Bakkerij Voeten

Het goed ingespeelde team van Jan en Monique

MEER - Al meer dan 70 jaar is Bakkerij Voeten in Meer een begrip. Van vader Fons ging de zaak over op zoon Jan, die de stiel nu al 40 jaar verderzet. Samen met zijn vrouw, Monique van den Bogaert (afkomstig uit Hoogstraten) is Jan al jaren de enige warme bakker in het dorp. Fons Voeten en zijn vrouw Julia Gelee waren met de bakkerij begonnen in 1950, toen volgden zij Jef en Wis Haest op. In ons online archief vind je het verhaal van 60 Jaar bakkerij Voeten in het decembernummer van 2011.

Wat een warme bakker is, dat is voor Jan duidelijk. “We spreken van warme en koude bakkers. Maar eigenlijk bestaan koude bakkers niet, het zijn verkopers. Zij verkopen brood dat uit de fabriek komt of ze bakken ter plaatse elders geprefabriceerde broodjes af.” Monique voegt toe: “Die weten eigenlijk soms niks van brood bakken, zij verkopen alleen maar.”

Ambachtelijk zoals vroeger

Terwijl de troef van een warme bakker volgens het koppel net is dat het geen massaproductie is. Ambachtelijk zoals vroeger. Met de oude recepten van meer dan 50 jaar geleden, aangepast aan de tijd. De producten zijn altijd vers.”

Weinig slaap

Toch staat hun stiel onder druk, nog weinigen willen warme bakker zijn. “Ik stel het heel simpel,” zegt Jan. “De jeugd wil in het weekend niet meer werken. Dat is overal zo. In de week geen probleem om deels ’s nachts te werken. Maar wel in het weekend. Niet alleen de bakker heeft moeite om personeel te vinden. Ook de slager, de horeca. De jeugd wil in het weekend vrij zijn. Niet voor één week, maar elk weekend. Kijk maar. In de week om half 3 ’s nachts beginnen, in het weekend beginnen we al om half 10 ’s avonds. Omdat er dan heel wat meer baksels moeten gemaakt worden moeten we dus vroeger beginnen. Vrijdag om half 10 ’s avonds. Om 7 uur ’s morgens gaat de winkel open. Hij moet dan vol staan. Gelukkig kwam ik met weinig slaap toe.”

Zoals elke stiel zijn er gelukkig ook wel voordelen. “Wie thuiswerkt is steeds aanwezig voor de kinderen. Ze komen niets tekort. Bij de voetbal voor mijn kinderen was ik altijd van de partij. En vakantie? Wij gingen op vakantie als iemand anders niet ging. We hebben zo mooie reizen gedaan. Ook dankzij onze dochter Tine die bij Jet-Air werkt. De Dominicaanse republiek, heel mooi. Maar Cuba dat was de max.”

Allergisch

Jan is niet meer van de jongste, allicht is er ooit al over opvolging gepraat en nagedacht. De kinderen misschien? “Neen, ik zeg dat dat niet mag. Onze Tim kon niet tegen bloem. Hij is er allergisch voor. Zelf had ik dat ook, maar ik kwam er pas later achter toen ik de zaak had overgenomen. Gelukkig heeft een langdurige behandeling mij daartegen geholpen. Maar Tim mag zich dit niet aandoen. De allergie maakt de keuze gemakkelijk. Maar of het anders wel zou gelukt zijn weet ik niet. En ons Tine heeft ook haar werk. Dus geen opvolging.”

Bestaat de kans dat iemand anders later de zaak overneemt, wilden we weten, zeker met het oog op de hoge energieprijzen van tegenwoordig. “Als wij op gas hadden gestookt dan was het al einde verhaal geweest de afgelopen jaren. Zo duur. Wij hebben geluk dat we nog altijd de originele oven op mazout hebben. Zo kunnen we de prijzen laag houden. Trouwens, als een overnemer zich aandient, dan gaat het gewoon door. Maar dat zie ik niet gebeuren… Er hebben er al meer gevraagd wanneer ik ga stoppen. En ik heb geantwoord: na Pasen stoppen we ermee… Maar ik heb niet gezegd welk jaar!”

Na Pasen stoppen we, maar in welk jaar?

Ingespeeld

Voorlopig zit het dus nog wel goed in ons dorp. “Mijn vrouw en ik wij zijn een goed ingespeeld team. Ik het bakken, Monique de winkel,” vult Jan aan. “En als ik naar leeftijdsgenoten kijk, dan twijfel ik er aan of die altijd in hun pensioen hun draai kunnen vinden. Kortom, wij doen het nog graag en dat mag zo nog een tijdje doorgaan. Ook mijn broer Jos, die bakker was in Antwerpen en nu op pensioen is, geeft de raad om verder te doen zolang wij dat kunnen en het nog graag doen.”

Conclusie: het ziet er dus naar uit dat het nog een tijdje bij een warme bakker in Meer zal blijven. Al is er het besef dat dit ooit zal gedaan zijn. Dan is dat meteen ook het einde van een stukje geschiedenis. Niet dat we dan volledig zonder brood zullen vallen, maar dat is dan een ander verhaal. (ma)