F
e
l
i
e
t
o
n
K amil Sadkowski Kulinarny obieżyświat – już od najmłodszych lat podróżował po świecie z dziadkami, gdzie nowe kultury i miejsca poznawał właśnie od kuchni. Docenia proste smaki, nie lubi komplikować sobie i innym życia w kuchni. Wszystkie przepisy które wychodzą spod jego ręki cechuje prostota wykonania i nietuzinkowym smak. Fascynuje go kuchnia azjatycka oraz street food pod różnymi postaciami. Pomysłodawca i założyciel K5 – autorskiej akademii kulinarnej, w której szkoli kucharzy oraz pasjonatów-amatorów. To właśnie jego uczniowie są dla niego największą radością. Twierdzi, że każdy potrafi gotować, tylko musi się odważyć i otworzyć umysł na nowe doznania. Szacunku do produktu i jakości nauczył się podczas pracy z Japończykami. Przeszedł przez niemal wszystkie szczeble pracy w gastronomii. Jest współautorem książki Gastrobanda poświęconej szeroko rozumianej branży gastronomicznej, oraz autorem książki „K5 Domowa Gastrobanda”. Autor wielu felietonów kulinarnych, które dla wielu są inspiracją w poszukiwaniu nowych doznań smakowych.
W h i t e Nie będzie to opowieść o subkulturach i podziałach rasowych. To kulturowy wypadek, który poczynili ludzie w swojej słabości do cukru, który niszczy i niczym narkotyk uzależnia nasze organizmy. Kiedyś wpajano nam, że cukier krzepi, a tak naprawdę to trucizna, która powoduje, że słodkie smaczki dają radość naszym organizmom. Taka mała delikatna przewrotność, że słodkie życie nie jest zdrowe. Cukier jest wszędzie, w dobrych i zdrowych produktach, które daje natura, ale również w większości gotowych, beznadziejnych osiągnieć przemysłu spożywczego, co najgorsze nie tylko słodyczy. Te machloje producentów powodują, że jesteśmy zmuszani do spożywania większych ilości tego niby „szczęścia”. Co więcej, za nic mają zdrowie odbiorców, byle sprzedaż była na wysokim poziomie. Jakiś czas temu jeden z rodziców poprosił mnie, aby zrobić cukrowy porządek z jego dzieckiem. Ten nastoletni chłopak, zgodnie z modą panującą w środowisku jego
P o w e r znajomych, pił duże ilości różnych płynów o bardzo znajomych nazwach. Niby wszyscy wiemy, że są słodzone, ale zrobiliśmy małe warsztaty kulinarne. Kupiliśmy ten szrot kulinarny i ważyliśmy na podstawie etykiet cukier, jaki jest w tych kuriozalnych dobrociach. Ciekawie zrobiło się, gdy mieszaliśmy wskazane przez producentów ilości cukru z samą wodą, bez dodatków które powodują, że te płyny nabierają w miarę znośnego smaku. Zatem w opakowaniu półlitrowej butelki słynnych z reklam płynów jest kilkanaście łyżeczek cukru! Próby smakowe wyszły genialnie, po dwóch łykach samej wody z cukrem nastoletni jegomość stwierdził, że nie będzie więcej pił tego gówna w płynie. Czy faktycznie wróci do nałogu? Tego już nie wiem, ale widziałem jego oczy podczas ważenia cukru, widok nie do zapomnienia. To wierzchołek góry lodowej. Ten zły cukier jest dodatkiem wszędzie - w ulubionych sosach pomidorowych, porannych mlecznych rozkoszach z płatkami, nie wspominając o gumowych owocowych przyjemnościach, które dzieciaki chętnie podjadają. Nie popadajmy w paranoje,
