BDW - editie 1498 by brusselnieuws.be

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

michaël bijnens & willy thomas: de bende van de bende van Nijvel En ook: Kamasi Washington, Pink Screens en Kunstendag voor kinderen.

BEA MEULEMANS (SP.A) OVER FEMINISME EN BODY SHAMING:

'Begeerte wordt door vrouwen te vaak als een aanval gezien’ LEES P. 2-3

EEN NIEUWE MISSIE VOOR DE MAROKKAANSE RADIO ARABEL

“We willen meer en meer een Brusselse stadsradio zijn” LEES P. 16-17

12 11 15

HORTAGALERIJ KWIJNT LEES P. 10-11

GRIEKSE BISSCHOPWIJDING BRUSSEL – In de kathedraal van de GrieksOrthodoxe kerk op de Stalingradlaan werd zondag een nieuwe hulpbisschop gewijd. Het gaat om Archimandriet Petros Bozinis (in het groene gewaad op de foto), die tot voor kort werkzaam was in Duitsland. Bozinis’ voorouders komen uit Klein-Azië. Hij studeerde Natuurkunde, Theologie en Byzantijnse Filosofie en werd in augustus aangeduid als nieuwe kerkvader door de Heilige Synode van het oecumenische patriarchaat in Istanbul. Dergelijke vieringen zijn kleurrijk en impressionant. Er zijn zo’n vijfduizend Grieks-Orthodoxe gelovigen in Brussel. SVG FOTO: © IVAN PUT

N° 1498 VAN 12 TOT 19 NOVEMBER 2015 ¦ WEEK 46: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-650.10.96, ABONNEMENTEN: 02-650.10.80, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

VAN DE REDACTIE

door Danny Vileyn

BDW 1498 PAGINA 2 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Oscar Wilde De faculteit Letteren en Wijsbegeerte van de VUB moet de komende vijf jaar 800.000 euro besparen. Dat is een pak geld. Dat staat te lezen in het jongste nummer van het studentenblad De Moeial en daar maken de studenten zich (terecht) zorgen over. De verklaring voor de besparingen is de eenvoud zelve: Letteren en Wijsbegeerte is een van die faculteiten die tot de rode faculteiten behoort. Rode faculteiten zijn faculteiten die meer kosten dan ze opbrengen. En dat is vloeken in de neoliberale kerk die Europa in haar greep heeft. Dat marktdenken heeft vorige zomer al een slachtoffer geëist: decaan Georges Declercq van de faculteit wou niet meestappen in het besparingsplan. Hij vond dat het rectoraat hem de besparingen door de strot duwde. Maar tegelijk beseft ook hij wel dat de besparingsdrift geen uitvinding van de VUB is: “Die besparingen op zachte wetenschappen zijn een internationaal fenomeen. Wij zitten in de hoek waar de klappen vallen omdat wij weinig middelen kunnen genereren.” Hoe zei Oscar Wilde het ook al weer? “Mensen kennen tegenwoordig overal de prijs en nergens de waarde van.” Een paar jaar geleden zijn de Communicatiewetenschappen weggehaald uit Letteren en Wijsbegeerte en

verhuisd naar Sociale en Economische Wetenschappen. De Communicatiewetenschappen brachten wel geld in het laatje. Vreemd. Universiteiten zijn instellingen met een grote mate van autonomie en zo hoort het ook, maar ze worden ook gesubsidieerd. En dat is al even terecht. Daarom moet een discussie over besparingen zowel in de samenleving gevoerd worden – en niet alleen in het parlement – als aan de universiteit. De universiteiten moeten zich gezamenlijk schrap zetten om van de overheid ook in de toekomst voldoende middelen te krijgen. Natuurlijk moet een universiteit artsen en ingenieurs afleveren. Maar in een wereld die razendsnel evolueert hebben we vaste waarden als Wijsbegeerte evenzeer nodig. Misschien wordt Moraalfilosofie wel de discipline van de toekomst. Vlaanderen behoort samen met Nederland tot de meest ontkerstende delen van de Westerse wereld, tegelijk is er een grote instroom van migranten mét een godsdienst. Godsdiensten die bovendien hun plaats opeisen in de publieke ruimte. We hebben meer dan ooit moraalfilosofen van verschillende universiteiten nodig die zich mengen in het publieke debat. Besparen op Wijsbegeerte mag ook daarom geen optie zijn. Wijsbegeerte moet de studierichting par excellence zijn, aan iedere universiteit. En aan de VUB als enige vrijzinnige universiteit in Vlaanderen zo mogelijk nog meer.

BRUSSEL – De opening van trendy cafés in volkse buurten zorgt helemaal niet voor meer sociale mix. Dat stellen sociologen verbonden aan de ULB. Uit onderzoek blijkt dat de bars vooral hoogopgeleide middenklassers aantrekken van buiten de wijk. Van uitwisseling met het cliënteel van nabije volkscafés is geen sprake. In het dominante discours over stadsvernieuwing is een centrale plaats weggelegd voor cafés van het hippe soort. Ze zouden buurten

(opnieuw) op de kaart zetten en het vermijdbare aantrekkelijk maken. Ook zouden ze de vaak geroemde sociale mix bevorderen. Dat dit

WAUTER MANNAERT © BART DEWAELE

Schepen Bea Meulemans (SP.A): “De vrouw wordt herleid tot prooi.”

BDW 1498 PAGINA 3 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Horeca > Sociologen doorprikken mythe van Frédéric Nicolay

HIPPE CAFÉS ZORGEN NIET VOOR MIX

Onderzoek wijst uit dat hippe cafés niet voor meer contact tussen sociale groepen zorgen.

denken ook gangbaar is bij lokale beleidsmakers bleek bijvoorbeeld heel nadruk bij de opening van Flamingo, midden in de prostitutiebuurt aan IJzer. “Het café moet nieuwe mensen aantrekken, waardoor de sociale controle in de wijk verhoogt en er een positieve dynamiek komt in de buurt”, klonk het destijds onomwonden bij

de Stad. De architect van de bekende cafébedenker Frédéric Nicolay, ook de man achter Flamingo, wil naar eigen zeggen “ontmoetingsplaatsen” creëren die “de mix in de stad bevorderen.” Die sociale mix is echter een mythe, zo concluderen sociologen Daniel Zamora en Mathieu Van Criekingen uit eigen onderzoek en wetenschappe-

lijke literatuur. Hun artikel Dans les cafés ‘branchés’ de Bruxelles: mixité social ou nouvel entre-soi? verscheen onlangs in Bruxelles, ville mosaïque, een sociologisch en antropologisch verzamelwerk van de Université Libre de Bruxelles (ULB). De komst van bepaalde cafés zorgt er misschien voor dat verschillende sociale groepen in elkaars buurt komen, maar dat wil nog niet zeggen dat er contact is, laat staan uitwisseling. Integendeel, uit interviews met klanten van de hippere zaken in de buurt van het Flageyplein blijkt bijvoorbeeld dat veel van hen niets te maken willen hebben “de vulgairen”, “de daklozen uit de buurt”, “de mensen die van voetbal houden”, “die oude varkens die hun sigaret roken” enzovoort. Ondanks het imago van openheid en diversiteit van de trendy zaken zetten veel klanten zich dus af tegen de naburige volkscafés en hun bezoekers. Twee cafés mogen naast elkaar liggen, afhankelijk van hun concept en publiek kunnen ze tot een ander uni-

“We gaan er vaak verkeerdelijk vanuit dat we meer middenklasse nodig hebben om creativiteit en dynamiek te creëren”

versum behoren. Micro-segregatie, als het ware. Eerder dan de sociale mix bevorderen, bevestigen de hippe bars de sociale verschillen, en kunnen ze gentrificatie in de hand werken. “Als het erop aankomt, gaan mensen naar plaatsen die bij hun imago passen en waar ze gelijkaardige mensen tegenkomen”, zegt Daniel Zamora.

“Sociale mobilisatie en solidariteit ontstaan niet spontaan. Laten we dus stoppen met doen alsof die cafés voor meer mixité zorgen. Dat discours maskeert de groeiende ongelijkheid.”

Ongelijkheid verminderen Volgens Zamora hoeft sociale mix echter ook geen doel te zijn. “We gaan er vaak verkeerdelijk vanuit dat we meer middenklasse nodig hebben om creativiteit en dynamiek te creëren. Onderzoek toont echter aan dat sociale mix zelden werkt. In Parijs heeft men sociale woningen gebouwd in rijke districten, maar de bewoners voelden zich er niet thuis en konden geen solidariteit uitbouwen. Ze trokken weg. Sociale mix werkt alleen in het onderwijs omdat kinderen en jongeren daar langdurig met elkaar interageren. De doelstelling moet zijn: ongelijkheid verminderen en wijken verbeteren, zonder externe bewoners te importeren.” Laurent Vermeersch

Vrouwen > schepen Bea meulemans (SP.A) ZIET GEVaARLIJKE EVOLUTIE

‘APARTHEID RUKT OP’ SINT-JOOST-TEN-NODE – Schepen Bea Meulemans ziet met lede ogen aan hoe het gescheiden zwemmen voor vrouwen zich bestendigt en hoe er ook in haar eigenste Sint-Joost yoga exclusief voor vrouwen georganiseerd wordt. “Een nieuwe vorm van apartheid,” noemt Meulemans het fenomeen dat door het feminisme anno 2015 bepleit wordt. ‘Mocht er yoga exclusief voor mannen worden georganiseerd, ik zou moord en brand schreeuwen,” steekt Meulemans van wal. “Wat hedendaagse feministen doen is even erg, ze bepleiten apartheid voor mannen en vrouwen, een systeem dat op termijn niemand ten goede komt, zeker de vrouwen niet.” Meulemans is er 65 en weet hoe vrouwen hebben moeten vechten voor gelijke rechten: “Eerst moesten we vechten voor wettelijke gelijkheid, dan voor gelijk loon voor gelijk werk, daarna volgde de strijd om functies te krijgen die traditioneel door mannen ingenomen waren. Men pakt graag uit met

de eerste vrouwelijke CEO van Belgacom, maar de VRT (waar Meulemans hoofdproducer was, DV) was het eerste grote bedrijf met een vrouwelijke ceo.” Maar nu, vreest Meulemans, lijdt het feminisme aan regressie: “Simone de Beauvoir heeft het lang geleden al geschreven: de grootste gevangenis van de vrouw is haar lichaam. Ofwel moet het helemaal bedekt worden, ofwel kan er niet genoeg bloot zijn. De ontpersoonlijking van de vrouw is het gevolg. Ik hoorde onlangs een verhaal over body-shaming: vrouwen die een pyjama moeten aantrekken om te bevallen met een gat om de baby te laten passeren.” Meulemans herinnert er aan dat de legendarische socialist Guy Cudell, meer dan 45 jaar burgemeester van Sint-Joost, een van de eersten was om gemengd onderwijs in te voeren. Cudell was ook de eerste burgemeester die vrouwelijke politieagenten in dienst heeft genomen. Meulemans: “En niet om braafjes het verkeer te regelen, maar als motard.” Vijftien jaar geleden kon Meulemans

“De vakbonden lijken de laatste instanties waar mannen en vrouwen samen de strijd voeren”

ermee leven dat er aparte zwemuren waren voor (moslim)vrouwen: “Ook ik was gevoelig voor het argument: anders mogen die vrouwen niet buiten komen. Maar toen was er sprake van een overgangsperiode, maar het einddoel, gemengd zwemmen, is nog altijd niet in zicht. Moeten vrouwen buitenkomen om zich opnieuw op te sluiten in een kippenhok zonder haan?” Een tweede argument voor apart zwemmen luidt dat vrouwen verlegen zijn als de mannen hen bekijken, maar, zegt Meulemans: “Begeerte

wordt als een aanval ervaren, terwijl begeerte toch een natuurlijke drang is? Dit tweede argument hangt samen met de slachtofferrol waarin de vrouw permanent geduwd wordt. De vrouw wordt herleid tot een prooi of een slachtoffer. Ik vind dat een zorgwekkende evolutie. Natuurlijk moet je onrecht aanklagen, maar niet alleen vrouwen zijn slachtoffer. Mijn man heeft ook ooit een mes tegen de keel gehad om zijn portefeuille te stelen.” Meulemans: “Na het bijwonen van een dag over de vrouw in de openbare ruimte georganiseerd door de Université des Femmes, had ik meer schrik dan voorheen. Ik zag gevaren op plekken waar ik voorheen nooit aan gevaar had gedacht. Op termijn gaan vrouwen bang zijn om buiten te komen. Vrouwen zijn niet alleen maar slachtoffer, vrouwen kunnen ook opkomen voor hun rechten. Onze grootmoeders hebben ook moeten vechten om buitenshuis te gaan werken. Ik hoop dat de islamitische meisjes die nu samen met jongens op de schoolbanken zitten zich later niet gaan

afzonderen in aparte zwemuren.” En over mannen: “Mannen zijn niet alleen agressors, ik heb een man en zonen. Ik ken vaders die prima voor hun kinderen zorgen. Naast de fysieke verschillen is het vooral de opvoeding die mensen, mannen en vrouwen, vormt. Ik ken heel gevoelige mannen die prima voor hun kinderen zorgen. Mijn dochter speelde als kind met lego en een van mijn zonen speelde met de poppen. Ik heb dat nooit een probleem gevonden.”

Vakbonden De nieuwe apartheid komt volgens Meulemans alleen de machthebbers ten goede, terwijl de sociale strijd samen moet gevoerd worden: “Het Transatlantisch Vrijhandelsakkoord is een gevaar voor vrouwen én mannen. De instandhouding van onze sociale zekerheid belangt vrouwen en mannen aan. Gelukkig zijn er de vakbonden. Dat lijken wel de laatste grote organisaties waar mannen en vrouwen samen de strijd voeren.” Danny Vileyn

BDW 1498 PAGINA 4 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

UITGELICHT > NOG STEEDS GEEN BESLISSING OVER RENOVATIE LEOPOLD-II-TUNNEL

BROKKENTUNNEL BAART ZORGEN BRUSSEL – Een incident in de Rogiertunnel met een vallend stuk beton brengt het urgente dossier van de renovatie van de Leopold-II-tunnel weer in de aandacht. Volgens sommigen kan die maar beter definitief gesloten worden.

ls minister van Openbare Werken Pascal Smet (SP.A) één ‘klotedossier’ erft van zijn voorganger, dan is het wel de renovatie van de Leopold-II-tunnel. De vorige regering besliste in de lente van 2012 om de tunnel volledig te renoveren. Uit een studie is immers gebleken dat de tunnel grove mankementen vertoont. Als er een brand uitbreekt in de tunnel is er onvoldoende extractiecapaciteit om de rookgassen te verwijderen, en zullen “verschillende honderden mensen aan de toxische rook blootgesteld worden,” zo staat in een rapport dat in de lente van 2013 aan de gewestelijke mobiliteitscommissie is gepresenteerd. Bovendien is “door de lengte van de tunnel, het intensief gebruik en het de gebrekkige veiligheid het risico groot dat er zich (binnen afzienbare

tijd) een zwaar ongeval voordoet,” aldus nog het rapport. Er zijn nieuwe nooduitgangen nodig, meer afzuiginstallaties, een betere brandbeveiliging, onder meer van de elektrische installaties. Daarnaast moeten het wegdek, plafond en zijwanden dringend aangepakt worden. De vorige regering nam uiteindelijk geen beslissing. Daarmee krijgt Smet het op zijn bord.

Weinig daadkracht Dat er weinig daadkracht is in dit dossier, heeft te maken met de enorme mobiliteitsgevolgen die de tunnelrenovatie met zich meebrengt. Er rijden dagelijks 65.000 auto’s door. Bij een tunnelrenovatie is de automobilist hoe dan ook de klos. De veiligste en goedkoopste oplossing is om de tunnel anderhalf jaar

“De Leopold-IItunnel is niet meer van deze tijd”

te sluiten en hem in die tijd grondig te renoveren. Mits goede begeleidende mobiliteitsmaatregelen is dat een haalbare kaart. Alleen is zo’n beslissing erg onpopulair. Wellicht zal de regering opteren voor de duurdere optie: de tunnel in het weekend volledig sluiten, en in de week alleen ‘s nachts. Een derde optie is om de tunnel alternerend te sluiten en zo het spitsverkeer zoveel mogelijk vrije doorgang te geven. De werken duren dan wel vijf jaar. Het risico op ongevallen is in de twee laatste opties een pak groter.

Minister Smet heeft al twee keer beloofd om snel te trancheren. Hij heeft zopas de beslissing opnieuw verdaagd. Nu naar eind dit jaar. Hij liet wel al weten dat er na de beslissing bijkomend twee jaar nodig is om mobiliteitoplossingen voor te bereiden. Intussen gaan er stemmen op om de tunnel definitief te sluiten. Burgemeester van Jette Hervé Doyen (CDH) is daar een hevige voorstander van. Hij vindt de tunnel niet meer van deze tijd. “Zo’n tunnel is als een vloek in de kerk. Het is een ondergrondse stadsboulevard, waarmee je het verkeer op die as verdubbelt, én er alleen maar extra verkeer mee aantrekt. Ik gebruik de tunnel nooit,” zo zei hij onlangs in het parlement. “Je staat er toch alleen maar in de file.” Ook Ecolo en Groen zijn, op een meer voorzichtige manier, dezelfde mening toegedaan. In Lyon is bijvoorbeeld een tunnel definitief gesloten zonder veel problemen, zo zegt parlementslid Céline Delforge (Ecolo). Dat de Leopold-II-tunnel definitief

dichtgaat is onwaarschijnlijk. Zelfs al houdt dat een besparing in van maar liefst 140 miljoen euro. Een tussenoplossing zou kunnen zijn om toch te kiezen voor een volledige sluiting tijdens de renovatie, en een goede openbare vervoersoplossing te voorzien. Met een grote overstapparking aan de rand van de stad en een beter gebruik van het voorstads-

DE WEEK IN BEELD DOOR JO VOETS Senna, Stijn en Martijn van vzw Malt&Mout organiseren regelmatig workshops bierbrouwen, zoals afgelopen zaterdag in gemeenschapscentrum Elzenhof. Onder hun deskundige begeleiding leer je in verschillende workshops de stappen van het brouwproces: van water en mout tot vergisting en bottelen. Volgende afspraak op 12 december.

WEEKOVERZICHT

BDW 1498 PAGINA 5 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

WOENSDAG 4 NOVEMBER SJOEMELVIS. Een op drie restaurants serveert andere vis dan geafficheerd. Dat blijkt uit DNA-onderzoek door milieuorganisatie Oceana in 150 restaurants en kantines. Vooral met tonijn wordt gesjoemeld, maar ook met kabeljauw en tong. BETONBLOK OP AUTO. Een betonblok van één op twee meter valt uit het plafond van de Rogiertunnel op de wagen van een vrouw. De vrouw komt er met de schrik van af. De slechte staat van de Brusselse tunnels is een oud zeer. Minister Smet kondigt een inspectieverslag aan voor dringende renovatiewerken. BELASTINGTWIST. Het Brussels Gewest wil kantoorbelasting innen voor de gebouwen van het federaal parlement zonder plenaire zaal. Volgens Brussels minister van Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) heeft Brussel daar recht op. Het federaal parlement betwist dat. Het Grondwettelijk Hof moet nu de knoop doorhakken. WET VOOR AIRBNB. Het toeristisch verhuurplatform Airbnb kan mooie groeicijfers voorleggen. In een jaar tijd is het aantal accommodaties verdubbeld. De helft van de plaatsen bevindt zich in Brussel. De Brusselse regering bereidt wetgeving voor die de eigenaars huurvoorwaarden oplegt maar die verdere groei kan belemmeren, zo vreest Airbnb. PRE-OPVANG OPNIEUW VOL. De preopvang in de WTC-toren in de Noordwijk heeft opnieuw onvoldoende plaatsen. Er slapen weer asielzoekers op straat. Staatssecretaris voor Asiel Theo Francken (NVA) verhoogt onmiddellijk het aantal opvangplaatsen.

DONDERDAG 5 NOVEMBER

Enkele jaren geleden viel de bekleding van de wanden. Toen is beslist om die te verwijderen. Sindsdien vallen er vooral betonnen brokstukken. Meestal klein, soms erg groot.

net zou dat sommige automobilisten misschien over de streep kunnen trekken om voortaan altijd met het openbaar vervoer naar Brussel te komen. Vraag is nu hoe ‘brokkelig’ de Leopold-II-tunnel, en bij uitbreiding de andere Brusselse tunnels zijn. Voor de Rogiertunnel heeft Smet een inspectieverslag gevraagd. Dat zou

“ “ HET CIJFER

eind dit jaar klaar moeten zijn. Voor de Leopold-II-tunnel is dat inspectieverslag er al, na tal van incidenten met vallende brokstukken. Volgens politie en brandweer is de tunnel vandaag veilig. Bij de gewestelijke mobiliteitsadministratie Mobiel Brussel leeft intussen de vrees dat de juridische verantwoordelijkheid bij een tun-

nelramp uiteindelijk bij de ingenieurs van Mobiel Brussel terecht zal komen, en niet bij de bevoegde minister. Dat is een lastige affaire, want het is de politiek, en niet de administratie, die een beslissing neemt over het al dan niet renoveren van de tunnel. Steven Van Garsse

Ik heb acht jaar in de hoofdstad gewoond en gewerkt. Het waren mijn meest gelukkige jaren” Jozef De Kesel wordt de nieuwe aartsbisschop. Hij kijkt uit naar zijn verblijf in Brussel, en ziet het multiculturele aspect als een enorme rijkdom (in De Standaard).

DE KESEL AARTSBISSCHOP. Jozef De Kesel volgt André Leonard op als aartsbisschop van Mechelen-Brussel. Dat verneemt La Libre. De Kesel is bisschop van Brugge en was eerder al hulpbisschop in Brussel. GELD VOOR RIOOLWERKEN IS OP. Er ontbreekt 1 miljoen euro voor de geplande investeringen in het Brussels riolennetwerk. De totale renovatie van het Brusselse riolennetwerk wordt geschat op 1,5 miljard euro. Ofwel moet het Brussels Gewest met geld over de brug komen, ofwel moeten de tarieven omhoog, zegt de waterintercommunale Hydrobru. WERKLOOSHEID DAALT. In oktober 2014 was 21,2 procent van de beroepsbevolking werkloos. Een jaar later is dat maar 18,7 procent. Dat meldt Actiris. Een deel komt door de schrapping van werklozen met een wachtuitkering. Daarnaast is er de gestage daling van de jongerenwerkloosheid. Het aantal werkaanbiedingen stijgt.

VRIJDAG 6 NOVEMBER VERDWENEN MUMMIE TERECHT. Een mummie die al 45 jaar zoek was, is weer opgedoken. De mummie was door het Museum van Kunst en Geschiedenis in 1970 uitgeleend aan een arts. Die gaf het nooit terug. De zoon van de arts probeerde de mummie te verkopen in een veilighuis in Bergen en werd gevat. EERSTE MINISTER SLECHT BEVEILIGD. De Wetstraat 16 en de ambtswoning van de premier aan de Lambermont zijn slecht beveiligd. Dat staat in een audit waar De Tijd de hand op kon leggen. Premier Charles Michel (MR) gaat aanpassingswerken uitvoeren.

ZATERDAG 7 NOVEMBER

Het is nooit onze ambitie geweest om Walt Disney achterna te gaan” Filmmaker Adil El Arbi’s laconieke reactie na het bericht dat Cinema Vendôme in de Matonge de film Black niet programmeert uit vrees voor rellen (in De Morgen).

700 EXTRA BUSCHAUFFEURS. Om het nieuwe busplan te realiseren van de MIVB zijn 700 extra chauffeurs nodig. Dat meldt brusselnieuws.be. Eerder was al bekend dat er 180 nieuwe bussen moeten worden aangekocht.

ZONDAG 8 NOVEMBER ANDERLECHT VERLIEST. Standard Luik wint op de vijftiende speeldag in de Jupiler Pro League de Clasico tegen Anderlecht met het kleinste verschil.

MAANDAG 9 NOVEMBER FONSNY GEVAARLIJKSTE PLEK. De oversteekplaats aan de Fonsnylaan ter hoogte van het Zuidstation is de gevaarlijkste plek in het Brusselse verkeer. Dat blijkt uit een studie die dertig zwarte zones in Brussel identificeerde. Brussels staatssecretaris voor Verkeersveiligheid Bianca Debaets (CD&V) kondigt aan de zones prioritair aan te pakken.

Anderhalf jaar

Als de Brusselse regering beslist om personeel aan te werven, dan duurt het anderhalf jaar voor dat in dienst is. Dat heeft minister Guy Vanhengel (Open VLD) gezegd in de commissie Financiën van het Brussels parlement. Met de overheveling van het Comité van Aankoop naar de gewesten zit de Brusselse regering met de handen

in het haar. Er komen slechts vijf van de vijftien personeelsleden over en de achterstand is groot. Omdat openbare besturen bij aan- of verkoop van onroerend goed verplicht zijn om dat onroerend goed te laten schatten, raadt Vanhengel aan om privéschatters in te schakelen. Danny Vileyn

Samengesteld door Steven Van Garsse en Danny Vileyn

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

BDW 1498 PAGINA 6 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Zicht op de Londense City, dat binnen de Londense agglomeratie een apart statuut heeft, en ook een eigen politie.

Veiligheid > Londen, waar criminaliteit en extremisme anders worden aangepakt

‘SAMENWERKEN EN KORT OP DE BAL SPELEN IS DE BOODSCHAP’ LONDEN – Eén politiezone, en een strategische veiligheidsplanning door een overkoepelende autoriteit. Dat is het recept dat het Londense stadsbestuur toepast, en het lijkt goed te werken. Toch zijn er enkele angels. Zo is men in Londen bereid om erg ver te gaan in de multiculturaliteit, en heeft men geen sluitend antwoord op moslimextremisme. Reportage vanuit de Britse hoofdstad.

r komt in Brussel geen fusie van de politiezones. Dat wordt vaak herhaald door Brusselse politici, en waar er vroeger vooral in Vlaanderen veel protest was tegen het zogenaamde ‘Brusselse waterhoofd’ met alle niveau’s, negentien gemeenten en

zes politiezones, daar lijkt de kritiek nu verstomd. En in menige Franstalig-Brusselse bestuurskamer gaan tegenwoordig stemmen op om het Brusselse gewestniveau toch maar sterk genoeg te maken. Met vele ‘maren’, zeker, maar de beweging lijkt toch ingezet.

Het zou tijd worden, denkt u waarschijnlijk, want het zijn spannende tijden: in deze era van ideologische radicalisering, geopolitieke conflicten en migratiecrises is samenwerking tussen veiligheidsdiensten, bestuursniveau’s en politie de logica zelve. Dankzij de zesde staatshervorming krijgt Brussel alleszins de bevoegdheid om strategische veiligheidskeuzes te maken. Een fusie van de politiezones is het niet, maar het begint wel op die andere wereldstad te lijken; Londen. Of toch niet? Brussels N-VA-parlementslid Johan Van den Driessche, die zich met veiligheid bezighoudt in de oppositie, legde contact met

Londense politie- en bestuursambtenaren en trok naar de Britse hoofdstad om het veiligheidsbeleid daar te bestuderen. Brussel Deze Week reisde mee.

Kort op de bal “These are very interesting times in counterterrorism,” steekt Michael Nelson met een zeker Brits flegma van wal. Nelson is verbindingsambtenaar tussen de Greater London Authority (GLA), het Londense stadsbestuur zeg maar, de politie en de veiligheidsdiensten. De GLA zet voor grote thema’s de krijtlijnen uit, veiligheid is er één van. Het is Nelsons taak om de samenwerking tussen de Metropolitan Police - de stadspolitie - en het stadsbestuur te vergemakkelijken. Bovenaan op de agenda: extremisme en terrorisme opsporen, bestrijden en voorkomen. “Een goede samenwerking tussen verschillende diensten is essentieel,” zegt Nelson. “Er is een wettelijke verplichting op bijvoorbeeld het agentschap dat werkloosheidsuitkeringen uitbetaalt om in nauw contact te staan met de politie en het stadsbestuur. Zo kunnen uitkeringen van terroristen die naar Syrië vertrokken zijn makkelijk worden geschrapt. Maar nauwe samenwerking is ook nodig om radicalisering al van in het prille begin op te sporen: wil je goed preventiewerk leveren, dan moet je kort op de bal spelen.” Er is in Londen een grote rol weggelegd voor community policing, waarbij ‘lokale gemeenschappen’ worden ingeschakeld, zo zegt Nelson. “Die weten wat er leeft en zijn onze oren en ogen. Een flink deel van radicalisering kan je aanpakken door gewoon de strafwet strikt toe te passen. Wil een moeder haar kinderen meenemen naar Syrië? Dan brengt zij haar kinderen in gevaar en worden die haar zonder dralen afgenomen. Maar kennis over nakende vertrekken hebben we dus alleen dankzij onze

ADVERTENTIE

BDW 1498 PAGINA 7 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

SAMENLEVING De aard van de politieke structuur is in Londen beter afgestemd op samenwerking, zo blijkt. Het hoofd van de Londense politie is bijvoorbeeld een commissaris die een managersexamen moet afleggen, en geen politicus. In Brussel is het hoofd van de politie nog altijd een burgemeester. De Londense commissaris wordt vertegenwoordigd door de vice-burgemeester bevoegd voor veiligheid, en door de burgemeester zelf, die wel een politiek mandaat hebben, maar op hun beurt gecontroleerd worden door The London Assembly, een ‘gemeenteraad’ van 25 verkozenen. Maar dat betekent niet dat alles uitgekiend geregeld is: er woedt in Londen momenteel een zwaar debat over de plannen van de nationale regering om te besparen bij de Metropolitan Police en vele agenten te ontslaan. Een debat waarbij ook het Londense niveau machteloos toekijkt.

tijk. Hij ontkent het bestaan van shariaraden niet, die religieuze adviezen geven voor moslims. Rechtbanken zijn dit niet, de wet is nog altijd de wet, maar het zegt wel veel over de vrijheid die men in Groot-Brittannië geeft aan godsdiensten en politieke ideologieën. “Zolang die islamitische adviezen niet indruisen tegen British values, is er geen probleem,” zegt Nelson.

The City Extremisme is echter niet de enige bekommernis van de Londense politie. Hoewel de strategische beslissingen op het Londense niveau worden genomen, blijven de 32 boroughs - districten zeg maar - veel macht behouden over de lokale aanpak van criminaliteit. Het Londense stadscentrum - The City - heeft zelfs zijn eigen politiemacht, en specialiseert zich hoofdzakelijk in fraudebestrijding. Om het ingewikkeld te maken: het Londense stadscentrum is een apart district, maar geen borough. Dat speciale statuut gaat terug tot de Middeleeuwen. Administratief eenvoudig is het ook in Groot-Brittannië lang niet altijd. Dan Hales is ambtenaar bij MOPAC, het bestuursmatige samenwerkingsverband tussen de Londense politie en het stadsbestuur, legt een en ander uit over de lokale aanpak: “De prioriteiten worden door het stadsbestuur vastgelegd, en ook hoeveel van het nationale budget daaraan wordt toegekend. Maar wij mogen ons niet inmengen in het politiewerk, en op het districtsniveau zijn er ook lokale politiecommissarisen die hun lokale prioriteiten vastleggen.” “Wijkwerking is en blijft zeer belangrijk,” vervolgt Hales. “Dat is noodzakelijk voor een politie die vertrouwen wil uitstralen. Zo zien we wel dat de criminaliteit in de stad daalt, maar dat het vertrouwen in de politie ook daalt.” Een en ander heeft volgens Hales te maken met de fel gecontesteerde stop and search: in Groot-Brittannië voelen etnische minderheden zich vaker geviseerd door politiepatrouilles en fouillages. Hales: “We moeten ons werk kunnen blijven doen, maar er zijn nu wel enquêtes bij de bevolking die om de zoveel tijd peilen naar het vertrouwen in de politie. Ook krijgen politieagenten cameraatjes mee die hen filmen tijdens hun interventies.” Men gaat zelfs zo ver dat een politieagent die het vertrouwen tegen krijgt, promotie kan mislopen, ook al pakt hij criminaliteit zichtbaar aan. De etnische gevoeligheiden in het multiculturele Londen nemen echter ook af. Hales: “Er bestaat bij ons een vrijwilligersstatuut voor de politie. De zogenaamde special constables zijn volwaardige agenten, en het statuut is succesvol. De demografische doorsnede van die politiereserve is veel diverser dan ons ‘echte’ politiekorps. Op die manier wint de politie aan vertrouwen bij alle Londeners. Want special constables zijn een opstapje naar het echte politiestatuut.” Christophe Degreef

“Zolang shariaraden niet indruisen tegen British values, is er geen probleem”

g e m e e n s c h a p p e n .” Nelson weet dat nationale staten dit soort binding met lokale niveaus verliezen. “On the national level it’s a losing game. Extremisme is internationaal, en kan alleen aangepakt worden als steden samenwerken, en men binnen de steden zelf ook een goeie lokale aanpak heeft.”

Shariaraden De Britse recepten zijn wel verregaand multicultureel. Nelson: “In een vrije samenleving kan je extremistische standpunten niet verbieden. Je kan de fenomenen die ingaan tegen de openbare orde bestrijden met de wet, maar het gedachtegoed niet. Daarom ook dat er in het Britse Lagerhuis momenteel zo’n heftig debat woedt over counterterrorisme: waarschijnlijk komt er geen strengere wetgeving, omdat die te veel raakt aan individuele vrijheden.” Wanneer we Nelson vragen of het negende hoofdstuk van de Koran, dat veel extremistische passages bevat, dan mag gelezen worden in een Londense moskee, en wel of niet valt onder extremisme, zegt hij: “Ja, het is een moeilijk debat, ik weet het.” De Britten hebben ook een andere attitude ten opzichte van wettelijkheid dan de Europees-continentale, vrijzinnige, zo blijkt. Nelson zegt dat het samenleven in de moderne grootstad niet anders kan dan met een flinke tolerantie voor religieuze prak-

Parlementslid Johan Van den Driessche zegt onder de indruk te zijn van de Britse aanpak. “Onveiligheid en het onveiligheidsgevoel zijn een groot probleem in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Ik denk dan aan zowel vandalisme als aan onveiligheid op het openbaar vervoer ’s avonds. Maar ook drugs, gedwongen prostitutie, gewelddadige radicalisering en terrorisme bedreigen Brussel. Om die uitdagingen met succes aan te pakken is er een degelijke politieke organisatie met een uitgekiend plan vereist. Dat is nu niet het geval.”

‘UITGEKIEND PLAN NODIG’

HIER LATEN EXPATS EN DIPLOMATEN UW GELD RENDEREN. Ontdek Orfeo & Tosca, luxeappartementen in het bruisende centrum van de hoofdstad.

In het centrum van de hoofdstad rijst Orfeo & Tosca op. En daar kunt u de vruchten van plukken. Deze unieke woonplek voor expats is een unieke opportuniteit voor wie nog op zoek is naar echt rendement.

• • • • •

Unieke mix van patrimonium en eigentijdse architectuur Duurzaam project met een hoog niveau van afwerking Rustige binnentuinen midden in een levendige wijk Perfect op maat van veeleisende expats Hogere huurprijzen, hoge rentabiliteit

• Eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats Meer info of een bezoek? Neem een kijkje op www.thechambon.be of bel 02 201 00 01. Wij geven u graag meer uitleg en details.

BDW 1498 PAGINA 8 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

ANDERLECHT > COLLECTMET ZOEKT GELD VOOR BETERE ORGANISATIE VOEDSELBANK

tweehonderd colli’s per keer,” zegt Van Wymeersch. Vlak na de zomervakantie is Collectmet ermee gestopt. Tijdelijk evenwel. Van Wymeerch legt uit. “Het was te groot geworden, te chaotisch. We hebben betere materialen en een grotere kraam nodig en ook een coach die de vrijwilligers aanstuurt.” Hiervoor is echter geld nodig. Collectmet is dan ook een growfundingscampagne gestart. Abattoir, de organisator van de weekendmarkten, hoopt dat Collectmet zo snel mogelijk kan herstarten. De overschotten vormden vroeger vaak een probleem voor het bedrijf. “Marktkramers moesten het allemaal meenemen, wat vaak resulteerde in sluikstorten,” zegt woordvoerder Paul Thielemans. Daarom is Abattoir enige tijd geleden begonnen met een sorteercentrum waar plastic en karton kunnen achtergelaten worden. Ook is er een compostcontainer waar de kramers, hun fruit- en groentenresten kunnen deponeren, tegen betaling weliswaar. De compost gaat naar een West-Vlaamse producent van biogas. “Collectmet is gratis voor de marktkramers en arme gezinnen zijn ermee gebaat.” Bettina Hubo

‘WE KONDEN VRAAG NIET MEER AAN’ Sinds enkele weken worden geen fruit- en groentenoverschotten meer uitgedeeld na de zondagmarkt van Abattoir. Collectmet is er tijdelijk mee gestopt omdat de vraag te groot werd. “We willen de organisatie verbeteren en beginnen dan opnieuw,” zegt Steffen Van Wymeersch van Cultureghem. Collectmet is een samenwerking tussen Abattoir, Cultureghem en CollectActif, een collectief dat zich bekommert om sans-papiers en voedselverspilling tegengaat. In januari begonnen ze met het uitdelen van overschotten van groenten en fruit aan arme gezinnen. Vrijwilligers haalden de resten bij de marktkramers op, maakten colli’s - één per gezin -, en deelden die vanaf halfvier uit aan de rij behoeftigen die dan stond aan te schuiven. Het initiatief was een groot succes. “We zijn gegroeid van twintig naar

Collectmet is even gestopt met het uitdelen van groenten- en fruitresten.

ADVERTENTIE

Techniek Talent Toekomst

Meer info op www.growfunding. be/bxl/collectmet-nl

ADVERTENTIE

STUDIE KEUZE BEURS 17.11 - 20.11.2015 KELDERS VAN CUREGHEM

ANDERLECHT

dako van Minor-N le e rd o vo n te

t-begeleide ie n e w n e k a Samen m n sterk! e g n li te ch lu v minderjarige

BEZOEK DE STUDIEKEUZEBEURS VOOR 10- TOT 14-JARIGEN Elke dag open van 9 tot 12 uur. Dinsdag en donderdag ook open van 13 tot 16 uur. Donderdag 19 november: extra avondeditie voor ouders van 17 tot 20 uur.

Gratis toegang. Kom alles te weten over de studierichtingen van het Nederlandstalig secundair onderwijs in Brussel!

lp e h l e s s u r b a i v Doe mee

t.be

VOLKSKEUKEN

VAN 15/11 TOT 05/12:

DOCU & DEBAT

CONCERTEN

SPEELGOEDINZAMELING Brussel Deze Week

BDW 1498 PAGINA 9 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

BRUSSEL/VILVOORDE > ROTOR STELT LOODS MET RECUPMATERIALEN OPEN VOOR PUBLIEK

Van dissectietafel tot vals plafond van Jules Wabbes Wie een door Jules Wabbes ontworpen inox deur uit de vroegere Generale Bank of een ander bijzonder architectuurelement zoekt, kan voortaan terecht in de showroom annex entrepot van Rotor Deconstruction aan de Schaarbeeklei in Vilvoorde. Rotor is een Brussels collectief van ontwerpers dat al tien jaar ijvert voor het hergebruik van materialen in de bouwwereld. Enige tijd geleden richtte het collectief een spin-off op, Rotor Deconstruction, dat specifiek mikt op het hergebruik van architectuuronderdelen. Het bedrijfje ontmantelt grote gebouwen met bijvoorbeeld modernistische of postmodernistische elementen en verkoopt de ontmantelde delen door. “We doen dit vanuit ecologische, design- en erfgoedoverwegingen,” zegt Lionel Devlieger van Rotor Deconstruction. Vorige jaar richtte Rotor een grote industriële loods aan de Vilvoordse Schaarbeeklei 290 in als stockeerruimte voor de materialen. Nu is er ook een showroom bijgekomen. Voortaan kan het publiek er elke woensdag terecht. “We hebben, naast onze webwinkel, nu ook een echte winkel,” zegt Devlieger. Rotor Deconstruction spitst zich toe op de ontmanteling van naoorlogse, grootschalige

tertiaire gebouwen als kantoortorens, scholen en gemeentegebouwen. Oudere gebouwen laat Rotor links liggen. Devlieger: “Voor de antieke decoratiestukken uit een kerk of een pastorie is meestal nog wel interesse.” Zo mocht Rotor Deconstruction het interieur van de prachtige, door de Belgische ontwerper Jules Wabbes ingerichte Generale Bank (later BNP Paribas Fortis) naast Bozar ontmantelen. In de nieuwe winkel verkoopt het bedrijf dan ook vloerstenen in gevlamde graniet, stukken van het schitterende valse plafond en massieve binnendeuren in gepolijst inox, allemaal uit de bank. Voorts vind je er onderdelen uit het Gentse Ledeganckgebouw van de medische faculteit, laboratoriumkranen, eikenhouten kastjes uit het labo, ja zelfs dissectietafels. Voorts zijn er ook kleinere voorwerpen te krijgen zoals deurbeslag, verlichtingsarmaturen en deurstoppers. Rotor richt zich in de eerste plaats tot architecten, zegt Devlieger, maar ook particulieren zijn welkom. “Voor een keramieken urinoir uit de jaren zeventig van honderd kilo is het wel handig als je een beetje kan knutselen en de juiste werktuigen hebt.” Bettina Hubo

ANDERLECHT > BRUSSELAARS VAN HET JAAR 2015

BE.BRUSSELEIR LAUWERT CINEASTEN VAN FILM BLACK ANDERLECHT – De Weik van ’t Brussels (9 november tot 7 december) is gestart met de uitreiking van de jaarlijkse prijzen van Be.Brusseleir, de vereniging ter bevordering van het Brussels dialect. Twee sporticonen, Paul Van Himst (1943) uit Groot-Bijgaarden en Eddy Merckx (1945) uit Meise, krijgen de eretitel van Brusseleir vè et leive, een prijs die gaat naar dialectsprekende burgers. De begeerde titel van Brusseleir van ’t joêr werd ook ontdubbeld. De jury weerhield

hiervoor de cineasten Adil El Arbi en Bilall Fallah. De prijs looft mensen die op een brede en positieve manier de cultuur in Brussel onder het voetlicht plaatsen. In dit geval mag dat ook letterlijk genomen worden gezien hun film Black deze week in de Brusselse filmzalen verschijnt. “Ook in vorige films gaven de regisseurs al een karaktervol beeld van de samenleving in de hoofdstad,” stelt Geert Dehaes van Be.Brusseleir. Jean-Marie Binst

www.rotordeconstruction.be ADVERTENTIE © ROTOR

ELSENE > COMMISSARIAAT-LEPOUTRE OPNIEUW OPEN

Tien maanden werken Slechte communicatie leidde ertoe dat renovatiewerkzaamheden aan het politiecommissariaat-Lepoutre zeven maanden langer duurden dan voorzien. Sinds eind oktober is het echter opnieuw open. De buurt klaagt wel nog altijd over verminderde patrouilles. De buurtbewoners van het commissariaat op de Louis Lepoutrelaan zijn in de loop van de maand oktober zelf naar de pers gestapt omdat ze het wel welletjes vonden. Oorspronkelijk zou de renovatie van de eerste verdieping van hun commissariaat drie maanden duren.

Het werden er tien. Twee weken geleden nog stelde gemeenteraadslid Geoffrey Roucourt (Ecolo, oppositie) toekomstig burgemeester Dominique Dufourny (MR) er een vraag over. Dufourny zei toen dat de vertraging te wijten was aan slechte communicatie tussen de gemeente, en de politiezone, en door een slechte voorbereiding van de renovatie. Hoewel de buurtbewoners nu hun commissariaat terughebben, kampt de ‘derde divisie’ nog volgens de buurt met een tekort aan patrouilles. “De bewoners zien steeds minder agenten,” zegt Roucourt. CD

P LAST I CARI U M C O LLEC T I O N E XH I B I T I O N S AU D I TO RI U M S H O P & CAF É LEC T U R ES BELGIËPLEIN • 1020 BRUSSEL HE YI SZ EL PLACE DE BELGIQUE • 1020 BRUXELLES

WWW.ADAMUSEUM.BE Cantilever

VERNER PANTON 1960

www.designbysign.com

Ook te koop: het vals plafond in aluminium uit de vroegere Generale Bank.

NEW MUSEUM ART + DESIGN OPENING 11.12.15

BDW 1498 PAGINA 10 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

DEZE WEEK IN DE HORTAGALERIJ > STRIPMUSEUM MOOF IN ZAK EN AS

GEEN BETERSCHAP IN SPOOKGALERIJ BRUSSEL – Het gaat van kwaad naar erger met de Hortagalerij aan het Centraal Station. Al enkele jaren is er in het winkelcentrum nog maar één huurder, het stripfigurenmuseum Moof. Het privé-museumpje is ten einde raad en haalt nu ook het grote smurfenbeeld weg. De toeristenattractie werd voor de zoveelste keer gevandaliseerd.

e galerij, die de ondergrondse verbinding vormt tussen het Centraal Station en de Grasmarkt, werd door Victor Horta bedacht en rond 1954 gebouwd. In de jaren 1980 ging de verbinding dicht om pas twintig jaar later, in 2009, weer open te gaan. De hal met de machtige zuilen, de originele houten roltrap en de verlichting waren intussen prachtig gerestaureerd.

Beneden, aan de kant van de Grasmarkt en het Spanjeplein, was een klein, modern shoppingcentrum ingericht. De winkelpanden raakten echter maar moeilijk verhuurd. In 2011 nam Moof, het Museum of Original Figurines, zijn intrek in de kelder van het winkelcentrum. De verwachtingen waren hooggespannen. Het privémuseum van Eric Pierre heeft immers een interessante collectie van stripfiguren en attri-

Er gebeurt niets, terwijl zo’n spookgalerij toch niet goed is voor het imago van Brussel en van de NMBS.

buten, ooit gemaakt voor de merchandising. Je vindt er Smurfen, Marsupilami’s, Robbedoezen, Asterixen, Lucky Lukes en Kuifjes in alle soorten en maten, 1.800 objecten in totaal. Er zijn ook unieke stukken, zoals de gemummificeerde bobby in een sarcofaagje of het beeld van de kleine prins Abdullah, voorwerpen met een waarde van meer dan 50.000 euro. In 2012 opende Moof boven ook een smurfenwinkeltje voor toeristen en plaatste het buiten op het pleintje een enorme witte smurf. Maar voor het commerciële succes van de galerij mocht het allemaal niet baten. Integendeel. “Toen wij hier neerstreken in 2011 waren er nog vijf winkels, waaronder een café en een pastazaak. Twee jaar later waren ze allemaal

BDW 1498 PAGINA 11 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

“Er wordt hier gepoetst en er loopt af en toe security rond, dat wel,” zegt Vanhemelryck. Maar voor het overige laat het beheer volgens hem te wensen over. “Nochtans betalen wij elke maand 5.600 euro aan lasten, en dat terwijl we in de kelder zitten.” Door de leegstand blijft het bezoekersaantal van Moof ook ver onder de verwachtingen. “We hebben op vier jaar tijd 95.000 mensen over de vloer gekregen. Toen we ons hier vestigden, hoopten we terecht te komen in een levendige galerij. Was dit zo geweest, dan hadden we makkelijk meer dan 200.000 bezoekers gehaald.” Rendabel is het museum, waar vijf mensen werken, dan ook niet. “Mijnheer Pierre is onze jackpot.” Hoe lang deze situatie nog houdbaar is, kan Vanhemelryck niet zeggen. “We moeten ofwel groeien ofwel verhuizen.” De huur opzeggen en weggaan is echter niet simpel. Pierre investeerde destijds anderhalf miljoen euro in de inrichting van het 1.300 vierkante meter grote museum. “Wie zal ons vergoeden, tegen wie kunnen wij ons keren?,” vraagt Vanhemelryck zich af.

Russen

Toeristen zullen het de komende tijd zonder de reuzesmurf aan de Hortagalerij moeten stellen. Het beschadigde beeld werd afgelopen weekend weggehaald. FOTO: © SASKIA VANDERSTICHELE

Probleem is ook dat de galerij sinds kort in nieuwe handen is. Tot vorig jaar was de Swiss Hotel Leasing Company eigenaar van zowel het bovenliggende hotelgebouw als van het winkelcentrum beneden. Ook had ze het oudste deel van de galerie, dat nog altijd eigendom is van de NMBS, in erfpacht. Vorige zomer verkocht de Zwitserse familie haar aandelen aan HDI Zurich Property, een groep van Russische investeerders. De Russische eigenaren zouden de galerij van de hand willen doen. Het gerucht gaat dat Chinese investeerders er een restaurantdorp van zouden willen maken. Moof voelt zich intussen in de steek gelaten, door de beheerders en eigenaars, maar ook door de NMBS en Stad Brussel. “Er zijn zoveel beloften gedaan.” Enige tijd geleden zat het handelsagentschap Atrium met de NMBS en de beheerders rond de tafel voor de uitwerking van een artistieke bewegwijzering, maar daar is nog maar weinig van terechtgekomen. Vanhemelryck: “Er gebeurt niets, terwijl zo’n spookgalerij toch niet goed is voor het imago van Brussel en van de NMBS.” Afgelopen weekend haalde het museum het grote beeld van de witte smurf op het pleintje weg. De reuzesmurf werd voor de zeventiende keer gevandaliseerd, de verzekering wil niet meer vergoeden. Het pleintje is in de avond vaak een verzamelplaats voor daklozen en hangjongeren. “Het beeld moet gerestaureerd worden en komt dus voorlopig niet terug. Jammer voor al die toeristen die er graag een selfie maken.” Bettina Hubo

ADVERTENTIE

weg,” vertelt Jean-Pierre Vanhemelryck, conservator van Moof. De Horta Gallery – inmiddels omgedoopt tot Galerie Horta – biedt sindsdien een sinistere aanblik. Wie er vandaag passeert, moet vaststellen dat de houten lift – eens te meer – defect is en afgesloten is met zwart-geel plastic lint, dat een aantal lampen in het plafond stuk zijn en dat de lift en de toiletten buiten gebruik zijn. Ook het gehandicaptenliftje doet het niet. Twee Duitse meisjes proberen het tevergeefs aan de praat te krijgen en sukkelen dan maar met hun loodzware valiezen de trap op. Ze kijken verdwaasd om zich heen in deze spookgalerij.

Puzzel

ADVERTENTIE

AIRPLANE • SHAMAN FESTIVAL THE IMAGINARY SUITCASE • AUBIN ANGSTRÖM • STEFAN DIXON TOMMY GREEN &THEBLUESMACHINE MAAR OOK JOHAN VERMINNEN, DE FANFAAR, DOP MASSACRE AKA DJ SAUCISSE, STEFAN CORBESIER EN PAUL MICHIELS

14 NOVEMBER 2015 • AB CLUB ANSPACHLAAN 110, 1000 BRUSSEL TICKETS WWW.ABCONCERTS.BE

DE SMET BRUSSELS NORTH ASSE-ZELLIK SOUTH UKKEL-DROGENBOS

ADVERTENTIE

be.brusseleir vzw presenteert

DE WEIK VAN’T BRUSSELS

de langste weik van’t joêr

9 november > 7 december 2015

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

www.bebrusseleir.be

BDW 1498 PAGINA 12 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

BDWOPINIE

VINCENT JANSSENS:

“Het zorgaanbod in Brussel is helaas enorm chaotisch en de huisartsgeneeskunde is bijzonder onderbelicht tot onzichtbaar” De hervorming van de wachtdienst sluit aan bij de veranderende realiteit van Brussel, schrijft dokter Vincent Janssens.

Opinie > Dokter Vincent Janssens over Nederlandstalige gezondheidszorg in Brussel

TWEETALIGE HUISARTSENPOST

WÉL GOED VOOR VLAMING

BRUSSEL – Een tweetalige huisartsenwachtpost voor Brussel is wél een goed idee, betoogt huisarts Vincent Janssens. De tegenstanders krijgen in het debat veel aandacht, maar ze zijn in de minderheid.

inds enige tijd wordt in de media een publieke discussie gevoerd over de hervorming van de Brusselse wachtdienst voor huisartsen. Het project van de Garde Bruxelloise Brusselse Wachtdienst (GBBW) is een goed jaar gestart, momenteel nog zonder de Brusselse Huisartsenkring (BHAK). Vooral de tegenstanders van deze hervorming vragen vaak en luid publiek om aandacht waardoor een erg vertekend en zelfs onjuist beeld van het project dreigt te ontstaan.

Taalkundige imperfecties Over de hervorming van de Brusselse wachtdienst wordt al meer dan drie jaar op vrij constructieve wijze onderhandeld met de koepel van Franstalige Brusselse huisartsenverenigingen (FAMGB). Uiteraard

werd daarbij ook uitgebreid intern in de BHAK overlegd. Op 27 maart van dit jaar stemden 61,8 procent van de leden op een Buitengewone Algemene Vergadering voor samenwerking met de FAMGB voor de wachtdienst. Het kleine derde van de BHAK-leden dat tegen de nodige verandering van de wachtorganisatie is, meent de democratische beslissing van de algemene vergadering niet te moeten respecteren. Zij putten zich uit in administratieve en juridische procedures en roepen externe instanties ter hulp om het project alsnog te kelderen. In de media doet deze groep huisartsen alsof de andere artsen van de kring niet begaan zouden zijn met de Nederlandstalige patiënt (Vlaming) in Brussel. Daarbij wordt gewezen op de huidige taalkundige imperfecties

van het voorgestelde systeem. Ook wordt op beschamende wijze een oud clichébeeld van de Franstalige collegae-huisartsen opgehangen dat getuigt van een arrogante blindheid voor de realiteit bij de huidige generatie huisartsen. Een doorstart van de huidige tweetalige wachtpost Terra Nova (privé beheerd zonder controle BHAK) binnen het project wordt geweigerd. De hervorming van de wachtdienst sluit aan bij de veranderende realiteit van Brussel, onder andere op gebied van demografie, taal, gezondheidstoestand, zorgaanbod en zorgnoden. Enerzijds zijn er minder en minder exclusief Nederlandstalige gezinnen in Brussel, anderzijds doen veel Franstaligen een inspanning om Nederlands te leren en wordt meertaligheid als een troef beschouwd. Brussel is superdivers geworden en de zorgnoden zijn er enorm, mede door de grote armoede. Het zorgaanbod in Brussel is helaas enorm chaotisch en de huisartsge-

neeskunde is bijzonder onderbelicht tot onzichtbaar. En de zesde staatshervorming biedt ook geen oplossing voor de specifieke en belangrijke problemen van de (zieke) Brusselaar.

Zielig Het huidig wachtsysteem van de BHAK is verdienstelijk maar inefficiënt: wachtdoende artsen zien weinig patiënten (gemiddeld zie ik twee à drie patiënten per wachtbeurt van 12 uur voor een wachtgebied met Anderlecht, Ganshoren, Jette, Koekelberg, Laken, Molenbeek, SintAgatha-Berchem en een stukje van Brussel-Stad). De meeste patiënten die worden gezien zijn anderstalig. De Nederlandstalige huisartsen die er in Brussel bij komen, compenseren niet voor de uitstroom (leeftijdsgrens) van wachtdoende huisartsen. Enkel door de pool van Nederlandskundige artsen te vergroten én de beschikbare pool effectiever te matchen met de Nederlandstalige patiënt kan Nederlandstalige zorg voor de Nederlandstalige pa-

tiënt op termijn behouden blijven. Een uniek oproepnummer met triage (wachtpost of huisbezoek indien dringend, verwijzen naar eigen huisarts indien niet) en actieve toewijzing van Nederlandstalige oproepen aan Nederlandskundige artsen zal daartoe bijdragen en de “arts-tijd” rentabiliseren. Standaardisering en informatisering in het systeem vergroten de zorgkwaliteit en continuïteit voor de eigen huisarts. Het is evident dat een sterk, uniek, zichtbaar en performant wachtsysteem gunstig zal afstralen op de huisartsgeneeskunde in Brussel. Verandering in organisatie brengt keuzes mee en gevolgen voor de oude systemen. Een dynamische en betrokken huisartsenkring ziet hierin uitdagingen en opportuniteiten. De noodzaak tot verandering niet willen zien, de nodige aanpassingen voor zich uit schuiven naar de volgende generaties huisartsen en praktische problemen bij ‘de anderen’ leggen is onverantwoord, zielig en ontgoochelend. Je kan niet verwachten dat een perfect tweetalig systeem op een schoteltje wordt aangeboden alvorens dat de BHAK zich engageert en als deelnemer de werking verbetert. Menig politieke partij heeft ondervonden dat je de belangen van je doelgroep beter behartigt door in een regering (die vooraf niet alle garanties biedt) te stappen dan door wereldvreemd aan de kant mooie principes te staan scanderen. Dr. Vincent Janssens, Huisarts in Brussel. Ondervoorzitter BHAK

BDW 1498 PAGINA 13 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

OPINIE > HET ANTWOORD VAN PASCAL SMET AAN DE CRITICASTERS

Een staD VOOR MENSEN (NIET VOOR AUTO’S) BRUSSEL – Enkele criticasters vonden vorige week dat de stad te ongezond is om in te leven en dat ze er bovendien niet uitziet. Minister van Openbare Ruimte Pascal Smet (SP.A) dient hen van antwoord. “De afbraak van het Reyersviaduct en het autovrijmaken van de centrale lanen zijn nog maar het startschot in een brede beweging waar we de stad teruggeven aan de mensen.”

rie open brieven op één week tijd van Brusselaars die aan de alarmbel trekken. Drie keer een oproep dat het niet vijf voor, maar vijf na twaalf is voor de stad. Eén rode draad: het gaat niet goed met Brussel; waarom zouden we nog in deze stad wonen? Een groep medici en gezondheidsorganisaties maakt zich terecht ernstige zorgen over de povere luchtkwaliteit in ons gewest. Expat Gareth Harding ergert zich aan de langdurige en rommelige werven in de Brussel – een schandvlek voor de stad die zich hoofdstad van Europa wil noemen. En publiciste Celia Ledoux, jarenlang smoorverliefd op Brussel, maakt het uit omdat de vele dromen en beloftes nooit uitkomen en deze stad geen verantwoorde plek is om kinderen zorgeloos in groot te laten worden. Alle drie de brieven steken, want ik weet dat ze geen hersenspinsels zijn van verzuurde klagers of bitte-

re betweters. Dit komt van mensen die het goed voorhebben met onze stad. Mensen die terecht vinden dat het geen utopie is om naar propere lucht, mooie pleinen, veilige straten en meer stadsgroen te verlangen. Mensen die zich ergeren in een stad waar zoveel politici bevoegd zijn, maar weinigen verantwoordelijk lijken.

Betonnen stadskankers Brussel torst niet alleen haar complexe structuur, maar ook het gewicht van een verleden waarin de auto vrije baan kreeg. Een echte city for cars met dagelijkse files, volle tunnels, door roet aangetaste gevels en luchtkwaliteit equivalent aan een pakje sigaretten per dag. Sta mij echter toe optimistisch te zijn. Dat is, zeker als politicus in deze stad, mijn moral duty, maar wacht even met het naïef te noemen. Ik zie dat er sinds kort iets in Brussel bloeit. Er is een nieuwe

generatie Brusselaars – waaronder de briefschrijvers – met een hart en bezorgdheid voor de stad. Geëngageerde mensen die via kleine en grote ingrepen de stad leef baarder willen maken. Met mooie openbare ruimtes die alle plaats geven aan fietsers, voetgangers en het jong ketjes-geweld dat Brussel rijk is. En hoewel een aantal fundamentele factoren elders moeten aangepakt worden (de subsidiëring van 250.000 pendelaars die alleen in hun auto dagelijks de stad in, door en uittrekken, het stimuleren van wonen op het platteland en besparingen in openbaar vervoer buiten Brussel), moeten we eerst in eigen boezem kijken. En dat wil ik doen: betonnen stadskankers die wijken opdelen en voorrang geven aan auto’s moeten eruit. Het ter ziele gegane Reyersviaduct en het autovrijmaken van de centrale lanen zijn voor mij nog maar het startschot in een brede beweging waar

Een van de volgende projecten is het autovrij maken van het Jetse Spiegelplein, zegt Pascal Smet (SP.A).

we de stad teruggeven aan de mensen en investeren in nieuwe publieke ruimte. Een park bij de Ninoofsepoort en een autovrij Spiegel- en Dumontplein zijn de volgende projecten.

Zonder kopzorgen Maar het moet meer zijn dan dat. De komende tien jaar investeren we

PASCAL SMET:

“Betonnen stadskankers die wijken opdelen en voorrang geven aan auto’s moeten eruit”

meer dan 5 miljard voor meer metro, meer tram en properdere bussen die de wijken beter zullen bedienen. Gezinnen zullen bovendien vanaf volgend jaar profiteren van een verlaging van het schoolabonnement, zodat nog meer kinderen de bus nemen. En binnenkort wordt Gareth Harding uitgenodigd in het Schumanstation en Kunst-Wet, want die werven worden versneld – en ja eindelijk – afgerond. Verder leggen we 80 (!) kilometer nieuw fietspad aan, onder andere rond de Kleine Ring waar geparkeerde auto’s plaats maken voor bomen, fietsers en wandelaars. En tot slot is het de ambitie van deze regering om een ambitieuze groene verkeersfiscaliteit uit te werken tegen volgend jaar. Dat zijn geen loze beloftes, maar concrete projecten die de komende jaren gerealiseerd zullen worden. De marsrichting naar een ander, meer leef baar Brussel, is ingezet. Daar geloof ik echt in. Ik hoop dat Celia opnieuw verliefd wordt, dat Gareth trots wordt op zijn gaststad en dat we onze kinderen zonder kopzorgen kunnen laten rondcrossen. Van stad voor auto’s, naar stad voor mensen. Pascal Smet, Minister van Openbare Werken (SP.A)

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw. be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDW 1498 PAGINA 14 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

VADROUILLE

Panamaren

s. W ide W hi ko, Molly Peeter

967). , Antwerpen, (1 te Space Gallery

BRUSSEL – Plots schitteren Raveel, Mara, De Keyser, Bury, Axell en Panamarenko naast mondiale sterren als Warhol en Lichtenstein. Een spiegeltentoonstelling ‘Pop Art in Belgium’ confronteert voor het eerst de Belgische believers van de popartstijl met de Amerikaanse pioniers. Om dit te begrijpen gaf Mercatorfonds een boek uit.

inds de blijde intrede van het Amerikaanse popartgeweld in België in de sixties heeft de stijl ons denken over kunst en maatschappij veranderd. Het moet zowat als het zien van prehistorische rotstekeningen geweest zijn, het eerste contact van Belgen met popart in hun wereld van klassieke tot abstracte kunst. De Parijse kunstgalerie van Ileana Sonnabend-Schapira ging in 1963 open, en het getoonde werk van over de grote plas – eerst Jasper Johns, dan Robert Rauschenberg - sloeg in als de landing in Normandië. Enkele jaren later al, in 1970, kon het Casi-

SE N

! T R A R U O Y P U P PO

SN A FA AS

VE RZ AM EL

! 1963-1970 M IU G L E B IN T R A EXPO/BOEK > POP

FO TO © VE

ITS BECH T, ING AG NE S & FR

NE DE RL AN D;

FO TO © ER NS T

VA N DE UR SE N

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

nokursaal van Knokke uitpakken met een retrospectieve tentoonstelling rond popart, nouveau réalisme en nieuwe figuratie. De term popart had zich in Amerika genesteld in 1962, tijdens een kunstsymposium in het Museum voor Modern Art in New York. Ook begin jaren 1960 ging in Engeland en Frankrijk (nouveau réalisme) een iets minder brutale variant van start, iets wat de Duitsers ‘kapitalistischer Realismus’ noemden. Pop art stond voor mass popular art, kunst van de grote consumptiemaatschappij die het volk meezoog. Simplistisch gezegd: kunst die even snel begrijpbaar en evident-veelzeggend was als een

Pol Mara,

Dent’elles,

(1963).

cartoon of stripverhaal of advertentie. De afbeelding van Andy Warhols varianten op Campbells’ Soup is daar tot vandaag het beste voorbeeld van. Pop art bleek in eerste instantie een kunstvorm die zich makkelijk en herkenbaar tot iedereen richtte. Een kunstvorm die ‘al meteen bewees dat ze de pacemaker van de sixties was’, zoals Carl Jacobs in het boek Pop Art in Belgium! aanhaalt.

Gelijkwaardig In Amerika waren Jasper Johns en Robert Rauschenberg de belangrijkste voorlopers van pop art. Ze integreerden in de jaren 1950 al

‘gevonden voorwerpen’ in hun werk. Op dat moment speelden de Belgische artiesten, zoals de Wereldexpo van ’58 toonde, nog poker met de Vlaamse en Waalse expressionisten, de Cobra-vertegenwoordigers en het surrealisme. Abstracte kunst – voor een select publiek – zette onderhuids mee de toon van de moderniteit. Dat zou plots bijgestuurd worden door de lovende kritiek op de pop art die in Parijs was gestrand. Ze zou meteen een sterke invloed op de kunstevolutie uitoefenen. Kunstenaars, galerijhouders én collectionneurs gaven er meteen aan toe. Eerst nog bestempeld als een

BDW 1498 PAGINA 15 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015 FOTO © D IR K P AU W EL S © S T IC HT IN G ROGE R R AV EEL / F OTO PE T ER CL AE YS

Ro g e r R ave el , Illusie (1965 -1 gro ep, 967).

n tu

SA BA M . FO

antje e

er, K r a

). ), (1965 n , zer p

CEN T

TO: SP ELTD

Ke y s aoul D e

(Groe inslang

Het wandelparcours start kort met Let’s go pop – New York, Paris, Brussels. Visueel niet meteen een geslaagde intro. Daarvoor zijn diverse assemblages in gips van Paul Van Hoeydonck geïnstalleerd, waaronder Musica Celesta en Space Guardians. Hiermee wordt echter chronologisch meegegeven dat pop art door voor-

Sexy and clever

ARTS

interpretatie op pop art en een assimilatie van de Amerikaanse en Franse nieuwe wind, later volledig innovatief, viel ook de Belgische variant in de smaak. Daarmee zijn we beland bij het interessante bewijs dat de tentoonstelling levert: de Belgische popartkunstenaars geven wel degelijk een ‘Belgische’ touch aan hun werk. De expositie illustreert dit aan de hand van een vijftal grote thema’s, netjes verduidelijkt in aparte kamers. Ze zetten meteen de Amerikaanse artiesten en de Belgische op een gelijkwaardige piédestal. En dat gooit hoge ogen. Marcel Broodthaers, Cristo, James Rosenquist, Guy Degobert, Andy Warhol, Peter Phillips, Robert Indiana, Jef Geys, Evelyne Axell, Tom Wesselmann en Roy Lichtenstein: je krijgt zelden of nooit meer zoveel sterks bij elkaar in Brussel.

OO RN & FI

E V ER

Het loont de moeite om iets langer bij de waarde en bekendheid van de Belgische pop-art-artiesten stil te staan.

Tom Wess e

lman

n , Sm

oker

B ann

er (19

71).

uitziende verzamelaars (als dr. Hubert Peeters) werd ondersteund. Bij Meats (1964) van Claes Oldenburg, aangekocht door galerie Sonnabend, wordt aangetoond dat ook galerieën zich met visie aan investeringen waagden. De glazen kast Meats herbergt een resem blauwgeaderde marmeren dresseerplanken. Daarop liggen allerlei vleessoorten en fijnkost in gips en aardewerk. De reliekenkist die de vleesconsumptie in de kijker zette in 1964, behoudt alleszins een actualiteitsboodschap. Wie dacht dat Andy Warhol een Monroe-achtige papier-machépop had ontworpen, heeft het mis in de volgende themahoek Women in Pop – sexy, glamourous and clever. De opgehangen Molly Peters (1966) uit styropor (piepschuim) en Feltra-vilt, opgedirkt met echte lippenstift, is van Panamarenko. De levensgrote pop met open blouse, doet helemaal aan de Amerikaanse Playboy-origine denken – de naam Pan American Airlines and Company (waar Panamarenko zijn naam uit destilleerde) trouwens ook. Van hem is bij het thema The power of the mondaine – cans, soup, mussels and sweets nog een zwembad met krokodillen uit vuilniszakken te zien. Dichtbij Broodthaers zoveelste mosselentableau staat dit niet mis. Ook in thema’s als New Landschape en Vio-

xell Evelyne A

lence, War & Protest worden vergelijkende opstellingen aangeboden tussen Belgische en buitenlandse popartartiesten. De Smoker Banner van Tom Wesselmann en een Big Brother en Pausmobiel van Wout Vercammen staan in wezen ver en tegelijk dicht bij elkaar. De reclame die aanslaat versus het tv-beeld dat blijft hangen. Twee waarheden, twee interpreteerbare feiten.

Illusiegroep Toch loont het om iets langer bij de ‘waarde’ en ‘bekendheid’ van de Belgische popartartiesten te blijven staan en hoe zij ‘zaken uit het dagelijkse leven’ in beeld brengen. Raoul De Keysers schildering Kraantje en tuinslang en Evelyne Axells Désir in plexi lijken zo uit de straat geplukt. Belgisch pionier Pol Mara (pseudoniem van Louis Leysen) krijgt met Dent’elles een ereplaats naast de Brit Allen Jones. Jones’

, Le Désir,

(1969).

werk Neither forget your legs (1965) slaat net als Ice Cream 2 van Evelyne Axell (1967) meteen raak. Jones zou kritiek krijgen omdat hij de vrouw als reclame-element binnen de productconsumptie portretteert. Mara daarentegen, die na een reis uit Amerika van abstract kunstenaar overschakelde op zijn typische fotografiebewerkingen, maakt wel een bizarre collage met Dent’elles. Met zin voor diplomatie (de Britse en Belgische vlag) prikkelt hij de kijker: emotie bespelen is Mara’s sterkte. Anders, maar weer knipogend naar realisme, toont Roger Raveel in Illusiegroep en met Karretje om de hemel in te voeren dat alledaagse materialen in nieuwe composities kunnen doen nadenken over de consumptiemaatschappij. Of hoe pop art helemaal een Belgisch kleurtje krijgt. Jean-Marie Binst

Pop Art in Belgium! 1963-1970, Mercatorfonds, 236 blz., tweetalig N/F, 30 euro (bij ING Art Center), elders 39,95 euro. De tentoonstelling loopt tot 14 februari 2016 in ING Art Center, Koningsplein, Brussel. Open van dinsdag tot zondag van 10 tot 18 u., nocturne op woensdag tot 21u., www.ing.be/art

BDW 1498 PAGINA 16 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Radio > Schaarbeekse radiozender Arabel mikt NIET ENKEL OP MAROKKANEN

‘WE WILLEN BRUSSELSE STADSRADIO A

rabel, dat twee jaar geleden van eigenaar veranderde, is gehuisvest in een onopvallend pand op de Leuvensesteenweg, vlak bij Meiser. Heette de zender tevoren Almanar (Arabisch voor ‘vuurtoren’) en mikte hij exclusief op Maghrebijnen, sindsdien mikt Arabel uitdrukkelijk op jongeren, ook met andere achtergronden.

Raï en chanson En dat deden ze dit jaar voor het eerst ook met opvallende affiches in de metro en bus. “Via Google zagen we dat de zoekopdrachten op het woord Arabel in september en oktober piekten”, zegt Zaki Chairi, presentator van de dagelijkse avondshow ‘Ca se passe à Bruxelles’. “We willen meer en meer een Brusselse stadsradio zijn, een diversiteitszender die alle kleuren in de stad vertegenwoordigt. De Marokkaanse Brusselaars kennen ons allemaal – tijdens de ramadanuitzendingen hadden we 170.000 luisteraars voor de oproep tot het gebed –, maar we willen ook andere luisteraars lokken.” Met de nieuwe naam kwam ook een veel jonger team, dat nu dagelijks ongeveer 20 à 25.000 luisteraars

trekt, zowel via de FM-band in Brussel als via livestreaming op internet. De sportpresentator is een Spanjaard, de presentatrice van het dagelijkse jongerenprogramma ’s avonds een Française, de columnisten zijn van Congolese, Turkse en Oezbeekse afkomst. Qua muziek zendt Arabel een mix uit van Arabische en Franse chanson, rap, pop, klassieke Oriëntaalse muziek, raï, andalouss en chaabi. Volgens Chairi zijn 70 procent van de medewerkers en vrijwilligers tussen 20 en 35 jaar. “Youness maakt elke week een poëtische slam over de actualiteit. Maar evengoed nodigen we Afrikaanse of Turkse verenigingen uit om te komen praten, of de groep Schone Lucht BXL over luchtvervuiling. Europalia Turkije kreeg heel veel aandacht. Echte diversiteit is niet alleen praten over diversiteit, maar ze ook vertegenwoordigd zien in de redactie en in de onderwerpen, experts en studiogasten.” Arabel, dat in 2013 een zakencijfer van 319.360 euro haalde, zendt 70 procent van de programma’s in het Frans uit. Vandaar dat de zender erkend wordt door de Franstalige gemeenschap. De ochtendprogram-

BRUSSEL - Met opvallende affiches in metro en bus en zijn aanwezigheid op de moslimbeurs speelde radiozender Arabel uit Schaarbeek zich de afgelopen maanden in de kijker. De zender, die twee jaar geleden van naam veranderde, laat in zijn uitzendingen zowel Schone Lucht BXL als Oezbeekse poëten langskomen. “De Marokkanen kennen ons allemaal, maar we willen ook andere luisteraars lokken,” zegt presentator Zaki Chairi.

Zaki Chairi presenteert dagelijks de avondshow: “Diversiteit is niet alleen praten over diversiteit, maar ze ook vertegenwoordigd zien in de redactie en in de onderwerpen.”

ma’s als Salam Bruxelles zijn in het Arabisch, daarnaast wordt er ook één uur in het Berbers uitgezonden. “Ik ken zelf helemaal niet zo goed Arabisch, ik praat het nooit in de uitzendingen”, zegt Chairi (27). “Le lien se perd. Vandaar dat de radiozender gekozen heeft om te investeren in de jeugd. De luisteraars van morgen zullen – helaas – steeds minder vaak Arabisch begrijpen.” Natuurlijk zijn er de culturele banADVERTENTIE

den: “We coveren onderwerpen die voor onze luisteraars belangrijk zijn. Discriminatie op het werk, of bij het huren van een woning. De vluchtelingenkwestie hebben we natuurlijk ook van dichtbij gevolgd, of de boycotcampagne na het verbod op onverdoofd slachten in Vlaanderen.” Maar, benadrukt hij, de meeste onderwerpen zijn niet zo specifiek. In een mix van Nederlands en Frans – product van het Nederlandstalige

onderwijs – legt hij uit: “We hebben allemaal zulke gekke beelden over de Ander in ons hoofd. Als de verschillende gemeenschappen elkaar beter zouden leren kennen, zouden ze het saai vinden, zo hard lijken we op elkaar. Iedereen is bang zijn job te verliezen, iedereen moet het einde van de maand zien te halen.” Chairi is van opleiding leerkracht Frans-Aardrijkskunde-Islam en belandde bij Arabel via het vereni-

BDW 1498 PAGINA 17 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

ZIJN’ “De radiozender heeft besloten om te investeren in de jeugd. De luisteraars van morgen zullen - helaas - steeds minder vaak Arabisch begrijpen”

gingsleven en de scouts. “Ze zochten iemand uit het jeugdwerk, en dus hebben ze mij gevraagd. Ik ben vrij geëngageerd, heb ook mijn eigen videokanaal op YouTube. Ik ben hier verantwoordelijk voor de jeugduitzendingen en heb mijn eigen programma.” “Ik houd ervan als onze luisteraars dingen bijleren, en de luisteraars zijn ook blij met de praktische info. Over groepsaankopen bijvoorbeeld, of sportcheques. Over Brussel hebben we de wekelijkse rubriek Le Jardin Secret de Bruxelles. In de rubriek ‘BX Histories’ hadden we het erover dat alle koloniale instellingen in de wijk Matonge lagen, waar de Congolezen die naar België kwamen zich dan later gevestigd hebben.”

Inspiratie Elke week nodigt Chairi ook de ‘Brusselaar van de week’ uit, en die zijn al even divers. De drie laatste op een rijtje: regisseur Adil El Arbi, de Union des Progressistes Juifs de Belgique

(UPJB), de Marokkaanse ondernemer die de Quick aan Naamsepoort runt. “Ik kies mensen die onze luisteraars kunnen inspireren. Die man begon er ooit aan een studentenjob, en twintig jaar later is hij er de baas.” Ook Selma Haouach, zakenvrouw en presentatrice van het zaterdagprogramma Dame de Pique, wil haar publiek inspireren. “Ik wil de luisteraars laten zien dat alles mogelijk is. Het is niet omdat je Selma of Fatima heet, dat je niet op hetzelfde kunt hopen als anderen.” Dat de presentatoren willen begeesteren, is niet toevallig. Het staat in het mission statement van Arabel en heeft vaak ook een persoonlijke dimensie. “Ik heb een typisch verhaal: afgezakt van aso naar tso, omdat één leerkracht niet in me geloofde, en mijn ouders naar hem luisterden”, vertelt Chairi. “Zelfs de leerkrachten daar vroegen me voortdurend wat ik daar deed. Toen ben ik aan een bachelor begonnen, omdat ik niet geloofde dat ik een master aankon. Binnenkort haal ik toch nog een master in het event management.” De telefoon gaat. Chairi, lid van Empowering Belgian Muslims (Embem), neemt op met Salam Aleikum, gaat verder in het Frans, om dan weer af te sluiten met een Arabische groet. “Ik ben moslim, ja. Maar mijn belangrijkste identiteit is die van Brusselaar. Ook op de radio is dat de belangrijkste verbinding met onze luisteraars. Ik denk dat meer en meer mensen zich echt Brusselaar voelen. Il y a un vrai attachement qui se développe.” Sara De Sloover

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Mooie meid Het is misschien vreemd, maar het was altijd al een officiële handelsnaam voor een vis. De beschaafde visnaam is tegenwoordig heek, merlu in het Frans. Mooie meid: alleen al van de foto weet je waarom deze vis zo heet: boze hondenogen boven blikkerende tanden en een ruwe huid. Lief. Onze vissers zijn opgegroeid met een bijzondere zin voor humor. Zo heet een koolvis in de visserstaal van de rijke Vlaamse gewesten een ‘leren vest’, een wijting is een ‘ziekenonnenvis’ en een leng een ‘potlood’. Kleine poon heet ‘stoofhout’ en een grote pieterman zou in Oostduinkerke een ‘harenpuikelaar’ (spreek uit: oornpukeloore) heten, zo heeft toch ooit de vakgroep Nederlandse Taalkunde van de Universiteit van Gent uitgeplozen. Grote heken heetten in het vissersmilieu John Bull. De mooie meid, of zullen we hem vanaf nu toch maar gewoon heek noemen, is bij ons niet zo bekend. De Europese heek, voor de wetenschap Merluccius merluccius (L.), is verwant met de kabeljauw. Biologen hebben ruzie gemaakt of hij thuishoort in de Kabeljauwfamilie zelf, maar meestal zet men hem toch in zijn eigen groepje, de Merlucciidae. Er zijn verschillende soorten heken. Er lijkt wel een soort heek te zwemmen voor elke kust van Amerika, Europa en Afrika, minder rond Azië. Ze zijn niet alleen verscheiden, er zijn er véél. De hoofdprijs gaat naar Zuid-Afrika, waar de de cape hake de belangrijkste aangelande vis is, die over heel de wereld wordt uitgevoerd. Heek is niet eens zwaar overbevist, die van Kaapstad is zelfs gecertificeerd duurzaam verklaard door het MSC. De Europese heek komt voor van het Hoge Noorden tot rond Madeira, maar is voor onze kust altijd vrij zeldzaam geweest in de vangsten. Dat komt omdat Belgen van oorsprong kustvissers zijn. De Noordzee is niet diep. Heken houden van veel dieper water en moeten dus ook met veel kabel worden gevangen, op dieptes tot duizend meter. Daarom vangt men ze dus in de Golf van Biskaje en voorbij Ierland en Portugal. Mijn eerste ontmoeting met zo’n vis was in Bretagne, waar ik als jongeman een merluchon op de kaart zag staan. Ik ben de naam trouwens nooit meer tegengekomen. Het was ook nog een tijd waarin er volledige vissen op het bord kwamen, geen haasjes of filets. Merluchon is kleine heek. De volwassen beesten worden tot een meter lang en een kilo of zes. Dan spreken ze in het Frans van merlu. Maar het mekka van de heek is Spanje. La Merluza

is even Spaans als pimentón en saffraan (de twee kleuren van de Spaanse vlag). Hij is ook officieel uitgeroepen tot de nationale vis van dat land, en nochtans heeft hij daar heel wat concurrentie. Spanje is nog altijd één van de grootste visserijnaties ter wereld. De gemiddelde Spanjaard kauwt zich een weg door zes kilo heek per jaar, en dan wordt deze vis nog beschouwd als één van de duurdere soorten. “La merluza es el pescado que gusta a quienes no les gusta el pescado” (de heek is de vis voor wie niet van vis houdt), schreef José Carlos Capel, de gevierde Spaanse gastronoom. Wit van kleur en zacht van vlees, zonder scherpe smaak of geur, kan heek op allerhande manieren worden bereid en van verschillende garnituren voorzien. De Spanjaarden serveren hem op restaurant graag a la plancha, gebakken op een hete plaat. Wij vinden heek bij de Zuiderse viswinkels of als diepvriesfilet, maar dat laatste is spijtig. Ik kocht de mooie meid op de foto en maakte haar thuis schoon. Eigenaardig: de binnenkant van de muil is zwart, in het Deens heet hij dan ook kolmuler (koolmuil). Ook het buikvlies binnenin is zwart. Wie daar problemen mee heeft, kan die eraf wrijven met de duim, maar uiteraard kan dat vlies helemaal geen kwaad. Dan sneed ik de vis in moten, op de wijze waarop heek in Spanje het vaakst wordt gesneden: gewoon schijven van een paar centimeter dik. Dat was schrikken! Het rauwe visvlees is zo zacht dat het de neiging heeft plat te worden geduwd onder het mes. Een groot en schep

“Ik kocht de mooie meid op de foto en maakte haar thuis schoon. Eigenaardig: de binnenkant van de muil is zwart” mes gebruiken en snijden met grote halen is hier de boodschap. Een plancha, dat is voor later, dus probeerde ik hem gewoon te bakken. Even greep ik naar de bloempot (euh neen, de pot met bloem, bedoel ik), maar toen dacht ik aan wat een Vlaamse visser mij nog maar kort geleden had gezegd tijdens een etentje: “da’s allemool zeiver!” Geen antikleefpannen, geen bloem, gewoon het oude adagium dat een vis driemaal moet zwemmen: eerst in de zee, dan in de boter en ten slotte in de (witte) wijn. Ik durfde. De pan opgewarmd, een onbehoorlijke klont in een gewone stalen pan gedaan. Die mag niet te heet staan, want anders verbrandt de boter. Valsspelers kunnen geklaarde boter (ghee) of olie gebruiken, maar de ware durvers gebruiken de trots van Diksmuide en omstreken: boerenboter. Dan aan de neiging weerstaan om de vis snel om te draaien. Laat maar rustig enkele minuutjes pruttelen. Dan een schepper eronder en... Ja hoor, het lukte. En ondertussen voltrekt zich een klein wonder. De vis kleurt natuurlijk nootbruin en het visvlees, dat er wat slapjes uitzag, wordt stevig. Als toegift wat citroen gebruikt, meer hoort er niet bij. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1498 PAGINA 18 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

CULINAIR > MOBIELE OVEN MAAKT ZIJN ENTREE

Week van de Smaak duikt in verleden BRUSSEL - Van 12 tot 22 november is het Week van de Smaak. Voor het eerst rijdt dan ook de mobiele Fourna uit, een bakoven op wielen. Voor deze negende editie zet organisator Vol-au-Vent opnieuw in heel Vlaanderen en Brussel activiteiten op rond eten en eten maken. Thema dit jaar is het verleden, oftewel het beste van vroeger. Culinair erfgoed zal worden ingezameld onder de noemer Op de Koffie. Wie een oud kookboek, familierecept of keukengerei uit lang vervlogen tijden heeft, kan daarmee langskomen in Muntpunt op 20 november. In ruil voor de moeite word je getrakteerd op koffie en taart. Ook Tafel24, de centrale actie van De Week, komt naar Brussel. Het project werd bedacht door foodblogger Louise De Brabandere, boegbeeld van De Week. Zij wilde de eettafel heruitvinden. Samen met architect Bart Lens bedacht ze de ‘bewegende’ tafel, die gebouwd werd door enkele West-Vlaamse ambachtsscholen. Aan deze tafel

kan je staan voor het aperitief, zitten voor het hoofdgerecht en je op de grond neervlijen voor de koffie. De tafel - voor 24 mensen - reist rond en houdt op 21 en 22 november halt in Brussel. Tweemaal wordt een ‘pot luck’ bereid in de Design Vlaanderen Galerie. Na afloop blijft ze daar nog twee maanden staan voor de Expo Konijn met Pruimen. Tijdens de Week van de Smaak zet de vzw Vol-au-Vent ook het Brusselse project La Fourna in de kijker. “Tegen 2018 willen we een sociale bakkerij tot stand brengen in Laken, een plek waar je brood koopt, recepten uitwisselt en bakworkshops kan volgen”, zegt Hilde Brepoels, coördinator van Vol-au-Vent. “Omdat we nog geen locatie hebben, beginnen we met een mobiele Fourna die de komende twee jaar de stad zal doorkruisen.” De knalrode oven op wielen doet zijn intrede op 21 november aan Bockstael. ‘s Anderendaags zijn er bakworkshops in Nekkersdal. Bettina Hubo Speciaal voor de Week van de Smaak ook deze nieuwe, op en neer bewegende tafel.

www.weekvandesmaak.be

ADVERTENTIE

Sleutel mee aan de MIVB EN BRENG BRUSSEL MEE IN VERVOERING WORD TECHNICUS BIJ DE MIVB. Als technicus bij de MIVB sta je altijd klaar voor de Brusselse reizigers. Met je inbus op zak laat je meer dan enkel onze voertuigen gesmeerd lopen. Want werken aan de MIVB, dat is werken aan de toekomst van Brussel. En jij, ben jij er klaar voor om een sleutelrol te spelen binnen de MIVB?

Beantwoord je aan dit profiel? • Technisch diploma (elektriciteit, (elektro)mechanica, bouw,…) • Flexibel en durver • Ambitieus • Liefde voor Brussel

Wat wij aanbieden: • Een verrijkende job in een dynamische onderneming • Een interessant salaris • Extralegale voordelen • 35 dagen verlof

Surf snel naar jobs.mivb.be

BDW 1498 PAGINA 19 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

PARK THURN & TAXIS DINSDAG 27 OKTOBER, 12.30 UUR

moet passeren, verontschuldigt zich dat hij het plaatje even moet verstoren. Via een loopbrug van het bejubelde buurtproject Parckfarm veer ik naar de groene bedding beneden. De vrijwilligers die de site rondom de serre beredderen doen nog steeds keurig hun werk. Middels een plakkaatje onder de brug laten ze voorbijgangers zelfs weten dat nu ook de solitaire klimopbijen zich hier thuisvoelen en dat stemt me tevreden. Maar ik ben vooral geïnteresseerd in het prille parklife op de nieuwe groene open vlakte, waar slingerende grindpaadjes naar de site van Thurn & Taxis leiden. Op die paadjes zijn joggers in heftige discussies verwikkeld, maar dan vooral om aan hun looppartners te demonstreren dat ze niet snel buiten adem raken. Fietsers weten geen blijf met de motivatie die deze binnenweg zonder hoogtemeters hen bezorgt, en ouders duwen hun buggies voort totdat de kinderen die erin liggen hun eigen weg kunnen gaan. Mijn honger wordt aangescherpt door de opgeschoten klaver tussen de paadjes, maar tussen het groen maakt een kolonie arrogante kraaien de dienst uit zolang het alle andere passanten verboden blijft het gazon te betreden. Het gebeurt eigenlijk niet vaak dat je een park kan bezoeken terwijl het nog in de kraamkamer ligt. De pas aangeplante jonge boompjes staan zelfs nog met de stam in de luiers, en zijn voorzien van houten looprekjes om hen te begeleiden bij hun eerste pasjes. Aan de takken

ELKE WEEK SCANT MICHAËL BELLON MET ZIJN LAPTOP EEN PLEK IN BRUSSEL DIE TOT DE VERBEELDING SPREEKT, EN GEEFT HIJ AAN WAT ER EVENTUEEL NOG AAN KAN VERBETEREN

LAPTOPIA

We doen er nog snel eentje in openlucht, want het zou kunnen dat dit een van de laatste mooie dagen van het jaar is. Al is het ook niet helemaal uitgesloten dat de Sint straks in zomerplunje het dak op moet, en Winterpret dit jaar vervangen wordt door een nieuwe editie van Brussel Bad. Ik heb ik geen idee hoe blauw staal precies is, maar vandaag claimt de hemel dat predikaat weer nadrukkelijk, en staalblauwe hemels komen goed tot hun recht boven de site van Thurn & Taxis. Sinds een aantal maanden kan je hier in het midden van de Brusselse bebouwde kom terecht voor een park-in-wording op een ongewoon groot stuk open ruimte, dat tegelijk dienst doet als een openluchtmuseum van de Brusselse bouwbedrijvigheid vroeger en nu. Je benadert het verse park bij voorkeur via de brug van Laken, bekend van zijn vue panoramique op de Brusselse skyline. Als die skyline iets meer weg had gehad van die van New York of Shanghai, dan kreunde de mooie brug ongetwijfeld onder het gewicht van toeristische selfies. Ondanks de flinke lading klinknagels die er ooit werden ingestanst. Maar de Brusselse skyline is wat hij is, en dus staat er alleen een groepje bedienden in maatpak op de brug. Ze zijn waarschijnlijk uit een van de torens aan de horizon gekropen en hebben de oversteek gemaakt om zich te laten groepsfotograferen met hun kantoorgebouw op de achtergrond. Een buurtbewoner die het groepje op de brug

hangen alleen wat schuchtere schaamblaadjes. Zelfs voor zitbankjes is het in dit premature park nog te vroeg, laat staan voor een speeltuin of een sportveld. Doorwandelen is de boodschap, en kijken naar de wereld rondom. Het contrast tussen de idyllische vallei en het zelfzekere glas en beton van de Noordwijk, waar van groeipijnen al lang geen sprake meer is, is groot. Liefst vier kranen staan alweer nieuwe blokkentorens te stapelen, naast de UP-site-toren die nooit het landmark werd dat hij wilde zijn. Links op de achtergrond zie je ook de Brusilia- en de VRT-toren, rechts de enorme zadeldaken van de pakhuizen van Thurn & Taxis, de Pensioentoren aan het zuid, en dichterbij de fabriek van de groene Saint Michel. Vlak voor onze neus het plompe en plompverloren gezette gebouw van Leefmilieu Brussel. Wat kunnen we nog verbeteren aan Brussels eigen Central Park? De rest van de blinde gevels en achtergevels met schotelantennes zullen nog aan het zicht moeten worden onttrokken door het loof van de opgroeiende bomen. Verder moeten ook nog wat zandbergen en bouwvallen van het oude goederenstation verdwijnen. Zo’n onvolgroeid ‘evolutief park’ is een beetje als de stad zelf. Je kan leven met de huidige toestand door de gedachte dat alles de moeite waard zal geweest zijn wanneer alles ooit af zal zijn. Met het verschil dat in een stad dat moment van voltooiing nooit zal komen. Terwijl dit park volgende zomer, als de temperaturen weer normaal zijn voor de tijd van het jaar, hopelijk uitgegroeid zal zijn tot een nieuw epicentrum. Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/laptopia

ADVERTENTIE

Ga één jaar lang met drie vrienden

naar dertien topevents*

Doe mee op www.uitinvlaanderen.be/vrienden en win één van de tien superdeluxe inspiratieboxen

*Elke inspiratiebox bevat 50 tickets of vouchers verdeeld over: Antwerpen Proeft! - De bootjes van Gent - Cactusfestival Brugge - cursus bij Wisper - film in Kinepolis - Piaf, de Musical - voorstelling in KVS Brussel - Sneeuwwitje, de Musical - concert in AB Brussel - klassiek concert Mechelen hoort Stemmen - expo The Roaring Twenties in Modemuseum Hasselt - Boekenbeurs in Antwerpen - De Plopsa Pretparken

BRUSSEL – De tijd waarin kerken op zondag steevast afgeladen vol zaten, is al even gepasseerd. En wanneer een jongere zegt ‘ik ben een gelovige christen’, zullen er rare ogen getrokken worden. Wij spraken met Kurt Suenens (29), die zich sinds dit jaar ontfermt over de Brusselse Sint-Katelijnekerk. Hij vertelt over zichzelf en over hoe het gesteld is met de katholieke kerk in Brussel.

urt Suenens, zoals gewoonlijk gekleed in soutane: “Ik ben geboren in een heel christelijke familie waar het geloof centraal stond. Elke zondag gingen we naar de mis. Ik ging ook naar de Europascouts, waar ik veel christelijke vrienden heb gemaakt. Zo werd ik in mijn jeugd overtuigd van het belang van de Kerk en van Christus.” “Rond mijn vijftiende merkte ik dat veel van mijn vrienden niet gelovig waren, en toch dacht ik dat het geloof wel een atout kon zijn, een troef. En weet je, ik hield van Christus. Ik geloof niet dat hij dood is. Ik geloof dat hij leeft en dat het de moeite waard is om mijn leven te geven aan de missie van de Kerk. Daarom ben ik priester geworden.” “Een priester doet twee dingen. Hij leert de mensen dat het leven niet eindigt met de dood, maar dat het verder gaat in een eeuwig leven zonder einde. Daarnaast moet hij het gelaat van God vertegenwoordigen op aarde. God is liefde. Een priester moet mensen leren om te beminnen.”

PREDIKEN IN EEN BRUISENDE Kurt Suenens, priester

STAD

De keuze om priester te worden was niet evident. “In het begin was dat moeilijk, ja. Ik heb er, vooral in mijn adolescentie, veel mee geworsteld. Ik was bang voor de reactie van mijn vrienden. Maar ik had ook andere vrienden, hé. Bijvoorbeeld een priester die mij begeleidde, die mij hard heeft gesteund. En uiteindelijk heeft mijn geloof het gewonnen van mijn angst.”

Mensenhart Suenens kon al vrij snel aan de slag als priester in Brussel-Centrum. Hij ziet dat als een cadeau. “Ik heb heel veel contact met jongeren. Ik heb niet alleen maar contact met de

mensen die ‘in’ de Kerk leven, maar ook met de mensen daarbuiten. Dat strookt met mijn levensdoel. Priester zijn is niet alleen christenen bereiken maar ook niet-christenen, zij die nog naar God zoeken. Daarom is het ook zo interessant in Brussel: de stad bruist en een priester is op zijn plaats in een bruisende stad.” “Brussel betekent ook een enorme diversiteit: veel moslims, jongeren, ouderen, armere klassen, rijkere klassen… Dat zien we ook in onze kerk. (Denkt even na) Onze kerk werkt goed: op een zondagmorgen hebben we 250 à 300 bezoekers en we hebben mensen van alle culturen. Naast Belgen zien we Fransen

en veel Afrikanen: Congolezen, Kameroeners, enzovoort. Oosterse christenen zijn er ook veel: Syriërs, Libanezen bijvoorbeeld. We hebben dus een heel rijk publiek en dat vind ik heel aangenaam.” “Ik stel me open voor die diversiteit. Vanaf februari ga ik Arabisch leren. Ik zal het nooit perfect kunnen, maar het is handig om het ijs te breken met mensen van Marokko, Algerije, Irak…” Suenens weet dat de toekomst van de Brusselse katholieke kerk onvoorspelbaar is. Maar zorgen maakt hij zich niet. “De opkomst in de Brusselse kerken is al een tijdje aan het dalen en misschien zal dat nog enkele jaren zo

Kurt Suenens, in soutane, wandelt graag met zijn iPhone over de Vismarkt, in de buurt van de Brusselse Sint-Katelijnekerk.

blijven. Maar ik wanhoop nooit. Ik probeer alles te zien vanuit bovennatuurlijk oogpunt. Dat is het oogpunt van het evangelie. Christus zegt: ‘Ik ben bij u tot het einde der tijden.’ Hij beloofde dat hij er altijd zal zijn, dus ik geloof niet dat de kerk zal verdwijnen.”

Moslims “Ik denk zelfs dat de kerk weer zal opbloeien. Ondanks de vele problemen waar de kerk voor staat, heeft ze haar fundament niet verloren: de liefde. Het menselijke hart van vandaag is hetzelfde als dat van gisteren. Een mensenhart zoekt naar liefde, on-

BDW 1498 PAGINA 21 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Goedheid “Of ik er soms last mee heb? Ja en nee. Op puur menselijk vlak zie ik wel dat het sto-

WIE IS KURT SUENENS?

rend kan zijn, want ze versperren de ingang en maken die vuil. We moeten permanent schoonmaken, ’s morgens en ’s avonds. We kunnen dat zien als een storende factor en hen proberen bij te brengen dat ze dat moeten opkuisen, dat ze plaats maken. Maar je kunt het ook als een kans, als iets positiefs zien. Christus zei: ‘Laat iedereen tot mij komen’. Dat die jongeren daar zitten, is voor mij gewoon de realiteit die ik moet aanvaarden. Ik wil ook een priester zijn voor hen, dus heb ik heel veel contact met de jongeren. Ik ken de meeste van hun namen: Suleiman, Aïsha, Jolena, Sam… Dus zij kennen mij ook. Ik praat er gewoon mee, probeer ze niet af te schrikken, probeer geen obstakel te zijn in hun toegang tot de kerk. Als ik constant boos ben en zeg dat ze moeten schoonmaken, gaan zij nooit de kerk binnentreden.” “Het probleem vandaag is: je kunt de mensen niet meer overtuigen met ideeën. Dat merk

KURT SUENENS:

“Het christendom heeft de meest redelijke en tevens de enige redelijke basis van alle religies”

ik vaak op straat. Als mensen met mij praten komt het vaak snel tot de idee ‘God bestaat wel’ of ‘God bestaat niet’. Dus ik probeer zo weinig mogelijk in discussie te gaan. Het is niet dat ik niet geloof in een redelijke basis van het geloof, want het christendom heeft de meest redelijke en tevens de enige redelijke basis van alle religies. Maar het is niet meer met de rede dat we de mensen overtuigen. Alleen maar door goedheid, door kracht kunnen we mensen doen nadenken over ‘Tiens, is er niet iets anders in het leven, bestaat God echt wel?’.”

Civiel leven

• 29 jaar • Komt uit Sint-Pieters-Leeuw • Verre familie van kardinaal Suenens • Volgde op zijn achttiende drie jaar seminarie in Ars, bij Lyon • Reisde voor zijn stage twee jaar door Brazilië • Studeerde in Frankrijk twee jaar filosofie • Studeerde in Leuven en Namen voor zijn theologische studies • Deed zijn pastorale stages in de dekenaten van Zoutleeuw en Vilvoorde • Werd op 28 juni 2015 gewijd in de kathedraal in Brussel • Vanaf begin september 2015 kreeg hij zijn opdracht in de parochie

“Ik probeer die jongeren iets bij te brengen op de manier waarop Don Bosco dat deed. De Heilige Don Bosco was een opvoeder die eind negentiende, begin twintigste eeuw in Italië heel veel jongeren heeft opgevoed die geen werk hadden, die op straat leefden. Hij zei: ‘L’affection fait la confiance, la confiance fait l’éducation’. Ik wil die jongeren leren om civiel te leven, om niet te roken en hun afval niet op de grond te gooien.” “We kunnen mensen nooit opvoeden door hard te zijn, door te repressief op te treden. Dat botst. We kunnen alleen maar iets bijbrengen, door vertrouwen te winnen. Dat win je door de jongeren te tonen dat ze belangrijk zijn in onze ogen, dat ze niet gewoon ‘een versperring zijn voor onze kerk’. We tonen dat we hen beminnen. Beetje bij beetje vertrouwen zij ons en doen zij wat wij verlangen.” “Twee weken geleden vroegen vier jongeren om mij te spreken, we zijn in De Markten iets komen drinken en hebben gepraat. Zij zeiden: ‘kijk, nous vous rejoignons’. Jullie vragen ons om de kerk proper te houden en wij willen daar echt aan meewerken. We zeggen ook tegen onze vrienden dat ze plaats moeten laten. En dat kwam van henzelf. Ze wilden met ons spreken. Dat is positief!’ Nienke Soontjens, (student Erasmushogeschool Brussel) De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

3 VRAGEN AAN SILKE QUATEAU

Oprichtster Silke Quateau: “We spreken steeds af op een centrale plek.”

Geheime concerten in Brussel BRUSSEL – Verwondering is de rode draad door het verhaal van Silke Quateau, oprichtster van Indies Keeping Secrets (IKS) in Brussel. Met al tien privéconcerten in onder meer een hoedenwinkel, een park en op een dakterras weet IKS haar fans iedere maand te verrassen met iets nieuws. De zanger van The Van Jets of een band uit Nieuw-Zeeland: niets is te gek voor deze indielovers. Silke Quateau, een 24-jarige docente Nederlands, organiseert met haar vrienden maandelijks geheime indieconcerten waarmee ze muziekliefhebbers uitnodigen om het Brussel buiten de Dansaertstraat te ontdekken: zowel de artiest als de locatie blijven tot de avond zelf een geheim. Waar is het idee voor Indies Keeping Secrets ontstaan? Silke Quateau: “Eigenlijk komt IKS uit Barcelona. Mijn oom woont daar en hij begon twee jaar geleden met het organiseren van geheime indieconcerten. Vorig jaar hebben we met Kerstmis gepraat over het idee om IKS naar Brussel te brengen. Ik heb toen mijn vrienden benaderd en in januari hadden we al ons eerste concert.” Waarom zijn jullie concerten zo geheimzinnig? Quateau: “We spreken voor een concert

altijd af op een centrale plek. Vanaf daar wandelen we dan naar de plaats van het concert. Als iedereen op hetzelfde moment op een geheime locatie samenkomt, creëert dat een soort bubbel. We hebben al eens bij aankomst met zeventig mensen onze schoenen uit moeten doen om door een huis te lopen. Dit soort dingen maken ieder concert anders.” Indies Keeping Secrets is intussen bijna een jaar oud, hebben jullie toekomstplannen? Quateau: “Laatst heeft de zanger van The Van Jets opgetreden. We krijgen vaak de vraag of het volgende concert dat zal overtreffen, maar dat is niet ons doel. Het is natuurlijk leuk als we zo’n bekende artiest kunnen laten optreden, maar een band hoeft niet per se bekend te zijn om het publiek te verrassen. Het is juist leuk om te zien dat een onbekende band iets heel moois brengt. Verder vieren we in december het eenjarig bestaan van Indies Keeping Secrets. We zullen een benefietavond organiseren waarbij we geld ophalen voor Chez Nous.” Meike de Roest, (student Erasmushogeschool Brussel)

Meer info op: www.indieskeepingsecrets. com/brussels

TANNAHILL WEAVERS IN TOOGENBLIK. De Tanna Hil Weavers zijn op dinsdag 17 november om 20.30 uur te gast in Toogenblik. Zij brengen al een paar decennia traditionele Schotse muziek. De groep is genoemd naar de dichter Robert Tannahill. Op vrijdag 20 november om 20.30 uur is het de beurt aan de Pine Street Ramblers. Zij brengen een mengeling van folk, bluegrass, country en roots rock. Kortenbachstraat 11, 1130 Haren. n EEN TANG VAN EEN VRAA. Het kasteel van Hinnisdael, Sint-Lambrechts-Woluwe, 1648. Meneer en madame maken zich zorgen: hun twee dochters maken niet alleen permanent ruzie, de oudste geraakt ook aan geen man, terwijl de jongste, allerbevalligste dochter de mannen maar voor het uitkiezen heeft. Als ook een jaloerse tante zich manifesteert is het hek van de dam. Een tang van een vraa is een oorspronkelijke bewerking van Shakespeares De getemde feeks, door Bart Beyns. Hij geeft er een persoonlijk tintje aan met komische toestanden en aangepaste kledij. Voorstellingen op 4, 5, 11 en 12 december om 20 uur en op 13 december om 14.30 uur in GC Op-Weule, waar ook kaarten te bekomen zijn tijdens de kantooruren of via het nummer 02-775.92.00. Kaarten in voorverkoop kosten 8 en 6 euro. Samengesteld door Danny Vileyn

CULTUUR KORT

voorwaardelijke liefde. Dat kan je volgens mij alleen maar bij Christus vinden.” “Er zijn ook heel goede jonge priesters die echt gemotiveerd zijn. Ze staan sterk in hun geloof, met twee voeten in de wereld. Gemotiveerd, opengebloeid. Die priesters zijn de steunpilaar voor de kerk van morgen. In die zin maak ik me zeker geen zorgen.” “Ikzelf heb vrij voor het celibaat gekozen zodat mijn hart beschikbaar is voor iedereen. Ik kan voor iedereen een luisterend oor zijn, precies omdat ik een vrij man ben. De beschikbaarheid van het hart, ik vind dat een kracht. Het is een steen waarop ik bouw. Ik hou daar aan vast want ik heb mijn woord gegeven, punt.” “Ik geef me aan iedereen. Ik heb geen vrouw of kinderen om voor te zorgen, dus kan ik van ’s morgens tot ’s avonds opgebeld worden. Gisteren belde ik met een dame die zelfmoord wou plegen. We hebben een goed gesprek gehad. Ik heb haar gezegd dat ik haar kom bezoeken. Voor zo’n dingen ben ik altijd beschikbaar en dat wil ik altijd zijn voor mensen in nood.” “Weet je, het huwelijk is zodanig groot, zodanig belangrijk, dat het ook honderd procent inspanning vraagt en tijd. En ik wil nu honderd procent leven voor mijn missie.” Dat er veel culturen samenleven in Brussel, betekent ook dat er veel verschillende godsdiensten bij elkaar leven. “Als ik moslims zie, knik ik vriendelijk en lach ik. Vaak knikken en lachen ze meteen terug. Tachtig procent van de moslims is heel vriendelijk. Soms zijn ze een beetje gesloten, maar iedereen heeft wel eens een slechte dag.” “Hier aan de Sint-Katelijnekerk op het pleintje zitten veel jongeren, constant, ook ’s avonds. Daar zitten vaak moslims bij en ik heb daar een goed contact mee. Ze zeggen mij: ‘ik ben moslim, ik respecteer alle religies, ik respecteer ook u als priester.’”

BDW 1498 PAGINA 22 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

Basketbal > Khalid Boukichou denkt al aan een buitenlands avontuur

‘Iedereen droomt toch van de BDWSPORT

Khalid Boukichou viel in augustus net naast de selectie van de Belgian Lions die naar het Europees kampioenschap mochten, net als Brusselaar Manu Lecomte. “Ik versta nog altijd niet waarom. De coach zei dat hij het niet gewoon is om met stevige gasten als mij te spelen. Afgelopen seizoen was ik een van de belangrijkste spelers van Oostende, en dan kiest hij bepaalde andere spelers in plaats van mij. Raar.” De niet-selectie heeft gevolgen voor de toekomst van Boukichou bij de nationale ploeg. Hij zag een deelname aan het Europees kampioenschap als een volgende stap in zijn carrière. “Zolang Eddy Casteels trainer is, ga ik niet meer in op een oproeping van de Belgian Lions.”

BRUSSEL – De juiste persoon op de juiste plaats kan een wereld van verschil maken. Vraagt dat maar aan Khalid Boukichou (23). Dankzij een goede begeleiding en een trainer met een scherp oog belandde hij amper na drie jaar basketten bij basketbalclub Oostende. Hij is er uitgegroeid tot een vaste pion en behaalde ondertussen al vier titels, drie bekers en twee supercups. Na dit seizoen wil hij andere lucht opsnuiven.

NBA?’

‘Niet meer onder Casteels’

‘E

n zeggen dat ik vroeger niets moest hebben van basketbal,” legt Boukichou uit. “Ik ben wel eens naar een wedstrijd van mijn neef gaan kijken, maar zelf spelen? Neen. Tot ik eens tijdens een zomer met vrienden uit mijn wijk op een pleintje in Anderlecht ging spelen. Het stond me aan en toen mijn neef besloot om naar Atomia over te stappen, ben ik hem gevolgd.” De Brusselaar was toen al bijna zestien. Dankzij zijn lengte viel hij meteen op en werd hij snel bij hogere jeugdcategorieën geplaatst. De mensen van de club zagen een mooie toekomst voor hem weggelegd, maar dan moest hij wel hard werken. “Dat heb ik ook gedaan. Als ze je dat vertellen, dan motiveert dat je. Ook het feit dat ik na één jaar al kon rivaliseren met gasten die in eerste provinciale speelden, deed deugd.” “Ik had het geluk in de handen van goede trainers te zijn beland, zoals Lucien Van Kersschaever. Hij heeft onder meer met Eric Struelens gewerkt en gaf mij en andere pivots drie keer per week extra, specifieke trainingen.” Toch besloot Boukichou na twee seizoenen te vertrekken bij Atomia. Hij was al doorgegroeid tot de ploeg die in derde klasse uitkwam, maar kreeg er geen zekerheid op speelkansen. Anderlecht bood hem wel die kans. “Ik wou spelen om te blijven groeien. Bij Anderlecht verliep het aanvankelijk vrij goed, maar we zijn vrij snel in een negatieve spiraal terecht gekomen. We verloren veel en sakkerden nogal wat op elkaar. Het was voor mij ook nieuw om een coach te hebben die op mij riep en orders gaf. Maar ik kan er ondertussen wel beter mee om.” “Een bevriende speler die in de Marokkaanse eerste klasse was gaan spelen bood me een uitweg. Aangezien ik de dubbele MarokkaansBelgische nationaliteit heb, wou zijn ploeg me ook aantrekken, want in Marokko is er een quota wat buitenlandse spelers betreft. Dus ben ik in het midden van het seizoen naar Hociema getrokken, waar ik heel wat heb geleerd. Ik was nog maar achttien en ver van mijn familie.”

Vuur aanwakkeren Terwijl Boukichou in Marokko vertoefde, stond hij steeds in contact met het thuisfront. En niet enkel met familie en vrienden. Net voor hij Anderlecht verliet, had hij nog een sterke prestatie neergezet tegen Gistel, de satellietclub van BC Oostende. “Na de match had hun coach mijn gegevens gevraagd en vrij snel had ik contact met de mensen van Oostende. Na het seizoen mocht ik langsgaan voor een testtraining bij hen, met spelers van mijn

te komen. Het resultaat zie je vandaag.” Boukichou is onlangs aan zijn vijfde seizoen bij Oostende begonnen, en deze keer als vaste pion. Een evolutie die heel wat jongeren bij Oostende doorlopen. “De club investeert in jongeren, dat bewijs niet enkel ik maar bijvoorbeeld ook Quentin Serron. Het werpt zijn vruchten af, want we werden vier keer kampioen op rij en wonnen ondertussen ook nog eens drie bekers en twee supercups.” “We hebben alles gewonnen in België, de moeilijkheid zit hem nu in het behouden van die koppositie. Iedereen kijkt naar jou, iedereen wilt je verslaan. Maar bij ons is de motivatie nog steeds aanwezig om te winnen. Met Dario Gjergja hebben we een coach die daarvoor instaat. Hij kan nogal heftig tekeer gaan langs de lijn. Het is soms oorlog tussen ons. Maar we verstaan elkaar verder goed. Hij doet dat om het vuur in ons aan te wakkeren.”

NBA Summer League

Khalid Boukichou: “Coach Dario Gjergja kan nogal heftig tekeer gaan langs de lijn. Het is soms oorlog tussen ons.”

Khalid Boukichou:

“Binnen maximaal twee jaar wil ik vertrekken, het liefst volgend seizoen”

leeftijd. Die is goed verlopen en zo heb ik mijn eerste semiprofessioneel contract in de wacht gesleept.” Op drie jaar tijd belande de Brusselaar bij topper Oostende. In die periode heeft hij naar eigen zeggen de achterstand volledig weggewerkt die hij door zijn begin op latere leeftijd had opgelopen. Om zijn rijpingsproces voort te zetten, speelde hij tijdens zijn eerste seizoen vooral bij tweedeklasser Gistel. “Bij de eerste ploeg ging het aanvankelijk wat minder. JeanMarc Jaumin was toen trainer en gaf jongeren weinig kansen.” “Toen Dario Gjergja na zes maanden overnam als hoofdcoach, veranderde er veel. Ik maakte ineens echt deel uit van de eerste ploeg en trainde ook elke dag nog eens individueel bij. Hij heeft mij gepusht en ik heb alles gedaan om daar aan tegemoet

Passie en ambitie ontbreken alvast niet bij Boukichou. Basketbal is op korte tijd tot een onontbeerlijk deel van zijn leven uitgegroeid. Hij ademt het en wil er in blijven groeien. Liefst in het buitenland. “Binnen maximaal twee jaar wil ik vertrekken, het liefst volgend seizoen. Als ik blijf werken, vooral aan mijn verdediging dan, moet dat lukken. Ik wil gewoon het hoogst haalbare uit mijn carrière halen. Maar als dat de Belgische eerste klasse is, dan is dat maar zo.” “Iedereen droomt toch van de NBA? Ik wil komende zomer dan ook aan de NBA Summer League deelnemen. Dat is een competitie buiten het seizoen waar de NBA-ploegen spelers uittesten. Als je daar goed presteert, kan een ploeg je uitkiezen. Washburn van Basic-Fit Brussel is daar bijvoorbeeld in geslaagd, en zeggen dat ik tijdens een onderlinge wedstrijd echt wel de bovenhand had op hem. Er zijn ook heel wat Europese ploegen aanwezig tijdens de Summer League die eveneens naar spelers komen neuzen. Het zou dus best kunnen dat ik komend seizoen niet meer in België speel.”

Tim Schoonjans

BDW 1498 PAGINA 23 - DONDERDAG 12 NOVEMBER 2015

@AnneZagre Lets go for the first training camp of this season with the Olympic team. #teambelgium #lanzarote

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

Mijn nieuwe steunplan

Wie dacht dat atleten even konden uitrusten tijdens de wintermaanden, heeft het flink fout. Een groot deel van het kruin van de Belgische sport bevindt zich momenteel bijvoorbeeld in het Spaanse Lanzarote. Ze leggen er de basis voor het komende seizoen, dat zeer belangrijk wordt voor de hele sportwereld. Net als de Brusselse Anne Zagré wil elke atleet namelijk schitteren op de Olympische Spelen van Rio. TS

Grote beurs in Paleis 1

Walhalla van de triatleet

“Zowel de professionele als recreatieve triatleet en duatleet zullen aan hun trekken komen, maar ook sporters die maar één van die disciplines beoefenen,” vertelt event organiser Xiana Bossaert (30). “Specifieke kledij en voeding vind je zowel in het zwemmen, fietsen als lopen terug. Naast de steun van de Vlaamse en Franstalige triatlon- en duatlonliga’s kunnen we dit jaar ook rekenen op de steun van de Vlaamse Zwemfederatie.” Al die partners zorgen ervoor dat deze derde editie van Triathlon World een nog uitgebreider aanbod heeft. De beurs is ontstaan met de ambitie om de triatleet en duatleet in de picture te zetten en slaagt daar steeds beter in. “De bezoekers kunnen zich naast allerhande stands onder meer verwachten aan lezingen, die bijvoorbeeld zeer gericht inspelen op bepaalde trainingstechnieken. Er zullen ook praktische workshops zijn en de bezoekers zullen verschillende zaken kunnen uitproberen. We willen interactie bevorderen.”

TW Run

BRUSSEL – Triathlon World maakt zijn naam komende zondag helemaal waar. In Paleis 1 zal alles wat van belang is in de wereld van de triatleet en duatleet aan bod komen.

zal zelfs hun toerbussen kunnen bezoeken.” Het Heizelplatform zal zondag eveneens een wedstrijd verwelkomen. De TW Run is er zowel voor kinderen als voor volwassenen, die kunnen kiezen tussen een loopwedstrijd van vijf en tien kilometer en een run & bike van tien kilometer. “De volwassenen starten en eindigen op de beursvloer en leggen een parcours af in de groene zone rondom de Heizel. De kinderen blijven om veiligheidsredenen op de piste van het Koning Boudewijnstadion. Ze zullen dat doen onder het toeziend oog van de aanwezige topatleten, toch wel een meerwaarde voor hen.” “Vorig jaar hebben we 2.500 mensen ontvangen op de beurs en dat vinden we ideaal. Al staan we uiteraard open voor meer volk en hopen we met de deelname van de Vlaamse Zwemfederatie meer zwemmers te ontvangen. Maar of je nu zwemmen, fietsen en lopen combineert of niet, het loont echt wel de moeite om langs te komen.”

Meer info op www.triathlon-world.be

Hebt u zin om uw dansbenen nog eens boven te halen? De komende weken krijgt u daarvoor terug heel wat mogelijkheden. Vanaf 19 november begint er in gemeenschapscentrum Pianofabriek (Fortstraat 35 in Sint-Gillis) bijvoorbeeld een lessenreeks BOLLYWOOD DANSEN VOOR JONGEREN. Elke donderdag kunnen jongeren (vanaf twaalf jaar) tussen zeventien en achttien uur de finesses aanleren van de dans die gebaseerd is op Indische tradities, maar die ook beïnvloed is door heel wat uiteenlopende stijlen. De lessenreeks kost 180 euro voor een heel jaar en 90 euro per semester. Op 25 november en 2 en 9 december moet u in GC Elzenhof zijn. Daar zal telkens van 19.30 tot 20.30 uur gedanst worden op muziek van CLAUDE FRANCOIS, voor 5 euro per les leert u de danspasjes. Zoals elk jaar organiseert de sportdienst van de VGC een SPORTDAG voor PERSONEN MET EEN MATI-

GE VERSTANDELIJKE BEPERKING. Sporters tussen twaalf en 65 jaar moeten daarvoor op donderdag 19 november in het sportcomplex van campus Parnas zijn (Stationsstraat 301 in Dilbeek). Deelnemers hebben de keuze uit Reis rond de wereld, Twin Sticks, Balvaardigheid, Aerobic, Groot gezelschapsspel en Fitness. De sportdag kost 4 euro en vindt plaats 09.30 tot 14.30 uur. Meer info op www.sportinbrussel.be. Rugbyclub KITURO staat komende zaterdag dan weer voor zijn vuurdoop in de ECR CHALLENGE CUP. Ze nemen het dan vanaf veertien uur op tegen Fiamme Oro Roma. Alle details vindt u op www.kituro. be. Een groep Brusselse skaters houdt het skatepark BYRRRH AND SKATE sinds twee jaar open, maar wordt nu gedwongen om hun locatie in Sint-Lambrechts-Woluwe te verlaten wegens veiligheidsvoorschriften. De skates hebben nu een PETITIE gelanceerd. Meer info op de Facebookpagina van het skatepark. TS

SPORT KORT

“Verschillende Belgische toppers zullen heel de dag aanwezig zijn, zoals Sofie Goos, Bart Aernauts en Frederik Van Lierde. Zij zullen onder meer tips en tricks meegeven aan het indoor zwembad, een demonstratie geven op de fietsrollen, enzovoort. Uiteraard zal er ook tijd zijn voor een signeersessie, en men

Tim Schoonjans

“Jij? Blootvoets lopen? Met zo’n kromme poten? Slecht idee.” De podoloog drukte het net wat beleefder uit. Maar niet veel. Ik stond in niets meer dan mijn onderbroek op zijn loopband. Camera op mijn voeten gericht. En terloops vertelde ik ‘m dat ik ooit experimenteerde met barefoot running. Zonder succes. Want ik heb dus keikromme poten. Linkerpoot hyperproneert. Rechterpoot supineert. In mensentaal: bij het landen knikt mijn linkerenkel erg naar buiten. Zijn rechterbroer – u raadt het – knikt naar binnen. Niemand heeft perfect rechte voeten. Maar die van mij kunnen onmogelijk asymmetrischer staan. Mijn bezoek aan de podoloog is een eerste bescheiden stap in een nieuw plan. Achteraf kan ik het gerust mijn nieuw steunplan noemen. Het zit namelijk zo. Toen ik in april 2012 in Geel mijn eerste sprinttriatlon had afgewerkt heb ik gejankt van geluk. Achter mijn zonnebril en helemaal bezweet, dus niemand die het zag. Meer van dat. In 2013 volgden nog zes triatlons, variërend in afstand. Maar nog steeds kleintjes. En eerlijk: ik kan niet zo snel iets bedenken dat me meer voldoening heeft gegeven. Eind 2013 werd ik papa. Zwemmen, fietsen, lopen. Er was opeens veel minder tijd voor. Ik heb altijd met wat heimwee teruggekeken op dat jaar 2013. Bovendien leeft ergens diep in mij leeft nog steeds de Droom om ooit een volledige triatlon af te werken. Let wel: het is een Droom. Met grote D. Want droom en realiteit hebben zelden verder uit elkaar gelegen. Mijn steunplan heeft als doel de draad weer op te pikken waar ik ‘m in 2013 heb laten vallen, om in de zomer van volgend jaar weer een wedstrijdje te zwemmen, fietsen en lopen. Daarvoor moet ik enkele dingen op orde zetten en heb daarvoor wat steun nodig.

Punt 1 is mijn lijf. Dat piept en te kraakt meer dan dik twee jaar geleden. Rust roest. Vooral dat neuzelende gevoeld in mijn onderrug begon te veel op mijn zenuwen te werken. Eerst naar de osteopaat voor wat instant oplapwerk. En naar de podoloog dus. Lang verhaal kort: midden november word ik lid van de familie van de steunzooldragers. Punt 2 is mijn hoofd. Fulltime job, wat freelancen ‘s avonds en in het weekend, kindje erbij, reorganisatie op het werk. Ik heb een groot hoofd, maar het zit ooit ook vol. Zelfs denken aan sport is soms te vermoeiend. Dus, en dit is nog maar zeer recent, ik mediteer. Een keer per dag schakel ik tien minuutjes een versnelling langer en laat ik mijn gedachten de vrije loop. Het is nog maar pril, maar nu al simpelweg leuk om te doen. En dat allemaal via een appje op mijn gsm. Lekker handig. Punt 3 is tijd. Mijn vriendin en ik schakelen, ook sinds kort, twee keer per week de babysit in. Die haalt zoonlief op van de crèche zodat ik kan gaan zwemmen. Baantjes trekken wordt zo plots acht keer duurder dan de toegangsprijs, maar dat betaal ik met de glimlach. En plus, als ik terugkom ligt mijn zoon al in bed en is er soms zelfs tijd om samen met mijn vriendin in de zetel te zitten en te doen alsof we helemaal geen ouders zijn. Punt 4 is ‘work in progress’. Ik zal me binnenkort aansluiten bij een sportclub. Voor het eerst sinds ik negentien jaar geleden mijn volleybalclub verliet. Van sporten in clubverband hoop ik dat het me motiveert om regelmatig te trainen en om sneller vooruitgang te boeken. Of dat lukt, leest u hier vast over een paar weken. Alle bijkomende tips mogen per gele briefkaart opgestuurd worden naar de redactie van dit blad. Waarvoor dank. Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Maurice Droogh. MARKETING & SALES MANAGER Frederik Welslau: 0474-52.02.84. HOOFDREDACTIE Steven Van Garsse. COÖRDINATIE Kim Verthé. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Sara De Sloover, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).