240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Ηρακλής Λαμπαδαρίου
240’’ συλλογή διηγημάτων
[1]
[2]
Ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1988 και μεγάλωσε στην Καβάλα. Απόφοιτος κλασικής φιλολογίας και ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας περί ελεύθερου ταξιδιού των βιβλίων πέρα από κάθε είδους όρια, δεσμεύσεις και περιορισμούς. Γι’ αυτό από το 2012 στηρίζει το όραμα των Εκδόσεων Σαΐτα από τις οποίες κυκλοφορούν σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή τα βιβλία του «Τάξη Δημιουργική με Φαντασία αρκετή», «Ο μαγικός σελιδοδείκτης», «Χαιρετίσματα και ευχές». Έχει εμπνευστεί τα «10 δικαιώματα του (μικρού) επισκέπτη ενός Μουσείου», ενώ έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο «Ένα ταξίδι…αλλιώς». Ιστοσελίδα: www.lampadariou.eu
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[3]
ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ
240’’ Συλλογή διηγημάτων
[4]
240’’ για το βιβλίο
Ηρακλής Λαμπαδαρίου, 240’’ ISBN: 978-618-5147-32-7 Μάρτιος 2015 Σχεδιασμός εξωφύλλου, σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη k.charlavani@gmail.com Ο συγγραφέας φέρει την ευθύνη για την επιμέλεια του κειμένου.
Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr
Άδεια Creative Commons Αναφορά δημιουργού – Μη εμπορική χρήση Όχι παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή των κειμένων (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Τα δικαιώματα των φωτογραφιών, που περιλαμβάνονται στη συλλογή, ανήκουν στους φωτογράφους. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[5]
[6]
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[7]
Σ’ αυτούς που πίστεψαν ότι μας είχαν διδάξει τα πάντα χωρίς να μας έχουν διδάξει τίποτα.
[8]
240’’ για το βιβλίο
Εισαγωγικό σημείωμα Για όσους επιμένουν να διαβάζουν τα εισαγωγικά σημειώματα ενώ έχουν ένα έργο που περιμένει να συνομιλήσει μαζί τους, γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, παρατείνοντας λιγάκι την αγωνία τους ή ίσως και τη ραθυμία με την οποία θα συνεχίσουν την ανάγνωση των διηγημάτων που ακολουθούν. Η σκέψη για τη δημιουργία της συλλογής αυτής, που έχει ως κεντρικό θέμα την αξία της Λογοτεχνίας και την απόλαυση της ανάγνωσης, ξεπήδησε από τα τέσσερα πιο πολύτιμα λεπτά για τον άνθρωπο. Το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα πρέπει να αποκατασταθεί η καρδιακή λειτουργία για να μην υπάρξουν μη αναστρέψιμες βλάβες. Είναι τα 240 δευτερόλεπτα που διαχωρίζουν τον εγκεφαλικό θάνατο. Μεταφορικά μιλώντας, έναν θάνατο που μπορεί να προέλθει και από την αποστροφή για την ανάγνωση και την απουσία του βιβλίου γενικότερα στη ζωή μας. Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα αρκετά περιορισμένο χρονικό διάστημα, θεώρησα καλύτερο να εκφραστώ μέσα από τη φόρμα των πολύ σύντομων διηγημάτων, με όριο για το καθένα τις 240 λέξεις. Άλλωστε, όπως έγραψε ο Άντον Τσέχοφ στον αδερφό του, Αλέξανδρο, «Μην τα χαϊδεύεις, μην τα στιλβώνεις, να είσαι άκομψος και θρασύς. Η συντομία είναι αδερφή του ταλέντου» (Μόσχα, 11 Απριλίου 1889). Δεν είμαι σίγουρος αν θα βρείτε ταλέντο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[9]
στις σελίδες που ακολουθούν αλλά σίγουρα θα βρείτε μια περίεργη συντομία η οποία φιλοδοξεί να χαρακτηριστεί ως εύγλωττη και αλληγορική. Μια συντομία που έρχεται όμως αντιμέτωπη με την εκπληκτική δύναμη της φωτογραφίας, παλεύοντας να συνυπάρξει πλάι της. Το όλο αποτέλεσμα δίνει την αφορμή για την έναρξη ενός project που απευθύνεται σε όλους όσους θα ήθελαν να μοιραστούν τη δική τους ιστορία για τις φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στη συλλογή, έχοντας πάντα ως θέμα τους το βιβλίο και την παρουσία (ή την απουσία) του στη ζωή μας. Ο καθένας από εσάς μπορεί να στείλει στη διεύθυνση info@saitapublications.gr το διήγημά του με ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα και ένα στοιχείο επικοινωνίας για να αναρτηθεί σε ειδική ενότητα της ιστοσελίδας των Εκδόσεων Σαΐτα. Πολλές ευχαριστίες στον Τάσο, τον Χρήστο, τον Χάρη, τη Μαρία, τον Δημήτρη, τη Μέλη, τη Διάνα, τη Γιώτα και τον Απόστολο, ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογράφους που ανταποκρίθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη στην πρόσκλησή μου και μου έδωσαν τη δυνατότητα να εμπνευστώ μέσα από τον φακό τους. Καλή ανάγνωση! Ηρακλής Λαμπαδαρίου Καβάλα, Μάρτιος 2015
[10]
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[11]
Πρόλογος από μια φίλη Είναι φορές που οι λέξεις γίνονται καράβι που μας ταξιδεύει κι άλλες όπλο φονικό που ανταριάζει την ψυχή. Είναι άνθρωποι που μοιάζουν εξαρτημένοι από αυτές κι άλλοι που δεν γύρισαν να τους ρίξουν μια δεύτερη ματιά. Είναι ζωές σαν τα πουλιά της ανεμελιάς κι άλλες σαν τα ζωύφια που απομυζούν. Ό,τι και όπως κι αν είναι, ας δώσουμε στο βιβλίο την ευκαιρία να μας δείξει τους δικούς του δρόμους. Με περιέργεια που μετατράπηκε σε επιδοκιμασία διάβασα τις μινιμαλιστικές καταθέσεις του Ηρακλή Λαμπαδαρίου, ενός νέου ανθρώπου που εδώ και πάνω από μια διετία με τη Σαΐτα "απογειώνει" βιβλία μέσω του διαδικτύου. Οι σύντομες ιστορίες του με συγκίνησαν, με ταξίδεψαν, με έκαναν να σκεφτώ μια ακόμη φορά: "Πόσα και πόσα πράγματα σημαίνουν οι λέξεις, η δημιουργία τους, το κυνήγι τους;" Και φυσικά αυτή η προσπάθεια είναι μια πρόκληση και μια πρόσκληση να γράψει ο καθένας μας τη δική του ιστορία αντλώντας έμπνευση από τις φωτογραφίες που προηγούνται των είκοσι τεσσάρων κειμένων. Λοιπόν, εσείς τι λέτε; Ευρυδίκη Αμανατίδου Συγγραφέας
[12]
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[13]
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Παιχνίδι εμποδίων............................................................................15 Η αναγνώριση ...................................................................................17 Ένα παιχνίδι για δύο........................................................................19 Ο ποδηλάτης......................................................................................21 Ο θησαυρός........................................................................................23 Πέτα ...................................................................................................25 Αποστολή ολοκληρώθηκε................................................................27 Κανείς ................................................................................................29 Εξόριστοι ...........................................................................................31 Μοίρα.................................................................................................33 Εμείς...................................................................................................35 Λύτρωση ............................................................................................37 Φλας ...................................................................................................39 Δίχτυα ................................................................................................41 Κάτοπτρο ...........................................................................................43 Μανούχ..............................................................................................45 Ο δικός του δρόμος ...........................................................................47 Η φλόγα.............................................................................................49 Μέσα ..................................................................................................51 Πλαίσιο ..............................................................................................53 Καθίστε παρακαλώ ...........................................................................55 Το παράπονο .....................................................................................57 Η κλήση .............................................................................................59 Το δέντρο με τη μεγάλη σκιά και τα αμέτρητα κλαδιά..................61 Βιογραφικά φωτογράφων ..……………………………………………………….. 62
[14]
Διάνα Σεϊτανίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[15]
Παιχνίδι εμποδίων Εμπόδια· γεμάτη η ζωή από αυτά. Μοιάζουν με χάρτινα κουτιά στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Χτίζουν σχήματα δημιουργώντας μορφές που σε λυγίζουν, σε αποδυναμώνουν. Σε καλούν σε μια μάχη, φαινομενικά άνιση, που ποτέ δεν αισθάνεσαι έτοιμος να δώσεις. Όμως τη δίνεις κάθε φορά, κάθε μέρα, κάθε στιγμή της ύπαρξής σου. Κι άλλοτε τα ξεπερνάς κι άλλοτε σε ξεπερνούν. Άλλα σβήνονται σαν να ήταν μουντζούρες σε χαρτί, άλλα μένουν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή. Και ο ανθρώπινος εγωισμός με τη θνητή αλαζονεία, αναζητούν να βρεθούν αντιμέτωποι με εμπόδια μεγαλύτερα, αντάξια της έπαρσής τους. Ο λυγμός τους ακούγεται καθώς σπάει πάνω σε πλάκες παλαιοκαιρισμένες και βρόμικες, ενώ μερικές φορές, κρύβεται αθόρυβα σε σελίδες βιβλίων.
[16]
Αναστάσιος Βογιατζίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[17]
Η αναγνώριση Το βλέμμα μου σε αντικρίζει κάθε φορά που περιπλανιέμαι στην παλιά συνοικία. Ίσως να μοιραζόμαστε περισσότερα πράγματα από το κοινό μας ταξίδι στη ζεστασιά αυτής της λησμονημένης εποχής αλλά μπορεί να μην το μάθω ποτέ. Κάθε φορά όμως έχω την περίεργη αίσθηση ότι κάποτε είχαμε συναντηθεί. Μάλιστα, θυμάμαι στοιχεία του χαρακτήρα σου, τολμώ να πω ακόμα και του τρόπου σκέψης σου. Είναι πράγματι περίεργο, σαν να μην υπάρχουν μυστικά μεταξύ μας, σαν ποτέ να μην υπήρξαν. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ το μέρος της συνάντησής μας, αλλά κάθε φορά που σε αντικρίζω, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι όλο και πιο κοντά στη λυτρωτική λύση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να σε πλησιάσω μήπως και μπορούσες να ορίσεις τη λήξη του αινίγματος, αλλά δεν ήθελα να διακόψω τις σκέψεις σου. Έβλεπα την έντασή τους να αποτυπώνεται στην ίριδα του ματιού σου και κάθε ίχνος θάρρους με εγκατέλειπε. Μα, ναι! Θυμήθηκα πού σε συνάντησα: μετά το έκτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος που διαβάζω!
[18]
Χάρης Ιωαννίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[19]
Ένα παιχνίδι για δύο Σκεφτικός και συγκεντρωμένος. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να σχεδιάσει την πλοκή του παιχνιδιού, υπολογίζοντας πιθανές κινήσεις νίκης; Σημαντικός παράγοντας υπήρξε σαφώς κι αυτός που ξεκίνησε πρώτος τη στρατηγική πάνω στο ξύλινο έδαφος. Και ο άλλος ανταποκρίνεται, έχοντας πάντα ένα δικό του σχέδιο να καταστρώσει, στοχεύοντας στο κέρδος του, στο όφελός του, στην αναγνώριση στην οποία καταδικάζονται οι νικητές, ενίοτε και στην εκκωφαντική μοναξιά. Μια αέναη σχέση αλληλεξάρτησης βρίσκεται σε εξέλιξη με το αποτέλεσμα να κρίνεται αβέβαιο ακόμη. Όμως εκείνη τη στιγμή, η στρατηγική αλλάζει, ο άλλος παρασύρεται στη δίνη της παγίδας και μετά από βεβιασμένες κινήσεις παραδίνεται στο χαμόγελο του νικητή. Και ανταποκρίνεται θετικά σ’ αυτό, το ανταποδίδει καθώς βγήκε κι ο ίδιος κερδισμένος. Γνώρισε, κατανόησε, αισθάνθηκε. Όπως ακριβώς και στη σχέση μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη.
[20]
Μαρία Καλογιώργη
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[21]
Ο ποδηλάτης Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό που δεν φαινόταν να διαφέρει από τα υπόλοιπα της μικρής γειτονιάς. Μέχρι που εμφανίστηκε το χαμόγελο στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού καθώς έπιανε στα χέρια του ένα παραμύθι που βρήκε να το περιμένει υπομονετικά στην κύρια είσοδο του σπιτιού. Δεν γνώριζε ποιος το άφησε εκεί κι αν πράγματι προοριζόταν για το ίδιο ή βρέθηκε κατά λάθος στη δική του πόρτα. Αυτό που γνώριζε ήταν ότι η χαρά του ήταν πολύ μεγάλη. Κι όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθάνθηκε έτσι. Και τα χαμόγελα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται καθώς περνούσαν οι μέρες. Και οι αποδέκτες των βιβλίων περίμεναν μήπως εμφανιστούν κι άλλα στις πόρτες τους, γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν. Ίσως όλοι τους να ήταν απορροφημένοι στην ανάγνωσή τους καθώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πώς και γιατί τους επισκέφτηκαν τα βιβλία. Μονάχα στο μυαλό του Αλίμ1 στριφογύριζε η περιέργεια να βρει τις απαντήσεις και ξενυχτούσε κατασκοπεύοντας την πόρτα. Δεν άργησε να έρθει η μέρα που τον είδε: μοναχός του πάνω σ’ ένα παλιό ποδήλατο φορτωμένο με βιβλία, να διανέμει προσεκτικά και με φροντίδα λέξεις, όνειρα και ελπίδα.
1
Αραβικό όνομα που σημαίνει σοφός, πολυμαθής
[22]
Δημήτριος Κανελλόπουλος
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[23]
Ο θησαυρός Από μικρή που πήγαινε στο σπίτι της γιαγιάς της, άκουγε για τον περιβόητο θησαυρό κι όλο μεγάλωνε η επιθυμία της να τον ψάξει, να δει τι κρύβεται στο σεντούκι. Έτσι τον φανταζόταν τον θησαυρό της κι όλο έψαχνε να τον βρει. Μα η γιαγιά της φρόντιζε να της δίνει τα στοιχεία αργά αργά και πάντα μέσα από σελίδες παραμυθιών. Έτσι, μεγάλωνε η σοφία της όπως και η αγωνία που είχε να τον βρει, όπως μεγάλωνε και η ίδια. Τα χρόνια περνούσαν με την αναζήτηση να συνεχίζεται και τη γιαγιά να παρακολουθεί χωρίς να μπορεί πια να βοηθήσει σ’ αυτήν. Ανάμεσα στη διχρωμία ουρανού και θάλασσας, βρήκε μια μέρα τη λύση στην ένωση των στοιχείων και έτρεξε να την επιβεβαιώσει. Κατευθύνθηκε στην ξύλινη σκαλιστή βιβλιοθήκη που βρισκόταν στο σαλόνι και την έσυρε προσεκτικά, αποκαλύπτοντας στον τοίχο μία μικρότερη, χωνευτή. Εκεί βρισκόταν ο θησαυρός της όλα αυτά τα χρόνια, πίσω από τα παραμύθια που της χάριζαν τη ζωή τους. Κι όσο τα δάχτυλά της εξερευνούσαν προσεκτικά τα βιβλία, τις φωτογραφίες και τις επιστολές, κατάλαβε πόσο σημαντικός και ανεκτίμητος ήταν ο θησαυρός που βρήκε. Όλη η ιστορία της οικογένειάς της ξεδιπλωνόταν μπροστά της. Και πρόσθεσε κι αυτή μία φωτογραφία της και το αγαπημένο της βιβλίο γράφοντας καλλιγραφικά το ονοματεπώνυμό της και την ημερομηνία που βρήκε τον θησαυρό. Το κυνήγι του θησαυρού ήταν πλέον έτοιμο να ξεκινήσει και πάλι με την κόρη της που θα ερχόταν σε λίγους μήνες στον κόσμο.
[24]
Μέλη Μίχα
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[25]
Πέτα Αν πιστεύεις ότι ζεις ελεύθερος, συνέχισε να ζεις μέσα στην πλάνη. Είναι ωραίο συναίσθημα να διατηρείς μια αισιοδοξία στηριγμένη στην ηλιθιότητα και στο ψεύδος. Αν πάλι πιστεύεις ότι δεν ζεις ελεύθερος, είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό αλλά σε καλό δρόμο. Υπάρχει ακόμη η ελπίδα να ζήσεις κάποτε ως τέτοιος. Απόφευγε τα κάγκελα και τις σκιές τους που θυμίζουν φυλακή και ψεύτικη ασφάλεια, παρατήρησε τη δυναμική κίνηση των κυμάτων, άνοιξε τα φτερά σου στο μήκος που μπορούν να φτάσουν και πέτα, όσο πιο ψηλά μπορείς. Πέτα μα ποτέ μην πετάς τις ιδέες σου.
[26]
Διάνα Σεϊτανίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[27]
Αποστολή ολοκληρώθηκε Ήταν η τρίτη φορά αυτής της εβδομάδας που τα δάχτυλά της χάιδευαν τρυφερά τα ανάγλυφα καλλιγραφικά γράμματα του γυαλιστερού εξωφύλλου. Σαν να ακολουθούσε προσεκτικά ένα ιδιότυπο τελετουργικό, ξεφύλλισε τις σελίδες προσπαθώντας να απομονώσει λέξεις και φράσεις. Τη γοήτευε από μικρή αυτό το παιχνίδι, αναζητώντας διαρκώς έναν τρόπο να διαβάσει όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Τώρα πια, κοντά στα είκοσί της, αποδέχθηκε με κάποια θλίψη ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό αλλά διατηρήθηκε η επιθυμία της για το παιχνίδι αυτό. Σαν να ήθελε να ξεκουραστεί, έριχνε συνεχώς ματιές γύρω της. Δεν ήθελε να συγκεντρώσει περίεργα βλέμματα ούτε και να κινήσει υποψίες για τους κτύπους της καρδιάς της που συνεχώς μεγάλωναν. Τελικά το συναίσθημα υπόταξε τη λογική, ταπεινώνοντάς τη για την υπεροψία της. Τα γρήγορα βήματά της επιβεβαίωναν ότι η αποστολή που σχεδίαζε από καιρό είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. Ήταν η πρώτη φορά που έκλεβε βιβλίο.
[28]
Γιώτα Τριανταφυλλίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[29]
Κανείς Πλάι στο κύμα. Έτσι κάναμε τα όνειρά μας. Εσύ μεγαλόφωνα κι εγώ σιωπηλά και αθόρυβα, μην τυχόν σε τρομάξω και φύγεις μακριά. Μου έδειχνες την Ιθάκη σου, ενώ εγώ βρισκόμουν ήδη εκεί αφού ήμουν μαζί σου. Ούτε η βάρκα που τιμώρησε το κύμα εξορίζοντάς τη στην παραλία, δεν συγκράτησε τον ενθουσιασμό σου για το ταξίδι σου. Κι έφυγες, έχοντας αποσκευές με όνειρα υπέρβαρα και λέξεις μπερδεμένες. Χάθηκες σε μια μάταιη αναζήτηση. Και όταν σε έψαξα, δεν ήσουν πουθενά. Τη θύμησή σου μονάχα άφησες πίσω και τις γραπτές σου εξομολογήσεις που έκρυβαν τη μανία σου για το καλύτερο, το οποίο δεν βρήκε κανένας μέχρι τώρα.
[30]
Απόστολος Τσομπανόπουλος
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[31]
Εξόριστοι Κυλούσαν όμορφα οι μέρες στο νησί κι ας ήταν μόνοι τους με τα βιβλία. Τίποτα άλλο δεν ήθελαν. Ήταν ευτυχισμένοι, χαρούμενοι. Και ανταλλαγές έκαναν με τους εμπόρους και την κοινή τους βιβλιοθήκη εμπλούτιζαν με νέους τίτλους. Μια απορία μονάχα είχαν… Χαρούμενοι ήταν και οι απέναντι, κι ακόμη πιο χαρούμενοι κάθε φορά που αντίκριζαν το νησί. Αισθάνονταν τυχεροί που δεν βρίσκονταν εκεί ανάμεσα σε ανθρώπους που διαβάζουν! Ανεξέλεγκτοι, ατίθασοι, χωρίς πειθαρχία όσοι αρέσκονται να γνωρίζουν άλλες ζωές και να ακολουθούν μονοπάτια σκέψης άλλων. Τι να τους κάνουν αυτούς στη μικρή τους κοινωνία; Πηγή όλων των κακών τους θεωρούσαν, γι’ αυτό και τους εξόριζαν αμέσως μόλις έβγαινε η «διάγνωσις». Ασθενείς αυτοί που έφευγαν και υγιείς αυτοί που έμεναν εκεί, γρανάζια μιας μηχανής ασταμάτητης που ζητούσε πάντα κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο. Και οι κάτοικοι του νησιού μια απορία μονάχα είχαν… «Ποιοι ήταν οι εξόριστοι; Αυτοί ή οι άλλοι απέναντι;»
[32]
Αναστάσιος Βογιατζίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[33]
Μοίρα Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά όταν άλλοι σε οδηγούν σε μονοπάτια που ποτέ μόνος σου δεν θα ακολουθούσες. Και βαδίζεις σ’ αυτά γιατί μόνο αυτό θέλουν τα χέρια που σε πλάθουν και σε σπρώχνουν σ’ όλο και πιο μαύρες σκιές, σε πράξεις ανήθικες και φρικτά εγκλήματα. Μπορεί να έχω κάνει αρκετά για τα οποία μόνο ένας παράφρονας θα υπερηφανευόταν. Όμως θυμάμαι ακόμη το πρώτο βήμα στον δρόμο της μη επιστροφής. Ήταν ένας θάνατος που ακολούθησε τον βιασμό. Αυτός. Πάντα παρών να επιβεβαιώνει τον θνητό προορισμό. Μη με ρωτάς αν λυγίζω. Τσακίζομαι. Θέλω να σκίσω τις σάρκες μου μήπως βρει τρόπο και ελευθερωθεί η αβάσταχτη ψυχή μου. Όμως αυτή τη μοίρα μού όρισαν: και μέσα από τη ζοφερή, μοναχική μου ύπαρξη να αναδεικνύεται το καλό.
[34]
Χάρης Ιωαννίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[35]
Εμείς Πάντα υπήρχε ένα κενό ανάμεσά μας, κάτι σαν πράσινη γραμμή. Φρόντιζες να μου το υπενθυμίζεις μάλιστα κάθε φορά που προσπαθούσα να βρω τρόπο για να σε βοηθήσω, να μοιραστώ μαζί σου την παγερή μοναξιά που ένιωθες. Είχες βρει καταφύγιο στα βιβλία. Απογοητεύτηκα. Ακόμη μεγαλύτερο το κενό που ήρθε να λιγοστέψει τον χρόνο σου για μένα, για μας. Δεν άργησα να παραιτηθώ από την προσπάθεια και απομακρύνθηκα κι εγώ όχι όμως πριν δοκιμάσω για μία τελευταία φορά. Και διάβαζες, όλο διάβαζες. Αγαπημένος σου είχε γίνει πλέον ο συγγραφέας με το ψευδώνυμο «Υάκινθος», τα βιβλία του οποίου σου πρόσφερα ως δώρο με τα αγαπημένα σου λουλούδια. Σου άρεσε τόσο πολύ η γραφή του, οι εικόνες που δημιουργούσε, ο χειμαρρώδης, ασυγκράτητος λόγος του. Χωρίς επιτηδεύσεις και διάθεση εντυπωσιασμού, έτσι όπως σου άρεσε να είναι και η ζωή. Το θυμάμαι καλά αυτό. Όπως θυμάμαι και την ημέρα που βρήκες το τελευταίο μου χειρόγραφο με το ψευδώνυμο «Υάκινθος», έτοιμο για αποστολή στον εκδότη.
[36]
Μαρία Καλογιώργη
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[37]
Λύτρωση Είναι δύσκολο να ορίζεις τη μοίρα άλλων ανθρώπων κι ίσως να μην έχεις και το δικαίωμα αλλά αυτό ακριβώς έκαναν οι δυο φιγούρες που περπατούσαν με βήματα βιαστικά αλλά σταθερά στο στενό σοκάκι. Ανταλλάσοντας μονάχα ανάσες. Η βραδιά αυτή έδινε τέλος σε πρόβες ατελείωτες που έκανε το μυαλό τους μήνες τώρα. Πλέον η αυλαία είχε πέσει και χειροκροτούσαν οι ίδιοι για την ερμηνεία τους. Για τελευταία φορά πριν αποσυρθούν στα παρασκήνια, έκαναν μια βαθιά υπόκλιση γυρίζοντας πίσω. Το βλέμμα τους αντίκρισε κάτω από το ξεθωριασμένο χρώμα της λυχνίας, την κόκκινη γυαλιστερή γραμμή και το βιβλίο που είχε πάντα μαζί του. Στις τελευταίες του σελίδες διατηρούσε τα ονόματα όλων όσων είχε δανείσει χρήματα με το αζημίωτο, οδηγώντας πλήθος ανθρώπων στη θέση που βρισκόταν ο ίδιος τώρα, στα μέρη του θανάτου.
[38]
Δημήτριος Κανελλόπουλος
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[39]
Φλας Βουβός και αθόρυβος, μόνος και απομονωμένος. Έτσι γέμιζε τις αναρίθμητες άδειες σελίδες που περνούσαν από τα χέρια του. Κι όσο γέμιζαν αυτές, άδειαζε το μυαλό του. Κι όσο πολλαπλασιάζονταν, η μοναξιά του περιοριζόταν. Οι ήρωες του κρατούσαν μια γλυκιά συντροφιά που την είχε τόσο πολύ ανάγκη. Ώσπου αυτοί συνέχισαν να υπάρχουν στο κενό που άφησε η ύπαρξή του. Τα φλας τον έκριναν ερήμην του, όπως συμβαίνει πάντα με τους λογοτέχνες, στερώντας τους, ενδεχομένως, το δικαίωμα της έφεσης.
[40]
Μέλη Μίχα
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[41]
Δίχτυα Όλη μέρα εκεί, να ασχολείται με τα δίχτυα, να τον ψήνει ο ήλιος και να φλέγεται από την επιθυμία να τα μπαλώσει όλα, να είναι έτοιμα για μια ακόμη μάχη. Το μόνο όπλο που είχε μαζί με μια αστείρευτη υπομονή. Το πάθος του για το ψάρεμα δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του. Από μικρός του άρεσε πολύ και φρόντισε για όλα τα απαραίτητα σύνεργα. Ο ήλιος λιγόστευε τη δύναμή του όταν έβαλε πλώρη για το αγαπημένο του μέρος. Κι εκεί έριξε τα δίχτυα. Και περίμενε, περίμενε. Μάζευε τα δίχτυα και μαζί ιστορίες που ήθελαν να γίνουν παραμύθια. Κι άφηνε ξανά τα δίχτυα και συναντούσε ήρωες που ήθελαν να αφηγηθούν τις περιπέτειές τους. Και όλο και περισσότερες λέξεις έβγαιναν στην επιφάνεια. Και τις άσχημες, τις άφηνε πάλι στο νερό. Ήταν πολύ νωρίς ακόμη γι’ αυτές.
[42]
Διάνα Σεϊτανίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[43]
Κάτοπτρο Τι δύναμη να έχει άραγε μία σταγόνα; Καμία, όπως άλλωστε κι ό,τι λειτουργεί ως μονάδα. Πολλές μαζί όμως κατορθώνουν πολλά: ακόμη και να δημιουργήσουν ένα κάτοπτρο. Και είναι ωραία να παρατηρείς τις εικόνες που εμφανίζονται σ’ αυτό. Καθώς προχωράς γύρω του, μπορείς να δεις τα ίδια περιεχόμενα από διαφορετική οπτική, οδηγώντας τη σκέψη σε νέα σχήματα, σε νέα μορφή. Τίποτα άλλωστε δεν μένει σταθερό και αναλλοίωτο, ούτε το ίδιο το υγρό κάτοπτρο καθώς σβήνει με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. Κάπως έτσι λειτουργούν και τα κείμενα των βιβλίων. Διαμορφώνουν τη δική τους πραγματικότητα. Τι θλίψη όμως αν τα κάτοπτρά τους σβήσουν μην αντέχοντας έστω και τόσο δα στον χρόνο.
[44]
Γιώτα Τριανταφυλλίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[45]
Μανούχ Η Μανούχ2 μπορεί να μην ήξερε να διαβάσει κανένα παραμύθι αλλά η ζωή της ήταν ένα τέτοιο, αρκετά πιο περιπετειώδες και με περισσότερα εμπόδια και ανατροπές. Όλη τη μέρα παιχνίδι και βλέμματα αποστροφής από όσους δεν ανήκαν στη φυλή της. Μα, τίποτα δεν μπορούσε να κρύψει το φωτεινό της χαμόγελο. Έτσι είχε μάθει. Κι είχε μια δύναμη που σπάνια τη συναντούσες πλέον στην εποχή του πανίσχυρου διαδικτύου και της αδύναμης ψυχής. Και η περιπέτειά της συνεχιζόταν πλάι σε σκουπίδια αυτή τη φορά να της φέρνουν στα χέρια ένα βιβλίο. Το εξετάζει προσεκτικά, το μυρίζει ξεφυλλίζοντάς το και δοκιμάζει τη γεύση του εξωφύλλου. Το αφήνει απογοητευμένη και συνεχίζει την αναζήτηση που μοιάζει με παιχνίδι.
2
σημαίνει άνθρωπος στη γλώσσα των Ρομά
[46]
Αναστάσιος Βογιατζίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[47]
Ο δικός του δρόμος Δεν είχα ξαναγνωρίσει κάποιον με την περίεργη αντίληψη πως τα βιβλία είναι φράγματα που εμποδίζουν όσους καταπιάνονται με αυτά να στερούνται ένα σωρό πράγματα. Αυτός τον χρόνο και την ενέργειά του τα φύλαγε πάντα με προσοχή, μην του σωθούνε και αλίμονο αν θα τα ξανάβρισκε μετά. Μια ζωή πιστός στην αντίληψή του, χωρίς την παραμικρή απόκλιση. Είχε δημιουργήσει έτσι έναν μονόδρομο και βάδιζε σ’ αυτόν πάντοτε μακριά από τις απολαύσεις της ανάγνωσης. Δεν άργησε να φθάσει στο τέλος του μονόδρομου. Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με μια θάλασσα, βαθιά και επικίνδυνη, κι είχε μάθει να βαδίζει μονάχα σε δρόμο, ποτέ σε θάλασσα. Δεν μπορούσε να πλησιάσει τα φώτα που τον καλούσαν από την απέναντι όχθη κι ας είχε άπλετο χρόνο και αστείρευτη ενέργεια. Του έλειπε το πιο σημαντικό: άλλοι δρόμοι για να δοκιμάσει ένα διαφορετικό πέρασμα.
[48]
Χάρης Ιωαννίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[49]
Η φλόγα Κάθε καλοκαίρι ακολουθούσε την ίδια πορεία προς την παραλία, με ρυθμό αργό και βήμα σταθερό. Στην άμμο ακουμπούσε τις έγνοιες του και στη θάλασσα καθάριζε την ψυχή του. Και κάθε που αντίκριζε τον ήλιο με μάτια μισόκλειστα, πονεμένα από την καθαρή λάμψη του, μονολογούσε: «Κάποτε θ’ ανάψω με την αχτίδα σου το τσιγάρο μου». Τα χρόνια κυλούσαν… Η άμμος αδυνατούσε να σηκώσει τις έγνοιες του ανθρώπου και η θάλασσα είχε χάσει πλέον την εξαγνιστική της δύναμη. Αυτός βρήκε τότε ένα άλλο έδαφος και μια άλλη θάλασσα, πιο καθαρή, πιο απέραντη, μα με τον ίδιο ήλιο να τον συντροφεύει. «Κάποτε θ’ ανάψω με την αχτίδα σου το τσιγάρο μου» έλεγε και το πέτυχε. Έγινε συγγραφέας.
[50]
Μαρία Καλογιώργη
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[51]
Μέσα Δεν χρειάστηκε να αφιερώσει περισσότερο από τον χρόνο του για να επιλέξει ανάμεσα στα βιβλία που τον περίμεναν. Άλλωστε το εξώφυλλο αυτού που κρατούσε ξεπερνούσε όλα τα υπόλοιπα σε τυπογραφικές και καλλιτεχνικές υπερβολές. Σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητο, τραβώντας επάνω του όλο και περισσότερα ζεύγη ματιών που συναντούσε. Τα μάτια όμως αυτά θα απογοητεύονταν μόλις περνούσαν ανάμεσα από τις λέξεις που κρύβονταν σ’ αυτό το βιβλίο. Τα περίμενε μια δύσκολη κατάβαση σε κόσμους σαθρούς και ανάξιους, σε μια φαντασία στείρα και παρωχημένη, χωρίς ίχνος οξυγόνου. Έκλεισε το βιβλίο πριν το ολοκληρώσει και υποσχέθηκε στον εαυτό του να σταματήσει να κρίνει βιβλία και ανθρώπους από το εξώφυλλο.
[52]
Δημήτριος Κανελλόπουλος
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[53]
Πλαίσιο Κάθε επιλογή έχει μια δυσκολία. Τι να κρατήσεις, τι να περιορίσεις, τι να περιγράψεις χωρίς να προδώσεις τα όρια που έχεις επιλέξει αυθαίρετα; Και προσπαθείς να μη βγεις ο ίδιος από το κάδρο που έχεις φτιάξει. Αλλάζεις την οπτική σου κι ένα νέο έρχεται να προστεθεί στην οθόνη της μηχανής που κρατάς. Και ξεπηδάει μια άλλη ιστορία που ήταν εκεί, δίπλα στην πρώτη. Βρίσκεσαι σε μια μοναχική διαμάχη σχετικά με το τι θα αφήσεις εκτός· ο καημός του συγγραφέα και ο θυμός του αναγνώστη: τα στενά όρια του πλαισίου μέσα στα οποία καλείται να αναπτυχθεί η ιστορία. Η απόφαση όμως έχει πλέον παρθεί: αυτό, από εκεί μέχρι εκεί. Τέλος.
[54]
Μέλη Μίχα
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[55]
Καθίστε παρακαλώ «Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα της αφεντιάς σας». Με τη φράση αυτή ξεκινούσε πάντα η ιστορία που έβγαινε από τα χείλη του αφηγητή. Κι εμείς μαγεμένοι στα πόδια του περιμέναμε ν’ ανεβούμε στο μαγικό χαλί και να πετάξουμε μακριά, να συναντήσουμε τους ήρωες για τους οποίους ακούγαμε. Και η φωνή του να μας κρατάει από το χέρι και να μας παρασύρει στη δίνη της φαντασίας. Και η καρέκλα στην οποία καθόταν έπαιρνε στο μυαλό μας μορφή θρόνου, αντάξια της γοητείας του. Τι να απέγινε άραγε η καρέκλα εκείνη; Ποιος να ήταν ο διάδοχος; Υπάρχει ακόμη ή θυσιάστηκε για να ζεστάνει ψυχρές καρδιές; Τις σκέψεις μου διακόπτει η φωνή του γιού μου: «Κάθισε παππού, πες μου ένα παραμύθι!» Και όπως ο αφηγητής εκείνος, ολοκληρώνω κι εγώ τις ιστορίες μου με την ίδια φράση: «Ψέματα ή αλήθεια, έτσι λένε τα παραμύθια».
[56]
Διάνα Σεϊτανίδου
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[57]
Το παράπονο Μπορεί οι γείτονές του ν’ άλλαζαν συχνά αλλά αυτό εκεί, σταθερό και αμετακίνητο, σαν να το είχαν κολλήσει πάνω στο ξύλινο περβάζι. Κι όλο παραπονιόταν για την κακή του τύχη και για τη χαμένη του ζωή, πάντα εκεί, να δέχεται απλώς τα βλέμματα των περαστικών από διάφορα μέρη του κόσμου, μα ποτέ το χάιδεμά τους. Σ’ αυτή τη μακρά περίοδο αναμονής, γνώρισε πολλούς γείτονες, μα όλοι έφευγαν, ταξίδευαν, γνώριζαν άλλα μέρη, έμπαιναν σε αποσκευές και τσάντες μακρινές, πολύ πιο μακρινές απ’ όσο και το ίδιο μπορούσε να φανταστεί. Και κάθε μέρα που ξεκινούσε στο στενό δρομάκι, ίδια παρέμενε η επιθυμία του: να ζήσει ελεύθερο ανάμεσα σε χέρια αναγνωστών. Μέχρι που ένα χέρι το άγγιξε, προσφέροντάς του την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που πάντα αποζητούσε.
[58]
Χάρης Ιωαννίδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[59]
Η κλήση Ούτε κι ο ίδιος γνώριζε σε ποιο νούμερο είχε φθάσει στη λίστα των άγνωστων συνομιλητών μέσω της τηλεφωνικής γραμμής που φιλοξενούσε ο θάλαμος στον πέτρινο τοίχο. Θα μπορούσε, χωρίς υπερβολή, να χαρακτηριστεί και ως δεύτερο σπίτι του αφού περνούσε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του χρόνου του εκεί. Μοναδική του συντροφιά ένα τετράδιο δίχως γραμμές, ένα στυλό με μύτη μέτριας γραφής και ο συνένοχός του, η κάρτα με τις μονάδες, το εισιτήριο για την περιπέτεια της συνομιλίας με φωνές που ηχούσαν για πρώτη φορά στα αυτιά του. Δεν ήταν όλες τους πρόθυμες να απαντήσουν αλλά οι ελάχιστες από αυτές ανταποκρίνονταν με συγκρατημένη προθυμία, ίσως με αμφιλεγόμενη δυσπιστία ή και περιέργεια, κινητήριο δύναμη για ένα ικανό πλήθος θνητών. Μα ήταν τόσο εύγλωττες που κάλυπταν όλες τις χαμένες φωνές και εξόπλιζαν με θάρρος τον υπαίτιο αυτού του παιχνιδιού. Απαντούσαν στις ερωτήσεις του με ειλικρίνεια, ξεπερνώντας τους δισταγμούς και τους τύπους. Έτσι έφτιαχνε τους ήρωες των μυθιστορημάτων του, όσο πιο ανθρώπινους και αληθινούς μπορούσε.
[60]
Χρήστος Ζαφειριάδης
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[61]
Το δέντρο με τη μεγάλη σκιά και τα αμέτρητα κλαδιά Περπατούσε σκεφτικός για χρόνια, ένας περιπλανώμενος ναυαγός δίχως σκιά, καθώς το φως δεν είχε το θάρρος να αποτυπώσει τα βάσανα και τις έγνοιες που χαμήλωναν καθημερινά το βλέμμα του. Ώσπου το κουρασμένο και αργό του βήμα τον οδήγησε μπροστά από το δέντρο με τη μεγάλη σκιά και τα αμέτρητα κλαδιά. Οι ψίθυροι των φύλλων και ο χορός των κλαδιών ήταν η αφορμή για να σηκώσει για πρώτη φορά το βλέμμα. Και τότε άκουσε καθαρά τις λέξεις να παίζουν με τον αέρα, μια συνομιλία συναισθημάτων ευτυχίας και χαράς. Κι ο άνεμος έφερνε κι άλλες λέξεις από δέντρα μακρινά, λέξεις με αρμονία και εύθυμο ρυθμό. Και πήραν μακριά τα δεσμά του ανθρώπου και φώτισαν και πάλι το λησμονημένο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Το συγκεκριμένο διήγημα βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτά που διακρίθηκαν στο πλαίσιο του λογοτεχνικού διαγωνισμού «120 λέξεις συναντούν την εικόνα τους» που συνδιοργάνωσαν οι 120 λέξεις, το Θεατρικό Εργαστήρι Κουίντα και ο Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας.
[62]
240’’ για το βιβλίο
Ο Αναστάσιος Βογιατζίδης γεννήθηκε το 1987 στην Καβάλα, όπου και μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης ως φιλόλογος της ελληνικής. Μετεκπαιδεύτηκε και επιμορφώθηκε στον κλάδο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ολοκληρώνοντας μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη Ρώμη της Ιταλίας. Μιλάει την αγγλική και ιταλική γλώσσα και γνωρίζει το σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών (Braille). Στο παρελθόν έχει δουλέψει ως αναπληρωτής καθηγητής σε τμήματα ένταξης μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ικανότητες. Όντας ο ίδιος άτομο με αναπηρία, αθεράπευτα ρομαντικός και πολυάσχολος ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία θέλοντας να ομορφύνει τον κόσμο μέσα από τη δική του οπτική γωνία. Έχει υπάρξει συντελεστής σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και σε συνεργασία με τις εκδόσεις Σαΐτα έχει πραγματοποιήσει δύο φωτογραφικές εκθέσεις. Στον ελέυθερό του χρόνο διαβάζει αμέτρητες ώρες ενώ παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλλευ. Παράλληλα ασχολείται με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό παίρνοντας μέρος σε επίσημους αγώνες ταχύτητας και λατρεύει να ταξίδεύει θέλοντας να γεμίσει το βιβλίο της ζωής του με όσες περισσότερες σελίδες μπορεί. E-mail: anastasios_vogia@hotmail.com
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[63]
Ο Χάρης Ιωαννίδης γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1987 στο Μαρούσι Αττικής, στην Αθήνα. Η ενασχόλησή του με τις τέχνες ξεκινά από την ηλικία των 5 με την παραδοσιακή μουσική του Πόντου. Έχοντας οικογενειακές ρίζες, η Ποντιακή μουσική του δίνει ένα έναυσμα να ασχοληθεί με τη μουσική γενικότερα και να φοιτήσει στο Πειραματικό Μουσικό Γυμνάσιο & Λύκειο Παλλήνης. Επηρεασμένος από ποικίλα είδη μουσικής (όπως Rock, Blues, έντεχνη, παραδοσιακή αλλά και ρεμπέτικη), απόκτησε μια διαφορετική οπτική για τις τέχνες γενικότερα. Στην ηλικία των 19 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων, μηχανογραφημένη λογιστική και Marketing. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με τη φωτογραφία. Τα επερχόμενα ταξίδια σε πόλεις της Ευρώπης έμελλαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην ιδιοσυγκρασία του και κατ’ επέκταση στη νέα του ενασχόληση. Πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα έχοντας αποκτήσει οικογένεια και αφιερώνοντας πάντα χρόνο στον κόσμο των τεχνών. E-mail: ioannides_harry@hotmail.com
[64]
240’’ για το βιβλίο
Η Μαρία Καλογιώργη γεννήθηκε στην Καβάλα το 1984, έχει σπουδάσει οικονομικά, και ασχολείται με το επάγγελμα του οικονομολόγου. Ξεκίνησε τη φωτογραφία το 2003, κάτι το όποιο εξελίχθηκε σε μεγάλη της αγάπη. Έχει συμμετέχει ως φωτογράφος σε εκδόσεις βιβλίων, σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας, καθώς επίσης έχει διακριθεί σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς. Λατρεύει τα ταξίδια και δε χάνει πότε ευκαιρία να φεύγει για καινούργιους προορισμούς. Τα τελευταία χρόνια αποτυπώνει τις εντυπώσεις της από τις φωτογραφικές της περιπέτειες στην ιστοσελίδα της. web page: www.Kalogiorgi.com e-mail: kalogiorgi@gmail.com fb: Kalogiorgi Maria
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[65]
Ο Δημήτριος Β. Κανελλόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα όπου ολοκλήρωσε τις μαθητικές του σπουδές στο Β΄ Γυμνάσιο Αρένων το 1973. Σπούδασε στην Μεγάλη Βρετανία όπου το 1978 αποφοίτησε από τη σχολή Αεροναυπηγών Μηχανικών του Παν/μίου Μάντσεστερ. Ακολούθησε ερευνητική εργασία στον τομέα της ρευστομηχανικής και διδακτορικό δίπλωμα το 1982. Υπήρξε καθηγητής του ΤΕΙ Πειραιά όπου δίδαξε Μηχανική Ρευστών και Ήπιες Μορφές Ενέργειας. Το 1985 προσελήφθη στη ΔΕΗ όπου εργάστηκε ως μελετητής μηχανικός σε θέματα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Σήμερα είναι Διευθυντής στη ΔΕΗ-Ανανεώσιμες Α.Ε. Το βιβλίο του με θέμα την Αιολική Ενέργεια εκδόθηκε το 2008 από τον Εκδοτικό Όμιλο ΙΩΝ. Το παραμύθι του «Ο Κανελής γνωρίζει την Αθήνα» εκδόθηκε το 2013 από τις εκδόσεις ΣΑΙΤΑ. Αγαπά τη φωτογραφία και δεν χάνει ευκαιρία να αποτυπώνει ηλεκτρονικά τον κόσμο στο φωτογραφικό του blog. E-mail: dkholargos@gmail.com Photo-blog: dimitrios.aminus3.com/portfolio/
[66]
240’’ για το βιβλίο
Η Μέλη Μίχα γεννήθηκε στην Καβάλα το 1988. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών Ιωαννίνων. Η πρώτη της επαφή με τη φωτογραφία ήταν το 2012 μέσα από το 24ο σεμινάριο φωτογραφίας για αρχάριους του Φωτογραφικού Ομίλου Καβάλας. Έκτοτε παρέμεινε στο Φωτογραφικό Όμιλο ως μέλος και εξακολουθεί να ασχολείται με τη φωτογραφία ερασιτεχνικά μέχρι και σήμερα. Είναι ενεργό μέλος στην Ομάδα Μελέτης, Διατήρησης και Διάδοσης του Λαϊκού Παραμυθιού και Παιχνιδιού «Οι Παραμυθάδες» καθώς επίσης μέλος στη Νεολαία Εθελοντισμού και Ανάπτυξης Καβάλας. E-mail: meli.mi@hotmail.com
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[67]
Η Διάνα Σεϊτανίδου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1995 και σπουδάζει Ψυχολογία στο Α.Π.Θ. Για δύο χρόνια ήταν στη θεατρική ομάδα «Θεατρικά Μηχανάκια» (2009-2011) κι έχει συμμετάσχει στη θεατρική παράσταση «Αγαπητέ Θεέ» το 2009. Επίσης έχει υπάρξει εθελόντρια στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου 2013-2014, στο φεστιβάλ Wood Water Wild 2014 καθώς και στο 1ο Ειδικό Δημοτικό Θεσσαλονίκης (2013-2014), όπως και στον Σύλλογο Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία Θεσσαλονίκης (Σ.Ο.Ψ.Υ.) (2014). Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία εδώ και 4 χρόνια φωτογραφίζοντας αρχικά υλικό για σχολικές δραστηριότητες και αργότερα παραστάσεις και συναυλίες τόσο στην Καβάλα όσο και στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το διάστημα θα τη συναντήσετε στο θεατρικό εργαστήρι «ΘΕΣΠΙΣ» στη Θεσσαλονίκη όπου φοιτά στο πρώτο έτος. E-mail: diana.seitanidou@gmail.com FB: Διάνα Σεϊτανίδου
[68]
240’’ για το βιβλίο
Η Γιώτα Τριανταφυλλίδου γεννήθηκε τον Ιουλίο του 1989 στην Καβάλα. Είναι απόφοιτη του Τμήματος ΙστορίαςΑρχαιολογίας, της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ζει και εργάζεται στην Καβάλα και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και έχει πάρει μέρος σε 2 ομαδικές εκθέσεις. Τα τελευταία δυο χρόνια είναι μέλος του Φωτογραφικού Ομίλου Καβάλας. e-mail: pantriantafillidou@hotmail.com
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[69]
Ο Απόστολος Τσομπανόπουλος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός κατ’ επάγγελμα και εκπαιδευτικός κατά καιρούς. Αγαπάει τον ελληνικό κινηματογράφο καθ’ έξιν και τη φωτογραφία κατά τύχη. Ιστοσελίδα: http://aptlogs.com
[70]
240’’ για το βιβλίο
240’’ Ηρακλής Λαμπαδαρίου
[71]
Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!
[72]
240’’ για το βιβλίο
240 δευτερόλεπτα ή 4 λεπτά. Αυτός είναι ο χρόνος που διαχωρίζει τον εγκεφαλικό θάνατο. Μεταφορικά μιλώντας, έναν θάνατο που μπορεί να προέλθει και από την αποστροφή για την ανάγνωση και την απουσία του βιβλίου γενικότερα στη ζωή μας. 24 διηγήματα με κεντρικό τους θέμα την αξία της Λογοτεχνίας και την απόλαυση της ανάγνωσης δημιουργούνται μέσα από αναμνήσεις του φωτογραφικού φακού εννέα φωτογράφων, παλεύοντας να συνυπάρξουν πλάι στη δύναμη της εικόνας.
ISBN: 978-618-5147-32-7