"Dit is mijn verhaal"

‘Goeiemiddag met Lynn’, zo begint een telefoongesprek met Marleen De Vrij. Of we eens langs mogen komen voor een artikel in De Hoogstraatse Maand? Ze moest er toch eens over nadenken,… maar eigenlijk ook weer niet. Zijzelf had er geen probleem mee, maar ze wilde dat niemand in haar familie aanstoot zou nemen aan wat er zou verschijnen. Wanneer we vertelden dat we alle onderwerpen met respect zouden brengen, werd snel een datum besproken.

We werden door Jack verwelkomd en door twee schatten van poezen (moeder en dochter) in een sfeervolle living. Het was overduidelijk dat de kerstdagen in aantocht waren. Sneeuwballetjes in alle formaten, een mooie kerstboom versierd met pluimen en tafereeltjes in de kast. Ook Marleen zag er, zoals altijd, stralend uit. -

Nu pas? Ik had jullie al veel langer verwacht. (bulderlach)

Er zijn er hier al veel geweest om mijn verhaal aan te horen. Ik heb ze allemaal wandelen gestuurd. Na de historie met een bekende van de tv ben ik voorzichtiger geworden. Goedele Liekens bijvoorbeeld vroeg of ik wilde meewerken aan een televisiereportage. Ook Annemie Struyf belde mij om samen met haar naar Amsterdam te gaan daar ik Xaviera Hollander persoonlijk ken. Zij zag daar wel een verhaal in. Wat ik ga vertellen is heel delicaat en ik wil geen aanstoot geven. Ik wil mijn kinderen, hun en mijn familie niet in verlegenheid brengen.

Marleen had alles voorbereid en begon haar verhaal. Maar eerst klonken we met een glaasje wijn en moest ik diep in haar ogen kijken. Zeven jaar slechte seks als ik dat niet deed…

Ik ben geboren op 23 augustus 1958 in Zoersel. Ik ben de oudste van vijf meisjes en woonde tot mijn zesde in Westmalle in een huisje dat in Bokrijk had kunnen staan. Ik herinner me nog die oude regenput achter het huis, een bedstee en we hadden een Schotse herdershond, een Lassie. Mijn vader René De Vrij was een diamantslijper van Westmalle. Hij trouwde met Hilda De Vrij uit Rijkevorsel en zij kregen dus vijf dochters. Mijn moeder was huisvrouw. Beiden zijn nog in goede gezondheid. Het zijn de liefste mensen die ik ken.

Marleen De Vrij

Jack Van Aart

Toen mijn moeder in verwachting was van ons Anita werden we om die reden uit ons huis gezet. Van colère kocht mijn vader het eerste huis dat hij gevonden had in de krant en zo kwamen we in Minderhout terecht. Het waren twee huizen die samen te koop waren, maar zoveel geld had hij niet en hij kocht er dan maar één van.

Ik dacht altijd dat mijn zussen anders waren, maar besef nu dat ikzelf apart en anders ben. Ik ben wat extravagant. Ik kleed me opvallend, een mooie jurk, bijzondere schoenen. Ik vind het helemaal niet erg dat mensen naar me kijken, integendeel. Ik zal nooit buiten komen zonder dat ik me heb opgemaakt en ook nooit zonder bloem in mijn haar. Ik voel me dan beter en gelukkiger. Sommige mensen hebben problemen met mijn manier van doen, maar mijn zussen zeker niet. Toen onze kinderen klein waren zegden ze wel eens: mama kan jij ook niet een trui en een jeansbroek aandoen gelijk de andere mama’s aan de schoolpoort? Jack heeft hen toen gezegd: mama is mama en wanneer ze dat moet doen, gaat ze heel ongelukkig zijn. Ze hebben dat daarna nooit meer gevraagd. Er zijn mensen die mij de diva van Hoogstraten noemen, eerlijk gezegd vind ik dat wel leuk. Mensen moeten niet denken dat ik het hoog in mijnen bol heb, helemaal niet zelfs. Ik weet precies wat ik wil en vooral wat ik niet wil. Ik sta nu eenmaal graag in de spotlights. Het laatste wat ik wil is iemand voor het hoofd stoten.

Ik ben een keer naar een dermatoloog geweest in Geel. Ik ging binnen en die dokter zat daar mooi aangekleed in kostuum en met een strikje. Toen ik binnenkwam zei hij: “wauw, wat een gebloemde verschijning.” “Ik heb ook nog niet dikwijls een dokter met een strikske gezien”, zei ik. Dat was wel grappig. “Dat zouden meer mensen moeten doen, Marleen,” zei hij, “een beetje meer kleur brengen in het leven.” Hij had gelijk. Er is al zoveel grijs en zwart in het leven. Je moet het wel durven natuurlijk.

Mijn vier zussen – Monique, Kris, Ingrid, Anita - en ik kunnen bijzonder goed met elkaar opschieten. Elk jaar doen we samen een citytrip, zonder mannen. Dat doen we al tien jaar. Dit jaar gaan we naar Dublin. Wanneer ik het over mijn zussen heb, denk ik dikwijls aan het liedje ‘Dan moet je mijn zuster zien’, gezongen door Ria Valk. De tekst daarvan klopt helemaal. Mijn zussen zouden dat liedje kunnen zingen.

refrein:

Dan moet je m’n zuster zien, dan moet je m’n zuster zien

Oh, we lijken helemaal niet op elkaar

Dan moet je m’n zuster zien, dan moet je m’n zuster zien

Alle mannen, die zijn stapelgek op haar Ze voelen niets voor mij, ze lopen mij voorbij Maar in een hele rij, hangen ze aan haar zij Dan moet je m’n zuster zien, (4x)

Wanneer we een paar dagen later hierover babbelden met Kris, vertelde ze dat het echt zo was. Wanneer zij en haar zussen samen over straat wandelen, loopt Marleen parmantig voorop en de zussen volgen.

Ik ben tot mijn zes jaar naar het Sint-Jan Berghmanscollege gegaan. In Minderhout deed ik nog een jaar kleuterschool en ging dan naar de Lagere School. May Verschueren, ook van Heerle, is nog steeds mijn beste vriendin uit die tijd. Ik kan altijd op haar rekenen en we hebben

Na de lagere school ging ik naar de huishoudschool in Meer en ook naar de coupe in Hoogstraten bij Massez, maar dat was niks voor mij. Ze wisten thuis niet meer wat aanvangen met mij. Dan ben ik naar de diamantschool gegaan in Antwerpen in de Lamonièrestraat Dat bleek een goede keus. De volledige school had dertien leerlingen, tien jongens en drie meisjes. Een heerlijke tijd was dat. Ik ben dus afgestudeerd als diamantsnijdster. Ik heb ook 2 keer meegedaan aan miss diamant en daar behaalde ik de eerste keer een tweede plaats; de volgende keer ben ik eruit gestapt omdat ze van mij iets verwachtten waar ik niet achter stond.

De prachtige poezen, Camilla en Supercute mochten ondertussen overal lopen, maar goed luisteren deden ze niet. Af en toe viel er wat om in de keuken maar dat vonden ze blijkbaar niet erg.

Samen met May (Verschueren) ging ik uit in het Kiekeskot, in café Bombardon en in de Volksvriend. De Mustangs, een muziekgroep, volgden we overal. Zo leerde ik mijn eerste man kennen, Gerry Denies van Vlimmeren. Daar had de popgroep ook heel wat volgelingen. De Mustangs maakten zelfs een liedje over de Vlimmeren boys en de Vlimmeren girls. Hun LP en foto’s heb ik nog altijd. Toen de groep stopte, wilden een paar leden verder onder de naam Hazzel. We hadden toen een fan-blaadje Hazzeltje, waarvoor ik de foto’s deed en waar ook interviews instonden met hen. Dat vond ik plezant om te doen omdat foto’s maken mijn hobby is. Mijn man zegt altijd: Ik ben al meer gefotografeerd dan Brad Pitt.

Een aantal jaren werkte ik in Antwerpen en in Deurne als diamantsnijdster. Maar ik ging ook bijwerken in café Les Amis, nu is dat het Chinees restaurant Emperor’s Garden. Mijn buurmeisje Wiske Rombouts hield dat open. Ook bij Magda in het café tegenover het gevang in Hoogstraten, heb ik achter de toog gestaan. Nu is dat Pizzahoek. Jack leerde ik kennen in Café Les Amis, we zijn nu 36 jaar samen. Hij is gevallen is voor mijn benen, zegt hij altijd - en ook voor mijn kopje, zegt hij er dan snel achter.

Wat zal ik vertellen over Jack. We trouwden in ’85. Onze twee kinderen gingen mee naar ’t gemeentehuis. Hij is rustig, introvert, onopvallend en helemaal niet impulsief. We zijn een beetje tegenpolen. Maar hij is wel Nederlander, uit Breda. Hij kwam als achtjarige naar België. Als tiener liep hij hier over straat met een lange broek met wijde pijpen en hij had lang haar. In Minderhout liepen de jonge gasten in korte broek en hadden kort haar… We hebben drie kinderen. Ons Jolien is van ‘82, is samen met Juri Meyvis en zij hebben 2 kinderen, Tim (5 jaar) en Quinn (3 jaar). Ons Jill is van ‘85 en heeft samen met Koen Martens een kindje, Nya, en er wordt er nog eentje verwacht tegen juli. Jacky, onze zoon is van ’88, woont nog thuis en is samen met Laura De Landsheer.

In ’86 openden we de winkel Jolie naast de kantoren van Vandersmissen op de Vrijheid. Het was een winkeltje met juwelen, handtassen, sjaals, enz. Elf jaar deed ik dat met hart en ziel. Ik ben ook een nagelcursus gaan volgen. Dat deed ik voor en na de openingsuren.

Nadat we de winkel gesloten hebben, ben ik samen met Jack drie maanden klinkers gaan leggen. Ik voel me nergens te goed voor. Mijn mooie nageltjes moesten er dan wel af en ik zat dan echt in een mannenwereld. Ik moest ‘schuppen’ dat mijn leven er van afhing want ik wilde niet onderdoen. Als vrouw had ik ook een voordeel. Wanneer iemand anders stabilisé bestelde, moest er dikwijls lang worden gewacht. Wanneer ik het bestelde, was er dat altijd direct. Het was heel zwaar werk en ik kreeg er dikke en ontstoken polsen van. Jack gaat nu nog geregeld klinkers leggen. Hij gaat dan helpen bij onze Jacky. Hij is ook klinkerlegger, net als vele anderen in de familie.

Daarna kon ik beginnen met iets waar ik al langer mijn zinnen op had gezet. Ik opende een privéhuis met dames in Mol. Ik doe mijn petje af voor de dames die dit willen en kunnen doen, om welke reden ook. Niemand wordt bij ons gedwongen, iedereen komt uit vrije wil. Sommige dames zijn al meer dan vijftien jaar bij mij. Ik bezorg hen een veilige werkplaats. Iedereen staat ingeschreven of werkt op zelfstandige basis. Jaren later openden we een gelijkaardige zaak in Minderhout. Ik heb nu de job van mijn leven. Dochter Jolien behartigt samen met mij beide zaken. Het gaat er bij ons heel netjes aan toe. Wij verkopen geen drank. Er lopen bij ons ook geen zatte mensen rond. In onze privéhuizen bellen de mensen aan. Lynn Somers of verantwoordelijke doet de deur open en wijst hen de weg naar de meisjes.

Dames van alle leeftijden rangen en standen werken bij mij. De meesten hebben ook nog een gewone job en komen bij mij voor wat extra. Voor hen ben ik een soort moeder. Ze worden supergoed behandeld want ik heb hen nodig en zij mij. Ik luister naar hun problemen. Voor elk probleem is er een oplossing, zeg ik altijd.

Ik ben trouwens voorstander voor het legaliseren van de prostitutie. Prostitutie is legaal in België, maar ongeveer alles wat erbij komt kijken niet. Iemand mag zichzelf prostitueren maar aanzetten tot prostitutie mag niet. Het is allemaal wat krom. De meisjes werken volgens de wet, maar wat wij doen, mag eigenlijk niet. Het wordt wel gedoogd en wij betalen gewoon belastingen en sociale lasten. Er moet een nieuw beleid komen waarin alles geregulariseerd wordt en waarin de prostituees rechten hebben en niet enkel plichten zoals nu. Daarom participeren wij in een Vlaamse werkgroep die hiervoor ijvert. In dat comité zitten uitbaters, maar ook sekswerkers, professor dr. Gert Vermeulen (professor of criminal law), mensen van de politie en iemand van het ministerie van Sociale Zaken. In Nederland is het al veel langer legaal, maar daar is het dan weer niet goed geregeld. Vele vrouwen komen naar mij omdat ze in Nederland onvoldoende kunnen verdienen. Het is een moeilijke materie en niet gemakkelijk om voor alle partijen juiste oplossingen te vinden.

In het begin moest ik elke dag reclame maken. Nu is er internet maar ook dat is betalend voor ons. We moeten adverteren om de aandacht van de klanten te wekken. Dat deden we vroe- ger in Het Laatste Nieuws. Dat kostte veel, 6 maal per week. Wanneer we in een gelijkaardige advertentie een huis of een zetel zouden verkopen, dan kostte dat maar een fractie. Het Laatste Nieuws werd daarvoor ook beboet. Zij waren de enige krant die dergelijke advertenties plaatsten. Maar de boetes waren kleiner dan wat ze eraan verdienden. Af en toe werden we door de krant uitgenodigd voor een muziekoptreden of een ander evenement. Dan zaten we tussen de andere adverteerders en dan vroegen ze: “Ook begrafenisondernemers?” “Nee,” zeiden we dan,” bij ons leven ze nog!” We lagen in een deuk.

Op een bepaald moment had ik een nieuw idee voor mijn job. Ik wilde eigenlijk dames rekruteren, maar zo bracht ik het niet aan. Vrouwen waren welkom om te komen sfeersnuiven in de zaak. Een blik achter de schermen, zonder aanwezigheid van de dames welteverstaan. Radio 1 kwam daarover een reportage maken en het heeft ook uitgebreid in Het Nieuwsblad gestaan. Daar is heel veel volk op afgekomen, vrouwen alleen hè. Die vertelden over hun problemen en stelden heel veel vragen over hoe ze beter met hun man konden omgaan. Iemand vroeg hoe ze haar gehandicapte man beter kon behagen. Ik voelde me zowat huwelijkraadgever. Ik schrok echt van het aantal bezoeksters. Het moest echt georganiseerd worden in groepjes en op afspraak.

Toen we in Minderhout startten zeven of acht jaar geleden, zei mijn zus: (met fluisterende stem) “Zeg Leen, die van de vrouwengilde, die willen eigenlijk ‘ns komen kijken.“ Ik twijfelde, maar uiteindelijk heb ik dat wel gedaan, weliswaar ook zonder de dames. Ze waren met dertien, de mensen van Meerle, tien vrouwen en drie mannen. Ze hadden een fles wijn bij en pralines. Ze waren heel benieuwd, dat kon je wel zien. Ik heb hun de kamers laten zien, waar een boek ligt met alle foto ’s van de (onherkenbare) dames en ook met de verschillende services die zij hun klanten willen aanbieden. Jack was ook aanwezig om te helpen bij het bezoek.

Ik heb hun verteld hoe het er aan toe ging, alles beschreven en de hele santenkraam getoond. Toen ze na een uur buiten gingen, zeiden ze, “Wij zijn al in kaarsenfabrieken geweest, in steenfabrieken, enz. Maar dit is al ’t beste wat we hebben gezien!” Wanneer ze tegen die bezoekers nu iets zeggen over dat ‘vuil hoerenkot’, dan zullen zij die negatieve dingen beslist ontkennen en zeggen dat het er proper was en dat het in orde was.

Dit beroep komt uiteraard dikwijls negatief in het nieuws. Er gebeuren op vele plaatsen ook foute dingen. Pooiers die hun meisjes slecht behandelen, mensenhandel , soms minderjarigen, noem maar op. Er zijn verschillende vormen. Ge hebt raamprostitutie, straatprostitutie, bars, clubs, privéhuizen, enz. De meeste daarvan zijn best in goede banen te leiden.

Mijn dames leiden een dubbel leven. Ze kunnen aan de buitenwereld niet vertellen wat ze doen. Anders worden ze gestigmatiseerd. Maar wanneer je nooit iets over je werk vertelt, worden mensen achterdochtig. Maar ze kunnen ook niet vertellen dat ze in een café werken of in een taverne, want dan willen hun vrienden vroeg of laat wel eens een bezoekje brengen. Ik heb hen altijd voorgehouden om een verhaal vertellen waar de mensen verder geen vragen bij stellen.

Jack heeft altijd wel een cafeetje willen openhouden. In 2008 waren we bijna rond met Le Cirq maar niet iedereen stond achter het idee. Dus dat ging niet door. Enkele jaren later met Heilig Bloed wandelden we over de Vrijheid. Charel Hermans en Treeske Pemen wezen naar ’t Verschil, dat al een hele tijd gesloten was, en zegden: “Jack, doet dat ‘ns open zeg! Wij zaten hier vroeger met alle Pemes en de De Vrij’s gezellig bij mekaar”. Een paar dagen later zijn we gaan horen en korte tijd later was de beslissing genomen, het Tooghuis zou er komen. Iedereen was enthousiast en er waren verschillende ideeën. De kinderen vonden dat we in het weekend met een dj moesten werken. Het werd een goeie mix. Overdag koffie en bier en in het weekend is er voor de jeugd een dj. Mirella, de zus van Jack, doet nu het café. Zij is goedlachs en vriendelijk tegen iedereen, een prima cafébazin. Het café is echt haar kindje en ze floreert er.

Toen we met het Tooghuis begonnen, dachten de mensen dat er dames van Lynn Somers achter den toog zouden staan. Ik wil echter niet dat er iemand van mijn meisjes bij Jack werkt. En ook niet andersom.

Ikzelf wilde in Hoogstraten het levenslied lanceren. Café Bolle Jan is een begrip in Amsterdam. Jan Froger was een volkszanger, geboren in de Jordaan. Jan en Mien zijn ook de ouders van René Froger. We komen dikwijls bij Bolle Jan. Nancy Froger (de zus van) staat daar achter de bar. Daar doen ze de polonaise binnen en buiten. De jeugd zingt alle liedjes mee. Dat is toch leuk en die sfeer wilde ik overbrengen naar Hoogstraten.

Op zondagavond zijn er nu optredens in het Tooghuis. Het zijn dikwijls zangers die ook in Bolle Jan zingen. Ik leg zelf de contacten met de groepjes en zangers, samen met onze schoondochter Laura die voor journaliste heeft gestudeerd. Zij maakt ook de levendige teksten voor Facebook en De Maand. Af en toe organiseren we een salsa-avond. Jack en ik hebben zelf zeven jaar salsadansen gevolgd. Ik vond dat geweldig, Jack deed mee om mij te plezieren. We zijn daarmee gestopt toen ons eerste kleinkindje Tim geboren is. We hebben immers donderdags de kindjes en dat was op salsadag. Op die salsa-avonden in Tooghuis kan ik mij dus nog eens helemaal uitleven.

Sinds we kleinkindjes hebben, is ons leven veranderd. Het zijn mijn oogappels van wie ik zo veel houd. Als ik dat had geweten, hadden we de kinderen overgeslagen en gelijk aan de kleinkindjes begonnen (grappend). Alleen wie kleinkinderen heeft, kan dit begrijpen…

Ik schilder en knutsel graag met de kleinkinderen. Samen een schilderijtje maken voor Moederdag, tof. Ik volgde een cursus creatief schilderen in Invitare, het vroegere klooster van de Duitse Nonnen in Minderhout. Just Bie-Vedic Art is spijtig genoeg maar een korte cursus, maar er komt nog een vervolg. Het liefste wat ik nog zou willen doen, is toneelspelen. Of improvisatietoneel, zalig! Maar dan moet je een paar avonden per week gaan oefenen en dan ook optreden. Dat lukt allemaal niet in mijn tijdschema. Al die zotte aparte dingen, die doe ik graag. Vroeger gingen we avondzotten, dat was plezant.

Drie jaar geleden zijn we begonnen met het zingen van Driekoningen. Ik wilde dat al langer doen, met mijn zussen, maar die durfden niet. Ik dacht dat ga ik anders doen dan. Will Schroer, Gunther Schellekens en Jef Van den Bossche waren wel bereid mee te doen. Dan zingen we: ‘driekoningen, driekoningen en ene koningin’. We lopen langs alle winkels, cafés en het gemeentehuis in Hoogstraten en halen geld op voor een goed doel. Dit jaar zingen we voor Ispahan. Koningen zoeken is niet zo gemakkelijk. Niet iedereen wil verkleed over straat lopen. Het tweede jaar was Jef van Marie, Gregg Jorissen van Kokomo City en Marijn van de HautRu bereid. Dit jaar is het met Tom Gabriëls van De Rijkswacht, Thomas van de Lewis en Paul Snoeys van de Gulden Coppe. De koningen moeten wel oppassen dat ze niet te veel borreltjes achterover slaan, want overal krijgen we wel wat aangeboden. We worden (te) goed ontvangen. Op het einde van de dag nodigen we de pers uit, samen met de mensen van de organisatie aan wie we het geld plechtig willen overhandigen. Vorig jaar stond ik er alleen voor. De alcohol had zijn werk gedaan.

En dan is er nog zwemmen. Ik heb een diploma van redster. Toen ik examen deed in Beerse was ik als enig meisje samen met tien jongens geslaagd. Er waren 160 kandidaten. Onze kinderen kunnen ook goed zwemmen. We namen ze al mee naar het zwembad vanaf hun drie maanden.

Ken je Xaviera Hollander? Zij heeft een B&B in Amsterdam. Wij vonden het tof om daar eens te gaan logeren. Het was in de periode dat de film over haar leven in de zalen kwam.

Haar man vroeg waar wij gewoonlijk gingen slapen wanneer we in Amsterdam waren. In hotel Breukelen meestal. “Ola,” zei hij, “in Breukelen, hier is het maar ‘brokkelen’ hoor.” Sympathieke man en een heel toffe madam. We hebben nog regelmatig contact. Ik loop zelf ook rond met de idee om het verhaal van Lynn Somers door een auteur te laten noteren in een boek. Ik wil dat het een apart boek wordt met veel humor en liefde.

Voor 2017 zou ik best willen dat er een dag meer zou zijn in de week. Ik maak de planning voor een dertigtal vrouwen op mijn werk en ik ben er altijd het luisterend oor. En dan is er het Tooghuis nog, de versiering, de thema’s, de muziekgroepen, de kinderen die om raad vragen, de kleinkinderen, enz. Voor mezelf heb ik te weinig tijd. Ik wil zeker nog een jaar of vijf, misschien tien, hetzelfde blijven doen. Lynn Somers blijft nog een tijdje. Vervelen, dat woord ken ik niet, maar ik wil een beetje meer tijd voor mezelf.

Wij hopen voor Marleen dat ze tijd krijgt, om een keertje meer te gaan zwemmen bijvoorbeeld, dat haar zaken goed blijven gaan, dat ze nog veel plezante initiatieven zal ondernemen en natuurlijk zijn we heel benieuwd naar het boek over Lynn Somers. (rb)

De wereld van SJAH