφτός, στις αυριανές συναναστροφές μου, δε θα ταλαιπωρώ ούτε το στέρνο μου_ του να σηκώσει το βάρος, στην γωνία της αυλής του δωματίου μου. Η ασχήμια μου ποτέ να μην σας πάρει χαμπάρι και σας τρέχει ως τα βαθιά γεράματα ξωπίσω.

Γαλήνης πλάσματα

«περίεργος» άνεμος Θα πάω στο λιμάνι να κλέψω ένα νήμα από αυτό που δένουν τα πλοία στην προκυμαία, λεν πως αντέχουν να βαστούν, ακόμη και όταν φυσά «περίεργος» άνεμος, να δέσω της ζωή τα «θέλω» των άλλων για μένα, για πάντα πάνω μου, να μην ξανοιχτεί ποτέ σε καμιά θάλασσα του αγριεμένου κόσμου μας.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

όψη κόψη Ο πατέρας μου και η μάνα μου παιδί μου, όλοι μαζί, Σου ζητούμε συγγνώμη μα ήμασταν χωρίς όπλα και κράνη με παιδιά μικρά στα χεριά άοπλοι γι’ αυτό εκείνη η άτακτη φυγή προς την εναπομείναντα πατρώα γη σου γεννήθηκες και εσύ καλό, χρυσό μου παιδί, χωρίς την όψη Κερύνειας, με μόνη την κόψη Αμμοχώστου.

Γαλήνης πλάσματα

γαϊδουράκι Σαν ζύγωσε γαϊδουράκι στου αυτοκινήτου το παράθυρο Το μόνο που είχα στον «ξένο» τόπο ήταν μπισκότα του πέταξα τρία και πεινασμένο, σαν και τα άλλα ζωντανά που κρατεί ο εχθρός μας έσκυψε εκεί στην αυλή του Αποστόλου Ανδρέα. Και εμείς ντραπήκαμε. Γιατί σήκωσε το κεφάλι του σαν να μας έβλεπε για τελευταία φορά, ή εμείς δε θα ερχόμασταν πάλι στο μακρινό προσκύνημα ή αυτό θα πέθαινε ποιο από τα δύο να διαλέξω δεν ξέρω. Την κατάρα της κατάληξης να αλλάξω πως ήταν για τελευταία φόρα για μας, πως τα παιδιά μας στο μέλλον σε κάποια άλλη αυλή, ίσως και εκείνη της Καρπασίας θα Ανταμώσουν.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

θεϊκό κορμί Η ψυχή καλείται ω αδέρφια δικά μου το τάχα θεϊκό κορμί της (υπεροψία, αλκοόλ και ξεφτίλα) _σάπιο σώμα _όπως νικήσει, για να μείνει στο τέλος τούτης της νυχτωμένης μέρας. Άντρας θα ήμουν αν δοκίμαζα στα δώδεκα τσιγάρο. Πείρα ναρκωτικά γιατί μόνο μια φορά αρκούσε ο Τσιακκάς για να ερεθιστώ. Ήπια αλκοόλ με πότισε ο Κανένας αντί για το καθημερινό πρόβιο γάλα μου. Βρέθηκα στην πλατεία Ηρώων κάπου στην Μεσόγειο και παρέα σαν ήμασταν έκανα πληρωμένο ερώτα. Σκότωσα έναν άνθρωπο κουρελιασμένο που με τρέχε από πίσω για να μου δώσει τα δυο ευρώ που μου έπεσαν από τα πολλά που είχα, νομίζοντας πως ζητιάνευε του κάρφωσα μαχαίρι, σε μια πληγή απ’ τες πολλές που είχε Άλλη πάλι στιγμή έκανα το τιμόνι δεξιά και αριστερά έπειτα και το παιδί στο φανάρι χάθηκε. Οι άλλοι δεν κόρναραν; Αδιαφόρησα, δε με έπιασαν ποτέ, ήταν παράνομοι στη χωρά μας όλοι αυτοί. Ξεχνώντας πως μέχρι χθες πήγαινα κόντρα με σπρέι και μπογιές στην κάθε σκάρτη εξουσία, έγινα πολικός μόλις η αντιπολίτευση πήρε την κενωθείσα θέση, μέχρι που ο θάνατος με βρήκε στην ορθοπεδική καρέκλα που συντηρούσε ο λαός που με έκλεξε, οι ευθύνες δίκες του.

Γαλήνης πλάσματα

πλάσμα σε άμυνα Έχω για πατρίδα έναν Άγιο λυγμό, Τον έχω εναποθέσει σε δισκοπότηρο χρυσό Λάβετε αν θέλετε, «-Όχι ευχαριστούμε». Τι σας αηδιάζει; Η μπόχα, η αλμύρα, το σκοτάδι; Οι σάρκες είναι εξαγνισμένες, το νερό θαλασσινό και το κρασί ντόπιο κατακόκκινο, γι’ αυτό Ζυγώστε κοντά, τα χέρια μου τα έχω καθαρίσει με τες ψαλμωδίες που με μακάριζαν, ως την Νύμφη (την όχι όμως Ανύμφευτη), για να μην μπορέσω, έτσι πιστεύω τώρα, να μην μολύνω τον Ιησού Χριστό απ’ την Αμμόχωστο. Φάγετε αν θέλετε «-Όχι σας ευχαριστούμε». Αφήστε τις ευγένειες εγώ έχω χορτάσει απ’ αυτές. Λάβετε φάγετε να ανδρειωθείτε, απ’ το πλευρό πλάσματος που βρίσκεται σε άμυνα, Το Πλευρό που από τώρα είναι πλευρό σας, στο να δώσετε σήμερα απ’ τη ζέστη μας, στους αλλόθρησκους, Ήλιοι μου.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

υπεραργυρία Θεοτόκε Χέρια χαιρετούν Πόλη, ή Θεό ζυγώνουν; Υπεραργυρία Θεοτόκε σπλαχνίσου το λαό σου, Πενθεί για τον Τόκο(ν), που του έχει βαρύνει τον άυλο «θάνατο» Στα χρηματιστήρια είναι σε έμβασμα νομίσματα από τανκς, Ο αγώνας στοχεύει στα μαρτυρικά βουνά, των στερνών αγώνων του αντίο, των τέκνων σου. Την Θεοτόκο εκλιπαρώ την υπεράξια, για απαλλαγή από τον τόκο που προστέθηκε αδέξια, Η μάχη του χρέους από πλευράς του έθνους, θα δοθεί, μας το Χρέωσαν, (ακόμη και εγώ τώρα το αποδέχομαι). Η ανδρεία του εχθρού εξάλλου «άοπλος» δε θα χαθεί ως δια μαγείας. Τα άδεια χέρια από τα τάλαντα χαλκού είναι έτοιμα να αγγίξουν τη χώρα της Πόλης των όλων ακτής, τα χέρια από τάλαντα χρυσού υμνούν Τον Δεσπότη Σου Υπεραγία.

Γαλήνης πλάσματα

σε κίνηση Είπα σήμερα να πάρω το ασήμι από την εικόνα της Παναγίας_ μεγάλη χάρη της, να κατασκευάσω μια πανοπλία για τον κάθε συμπατριώτη μου. Όμως καθώς ξεκίνησα την άτσαλη αποκόλληση, το πρόσωπό Της γέμισε δάκρυα. - Ασ’ το έτσι έχω μια κάποια προστασία από τα «διαβολικά» χείλη των «ομοθρήσκων» μας. Θα μπορέσω να σε προστατέψω μην ανησυχείς, τα χέρια μου, αν και σε «καλούπια» για σένα, είναι διαρκώς σε κίνηση, όταν εσύ βρίσκεσαι σε κίνηση.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

φτερά Θα σε για πάντα μέσα στην ψυχή μου Θέλω να το γνωρίζεις μια και δυο τρελή μου Πως Σ’ αγαπώ όσο τίποτα ζωή μου Πως είσαι η μητρική πνοή μου Ένα σου βλέμμα το κορμί μου γέρνει Ένα φιλί σου ως τ’ αστέρια με στέλλει Αχ πόσο σ’ αγαπώ πλανεύτρα κόρη Σε Ποτάμια και πηγάδια ακόμη και στα όρη Θα σε πάρω να φύγουμε μια μέρα Και ο ένας τον άλλο θα έχει για παρέα Ως το φεγγάρι εκεί ψηλά που βλέπεις Και μαζί μου ερωτευμένη για να μένεις Θα σου λέω μονάχα αλήθειες Και όχι ψεύτικες και κάλπικες συνήθειες Το χέρι τρυφερά θα σου κρατάω Ξέρω έτσι πως ποτέ δεν θα πονάω Να γράφω για σένα μια ζωή τραγούδια Εκεί ψηλά που θα είμαστε μες τα λουλούδια Χάδι απ’ την καρδιά σου ψυχή μου Φάρμακο ζωής μες στη ζωή μου Θα σε φυλάω τρυφερά μοναδική μου Και θα ξέρω πως είσαι κατάδική μου Φτερά θα βγάλουμε και ας πετάξουμε Στου ουρανού την απεραντοσύνη θα παίξουμε Σαν πουλιά ζηλευτά που από χαρά λάμπουν Τι συνέβη όλοι θα απορούν και δυο άνθρωποι πετούν. «Η αγάπη μας, μας έδωσε φτερά Κράτα κόσμε αγαπημένε μου γερά Βρες την αγάπη στην ψυχή της Σελήνης Και το μαρτύριο θα σβήσει της οδύνης Δώσε γέρο κόσμε αγάπη γύρω Και όλα θα είναι αλλιώτικα τριγύρω».

Γαλήνης πλάσματα

μετέωρος Ρώτησα περαστικούς μόνιμους κάτοικους, μέχρι και σκυλιά, μα την απάντηση την πήρα από μια γερόντισσα στραβή και κουτσή, πως κάποτε ήταν βασίλισσα με δούλες και υπηρέτες μα τώρα κάθεται στη γη, στα αγκάθια και την εξουσία που ‘χε καταριέται πως είχε χάσει το νόημα της ύπαρξής της μέσα στα Χρυσά κοσμήματα και τους κτύπους της ψυχής της στα πορφυρά μεταξωτά ενδύματα και υποδήματα σήκωσε τα χέρια στον παντοκράτορα Θεό και μου έδειξε πώς και πού μπορώ εγώ να σας βρω πως πρέπει να σας μιλήσω με παρρησία, με μια ευγενική, γλυκιά, ποιητική ομιλία μα πάνω απ’ όλα χωρίς υποκρισία _λόγια χωρίς καμιά ουσία, πνοές μου.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ευγενική ψυχή Ω Ελένη, ευγενική ψυχή δεν είσαι. Αν πάρω το νησί μου και το φέρω στο κεφάλι σου, οι όμορφες _ευλαβικά χτενισμένες μπούκλες της παράστασης, θα είναι τα συρματοπλέγματα που κέντησαν οι δικοί σου, στον τόπο μου. Ως απόλυτη νικήτρια _απ’ όλο τον τρωικό χαμό, καθόσουν η κόρη του Διός, σαν όλα, σαν περιστέρα μα σου έλειπαν τα μαύρα φτερά Παναγία, αν είχες τόση δα αγιότητα, θάλασσα αν στους καθρέφτες της ψυχής σου υπήρχε γαλήνη. Κύπρος θα ήσουν αν ο πυρακτωμένος ήλιος ήταν, είναι φαινόμενο σύνηθες. Όλα ένα τίποτα, τα όλα εσύ, εσύ το τίποτα.

Γαλήνης πλάσματα

ψηλά Αν και γι’ αυτούς ήταν δύσκολη και πολύωρη επιχείρηση στο τέλος τα κατάφεραν, Γνώστης ο ξένος πως είχα διατάξει τα πολυβολεία στον «ύπνο» Η υπόθεση ήταν εύκολη, σκαρφάλωσαν απ’ το οχυρό το πιο ψηλό που διέθετα για επιδρομές από τον βορρά και προχώρησαν ως τα αμπάρια με σίτο του κάστρου, εδώ ψηλά στον Πενταδάκτυλο. Μπροστά στου Κόσμου τα θρύψαλα Εμείς τώρα ικέτες σ’ Εσένα εκεί ψηλά. Οι οπλισμένοι, καλά αρματωμένοι, Και οι λοιποί τους συγγενείς, επαναπατρισμού χρίζουν Τις ζωές μας οι δυνάστες, Ξύπνα με τις ευλογιές Σου, μας Ορίζουν.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ζητείται ωμός καρπός Κύλισε σάπιο πορτοκάλι απ’ το χιλιοβίζαστο στήθος της σκλάβας κωμόπολης Μόρφου της Κύπρου, στα πόδια κάποιας Παναγίας το πήρε, το πήγε στον Αναστάντα Γιο της και δεν έκλαψαν πικρά. Γιατί πρόσεξε μια κηλίδα αίματος στο δέρμα της από το πορτοκάλι και μέσα σαν γύρευε κουκούτσια, μια σφαίρα, διψασμένη σαν ήταν και ας ήταν σάπιο γεύτηκε πικρό λυγμό, Ζήτησε τότε ωμό καρπό να τον ωριμάσει στον κόρφο το δικό της ΑΛΤ τουρκοκρατούμενη περιοχή έτσι έκλαψε ύστερα μόνο αυτή γοερά.

Γαλήνης πλάσματα

μέρα Μαρτίου Μέρα Μαρτίου τ’ αγριολούλουδα βλάστησαν μέσα απ’ τις προαιώνιες πέτρες και τις έντυσαν θαρρείς για χορό και τράβηξα για τη θάλασσα του Κουρίου Ήθελα τώρα που έχει Βγάλει γλυκό ήλιο ν’ ακούσω τον ήχο των παφλασμών των κυμάτων πάνω στα βότσαλα Και ήταν γαλήνιος ο ήχος της θάλασσας τ’ απέραντο όλο. Οι λευκοί εκδικητικοί στροβιλισμοί του Δια για τον Απόλλωνα ξεψυχούσαν ο ένας μετά τον άλλο στα γυμνά πόδια μου, χαρίζοντάς μου την πιο όμορφη στιγμή της στιγμής μου Δυο γλαροί μου έκαναν παρέα από μακριά βέβαια παράξενο φαινόμενο στην περιοχή, ένοιωθα πως είχα και εγώ λίγα φτερά πως μπορούσα να πετάξω μες στις αρχαίες κολόνες να παίξω χωρίς προσωπείο στο θέατρο του Κουρίου κωμωδία Μα είμαι άνθρωπος, πώς θα μπορούσα να γίνω πετούμενο και να χαθώ στο όλο της πλάσης; Και τι μ’ αυτό; Από εδώ κάτω που είμαι παλεύω και θα παλεύω πάντοτε, έμαθα να ζυγίζω καλά το κάθε επόμενο βήμα χάριν στη θάλασσα και αυτό οι φουρτούνες πολλές και το πιστεύω πως μπορούν να νικήσουν τριήρεις φέρνοντάς τις, στην ακτή εδώ που πατώ περνώ τα ξύλα και τέλος το κατάρτι, για καρφιά λόγια αγάπης, για κόλλα έχω βάλει πίσσα από καμένα πεύκα και για πυξίδα μια εικόνα της Παναγιάς Ε, βρε αντίο σας για άλλη μια φορά!

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

κουβάρια κουφάρια Και πήραμε τα κουφάρια και τα κάναμε κουβάρια _ κόκκινο μαλλί, και ύφαναν οι Μεσσαρίτισες από ίνες καθαρές σαρκικά, άθλια μάκτρα, (μετά φόβου Θεού και αγάπης γίνετε κοινωνοί του Χριστού) _ το άγιο σώμα να είναι ασφαλή.

Γαλήνης πλάσματα

σημάδια ηλιοσύνης Χώρος κοιμητηρίου, λίγο έξω από το χωριό. Από τις επτασφράγιστες μέχρι χθες βαριές πλάκες, τις σήμερα κομματιασμένες θα πάρω τους βίαια πληγωμένους που ευλογούσαν σταυρούς τα πλούσια κτερίσματα και ύστερα τους απαίσιους νεκρούς πατέρες. Θα είμαι προσεκτικός στο μάζεμα. Θα ξεπλύνω με κουμανταρία τοποθετώντας στις τσέπες μου μέσα σώματα χωρίς σημεία πάλης και εγκατάλειψης. Κάνοντας σε τούρκικες μπούρκες αχανούς αυτοκρατορίας αγνότητας σε υφάσματα κουρέλια, ό,τι πρόλαβαν στην κάψα του στερνού καλοκαιριού να αρπάξουν _κυρίως παρδαλού χρώματος (ύστερα μαυροντήθηκαν) άσπρες σταυροβελονιές, στέρεα σημάδια ηλιοσύνης στην ποίησή μου.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

απόψε έχει πανσέληνο Και αν τρανός «αθλητής» του ελληνικού σου ιδεώδες είσαι, σε χαιρετώ και σου προσκομίζω στεφάνι γριάς ελιάς. Σε προκαλώ να ανεβείς και να αρπάξεις το δίσκο αυτό που στιγματίζει αμαρτωλά τον ουρανό, (που κάνει τες πράξεις της νύκτας μας φανερές) να λυγίσεις εσύ ο ανδρείος τα γόνατα και με βλέμμα καθαρό να ξεπεράσεις το όριο που απέτυχες χθες.

Γαλήνης πλάσματα

πετράδια πετραδάκια Αυτή ζήλεψε από το προηγούμενο βράδυ το πρόσωπο της σελήνης, διέταξε τους πιο άριστους της στρατιώτες _ να πληγώσουν την Ολότητα αυτή. Πήρε τα χρυσά πετράδια που είχαν φέρει οι υπηρέτες, και της κατασκεύασαν μεμιάς δακτυλίδια για τα στραβά δάκτυλα, χτένες για τ’ άγρια μαλλιά κολιέ που φώτιζαν το δικό της πρόσωπο, φως που νόμιζε κανείς πως ξεπηδούσε από το γέρικο στήθος της. Με την ανατολή του ήλιου τα πετράδια ήταν τώρα άχρηστα γι’ αυτήν πετραδάκια, θύμωσε τόσο που καταράστηκε τα σπλάχνα αυτά της Σελήνης με την παραμονή τους στα σπίτια της. Η Σελήνη ανήκει στην ποίησή μου. Μόνο τα όχι «Αδικοχαμένα Κορμιά» που έχουν καρδιά κομμάτι από τον ήλιο, τώρα θα αναστήνουν τα πετράδια τες νύκτες. Δείχνοντας τον δρόμο στα Tρωκτικά των αθλίων καμαρών Της.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

μην, κάνε το Στους βράχους καθήμενη ω χαίρε συ, μην κάνεις να αποτρέψεις την κεντητή άκρη φορέματος άσπρου της Πηνελόπης, _πλοίου που ταξίδευε για κάποια Κερύνεια, που ανδρείως έκανε αργά από πανιά ναυαγίου, να δεχθεί πάλι τη θαλασσινή αλμύρα. Κάνε το και βάπτισε τα γυμνά πόδια σου και τη δαντέλα αυτού, για αιώνια ευοίωνη μοίρα. Μοίρες τώρα που έκανε το πρώτο βήμα φέρτε ως το επιστέγασμα τα Άγια και νίψτε την του Χριστού μύρα.

Γαλήνης πλάσματα

δόρυ Αν ήταν δυνατόν να έπαιρνα μια ακτίδα απ’ το κορμί του ήλιου να την φτιάξω δόρυ, να κτυπήσω των ανθρώπων τα άμυαλα στέρνα τους μπας και συνετιστούν επιτέλους.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

καταδίκη Την ψυχή μου φυλάκισες ευγενικά σε χρυσή σου θήκη, «ίσα μ’ εσένα η κόρη του μοναδικού κάλλους, η Αφροδίτη». Η «ιερή» σύναξη γι’ αυτό με αποκάλεσε θρασύ καταδίκη μου να σ’ έχω κατά δική μου.

Γαλήνης πλάσματα

φάκελος Καθήμενος στην ακτή του Κουρίου Ιούλιο μήνα _θλιβερό για τον τόπο αυτό σκέφτηκα να απλώσω το χέρι μου στον αντικρινό ορίζοντα θάλασσας φουρτουνιασμένης και ουρανού. Θα έφερνα την κορδέλα αυτή και θα ζητούσα και από άλλους ποιητές να πράξουν το ίδιο, Απ’ όλα τα ακρογιάλια να κλείσουμε δέμα τη ματωμένη στεριά και να στείλουμε το νησί αυτό σε έναν κόσμο πέρα, έξω από τη Μεσόγειο. Το εγχείρημα όμως αυτό έληξε άδοξα, η γραμμή αυτή που σας έλεγα ήταν περισσότερο κοφτερή και από διπλό ακονισμένο μαχαίρι.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

είμαι μόλις 18 Νιώθω πως τα κόκαλά μου έχουν σαπίσει και είμαι μόλις 18. Λέω να πηδήξω από γκρεμό ψηλό έτσι θα έχω άπλετο χρόνο να παρακαλέσω τον Θεό _για φτερά, ώστε σαν γλαρός να φτερουγίσω στο λιμανάκι της Πόλης του φτωχού νησιού μου και κορμιού Της. Μα είμαι μόλις 18. Αυτά που έζησαν πιστεύω πως αρκούν. Ίσως πάλι και όχι είμαι μόλις 18. Τι κι αν φτάσω τα 78, τα σύκα πικρά και η σκάφη σκάρτη.

Γαλήνης πλάσματα

με είπαν αγρίμι Κάποιοι καλοί άνθρωποι με είπαν αγρίμι, μα εγώ δεν είπα τίποτα. Την άλλη μέρα μου πέρασαν κολάρο φτιαγμένο από ίνες μετάλλου και μου έφεραν νερό σε χρυσό δοχείο. Και εγώ τους συγχώρησα. Την τρίτη μέρα σκότωσαν εκείνο το αγγελικό πλάσμα οι τουρίστες βλέπετε δεν ήταν αρκούντως ικανοποιημένοι από την ηρεμία που πήγαζαν τα μάτια του έστω, στον ακριβό φακό τους.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

μαυροντυμένη Είχα συνηθίσει αυτήν τη γέρικη όψη, με τάιζε τότε που η μάνα μου δούλευε. Πάντα μαυροντυμένη στα λευκά αντιθέτως η ψυχή της φορεμένη. Χτες θα επισκεπτόταν το πατρικό των μισών παιδιών της στα Κατεχόμενα. Τώρα επέστρεψε, η λευκή πινελιά στο πρόσωπό της για πρώτη φορά μετά από καιρό χάθηκε πάλι. Η μεγαλύτερη θεία μου έβλεπε ξανά μετά από τα πρώτα χρόνια της εισβολής, στο πιο ρυτιδιασμένο φυσικά βλέμμα χαμού. Απώλειας των άλλοτε σφιγμένων στη γη από αιώνιο προζύμι αγκαρκάς λατρείας του θείου, κουρασμένου τοπίου βαρβάρων των πάντα ξένων μιλάμε, παραδομένο με σφραγίδα της φιλεύσπλαχνης τάχα Οικουμένης.

Γαλήνης πλάσματα

απρόσιτη γη Και ήρθαν δυο πετούμενα περήφανα μου φάνηκαν, τη γη μου να κατοικήσουν. Ποιος να τους το μηνούσε πως από καιρό τώρα την έχουν καταντήσει απρόσιτη. Γυρεύουν λάσπη, βρίσκουν τσιμέντο, κλαριά μα τα κλαριά όλα σπασμένα, ποτάμι να πιουν θα καούν, στη βροχή να λουστούν ξεραίνονται.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

αθωότητα Να έφτανα ως την Μια Μηλιά και να άρπαζα τους μελλοντικά προσφερόμενους καρπούς, εξαπολύοντας τις κατάρες όλου του γένους_ όσου απέμεινε τουλάχιστον, κατά των άλλοτε θεών της Αμμοχώστου. Και από εκεί μπουσουλώντας σαν παιδί, σαν αθώο πλασματάκι εχθρέ μου, να κρυφοκοιτάξω την Κερύνεια χαϊδεύοντας απαλά τον Πενταδάκτυλο. Το σώμα μου ας γίνει ένα με τον πατημένο τόπο, γεμάτο γδαρσίματα και κόκκινη ξέρετε εσείς σκόνη. Τώρα αποχαιρετώ και εγώ την ηλικία των απείρων. Έχω αντικρίσει όπλα να προστατεύουν την ήδη κατακτημένη πολιτεία. Λες και εμείς του νότου οργανώνουμε κάποια ίσως επανάκτηση στο μέλλον όταν οι κινήσεις μας πάψουν να είναι τόσο άτσαλες.

Γαλήνης πλάσματα

μαντίλα Τη μαύρη μαντίλα αυτήν που φοράνε οι γριές στην Κύπρο, η δική μου γιαγιά δεν την φέρει πια στη σήμερα γκρίζα κόμη της. Το γιατί το έμαθα χθες. Θέλησε τώρα που πάντρεψε τα μισά παιδιά της, να αφήσει τον ήλιο να δει το πένθος που βρώμισε σκεπασμένο μες στην απαίσια αυτή παράδοση της απώλειας προσφιλούς ατόμου, στες ορέξεις των ακονισμένων όπλων.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

χρυσόσκονη Να έφτανα αυτήν την υπέροχη νύκτα, νύκτα λησμονιάς από μένα για σένα, μέσω των άστρων πάντα, πατώντας ευλαβικά σ’ αυτά, το φεγγαράκι. Κρατώντας μαζί μου κάτι σαν κτένα που από γριά αγόρασα να το έξυνα με μια πρωτόγνωρη αγριότητα μοναξιάς. Αυτή η χρυσόσκονη να έρθει και να ντύσει τα ενδύματά σου, φέρνοντας τις καμπύλες του κορμιού σου σε έκσταση μεθυστική κάπου εκεί στον Λευκό Πύργο κάποιας Κύπρου. Αυτή η πολιτεία θα σε ταυτίσει δικαίως κόρη του κόσμου των ονείρων αγνών ατόμων, αγνή ψυχή μου.

Γαλήνης πλάσματα

με χρέωσαν Στα δεκαοκτώ με χρέωσαν όπλο, με έταξαν να αφαιρέσω τη ζωή του εχθρού. Μα εχθρός δε λογιέται και ένας γέρος, μια που μόλις είχε γεννήσει; Δεν άντεξα, (ο τόπος αυτός ακόμη στραγκά αίμα προς τη θάλασσα πάντα _ τα πηγάδια είναι χορτάτα) άφησα δίπλα στην Τουρκάλα, αυτή με το νεογέννητο το κράνος από τις ΗΠΑ που είναι για την προστασία του ασθενικού μυαλού μας, να νανουρίσει τον Νέο εχθρό. Έχοντας ήδη από το προηγούμενο βράδυ προσπαθήσει να πληγώσω τα άστρα έτσι ώστε να συμβάλλουν στο κλάμα από ανθόνερο, δώρισα το άδειο όπλο σ’ έναν άνδρα, έφεδρος πρέπει να ήταν τον καιρό της εισβολής σε κάποια Κύπρο, που προσπαθούσε έρποντας να απομακρυνθεί από το νέο πεδίο μάχης που έστησαν οι δυο φορές εχθροί μας στην Κύπρο.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

κιβώτια Προχωρούσαμε αμυνόμενοι όλοι μαζί, τη στιγμή που δεχθήκαμε τα εχθρικά πυρά κατά χιλιάδες, οι πρώτοι νεκροί αποτέλεσαν ασπίδα για μας. Τους κρατούσαμε από το σβέρκο και οργανώσαμε την οπισθοχώρηση. Το κορμί τους στράγγισε από το ζεστό αίμα πριν προλάβουμε να τους θάψουμε στις αυλές των σπιτιών τους. Μας τους έφερναν μέσα στα κιβώτια, τους τοποθετούσαν από την πίσω μεριά του αντισκήνου εκεί που είχε σκιά, αρκετοί ηλιοκάηκαν. Φώναζαν τη μάνα που τους ανδρείωσε και την έταζαν να δείξει θάρρος με πάθος_ ήταν άλλωστε τυχερή που επρόκειτο να ανάβει καντήλια και να κάνει κόλλυβα σε κάποιο μνημείο. Ο γιος της ήταν έτοιμος για εξαγωγή στο υπόλοιπο δήθεν ελεύθερο κομμάτι. Ο ερυθρός σταυρός δήλωνε ειρωνικά τη χριστιανική του πίστη αλλά πιότερο πως ο άνδρας αυτός ήταν άριστο εμπόρευμα.

Γαλήνης πλάσματα

λεμονόδεντρα Κουρνιάσαμε μέσα στα λεμονόδεντρα της Λαπήθου σαν περιστέρια τα οποία σήμερα έκαναν το πρώτο τους μάθημα στον ουρανό, αυτόν που δε σκλαβώνεται ποτέ Του. Οι εχθροί να ‘ναι καλά, σαν εισέβαλαν στο ναό του χωραφιού στάθηκαν ανίκανοι να αντιληφθούν πως οι κλώνοι τους ήταν λυγισμένοι, πού ξέρεις μπορεί πρώτη φορά να αντίκριζαν ένα τέτοιο τοπίο που από τον κάματο των «σκλάβων» από έρωτα σ’ αυτά είχε γίνει κομμάτι του ουρανού. Οι γέροι που δεν καλοβαστούσαν, μας συμβούλευαν να φέρουμε στα χέρια μας καρπούς, έτσι ώστε αν κάποια σφαίρα σπάσει το κέλυφος των φύλλων και μας κτυπήσει, να τα προσφέρουμε στους ειρηνευτές _ οι γέροι.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

λάκτισμα Ποιος στ’ αλήθεια πατρίδα θα μας δώσει σήμερα, τώρα, εδώ που μιλάμε μεταξύ μας, _ το εναρκτήριο λάκτισμα για να σε υψώσουμε και πάλι πάνω από τον Πενταδάκτυλο; Τα πάντα είναι υποθηκευμένα στο χρέος και να ξέρεις πως είναι τεράστιο σαν και την τιμή που κουβαλούσαμε ως γένος από τους προγόνους και δεν το ξέραμε. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τεχνητά τεύχη τειχών βλακείας από την ευμάρεια που στόχο είχε να μας απαλύνει τον ξεπεσμό τον πρώτο της σκλάβας σήμερα Μάνας. Έχουμε κουρνιάσει μες τη σαγιά της. Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει χτύπους θανάτου της αβεβαιότητας που περνούμε και βιώνουμε μαζί της, τις αγκαρίες στις οποίες έχει υποπέσει αλλά και τα χάδι της μάνας που μας προσφέρετε κρυφά, άκρως από τον εχθρό. Δε σου λέω πως έχεις ολοκληρώσει το καθήκον σου γερόντισσα που είσαι το τίποτα απέραντο και λίγο Θεός μου. Τα πέπλα που σου φορέσαμε από σεβασμό είναι Παναγιά Κύπρος του Κύκκου. Ακούω τις αλυσίδες να σέρνονται από μακριά σάμπως και πήρανε τα κορμιά καμπαναριά πέρα στην Ανατολή για μια ακίνητων καμπανιά.

Γαλήνης πλάσματα

αγιά μαρίνα κορμακοίτη Τζυρά Αγιά Μαρίνα εσύ του σκλάβου Κορμακοίτη τα κορμιά μας κάτω από τον πυρωμένο ήλιο άυπνα κείτονται. Ζητούμε να κοιμήσεις τες ολέθριες για μας ορέξεις τους. Μίλα μου δεν έχω χρόνο μεγαλώνω και την αθωότητά μου σε λίγο θα απολέσω ίσως και για πάντα όπως συνέβηκε και στη γενιά της μάνας μου. Μεγαλώσαμε μ’ εσένα ως τρίτη μανά, μην πεις πως η θέση σου είναι δευτερεύουσα, αντιθέτως όχι. Η μανά μου τη θυμάμαι σαν τώρα να με βυζάνει και να επικαλείται το όνομά σου. Σε παρακαλούσαμε να μας πάρεις πέραν των περών εκεί που οι εχθροί μας κοιμούνται σε στρωματά δικά μας και βλέπουν όνειρα εδραίωσης. Τους έχουμε σε εκτίμηση που μας άφησαν τουλάχιστον να ατενίζουμε το βουνό που σ’ αγκαλιάζει και αναπνέουμε τα λιβάνια τα προαιώνια που κατά καιρούς ξεφεύγουν από την εποπτεία τους και πλημμυρίζουν την ψυχή μας, μόνο αυτό δεν είναι Όνειρο Αγιά Μαρίνα.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

πρωταγωνιστής νεκρώσιμης ακολουθίας Ήθελε πάντα ο γιος της να ήταν καθαρός να μυρίζει αρώματα, αυτά που λούστηκε από την πρώτη μέρα που πρωτοέκλαψε μη γνωρίζοντας πως το παρατεταμένο κλάμα του επρόκειτο γι’ αυτό που θα βίωνε σε είκοσι χρόνια. Ο γιος της θα απολυόταν αύριο αν βέβαια τα χαράματα δεν ξεκινούσε κανένας πόλεμος. Του γυάλισε _μέσα καθρεφτιζόταν το γιασεμί της αυλής_ τα άρβυλα και τώρα που γράφω τον στερνοφίλησε ζωντανό. Της επέστρεψαν πίσω ένα μαυρισμένο «ήρωα» που τώρα το μόνο που μπορούσε να τον «χρησιμοποιήσει» η μάνα του ήταν για ένα μισάωρο στο μέσο της εκκλησίας ως πρωταγωνιστή νεκρώσιμης ακολουθίας, έτσι ώστε να της δίνει ευτζιές να αναθρέψει τουλάχιστον και τα ξεριζωμένα αδέρφια του.

Γαλήνης πλάσματα

συνθηματικά Γιαλούσα, των Αγίων του ‘74 τα λούσα. Καρπασία, προχθές μόλις άρπαξαν τη Μ. Ασία. Βατυλή, κρίμας το τόσον πνεύμα τζαι ύλη. Κυθραία, άδε πτώματα που εγέμωσεν ο κάμπος, θέα. Τριμίθι, πόσο βαρύ το ότι εν να στραφούμε Κάμε να μεν’ναι μύθοι. Μπογάζι, άραγε εν να μας καρτερούν τζαι άλλα κάμε χάζι. Κερύνεια, πάρτε μας στους ωμούς σας και πάρτε μας στους κόρφους της, δελφίνια. Τράχωνας, ούτε δκιάκος ούτε παπάς αλάλητος ο άμβωνας. Βουνό, ό,τι μπορούσε να καεί πάντα κατά λάθος κάρβουνο. Σύγκρασι, άκου ακούεις τους εφτάσασιν. Πυργά, τα κορμιά μας εβρομίσαν εν πικρά. Βιτσάδα, για να είμαστε καλυμμένοι εβάλαμεν τη φλόγα μας σε δάδα. Καραβάς, η προέλαση συνεχίζεται εν να μας γίνει τούτο κάποτε χαβάς; Κλεπίνη, εν’ναν άραγε ασήκωτη η δική τους η ποινή; Ζώδια, ένας νέος που ξέφυγε, κλαίει σε μιας γριάς την ποδιά.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

σύνταξη επιστολής Η αποστολή μου η παράδοση της επιστολής του Γένους μου, προς τον Κύριο. Θα με βοηθήσετε επιτέλους στη σύνταξή της; Ευτυχώς που ευτυχίσαμε να ευτυχίσουμε. Άλλοι φώναξαν κάποτε «αέρα», και άλλοι τώρα ενδίδουν στους χασίς την παρέα Γι’ αυτό στον τόπο αυτό η κάθε αυριανή θλιβερή είναι μέρα. Για το συγνώμη, Συγνώμη πατρίδα και όλα, ένας φαύλος κύκλος Κύπρος. Γιατί κλαις καλέ μου; Γιατί ουρανέ μου; Είναι Ανάσταση. - Και εσύ, παραμένεις εκουσίως το ίδιο θνητό κτήνος Η αγιότητα δίδει στα πρόσωπα ομορφιά, η ομορφιά αντίθετα δεν δεικνύει κατά ανάγκην άνθρωπο άγιο. Σε θεωρούσαμε δούλο γι’ αυτό σε αποδοκιμάζαμε, εσύ ήσουν εμείς γι’ αυτό βγάζαμε τα απωθημένα μας σ’ εσένα, ήρθες σε λάθος στιγμή άνθρωπε, Θεέ μου, τράβα πίσω. Πώς τολμάς εσύ και λες πως σου βαστώ με τη βία τη δική σου πατρίδα; «μικρέ» μου, πριν καν γεννηθείς _όπως τάχα αρμόζει στη φυλή σου δεν σε είδα να παλεύεις, να ιδρώνεις, να «καλείς» όπως αποχωρίσω από τον καιρό που ήρθα. Οι μεγαλύτεροι παρόντες είναι οι αιώνια απόντες. Αν υψώσουμε και εμείς στον νότο μισοφέγγαρα για σημαίες, θα ‘ρθουν και θα γίνουν «πανσέληνος» για τον τόπο.

Γαλήνης πλάσματα

Εν κάλλιον τζαί άγιον ο αγώνας μας να εύρει νεπαμόν Της καρκίας τον τόσον, αναστεναγμόν. Φέρτε, φέρτε και άλλα στην πατρίδα μου δεινά τ’ είναι Θεός; τι μη Θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους; Είναι ο «νέος» που αντιστέκεται στις νοσηρές Βουλήσεις. Αυτός σ’ έχει «αγαπήσει» γιατί εσύ είσαι όμορφη, έτσι η ομορφιά σου θα «συμπληρώσει» την κατωτερότητά του. Και την πόρτα να έχεις ω εσύ ψυχή μου κλειστή Σαν το πρωί κινήσεις για τη δουλειά Τα λόγια π’ αρνήθηκες θα ’ναι στο κατώφλι σου ζωντανά! Πώς θα γίνει αυτό; Η αγάπη μας, παραδέξου το, να ‘ναι καλά που τα τρέφει στοργικά. Πώς τολμάς και λες ότι όλα στη χώρα μέσα κρέμονται από μια κλωστή; Όταν η ψυχή είναι τόσο αβαρής που μπορεί να σηκώσει και ένα «αγριεμένο» κορμί; Κόκκινη στάλα κρασιού μεθυστικού, στις χιονισμένες κορφές των ονείρων μου. Οι σταλαματιές μαχαιριά στις οροφές και τα πεύκα υγρές που ‘χουν ξεμείνει αστροφεγγιές των κυμάτων μου. Ρυάκι, χιόνι που έλιωσες κατάφερες και ξέφυγες, αντίο μας. Ζυγώνει η ώρα, γεια σου πατρική χώρα αντίο σου τώρα, έφτασε η αναμενόμενη μπόρα. Ένα δάκρυ μονάχα από τον ήλιο δύναται να δώσει φως στο σκοτάδι μας, ενώ το δικό σου μαύρο αποτύπωμα δε θα φέρει το σκότος στην πλάση μας. Να σας πω εγώ γιατί οι συγγενείς βιάζονται να θάψουν τους αγαπημένους νεκρούς τους, μπας και έχουν γίνει άγιοι και αρχίσουν και μυροβλίζουν και τότε το πένθος τους _ γιατί αυτός και όχι αυτοί, θα είναι δυο φορές δυσβάστακτο.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Δε σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, ευχαριστώ σε που με βοήθησες να υπάρχουμε. Τη στιγμή που δε με άντεξαν άλλο Και με είπαν «τάχα» μεγάλο Η Πόλη μας εάλω Ταξίδι μοιχικό με ανάγκασαν να αναβάλω. Τώρα κλάψτε δε θα αναστατώσετε κανένα, όλοι βρίσκονται στην κοσμάρα τους. Άντε ψυχή μου, έλα και αγκάλιασε σαν και τότε που ήμουν παιδί το τώρα γερασμένο απ’ τα όπλα κορμί μου. Ρώτα, τη Θεία Μάνα να δεις πως ευγενικά θα συντροφεύει εμάς από τώρα και για πάντα. Υ.Γ. Άνθρωποι τάχθηκαν και αγόρασαν με δικές της εντολές λάδια ν’ αντέξεις την αθλιότητά μου. Μην περιμένετε θυσίες από τους Θεούς για σας και μόνο που κρατάτε έστω και αυτά τα νομίσματα πολύ σας είναι. Ρώτησα τη θάλασσα και μόλις είδα να γαληνεύει, έχοντας τοποθετήσει στο σημείο της πληγής του φτερού ένα φύλλο ελιάς σ’ ένα περιστέρι, ρωτώντας το και αυτό με μιας έφερνε στο κεφάλι μου κύκλους κατάφασης, τον καυτό ήλιο και μου έκλεισε το μάτι, την ώρα την στερνή που έδυε. Τώρα είμαι έτοιμος, έχοντας τη συγκατάθεση της πλάσης το εγώ μου να εισέλθει στα θέλγητρά σου. Βρήκα πως η φύση του Πλάστη θα εκδικηθεί το ανθρώπινο γένος μου. Αυτή η πανδότρα κόρη θα τερματίσει την προσφορά οπλικών συστημάτων προς εμάς. Το μυαλό που τόσα χρόνια ακονίζαμε για τον χειρισμό δε θα

Γαλήνης πλάσματα

χρειαστεί στη συνέχεια. Το σώμα θα στηριχθεί για την επιβίωσή του στα χέρια που θα αναλάβουν τη δέηση και τα γυμνά πόδια το κυνήγι ωριαίας επιβίωσης. Σ’ αυτήν να τα πεις, τράβηξα εξαιτίας της αρκετά, γνωρίζεις εσύ, έπαθες το ίδιο μ’ εμένα τη σάρκα μαζί. Θα προχωρήσουμε ο καθένας χωριστά από τώρα και στο εξής. Όσο γλυκιά είναι η ανατολή του ήλιου, άλλο τόσο γλυκιά είναι και η δύση αυτού, το ενδιάμεσο στάδιο της αρματοδρομίας είναι που καίει ανυπόφορα το απαθές κοινό. Και φτάσαμε στο έσχατο σημείο τις μέρες της ομίχλης να αναζητούμε τον Πενταδάκτυλο στη θέα της τουρκικής σημαίας. Όντας τα μουρμουριστά κύματα της αγαπημένης θάλασσας του Μόντη φτάσουν γονατιστά στους πρόποδες του βουνού, οι σάρκες_ σταγόνες σαν νεράιδες εχθρικές, στα άσπρα σαν Ελληνίδες που ακόμα το πένθος δεν γευτήκαν ανεβαίνουν μες στον ύμνο αυτόν τον χερουβικό σχηματίζοντας παχουλά τσαλακωμένα από τον ερώτα παπλώματα, που ώρες ώρες σκιάζουν το ερειπωμένο πλευρό μαζί και το έκτρωμα με τα σύμβολα, χαρίζοντας σ’ αυτούς που ακόμη περιμένουν την έγερση_ στιγμές που το βλέμμα σου θαρρεί τερματισμό της αρπαγής που φάνταζε αιώνια_ από δω λίγο πιο πίσω από την Πράσινη Γραμμή. Θα ξύσουμε προσεκτικά πολύ τους τοίχους για να εμφανιστούν και πάλι οι βυζαντινές τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά κάνοντας σκόνη για κέικ τα οθωμανικά σύμβολα. Και αν αυτές έχουν κάπως χάσει την αίγλη τους τα κυκλάμινα θα δώσουν χρώμα και οι «νεκροί» τα άγια οστά για να διορθώσουμε τις πληγές, ψηφίδα ψηφίδα. Προς θεού μην το θεωρήσετε ύβρη προς το πρόσωπό τους (ή προς το δικό σας) _είναι ο μόνος τρόπος να επαναφέρουμε την αγιότητα στους τόπους λατρείας μας. Φλόγα ανθισμένη σε άχαρο λουλουδάκι,

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Πήγα να σε φέρω όσο πιο κοντά στο στήθος μου μπορούσα και τσουρουφλίστηκα, την άλλη μέρα από το σημείο του πόνου ένα άνθος λίγο πιο ομορφότερο ανθούσε. Το έκοψα και στο προσφέρω τώρα για να στολίσεις τον ουρανό που σκεπάζει έναστρος ανιδιοτελώς το πάθος μας. Μισή πατρίδα, μισό φεγγάρι. Κανένα κτήμα, κανένα όνειρο. Αγωνιζόμασταν, πιστεύαμε, μοχθούσαμε, πενθούσαμε, θλιβόμασταν, ελπίζαμε, γελούσαμε, δουλεύαμε, ξαγρυπνούσαμε. Κοίταξες τον ουρανό για μια στιγμή και τα μάτια σου γέμισαν άστρα. Το πρόσωπό σου ακτινοβολούσε, οι πράσινες σπίθες έστειλαν την ύπαρξή μου κάπου κοντά στον Θεό. Ζήτησα από Τον Μέγα Αυτό Δημιουργό, να σου δώσει τα κλειδιά του Πύργου της Πόλης, από ‘κει να ακουμπάς στο ένα σου περβάζι και τα μαλλιά σου να αγκαλιάζουν το κτίσμα. Το τραγούδι σου στον ρυθμό της θάλασσας της πνήκτρας θα στέλνει μηνύματα πως ο λαός μας αν εναποθέσει τα δεινά του σ’ εσένα αυτά θα γίνουν φως, λάμψη που θα σε ντύσει στα χρυσά, σαν τα φύλλα χρυσού που είναι καμωμένη η καρκιά σου. Να είσαστε σαν τα ψάρια. Αυτά ταξιδεύουν από τόπον σε χώρα χωρίς να ζητήσουν ούτε μια σταγόνα νερό. Πάνε μέρες που έχει σκάσει για πάντα το τελευταίο Της χαμόγελο, ένα συγκρότημα διαμερισμάτων της πήρε αυτό το δικαίωμα σ’ αυτήν την περιοχή, για αιώνιες στιγμές, της θείας μας, της θάλασσας. Η Κύπρος του κορμού ελιάς Ελλάς εν πορύζιν. Γι’ αυτό αλόπως Δέσποινα δυνάστης πάντα την ορίζει(;) Ποιος; Ποιος πατρίδα θα αναδειχθεί ως σύμβολο της κατεχόμενης αλλά πρώτιστα της λεύτερης γης μας; Δε σήκωνε άλλη αναβολή, πού ξέρετε, μπορεί να βρίσκαμε το πατρικό μας σε καλή κατάσταση να το έχουν φρεσκοβαμμένο και ο κήπος να είναι ασυνήθιστα περιποιημένος.

Γαλήνης πλάσματα

Στα όνειρά της πάντα ο ίδιος φόβος να το βρει βρώμικο, ποιος να της έλεγε πως αυτό είναι η βέλτιστη επιλογή προκειμένου να μην υπάρξει καμιά διεκδίκηση από πλευράς των «ιδιοκτητών» μας. Φτάνει να είχα δυο φτερούγες, το ξέρω πως και μ’ αυτά άσχημο θα είμαι πετούμενο, όμως απ’ τους στίχους των κυμάτων της θάλασσας δίπλα και τον ιδρώτα απ’ την κάψα του καλοκαιριού, πιστεύω πως θα διανύσω αρκετή απόσταση από την πραγματικότητα στο Όνειρο μικρού παιδιού. Θα φτάσω σε ένα επίπεδο θαυμαστό έτσι δεν είναι; Θλιβεροί θλιμμένοι άνδρες; Όταν ο ουρανός αφήνει απ’ τα σωθικά του μέσα βαθιά το κλάμα να χυθεί τότε αυτό ντύνεται τα παρδαλότερα ενδύματα. Και το πλάσμα αυτό ένα κομμάτι γη, της κυπριακής υπαίθρου. Πλέον δεν μπορούσε να καλοπερπατήσει. Έτσι αναγκάστηκε να ξεθάψει το κλειδί του ερμαριού από τον κόρφο της που το ασφάλισε αυτή μόλις της χορηγήθηκε σπίτι από τούβλα. Εκείνη τη στιγμή ξέχασε επίσης πως τα είχε τάξει στην πρώτη της εγγονή, ξεκίνησε και έκανε λουριά με τα προικιά της και τύλιξε τες άσπρες του ηλιαχτίδες στα σημεία που από εδώ μέχρι τον θάνατο θα βαστούσε, σίδερο για να περιπατεί στο εναπομείναν «όνειρο». Στη χώρα τούτη λίγο να περιπατήσει κανείς θα βρει θάλασσα. Σε προκαλώ να σταθείς στο ακρογιάλι και να περιμένεις χωρίς να σκεφτείς πως η αλμύρα θα σε γεράσει τον άνδρα εκείνον με το χρυσό φορτίο που κανένας δεν συγκινείται να αγοράσει γιατί τάχα θα το χαίρονται και οι άλλοι. Να στηθείς αντίκρυ του την ώρα που βγαίνει στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από το «βάρος» αφού αυτό τον κρατά μακριά από τον υπόλοιπο Κόσμο πιστεύει. Σαν το χρυσό μασκαρέψει το πρόσωπό σου σαν χείμαρρος θα κυλήσει στον κόρφο σου. Τώρα που εποικοδομητικό ή ανοξείδωτο θα μυρίζει ο καθένας την μυρωδιά του καθενός. -Τρίτε πατέρα, γιε των χιλίων ανθών και των μύριων κοχυλιών εσένα που η Ελλάς σε νανούριζε και μας ανάγιωσες εμάς. Ναι σ’ εσένα μιλώ Πενταδάκτυλε. Μέσα στο σπίτι και άλλο σπίτι, σε φωτογραφία και κάδρο, μέσα στο σπίτι και άλλο σπίτι από ρούχο μόδας των αμερικάνων. Όλα τα δίκια είναι δικά μας.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Αν πατρίδα αποτρέψεις των παιδιών σου τη φυγή, θα είσαι τυχερή. Κάθε βλέμμα κρύβει μέσα του, ενδόμυχα ένα νεύμα. …χρήμα τόσο κρίμα ή κρίμα τόσο χρήμα … …και οι Ιθάκες μας πλέον χωρίς ηθική. Όνειρο, Ομήρου δύναμη έχεις. Μαύρες εικόνες, άνθρωποι ημίθεοι και εγώ στη μέση. Πόνος είναι, παραμένει παραμονεύοντας. Είναι η σεμνότητα και η δεκτικότητα των ερειπίων τους, από τα αγριόχορτα πως σήμερα δεν αποτελούν κρατεά τείχη που μου προκαλεί αίσθημα ηδονικής λύτρωσης. Ποτέ δεν ήξερα ότι όσο περνούσαν τα χρόνια μας, θα έχανα κομμάτια απ’ την αιωνιότητά μου. Βρισκόμαστε συνεχώς σε αναμονή, περιμένοντας να νιώσουμε ζωντανοί σε κάποιες υποστιγμές, κρατώντας μακριά στιγμές μιας πραγματικής ζωής, στη φάση αναμονής. Καταρράκτης για σένα. Αυτό, δεν ήταν ποτέ εκείνο που θέλαμε για τον δικό μας εαυτό. Τι; Καθάριο μπόι, καθώς πρέπει στο σόι; Ότι είμαι εγώ πολύ κατώτερος από εσάς, αυτό σας ανάγει όλους ως αγαπημένα πρόσωπα για μένα. Ναι, μπορείς να το πεις και έτσι, αθωότητα, ο λαός μου πριν τον πόλεμο ήταν αυτή η λέξη και μόνο. Είχε επαφή με κάτι το ουράνιο νόμιζες και έτσι ήταν ο θόλος της εκκλησίας στηριζόταν και πάνω στα χέρια αυτών που έστηναν χορό, στους ανθούς των μύριων πορτοκαλιών.

Γαλήνης πλάσματα

θα είναι όμορφα εκεί Στον νεκρό πατέρα σου μάνα...

Κάθομαι και σκέφτομαι πως θα ‘ναι όμορφα εκεί και η ζωή κοντά στη Μάνα θα ‘ναι σίγουρα αγγελική το χώμα που θα σε σκεπάσει ελεύθερο αιώνια να καταστεί αν και δεν είναι από την πατρώα γη που βίαια τότε είχες αποχωριστεί. Παλικάρι της ζωής, του μόχθου και του αγώνα Που έδωσες συ μιαν μιαν την αιώνια από το αίμα σου σταγόνα. Στην κατεχόμενη τώρα πια Βουκολίδα γεννημένος απ’ την αγκαλιά της μάνα σου βγήκες μυαλωμένος Τελώντας καθημερινά στα αγαπημένα χώματά σου τα προ στο ζην βγάζοντας, θείες λειτουργίες. Κατάφερες με τη δύναμη της ψυχής σου με αρχές και ηθικές άξιες πάνω απ’ όλα να αναθρέψεις τα έντεκα παιδιά σου. Ο Τούρκος και η προσφυγιά του, ποτέ δε σε λυγίσαν σαν Έλληνας τα σωθικά σου αντιθέτως πείσμωσαν Ορκιζόμενος ιερά πίστη μοναχά στην αγαπημένη θάλασσα της Καρπασίας και ταφή στο στοργικό κύμα της Θέκλας της Αγίας. Ερχόμενος στην γην που σε δέχθηκε στα σπλάχνα της εκείνη την πικρή ώρα πορεύθηκες ηρωικά μέχρι την ύστατη στιγμή. Και το κλειδί της επιστροφής που μας παρέδωσες σίγουρος είμαι πως της καρδίας σου θα κλείσει τη ρωγμή. Καλή αντάμωση Γέρο, αιωνία να είναι η Μνήμη Σου.

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

επίμετρο «Ες γην εναλία Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν οικείν Χριστός, όνομα αιωνίων πόθων και παθών θέμενον της εκεί χάριν πάτρας…»

Γαλήνης πλάσματα

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Γαλήνης πλάσματα

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα νέων συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

Ανδρέας Ανδρέου

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

Εικόνες τραγικές, μιας καθημερινότητας που αυτομαστιγώνεται θεληματικά, γιατί αυτά που κουβαλά προ-αιωνίως είναι δεινά από τα πάθη και τους λογισμούς της.

ISBN: 978-618-5040-76-5