DHM433.qxp_DHM 18/01/2022 10:44 Pagina 6
OMSLAGVERHAAL
Piet De Bie, geveld door het virus en nog altijd niet de oude
”Straf dat ik er nog ben” MINDERHOUT - Piet Bie van de Bredaseweg in Minderhout is zonder meer een gekende figuur in Hoogstraten. Jarenlang het gezicht van de Watering De Beneden Mark en gemeenteraadslid, functies waar hij al eerder afscheid had van genomen. Maar nog steeds actief in de VZW Maerckenhof, biljartclub Krijt op Tijd, kernteam van de parochie Sint-Clemens, lector, en bestuurslid van de biljart van OKRA Minderhout. Tot de komst van Corona was hij nog scheidsrechter in het jeugdvoetbal. En krasse kerel dus. Tot Covid hem in oktober 2020 te pakken kreeg en hemzelf en al zijn zekerheden onderuit haalde. Een horrorverhaal dat begint met een eerder banale gebeurtenis…
Lompe val
Besmet
Tijdens een wandeling met de hond deed ik een lompe val. Door mijn hand op te steken naar een passant viel ik op mijn linkerzij op de harde ondergrond. Niets ergs, dacht ik. Maar ’s avonds kreeg ik zo’n hevige pijn dat ik met spoed per ziekenwagen naar het ziekenhuis werd gebracht. Bleek mijn milt gescheurd en die zou men operatief moeten verwijderen. Eerst nog even een coronatest, maar die was negatief.
Met zekerheid kan ik niet zeggen waar ik het virus heb opgedaan, maar ik vermoed toch dat het in het ziekenhuis gebeurd is. Ik was maar enkele uren thuis geweest en veel volk was daar niet bij. Alleen mijn vrouw en mijn dochter.
Twee weken later mocht ik naar huis. Maar daar kon ik het niet meer uithouden van de pijn. Bij de gescheurde milt had ik blijkbaar nogal wat bloed verloren en nu veroorzaakte gestold opgehoopt bloed ernstige problemen. Met de ziekenwagen snel terug naar de kliniek, waar ik weer een coronatest moest ondergaan. Nu bleek die positief!
Ondertussen was ik heel moe, ik had ademnood en heel weinig zuurstofopname in het bloed. Daarnaast waren er nog de gevolgen van de milt-operatie. Het gestolde bloed werd operatief weggenomen. Er volgde nog een tweede cruciale spoedoperatie, ’s avonds laat nog. De wonde bleek te blijven bloeden. Ik was ondertussen ook veel bloed verloren. Om de ademnood te verlichten werd ik aan de zuurstof gelegd. Men kreeg de zuurstofopname echter niet op peil en ik werd steeds vermoeider. Toen werd ik op een kamer op intensieve zorg (IC) gelegd. Enkele dagen later werd ik in een coma gebracht en geïntubeerd. Maar daar weet ik zelf niets meer van…
Van de wereld Mart, de echtgenote van Piet: Ik mocht er niet bij komen. Temeer omdat ik intussen ook Covid had opgelopen en zelf heel ziek was. Ik hoefde gelukkig niet opgenomen te worden. Later mocht onze dochter Marleen één keer per week bij onze Piet langs gaan. Zelf mocht ik wel twee keer per dag bellen met de afdeling, waar men mij over zijn toestand inlichtte. Piet: Iets langer dan drie weken heeft men mij in coma gehouden. Ik was helemaal van de wereld. Mijn verjaardag - 24 december kerstmis en nieuwjaar heb ik niet meegemaakt in 2020. Dat ons Marleen hier geweest is, heb ik al die tijd nooit gemerkt.
Na de thuiskomst uit het ziekenhuis was Piet op de goede weg.
6 FERBUARI 2022 - DE HOOGSTRAATSE MAAND
Na 4 weken, 15 januari mocht ik de IC verlaten en kreeg ik een kamer in de afdeling voor revalidatie van Covidpatiënten. Die intubatie blijkt wel mijn redding geweest. De dokters zeiden me toen ”Dat ge hier door ge-
sparteld bent, hadden we niet durven voorspellen”. Dat ik het gehaald heb, was volgens hen blijkbaar toch te danken aan het feit dat ik op het tijdstip van mijn miltoperatie in goede conditie verkeerde. Mogelijk was ik zonder die operatie niet wegens Covid in het ziekenhuis beland.
Fel verzwakt Na het ontwaken uit de coma was ik heel verward. Blijkbaar kreeg ik ook antidepressiva toegediend, mogelijk om rustig te blijven. Maar ik was er niet goed van. Enkele keren ben ik, zonder me ervan bewust te zijn, uit mijn bed gekruifeld en gevallen natuurlijk. Op een morgen werd ik wakker en lag vastgebonden op mijn bed. De avond ervoor had men nog een drain gestoken voor het bloed, dat nog altijd parten speelde. Daarvoor was ik verdoofd en moest ook stil blijven liggen. Maar ik had op dat moment niet echt een besef van tijd en ruimte. Ik zag mezelf in een waan die dag in Rijkevorsel rondlopen. Er is me verteld dat ik er vandoor wilde gaan. Een nicht, die in het ziekenhuis werkt, had dat vernomen. ”Ja, dat is een echte De Bie”, had ze gezegd, ”daar doet ge niet mee wat ge wilt”.
Lange revalidatie Maar stilaan werd ik wat beter en begon de revalidatie. Ik had niets spieren meer, kon niet eens meer staan. Ik was wekenlang met sondevoeding gevoed en was tegen dan één derde van mijn gewicht kwijt. Van de 90 kg bleef nog 60 kg over. Aanvankelijk verliep de revalidatie vrij goed, twee maal per dag deed ik onder begeleiding oefeningen. En na een tijdje kon ik me zelf wassen en naar het toilet gaan, met behulp van een rollator. Maar toen kreeg ik het lastig met eten. Nochtans ben ik nooit mijn geur en smaak kwijt ge-
