σελ. 3
15νθήμερο αδέσμευτο ενημερωτικό έντυπο
Παραίτηση Παπαδήμου από σύμβουλος του Παπανδρέου
Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε
M
ία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει, ήδη, επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη, με διαφορετική αμφίεση - σε διαφορετικό σκηνικό. Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων. Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη, που άνηκε στο βασιλιά, δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν. Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρόμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής. Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους, χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους «έμπαζαν» από παντού. Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι, ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες, άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά, καλοταϊσμένα άλογα. Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα, επέβαλε έκτακτους φόρους, τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του, χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε, υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή. Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης, περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδιζαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων. Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους. Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια
και τα ένστικτα των ανθρώπων, αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους. Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση, χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων. Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους. Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών». Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα, ίσα-ίσα για να επιβιώνουν. Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρόμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής. Οι άρρωστοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα, αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς. Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα, με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους, ενώ οι «άνθρωποιαγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι. Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρή-
ματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους, τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει, υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή. Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα, προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης, πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων συμπολιτών τους. Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους. Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων, αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους. Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση, χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούν με τους φόρους των πολιτών. Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες ή και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς, για να περνούν όμορφα τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους. Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές». Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγιή. Έτσι, θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύκολα τους πολίτες, αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους. Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Έκπληξη προκαλεί το γεγονός, πως ο κ. Παπαδήμος απηλλάγη των καθηκόντων του από σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, μόλις μία ημέρα πριν ορκιστεί πρωθυπουργός! Ο κ. Παπαδήμος θεωρήθηκε ως η ιδανικότερη λύση στα μάτια των Ελλήνων, αλλά και των δανειστών μας, για να ηγηθεί της κυβέρνησης συνεργασίας. Λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην Διοικητής της Ελλάδος, Λουκάς Παπαδήμος, μέχρι και μία ημέρα πριν ορκιστεί πρωθυπουργός, εκτελούσε χρέη συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, επί θεμάτων μακροοικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής, καθώς κι επί θεμάτων που αφορούν το τραπεζικό σύστημα και τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Εν ολίγοις, ήταν ένας εκ των αρμοδίων για τη χάραξη της πολιτικής του πρώην πρωθυπουργού, σχετικά με την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Είναι προφανές, πως ο κ. Παπαδήμος απηλλάγη των καθηκόντων του, ένα μόλις εικοσιτετράωρο πριν κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Είναι, επίσης, προφανές ότι δεν πρόκειται να αλλάξει την οικονομική πολιτική που ακολουθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση, διότι απλά ήταν ένας εκ των πυλώνων της. Διότι, αν ο κ. Παπαδήμος είχε δίκιο, τότε ο τότε πρωθυπουργός είχε άδικο και θα έπρεπε ως σύμβουλος να παραιτηθεί καταγγέλλοντας τη «λάθος πολιτική». Αν ο κ. Παπανδρέου είχε δίκιο, τότε ο κ. Παπαδήμος είχε άδικο και θα έπρεπε να απολυθεί από τον τότε πρωθυπουργό. Η λύση της εξίσωσης είναι απλή. Απλώς, συμφωνούσαν σε όλα. Δείτε το ΦΕΚ με το οποίο ο κ. Παπαδήμος απαλλάσσεται των καθηκόντων του συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου, στις 10 Νοεμβριου. Σημειώνεται πως η ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης έγινε στις 11 Νοεμβρίου.
Πηγή: aristeroblog.gr
Πηγή: www.madata.gr
Τελικά ποιο ακριβώς είναι το πείραμα που έγινε στην Ελλάδα; Έχουν βάλει ένα λαό να αδειάσει τη... θάλασσα!
T
ο ερώτημα, για πολλούς μπορεί να μοιάζει ρητορικό, αφού έχουν ήδη πεισθεί από τους διάφορους οικονομολόγους ότι το πείραμα που έγινε στην Ελλάδα αφορούσε τον τρόπο διάσωσης της οικονομίας της, με το ελάχιστο δυνατό κόστος για την Ευρώπη. Να με συγχωρήσουν πολύ οι ειδικοί οικονομολόγοι και οι οικονομολογούντες, αλλά μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως μας έχουν παρουσιαστεί; Αν η Ευρώπη ήθελε να κλείσει το πρόβλημα της Ελλάδας, δε θα το έκανε άμεσα και χωρίς επικίνδυνους σχεδιασμούς; Χωρίς πειραματισμούς, που, ενδεχομένως, θα έβαζαν σε κίνδυνο οικονομίες και άλλων κρατών και θα απειλούσαν την ίδια την ύπαρξη της Ευρωζώνης; Η λύση στο πρόβλημα της μικρής οικονομίας της Ελλάδας, με το μικρό χρέος της (σε σχέση με τα χρέη των υπόλοιπων κρατών – μελών της Ε.Ε.) θα μπορούσε να δοθεί άμεσα. Χωρίς πολλές κουβέντες. Και όμως, δεν δόθηκε η απαιτούμενη λύση (η κοπή χρήματος), λόγω μη κατανόησης του μεγέθους του προβλήματος, λόγω αναξιόπιστης πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας, λόγω πιθανής συνέχισης ροπής προς τη δημιουργία ελλειμμάτων και από άλλα κράτη – μέλη. Αυτές (και άλλες πολλές) ήταν οι δικαιολογίες, οι προφάσεις, που επικαλέστηκαν και έσυραν την Ελλάδα σε ένα σχέδιο εξόντωσής, μέσα από συνεχή «λάθη», που τελικά κατόρθωσαν αυτό ακριβώς που θα μπορούσε να αποφευχθεί μέσα σε 2-3 ημέρες εκτύπωσης ευρώ! Μάλιστα, για να γίνουν πειστικότεροι οι ηγέτες (βλ. Μέρκελ και Σαρκοζί) πέταξαν και την λέξη «πείραμα», θέλοντας έτσι να δραματοποιήσουν ακόμη περισσότερο το όλο εγχείρημά τους. Είναι, άραγε, τόσο αποτυχημένοι και τόσο ανίκανοι, που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν πως από την αρχή οι αριθμοί δεν «έβγαιναν» και η κατάσταση της Ελλάδας θα δημιουργούσε (ή θα ξεσκέπαζε το ήδη υπάρχον) πρόβλημα στην ευρύτερη οικονομίας της Ευρωζώνης; Όποιος πιστεύει πως τα οικονομικά επιτελεία των ισχυρών οικονομικά κρατών της Ευρώπης (Γαλλίας και Γερμανίας) απέτυχαν να δούνε το οφθαλμοφανές, προφανώς πιστεύει και πως ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένας έξυπνος, ικανός και παντοδύναμος πρωθυπουργός…! Τι συνέβη λοιπόν; Αφού το σχέδιο δεν πήγε λάθος, αφού το πείραμα δεν απέτυχε, πώς βρεθήκαμε ως Ελλάδα (αλλά και ως Ευρώπη) στο τραγικό σημείο που βρισκόμαστε σήμερα; Δυστυχώς, για εμάς τους Έλληνες, το πείραμα δεν απέτυχε. Το πείραμα πέτυχε απολύτως έναν προς έναν όλους τους στόχους του και όπως όλα δείχνουν, είναι πολύ κοντά και στην επίτευξη εκείνου του σκοπού που το δημιούργησε. Πείραμα όντως έγινε, αλλά δεν αφορούσε την διάσωση της Ελλάδας. Το πείραμα αφορούσε την καταρράκωση της οικονομίας και της κοινωνίας της χώρας μας. Αφορούσε την σημαντική μείωση (σχεδόν κατά το ήμισυ και ίσως περισσότερο) του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών. Και το πείραμα αυτό πραγματοποιήθηκε βήμα προς βήμα με ένα συγκεκριμένο πλάνο, με εργαλεία και παρατηρητές που συγκέντρωναν στοιχεία πίεσης και αντίδρασης των πολιτών. Το ζητούμενο στο πείραμα αυτό ήταν να κατορθωθεί η απώλεια δικαιω-
μάτων από τους Έλληνες πολίτες, χωρίς όμως να υπάρξουν επαρκείς αντιδράσεις, που θα κατέστρεφαν το όλο εγχείρημα. Ουσιαστικά, το πείραμα αυτό είναι η πρακτική εφαρμογή του γνωστού πειράματος με τον βάτραχο, τον οποίο βάζουμε στο νερό και ανεβάζουμε σταδιακά την θερμοκρασία του νερού, κάνοντας τον βάτραχο να συνηθίζει σιγά σιγά σε αυτό το περιβάλλον. Όταν το νερό γίνει επικίνδυνο για τον βάτραχο, αυτός δεν μπορεί να αντιδράσει, επειδή, αν και κατανοεί τον κίνδυνο, δεν έχει πλέον τις φυσικές δυνάμεις ή τα εργαλεία για να το κάνει αυτό. Οι Έλληνες, λοιπόν, γίναμε ένα πείραμα μέτρησης αντιδράσεων στην επιβολή πολιτικών και οικονομικών μέτρων που αφαιρούν δικαιώματα και εξαναγκάζουν στην εξαθλίωση. Το πείραμα έγινε και πέτυχε απολύτως. Μόνο που κανένας δεν έχει την διάθεση να σταματήσει το πείραμα αυτό. Το πείραμα πρέπει εντέχνως να αποτύχει, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών. Ο βάτραχος (βλ. Έλληνας πολίτης) πρέπει να «βράσει», πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς, για να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους άλλους. Βέβαια, κάποιος, πολύ φυσιολογικά και λογικά, μπορεί να αναρωτηθεί: Και γιατί κάνουν αυτό το πείραμα στην Ελλάδα; Γιατί όχι σε κάποιον άλλο ευρωπαϊκό λαό; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Επειδή εδώ βρήκαν πρόθυμες πολιτικές ηγεσίες (και όχι μόνο την τραγική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου), οι οποίες συναίνεσαν στο συγκεκριμένο εγχείρημα και ψήφισαν και συνεχίζουν να ψηφίζουν νόμους (που παραβαίνουν το Σύνταγμα της χώρας) κατά των συμφερόντων και των δικαίων των πολιτών. Βλέπετε, οι χρόνιες σχέσεις του παρόντος Ελληνικού πολιτικού συστήματος με την διαπλοκή, την διαφθορά και οι εξαρτήσεις από τους ισχυρούς της Ευρώπης αλλά και πέραν αυτής, δημιούργησαν πολιτικούς πρεζόνια, που είχαν μάθει να ζούνε μόνο από την εξουσία και δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτή. Ίσως, μάλιστα, ένιωθαν (ή νιώθουν) πολύ επικίνδυνα μακριά από τους θώκους της υποτυπώδους εξουσίας που τους είχε δοθεί. Στην ίδια ακριβώς θέση βρέθηκαν και άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί αρχηγοί, οι οποίοι προφανώς ήταν πολύ μικρότεροι των περιστάσεων και σαφέστατα χωρίς ισχυρές προσωπικότητες. Έτσι, συναίνεσαν στο πείραμα της Ελλάδας, το οποίο όμως σηματοδοτούσε και την μετέπειτα μερική εφαρμογή του ίδιου πειράματος και στις δικές τους χώρες, στους δικούς τους λαούς. Και ποιος είναι αυτός που τελικά σχεδίασε το πείραμα; Και τι θέλει να αποκομίσει από όλο αυτό; Απαντώντας στο δεύτερο σκέλος, τονίζω πως το ζητούμενο δεν είναι το χρήμα. Το χρήμα είναι χαρτί και ως εκ τούτου ένα προϊόν που κατασκευάζεται και παίρνει μία ονομαστική αξία. Το χρήμα παράγεται και τυπώνεται από τις τράπεζες. Από τις μεγάλες τράπεζες. Και φυσικά, καμία χασούρα δεν θα έχουν οι τράπεζες αυτές, από οποιαδήποτε κρίση. Και δεν θα έχουν χασούρα, επειδή όποτε θέλουν, μπορούν να τυπώσουν χρήμα και να το ρίξουν στην αγορά. Οι μεγαλοτραπεζίτες σχεδίασαν το όλο «κόλπο». Και δεν το σχεδίασαν για να κερδίσουν χρήμα, αφού αυτό το έχουν ήδη ή το παράγουν οποιαδήποτε στιγμή σε οποιαδήποτε ποσότητα θελήσουν. Οι τράπεζες αποφάσισαν να αναλάβουν την εξουσία. Αυτές χρηματοδότησαν επί σειρά δεκαετιών τους πολιτικούς και τους έκαναν πρεζόνια της εξουσίας. Οι τράπεζες έριξαν το χρήμα στην
2
αγορά, γνωρίζοντας πως οποτεδήποτε θελήσουν θα μπορέσουν να εξαναγκάσουν στην επιστροφή του. Μόνο, που, ο τόκος που πρόσθεταν στο παραγόμενο χρήμα δεν είχε ποτέ αντίκρισμα. Και αυτή τη στιγμή, πιέζουν τους πάντες για να επιστραφεί το χρήμα μαζί με τον τόκο, ο οποίος δεν υπάρχει, επειδή ποτέ δεν τυπώθηκε. Έτσι, προχωρούν στην εξαγορά κρατών (βλ. Ελλάδα και Ιταλία έως τώρα…) και στην άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στους υπόλοιπους. Μίας πίεσης που μπορεί να σταματήσει ανά πάσα στιγμή, εάν οι πολιτικοί αρχηγοί αποφασίσουν να βάλουν ένα τέρμα στο αδιέξοδο, στον εκβιασμό και στο ξεπούλημα των πάντων. Μόνο, που, οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί της Ευρώπης είναι κατά πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να προστατεύσουν τους λαούς που εκπροσωπούν. Έτσι, επιτρέπουν τον βιασμό της δημοκρατίας. Έτσι μετατρέπονται (ευχαρίστως για τους ίδιους) σε φασίστες πρώτου μεγέθους και απειλούν ευθέως, όχι μόνο την οικονομία, αλλά και την αυτοκυριαρχία των Ευρωπαϊκών κρατών. Το πείραμα, λοιπόν, όντως έγινε στην Ελλάδα και πράγματι συνεχίζεται. Τόσο εδώ (είπαμε πως στόχος είναι η απόλυτη εξαθλίωση και η παραδειγματική κατάπτωση της ανυπάκουης Ελλάδας) όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για κάποιον λόγο, έχει αρχίσει να υπάρχει κάποια ανησυχία στην υλοποίηση του πειράματος. Οι εγκέφαλοι που το σχεδίασαν και που το παρακολουθούν, έχουν αυξήσει τις ταχύτητες εφαρμογής του (συνεπικουρούμενοι από τα συγγενικά κεφάλαια πέραν του Ατλαντικού) αγνοώντας υπεροπτικά τον κίνδυνο να χαλάσει η «δουλειά». Ο φόβος αυτός προήλθε την ημέρα που οι Έλληνες πολίτες κατέβηκαν από το πεζοδρόμιο, βγήκαν στον δρόμο και έστειλαν ένα σαφές μήνυμα στην εξουσία - κυβέρνηση μαριονέτα του Γιώργου Παπανδρέου. Και το μήνυμα ήταν σαφές: «Σας τελειώνουμε μέσα σε δύο ώρες, συμμορφωθείτε». Τελικά, σήμερα, αν και το πείραμα πέρασε στο επόμενο στάδιό του (βλ. κυβέρνηση Παπαδήμου), αποφασίσθηκε η μεταφορά του και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το ενδεχόμενο να αντιδράσουν τα κυρίως πειραματόζωα (βλ. Έλληνες πολίτες) στην πορεία του χρόνου και πριν «υποταχθούν» τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας στους σχεδιαστές. Και αυτό ακριβώς είναι το κομβικό σημείο που αποτελεί και την Αχίλλειο πτέρνα του όλου εγχειρήματος. Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που εμείς πρέπει να αντιδράσουμε για να ανατρέψουμε τον σχεδιασμένο επικείμενο θάνατό μας (δυστυχώς για πολλούς θα είναι και φυσικός θάνατος). Η σχεδιαζόμενη επιβολή της εξόντωσης ενός λαού προχωρά, χωρίς κανένα απολύτως εμπόδιο. Άραγε, η ερχόμενη απόλυτη εξαθλίωση θα σταθεί ικανή να ξυπνήσει όλους αυτούς που σήμερα είναι κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους και αδυνατούν να κατανοήσουν το σχέδιο και την εφαρμογή του που στοχεύει στην απόλυτη υποταγή των πολιτών; Η αρχή γίνεται στην δική μας την πατρίδα. Και είναι η μοναδική ευκαιρία να καταστραφεί αυτό το τερατούργημα στον τόπο που σχεδιάστηκε να εφαρμοστεί, στον απόλυτο βαθμό. Είτε θέλουμε να το πιστέψουμε, είτε όχι, εμείς κρατάμε τα κλειδιά της καταστροφής μας, ή της... καταστροφής εκείνων που μας αντιμετωπίζουν χειρότερα από πειραματόζωα... Κωνσταντίνος Πηγή: logioshermes.blogspot.com
B’ δεκαπενθήμερο Ιανουαρίου 2012
Δημήτρης Καζάκης για τις ΕΟΖ
Λ
αός που πιστεύει ότι είναι καλύτερο να τον κυβερνούν άλλοι, γιατί ο ίδιος είναι ανίκανος, οφείλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Οφείλει να μην έχει μέλλον, ούτε παρόν σε αυτή τη γη! Έχει ξαναγίνει στην ιστορία. Οι παλιοί φιλόσοφοι του Διαφωτισμού έλεγαν ότι τα έθνη, τα οποία δεν έχουν τρόπο να διεκδικήσουν και να θωρακίσουν την κυριαρχία τους, είναι ιστορικά ερείπια μιας αλλοτινής εποχής, που οφείλουν να εξαφανιστούν, για να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο σε νέες δυνάμεις, νέα έθνη, νέους λαούς, που έχουν το δυναμισμό να αντλήσουν και να διεκδικήσουν το μέλλον. Αυτό συμβαίνει και με τον ελληνικό λαό. Και αυτό είναι το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας. Δεκαεπτά (17) νέα χαράτσια προβλέπονται στον Νέο Προϋπολογισμό. Στο 29% αναμένεται να είναι η αύξηση φορολογίας εισοδήματος. Και ταυτόχρονα το σύνολο των δαπανών που προβλέπονται για τον Έλληνα πολίτη (υγεία, παιδεία κ.λ.π.) συρρικνώνονται με ταχύτατους ρυθμούς (πάνω από 40%), κάτι που σημαίνει ότι θα κλείσουν σχολεία, νοσοκομεία κ.λ.π. Την ίδια ώρα βεβαίως η αύξηση των δαπανών υπέρ του ΝΑΤΟ είναι 22% και η αύξηση των δαπανών εξοπλισμού είναι 66% (γιατί τα γερμανικά ναυπηγεία πρέπει να δουλέψουν!). Και πρέπει να «ξηλωθεί» και να πληρώσει ο ελληνικός λαός! Γιατί το θέμα δεν είναι να πάρουμε όπλα για να υπερασπιστούμε ή να ενισχύσουμε την άμυνα της χώρας μας. Όχι! Πρέπει να παίρνουμε όπλα για να ενισχύσουμε τις βιομηχανίες τις δικές τους ή τα ναυπηγεία τα δικά τους. Αγοράζουμε, ως κράτος, άχρηστο υλικό επειδή αυτό μας υποδεικνύουν. Είμαστε ο καταναλωτής τελευταίας ανάγκης για τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ολλανδούς και οποιονδήποτε άλλον έχει το πολιτικό πάτημα για να μας επιβάλλει συγκεκριμένες πολιτικές. Φυσικά, αυτό που θα αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα, αυτό που θα καθορίσει την συνολική διάλυση της χώρας είναι η Ειδική Οικονομική Ζώνη. Δυόμισι χιλιάδες (2.500) Ειδικές Οικονομικές Ζώνες λειτουργούν σε 120 χώρες του πλανήτη, όπου
Τί είναι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες; Τα χαράτσια που μας «έρχονται» δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές! Διαβάστε, τί ακριβώς ψηφίσανε για την χώρα μας, οι Έλληνες βουλευτές, μέσα στην Ελληνική Βουλή, την ίδια ώρα που στο Σύνταγμα γινόταν άγρια καταστολή εναντίον του λαού που είχε ξεσηκωθεί.
εργάζονται εκατομμύρια εξουθενωμένοι εργάτες. Η ελληνική κυβέρνηση, το καλοκαίρι του 2011, ψηφίζοντας τον Εφαρμοστικό Νόμο (την επόμενη μέρα μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου) επανέφερε το Φεουδαρχικό κατάλοιπο, με την ψήφιση του Δικαιώματος Επιφανείας, το οποίο είχε λήξει οριστικά, από το 1945 και μετά, με τον Νέο Αστικό Κώδικα. Η ελληνική κυβέρνηση, μας εκσυγχρόνισε, επαναφέροντας φεουδαρχικούς θεσμούς! Γιατί η ΕΟΖ, που θέλουν να εφαρμόσουν, δεν αφορά μόνο τα Δημόσια κτήματα ή τη Δημόσια περιουσία, αφορά και την Ιδιωτική περιουσία, αφού λαμβάνοντας το Δικαίωμα της Κυριότητας, θα ζητήσουν ποσοστά από το όποιο τεκμαρτό εισόδημα αντιστοιχεί στην ιδιοκτησία κάποιου. Πιο συγκεκριμένα, τί είναι η ΕΟΖ: Η ΕΟΖ (Ειδική Οικονομική Ζώνη) είναι μια ειδική κατασκευή της παγκόσμιας οικονομίας, κυρίως των πιο κερδοσκοπικών επενδυτικών κεφαλαίων. ΕΟΖ σημαίνει ότι ο λαός είναι υπό αληθινή κατοχή, με έναν επενδυτή, ο οποίος θα αποφασίζει ποιά θα είναι η τύχη του κόσμου σε αυτή την ζώνη. Τί ακριβώς συντελείται με την ΕΟΖ; Α) Δημιουργείται ένα κράτος εν κράτει μέσα στην ίδια την επικράτεια, όπου το σύνηθες Δίκαιο δεν ισχύει. Δεν ισχύει, δηλαδή, το Εθνικό Δίκαιο, ούτε το Αστικό, ούτε το Εργατικό, κανένα! Ακόμη και σε σχέση με το εξωτερικό αλλάζει το καθεστώς. Β) Το εργατικό δυναμικό που μπορεί ή θέλει να αξιοποιηθεί στα πλαίσια της ΕΟΖ, είναι στη διακριτική ευχέρεια του επενδυτή. Αυτό σημαίνει ότι είτε αξιοποιεί το προσωπικό που έχει εδώ είτε φέρνει προσωπικό έξω από την ΕΟΖ, με ειδική άδεια φυσικά (δεν μπαίνεις στην ΕΟΖ έτσι όπως μέχρι τώρα «πήγαινες στο χωριό σου» - απαιτείται ειδική άδεια, η οποία δίνεται από τις δυνάμεις κατοχής, δηλαδή τον επενδυτή). Γ) Στην περίπτωση που δεν επαρκεί το εργατικό δυναμικό που υπάρχει ήδη μέσα στην ΕΟΖ ή που μπορεί να βρεθεί σε μία άλλη χώρα, υπάρχει η δυνατότητα να εισάγει εργατικό δυναμικό δικό του. Και δεν έχει λόγο, έχει δυόμισι εκατομμύρια εξαθλιωμένους μετανάστες στη χώρα... (Γιατί υπο-
γράψαμε το Δουβλίνο 1 και 2; Εκεί θα καταλήγαμε, το ξέραμε!) Στην χώρα μας, η Πελοπόννησος είναι μία από τις τέσσερις περιοχές που ο Ρέσλερ διεκδίκησε και πήρε από την προηγούμενη κυβέρνηση (την τωρινή δηλαδή). Οι τέσσερις μεγάλες Περιφέρειες που διεκδίκησε, ως πιλοτικό πρόγραμμα ΕΟΖ, είναι: α) η Πελοπόννησος, β) η Ήπειρος, γ) η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και δ) η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου. Έρχονται και οι Φιλανδοί και οι Γάλλοι και… θέλουν και αυτοί! Οτιδήποτε υπάρχει ως οικονομικό προϊόν, στα πλαίσια της ΕΟΖ, δικαίωμα έχει ο επενδυτής. Είτε παράγεις σαν αγρότης, είτε έχεις τουριστική επιχείρηση, είτε μανάβικο, είτε ψιλικατζίδικο, δικαίωμα έχει ο επενδυτής, «μπαίνοντας» στα ακαθάριστα με 3, 5, ή 10%. Ο Καλλικράτης βοήθησε πολύ σε αυτό, γιατί οι Περιφέρειες πολύ εύκολα ιδιωτικοποιούνται, με το να είναι ημιαυτόνομες. Οι Γερμανοί είπαν το εξής : «Εφόσον τώρα δεν μπορείτε πλέον να δανειστείτε, δεν μπορείτε και να αξιοποιήσετε τα Ευρωπαϊκά κονδύλια» (τα λεγόμενα Κοινοτικά Μέσα Στήριξης). Όλοι φωνάζουν ότι δεν τα αξιοποιούμε. Δεν τα αξιοποιούμε, γιατί αυτό προϋποθέτει Δανεισμό! Για κάθε 100 Ευρώ που παίρναμε από τα Ευρωπαϊκά κονδύλια, δανειζόμασταν 400 για να τα εξοφλήσουμε και να κλείσουμε και τις τρύπες που άνοιγαν αυτά. Τώρα που δεν μπορούμε να δανειστούμε για να βάλουμε την Εθνική συμμετοχή και να καλύψουμε και τις τρύπες από τα κονδύλια αυτά, τι κάνουμε; Δεν μπορούμε να τα απορροφήσουμε, άρα έρχονται οι Γερμανοί και μας λένε : «Θα τα απορροφήσουμε εμείς για εσάς! Θα έρθουμε και θα σας αναπτύξουμε! Θα πάρουμε και τα λεφτά, ως Κεφάλαιο ανάπτυξης, αλλά θα μας δώσετε και ειδικό καθεστώς, που λέγεται Ειδική Οικονομική Ζώνη»! Αυτό είναι η ΕΟΖ. Οι πιο σοβαρές χώρες, αυτές που σέβονται τον λαό τους, αυτές που θέλησαν να αντιταχθούν ή να «ξαναψάξουνε» τη μοίρα τους, όπως για παράδειγμα η Ουκρανία, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να κλείσουν τις ΕΟΖ. Αποδείχθηκε τεράστια καταστροφή, από κάθε άποψη, χώρια το γεγονός ότι χάνεις
την Εθνική σου Κυριαρχία. Γι’ αυτό ψηφίσανε τον Εφαρμοστικό Νόμο, την επόμενη μέρα του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου! Ο Εφαρμοστικός Νόμος προβλέπει το Δικαίωμα Επιφανείας. Τί σημαίνει αυτό; Μέχρι τώρα, η ιδιοκτησία ενός ακινήτου ή μιας επιχείρησης προϋποθέτει Νομή, Κατοχή και Κυριότητα (οι νομικοί το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό). Με το Δικαίωμα Επιφανείας, πλέον, σπάει η Κυριότητα από την ιδιοκτησία. Δηλαδή, άλλος μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης και άλλος να ασκεί Κυριότητα στο αντικείμενο της ιδιοκτησίας, ειδικά αν το ακίνητο βρίσκεται εντός μιας ΕΟΖ. Γίνεται κάποιος να έχει Δικαίωμα Επικαρπίας πάνω στο οικονομικό αποτέλεσμα της δικής σας ιδιοκτησίας; Κι όμως γίνεται! Το έχω δει στην Λατινική Αμερική: Ένα τεθωρακισμένο αυτοκίνητο, μερικοί ένοπλοι κι ένας γραβατωμένος κύριος, ο οποίος έρχεται και σου λέει: «Κοίταξε να δεις… εγώ, τεκμαρτά, εκτιμώ ότι το εισόδημά σου αυτή την εποχή, είτε στο εξάμηνο είτε στο χρόνο, είναι τόσο…! Το 10% δικό μου! Δεν ξέρω τι θα κάνεις, κόψε τον λαιμό σου...» (γι’ αυτό είναι οι ένοπλοι…) Κάντε μια βόλτα προς τα Σκόπια να δείτε την ΕΟΖ. Ποιός τη φυλάει και αν μπορείτε να μπείτε! Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, φυλάσσονται από τον Επενδυτή με ένοπλους μισθοφόρους και με τεθωρακισμένα και για να εισέλθει κανείς, περνάει με πάσο και έλεγχο, γιατί εκεί δεν ισχύει το Εθνικό Δίκαιο. Ο κύριος Ρέσλερ απαίτησε και πήρε την Επιτροπεία στην ΕΟΖ, δηλαδή θα εγκατασταθεί Επίτροπος, ο οποίος θα διευθετεί τα νομικά κολλήματα με το Ελληνικό Δίκαιο και τις Ελληνικές Αρχές. Σε κάθε ΕΟΖ θα είναι ένας Επίτροπος, που με τον Περιφερειάρχη θα διευθετούν τις αντιθέσεις πάνω σε αυτά τα προβλήματα. Κι αυτά γίνονται βεβαίως... «για το καλό μας και για την ανάπτυξη του τόπου μας»! Αποσπάσματα ομιλιών Δ. Καζάκη για τις ΕΟΖ (Κόρινθος 16/11/11, Πάτρα 05/12/11) Πηγή: www.livestream.com
Γουσταρω που εχω την αυταπατη πως κατι θα αλλαξει...
Όταν η αδικία, η απληστία και η λατρεία για την καρέκλα γίνεται νόμος, η αναρχία γίνεται καμιά φορά καθήκον μας... Από μικρά παιδιά, μεγαλώσαμε με τη ρουφιανιά, την λαμογιά, την απατεωνιά και κοιτούσαμε μόνο τον κώλο μας. Ξέρω. Δεν είναι ο κώλος λέξη για άρθρο, ούτε για blog, ούτε για εφημερίδα, όμως ούτε κι αυτή που ζούμε είναι χώρα για ελεύθερους ανθρώπους. Λαμόγια πολιτικοί συνεπάγονται λαμόγια ψηφοφόρους. Και παίρνει και μένα η μπάλα. Ξέρω τι γράφω. Ξέρω επίσης πολύ καλά πως η σιωπή, αντί της διαμαρτυρίας, είναι μια αμαρτία που μας κάνει δειλούς. Το είχε πει ο Κένεντυ κάποτε. Κι αυτόν τον σκότωσαν. Τη στιγμή που μας κάνει μαθήματα ο Στέλιος ο Κούλογλου για οικονομικούς δολοφόνους στο Εκουαδόρ και στην Αργεντινή, εμείς έχουμε τους δικούς μας δολοφόνους. Να και κάτι, λοιπόν, που παράγουμε! Νταβατζήδες και μπάσταρδους ιδεολογικά πολιτικούς. Όλα από εκεί ξεκινάνε. Αυτή η χώρα είναι σκατά. Σαν κράτος βέβαια, όχι σαν πατρίδα. Μια δεξαμενή με ανθρωπάκια. Καθένας μας έχει τον παράδεισο που του αξίζει. Aν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τότε τί άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία ή και δολοφονία; Όποιος μάχεται μπορεί και να χάσει. Όποιος δε μάχεται, έχει χάσει ίσως ήδη. Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων. Χώρα μεγαλοεκδοτών είμαστε, που μας γεμίζουν τα μυαλά μας με χίλιες δυο μαλακίες και που καλά καλά δεν πληρώνουν καν το προσωπικό τους, πληρώνουν όμως τα προεκλογικά κεράσματα συγγενών τους. Χώρα πολιτικών που πληρώνουν τις συνεντεύξεις τους και αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο. Χώρα μεγαλοεργολάβων που πατάνε επί πτωμάτων και χώρα με τσιράκια των 50 ευρώ, που γίνονται φερέφωνα του κάθε πολιτικίσκου, που μια σελίδα λέξεις δεν ξέρει να γράψει. Να την γράψει σωστά δηλαδή. Να τα βράσω τα πτυχία σας. Γίνατε επιστήμονες, αλλά άνθρωποι μορφωμένοι δε θα γίνετε ποτέ. Και για αυτό πλησιάζει η στιγμή που θα σας φτύνουν στο δρόμο. Είχε πει κάτι ο Παύλος Σιδηρόπουλος: «Μες στα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω...». Δεν θέλω, ρε παιδάκι μου, να δίνουν τον λόγο σε lifestyle μαυροφορεμένα άτομα της μεσημεριανής κουτσομπολίστικης νοοτροπίας! Δεν θέλω αυτούς τους ανθρώπους να τους βλέπω
Γράφεται νερό... προφέρεται δημοκρατία… Ο δεσμός μεταξύ τους είναι άρρηκτος και καθαρός. Παράξενο εε;… Όχι! Το νερό είναι το θερμόμετρο της δημοκρατίας. Δεν υπάρχεις εσύ χωρίς αυτό και δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχεις εσύ, δεν υπάρχει η πόλη, δεν υπάρχει η χώρα, δεν υπάρχει ο πλανήτης, δεν υπάρχει ο κόσμος. Το νερό δεν μπαίνει κάτω από κανένα κόμμα παράταξη, χρώμα ή σημαία. Ανήκει και πρέπει να ανήκει πάντα στον άνθρωπο, στον άνθρωπο πολίτη και κατά προέκταση στο λαό. Λαοί χωρίς νερό, όχι μόνο πεθαίνουν, αλλά δεν τους θυμάται κανείς, γιατί δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους. Δεν παράγουν και δεν κληροδοτούν κανένα πολιτισμό. Είμαστε νερό και χρόνος. Δε θα σου κάνω ανάλυση φιλοσοφική, πολιτική θα σου κάνω. Όποιος ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή σου, εσένα, τη χώρα σου και για να μην επαναλαμβάνομαι, τα πάντα. Το νερό παράγει βεβαιότητες αλλά και φοβίες… Δεν μιλάω μόνο για το προϊόν νερό, μιλάω και για τις εγκαταστάσεις, όπως υδραγωγεία, φράγματα, λίμνες και ό,τι άλλο το φέρνει κοντά σου. Ο τρόπος που θα σε πείσουν να μη σου ανήκει το νερό είναι, όπως σε όλα, ότι το Δημόσιο δε μπορεί να το διαχειριστεί. Σε έχουν πείσει ότι Δημόσιο ίσον ανικανότητα. Η διαχείριση του Δημοσίου είναι ανίκανη και αυτό είναι μόνο θέμα πολιτικής. Γιατί; ο ιδιώτης θα είναι καλύτερος στη διαχείριση; Πότε έχει φανεί αυτό; Αυτός που θα πάρει το νερό, θα πάρει και όλα τα παραπάνω. Δηλαδή, θα σου πάρει, όχι μόνο το έδαφος, αλλά και τη διαδρομή που κάνει το νερό, πάνω και κάτω μέχρι τη βρύση σου. Φτιάξε την εικόνα λίγο στο μυαλό σου. Από πού περνάει το
νερό; Από παντού… Θα σε ψήσουν ότι θα υπάρξει ανταγωνισμός αν δοθεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτό! (μιλώντας για ανταγωνισμό υπάρχει πάντα η ατάκα της τηλεφωνίας , είναι μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία, αλλά δεν είναι του παρόντος). Λένε, λοιπόν, ότι « θα υπάρξει ανταγωνισμός και θα φτηνύνει». Οι χώρες που το δοκίμασαν, όπως η Αγγλία, η Γερμανία και σε μικρό ποσοστό η Γαλλία, σκέφτονται να το ξανακάνουν δημόσιο. Στην Αγγλία, δε, το νερό της χρονιάς το προπληρώνεις! Το νερό από μόνο του είναι μονοπώλιο της Φύσης, δεν μπαίνει σε ανταγωνισμό ούτε σε ελεύθερη αγορά. Η Φύση έχει τρία προϊόντα μονοπωλιακά, το φως, το νερό και τον αέρα. Δεν τα’ χει βγάλει σε πλειστηριασμό, δεν ψάχνει για ανταγωνιστή ούτε για συνεταίρο. Αν υπάρχει ένας κύριος λόγος ακτιβισμού, πριν προχωρήσουμε σε έννοιες πιο «σοφιστικέ», αυτός είναι το νερό. Το πρώτο άρθρο του Συντάγματος μιλάει για τον Κυρίαρχο Λαό. Δεν υπάρχει καμιά κυριαρχία και κανένας λαός, χωρίς τον έλεγχο του νερού του. Όλα τα άλλα, με αγώνες μπορούν να βρεθούν. Αν χάσεις το νερό, δεν υπάρχει τίποτα μετά που να μπορείς να διεκδικήσεις. Τα γράφω αυτά, γιατί μετά τη ΔΕΗ, έρχεται η ώρα της ΕΥΔΑΠ…. Ας βρεθούμε μια φορά προετοιμασμένοι!!! Κατά τον Αριστοτέλη, «η ευτυχία μας εξαρτάται από μας»! ΥΓ: Θα μπορούσα να γράψω για τους πολέμους που γίνονται σήμερα λόγω νερού, αλλά δε θέλω να σε κουράσω… Το θέμα μου είναι το δικό μας το νεράκι… Ν. Γκίνη Πηγή: isxeo.blog.com
3
με τη μάσκα της θλίψης. Δεν θέλω να πιάνουν στο στόμα τους τον απλό Έλληνα πολίτη, τον μεροκαματιάρη εργάτη. Δεν θέλω πολιτικά παρασκήνια. Τα θέλω όλα στο προσκήνιο και τα θέλω τώρα. Δε θέλω να βλέπω παιδιά με νέες ιδέες να καταναλώνουν τα καλύτερά τους χρόνια για να νικήσει ο Σάββας, ο Χρήστος ή ο Νίκος! Ούτε να τους βλέπω, θέλω, σε κομματικές νεολαίες που και καλά λειτουργούν δημοκρατικά, ενώ στην ουσία όλοι θέλουν να ηγηθούν πληρώνοντας 50 και 100 τσιγγάνους για να ψηφίσουν. Πώς να μην μας κοροϊδεύουν οι μεγάλοι, όταν εμείς κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, Σπύρο, Παύλο, Νίκο, Ζωή, Κική και Παναγιώτη; Θα νικήσει ούτως ή άλλως, όποιος από το λαό κριθεί ικανότερος. Δε θέλω να ακούω πια τη φράση «ό,τι πει το κόμμα». Θέλω να ακούω τη φράση «ό,τι πω εγώ στο κόμμα». Δε θέλω απλά και μόνο τον προεκλογικό σας οίκτο και ένα ποτήρι Johnie μαύρο. Θέλω να σας βλέπω 4 χρόνια στα καφενεία να μιλάτε με τον κοσμάκη, 4 χρόνια στα χωράφια με τους αγρότες, στα σχολεία με τα παιδιά. Θέλω να βλέπω δασκάλους να δημιουργούν χαρακτήρες και μελλοντικούς πολίτες. Δε θέλω άλλο ψεύτικο συνδικαλισμό και μυστικά τραπέζια σε μαγαζιά πράσινα και γαλάζια. Δε θέλω να βλέπω το δάκρυ σας, ρε καναλάρχες, να κυλάει και μετά από μια - δυο μέρες να μου λέτε: «Τι ωραία μέρα σήμερα. Ας περάσουμε στη μόδα». Κι ούτε, φυσικά, θέλω να βλέπω τα δεξιά και αριστερά (κάποτε) χέρια του δημάρχου, του βουλευτή και του νομάρχη, να τους κράζουν μόλις μάθανε πως κρίνονται ανάξιοι από τον ίδιο. Θέλω αλλαγή τώρα. Η οποία, σίγουρα, δε θα επέλθει μέσα από καθαρά κομματικούς μηχανισμούς. Οι σημερινές δικτατορίες είναι κοινοβουλευτικές. Άραγε ποιός είναι πιο δυνατός; Αυτός που βαράει ή αυτός που πονάει; Το ξύλο, πάντως, είτε σοσιαλιστικό είτε δεξιό είτε κομμουνιστικό παραμένει ξύλο. Η μελανιά, εξάλλου, στην αρχή είναι μπλε και μετά γίνεται πράσινη... Η πιστολιά δεν προλαβαίνει καν να αλλάξει χρώμα. Φοράει το μαύρο κατευθείαν. Η κάθε επανάσταση δεν συνδιαλέγεται. Απλά δείχνει πώς κάνουν διάλογο οι αδικημένοι. Ό,τι κι αν λένε οι προσκυνητές του συστήματος, εγώ γουστάρω που είμαι ταγμένος ακόμα στην ουτοπία. Είναι ο προορισμός στο δικό μου χάρτη. Γουστάρω που έχω την αυταπάτη πως κάτι θα αλλάξει. Γουστάρω και δε μετανιώνω για τίποτα. Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης Πηγή: http://olympus-news.blogspot.com