14
felieton
Trojmiejskie Fighterki Klaudia Krause-Bacia
Dziennikarka, wieloletnia redaktor magazynu W Ślizgu!, a obecnie zastępca redaktora naczelnego Prestiżu. Absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego i Antwerpskiego. Na swoim koncie ma nie tylko setki tekstów, ale i kilka publikacji naukowych. Prywatnie właścicielka i driver @Prosecco na kółkach, wielka miłośniczka Maanamu, a także alternatywnych podróży i Bałtyku.
SOPOCKA „JURNALIERE” Zawsze staram się dobierać bohaterkę, która dobrze pasuje do panującej rzeczywistości, rocznicy, pory roku albo historii związanej z danym miejscem. Tym razem przedstawię wam kobietę związaną z instytucją, o której ostatnio zrobiło się nadzwyczaj głośno - pocztą. Sezonowy listonosz w Sopocie to dla niektórych zawód marzenie! Całymi dniami przemierza malownicze uliczki, mija urokliwe kamieniczki, zna miasto jak mało kto, a w dodatku mu za to płacą… Dla nas, mieszczuchów, to nieco prozaiczne, jednak warto żebyście wiedzieli, że kiedyś, prawie 200 lat temu, właśnie trasą Sopot - Gdańsk dzielnie maszerowała sławna listonoszka, zwana żartobliwie „pocztą sopocką”. Znacie listonosza, który w swojej karierze przeszedł niemal 100 500 kilometrów pieszo? Tak, nie pomyliłam się! Obwód Ziemi ma zaledwie 40 075 km - tak to tu tylko zostawię. A teraz ruszcie wyobraźnią… Na skraju Monte Cassino stoi 42-letnia kobieta. Urocza, sympatyczna, uśmiechnięta, ubrana w długą, szeroką spódnicę i chustę tradycyjnie wiązaną pod brodą. To właśnie Marianna Selonke - XIX wieczna listonoszka w spódnicy, która przez 42 sezony letnie wędrowała z wielkim, gęsto utkanym wiklinowym koszem na plecach. Tak pisał o niej pewien niemiecki poeta: „Choć małe kroki tylko robić mogę, Pilnie przemierzam swą codzienną drogę. Niech goni za mną śmiech wielu, Ja i tak zawsze dotrę do celu. Czasem gdy stopy już nie mają siły, Z mej puszki biorę niuch tabaki miłej, Nieduży łyczek również wypić muszę. Marianko, naprzód z animuszem!”
Jej kariera pocztowa rozpoczęła się w 1820 roku. Początkowo pracowała dorywczo, ale już trzy lata później została stałym posłańcem sezonowym. Właśnie w tym czasie powstały w Sopocie pierwsze uzdrowiska - Zakład Kąpielowy, Dom Zdrojowy, Łazienki Północne i Południowe. Jedną z usług oferowanych kuracjuszom była możliwość wysyłania korespondencji. W ten sposób zrodziła się potrzeba zaangażowania sezonowego rozwoziciela listów. Od tego czasu, każdego wakacyjnego ranka, Marianna zabierała przesyłki i z takim bagażem wartko maszerowała z Sopotu przez Karlikowo do Oliwy, z Oliwy przez Polanki, Strzyżę i Wrzeszcz, aż do Gdańska na ulicę Długą 23/28, gdzie znajdował się budynek pruskiej Poczty Głównej. Właśnie tam dostarczała korespondencję i odbierała przesyłki dla mieszkańców i sopockich kuracjuszy. A te były przeróżne! W swoim koszu oprócz zwyczajnej korespondencji nosiła gazety, kwiaty, bieliznę, kosmetyki, cygara, lekarstwa, ubrania oraz niezliczoną ilość listów miłosnych…, więc wyobraźcie sobie jak wielkie znaczenie miała jej praca dla Sopocian i sopockich wczasowiczów. Lata mijały, a charakterystyczna postać Marianny z dużym koszem stała się rozpoznawalna w rodzącym się kurorcie, o czym najlepiej świadczy fakt, że trafiła na sopockie karty pocztowe. Swego czasu pisano o niej również w gazetach. Nawet gdański artysta Gustaw Stelmacher wykonał litografię przedstawiającą słynną posłankę, która jeszcze na początku XX wieku zdobiła sopocką kawiarnię „Dolinny Młyn”.
Jak przystało na lokalną bohaterkę, również jej koniec był nieoczywisty. Pracowała do 84 roku życia, a i tak nie umarła śmiercią naturalną. Jej kariera została zakończona w najbardziej brutalny sposób. Źródła podają, że staruszka zginęła na służbie. Została napadnięta i zamordowana w przydrożnym lesie w okolicy Wrzeszcza. Wraz z nią zakończyła się historia pocztowego pieszego połączenia z Gdańskiem. Istnieje jeszcze jedna wersja śmierci Marianny. Niektórzy twierdzą, że zginęła z powodu podejrzeń o czary. W 1856 roku na festynie nieopodal Sztumu zatańczyła ze starszym mężczyzną, który podczas tańca zmarł. Uznano ją za czarownicę! Podobno, przed samosądem miejscowych uratował ją tamtejszy proboszcz, dając schronienie na plebanii. Następnego dnia Marianna wyruszyła do Sopotu, do którego nie dotarła, ponieważ podczas drogi powrotnej zamordował ją syn zmarłego dzień wcześniej mężczyzny. Marianna Selonke to z pewnością jeden z barwniejszych ptaków w historii Sopotu. Może nie była rewolucjonistką, ale dawała mieszkańcom sopockiej wsi możliwość otarcia się o wielki świat, co więcej, każdego dnia sprawiała, że na ich buziach pojawiał się uśmiech. To były małe rzeczy, które naprawdę doceniano. Nie jest to jednak domeną naszych czasów. Współczesny świat wymaga od nas sporo, i to na każdym kroku, ale warto się czasem zatrzymać. Piszę ten tekst siedząc na totalnym wygwizdowiu, tuż obok czeka już lampka zimnego prosecco, a przede mną rozpościera się cudowny widok na Góry Stołowe i tak sobie myślę, że naprawdę można być szczęśliwym, nie robiąc nic szczególnego. I tego też wam życzę!
