CJP Magazine NOV/DEC 2011, Nummer 6 by Stichting CJP

Nov/dec 2011, NUMMER 6

50 jaar CJP Theo Maassen Rio de Janeiro James Worthy Nicole Bus

colofon

CJP since 1961

CJP Magazine nov/dec 2011 jaargang 20, nummer 6 CJP Magazine is hét magazine over cultuur. Heb je opmerkingen over het blad of wil je ideeën voor onderwerpen of interviews aandragen? Mail dan naar redactie@cjp.nl.

Hoofdredacteur Arne van Terphoven

Eindredacteur Sara Madou

Design Maslow

Bladmanager Hester Leeflang

Robbert Blokland

Julia de Boer

Louis Bollee

Sophie Borgers

Mirjam Du Cloo

Merijn Henfling

Hulya Kilicaslan

Arjen Lubach

René van der Meer

Govrien Oldenburger

Jannemieke Oostra

Ruud Pos

Boris Postma

Corine van Renswoude

Javier Sancho

Steven Stoffers

Lisa Anne Stuyfzand

Roep alles wat je wil (en volg ons voor extra kortingen en acties) www.cjp.nl Facebook/CJPnl Twitter: @CJPnl Redactieadres CJP Magazine, Postbus 3572 1001 AJ Amsterdam Tel: (020) 521 02 20 Persberichten kunnen naar redactie@cjp.nl. Hoofd media en marketing Suzan Damen Hoofdredacteur Arne van Terphoven Coördinerend eindredacteur Sara Madou Design Maslow (hellow@maslow.nl) Coverfoto Krijn van Noordwijk Medewerkers aan dit nummer Robbert Blokland, Julia de Boer, Louis Bollee, Sophie Borgers, Merlijn Doomernik, Mirjam Du Cloo, Titia Hahne, Merijn Henfling, Hulya Kilicaslan, Arjen Lubach, Sara Madou, Ilja Meefout, René van der Meer, Britta Möller, Govrien Oldenburger, Jannemieke Oostra, Ruud Pos, Boris Postma, Corine van Renswoude, Javier Sancho, Alex Slagter, Alwin Slomp, Steven Stoffers, Lisa Anne Stuyfzand, Ricki van der Tas, James Worthy Bladmanager Hester Leeflang Uitgever CJP Drukwerk Habo DaCosta, Vianen Distributie Sandd ISSN 1871-6652 Adverteren in CJP Magazine? Bel voor informatie en tarieven met Apprentice Uitgevers: 020-8512647, b.renkema@apprenticeuitgevers.nl Aanleveren advertentiemateriaal edith@cjp.nl Voor verdere vragen over CJP: www.cjp.nl www.facebook.com/CJPnl

Ricki van der Tas

New York Streetwear De kleuren spatten van de foto’s die Joris Bruring (1985) maakt. Hij reist de hele wereld over om alles op en rond de catwalk vast te leggen, als onderdeel van het team van modefotograaf Peter Stigter. Over zijn avonturen houdt hij een blog bij. Deze foto is gemaakt tijdens de New York Fashion Week afgelopen september, waar de spring/summer collectie van 2012 werd geshowd. Joris: ‘We gaan ieder modeseizoen naar de Fashion Week in New York om daar mode op straat te fotograferen. Het is geweldig inspirerend om te zien hoe de mensen die naar de shows gaan zich kleden. Vaak kom ik daar fotograaf Terry Richardson tegen. Hij is een bekende modefotograaf en mijn grote idool. Net als wij wilde hij de gekte op straat fotograferen, vlak voordat de shows beginnen. Op mijn beurt heb ik een foto van hém gemaakt. Een mooi en onbewaakt moment.’ Lees hier over Joris’ avonturen: www.teampeterstigter.com

En toen was CJP opeens 50 jaar oud. In 1961 wilde een idealistische club Amsterdammers de jeugd in hun stad kennis laten maken met de musea. Die uitgangspunten zijn in principe nooit veranderd. Vijftig turbulente jaren later is CJP groter, sterker en meer bij de tijd dan ooit. Vandaar ook dat al mijn collega’s bij CJP in koor riepen: ‘Vijftig jaar!? Dat gaan we niet vieren hoor. Sterker nog, dat mag niemand weten!’ Ik kon mij wel verplaatsen in deze reacties. CJP is vooruitstrevend en jong. Een club van jonge mensen viert geen gouden jubileum. We waren het vreselijk met elkaar eens: deze verjaardag gaat geruisloos voorbij. Tot Sieds van der Ploeg mij belde. Sieds is bijna tachtig en vroeg mij of ik wel wist dat voor CJP deze mijlpaal in zicht kwam. Hij kon het weten, want samen met een groep andere pioniers was Sieds verantwoordelijk voor de eerste CJP-pas die werd uitgereikt. Zijn verhaal maakte indruk op mij en ik dook een weekend het archief in. Dat was veel leuker dan ik had gedacht. Ja, CJP is altijd gericht op de toekomst, maar even terugblikken maakt me toch trots. We zijn voor veel mensen een gids geweest in het culturele aanbod en hebben voor vele

miljoenen guldens/euro’s voordeel geboden. Daarnaast hebben we via onze media een groot aantal artiesten aandacht gegeven en geholpen op hun weg naar succes. Zo was een piepjonge Theo van Gogh ooit columnist, toen al vlammend en provocerend. Paul de Leeuw had nog haar toen hij voor ons schreef. En we hadden ooit een prachtige foto van de toen 18-jarige Candy Dulfer op onze (en haar allereerste) cover. Ook moeten we vooral niet de stimuleringsprijzen vergeten, die CJP onder andere gaf aan Ramses Shaffy en Waardenberg & De Jong (ook nog met haar!). Het maakt melancholisch en trots, maar bevestigt ons vooral in het doel van CJP: wij strijden voor cultuur. Dat is in 2011 net zo hard nodig als in 1961. Met de CJP-pas hebben alle liefhebbers nog steeds ontzettend veel voordeel en voorrang. Ook blijven we jong talent signaleren en vooruit helpen. Met dat recept kunnen we nog makkelijk vijftig jaar vooruit, als het aan ons ligt. Daarom drinken we nu een stevige borrel op vroeger en gaan we vervolgens weer net zo hard door als altijd. Walter Groenen - Directeur

Beeld Alwin Slomp

inhoud

4. Fotocolumn: Joris Bruring 6. Voorwoord 8. Playlist 10. In de wandelgangen: Sieds van der Ploeg 12. Paskrakers 16. CJP Deals

20. Theo Maassen 26. Popcorn 28. DVD 30. Kate Bush

32. James probeert het leuk te vinden 37.

Vierkante ogen

38. 50 jaar CJP: Collage 40. 50 jaar CJP: Wie is de nieuwe? 44. 50 jaar CJP: En toen werd je 50 46. Rio de Janeiro 54. Rode Gordijnen 56. Expo

58. Serious Talent: Nicole Bus 60. Zien en gezien worden 64. Boek Schmoek 72. Uitgaan: Roest 74. Boeken: Roosbeef 78. Winnen 82. Arjen

www.cjp.nl Facebook/CJPnl Twitter: @CJPnl redactie@cjp.nl

playlist

De soundtrack bij dit magazine, ook te vinden op www.cjp.nl/playlist

Hanson Give a little

CJP’s stagiaire Sophie weet het zeker: Hanson is de beste band ter wereld. En ze wil ook nog even kwijt dat het echt geen blije jongetjes zijn met heppie de peppie muziek. Nee, ze maken échte songs.

Kate Bush Running up that hill

Ze maakt dus gewoon nog steeds muziek. Om een of andere reden zijn wij Kate-technisch in de jaren tachtig blijven hangen.

Luc de Vos Mia

Zie de Boekenrubriek met Roosbeef. Als de lyrische Roos het ziet zitten, zou iedereen het moeten kunnen waarderen. Of althans iedereen met een nogal warrige geest.

Vivaldi The Four Seasons

Heeft Janine ooit op d’r viool gespeeld. Mag ze van James W. vast nóg een keertje doen. In zijn slaapkamer. Op z’n bed.

Boudewijn de Groot Avond

Het mooiste en populairste lied van de protestzanger bevat verbazingwekkend genoeg helemaal geen protesten. Of het moet zijn tegen de stormwind, die raast in het donker.

Coldplay 2000 Miles

Een kerstliedje. Mag het al? Ah, toe?

Roosbeef Twijfelaar

Vooruit, dan ook nog eentje van Roos zelf.

Deicide Once Upon The Cross

Frontman Glenn Benton brandde ooit een omgekeerd kruis in zijn voorhoofd. Met de groetjes aan Nicole Bus. En aan God.

Guns n’ Roses Knocking on Heaven’s Door

Wat waren ze goed. En wat is er van over? Niet iedereen haalt fluitend de vijftig. Wij starten de aftiteling voor deze ooit legendarische band en draaien dit nummer als passend afscheid.

Lucky Fonz III The Beatles Here Hoe Je Honing Comes The Sun Maakt Omdat de docu over George Harrison net uit is. Want dit is niet alleen een van de mooiste liedjes van The Beatles, maar het is ook nog eens geschreven door George.

De ‘nieuwe Boudewijn de Groot’ protesteert ook al niet, hij maakt honing. En hij koopt een tweepersoonsbed met kussens. Dat lijkt hem leuk voor zijn vriendin. Lief.

Caro Emerald The Lipstick On His Collar

Summer Camp Better Off Without You

Veronica Falls Bad Feeling

Deize Tigrona Injecao

De lippenstift op de kraag van haar vent heeft een ander kleurtje dan die van Caro. Ze moest maar eens een nieuwe aan de haak slaan. Mannen, win die vrijkaarten en ga ervoor.

Lieve organisatoren van Lowlands, luister naar Veronica Falls en boek ze voor 2012. Dan maken jullie ons nog blijer dan we al zijn.

The Walkmen While I Shovel The Snow

Alles wijst erop dat deze winter een van de ergste ooit wordt. In New York hebben ze daar ervaring mee. Gewoon netjes je eigen stoepje vegen, dan komt het allemaal goed.

Gem Club Lands

Gordijnen dicht, deur op slot, winterdeken op je bed. Heel zachtjes Gem Club opzetten en dan proberen niet te huilen.

Deze dame versiert de kerstboom het liefst in haar eentje. Maar geloof ons, tegen de tijd dat de boom in de fik mag, staan de fans in de rij om haar te helpen.

Uitgaan in Rio klinkt z贸. Waarschijnlijk herken je het wel, want M.I.A. heeft dit favela-hitje bijna letterlijk gekopieerd in Bucky Done Gun.

Marlous & Rene Karst Ik wil een kerstboom versieren met jou

Dubbele bodems en moeilijke metaforen kunnen best gezellig zijn. Voel de warmte.

in de wandelgangen

Tekst Arne van Terphoven

‘Ieder aanbidt zijn eigen god, maar allemaal aanbidden we De Nachtwacht’

Beeld Merlijn Doomernik

Sieds van der Ploeg (79) is een van de oprichters van CJP. Samen met met zijn vrouw en een van zijn kinderen woont hij in Utrecht. Sieds bezoekt musea, leest de krant en is onderlegd in de filosofie. In 1961 ontstond het idee. Vijftig jaar later is CJP groter, breder en sterker dan ooit. Sieds: ‘Ik werkte bij de Gemeente Amsterdam en hield me daar bezig met jeugdwerk. Mijn mening was dat de Amsterdamse jeugd korting moest krijgen op musea. Ik maakte me echt zorgen om hun cultuurbezoek. Die korting voor elkaar krijgen was lastig. Nederland was nog sterk verzuild en alle stromingen zaten elkaar dwars. Dat moest ook maar eens afgelopen zijn, vond ik. De korting op musea moest voor alle jongeren gelden. Ik was hervormd, de meest progressieve zuil. Meestal gaf dat problemen met de katholieken en de gereformeerden, maar tot mijn verbazing ging het vrij gemakkelijk. Ik kende alle jeugdverenigingen, buurthuizen en speeltuinen vanwege mijn werk. Dan zei ik: ‘Ieder aanbidt zijn eigen God, maar allemaal aanbidden we De Nachtwacht.’ Het begon met korting bij musea, maar dat aanbod werd vlug uitgebreid. Bijvoorbeeld met tryouts van toneelverenigingen, die wel wat extra publiek konden gebruiken. De landelijke belangstelling volgde snel, maar toen had ik al een andere baan. Op een dag kwam mijn zoon thuis en zei: ‘Kijk pa, ik heb een CJPpas’. Toen keek ik wel even heel verbaasd. Dat wij die pas in het leven hebben geroepen, kon hij maar moeilijk geloven. Eigenlijk best een mal idee dat zo’n plannetje nu, vijftig jaar later, zo’n populaire landelijke pas is. Dat maakt me ontzettend trots. Ik ga altijd uit van de gedachte: het goede ontspringt uit het schone. Cultuur is een erfgoed, de potentie van een volk. Wij zijn wat dat betreft een rijk land. Daar moeten we erg trots op zijn, en alles aan doen om dat te behouden.’

paskrakers

Met je CJP-pas krijg je korting op alles wat cultuur is, of er enigszins op lijkt. In de paskrakers lichten we er een aantal uit. Meer kortingen, tips, acties en, belangrijk, alle actuele voorwaarden vind je op www.cjp.nl.

international film festival rotterdam 3600 inzendingen, meer dan 700 geselecteerde lange en korte films, 99 premières en 20 Nederlandse producties: het IFFR is een van de grootste én leukste filmfestivals die we hebben. Met een programma bomvol bijzondere, internationale en kwalitatief hoogstaande films, kan het lastig worden om een selectie te maken. Keuzes, keuzes… CJP zou CJP niet zijn, als we daar geen helpende hand bij zouden bieden. Na het gigantische succes van vorig jaar, bieden we ook nu exclusief voor pashouders CJP Serveert aan. Daarop kun je drie door ons geselecteerde films bekijken, die nog nooit eerder in Nederland zijn vertoond. Relaxed vanuit je bioscoopstoel, zonder te piekeren waar je nu weer naartoe moet. En als bonus kun je ondertussen genieten van gratis bier en bitterballen. Het geheel wordt gepresenteerd door een Bekende Nederlander (hou www.cjp.nl in de gaten

voor updates) en de makers van (een of meerdere) films zijn aanwezig, zodat je ze gelijk vragen kunt stellen over hun werk. Een top dag dus, voor nog geen twee tientjes! CJP Serveert Zaterdag 28 januari, van 11.00 uur tot 18.00 uur. Pathé Schouwburgplein, Rotterdam Prijs: € 18,50 p.p. (Alleen voor CJP-pashouders. Maximaal twee kaarten per persoon, met je pas kun je 1 persoon meenemen.) www.filmfestivalrotterdam.com/webshop International Film Festival Rotterdam 25 januari t/m 5 februari Prijs: € 11,- / Met CJP-pas: € 8,50 www.filmfestivalrotterdam.com

Notenkraker en Muizenkoning

Beeld: Erwin Olaf

Het Nationale Ballet brengt je in een jingle bellsstemming met de ultieme kerstvoorstelling. In 1996 toverden ze de Notenkraker en Muizenkoning al op het podium, nu kun je dit sprookjesballet opnieuw bewonderen. Choreografen Toer van Schayk en Wayne Eagling storten zich op de klassieker. Het is een typisch Hollandse interpretatie, leuk voor zo’n beetje iedereen in je familie. De originele Notenkraker speelde zich af op Kerstavond in een Duits stadje, maar deze versie verhaalt over Sinterklaasavond in het Amsterdam van 1810. Het meisje Clara droomt over enge én romantische avonturen met haar notenkrakerpop. Die dromen bevatten schaatsscènes over de Amsterdamse grachten en een besneeuwd bos in de huiskamer. Niet alleen een mooi verhaal, maar ook een prachtig decor. Notenkraker en Muizenkoning, door Het Nationale Ballet 15 december t/m 1 januari Het Muziektheater Amsterdam Prijs: verschillende rangen, vanaf € 24,50 / Met CJP-pas tot € 8,50 korting, vanaf € 19,50 Bestellen via www.het-ballet.nl of het Kassa-bespreekbureau: (020) 6 255 455

paskrakers

Jarenlang werd Gijsbrecht van Amstel met Nieuwjaar gespeeld, uitgezonden op tv en geciteerd door Toneelacademie-leerlingen. Het bekendste, oudste én meest opgevoerde Nederlandse toneelstuk is nu terug. En hóe! Gezelschap Het Toneel Speelt komt met een verse interpretatie van dit 350 jaar oude verhaal van Joost van den Vondel. Het werd ooit geschreven ter gelegenheid van de opening van de Amsterdamse Stadsschouwburg, de allereerste in Europa, en speelt zich af in de Middeleeuwen. Plunderingen, branden: het grootse Amsterdam lijkt van de aardbodem gevaagd te worden. Of toch niet..? Er was toentertijd veel kritiek op het stuk: vooral de kerk protesteerde heftig. Maar de reacties van het publiek waren razend enthousiast. De Amsterdammers waren trots op hun stad, die ontstaan was uit al die ellende in het verleden. Bovendien werd er ook nog eens een ontroerend beeld van de liefde geschetst, tussen de held Gijsbrecht en zijn vrouw Badeloch. Het Toneel Speelt heeft een uitstekend ensemble en er zal in dit stuk ongetwijfeld weer geschitterd worden door Mark Rietman (Gijsbrecht),

Beeld: Bonnita Postman

Gijsbrecht van Amstel

Carine Crutzen (Badeloch), Daan Schuurmans (Arend) en hun collega’s. Ga het nu zelf zien met enorme CJP-korting, die kan oplopen tot € 21,-! Gijsbrecht van Amstel, door Het Toneel Speelt 1 januari tot en met 18 februari In verschillende steden Prijs: verschilt per theater. Met CJP-korting tot € 21,- goedkoper! www.hettoneelspeelt.nl/producties

kijken/luisteren én in de Oosterpoort de beste Nederlandse artiesten checken. Van overdonderende bands tot lieflijke singer/songwriters. Probeer zo snel mogelijk je kaarten te bestellen, want zo’n geweldig festival als dit is snel uitverkocht. Voor iedereen die erbij is, tippen wij alvast de optredens van Lisa Hannigan, Amatorski en Baskerville.

Noorderslag De uitreiking van de Popprijs is ieder jaar een van de hoogtepunten tijdens het Eurosonic Noorderslag festival in Groningen. Maar niet het enige! Je kunt ook naar honderden nieuwe en/of opvallende acts

Eurosonic Noorderslag Groningen 11 t/m 14 januari Prijzen Eurosonic: € 65,- / Met CJP-pas € 5,- korting (alleen op donderdag en vrijdag) Noorderslag: € 65,- / Met CJP-pas € 5,- korting Passepartout: € 120,- / Met CJP-pas € 7,50 korting Kaartverkoop via www.eurosonic-noorderslag.nl

Lieve Kerstman Ik ben niet altijd even lief geweest. Soms bevind ik mij op plaatsen die uw wenkbrauwen wellicht doen fronsen. Ondanks dat hoop ik dat u mij deze kerst niet vergeet. Hierbij mijn verlanglijstje:

(Ja jongens, ook volgend jaar is er weer CJP-korting op Lowlands. Het leukste festival van Nederland vindt plaats van 17 t/m 19 augustus 2012. Meer informatie volgt op www.cjp.nl en www.lowlands.nl)

cjp deals

De 50 beste (lifestyle-)kortingen met je CJP-pas. www.cjp.nl/deals

cjp deals

interview

Theo Maassen ‘Mensen laten me met rust, alsof ze bang voor me zijn’ De boomlange veertiger op sneakers klopt tegen het receptieraampje. Nog voordat hij zijn naam door kan geven, belt de man achter de balie al naar boven. ‘Theo Maassen is er.’ Maassen draait zich om en grinnikt: ‘Handig hè?’ Het voorval is tekenend: Maassen heeft geen publiciteit meer nodig om de zalen vol te krijgen. Interviews geeft hij daarom bijna nooit, maar voor CJP (en zijn nieuwe film Doodslag) maakt hij een uitzondering. De locatie van het interview, het semi-zonnige dakterras van de Filmacademie in Amsterdam, is niet geheel toevallig gekozen. Na het interview moet Maassen snel naar beneden voor de viewing van Doodslag. Ongeveer dertig filmstudenten krijgen een ruwe versie van de film te zien en mogen vervolgens zeggen wat ze niet begrijpen, wat beter kan en zelfs of het andere einde dat de makers hebben gefilmd niet geschikter zou zijn. Zoals de titel al doet vermoeden, is de film die de studenten gaan kijken minder zonnig dan het dakterras. ‘Doodslag is spannend en soms grappig,

Tekst Steven stoffers

Beeld Hulya Kilicaslan

maar vooral een drama over iemand die zijn ondergang tegemoet gaat’, legt Maassen uit. ‘Het is géén vrolijke film. Als je dat per se wil, koop je de dvd van Gooische Vrouwen maar.’ Maassen speelt Max, een zwijgzame ambulancebestuurder uit Eindhoven. Op weg naar een bevalling met complicaties rijdt een stel ‘rotjochies’ hem en zijn kersverse collega (Maryam Hassouni) klem. Max besluit, mede naar aanleiding van een televisieoptreden van een bekende cabaretier, het niet langer te pikken. Maar dat levert uiteraard weer andere complicaties op… Normaal gesproken zit het werk van een acteur er in de viewing-fase al op, alle scènes zijn immers geschoten. Maar Maassen speelt niet alleen de hoofdrol in Doodslag, hij heeft ook een dikke creatieve vinger in de pap. ‘Pieter (Kuijpers, de regisseur, red.) is de baas, maar ik heb bij deze film over bijna alles mee gedacht.’ Pieter Kuijpers was ook al je regisseur bij TBS, je vriend Najib Amhali speelt een rol en met Maryam zat je in Dunya & Desie. Waarom heb je voor die club gekozen? ‘Ik heb daar niet voor gekozen hoor, zo werkt het niet. Marcel Lenssen ontwikkelde het scenario en ik heb hem met Pieter in contact gebracht. Ik dacht dat Pieter heel goed met het idee uit de voeten zou kunnen, ook al is deze film een stuk complexer en van een totaal ander genre dan TBS.’ (Kuijpers verklaart na de viewing dat hij een nieuw genre heeft uitgevonden: ‘arthouse voor mannen’.) ‘Doodslag past bij Pieter omdat hij graag maatschappelijk geëngageerde films maakt. De anderen hebben we gewoon besproken tijdens castingmeetings. Filmen met bekenden werkt erg prettig. Een film maken is al een spannende ervaring. Laat staan wanneer je je steeds moet afvragen wie dat nou in godsnaam is, met wie je deze keer op de set staat.’ Je hebt het in je cabaretshows vaker over agressie tegen hulpverleners gehad. In Zonder Pardon benoemde je zelfs specifiek het ambulancepersoneel. Is dit een film die je ‘moest’ maken? ‘Ik begin niet aan een project met een bepaald doel of effect voor ogen. Er is eerst een idee, dat langzaam maar zeker groeit. Een verhaal, met een personage en obstakels op zijn pad. Het hoogst haalbare in een film is dat je het probleem zo interessant mogelijk brengt, vanuit meerdere perspectieven. ‘ZE MOETEN GODVERDOMME VAN DIE HULPVERLENERS AFBLIJVU!’ is geen film. Mensen

Theo maassen

weten heus wel dat het probleem er is, ik zie het ook niet als mijn taak om dat te signaleren. Ik hoop wel, en dat heeft Doodslag zeker in zich, dat mensen achteraf praten over de film én waar hij over gaat. Dat vind ik een heel mooi idee, om iets gemaakt te hebben dat de film zelf overstijgt.’ Waar kwam het oorspronkelijke idee voor Doodslag vandaan? ‘Van de solo-voorstelling Ik weer van Marcel Lenssen. Marcel zat bij mij op de theateracademie en wilde regisseur worden. Om geld te verdienen is hij als trainingsacteur gaan werken. Dan moet je bij de politie in zogenaamd realistische situaties tegenspel geven. Marcel was daar heel gefrustreerd over. In zijn voorstelling zit een stukje waarin hij zogenaamd naar huis fietst. Op het fietspad staat een jongen die niet aan de kant wil gaan en alle frustraties komen er dan in één keer uit bij Marcel. Hij slaat die jongen gewoon neer. Dood. Dat gegeven vond ik heel goed.’ Pardon? ‘Het is een oergevoel. Dat mag niet, je weet dat het niet kan wat hij doet, maar je kunt je er ergens wel mee identificeren. Het worstelen met je moraal maakt het tot een spannend gegeven. Mensen hebben alleen niet echt een beeld bij trainingsacteurs. Ik weet niet meer wanneer we precies overstapten of wie het als eerste opperde, maar het idee van een ambulancebestuurder als hoofdpersoon kan best van mij zijn geweest. Als de redders het redden onmogelijk wordt gemaakt, dan heb ik daar heel snel een gut feeling bij. Zo van god-ver-domme. Maar ja, in de film zie je dat ik als Max ook niet helemaal gelijk heb.’ Tot vlak voor dit interview was er alleen een teaser van Doodslag beschikbaar, waarin een grimmige Maassen bebloed in een ambulance stapt. Maar dan verschijnt er een nieuwe trailer op YouTube: daags na het befaamde Kamerdebat waarin Wilders en Rutte elkaar toeschreeuwen dat ze ‘normaal moeten doen’, zien we beelden van Doodslag waarin maar liefst zeven personages elkaar met exact dezelfde woorden om de oren slaan. Die scènes waren maanden eerder al geschoten. Een gelukkig toeval? ‘Dat het toen in het nieuws was wel, maar het is een heel bewust gekozen zin. Voor één incident zijn er altijd veel verschillende point-of-views.

Niemand heeft helemaal gelijk en niemand heeft helemaal ongelijk. Maar tegelijkertijd zijn mensen wel vaak overtuigd van hun eigen gelijk. Men vindt van zichzelf dat ze normaal doen: de ánder doet niet normaal. Dat irriteert me. Het is de kern van een heleboel problemen. Toen Huub Stevens trainer was van PSV had hij op een gegeven moment ruzie met zijn speler Mendez. Stevens werd heel kwaad omdat Mendez hem nooit aankeek en zei dat hij ‘normaal moest doen’. Maar in Ecuador is het heel onbeleefd om iemand aan te kijken die boven je staat in de hiërarchie. Mendez dééd normaal. Overigens vind ik het voor politici helemaal een karig argument in een discussie, ‘doe eens normaal’. Het ís niet eens een argument.’ Dat gelijk waar je het steeds over hebt, komt vaker terug in je oeuvre. Je roept in Zonder Pardon bijvoorbeeld: ´Gelijk, gelijk?!? Bijna alle ruzies met mijn vriendin gaan over ‘wie er gelijk heeft.’ Waarom is dat zo’n issue voor je? ‘Als ik íets wil promoten, dan is het wel twijfel. Gelijk willen hebben vind ik behoorlijk stompzinnig. Daarom is religie en de fundamentalistische versie daarvan ook zo dom. Want je weet het niet en je kúnt het ook niet weten. Misschien heb je wel een sluitend betoog, maar het leven is helaas niet zo exact als wiskunde. Ik vind het belangrijk om die complexiteit te laten zien.’ Als tegengif tegen de domme mensen, waar je het ook vaak over hebt? ‘Ach, dom… Dat is eigenlijk best een arrogant woord. Ik heb alleen HAVO, zo slim ben ik nou ook weer niet. Waar het uiteindelijk om draait, is hoe je met elkaar omgaat. Op straat, op je werk; waar dan ook. Dat is belangrijker dan hoe hoog je IQ is of wat voor opleiding je hebt gedaan. Mensen die anderen lastigvallen met hun gelijk vind ik dan ook erg vervelend. Dat is nogal dom, dat je niet snapt dat een ander ook gelijk kan hebben of gewoon een ander perspectief heeft.’ Je klinkt een stuk milder dan een paar jaar terug, toen je domme mensen nog voorvochtmensen noemde. Komt dat doordat je nu vader bent of ben je gewoon een dagje ouder geworden? ‘Ik vrees allebei. Als je een kind krijgt, daalt je testosteronniveau. Dat maakt je vanzelf minder fanatiek. Maar ik vind het niet erg, het is ook een kracht. Je moet jezelf juist ontwikkelen. Twintig keer hetzelfde vertellen slaat nergens op. Waar je

â&#x20AC;&#x2DC;Het is stompzinnig om gelijk te willen hebbenâ&#x20AC;&#x2122;

Theo maassen

naar op zoek gaat als je creatieve dingen maakt, is het theatraal interessante deel van jezelf. Vaak is dat je stellige kant en niet je milde, softe kant. Zolang er maar een vuur brandt, dat je op het podium wil blijven staan om verhalen te vertellen. Als dát minder wordt, heb je een probleem. Ik blijf op het podium staan, omdat ik er mijn plek heb gevonden. Het heeft vast een beetje met ijdelheid te maken, maar het komt vooral omdat verhalen vertellen bij me past. Of dat nu op het podium is of voor de camera.’

Heb je wel eens last van het cabaretier-label? ‘Nee, mensen vertellen me nooit dat ze vooral Theo Maassen zien. Misschien wel achter mijn rug, maar nooit in mijn gezicht. Dat zouden ze eens moeten proberen, dan hebben ze een probleem! Last heb ik er niet van, mensen mogen zeggen wat ze willen over mij. Ik kan daar niets aan doen, dus hou me er niet mee bezig. Ik neem mezelf wel serieuzer als cabaretier dan als acteur. In die ontwikkeling loop ik tien jaar achter, omdat ik veel meer ervaring heb met cabaret.’

Vind je jezelf een goede acteur? ‘Ja. Ik heb inmiddels genoeg zelfvertrouwen om te weten dat ik geschikt ben voor bepaalde rollen. De onhandige en onnozele man die ik in Het Geheim en Minoes speelde, zit wel in mij. En dat onvoorspelbare en gevaarlijke van andere rollen ook. Komische rollen doe ik zelden. Drama vind ik veel interessanter om te doen in een film dan komedie. Het moeilijke voor mij is om ervoor te zorgen dat mensen niet naar Theo de cabaretier kijken. Je moeten vergeten wie iemand in het echt is en opgaan in de rol die gespeeld wordt.’

Men durft misschien ook niet zo goed kritiek te leveren op de grote, gevaarlijke Theo Maassen… ‘Nou, dat is dus best wel handig. Mensen laten me met rust, alsof ze bang voor me zijn. En dat terwijl ik heel vriendelijk ben! Stiekem ben ik helemaal niet geschikt voor de rol van een gewelddadige ambulancebestuurder. Een grote miscasting is het.’ Doodslag draait vanaf 5 januari. Met je CJP-pas krijg je tot € 2,- korting in de bioscoop. Check de winactie van Doodslag op pagina 81. www.cjp.nl/winnen.

popcorn

Robbert Blokland weet alles over films. En met alles, bedoelen we dan ook echt alles. De juiste persoon dus, om je even bij te praten over de laatste stand van zaken in filmland.

Artistieke vrijheid

Mag een kunstenaar de waarheid naar zijn hand zetten om een mooier kunstwerk te maken? Dat was de vraag die de rechtbank een paar maanden geleden moest beantwoorden, in het proces dat topcrimineel Holleeder had aangespannen tegen producent IDTV. Holleeder vond dat het deels op hem gebaseerde personage in De Heineken Ontvoering een sadistische bruut was, waar hij zichzelf niet in herkende. Vanwege zijn angst voor â&#x20AC;&#x2DC;imagoschadeâ&#x20AC;&#x2122; wilde Holleeder de release van de film zelfs verbieden. Al maakte hij geen schijn van kans, de zaak sneed wel een interessante kwestie aan. Zijn er grenzen aan de artistieke vrijheid, wanneer een

kunstenaar de realiteit als basis neemt? Niemand valt er over als de historische werkelijkheid slechts als decor dient voor een spannend avontuur en er geen twijfel is over het verschil tussen feit en fictie. Zo zal geen mens geloven dat Hitler daadwerkelijk op het punt stond de Ark des Verbonds te vinden, zoals in Raiders of the Lost Ark werd gesteld. Maar het is een andere zaak als filmmakers pretenderen een realistische weergave van de werkelijkheid te geven en daarmee op flink wat tenen trappen. De Duitse regisseur Roland Emmerich (Independence Day, 2012) claimt in zijn intrigerende kostuumfilm Anonymous dat William Shakespeare

Tekst Robbert Blokland

‘Vooral komische karikaturen en Ku Klux Klan taferelen’

BIOSCOOPTIPS Ook niet te missen: geen letter van zijn werk zelf heeft geschreven, om al vier eeuwen te pronken met de eer van een verder volstrekt onbekende graaf. Dit leidde uiteraard tot grote woede bij de Britten, die met deze (onder letterkundigen overigens vaker gebezigde) theorie hun nationale held verguisd zien worden. Ook lastig is het als een film een open zenuw blootlegt, die nog vers in het collectieve geheugen ligt of waarvan de sporen nog duidelijk zijn terug te vinden in de hedendaagse samenleving. De vriendinnenfilm The Help speelt zich af in het zuiden van de Verenigde Staten eind jaren zestig, de tijd dat racisme en segregatie hoogtij vierden. Maar écht grimmig wordt het nooit in de feelgoodfilm. De slechte blanken zijn vooral komische karikaturen en Ku Klux Klan-taferelen gaat het verhaal vakkundig uit de weg. Criticasters vinden dat The Help hiermee de keiharde realiteit van Afro-Amerikanen in die periode geweld aan doet. Dan heeft Reinout Oerlemans het met zijn Nova Zembla slimmer bekeken. De kans is klein dat de nabestaanden van de al vier eeuwen dode ontdekkingsreiziger Willem Barentsz naar de rechter stappen, als acteur Derek de Lint hem te hardvochtig of juist als een slappe zak hooi portretteert. Het is prima wanneer er af en toe iemand opstaat, zoals Holleeder deed, om filmmakers scherp te houden. Maar het is juist de taak van kunstenaars om al hun creativiteit aan te wenden, zodat bepaalde onderwerpen, personen of gebeurtenissen onze interesse wekken. Of om ons te helpen zwarte bladzijden uit de geschiedenis een plekje te geven. En in liefde, oorlog én kunst is (bijna) alles geoorloofd. Dus, beste filmmakers: laat alle pogingen om de werkelijkheid zo objectief mogelijk weer te geven dus maar lekker over aan journalisten en historici. Nova Zembla draait nu in de bioscopen. Anonymous gaat begin december in premiere. The Help is vanaf begin januari te zien.

The Artist

De beste komedie van het jaar is een woordenloze film. In zwart-wit. Over een verlepte acteur, die eind jaren twintig in een depressie raakt als geluid zijn intrede doet in Hollywood. En hij gaat, voorspellen wij, stapels Oscars winnen.

We need to talk about Kevin

IJzingwekkend drama waarin een moeder (Tilda Swinton) probeert in het reine te komen met het feit dat haar zoon op zijn school een massaslachting heeft aangericht.

Carnage

Roman Polanski verfilmde met flair een succesvolle Broadway-komedie over twee koppels die elkaar ontmoeten als de ene zoon (van Kate Winslet en Christoph Waltz) de andere zoon (van Jodie Foster en John C. Reilly) in elkaar slaat.

50/50

Wanneer twintiger Adam (Joseph Gordon-Levitt) leert dat hij kanker heeft met een overlevingskans van 50 procent, moet hij zijn levensverwachtingen flink bijstellen. Gelukkig valt er dankzij beste vriend Seth Rogen ook wat te lachen in deze film, die gebaseerd is op de persoonlijke ervaringen van scenarist Will Reiser. Met je CJP-pas krijg je € 2,- korting bij Pathé. Bij andere bioscopen krijg je tot € 2,- CJP-korting.

dvd

10% CJP-korting op dvdâ&#x20AC;&#x2122;s: check www.cjp.nl/deals

Blue Valentine Het grote publiek kent de nu 30-jarige acteur Ryan Gosling vooral van zijn rol in de superieure tranentrekker The Notebook (2004), als jonge versie van een bejaarde man die terugkijkt op zijn leven. Maar sindsdien heeft Gosling (nu in de bios met sexy retro-thriller Drive) onomstotelijk bewezen een van de beste en meest interessante Amerikaanse acteurs van zijn generatie te zijn. Het drama Blue Valentine leverde echter geen Oscarnominatie voor hem, maar voor tegenspeelster Michelle Williams op. Slechts de enorme competitie kan de reden zijn geweest dat Gosling niet ook voor zoâ&#x20AC;&#x2122;n gewild beeldje werd genomineerd. Het duo speelt een jong, hip koppel dat langzaam maar zeker hun perfecte relatie uit elkaar ziet vallen. In een hotelkamer kijken de twee geliefden terug op de eerste jaren van hun samenzijn en de hoopvolle liefde die ze ooit deelden. Gosling en Williams dragen met gemak deze sympathieke maar droevige film, waarin het begin en het eind van hun relatie in de montage is gemixt. De meeste koppels groeien uit elkaar omdat partners niet goed met elkaar communiceren, claimt de film. Maar de vraag of meer gepraat de sympathieke Dean en Cindy had kunnen redden, krijgt geen antwoord. Nu verkrijgbaar.

Tekst Robbert Blokland

Ook op dvd

George Harrison: Living in a Material World Gitarist George Harrison staat vooral in het collectieve geheugen gegrift als onderdeel van The Beatles, volgens velen de beste band die de wereld ooit heeft gekend. Maar voor hemzelf was de periode met John, Paul en Ringo slechts één van de vele fases die bijdroegen aan het ontdekken van zijn spirituele ik. Dat dit hem in zijn 58 jaar op aarde gelukt was, wist zijn vrouw Olivia pas zeker toen Harrison in 2001 overleed aan kanker. ‘Hij kon in complete harmonie zijn lichaam verlaten’, vertelt ze ontroerd in de respectvolle HBO-documentaire Living in a Material World. Zijn weduwe initieerde zelf het project om het leven van haar overleden man te documenteren: onvertogen woorden over George vallen er dus niet in deze bijna vier uur durende reconstructie. De film van regisseur Martin Scorsese behandelt thematisch alle belangrijke aspecten uit het leven van de muzikant: zijn jeugd in het naoorlogse Liverpool, Beatlemania, spirituele openbaringen in de jaren zeventig, een korte flirt met de filmwereld (hij financierde onder andere Life of Brian) en tenslotte zijn strijd tegen kanker. Een enorm scala aan bekende vrienden passeert de revue, van Paul McCartney tot Terry Gilliam, van Eric Clapton tot Yoko Ono. Deze worden afgewisseld met veel unieke foto- en filmbeelden en delen uit interviews die Harrison zelf in de loop van zijn leven gaf. Nu verkrijgbaar.

The Beaver

Als Mel Gibson niet iedereen boos had gemaakt met zijn bizarre gedrag, was er vast een Oscar geweest voor zijn rol als depressieve huisvader die communiceert met een handpop.

Hobo with a Shotgun

Even bloederige als grappige wraakfilm over een zwerver (sublieme Rutger Hauer) die op nogal onconventionele wijze afrekent met een maffialeger. Had zo uit de koker van Quentin Tarantino kunnen komen.

In Therapie – seizoen 2

In de tweede reeks van deze ijzersterke NCRVserie volgen we een nieuwe psychotherapeut, gespeeld door Peter Blok. Hij ontvangt op zijn sofa onder andere een CEO (Jeroen Krabbé), ruziënde echtelieden (Anneke Blok en Jaap Spijkers) én zijn geschorste collega (Jacob Derwig).

Captain America

Intelligente comic verfilming met een hart, waarin wordt getoond hoe Amerika écht WOII wist te winnen. Voor regisseur Joe Johnston komen een goed verhaal en dito acteurs vóór extreme stunts en opzichtige CGI.

toen de boten nog van hout waren en de mannen van staal

CJP gaat voor jong, nieuw, fris en getalenteerd. Maar dat betekent niet dat we de oude knakkers vergeten.

Kate Bush Muzikale kluizenaar

Door haar kluizenaarsbestaan creëerde Kate Bush een eigen muzikale mythe. Mét volgelingen, voor wie de Britse zangeres bijna een religieus icoon is. De Efteling is niet het eerste waar je aan denkt als je de naam Kate Bush hoort. Toch was dat de plek waar de zangeres in 1978 haar tv-debuut maakte. Een promotietrucje waar ze een paar jaar later hartelijk voor bedankt zou hebben. Want al snel zette Kate de muziekwereld op zijn kop met haar unieke stemgeluid en engelachtige dansbewegingen. Ze werd in korte tijd een fenomeen, om vervolgens weer in de (relatieve) anonimiteit te verdwijnen. Het is 1974 als Pink Floyd-gitarist David Gilmore de dan 16-jarige Kate Bush introduceert bij platenmaatschappij EMI. Haar muzikale talent is Gilmore opgevallen en hij is er zeker van dat Kate het gaat maken. Vier jaar later is het tijd voor haar debuut Wuthering Heights. Zowel het nummer als de videoclip zijn inmiddels legendarisch. Het publiek maakt kennis met Kate in een wit gewaad, dansend als een nimf. Of je haar muziek en dans echt mooi vond deed er niet toe: Kate Bush intrigeerde. Met Kate heeft EMI goud in handen. De zangeres is jong, mooi en schrijft liedjes die inslaan als een bom, met licht provocerende teksten. De platenmaatschappij begint dan ook meteen enthousiast met het klaarstomen van Kate voor het artiestenbestaan. Haar eerste (en enige) tournee, The Tour of Life (1978-1979), is een enorm succes. De zangeres lijkt het publiek te hypnotiseren met haar theatrale shows vol dans en fantasierijke kostuums.

Kate gaat helemaal mee in de promotiemachine van EMI, maar krijgt al snel spijt. Het popsterren imago dat haar is aangemeten vind ze verschrikkelijk en ze trekt zich geleidelijk terug uit het publieke bestaan. Geen optredens, geen interviews. Dan begint de mythe van Kate Bush zich pas ècht goed te vormen. Kate stopt trouwens niet met het maken van muziek. In de jaren tachtig brengt ze ongeveer om de twee jaar een nieuw album uit en scoort hits met Running Up That Hill en Cloudbusting. Haar muziek is enorm populair, ondanks het feit dat de fans Kate nooit live zien optreden. In een zeldzaam interview (uit 1993) zegt ze over haar keuze zich terug te trekken uit het publieke leven: ‘I wanted to spend more time working, rather than promoting my work.’ Haar fans adoreren de zangeres als een ware godin. Kate Bush is voor hen bijna een religie. In 2007 komt de documentaire Come Back Kate uit, waarin twee Nederlandse theatermaaksters op zoek gaan naar die fanatieke fans. Het is bijna eng om te zien hoe toegewijd deze volgelingen (die zichzelf believers noemen) precies zijn. Zo is er een Brit die dag en nacht bij haar huis bivakkeerde om maar een glimp op te vangen van Kate. Dat afgesloten fort past ook bij haar persoonlijkheid, volgens hem: ‘She is an island, and she lives on an island.’ De nieuwe cd van Kate Bush, 50 words for snow, ligt nu in de winkel. Er gaan zelfs roddels over een tour.

Tekst Sophie Borgers

Beeld ANP Photo

Kate Bush is bijna een religie

Tekst James Worthy

Beeld Ilja Meefout

Toen James Worthy bij CJP begon, was het een ongeschoren Amsterdamse voetbalfan. Inmiddels behoort hij tot De Grote Schrijvers. Maar hij gaat uiteraard nog wel voor ons naar culturele evenementen in alle soorten en maten.

James probeert het leuk te vinden

Janine Jansen & Friends in het Concertgebouw Als kind woonde ik op een steenworp afstand van het Concertgebouw. Dan moest ik wel de wind mee hebben, maar het was een haalbare steenworp. Toch ben ik er nooit even binnen gelopen, zelfs niet als nieuwsgierige puber. Ik ging liever naar concerten in de Melkweg of Paradiso. Het Concertgebouw is een imponerend bouwwerk, het lag er net iets te statig bij. Ik heb serieus tot mijn vijfentwintigste gedacht dat de Koningin er woonde. Dit maakte de drempel natuurlijk alleen maar nóg hoger, want een straatschoffie uit OudZuid heeft immers helemaal niets te zoeken in een paleis waar onbetaalbare kroonluchters de plafonds sieren. Althans, tot vorige week. Want toen beleefde ik op eenendertigjarige leeftijd mijn Concertgebouw-ontmaagding. Eindelijk. Ik sta in mijn beste kloffie, en met beste kloffie bedoel ik dat bijna al mijn kleren kakikleurig zijn, in de rumoerige hal van het Concertgebouw. Ik word omringd door vrouwen van middelbare leeftijd en bij iedere stap die ze zetten dringen de mierzoete parfums ongevraagd mijn neus binnen. Bij de bar staat een vrouw van mijn leeftijd. Ik stap op haar af en vraag oprecht wat ik vanavond kan verwachten van Janine Jansen & Friends. De vrouw, nippend aan een rood wijntje, pakt mijn hand vast en vertelt enthousiast over wat mij al-

lemaal te wachten staat. ‘Ken je Janine Jansen? Dat is de beste violiste van ons land. Zeg maar de Lionel Messi van het strijkinstrument. En haar vrienden zijn Torleif Thedéen op de cello en Itamar Golan op de piano. Samen gaan ze muziek spelen van geniën als Schubert, Szymanowski en Grieg.’ Ik knik alsof al die namen mij iets zeggen en bestel nog een biertje bij de bar. De hemel Dankzij onze vrienden van CJP zit ik op de elfde rij, stoel drieëntwintig. Een fenomenale plek in een ruimte die zijn weerga niet kent. De Grote Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw is ongetwijfeld de mooiste zaal van heel Nederland. Ik wil er picknicken met mijn vriendin en liedjes voor haar spelen op het immense concertorgel, maar dat mag niet. Ik heb het wel netjes gevraagd aan de dienstdoende baas. Man o man, wat een beeldschone plek is dit. De zaal ademt historie, zweet wereldklasse en is zo prachtig dat ik me niet eens kan storen aan het feit dat vijfenzeventig procent van de zaal gevuld is met mensen van boven de zestig. Hier wil ik zijn, hier moet iedereen een keertje zijn geweest. Van de straatschoffies tot de vuilnismannen en van de pooiers tot de pizzabezorgers, iedereen moet kennismaken met de Grote Zaal van het Concertgebouw. Waarom?

James probeert het leuk te vinden

Dichterbij de hemel kom je gewoonweg niet. ‘Wat ben je opeens positief James. Ben je ziek? Of verliefd? Heb je de loterij gewonnen?’ Sorry vrinden, het gaat nóg positiever worden. Want ik heb het nog niet eens over Janine Jansen gehad. Janine Jansen. Haar naam alleen tovert al een lach op mijn gezicht en ik voel de vlinders in mijn buik ontpoppen als ik aan haar denk. Bestaat er wat mooiers dan aantrekkelijke vrouwen die uitblinken in iets? Ze zijn mooi èn ze kunnen iets, ze kunnen iets heel goed. Er zijn niet zo heel veel vrouwen die mooi zijn en iets kunnen, maar Janine Jansen is niets minder dan een godsgeschenk. Hoe ze daar staat met haar eeuwenoude Stradivariusviool uit 1727. Het is haast erotiek. Zo intensief, zo fragiel, zo ongeëvenaard vrouwelijk en dan die klanken die ze uit dat instrument tovert. Weergaloos. Van extatische klanken tot suïcidale klanken, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het ene moment wilde

ik door de zaal huppelen als een vrolijk hertje, tien minuten later wilde ik voor een intercity springen. Niet omdat ik per se dood wilde, nee, Janine kan in één klank al het leed van de wereld stoppen. Als je je ogen op dat bewuste moment sluit zie je oorlogen, aardbevingen en ondervoeding. Mevrouw Jansen schildert met haar strijkstok. Hoesten & klappen Ik moest wel even wennen aan de regels die aan zo’n klassiek concert hangen. Zo kun je bijvoorbeeld niet zomaar applaudisseren na een stuk, want meestal bestaat een muziekstuk uit verschillende stukken. Klap dus pas als iedereen klapt. In die andere stiltes, dus de stiltes die vallen na twee stukken die bij elkaar horen, mag je wél hoesten. Dat doet iedereen dan ook. Heb je ooit tweeduizend oude mensen geforceerd horen hoesten? Het was geen pretje, maar gelukkig begon Janine niet veel later weer te spelen. Waarom haar vioolspel mij zo raakte? Volgens mij niet (alleen) door de muziek, ik heb weinig kaas gegeten van vioolmuziek, maar vooral door het feit dat iemand van mijn leeftijd iets zo goed kan. Het prikkelt. Ik wil ook beter worden, de beste zijn in mijn vak en in de mooiste zalen van de wereld staan. Staande ovaties krijgen van mensen die ik tot tranen toe heb geroerd. Mijn goede vrienden. De laatste jaren hebben jullie veel tips van me gekregen. Ik heb het ook eerlijk gezegd als jullie maar beter niet konden gaan. Want de lezer voor voorliegen, daar heb ik een broertje dood aan. Deze serie heet James probeert het leuk te vinden, dat probeer ik dan ook echt. Altijd. En Janine Jansen in het Concertgebouw vond ik meer dan leuk. Het was sensationeel. Ik heb nu, weken later, nog steeds pijn in mijn handen van het klappen. Maak niet dezelfde fout als ik deed in mijn jeugd. Natuurlijk is het Concertgebouw een deftige en ietwat verheven plek, maar heb maling aan die drempel. Mooie muziek is van iedereen, van ons allen, dus ook van jou. Trek je beste kloffie aan en bezoek eens een concert. Neem je verkering mee of ga voor mijn part lekker met je moeder, maar ga. Ga naar het Concertgebouw. Ga in die Grote Zaal zitten en geniet van de melodieuze rijkdom en de beste akoestiek ter wereld. En als je het achteraf toch kut vond, dan mag je mij best een boos mailtje sturen. Vind ik niet erg, ik kan tegen een stootje. Zeker nu ik verliefd ben. Wow, ik ben echt smoorverliefd op Janine Jansen. Echt. Vanaf nu speelt zij de eerste viool in mijn dromen.

‘Janine kan in één klank al het leed van de wereld stoppen’

javier sancho

vierkante ogen

Met CJP-pas 5 % korting op games. www.cjp.nl/deals

STRESS VOOR GAMERS Het hoogseizoen voor games is weer begonnen. De grootste kaskrakers komen nu in één keer uit. Eigenlijk is het een stressvolle tijd voor de ambitieuze gamer: zoveel nieuwe games terwijl de hoogstandjes van afgelopen jaar nog niet eens uitgespeeld zijn. Geef ons er maar een paar seizoenen bij. Kaskraker-seizoen Dit seizoen kennen we al. De verwachtingen zijn bizar hoog, zowel voor gamers als fabrikanten. Fans hebben al maanden (soms jaren) de hype moeten aanhoren en fabrikanten willen de uitgegeven miljoenen terugverdienen. Hoewel dit het seizoen is van waanzinnige titels, is het ook het meest voorspelbare seizoen: alles wat we willen en verwachten, maar dan (hopelijk) groter en beter. Mobile games seizoen We gamen tegenwoordig waarschijnlijk meer op onze smartphones en tablets dan op de PC en spelcomputers. Toch worden mobile games vaak gezien als minderwaardig. Daarom mogen ze best hun eigen hoogseizoen hebben. Hoewel je deze games altijd en overal tussendoor kunt kopen en spelen, zijn ze vooral onmisbaar in de zomer. Tijdens lange reizen, bakkend in de zon, niksend op de camping... Nintendo 3DS en PlayStation Vita tellen mee voor dit seizoen. Die kun je in je zak steken en zijn dus ook lekker mobiel. Indie-seizoen Indie games hoeven niet zo nodig in het hoogseizoen te verschijnen: hun creatieve waarde is belangrijker dan de verkoopcijfers. We kunnen ze het hele jaar door verwachten, maar ze verdienen een apart seizoen. Bijvoorbeeld januari tot en met maart: we zitten krap bij kas maar willen graag wat nieuws. Behalve dat dit soort games vaak origineel zijn, kun je ze ook goedkoop of zelf gratis krijgen. Geen Indian Summer, maar Indie in Winter dus. Gouwe ouwe-seizoen Naast al die nieuwe games worden steeds meer klassiekers opnieuw uitgebracht, vaak met een verse HD-touch. De games die je ‘had moeten spelen’ stapelen zich op terwijl de nieuwste game alweer staat te wachten. De herfst, net voordat de allernieuwste knallers eraan komen, is vanaf

nu hét seizoen om in te halen of die ene geliefde klassieker opnieuw te spelen in volle HD-glorie.

Een game voor ieder seizoen. Seizoen: Kaskraker Spel: Assassin’s Creed Revelations (Xbox 360, PlayStation 3, PC / reeds verkrijgbaar) Met zoveel threequels (Battlefield 3, Uncharted 3, Modern Warfare 3) in het hoogseizoen zou je deze topper haast vergeten. Revelations sluit een trilogie af, maar is geen deel 3. Hoezo verwarrend? Seizoen: Mobile games Spel: Mario Kart 7 (Nintendo 3DS / 2 december) Deel 7?! Hoe dan ook: een van de allerleukste racegames komt terug op de Nintendo 3DS. Seizoen: Indie Spel: Ridiculous Fishing (iOS / releasedatum nog niet bekend) Verzonnen door de Nederlandse indie studio Vlambeer, maar deze game werd door een andere studio gejat voordat hij verscheen. Het origineel laat zien hoe je vist als een vent. Seizoen: Gouwe ouwe Spel: Guardian Heroes (Xbox Live Arcade / reeds verkrijgbaar) Deze obscure klassieker van de vergeten Sega Saturn-console(1996) mag best wat meer waardering krijgen. Nu opnieuw te beleven met opgepoetste graphics.

CJP 50 jaar

Gids uit 1985

Voorloper van het cJP magazine: Introductie, 1967

cJP-pas, 1991

Krantenbericht uit 1967

cJP-pas, 1975

cJP Magazine, 1989

cJP campagne 1993

cjp 50 jaar

Oud & Nieuw In al die jaren dat CJP je leven verrijkt, hebben we stapels creatievelingen zien komen, gaan en opgevolgd worden in Nederland. Omdat die omloopsnelheid soms duizeligmakend snel gaat, even een overzichtje. Wie zijn de Monique, Freek en Boudewijn van nu?

Tekst Sara Madou

Oud: Freek de Jonge (67) Nieuw: Jan Jaap van der Wal (32) Selling point: Maatschappijkritische cabaretier.

Oud: Simon Vinkenoog (werd 81) Nieuw: Ramsey Nasr (37) Selling point: spraakmakende (ex-) Dichters des Vaderlands.

Freek is de uitvinder van de conference met een maatschappelijke rode draad, waarin hij het liefst tegen zoveel mogelijk schenen schopt(e). Optreden in Irak, een voorstelling maken rondom een dreigbrief die hij kreeg, ruziën met Harry Mulisch: Freek had en heeft er geen problemen mee om voor zijn mening uit te komen. Ook Jan Jaap worstelt daar niet bepaald mee en daar heeft hij ook wel wat beledigingen mee de wereld in geworpen. Vooral politici moeten het ontgelden, maar ook Wesley Sneijder werd genadeloos afgemaakt. Freek lijkt er wat moeite mee te hebben dat zijn rol als het geweten van Nederland wat uitgespeeld raakt, maar ja: we hebben Jan Jaap nu.

Of het nou door zijn voorkeur voor hallucinerende middelen kwam of niet: Vinkenoog was (hij overleed 12 juli 2009) een van de meest lyrische dichters die we hadden. Een van de meest vrouwenverslindende ook: hij was maar liefst zes keer getrouwd. Ramsey houdt het op dat gebied wat rustiger, er is weinig bekend over zijn privé leven. Maar het spraakmakende dat hij daar bespaart, maakt hij ruimschoots goed met het spuien van zijn mening. Zoals een tijdje terug, bij het bezoek van een aantal schrijvers aan China. Ondanks (of dankzij) hun eigenzinnigheid, kregen deze twee dichters allebei de eer om Dichter des Vaderlands genoemd te worden. Da’s toch mooi. Oud: Monique van de Ven (59) Nieuw: Anna Drijver (28) Selling point: Extreem getalenteerde actrice die niet bang is voor bloot op het witte doek. Nederland maakte kennis met Monique door haar vrijzinnige (lees: extreem naakte) poses in Turks Fruit. Daar zou je nogal wat vooroordelen over kúnnen hebben. Maar de films van Monique hadden wél torenhoge bezoekersaantallen. Ook toen ze haar kleren aan bleef houden, overigens. Anna Drijver liet zich bloot zien in Komt een vrouw bij de dokter. Maar haar acteertalent is eveneens niet te negeren. Dramaseries (Bellicher), De Vloer Op en het voor de gek houden van haar medekandidaten in Wie Is De Mol?: het zou ons niet verbazen wanneer Anna (net als Monique met Zomerhitte) ook steeds meer eigen projecten op gaat zetten.

cjp 50 jaar

Oud: Dick Maas (60) Nieuw: Tim Oliehoek (33) Selling point: regisseur van een tikkeltje ordinaire succesfilms. Dick had Flodder, De Lift en Amsterdamned. Tim kwam met Vet Hard, Spion van Oranje en Pizzamaffia. (Bijna) al hun films zijn kassuccessen. Misschien een plan voor de mannen om een middagje ideeën uit te wisselen over ‘hoe stop ik zoveel mogelijk eendimensionale karakters in anderhalf uur’. Want Gouden Kalf of zelfs Oscarmateriaal, nou nee. Niet dat de mannen daar wat om geven: met kritiek omgaan is geen probleem. En terecht, want op de bezoekersaantallen zijn veel regisseurs stinkend jaloers. Dus zolang het grote publiek maar een kaartje koopt, mogen de recensenten van Dick & Tim zeggen wat ze willen.

Oud: Boudewijn de Groot (67) Nieuw: Lucky Fonz III (30) Selling point: Guitige troubadour. Die schalkse grijns, de dromerige liedjes: Boudewijn en Lucky/Otto Wichers konden wel vader en zoon zijn. Of opa en kleinzoon. Al is Boudewijn duidelijk meer van de protestgeneratie. Zijn ‘Welterusten, Meneer de President’ heeft toch echt meer diepgang dan Lucky’s ‘Ik heb een meisje’. Ze hebben allebei niets te klagen over vrouwelijke aandacht en positieve feedback van critici, maar al die fans zorgen er helaas niet voor dat hun cd’s met miljoenen tegelijk over de (online) toonbank vliegen. Misschien toch iets te geëngageerd of apart. Ook al komt Boudewijns ‘Avond’ elk jaar weer hoog in de Top2000 te staan. Een positie waar Lucky nog even goed z’n best voor moet doen.

Oud: Sonja Barend (82) Nieuw: Eva Jinek (33) Selling point: doelbewuste tv-persoonlijkheid. Vrijwel iedereen in televisieland riep het al eens: Eva is de ideale opvolgster van televisiekoningin Sonja. Allebei slimme vrouwen met ambitie en een nieuwsgierige, journalistieke geest. Nu mevrouw Barend laatst bij DWDD liet doorschemeren dat ze écht niet meer terug komt op televisie, is de tijd rijp voor Eva. Het begin is er al: haar WNL-programma Eva Jinek op zondag. Nu nog even van die controversiële vriend af, want al dat geroddel heeft geen Sonja-potentie. Totaal niet chique. Dan kan de grande dame misschien nog één keer per jaar langskomen in Hilversum voor een gezamenlijke (talk)show. Dat bekt sowieso best lekker, ‘Jinek & Barend’.

Oud: Fong Leng (74) Nieuw: Joline Jolink (30) Selling point: Modeontwerpster met een duidelijk eigen signatuur. Stijltechnisch hebben ze weinig gemeen. Fong Leng met haar bombastische jurken en Joline Jolink, die ijzersterke basics met een twist maakt. De een had haar hoogtijdagen in de jaren zeventig, de ander is helemaal 2012. Wat wel een overeenkomst is? Het hebben van een duidelijke eigen stijl. Fongs jurken herkent een modeliefhebber uit duizenden, de perfect afgewerkte jumpsuits van Joline eveneens. Vele exposities en retrospectieven werden al gewijd aan Fong Leng en haar naam wordt vaak genoemd als inspiratiebron. Dikke kans dat Joline wat dat betreft in haar voetsporen treedt.

Oud: Renate Dorrestein (58) Nieuw: Hanna Bervoets (27) Selling point: Schrijfster van humoristische en scherpzinnige boeken. Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor. Over dertig jaar zou dat zó een titel voor een boek van Hanna Bervoets kunnen zijn. Ware het niet dat ze hem dan zou jatten van Renate. De twee schrijfsters zijn soulmates op het gebied van Nederlandse literatuur, of ze het nou willen of niet. Een grappige, goed leesbare stijl, maar óók kunnen ontroeren met je teksten, zoals Hanna bijvoorbeeld deed met Lieve Celine. Dat maakt haar een waardige opvolgster van Renate. Al schrijft die voorlopig zelf ook nog vrolijk door in hoog tempo.

cjp 50 jaar

En toen werd je

CJP geeft Abraham in december een stevige hand en voelt zich vitaler dan ooit. Helaas geldt dat niet voor iedereen die de leeftijd van 50 bereikt. Wij keken acht leeftijdsgenoten in de ogen en telden hun grijze haren.

Tekst René van der meer

Beeld maslow

Axl Rose / 6-2-62

Boy George / 14-6-61

Een symbolisch moment, twee maanden geleden in Mexico City. Axl Rose treedt op met een band die op Guns N’ Roses moet lijken. Tijdens dé hit, Knockin’ on Heaven’s Door, waggelt Axl naar de zijkant van het podium, waar hij struikelt. Tergend langzaam krabbelt de zanger overeind, terwijl hij zo normaal mogelijk probeert door te zingen. De roadie die hem wil helpen, kijkt machteloos naar de treurige situatie en denkt wat iedereen al jaren denkt: ‘Gast. Wat was je geweldig en wat ben je afgegleden tot een instabiele clown.’

Daar stond hij dan in 2006, in zijn knaloranje hesje op een stoep in New York. Boy George had een taakstraf aan zijn broek, iets met cocaïnebezit. Het was niet Boys eerste straf en tevens niet zijn laatste. Drie jaar later bindt de voormalige zanger van Culture Club een mannelijke escort aan de verwarming, een geintje dat Boy met vijftien maanden gevangenisstraf moet bekopen. Op zich genoeg reden om vol schaamte in de anonimiteit te verdwijnen, maar Boy George lijkt juist sterker uit de strijd te komen. Hij schudde zijn verslavingen van zich af en timmert lekker aan de weg als DJ. Nu lacht hij als laatste en het hardste om zichzelf.

Erik de Jong a.k.a. Spinvis / 2-2-61 Hij moest er veertig voor worden, maar toen schoot Erik de Jong wel meteen in de roos. Onder de naam Spinvis levert hij in 2002 een experimentele plaat af waarvan de critici toch even stil zijn. Ze roemen het album vanwege de knappe arrangementen en originele teksten. Drie studioalbums en vele samenwerkingen verder heeft Erik onder andere een Zilveren Harp en de Popprijs 2007 in zijn prijzenkast staan. Onlangs verscheen zijn nieuwe plaat Tot Ziens, Justine Keller waarover Erik zelf zegt dat het meer pop en minder experimenteel is. Spinvis blijft op dreef en is het levende bewijs dat het nooit te laat is om jongensdromen na te jagen. Niet gek voor iemand die tien jaar geleden nog postbode was.

Janine Elschot (GTST) / 31-7-62 Ze lapt het hem toch maar mooi, die Janine. Nog even en mevrouw is vijftig. Dat mag een wonder heten wanneer je beseft hoeveel ze voor haar kiezen heeft gekregen in Meerdijk. Denk aan: het overlijden van dokter Simon, de ongewenste intimiteiten van meneer Harmsen, de scheiding van Ludo, de scheiding van Jack, een gijzelingsdrama, abortus, nog een scheiding van Ludo, die keer dat ze levend werd begraven, een schotwond in haar hoofd en nog veel meer ellende. Hulde, Janine, voor je veerkracht en daarbij immer stralende voorkomen. Nog vele jaren en drink er eentje met Ludo, van ons.

MC Hammer / 30-3-62

Meg Ryan / 19-11-61

Lekker hitje had MC Hammer met U Can’t Touch This. Dat is alweer ruim twintig jaar (!) geleden en nadien ging het niet zo heel lekker meer met de MC. Gehuld in zijn karakteristieke parachutebroek lukte het hem niet om het gigantische succes van begin jaren negentig vast te houden. Heel even komt hij nog bovendrijven op de soundtrack van The Addams Family, daarna is het angstvallig stil rondom de man die rap naar het grote publiek wist te brengen. De miljoenen die hij ooit verdiende zijn nu op. Bankroet en bekeerd tot de heer wil MC Hammer ongetwijfeld dat hij de klok terug zou kunnen draaien naar Hammertime.

Kleine kans dat Meg Ryan haar vijftigste verjaardag feestelijk heeft gevierd. Één blik op haar gezicht doet vermoeden dat ze wat moeite heeft met het verstrijken van de jaren. Was ze in 1989 nog de vlotte actrice die zichzelf onsterfelijk maakte met de beroemde orgasme-scène in When Harry Met Sally, tegenwoordig oogt ze als iemand waarop plastisch chirurgen hun instrumenten uitproberen. Vooral haar mond heeft een paar rake klappen gekregen. Nu is een actrice meer dan haar verschijning, belangrijker zijn natuurlijk de films waarin ze speelt. Maar in het geval van mevrouw Ryan zijn ook die al jaren ondermaats. Toch zonde.

TEKST/BEElD coRINe vAN ReNSWoUde

BEElD MIRJAM dU cloo

Niets is leuker dan af en toe in een vliegtuig stappen om een kijkje bij de (verre) buren te nemen. Vandaar dat je met je CJP-pas korting krijgt bij kilRoY, de coolste reisorganisatie van het land. Maar liefst € 50,- korting bij een besteding vanaf € 500,-.

onGeRemd

Rio dRanK, dans en deCiBeLLen cJP bestaat 50 jaar en dat moet gevierd worden. Met een koffer vol zomerkleding en zonnebrand vertrekken we naar de stad met mooi weer- en feestgarantie: Rio de Janeiro. Nou ja, ‘garantie’… voor ons is het vooral een regenachtige uitputtingsslag.

Strand en supermarktbier: Ipanema Het is oktober en dus voorjaar in Rio. Dit betekent volgens de reisgids temperaturen van rond de 25 graden en een brandende zon. Wanneer wij aankomen zit het beroemde Christusbeeld verstopt achter donkere wolken. Het regent. Op dat moment weten we nog niet dat die bewolking vijf dagen blijft hangen, dus dan maar met goede hoop en zin in een cocktail meteen op zoek naar een strandfeestje. Hiervoor moeten we in Ipanema zijn, naar het schijnt. Daar hangen de hippe twintigers, blowende kunstenaars, afgetrainde beachbabes, excentrieke homo’s, mooie fotomodellen en beroemde Brazilianen rond. Maar de met olie ingevette Speedodragers spelen geen beachvolleybal met de bebaarde artistiekelingen. Elke subcultuur heeft zijn eigen stukje strand, te herkennen aan genummerde palen. Alleen: bij welke paal we ook komen, er zijn alleen duiven en leeggedronken kokosnoten in het zompige zand te vinden. Dan maar ontdekken waar Ipanema nog meer bekend om staat: de gezellige barretjes (Ipanema is trouwens ook fameus vanwege haar goede restaurants, maar wij komen hier om te feesten en dan slokt eten alleen maar kostbare feesttijd op). De drinkgelegenheden in Ipanema zijn een mix van stijlvolle loungeplekken en klassieke botecos. Dat zijn vrij simpel ingerichte kroegen, aan de voorkant open en vaak met houten wanden, dito meubilair en een al dan niet overdekt terras. Wij besluiten op de eerste barkrukken te klimmen die we tegenkomen. Dit blijkt een goede

zet. Het eerst nog wat lege terras raakt steeds meer gevuld naarmate het buiten droger wordt. Ook de stoep stroomt steeds voller. En de straat. De bediening kijkt nergens van op en sleept met krukjes, zodat ook de stoepgasten hun drankje ergens op kunnen zetten. Het bier wordt koel gehouden in grote ijsemmers en geserveerd in grote flessen en enorme hoeveelheden. Dat er tussen de betalende klanten ook veel mensen staan met bierblikjes van de supermarkt zorgt evenmin voor opgetrokken wenkbrauwen. Dat moet je op een Nederlands terras eens proberen. Deze straatsituatie blijkt geen incident. Ook bij Empório, een van de populairste bars van Ipanema, voltrekt hetzelfde tafereel. De blikken bier worden voor de deur verkocht vanuit de kofferbak van een geparkeerde auto. Op de achterbank staat een mini-barbecue, waar hamburgers op gebakken worden. De surveillerende agenten vinden het allemaal prima. En wij ook, méér dan prima. De muziek gaat steeds harder, de gesprekken worden luidruchtiger en men haalt nog maar eens een rondje. Ipanema is één groot feest. Hysterische chaos: Lapa Bier drinken op straat is leuk. Dansend bier drinken op straat is leuker. In de wijk Lapa, het hart van de muziek scene van Rio, wordt elke vrijdag- en zaterdagavond een soort mini-carnaval gevierd. Zowel Cariocas (zo worden de inwoners van Rio genoemd) als binnen- en buitenlandse toeristen komen hiervoor massaal naar de met sambaclubs en muziekcafés gevulde straten. Rond de Arcos de Lapa, een achttiende eeuws aquaduct, zitten de terrassen overvol. Kraampjes met sterke drank en hapjes doen goede zaken en op verschillende plekken beginnen muzikanten aan een sambasessie. Het echte festijn begint rond middernacht in een ietwat shabby straat die naar de Escadaria Selarón leidt; de beroemde mozaïektrap die je misschien kent uit de Beautiful-clip van Snoop Dogg. In alle cafés wordt de volumeknop zo ver mogelijk naar rechts gedraaid. Samba, funk (een muziekstijl die is ontstaan in de arme wijken van Rio) en reggae smelten samen tot een krankzinnige medley. Duizenden mensen dansen, drinken en schreeuwen boven de muziek uit. We kunnen niks anders dan ons laten meevoeren door de zwetende meute. Het voelt een beetje als Koninginnedag in Amsterdam, maar dan met ritmegevoel. Na een uurtje of wat moeten we echt even bijkomen van deze hysterische chaos. Een mooie plek hiervoor is één van de vele gafieiras; grote dansgelegenheden met live sambamuziek.

KILROY helpt jou bij alles wat met verre reizen te maken heeft. Dus wil je feesten in New York, Las Vegas, Australië, Cuba of Taiwan? Alles kan! Misschien heb je meer zin in een strandvakantie, rondtrekken, studeren of werken in het buitenland. Ook daarvoor moet je bij KILROY zijn. Neem een kijkje op de website: www.kilroyworld.nl. Wil je ook naar Rio? De jongens van Brazil Expedition werken samen met KILROY en laten je de beste plekken zien: www.brazilexpedition.com.

Deze sambaclub zit in een vervallen herenhuis, maar binnen zijn de marmeren trappen, kroonluchters, spiegels en muurschilderingen verrassend mooi gebleven. Hier geen hossende massa, maar paren die in hun mooiste kleren de Samba de Gafieira dansen; een traditionele partnerdans die iets wegheeft van de tango. Hoe truttig het dansen in paren in Nederland wordt gevonden, zo happening is het in Brazilië. De zwierende stelletjes zijn dan ook allemaal jong en knap. De ernstig vermoeide houten klazen (wij) zitten aan tafeltjes rond de dansvloer aan een caipirinha te nippen. Wanneer we diep in de nacht weer buiten staan, zijn de straten nog steeds gevuld met mensen en lawaai. Lapa feest door tot het licht wordt.

Repeteren in tl-licht: de carnavalsvereniging Carnaval is in Rio een serieuze zaak. Al een half jaar van tevoren zijn de carnavalsverenigingen bezig met de uitvoerige voorbereidingen. Elk jaar mogen maar twaalf sambascholen (zoals de carnavalsverenigingen genoemd worden) meedoen aan de officiële parade in het Sambódromo stadion en dit is een grote eer. De scholen zijn dan ook voortdurend in een vurige strijd verwikkeld die te vergelijken is met een voetbalcompetitie. Er is een klassement en degradatiegevaar, er zijn shirts en merchandise in de clubkleuren en elke school heeft een trouwe aanhang die de repetities gepassioneerd bijwoont. Salgueiro, de sambaschool die wij op zaterdagavond bezoeken en negenvoudig kampioen is, laat

RIO

geen misverstanden bestaan over de kleuren van hun club. De gi-gan-tische loods waar de muzikanten en dansers tweemaal per week oefenen, heeft een rood-wit geblokt plafond en rode en witte muren. De plastic stoeltjes zijn rood, een in rood-wit gehulde bloemenverkoper slijt rode en witte anjers en zelfs de advertenties aan de muren passen volledig in het kleurenschema. Het bonte geheel wordt ‘sfeervol’ verlicht door grote tl-lampen. Wanneer de muzikanten het rood-witte podium betreden en de danseressen hun billen in de sexy glitterpakjes laten schudden, blijft het door ons verwachte dansfeest uit. De supporters van Salgueiro staren naar hun helden en maken foto’s. Slechts een enkeling doet een voorzichtig dansje rond een plastic stoel. Dit terwijl het ritme van de drumband best aanstekelijk is. We bestellen rood-witte blikjes bier en wachten af. Maar de tl-verlichting blijft aan en de euforisch dansende menigte blijft uit. We geven het op. In de stromende regen (ja, nog steeds) nemen we een taxi en laten ons bij een club afzetten. Ook nu is het licht, wanneer we met een verzameling nieuwe vrienden en een vroege kater weer buiten staan. Beste sambaschool: zó moet je feesten. Aaibare hooligans: de voetbalwedstrijd Kunnen voetbalsupporters een beter feestje bouwen dan hun collega’s van de sambaschool? Onze hoop is gevestigd op de duizenden fans van Bota-

fogo, één van de vier voetbalclubs van Rio die deze zondagmiddag tegen Atlético Paranaense speelt. Botafogo staat in de Braziliaanse competitie op een mooie derde plek, terwijl Atlético ergens onderaan bungelt. Cijfers die een glansrijke overwinning met schitterende doelpunten en extatische tribunes verzekeren. Het stadion bevindt zich niet in de beste buurt van Rio en de enorme, leuzen scanderende mannenmassa die voor ons uitloopt is vrij imponerend. We proberen niet na te denken over de kans dat Botafogo toch verliest en deze mannen heel slecht tegen hun verlies kunnen. Dan maar liever hetzelfde doen als zij: buiten het stadion enorme blikken bier kopen en in één teug achterover slaan. Later begrijpen we de reden hiervoor. Alcohol is binnen verboden en dus wordt elke minuut vóór de wedstrijd benut. Eenmaal op de tribune voelen we ons al wat meer op ons gemak. Op plekken naast het vak van de meest beruchte supporters, blijkt het fanatisme van de in zwartwit geklede fans eerder aandoenlijk dan agressief. Het inmiddels bekende ritme van de samba dreunt gezellig door het stadion. Enorme vlaggen worden uitgerold, zwart-witte handschoentjes uitgedeeld en aangetrokken, opzwepende kreten massaal ingezet. Iedereen staat, sommigen op hun stoel, en alle ogen zijn vol verwachting op het veld gericht. Zodra de spelers van Botafogo de grasmat betreden, steekt een oorverdovend gejuich op.

RIo

De zojuist uitgerolde vlaggen worden in de lucht gestoken en fanatiek heen en weer gezwaaid. Een tribunebreed doek met aanmoedigende teksten wordt door duizenden handen over het voltallige publiek gedrapeerd. Eén ding is zeker: we gaan winnen. De wedstrijd is saai, het publiek verregend, de tegenstander taai en de scheidsrechter een hoerenzoon. Maar winnen doen we. Twee doelpunten worden uitgebreid gevierd met gejuich, gezang, getrommel en geknuffel. na afloop komen de fans in de betonnen hal van het stadion bij elkaar. De naam van de zo geliefde club scanderen ze door de galmende ruimte. Trommels worden bijna aan gort geramd en kinderen in de lucht gejonast. En wij vinken wéér een mooi feestje af. dansen met dealers: de favela Rio is een mooie, moderne stad die vrij westers aandoet. Toch zie en hoor je overal signalen van de armoede en criminaliteit die er heerst. Zoals bewoners die ons waarschuwen voor berovingen bijvoorbeeld. Maar ook de op heuvels gebouwde sloppenwijken, die bijna overal het uitzicht domineren. In Rio wonen miljoenen mensen in dergelijke, vaak door zwaarbewapende bendes gedomineerde, favelas. De problematiek rond drugs en corruptie is zo complex dat we alleen hierover al een artikel van zeven pagina’s zouden kunnen schrijven. We focussen ons dus maar weer op onze missie en gaan op zoek naar het beste favelafeestje. funk (buiten Brazilië vaak baile funk genoemd) is dé muziek van de favela. Deze muziekstroming wordt gekenmerkt door diepe bassen, drum loops, samples en rauwe Portugese zang of rap. om je een idee te geven hoe het klinkt: M.I.A. haalde de inspiratie voor haar hit Bucky Done Gun uit deze stijl. We krijgen de tip om naar een funkparty in Rocinha te gaan, de grootste favela van Rio. Hierbij ook het gratis advies om dat alleen met gids te doen en in verband met op privacy gestelde drugsdealers niet te fotograferen. We hebben dan ook het zweet in onze handen staan wanneer we in Rocinha, zónder begeleiding en mét fotocamera, uit de taxi stappen. Gelukkig worden we recht voor de deur

afgezet. Bij binnenkomst van de betonnen loods slaat de loeiharde muziek in ons gezicht. Van wimper tot schoenveter; alles trilt onder het geweld van de lage bassen. Smachtend naar oordoppen dansen en kijken we rond. Meisjes met stilettohakken en piepkleine jurkjes laten hun lijven flink bewegen, terwijl jongens met ontblote bovenlijven en gouden kettingen tegen hen aanschuren. Dit is niet de enige geaccepteerde dansstijl: een voetbalteam in volledig tenue doet de polonaise. op een videoscherm worden ondertussen rennende mannen op stierenhorens gespietst, soms afgewisseld met noodlottige motorongelukken en blote borsten. De drugsdealers met volautomatische wapens, die hier schijnen rond te lopen, zien we gelukkig niet. Wel wordt het even ongezellig als we ondanks alle adviezen toch wat foto’s maken. We zeggen sorry en veinzen met trillende lipjes een glimlach. feesten in een favela is best heftig. Dat blijkt ook als we de volgende dag wakker worden met piepende oren, donkere wallen en een bonzend hoofd. feestmissie geslaagd. www.kilroyworld.nl

Rode goRdiJNeN

Met je CJP-pas tot 50% korting in het theater.

zeiKnat sPRooKJe Het Ro Theater in Rotterdam heeft een mooie traditie opgebouwd met kerstvoorstellingen voor het hele gezin (en dus zeker niet alleen voor kinderen). Dat begon in 2007 met Lang en Gelukkig, vorig jaar met veel succes uitgebracht als bioscoopfilm. Dit jaar is het de beurt aan Woest Water, een zeiknat sprookje. De voorstelling gaat over een achtjarige jongen die boos is op zijn ouders. Niemand kijkt naar hem om, zelfs voor zijn goocheltrucs is geen interesse. Dan besluit hij de wasmachinetrommel in te stappen en zijn lot in eigen handen te nemen. Dit jaar is Sanne Wallis de Vries toegevoegd aan de topcast van het Ro Theater, met verder onder andere Gijs Naber en Sylvia Poorta. Gegarandeerd een hilarisch en ontroerend avondje uit. Woest Water, door het Ro Theater 16 december t/m 11 maart www.rotheater.nl

Maria Goos is terug in het theater. De successchrijfster, bekend van Oud Geld en Familie, heeft een stuk gemaakt over mannenvriendschap: De Hulp. Deze voorstelling draait om de vraag of twee mannen uit totaal verschillende werelden ooit vriendschap kunnen sluiten. De ene man is bankier Arnoud (Michiel de Jong), een dertiger die plots ontslagen is en nu met een hernia thuiszit. De ander is Lucas (Sieger Sloot), een immigrant die in zijn vaderland apotheker was, maar inmiddels al negen jaar illegaal huizen schoonmaakt. Beide mannen zitten klem. Arnouds carrière is door een stommiteit abrupt afgebroken, Lucas heeft nooit echt een loopbaan kunnen beginnen. Dat schept een band. Maar er zijn ook veel verschillen tussen de twee. De aanwezigheid van de gelovige en invoelende Lucas is verwarrend en confronterend voor Arnoud, die alles ziet afbrokkelen waar hij zijn zekerheid aan ontleende. ‘De Hulp is zoals al mijn werk: moralistisch, zonder veroordelend te zijn’, zegt schrijfster Maria Goos zelf. Een zwarte komedie over mannen, geld en vriendschap.

Beeld: Ben van Duin

daaR Ben Je VRienden VooR

De Hulp, van Maria Goos t/m 18 maart www.kikproductions.nl

Tekst Merijn Henfling

Ouderwets grappig

Beeld: Ramon Egmond

‘Retrocabaret’, oordeelt de jury van het Amsterdams Kleinkunst Festival begin dit jaar over het optreden van Jan van Maanen. Met een kostuum uit vaders studententijd, ouderwetse pianoarrangementen en een deftig stemgeluid lijkt hij het cabaret veertig jaar terug in de tijd te werpen én wint hij het festival. De stevige cabaretier mag dan een ouderwetse vorm voor alle grappen en grollen gekozen hebben, zijn onderwerpen zijn van nu. Scherp becommentarieert hij de Nederlandse politiek en maakt veel ijzersterke actuele grappen. Van Maanen is het type man dat op verjaardagen de lachers op zijn hand krijgt, met zijn goede gevoel voor timing, onderkoelde opmerkingen en oneliners. Nu is er zijn avondvullende voorstelling One Jan Show. ‘Ambachtelijk, muzikaal en authentiek cabaret voor de gewone en ongewone man, over het leven en de dood,’ noemt hij het zelf. One Jan Show van Jan van Maanen t/m 13 juni www.onejanshow.nl

Doen/laten Een andere cabaretfestivalwinnaar: Emilo Guzman (ja, inderdaad: het broertje van, maar daar hebben we het verder niet over). Hij is acht jaar actief bij Comedytrain en dus van huis uit stand-upper. In 2010 wint hij overtuigend de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival met een doordacht en persoonlijk programma. In dat finale optreden verbond Guzman maatschappelijke thema’s met persoonlijke verhalen over zijn jeugd, het ongelukkige huwelijk van zijn ouders en de zoektocht naar een nieuwe man voor zijn moeder. De jury was lovend: ‘Zijn observaties zijn intelligent. Zijn ergernissen oprecht. Fijn om iemand te zien, die de situatie in Nederland niet uit het oog verliest. En zich daaraan durft te storen op een podium, zonder belerend te zijn.’ Dat belooft wat voor Emilio’s eerste eigen soloprogramma: Doen en laten. Doen & laten van Emilio Guzman t/m 19 mei www.comedytrain.nl

expo

Gerda Steiner & Jörg Lenzlinger: Meanwhile along the racery track. Foto: Peter Cox

Mega miniatuurwereld Maak de horizon van je opa breder en sleep hem van z’n hobbyzolder met modelspoorbaan naar deze tentoonstelling. Waarschijnlijk zal hij de groepsexpositie MärklinWorld helemaal geweldig vinden. Er loopt een meer dan zestig meter lange trainrails over de gehele benedenverdieping van Kunsthal de Kade, door diverse speciaal gemaakte miniatuur installaties van internationale hedendaagse kunstenaars. Deze kunstenaars, waaronder Rob Voerman, Friedrich Kunath en Krijn de Koning, delen een fascinatie voor de wereld als een geconstrueerde werkelijkheid, maar geven daar ieder op geheel eigen wijze uiting aan. Je kunt op ooghoogte langs en door de wirwar van de installaties lopen, maar kijken naar de videobeelden, die de camera’s op de trein projecteren, kan ook. Märklin is de merknaam van het Duitse bedrijf

dat al meer dan honderd jaar modelspoorbanen maakt voor mensen die hun eigen (nostalgische) wereld willen creëren. De MärklinWorld is dan ook een kunstmatig vormgegeven wereld, die de werkelijkheid nabootst. Op de bovenverdiepingen van Kunsthal de Kade is meer werk te zien dat met schaal speelt. Foto’s, schilderijen, maquettes en video’s tonen steden en landschappen van echte en gecreëerde werelden. Soms gruwelijk, zoals de keramieken autowrakken in een houtskoollandschap, soms bizar, maar vooral bijzonder mooi. MärklinWorld 24 september tot en met 8 januari 2012 Kunsthal de Kade, Amersfoort Toegang: € 7,- / met CJP-pas: € 3,50 www.kunsthalkade.nl

Tekst Jannemieke Oostra

Grafische patronen In De Hallen in Haarlem kun je deze winter drie solotentoonstellingen van Nederlandse kunstenaars zien, die inhoudelijk sterk met elkaar verbonden zijn. Daan van Golden, Marijn van Kreij en Annesas Appel delen een voorliefde voor grafische patronen en het gebruik van herhaling als stijlmiddel. Daan van Golden heeft als typische artists artist veel jonge kunstenaars beïnvloed, waaronder ook Van Kreij en Appel. In deze expositie is een selectie uit de schilderijen en foto’s van Van Goldens veelzijdige oeuvre te zien. Daarin wordt aandacht voor detail gecombineerd met invloeden uit zowel de ‘hogere cultuur’ als popmuziek en commercie. In een zeer arbeidsintensief proces reproduceert Van Golden beelden uit zijn omgeving tot schilderijen, foto’s en collages, zoals een hoogglans schilderij van een geruite zakdoek. Marijn van Kreij toont in De Hallen een installatie waarin tekeningen en prints worden gecombineerd met video en architectuur. Annesas Appel maakte de serie Notebook,

waarvoor ze een Macbook uit elkaar haalde en alle afzonderlijke onderdelen scande, natekende en sorteerde: schroefjes bij schroefjes, toetsen bij toetsen, draadjes bij draadjes. Alledrie de kunstenaars brengen zo op hun geheel eigen manier bestaande objecten uit onze dagelijkse omgeving in kaart. Daan van Golden - Marijn van Kreij - Annesas Appel 16 december 2011 t/m 4 maart 2012 De Hallen, Haarlem Toegang: € 6,- / met CJP-pas € 3,www.dehallen.nl

Kunst of design? Het designduo Studio Job ontwerpt geen lekker zittende stoelen, banken of tafels, maar sculpturale objecten, zoals een gigantische olielamp of een kanon. Met zulke unieke en gelimiteerde ontwerpen brengen Job Smeets en Nynke Tynagel een duidelijk tegengeluid in de designwereld. Ze leveren commentaar op de wegwerpcultuur en door het grensverleggende karakter van hun ontwerpen, wat je eerder zou verwachten bij beeldende kunst, behoort Studio Job tot de internationale avantgarde. Ze stellen vragen over producten waarmee we ons dagelijks omringen. Zoals een cartooneske herinterpretatie van traditioneel keramiek. Met vier verschillende uitvoeringen, variërend van ongedecoreerd wit tot overvloedig goud beschilderd, refereren ze aan de verdeling in maatschappelijke rangen en standen. De sculpturale ontwerpen prikkelen de fantasie, stemmen tot nadenken en zijn met hun prachtig ambachtelijk vakmanschap ook nog eens een lust voor het oog.

Studio Job t/m 4 maart 2011 Groninger Museum, Groningen Toegang: € 10,- / met CJP-pas € 8,www.groningermuseum.nl

‘Popartiest worden kun je niet leren’

Tekst RENÉ VAN DER MEER

Beeld ALWIN SLOMP

3FM SERIOUS TALENT

CJP Magazine gelooft in nieuw talent. Van de bands en artiesten die 3FM Serious Talent bestempelt als veelbelovend, zetten wij er eentje extra in de spotlights.

Nicole Bus Let Love Rule BIO Ze moest eerst door een flink dal, maar toen wist Nicole Bus (22) het ook zeker: God bestaat en liefde overwint alles. Nicole verpakt haar boodschap in soulvolle gospelsongs en won daarmee vorig jaar De Grote Prijs van Nederland. Na een succesvolle single (One Love), rondde Nicole haar eerste album af. Die plaat, The Heart of the Matter, verscheen 14 oktober.

Nicole Bus klinkt niet als de naam van een soulzangeres. Meer van iemand die het Hollandse lied vertolkt. Is het geen tijd voor een artiestennaam? ‘Nee, ik ben juist heel trots op mijn naam. Nicole betekent ‘overwinnaar van situaties’ en daarin herken ik mezelf. Bus is de naam van mijn vader. Lekker kort en to the point. De combinatie klopt helemaal. Maar misschien ervaar ik dat zo, omdat ik al 22 jaar zo heet.’ Je zit in de hoek van de neo-soul/gospel. Welke gospelplaat moet iedereen vandaag nog aanschaffen? ‘The Rebirth van Kirk Franklin, overigens geen familie van de eveneens geweldige Aretha Franklin. Kirk speelt gospel-soul op een hedendaagse manier. Het is muziek van deze tijd en klinkt niet zo old school als sommige oudere artiesten. Maar voor alle duidelijkheid: de gospel die ik maak, is anders dan de gospel die je misschien kent uit de kerk of de film Sister Act. Met gospel bedoel ik vooral de boodschap die ik wil uitdragen. Eigenlijk heeft iedereen zijn eigen gospel. Bij de een is dat seks, drugs of rock ’n roll. Bij mij is het Jezus en het belang van liefde.’

Waarom zing jij niet over seks, drugs of rock ’n roll? ‘We leven in een vaak kille, egocentrische wereld. Volgens mij krijgen we een betere wereld wanneer we vanuit liefde leven en dat probeer ik met mijn muziek over te brengen. Ik ben gelovig opgevoed, maar heb een tijd lang alles gedaan wat God heeft verboden. Totdat ik erg ziek werd. Ik ging me met het geloof bezig houden en voelde dat ik langzaam herstelde. Dat was voor mij voldoende reden om weer voor God te kiezen. Dat ik soms omringd ben door mensen die haaks staan op mijn boodschap, frustreert me overigens niet. Jezus trok ook op met mensen die ver van God af stonden.’ Je hebt de Nationale popopleiding in Utrecht gevolgd. Kun je leren om popartiest te worden? ‘Nee, dat kun je niet leren. Dat ben je of dat ben je niet. Wat je er wel leert, is rondkomen als muzikant. En dankzij de opleiding ben ik als performer gegroeid. Vroeger verstopte ik me in baggy jeans en de capuchon van mijn Adidas-vest. Ik kroop nog net niet áchter mijn gitaar en was erg gesloten. Door met anderen muziek te maken heb ik geleerd mezelf te presenteren. Ik ben er vrijmoediger door geworden.’ Fastforward tien jaar. Hoe hoop je dat je leven er dan uitziet? ‘Hopelijk heb ik dan een weeshuis voor straatkinderen opgezet. Veel kinderen zijn met een beetje begeleiding al enorm geholpen en in het bieden van die steun wil ik investeren. Niet dat ik dan met muziek stop, maar mijn visie is groter dan dat. Je kunt over liefde zingen, maar ik wil de daad bij het woord voegen.’ www.nicolebus.nl

ZIEN...

Topstyliste Lisa Anne Stuyfzand trekt het land in om te zien hoe iedereen erbij loopt. En: op welke fashion items geeft je CJP-pas korting?

NON Records Label Night Waar: OT301, tijdens het Amsterdam Dance Event Wanneer: 20 oktober 2011 Wat: Elektronische muziek en tropische palmen Vol trots krioelden alle liefhebbers van elektronische muziek door het centrum van Amsterdam, met knalgele passen om hun nek. Vlaggen versierden de grachten voor de zestiende editie van het ADE. De stad stond weer een paar nachten in het teken van sexy elektronische muziek, met grote nationale en internationale namen. Er werd ons een lang feestweekeinde beloofd. En dat was het ook! Voor een van deze geslaagde dansmomenten, in de heerlijk afgeragde club OT301, nam label NON Records de organisatie op zich. Het programma begon vroeg, want er was een hoop te doen. Zo trapte Marius af met pas zijn derde live optreden, dat werd opgevolgd door succesverhaal Kai Hugo, alias Palmbomen. Deze fan van tropische zwemparadijzen legt graag een warm en onbezorgd gevoel in zijn muziek. Het doet een beetje denken aan je oude Nintendo, maar dan met een dosis creativiteit en authenticiteit waar je u tegen zegt. Iedereen beweegt. Een led-installatie die je ogen doet branden, een douche van elektronische geluiden en een temperatuur waar je T-shirt doorweekt van raakt. De volgende ochtend was ik toch wat bleekjes.

Lisa zag... … een doorleefd pand, gevuld met karaktervolle types die dezelfde voorkeur voor eigenwijze muziek en kledingstijl deelden. Hoe dat eruit ziet? Zwart leer, afgetrapte schoenen, scheuren in jeans en ladders in panty’s. Een beetje skate meets rockabilly. One of a kind? Ik dacht het wel! Dat Jurassic Park T-shirt (zie hiernaast) komt in ieder geval niet van H&M en die tatoeages zijn zelf ontworpen. Nu hoor ik je denken: ik zie ook een snor op een van de foto’s hiernaast, is dat niet heel erg 2010? Waarop ik alleen maar kan antwoorden dat de snor wat mij betreft nog gewoon kan. Want hoe minder beperkingen we onszelf opleggen op stijlgebied, hoe beter.

STYLING Lisa Anne Stuyfzand

Beeld Boris Postma

David Cornelissen (22), full-time barman en student fotografie ‘Ik draag vooral nonchalante kleding en afgetrapte schoenen.’

Hugo van der Poel (23), speelt in bandjes (The Skywalkers, Stippenlift, Postmodem) ‘Ik zou willen dat ik de garderobe van Aldo Raine uit Inglourious Basterds had.’

Sofie van der Meer (20), aankomend student antropologie ‘Mijn stijl verschilt per dag. Aan de kleur van mijn nagellak kun je aflezen in wat voor een bui ik ben.’

Eileen Velthuis (20), eerstejaars student AMFI ‘Mensen moeten zich beter aan dresscodes houden. Ik pas mijn stijl ook aan op het feest waar ik op dat moment ben.’

...eN geZieN WoRdeN

Naast alle culturele kortingen die je met je CJP-pas krijgt, geven we ook veel voordeel op het gebied van fashion. onze styliste lisa anne laat zien hoe je er (met vette korting) geweldig uit kunt zien.

kleding Model Jessy: 10% korting met CJP-pas Trui, Boom Bap via Front Runner, € 59,95 > € 53,95 Imitatieleren jack, SuperTrash via welikefashion.com, € 99,95 > € 89,95 Gestreept rokje, COOL CAT, € 17,95 > € 16,15 Handschoenen als sokken, SIX, € 6,95 > € 6,25 Gevoerde leren veterschoenen, Palladium via Front Runner, € 99,95 > € 89,95 Sjaal met print, SIX, € 9,95 > € 8,95 Zilverkleurige schakelring, SIX, € 4,95 > € 4,45 Schoudertasje, SIX, € 14,95 > € 13,45

accessoires 10% korting met CJP-pas Spinnenbroche, Accessorize, € 9,90 > € 8,91 Ring met lippen, Accessorize, € 9,90 > € 8,91 T-shirt met print, Cheap Monday via welikefashion.com, € 21,95 > € 19,75 Oorbel met veren, Club Manhattan via welikefashion.com, € 24,95 > € 22,45 Schoudertas, Accessorize, € 54,- > € 48,60 Leren westernlaars, Me Too via shoemixx.nl, € 119,95 > € 107,95 Leren iPhone handschoenen, S’nob via welikefashion.com, € 59,95 > € 53,95 voor alle lifestyle-kortingen, check www.cjp.nl/deals

Boek, shmoek Vroeger zat iedereen verplicht met De Bijbel voor z’n neus, nu is de Ikea-gids officieel het meest gedrukte ‘boek’ en maken we zelf wel uit wat we lezen. En dat zijn heus niet alleen dikke pillen van Tolstoj en Mulisch. Drie portretten van mensen die wél lezen, maar èchte literatuur: ho maar.

Esmée van Rijn (22, freelance schrijfster) leest fashion blogs ‘Ik weet niet precies hoeveel het er zijn, maar ik denk dat ik wel honderd modeblogs volg. Daar ben ik per dag zo anderhalf uur mee bezig. Allemaal mogelijk door een RSS-programma dat me vertelt wanneer er nieuwe posts zijn. Het vertelt ook hoeveel het er zijn, wat na een weekje vakantie zo oploopt tot vijfhonderd. Die ‘moet’ ik allemaal achter elkaar lezen. Met mijn laptopje op de bank, spieken bij de kledingstijl van mensen over de hele wereld: heerlijk. Het leuke is dat je per land zulke grote verschillen ziet in kledingstijl. Italiaanse bloggers zijn bijvoorbeeld heel erg van het matchen: printjes en kleuren in de jurk moeten helemaal passen bij de schoenen en de accessoires. Scandinavische bloggers hebben een heel andere stijl. Zij plaatsen foto’s van zichzelf in minimalistische outfits. Vaak één kleur, of helemaal zwart-wit. Nederlandse

bloggers kunnen niet zo makkelijk getypeerd worden: die zijn heel divers. Weblogs zie ik trouwens als een compleet andere categorie dan boeken, tijdschriften of normale websites. Afgezien van autobiografieën is een weblog het enige medium dat bijna altijd over de schrijver zelf gaat. Kleine hapklare teksten over zijn of haar ideeën en visies, eigenlijk best egocentrisch. Maar het kan ook over andere dingen dan mode gaan. Sommige fashion bloggers vertellen zelfs over het weekendje weg met hun vriend. Ik heb zelfs een keer een ruzie tussen twee blogs gevolgd die ontstond doordat de ene blogger het had uitgemaakt met de broer van de andere. Als je de hele dag met jezelf bezig bent geweest is het heel ontspannend om even een kijkje te nemen in het leven van een ander. Het lezen van blogs is net zoiets als stiekem lezen in iemands dagboek. En laat ik nou net heel nieuwsgierig zijn.’

Tekst Louis Bollee

Beeld Ruud pos

‘Ik lees 500 posts achter elkaar’

‘Door X-men kwam hij uit de kast’

Daniel de Voer (27, account manager) leest en verzamelt strips ‘Ik las ooit 150 strips per maand en gaf er al mijn geld aan uit. Inmiddels is mijn verzameldrang teruggebracht naar dertig nieuwe strips per maand. Die lees ik het liefst allemaal in één ruk uit. Ik leg de stapel op volgorde van leuk naar minder leuk, steek een sigaret op en lees zolang ik kan. Dan hoor ik niks meer om me heen en kan ik wegdromen naar een andere wereld. Even ontsnappen aan mijn werk en de sleur van het dagelijkse leven. Er ligt standaard een stapel naast mijn bed. Ik ben ook wel eens wakker geworden met een stuk strip aan mijn voorhoofd geplakt. Favoriet zijn de X-men strips, over een groep jonge mensen met mutant powers. Er zijn talloze stripseries over de X-men, allemaal met andere karakters, verhaallijnen en overlappingen daartussen. Een dag voordat ik op mijn been een tattoo liet zetten van mijn favoriete Xman, de teleporterende Nightcrawler, las ik in een van mijn nieuwe strips dat hij werd vermoord. Dat was even schrikken, maar nu zie ik mijn tatoeage als een ode. Want strips zijn helemaal niet zo oppervlakkig als veel mensen denken. Zo zijn er veel paralellen tussen X-men en homoseksualiteit. Een mutant power openbaart zich ook vaak in de puberteit, moet verborgen blijven, radicale christenen zijn er tegen en uit de kast komen speelt een grote rol. Een vriend van mij vond in X-men zelfs inspiratie voor zijn eigen coming out. Ik snap dat wel: de personages maken iets soortgelijks mee en zijn zó uitgediept dat je je niet meer alleen voelt. Een soort familie. En hoewel ik de strips niet nodig had bij mijn eigen coming out, was ik wel enorm trots toen dit jaar werd beweerd dat Catwoman lesbisch is.’

Coty Bruggeman (27, student geneeskunde) leest de Bouquetreeks ‘Na een dag co-schappen lopen kom ik doodmoe thuis. Ik heb dan minstens twaalf uur lang patiënten opgenomen, brieven naar huisartsen geschreven en organen vastgehouden zodat de chirurg meer ruimte had om te opereren. De hele dag moet ik alert zijn en als ik éindelijk thuis ben, heb ik nergens energie meer voor. Dus grijp ik bij thuiskomst meteen naar wat mij het meest ontspant: de Bouquet reeks. Ik heb standaard dertig van die boekjes bij mijn bed liggen. Ze hebben titels als Schandalig Verlangen en Ademloos snel. De meeste zijn van mijn moeder geweest: sommige exemplaren komen uit de jaren zeventig. Ik heb ze allemaal minstens tien keer gelezen en weet inmiddels precies hoe een verhaal begint en eindigt. Niet dat die verhalen zo ingewikkeld zijn. Het is elke keer hetzelfde: vrouw ontmoet man uit hogere klasse en wordt verliefd. Dan volgt er een conflict, een oplossing en daarna eindigen ze samen. Altijd. Ik snap heus wel dat het een beetje vreemd is dat ik die boekjes lees, maar het is gewoon zo ontspannend. Die voorspelbaarheid en dat bladeren met mijn verstand op nul brengt voor even orde in de chaos van mijn hoofd. Laatst las ik dat een studie had bewezen dat mensen die het einde van een boek weten, meer plezier hebben in het lezen. Dat geldt zeker voor mij. Overigens ligt de stapel meestal ónder mijn bed. Want als ik een date mee naar huis neem, moeten die boekjes niet het eerste zijn wat hij ziet.’ Coty Bruggeman (links)

‘De Bouquetreeks brengt orde in de chaos van mijn hoofd’

Bespaar ruim â&#x201A;Ź 35,- per jaar op je basispremie. Krijg 25% CJP-korting op je aanvullende verzekering. Vergoeding voor gehoorbeschermers op maat. 50 gratis condooms per jaar. Met TakeCareNow! heb je geen papierwerk meer, want je regelt al je zaken, zoals wijzigen en declareren, gemakkelijk online of via je mobiel.

KIJK OP WWW.TAKECARENOW.NL/CJP

uitgaan

Eindelijk Roest Amsterdam was er al tijden hard aan toe: een nieuwe uitgaansplek. Dit jaar kwam die er in de vorm van Roest: stadsstrand, café én club. Waar biertjes rond het kampvuur worden gedronken en een loods nog gewoon een loods is. Dat vraagt om een keiharde zucht van verlichting. Locatie Er geraken is niet voor iedereen weggelegd. Wie Roest wil bereiken moet minstens tien jaar padvinderervaring hebben. En veel uithoudingsvermogen. Want heb je de immense parkeerplaats van het Init-terrein (waar onder andere De Volkskrant en Trouw in huizen) eindelijk gevonden, dan moet je hem nog helemaal oversteken. Alleen de sterken overwinnen. En dat zie je. Een knap volkje schaart zich rond het kampvuur met een fles pils. Ook binnen tref je niets dan goede genen. Muziek Op het moment van ons bezoek bestond Roest uit een café en een loods, die beide ook dienen als club. Het voortbestaan van de loods is onzeker, maar dat mag de pret nu nog niet drukken. Het café is eveneens de moeite waard. Vers Vermaak en De Club organiseren deze avond. Wat betreft de muziek dekt dat laatste de lading wel zo’n beetje. Het is pure club, die kabbelt en kabbelt. Het enige minpunt(je) van de avond. Maar na een paar biertjes denken we ook daar anders over. Sfeer Fightclub, zo heet het feestje. Daarom schieten acteurs genadeloos op het publiek. Zelf worden we helaas voortijdig neergeknuppeld door GoGo uit Kill Bill. Deze recensie is dan ook vanuit het hiernamaals geschreven. Een unicum, voor zover wij weten. Nog even over de trailer-wc: dat is een ervaring op zich. Omdat de toiletjuffrouw ‘laatst eigenhandig haar arm in de wc heeft moeten steken om het papier eruit te vissen’, krijgt men nu een bescheiden dotje papier in de hand gedrukt.

Tekst Govrien Oldenburger

Beeld Ricki van der Tas

De Feestgangers Elja (29): ‘Mijn eerste gedachte was ‘ik hou mijn jas aan.’ Mijn tweede gedachte: ‘hé daar heb je Tygo Gernandt’. En de derde: ‘de locatie is supercool, het lijkt een beetje op een illegaal feestje. Maar dan met iets meer kakkers en een gezellige toiletjuffrouw.’ Roest is hip en er komen leuke mensen. Alles is nonchalant bij elkaar gezet. Alleen de muziek kan opzwepender.’ Dienke (29): ‘Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat. Buiten brandt het vuur en binnen is er bier. Er hangt een fightclub-sfeer maar dan zonder agressiviteit. De toiletjuffrouw is lief en heel vrolijk. Ze houdt de boel overdreven schoon. Mijn collega Judith heeft het helaas snel koud. Maar ondanks haar geklaag over koude handen, is het leuk hier met haar te zijn.’ Judith (30): ‘Wow, wat een gave industriële ruimte is dit. Cool. Het café is ook heel gezellig. Er zijn veel verschillende mensen, vooral 26-plussers. Dat vind ik leuk. Het kampvuur is ook te gek. Het geeft een anarchistisch sfeertje. Roest is een aanwinst voor Amsterdam, al is de muziek vandaag iets te veilig. Ik heb wel ijskoude handen. Mensen, neem een vestje mee!’ Vers Vermaak & De Club presenteren Fightclub Roest, Czaar Peterstraat 213, Amsterdam www.amsterdamroest.nl

BoekeN

TEKST ReNé vAN deR MeeR

BEElD JUlIA de BoeR

ieder nummer mag iemand waarvan wij vinden dat hij/zij het verdient € 100,- stukslaan in boekenwinkel de Slegte. daar krijg jij met je CJP-pas sowieso 10% korting. Check www.cjp.nl/deals voor de voorwaarden.

Roos Rebergen Begin september verscheen omdat Ik dat Wil, het tweede album van Roosbeef. de band van Roos Rebergen (23) toert nu volop door het land. dat vieren we met Roos bij de Slegte.

luc de vos - Het woord bij de daad ‘Een van de beste Nederlandstalige liedjes ooit, vind ik ‘Mia’ van de Belg Luc de Vos. Het begint zo: ‘Toen ik honger had, kwam ik naar je toe. Je zei, eten kan als je de afwas doet.’ Ik wist niet dat Luc ook boeken schreef en wil dit erg graag lezen.’ Annie M.G Schmidt - Misschien wel echt gebeurd ‘Ik ben opgegroeid met Otje. De manier waarop Annie M.G. Schmidt een wereld ontzettend levendig wist te schetsen, door alleen maar woorden te gebruiken, vind ik heel knap. Haar liedjes vind ik ook mooi. Muziek die bij je binnen komt, maar waar ook hoop in zit. Die meerdere lagen inspireren me.’ Gerrit Komrij - INKT, kapitale stukken I + II ‘Via via hoorde ik dat Gerrit Komrij een nummer van me had gehoord en daar helemaal ontroerd door raakte. Heel bijzonder. Daarom neem ik deze twee zware pillen mee. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik ze echt ga lezen. Ik leg ze waarschijnlijk midden in de huiskamer, zodat het lijkt alsof.’ Een dag na het interview stuurt Roos een mailtje naar schrijver dezes: ‘Hier Roos. Er schiet me net iets te binnen. Die man die iets op de radio zei over mijn muziek was helemaal niet Komrij, maar Remco Campert. Een hele andere schrijver dus. Haha, nu zit ik met die dikke pil in mijn huiskamer. Sorry!’ Bert van Nieuwenhuizen vaders fanfare, moeders koor ‘Vroeger speelde ik, samen met mijn broer, trommel bij de harmonie. Op zomeravonden repeteerden we op het parkeerterrein van de Makro in Duiven. Dat vond ik geweldig om te doen, al was het dan een beetje vals. Dit boekje doet me daar aan denken. Het is lekker klein, daar hou ik wel van. Ik kan me niet zo goed concentreren en heb vooral boekjes die ik in één keer uit kan lezen.’ Groot Handboek vegetarisch Koken ‘Dit jaar hebben mijn vriend en ik geprobeerd om drie maanden geen vlees te eten. Dat is mij gelukt, maar mijn vriend hield het niet vol. Toen ik hem vertelde dat ik naar De Slegte ging, zei hij dat ik zoveel mogelijk kookboeken mee moest nemen. Ik kook namelijk nooit. Nou, dan kan hij het krijgen ook. Vanaf nu kook ik vegetarisch voor hem.’

Kinderen in de Jordaan ‘Die meisjes op de voorkant lijken wel 35 met hun permanent! Ik hou van fotoboeken. Even kijken en weer door. Zoals ik al zei, ben ik niet zo’n lezer.’ How to yodel ‘Deze neem ik mee voor mijn vader. Hij heeft veel bijzondere muziek in huis, waaronder jodelmuziek. Veel mensen kennen alleen het overdreven gejodel uit de Alpen, maar het kan ook heel mooi zijn.’ Maarten van Roozendaal - Barmhart ‘Op De Avond van het Liefdeslied, waaraan ik in 2006 meedeed, speelde Maarten ook. Door de relaxte manier waarop hij zong en er stond, merkte ik dat ik nog veel moet leren. Dit is een dvd van zijn voorstelling, maar er zit ook een boekje bij. Kan ik hem mooi toch meenemen.’

ToPkoRTiNgeN

alle voorwaarden en aanvullende informatie voor culturele en lifestyle-kortingen staan op www.cjp.nl/korting en www.cjp.nl/deals.

www.cjp.nl/korting:

€ 2,50

50%

€ 2,-

40%

50%

10%

€ 2,50

Tot

CJP-korting

last minute CJP-korting www.cjp.nl/musicals

last minute CJP-korting

CJP-korting

€ 5,50

CJP-korting

www.cjp.nl/deals:

€ 50,-

Tot

25%

gemiddeld 25% CJP-korting op je auto-, scooteren brommerverzekering

€ 2,50

10%

7,5%

10%

Voordelig naar Berlijn, Milaan of Praag

10%

15%

CJP-korting vanaf € 500,-

CJP-korting Zie actie op pagina 18!

CJP-korting op cd’s en dvd’s

CJP-korting

CJP-korting ook op acties en aanbiedingen

CJP-korting bij Skullcandy

winnen

Je kent de deal. Wij regelen mooie prijzen en jij kunt ze winnen: www.cjp.nl/winnen

Gijsbrecht van Amstel Wanneer een theaterstuk 350 jaar lang jaarlijks wordt opgevoerd, moĂŠt het wel goed zijn. En dat is Gijsbrecht van Amstel, het verhaal van de Nederlandse taalheld Joost van den Vondel. Dit klassieke stuk draait om de ondergang van Amsterdam, met een knipoog naar het paard van Troje en de roem van het oude Rome. Een verhaal over helden,

liefde, hartstocht en trouw. Vanaf 1 januari toert Het Toneel Speelt met Gijsbrecht door het land. Voor een aantal van deze voorstellingen hebben we kaarten liggen, mĂŠt een exclusieve VIP-treatment. 8 x 2 kaarten voor Gijsbrecht van Amstel, verschillende locaties in Nederland

CaRo emeRaLd Kleine meisjes worden groot. Twee jaar geleden dronken we nog heel bescheiden een koffie verkeerd met Caro Emerald en interviewden we haar voor onze Serious Talent-rubriek. Inmiddels moeten ook wij op onze knieën om de kaarten voor haar steevast uitverkochte shows te bemachtigen. Bij dezen gefikst: twee tickets voor Caro’s show in Utrecht. 5 x 2 kaarten voor caro emerald in vredenburg Utrecht, op 27 december

HumoR festiVaL Deventer sluit het jaar traditiegetrouw lachend af met het Humor Festival. Verdeeld over verschillende plekken in de binnenstad kun je van 26 t/m 30 december lekker grinniken om ruim veertig voorstellingen en activiteiten. Nu ligt Deventer niet voor iedereen om de hoek, daarom leek het ons handig om een overnachting te regelen. Zie hier het Humorfestival arrangement, bestaande uit gratis toegang tot een programmaonderdeel naar keuze (tip: de vertoning van Monty Pythons Life of Brian in de Bergkerk) en een overnachting in een tweepersoonskamer in Hotel Royal, gelegen in hartje Deventer. 4 x 2 Humor Festival Arrangement voor woendag 28 december

LezenLezenLezen Je zou kunnen gaan huilen, omdat het straks écht winter wordt. Je kunt je ook vermannen en dichtbij de haard genieten van een goed boek. Eentje uit het CJP-boekenpakket, bijvoorbeeld. In samenwerking met Uitgeverij Prometheus/Bert Bakker geven we vijf boekenpakketten weg met daarin de volgende prachtige titels: We zien wel - het leven van Ramses Shaffy, De stinkende scharrelpapegaai en andere bizarre beesten en Sherlock Holmes in het huis van zijde. Op het moment dat jij deze kloeke stapel uit hebt, staat de lente alweer voor de deur. 5 x boekenpakket

winnen

Doodslag

Het interview met Theo Maassen in dit magazine al gelezen? Bij een mooi gesprek hoort een mooie prijs en dus geven we een paar pakketten met Doodslag-prijzen weg. De precieze inhoud blijft nog even een verrassing. We kunnen wel alvast beloven dat er twee bioscoopkaartjes bij zitten, voor dit drama waarin Theo Maassen een behoorlijk assertieve ambulancebroeder speelt. 5 x Doodslag-pakket

[PIAS] NITES Platenlabel PIAS gaat met de tijd mee en dus doen ze meer dan alleen cdâ&#x20AC;&#x2122;s verkopen. Zo organiseert het label sinds kort fijne feesten onder de naam [PIAS] Nites, waarop artiesten uit de PIAS-stal optreden. Vrijdag 9 december is het weer bal, deze keer in het Klokgebouw STRIJP-S te Eindhoven. Niemand minder dan dEUS, Crystal Fighters, Pete Philly, Vitalic en Balthazar pluggen die avond in. Voor de early birds hebben we 2 x 2 kaarten klaar liggen voor deze editie van [PIAS] Nites. En als je reageert nĂĄ 9 december, maak je kans op een pakket met de meest recente albums van bovengenoemde artiesten. 2 x 2 [PIAS] Nites-tickets en 2 cd-pakketten

arjen

Beeld Titia hahne

Arjen Lubach schrijft, speelt, zingt, rapt, denkt en deelt daarvan het nodige met ons.

Dance producer In mijn niet aflatende zucht naar variatie heb ik besloten producer van dance-muziek te worden. Een rijk leven gaat volgens sommigen de diepte in, over de onderste steen naar boven halen en de absolute waarheid. Bij mij niet. Ik leef in de breedte, achter maskers en op flinterdunne talenten. Er zit een studio in mijn huis. Het computerprogramma Logic 9 beheers ik bijna tot in de puntjes en soms koop ik een blad om te lezen hoe je een compressor zo instelt dat er een Swedish House Maffia-pianogeluid ontstaat. Ik kijk urenlang naar tutorials van synthesizer-sessies op YouTube en in de auto luister ik alleen nog maar Slam FM. Ook al is de balans tussen dom gebabbel van dj’s en briljante nieuwe producties bijna ondraaglijk. Ik heb het overigens niet over dj worden. Elke exsoapster en MTV-vj heeft tegenwoordig wel een platenkoffer achter in zijn auto liggen, omdat hij ‘tegenwoordig ook draait.’ Ik heb het over iets anders: produceren, componeren, arrangeren, remixen, maken. Een opvallende parallel tussen dat en mijn gebruikelijke werk, het schrijven, is ‘de wet van het afmaken’. Vreemd genoeg duurde het net als in mijn begintijd als schrijver een lange tijd voordat ik besefte dat die wet belangrijk was. Bij deze dan ook een wijze les die jullie nu allemaal niet meer zelf hoeven te ontdekken: maak dingen af. Werk niet maanden aan één pagina of hoofdstuk totdat het perfect is, maar schrijf dóór. Dit geldt ook voor liedjes. Het heeft geen zin om weken een break te perfectioneren, terwijl je arrangement nog niet af is. Zet een lijn uit, maak die af, duik dan weer de diepte in. En durf te zeggen: dit is af, ik ga door. Een andere overeenkomst tussen produceren en schrijven is de noodzaak om af te wijken van het gebaande pad. Je kunt een computerprogramma laten analyseren wat de perfecte dansplaat is of de ideale roman, maar als je die wetmatig opnieuw probeert op te bouwen is de ziel verdwenen. Die ziel komt in het werk door fouten te maken, extremen aan te durven, te combineren: dingen die jij (en alleen jij) kunt toevoegen. Picasso zei ooit dat je altijd moet proberen om te

schilderen als anderen. Dit mislukt vrijwel altijd. Wat er dan overblijft: dat ben jij zelf. Vooralsnog ben ik een magere Avicii, een halfbakken Solveig, een Chinese namaak-Deadmau5. Ik ben verslaafd. Dance produceren is tegenwoordig nog de enige bezigheid de me de tijd doet vergeten. Soms kijk ik op de klok en zijn er zeven uren verdwenen in het vinden van de juiste reverb voor een clap. Mijn andere werkzaamheden lijden onder mijn nieuwe bestaan. Boeken lever ik te laat in. Scènes in een scenario schrijf ik met 128 beats per minuut in gedachten. Tijdens de soundcheck in het theater vraag ik of mijn laatste productie even over de grote speakers mag. Ik heb geen idee hoe snel het zijn vruchten af zal werpen. Mochten jullie over twee jaar nog niets van mij als producer hebben gehoord, vergeet dan deze column. Ik zal ontkennen dat ik dit ooit heb geschreven. Ondertussen bak ik waarschijnlijk vlaaien en kijk ik tutorials op YouTube over hoe je de beste frambozengelei maakt.

service

DE CJP-PAS Hoe kom ik eraan?

Verhuisd?

Een CJP-pas kost € 15,-. Iedereen tot dertig jaar kan een CJP-pas kopen of cadeau krijgen. Je kunt je pas aanvragen op www.cjp.nl. Ben je voltijd student, dan heb je recht op een CJP-pas met ISIC, voor wereldwijd voordeel. Ook deze kun je via www. cjp.nl bestellen, maar je kunt er ook voor terecht bij de winkels van JoHo en KILROY.

Je kunt je adreswijziging doorgeven via www.cjp.nl. Je moet dan even inloggen met je CJP-pasnummer (dat staat op je pas), je oude en je nieuwe adres.

Pas kwijt?

vragen/info

Vraag een duplicaat aan per e-mail of bel met de CJP infolijn (010 264 60 00). Een duplicaatpas kost € 5,-.

Website: www.cjp.nl/helpdesk Email: helpdesk@cjp.nl

Opzeggen? Je kunt je CJP-lidmaatschap schriftelijk of per e-mail opzeggen.