DHM433.qxp_DHM 18/01/2022 10:44 Pagina 3
OMSLAGVERHAAL
Herstel van Covid wordt belemmerd door chronische klachten
Tinne Koks ”Dit heeft een enorme impact op mijn levenskwaliteit…” HOOGSTRATEN - Tinne Koks (°1963) werkt sinds 1986 als verpleegkundige in het Woonzorgcentrum in Hoogstraten. Ze is getrouwd met Willy Verhoeven, het koppel heeft twee kinderen en 4 kleinkinderen. In maart 2020 werd Tinne in de eerste golf getroffen door het Covid19-virus. Vandaag is ze nog steeds revaliderend. Dit is het verhaal van een vrouw die vocht voor haar leven in een strijd tegen een onbekende vijand. Het virus trof niet alleen haarzelf, ook bij haar partner heeft het sporen nagelaten.
Thee met honing Tinne: Vrijdag 13 maart 2020 ben ik ziek geworden. Ik stond op met een beetje keelpijn. Een paar dagen van tevoren zat een collega keihard te hoesten. Ik maakte nog de opmerking: ”in uw elleboog he”. Lachend werd hierop gereageerd: ”ochottekes, zij is ook bang van da griepke…” Wij wisten toen nog niet wat ons echt te wachten stond. De keelpijn werd niet beter maar ik had er niet direct een slecht gevoel bij, ik ben daarom zelfs nog naar mijn moeder gereden. Zij gaf me een theetje met veel honing. Dat zou de pijn wel verzachten. Maar de volgende morgen voelde ik me echt niet goed. Omdat ik op zondag moest werken nam ik wat medicatie, met het gedacht dat het dan wel zou beteren. Ik wilde absoluut gaan werken omdat anders een collega die vrij is, moest opgeroepen worden om mijn dienst te doen. Dat wilde ik wel vermijden. Ik was immers toen al ingeroosterd om een zieke collega te vervangen, dus dan heb je niet veel speling meer. Willy: Als gevolg van al die rare berichten in de pers en de symptomen van Tinne gingen bij ons de alarmbellen rinkelen. Daarom hebben we samen al heel snel beslist om alles in huis op te splitsen, apart te slapen en onszelf maximaal te beschermen, ook tegen elkaar. Wij hadden echt geen goed gevoel bij de hele situatie en zijn ons dus zelf beginnen ”her-organiseren”, de suggesties van de overheid in acht nemende.
Koorts Tinne: Maar tegen de middag werd ik alsmaar zieker en kreeg ik ook koorts. En ik krijg niet gemakkelijk koorts. Van de dokter van wacht kregen we het advies om naar de huisartsenpost in Turnhout te rijden. Wij moesten in de auto blijven zitten tot er iemand ons kwam halen. Toen werden we naar een container gebracht waar alle deuren en ramen openstonden. Een heel jonge dokter stelde van ver zijn diagnose: ”Eén week quarantaine
en verder wat uitzieken”. Ik vroeg hem of ik niet getest moest worden. ”Dat zal niet gaan” zei de dokter, ”want we hebben geen testmateriaal”. Wij terug naar huis. Willy belde naar mijn collega’s om te zeggen dat ik niet kon komen werken. ’s Maandags voelde ik me nog steeds niet goed. We kregen bij de huisdokter hetzelfde advies: uitzieken en bij voorkeur niet naar de dokterspraktijk komen. Maar intussen liep de koorts bij mij wel op en daar was ik eigenlijk wel erg bezorgd over. Toen Willy ’s avonds van zijn werk kwam had hij ook lichte koorts. Willy: Als ik me niet goed voel dan kruip ik onmiddellijk onder de wol. Meestal helpt dit bij mij. Ik moet praktisch nooit naar de dokter. En na twee dagen uitzieken was de koorts weg. Maar Tinne werd steeds zieker. Ik heb dan opnieuw de dokter geraadpleegd en die schreef haar antibiotica voor. Ondertussen was het vrijdag en er was nog steeds geen beterschap voor Tinne. Maar vanaf dan ging het heel snel…
Licht uit Tinne: In de nacht van 23 op 24 maart heb ik blijkbaar de ganse nacht moeten hoesten en naar adem happen.
Het leek of ze aan het stikken was Willy: Het leek of Tinne aan het stikken was. Zij heeft dit niet zo ervaren, want ze was toen zo goed als bewusteloos. Ik ben heel die nacht met Tinne in de weer geweest, de situatie werd onhoudbaar. De volgende ochtend heb ik onmiddellijk naar de huisarts gebeld en gezegd om direct naar het ziekenhuis te rijden. Ik was bang dat ze het niet zou overleven. De huisarts begreep de ernst van de situatie en maakte onmiddellijk een afspraak met de
spoeddienst. Hier kregen we instructies over hoe en waar we ons moesten aanmelden. Mensen die onaangekondigd toekwamen, werden immers onverwijld teruggestuurd. Aangekomen in St Elisabeth-ziekenhuis nam ik telefonisch contact. Er verscheen een verpleger in een wel heel bijzonder pak, het leek wel een marsmannetje. Tinne moest plaatsnemen in een rolstoel en werd meegenomen. Tinne: Ik kreeg onmiddellijk een test met een neuswisser. Nadien werd er bloed uit de polsslagader en RX-foto’s genomen van de longen. Er werd een dokter bijgehaald die op de RX-foto’s direct twee grote witte vlekken op mijn longen zag. Hoewel ik ziek en suf was, hoorde ik de verpleger nog zeggen: ”gij ga mogen blijven ze menneke”. Ik weet nog dat ik iets gezegd heb van: ”mijn man staat nog op de parking”. Toen ging het licht uit! Willy: Inderdaad, na twee uur kwam men mij zeggen dat ik naar huis kon rijden, want bezoek was niet toegelaten. Je vertrekt dan van daar zonder enige informatie. Je weet alleen FERBUARI 2022 - DE HOOGSTRAATSE MAAND 3
