BDW - editie 1479 by brusselnieuws.be

turbulent times at flagey: the story so far En ook: Comp. Marius, Nathalie Prass en Fête de la Musique.

18 06 15

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

N° 1479 VAN 18 TOT 25 JUNI 2015 ¦ WEEK 25: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1479 PAGINA 2 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

VAN DE REDACTIE

KRONIEK VAN EEN

SNOOD PLAN

Mad Men De scenaristen van Mad Men, de populaire tv-serie over een reclamebureau in de jaren 1960, hadden nooit kunnen bedenken wat er afgelopen week in Vlaams Brussel is gebeurd. Zesentwintig powerpointslides volstonden om eerst collegelid Pascal Smet (SP.A), dan minister Sven Gatz (Open VLD) en vervolgens de bijna voltallige raad van bestuur te overtuigen om vier beslissingen te nemen die op geen enkele manier te rijmen zijn met goed bestuur: FM Brussel afschaffen, de hoofdredacteur van BDW ontslaan, de televisie en krant laten inpassen in een digitaal platform en nog meer personeel ontslaan. De powerpointslides zijn ook op onze redactie beland. Beste lezers, in de ogen van marketeer Callebaut en co zijn jullie slechts consumers van content. En die content is user generated. De eindgebruiker heeft volgens Callebaut altijd het laatste woord. Het is onbegrijpelijk hoe de leden van de raad van bestuur zich door deze holle praatjes hebben laten inpakken. Het is misschien ook geen toeval dat twee van de drie tegenstemmen kwamen van de enige leden van de raad van bestuur met een journalistiek profiel. Het is ook geen toeval dat het voltallige personeel bij een ingekorte versie van die powerpointpresentatie unaniem aanvoelde: hier klopt iets niet. Want met journalistiek heeft dit plan voor ‘de distributie van content’ hoegenaamd niets te maken. Een journalist wil de ware toedracht achterhalen, onafhankelijk van de waan van de dag. Zeggen waar het op staat in een wereld die steeds meer gedicteerd wordt door - inderdaad - de marketeers. Een journalist houdt de markt en de politiek kritisch tegen het

MAANDAG 8/6 18 UUR – De raad van bestuur van de Vlaams-Brusselse media (VBM)

keurt, op drie tegenstemmen na, het nieuwe ‘strategische concept’ van mediaconsultant Callebaut & Co goed. licht en legt de vinger op de wonde. Hij zet aan tot reflectie, en brengt relevant nieuws aan de oppervlakte. Soms snel, maar soms gaat daar onderzoekswerk aan vooraf. BDW probeerde dat laatste meer en meer te doen, en is niet van plan om daar in de toekomst van af te wijken. Tegelijkertijd is dit hele plan een uitgekiende dekmantel om een politiek compromis tussen vier partijen naar de prullenmand te verwijzen. In december 2013 spraken Open VLD, SP.A, CD&V en N-VA af dat een fusie van de Brusselse media alleen kon als de redacties onafhankelijk bleven, weliswaar met crossmediale samenwerking. Die afspraak kwam er om te vermijden dat de Vlaams-Brusselse Media eenheidsworst zouden afleveren. SP.A en Open VLD hebben die politieke afspraak boudweg naast zich neergelegd, en zijn aan CD&V en N-VA nu minstens enige uitleg verschuldigd. Er werd afgelopen week hier en daar gesuggereerd dat de Vlaams-Brusselse Media gesubsidieerd zijn en daarom niet onafhankelijk zouden kunnen werken. Dat klopt niet. Als journalisten van Brussel Deze Week voelden wij geen druk, noch van de politiek, noch van de markt. Als er al enige druk was, dan werd die vakkundig door onze hoofdredacteur afgewend. De laatste tijd werd het wel steeds moeilijker. Zo doken sinds het aantreden van de nieuwe CEO plots vreemde contracten op. Daarin verklaarden de Vlaams-Brusselse Media om in ruil voor advertentieinkomsten redactionele aandacht te besteden aan de activiteiten van de adverteerder. Dat is een verkrachting van de journalistiek, waar wij niet aan willen meewerken. n

8.30 uur – Hoofdredactrice van Brussel Deze Week, Anne Brumagne, wordt ontslagen. Officieel heeft dat niets met het strategische plan van Callebaut te maken, zo klinkt het.

DINSDAG 9/6

12 uur – Het voltallig personeel krijgt te horen dat FM Brussel eind juni wordt opgedoekt. 'Digitalisering' en 'interactiviteit' worden de ordewoorden. Er zullen nog ontslagen vallen, zegt men. En Jeroen Roppe, tot nog toe hoofdredacteur van FM Brussel, wordt aangesteld als algemeen hoofdredacteur. 13 uur – Op de redactie heerst ongeloof en verslagenheid. Er breekt spontaan protest uit over beide beslissingen op sociale media. 16 uur – Op het Flageyplein verzamelen enkele honderden FM Brussel-fans. uur – De resterende hoofdredacteurs krijgen inzage in het WOENSDAG 10/6 9strategische toekomstplan. 10 uur – Het voltallige personeel eist het ontslag van CEO Michel Tubbax. 12 uur - De politieke partij Groen legt een hoogdringende resolutie voor aan het Vlaams parlement om FM Brussel te redden. Andere partijen steunen de resolutie niet.

14 uur – Ook het personeel krijgt een verkorte uiteenzetting over het toekomstplan, en verwerpt het. Mooie maar vage woorden (‘netwerk van netwerken’, 'contentmachine over Brussel', ‘contenthub’, ... ) baren nog meer wantrouwen en ongenoegen. Wanneer Jan Callebaut dat merkt, wil hij opstappen, maar hij wordt door een vrijwilliger van FM Brussel tot de orde geroepen. 15 uur – In het Vlaams parlement toont geen van de Vlaamse meerderheidspartijen zich gelukkig met de beslissingen van de raad van bestuur van de VBM. N-VA stelt vragen bij de doorgedreven meertaligheid van het nieuwe Brusselse mediaproject. Minister voor Media en Brussel Sven Gatz (Open VLD) blijft achter de beslissingen en het plan-Callebaut staan, maar geeft toe dat het management fouten gemaakt heeft. Hij voegt eraan toe dat de discussie over de VRT-toekomst gelijklopend zal zijn. 16.56 uur – Ook bevoegd minister Pascal Smet (SP.A) verdedigt het toekomstplan op zijn Facebookpagina: 'Mocht ik het ganse verhaal niet kennen, ik zou ook heel kwaad zijn.' Smet schrijft dat het nieuwe mediahuis dé bron zal worden van informatie over en uit de hoofdstad, als een waar 'medialaboratorium'. Hij spreekt van een 'wedergeboorte'. Hij wil niet licht over de felle reacties gaan en belooft samen met Gatz om de raad van bestuur tot luisteren en bijsturen aan te manen.

WAUTER MANNAERT

DONDERDAG 11/6

12 uur – Het Brussels Kunstenoverleg (BKO), dat zo'n 100 culturele organisaties verenigt, springt in de bres voor FM Brussel.

16 uur – Op een inderhaast bijeengeroepen persconferentie nemen Gatz en Smet een bocht. Ze vragen aan de raad van bestuur om bij de hervorming ‘te onderzoeken of, hoe en in welke vorm de radio verder kan blijven bestaan.’

17 uur - De medewerkers van de Vlaams-Brusselse Media herhalen voor de camera’s dat ze niet verder kunnen met CEO Michel Tubbax.

VRIJDAG 12/6 8 uur – Vlaams-minister-president Geert Bourgeois (N-VA) zegt zich

'belazerd' te voelen door wat beslist werd voor de Vlaams-Brusselse Media. Eén algemeen hoofdredacteur – Jeroen Roppe – aan het roer betekent een schending van een akkoord van de vorige Vlaamse regering, dat stelt dat bij het doorvoeren van een fusie een college van onafhankelijke hoofdredacteurs van de vier verschillende media moet blijven bestaan, zo zegt Bourgeois. © SASKIA VANDERSTICHELE

9.30 uur – Medewerkers van de VBM protesteren opnieuw tegen de hervormingen aan de Lombardstraat 67.

9.30 uur – Pascal Smet beantwoordt een spervuur van vragen van Brusselse parlementsleden. Hij zegt dat de raad van bestuur een grondig debat moet aangaan met de medewerkers over het hervormingsplan.

15 uur – Ook het management vraagt 'zo snel mogelijk' het ontslag van CEO Michel Tubbax 'gezien de vertrouwensbreuk'. Het belooft de VBM-medewerkers inspraak bij de uitbouw van de crossmediale toekomst. ‘Uitgangspunten van het nieuwe strategisch model zijn een verregaande digitalisering, de uitbouw van één gemeenschappelijk merk, een meertalig aanbod, redactionele onafhankelijkheid en het behoud van de distributievormen online, print, radio en tv. Daarbij streven we naar het behoud van zoveel mogelijk jobs,' klinkt het in een persbericht. uur - De raad van bestuur ontvangt de medewerkers van de VBM en DINSDAG 16/6 18 het management op een geheime locatie in Groot-Bijgaarden, ver van de pers.

Kim Verthé

BDW 1479 PAGINA 3 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

DAVID VAN REYBROUCK BREEKT EEN LANS VOOR HET BEHOUD VAN RADIO, KRANT EN HOOFDREDACTRICE

OPINIE

Eerder oude politiek dan nieuw management

Management, dat lijkt mij eerder de taak van het management te zijn. Daar mogen mensen zichzelf of elkaar tot CEO kronen, zelfs van een vzw. Als zij dat schattig vinden, wie ben ik om dat potsierlijk te vinden? Maar wat ik wel verbijsterend mag blijven vinden is dat in een relatief kleine organisatie zulke grote beslissingen zonder enige inspraak van onderaf worden genomen. Dat ruikt meer naar oude politiek dan naar nieuw management.

BRUSSEL – Halverwege vorige week dacht ik: ‘Wat een geniale marketingstunt!’. Je hebt een fantastische radio en een geweldige krant, maar je weet dat je nog lang niet aan je plafond zit van luisteraars en lezers. Wat te doen om het bereik te vergroten? Een dure reclamecampagne op poten zetten? ‘Nee,’ zo stel ik me voor dat een van de marketeers aan de bestuurstafel zei, ‘ik heb een beter plan. Wat als we nu eens zeggen dat we die radio opdoeken en die krant onthoofden? Je zal zien wat er gebeurt: facebookgroepen, steunbetuigingen. Mensen, we zullen nog nooit zo viraal zijn gegaan! De nationale media zullen over ons berichten! Er zal een community feel groeien die we nog nooit gehad hebben. En het zal ons geen enkele euro kosten!’ Even dacht ik het echt. De vakbondsleiders van de Vlaams-Brusselse Media spreken de verzamelde pers toe.

Maar nu vrees ik een ander scenario: dat er na alle protest toegeeflijkheid zal komen voor FM Brussel, om vervolgens het been stijf te houden bij Brussel Deze Week. Dat zie je wel vaker in Brussel. Je kondigt vier ondergrondse parkings. Als de burgers zich mobiliseren rond het Vossenplein, mag de burgemeester grootmoedig vertellen dat het Vossenplein gespaard zal worden, om vervolgens elders je zin - of onzin door te drijven.

DAVID VAN REYBROUCK:

“De raad van bestuur heeft schromelijk onderschat hoezeer krant en radio geliefd zijn”

MOBILITEIT > EERSTE VERSIE BUSPLAN IS KLAAR

GEEN BUS MEER OP ELKE HOEK MILAAN – Minister Pascal Smet (SP.A) wil nog dit jaar het nieuwe busplan goedkeuren. De bus zal minder diep in de wijken gaan. Er zullen ook lijnen worden samengevoegd. De stad verandert in een snel tempo, dus moet het openbaar vervoer zich aanpassen. Dat is het uitgangspunt van het busplan waarvan nu een eerste versie klaar is. De vorige herstructurering van het busnet dateert van juli 2007. “Het grote voordeel nu is dat we over

meteen: wacht eens, FM Brussel had die rode bus met dat schitterende logo dat op alle evenementen prijkte, Anne Brumagne had dat allemaal niet. Die heeft niet van zichzelf ‘een merk’ gemaakt, zoals dat blijkbaar moet volgens Jan Mulder. Anne Brumagne heeft gewoon een krant geleid. En ze deed dat erg goed. Maar zo ziek zijn we dus kennelijk geworden in het denken over media dat iemand die op handen wordt gedragen door een redactie en lezers toch de argwaan van een beheerraad

Krijgen we dat nu? FM Brussel mag langer openblijven, want daar was het meeste ophef over. Ik denk dan

gedetailleerde reizigerscijfers beschikken,” zegt Carlos Van Hove van het kabinet van Brussels minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A). “We weten via de Mobibkaart wat de drukke delen zijn van een lijn, en waar er nog weinig volk op zit.” Lijnen zullen samengevoegd worden, van nummer veranderen, geknipt worden of een nieuw traject krijgen. De bussen zullen bijvoorbeeld niet meer tot diep in een wijk rijden maar eerder de wijken met elkaar verbinden. “De gebruikers kunnen de haltes met de fiets of te

voet bereiken,” zegt Smet. Hij ontkent echter dat het net minder fijnmazig zal zijn. Het plan moet in lijn gebracht worden met het principe van ‘specialisatie van wegen’. Daarover loopt een studie in voorbereiding naar het Iris 3-vervoersplan. Het principe van specialisatie van wegen komt erop neer dat niet alle vervoersmodi (auto, fiets, voetganger, openbaar vervoer) op alle wegen tegelijk kunnen rijden en dat bepaalde assen eerder voor bepaalde modi worden voorzien. De bussen zullen

kan wekken omwille van zijn of haar vermeende managementskwaliteiten. Ik zou zeggen: prijs u gelukkig! Hebben we eindelijk nog eens een hoofdredacteur die journalistiek denkt, wordt haar dat aangewreven!

eerder de grote structurerende assen aandoen. Het belooft een ingrijpende verandering te worden. De MIVB heeft vandaag een busnet van 54 lijnen. Dat aanpassen is een complexe oefening. Kabinetsadviseur Carlos Vanhove geeft ook toe dat het een aanpassing zal vergen voor busreizigers. “Maar we zullen hier goed over communiceren,” zegt hij.

Nog niet op punt Het busplan heeft nog een andere belangrijke consequentie. Om het uit te voeren zijn meer bussen nodig. Het beheerscontract van de MIVB spreekt van een nieuwe bestelling van 183 bussen, maar datzelfde beheerscontract, én het Brussels Wetboek van lucht, klimaat en energiebeheer (BWLKE) stipuleren dat die bussen van het hybride type moeten zijn. Het mogen met andere woorden geen dieselbussen zijn.

Over politiek gesproken: er bestaat geen democratie zonder deugdelijke media. Vandaag zijn die bijna allemaal commercieel georganiseerd. Maar de gemeenschap van Nederlandstalige Brusselaars is te klein om een volwaardige markt te vormen. Dus heeft de overheid besloten om die media te subsidiëren. Dat is en blijft bijzonder lovenswaardig. Subsidies zijn geen lapmiddel voor slechte producten, ze zijn blijk van een samenleving die zegt: dit en dat vinden wij van belang. Maar hoe vermijd je dat de uitkomsten louter propaganda-instrumenten van de overheid worden? Door ze volop vrij te laten. Dat vergt moed: als bewindspersoon geef je dan geld aan een ander opdat die ander je desgewenst kan afzeiken. Maar zo hoort het ook. Ik denk dat de raad van bestuur schromelijk onderschat heeft hoezeer krant en radio geliefd zijn. Terugkeren op die beslissing zou geen afgang zijn, maar een blijk van moed. En in plaats van dure consultants te raadplegen, lijkt het mij zinniger politici, marketeers, journalisten, lezers en nog-niet-lezers samen te brengen om te praten over de uitdagingen die zich stellen.

David Van Reybrouck, Auteur

De technologie van de hybride bussen staat echter nog niet honderd procent op punt, zo bleek op een UITP-expo in Milaan. Zo moet er een manier gevonden worden om de batterijen, die weliswaar steeds kleiner en efficiënter worden, te kunnen opladen. “De technologie is in volle ontwikkeling en is nog niet gestandaardiseerd,” zegt Smet. Andere steden in Europa hebben wél al gekozen, maar de MIVB wil niet overhaast te werk gaan. Smet laat nu nagaan, of er toch geen Euro-6-dieselbussen kunnen worden aangekocht. “Als je de oude dieselbussen door die Euro-6-dieselbussen vervangt, krijg je vanzelf een meer propere stadslucht,” zegt Smet. Smet zal dan wel het Wetboek moeten laten aanpassen, net zoals het beheerscontract.

Steven Van Garsse

BDW 1479 PAGINA 4 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

OPINIE

VOLGENS DIRK VOLCKAERTS MOET JE KRITIEK KOESTEREN, NIET VERSTIKKEN

Leerling-tovenaars W

at er zich de voorbije dagen in het Flageygebouw afspeelde, begrijp ik niet. Het afschaffen van FM Brussel is een grote vergissing. Het ontslag van BDW-hoofdredactrice Anne Brumagne is zeer bedenkelijk. En wat er qua verdere ideeën van bestuur en directie naar buiten sijpelt, is ronduit onrustwekkend.

Pas op: een goede redactionele samenwerking tussen de vijf VlaamsBrusselse media zou een fantastische troef zijn – een kans op een crossmediaal project dat nergens anders bestaat, dat niet afhankelijk is van verkoop-, kijk- of luistercijfers, precies omdat deze media met ons aller geld betaald worden en niet afhangen van de herauten van de vrije onderneming. Ware crossmediale samenwerking betekent het maximaal inzetten van

OPINIE

het journalistieke talent en métier van elk redactielid; het kiezen van het beste medium, de beste kanalen voor elk nieuwsfeit, elke restaurantbespreking, elke aankondiging van een derby, conversatietafel, braderijmet-gardevils of Europese festivals van de Letse cultuur, ik zeg maar wat. Het is een moeilijke oefening, die heel veel creativiteit, durf en talent vergt. Maar zie: precies dàt is altijd al in overvloed aanwezig geweest bij de Vlaams-Brusselse media! Jammer genoeg is het model, dat het bestuur en de directie van de Vlaams-Brusselse Media (VBM) ons onder een stortbad van protserige managementstermen hebben opgesolferd, perfect het tegenovergestelde van wat een goede redactionele samenwerking tussen de vijf Vlaams-Brusselse media had kunnen zijn.

BRUSSEL – Crossmediale samenwerking heeft pas kans op slagen als ze niet van bovenaf wordt opgelegd, schrijft voormalig BDW-hoofdredacteur Dirk Volckaerts. De verandering moet heel geleidelijk en onder voortdurende bijsturing worden ingevoerd.

tien gemeenten, in verenigingen, sportclubs, bussen en metro’s, herbergen en cultuurtempels, volkstuinen en serviceclubs, via de bestaande kanalen zou worden bereikt. In Brussel kunnen we dat! We hebben er tien jaar geleden al de eerste aanzet toe gegeven. Toen al bleek dat duurzame crossmediale samenwerking pas kans op slagen heeft als: 1. 2. 3.

DIRK VOLCKAERTS:

“Het ontslag van Anne Brumagne is een aanfluiting van het redactiestatuut”

4. 5.

En wat had dat kunnen zijn? Wel: een door de basis gedragen samenwerking op vlak van nieuwsgaring en –verspreiding, waarbij een zo ruim mogelijk publiek in de negen-

het niet van bovenaf wordt opgelegd de redacties er zelf de meerwaarde van inzien elk medium afzonderlijk zijn eigen stijl, redactionele onafhankelijkheid, visie en aanpak kan behouden er geen eenheidsworst wordt gecreëerd het proces heel geleidelijk en onder voortdurende bijsturing wordt ingevoerd.

De crossmediale samenwerking die we toen voor ogen hadden, mocht geen besparingsoperatie zijn, maar moest de efficiëntie in nieuwsgaring, -verwerking en –verspreiding verhogen. Met aandacht voor de eigenheid van elk medium, en de be-

hoeften van alle doelgroepen. Dat ruikt misschien allemaal vreselijk hard naar managementsboekjespraat, maar de ideeën waren heel concreet. Waarom niet één interne redactieagenda in plaats van vier? Een centrale nieuwsdesk die de nieuwsstroom beheert en ervoor zorgt dat primeurs primeurs blijven, maar ze wel op elk afzonderlijk medium promoot, zodat iedereen erbij wint? Weekbladjournalisten die duiding geven op radio en tv? Radioreporters die online breaking nieuws brengen? Nieuws, van het kleinste barbecue-initiatiefje in de wijk over gemeenteraadsbesluiten tot Europese berichtgeving, maar dan allemaal ‘gepackaget’ in het gepaste formaat, in het juiste medium. Wereldschokkend was en is het allemaal niet. Bedoeling was/is een verhoogde dynamiek en een betere zichtbaarheid van de verschillende media, en een valorisering van de journalisten. Van in het begin waren de collega’s van FM Brussel het meest enthousiast Trouwens, hoeveel zouden de andere media niet winnen dankzij een betere, geïntegreerde samenwerking met FM Brussel? Van de vier media is de zender met afstand het meest geslaagde gemeenschapsvormende project, en zonder twijfel het meest aanwezig op het terrein. De redactie is bevolkt met steengoede journalisten, enthousiaste medewerkers, stuk voor stuk fijne collega’s. En néén, het draait ‘m écht niet alleen om statistieken. Goed, er moest worden bespaard. Het kan allemaal efficiënter en be-

JOHAN LEMAN HOOPT DAT DE JOURNALISTIEK HET WINT VAN DE MARKETING

Vlaamse Brusselaars dreigen culturele indignado’s te worden W

at ik tot nu toe als BDWlezer vernomen heb, is dat mevrouw Anne Brumagne ontslagen werd omdat ze het niet eens was met de nieuwe redactionele lijn haar overgebracht door de nieuwe CEO. Drie vaststellingen: het hele BDW-team staat achter de houding van de hoofdredactrice, die dus gedaan heeft wat van een goede teamleidster mag verwacht worden. Ten tweede, het managementteam van de Vlaams-Brussels Media vzw

vindt zich evenmin in de aanpak van de CEO. Ten derde, ook de subsidiërende ministers en andere politici oordelen dat er bijgestuurd moet worden. Wat verantwoordt dan nog het ontslag van Anne? Dat ze stout geweest is tegenover de CEO? Maar over hem hoor ik unaniem zeggen dat zijn communicatie niet feilloos is geweest. Dit moet een raad van bestuur tot nadenken stemmen. Het zou erom gaan dat de CEO zijn

BRUSSEL – Onze Brusselse brievenbussen puilen nu al uit van reclamefolders, schrijft emeritus professor Johan Leman (KU Leuven). Hij hoopt dat Brussel Deze Week niet dezelfde richting opgaat. De raad van bestuur moet respect opbrengen voor de lezers van de krant, vindt Leman, door het ontslag van hoofdredactrice Anne Brumagne ongedaan te maken.

JOHAN LEMAN:

“Wil men een BDW die enkel dient om aardappelschillen mee in te pakken?”

hoofdredactrice wilde opleggen dat de advertentieruimte een belangrijkere plaats moest innemen tegenover de journalistiek. Ook zouden de partijpolitieke boodschappen iets meer plaats moeten krijgen. Ik weet niet welke indruk de andere lezers momenteel hebben van BDW, maar persoonlijk vind ik dat de advertentieruimte er allerminst gering is en dat partijpolitieke boodschappen, foto’s inbegrepen, meer dan voldoende ruimte krijgen. Wil men een BDW die enkel dient om aardappelschillen mee in te pakken? Er kan ongetwijfeld meer geld verdiend worden aan de advertenties door ze op de voorpagina te plaatsen. Voor zo’n inzicht moet je geen Vlerick gevolgd hebben… Maar onze Brusselse brievenbussen puilen nu

al uit van reclamefolders. In elke gele zak vullen ze een mooi percentage. De ruimte vrijgelaten voor redactioneel werk wordt in BDW nu al tot een volstrekt minimum herleid. Bij de samenstelling van de artikelen heb ik overigens niet de indruk dat een eenheidsdenken doorgedrukt wordt. Er komt ruim voldoende diversiteit aan bod, zowel in reportages en opiniestukken, als lezersbrieven. Zoals bij de meeste BDW-lezers, vermoed ik, ben ik het inhoudelijk soms eens, maar ook soms oneens met wat ik lees. Zo hoort het. Wat volgt hieruit? Mag de BDWlezer hopen dat de raad van bestuur respect zou opbrengen voor de lezers van de krant? Dat kan het best getoond worden door het ontslag

WEEKOVERZICHT

BDW 1479 PAGINA 5 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

naar de slachtbank geleid wordt, is niet alleen schandalig, maar toont ook het ontstellend gebrek aan strategisch inzicht van bestuur en directie. Wie springt er nu zo met zijn grootste potentiële medestanders om? Of met zijn critici – het ontslag van Anne Brumagne is al even schandalig, een aanfluiting van het redactiestatuut, en een deprimerend zwaktebod van bestuur en directie. Kritiek moet je koesteren, niet verstikken.

WOENSDAG 10 JUNI GEWESTELIJKE TAKS OP GSM-MASTEN. Het Brussels Gewest kondigt een taks op gsm-masten aan. Het Gewest wil de taksen, die nu door de gemeenten worden geheven, harmoniseren. De telecombedrijven zijn niet te spreken over de verandering en maken gewag van een taks op innovatie. Eerder waren er al discussies rond 4G-netwerken en de strenge stralingsnormen in het Brussels Gewest.

DONDERDAG 11 JUNI ANDERLECHT VERBIEDT PLASTIC ZAKJES. De gemeente Anderlecht en Abattoir willen het gebruik van plastic zakjes op de markten verbieden. Een meerfasenplan treedt vanaf juli in werking. Klanten zullen niet zomaar een plastic zakje krijgen. Bezoekers worden geïnformeerd over alternatieven en het gebruik van herbruikbare tassen wordt aangemoedigd.

Het bestuur en de directie hebben hun convergentieproject op de meest stuntelige manier ingezet. Als deze leerling-tovenaars hun eigen plan met opzet hadden willen saboteren, hadden ze het niet beter kunnen aanpakken. En het spijt me, maar ze hebben geen andere keuze dan hun beslissing van maandag ongedaan te maken, terug ter tekentafel te trekken en – samen met de redacties – een écht goed samenwerkingsmodel uit te tekenen. Zonder tijdsdruk – en ditmaal alsjeblieft met de hulp van échte specialisten.

UNIFORME KILOMETERHEFFING BRUSSEL. De Brusselse regering heeft na overleg gekozen om slechts twee tarieven te hanteren voor vrachtwagens in het Brussels gewest. Voor snelwegen zal hetzelfde tarief gelden als in Vlaanderen en Wallonië. Gewest- en gemeentewegen vallen samen onder één stedelijk tarief. Grotere en meer vervuilende vrachtwagens worden zwaarder belast. De belasting treedt vanaf volgend jaar in werking. SELECTIE THEATERFESTIVAL BEKEND. Voor zijn 25-jarig bestaan pakt het Theaterfestival uit met een extra grote selectie van de beste voorstellingen van afgelopen seizoen. Verschillende Brusselse producties werden geselecteerd, waaronder Werk/Travail/Arbeid (Rosas), AH/HA (Voetvolk), Vader (Peeping Tom). De kinderjury selecteerde onder andere Tornar (Seppe Baeyens) en Wij/Zij (Bronks). Het theaterfestival 2015 vindt plaats in Brussel van 3 tot 13 september.

Want, franchement, de Brusselaar wil geen ‘breed gedragen mediaplatform met niet-lineair geprogrammeerde content’. De Brusselaar wil zijn krant, zijn tv, zijn website, zijn tweets. En zijn radio.

Donderdagnamiddag. Sven Gatz (foto) en Pascal Smet verkondigen op een persconferentie dat de rvb moet onderzoeken of FM Brussel kan blijven bestaan. ter. Maar afschaffen, werkelijk? “If it ain’t broken, don’t try to fix it!”. En FM Brussel is niet broken, verre

van. Dat uitgerekend de grootste supporter van de crossmediale samenwerking op zo een botte manier

VRIJDAG 12 JUNI MR WIL BUSSTATION. Marion Lemesre (MR) pleit voor een volwaardig busstation in Brussel. Volgens MR zorgen de toeristenbussen in het stadscentrum voor te veel overlast. Naast een parking wil MR het nieuwe busstation voorzien van sanitair, winkels en eetgelegenheden voor de buschauffeurs.

Dirk Volckaerts, woordvoerder Europese Commissie. Gewezen hoofdredacteur van Brussel Deze Week (1999-2008)

ZATERDAG 13 JUNI PROTEST TEGEN VERNIEUWING HIPPODROOM. De vernieuwingswerken rond de Hippodroom in Watermaal-Bosvoorde vorderen. Uit de plannen van Rudi Vervoort (PS) blijkt dat er naast de sportinfrastructuur ook plaats zal zijn voor een openluchttheater en culturele activiteiten. De buurtbewoners verzetten zich echter tegen de aangekondigde plannen. Ze vrezen geluids- en verkeersoverlast, door de werken aan de Hippodroom en de toekomstige bezoekers van Droh!me.

Deze tekst verscheen eerder op Erasmix, het crossmediale platform van de bachelor journalistiek van de Erasmushogechool Brussel

ZONDAG 14 JUNI POLITIE ZET OPNIEUW TERRASPATROUILLES IN. Voor het tweede jaar op rij worden agenten ingezet om geluidsoverlast tegen te gaan in de uitgaansbuurten van de Vijfhoek. De politie wil het evenwicht bewaken tussen de buurtbewoners en terrasgangers. De speciale terraspatrouilles zullen nog tot eind september actief zijn. Vorig jaar werden 65 pv’s uitgeschreven. RECORDEDITIE SUPERVLIEG. Het kinderkunstenfestival SupervliegSupermouche haalt een recordaantal van tienduizend bezoekers. Alle leeftijden genieten in het Park van Vorst van onder andere optredens, workshops en luisterverhalen. Naast een uitgebreid programma, speelt het mooie weer een belangrijke rol. Een grote vrijwilligersploeg en een betere spreiding van de activiteiten zorgen voor een incidentloze editie.

MAANDAG 15 JUNI EERSTE AANPASSINGEN NIEUWE CIRCULATIEPLAN. In de Dansaertstraat verandert een parkeerstrook in een fietsstrook. Het is de eerste aanpassing in functie van het nieuwe circulatieplan. De testfase van het nieuwe plan treedt in werking vanaf 29 juni. Een groot deel van de Brusselse lanen zullen autovrij worden en vele straten veranderen van richting. De diensten van de Stad hebben hun handen vol met de voorbereidingen. Naast nieuwe fietsstroken komt er ook nieuw straatmeubilair. De testfase zal acht maanden duren. Vrijdagochtend 12 juni. Medewerkers, lezers, luisteraars en kijkers van de Vlaams-Brusselse Media protesteren aan de ingang van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ongedaan te maken van diegene die, buiten haar wil om wellicht, momenteel symbool staat voor de onafhankelijkheid van de journalistiek tegenover marketing en partijpolitiek bij het beheer van Brussel Deze Week. Ik ben overtuigd dat de raad van bestuur zijn geloofwaardigheid enkel kan herstellen, naast het

herzien van de toekomst voor FM Brussel, door het ontslag van Anne Brumagne ongedaan te maken. De discussie moet aangevat worden in volle transparantie met alle personeelsleden die er waren tot op het moment dat de CEO zijn onheilzame communicatieronde begonnen is, dus ook met een niet onder ontslag

staande of door ontslag bedreigde mevrouw Brumagne. Zo niet, riskeren vele Vlaamse Brusselaars culturele indignado’s te worden. Johan Leman, Em. Prof. KU Leuven, Voorzitter integratiecentrum Foyer, Laken

DOKTERSPRAKTIJK OPENT IN CENTRAAL STATION. Pendelaars en buurtbewoners kunnen vanaf vandaag terecht in het Centraal Station voor consultaties en voorschriften voor geneesmiddelen. Ook bloedafnames kunnen er gebeuren. Het medisch centrum is elke weekdag en zaterdagochtend open. Samengesteld door Hanne De Valck

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1479 PAGINA 6 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

BRUSSEL – “Louise est finie.” Dat schreef de krant Le Soir een jaar geleden. De handelaars in de bovenstad bezweken onder de hoge huurprijzen en de concurrentie van andere winkelbuurten. Inmiddels zijn we een jaar verder en gingen op de Guldenvlieslaan Marks & Spencer en ‘s lands grootste Zara open. Konden zij een kentering teweegbrengen?

ot begin jaren 1990 genoot de Louizabuurt een ijzersterke shoppingreputatie. Mensen met goedgevulde beurzen kwamen van overal in het land speciaal naar Brussel voor Dujardin en andere chique, deftige winkels. Maar van die exclusieve reputatie schiet niet veel meer over. Steeds meer ketens, die in zowat alle winkelsteden aanwezig zijn, hebben hun intrede gedaan in de wijk. Alleen de peperdure luxewinkels op de Waterloolaan, aan de overkant, hebben nog iets exclusiefs.

LOUIZA REVISITED De Louizawijk. Hoewel minder exclusief en prestigieus dan voorheen, blijft het een van de bekendste winkelbuurten van het land. Wij wandelden langs de straten en hielden her en der halt: op de Guldenvlieslaan, waar vorige maand met veel gedruis Marks & Spencer openging, in de galerijen, die almaar leger worden, en ook op het verdere deel van de Louizalaan, richting Ter Kamerenbos, waar alle winkelpanden weer bezet zijn. De crisis knaagt echter voort. HUB/JMB

Wat ook niet hielp, was het gapende gat dat tien jaar lang het beeld van de Guldenvlieslaan verpestte. Het gevolg van een mislukt vastgoedproject, dat uiteindelijk rechtgetrokken werd door de Nederlandse vastgoedontwikkelaar Prowinko. Die werkt dezer dagen het prestigieuze Guldenvliescomplex af.

Omzetcijfer Begin vorige maand gingen daar al de langverwachte Marks & Spencer en Zara open. Apple zou over enkele maanden moeten volgen. Vooral het Britse warenhuis zorgde bij de opening voor een ware overrompeling van de Guldenvlieslaan. Anderhalve maand later wordt het warenhuis nog steeds drukbezocht. Een opsteker voor de andere handelaars? De jonge verkoper bij Karl Lagerfeld schudt het hoofd. “Neen, het is ons publiek niet. Wij verkopen vooral aan de jeunesse dorée. De komst van Apple zal een goede zaak zijn voor ons. Zoals we nu ook al het effect zien van Vilebrequin.” Vilebrequin, op de hoek van de Guldenvlies en de Riddersstraat, is net drie weken open. Het is de eerste Brusselse shop van het dure Franse badmodemerk. Voor een zwembroek moet je minstens 170 euro neerleggen. “Ik denk dat deze hele buurt over anderhalf jaar weer helemaal heropleeft,” zegt de kersverse verkoopster, die de buurt goed kent. Ze runde 22 jaar lang een winkel in de Guldenvliesgalerij. “Na tien jaar zijn we eindelijk verlost van die stadskanker. Dat gat vormde een breuk. De mensen die van het Loui-

Arnaud Texier (Atrium): “Niet normaal dat zo’n belangrijke winkelbuurt doormidden gesneden wordt door een soort van autostrade.”

ECONOMIE > ANDERE WINKELS PROFITEREN (NOG) NIET VAN OPENING MARKS & SPENCER

‘WE ZIEN VOORAL VEEL TASJES VOORBIJKOMEN’ zaplein kwamen, stopten daar, in plaats van door te wandelen tot aan de Naamsepoort.” Niet alle winkeliers zijn echter even optimistisch. Bij Aubade, een Franse zaak in luxelingerie vlakbij Marks & Spencer, is het op woensdagmiddag kalm, heel kalm. “Het gaat niet goed. De opening van Marks & Spencer heeft geen positief effect voor ons. Er lopen misschien wel wat meer mensen binnen, maar ze staan al even snel weer buiten. Ik haal al een tijd mijn maandelijks omzetcijfer niet,” zegt de verkoopster.

Criminele feiten Hetzelfde verhaal bij de zaakvoerder van Father & Sons, een Frans herenmerk dat al negen jaar aanwezig is in de buurt. Ook daar geen klant te

VERKOOPSTER BIJ AUBAUDE:

“Er lopen wel wat meer mensen binnen, maar ze staan al even snel weer buiten”

bespeuren. “Alleen de eerste dagen was er meer passage en nu soms nog in het weekend. Het enige effect is dat we veel tasjes van Marks & Spencer voorbij zien komen. Het is heel moeilijk om het hoofd boven water te houden, zelfs voor een keten. Voor een onafhankelijke winkel is het al helemaal niet meer te doen.” De Vlaamse Nicole Debienne is nog een oudgediende in de buurt. Ze opende 23 jaar geleden de eerste Belgische vestiging van Cyrillus, een kledingmerk waarvoor ook koningin Mathilde naar de Guldenvlieslaan komt. “Toen ik begon, stonden we met 25 verkoopsters in de winkel, nu nog met zes. Debienne is blij dat er op de plaats van het gapende gat een mooi gebouw is gekomen. “Maar wij verkopen er niet beter

door. We hebben de laatste weken zelfs minder klanten. De verkoop gaat slechter dan vorig jaar.” Behalve de crisis ziet zij nog een aantal redenen voor het wegblijven van klanten: het gevoel van onveiligheid (“er gebeuren steeds vaker kleine criminele feiten en de politie is niet in de buurt”) en de afwezigheid van comfortabele, veilige parkings. “Vele klanten verkiezen daarom onze winkel in Woluwe Shopping.”

Autostrade Arnaud Texier, directeur van Atrium, gaat niet akkoord. “Handelaars klagen nu eenmaal graag. Er is parkeergelegenheid genoeg en de buurt is ook niet onveiliger dan in andere steden. Als het zo slecht zou gaan met Louiza, zouden grote namen als Marks & Spencer en binnenkort Ap-

BDW 1479 PAGINA 7 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

ECONOMIE > GALERIJEN OP STERVEN NA DOOD

‘ER ZIJN DAGEN MET NUL EURO OMZET’ De galerijen aan Louiza komen almaar leger te staan. Een gevolg van slecht beheer en speculatie, zeggen de laatste handelaren die er nog zitten. “Tegen het eind van het jaar zal het hier echt luguber zijn.” Eigenlijk bestaat het overdekte shoppingcenter uit drie galerijen. De jongste, de Espace Louise aan de Guldenvlies, ging open in 1989. Sindsdien is er zo goed als niets veranderd. Het roze marmer, de spiegels, de fontein beneden. Het is er nog allemaal. Met het verschil dat de fontein niet meer werkt en dat er, behalve aan de ingang, nauwelijks nog winkels open zijn.

Plantenbak

ple deze buurt nooit uitkiezen. Behalve in de galerijen is hier nergens leegstand. Er is plaats te weinig.” Het potentieel van de bovenstad is enorm, zegt Texier. “De Louizawijk zou tot in het verre buitenland bekend kunnen zijn voor haar winkels.” Maar hij erkent: het potentieel wordt niet voldoende benut. En dat heeft onder meer te maken met de inrichting en de aankleding van de buurt. “Die is niet op niveau.” Echt comfortabel is het inderdaad niet om er te winkelen: trottoirs met gaten en uitsteeksels, scheve lantaarnpalen, trams die langs zoeven in de goulet Louise en het voorbijrazende verkeer op de Guldenvlieslaan. “Het is niet normaal dat zo’n belangrijke winkelbuurt doormidden gesneden wordt door een soort autostrade,” zegt Texier. De vorige gewestregering had het plan om de tunnel van Louiza tot Troon te overkappen en Atrium had al een schets gemaakt van hoe de buurt er dan zou kunnen uitzien. Maar dat plan is door de nieuwe regering naar de prullenbak verwezen wegens te duur en te tijdrovend. Texier: “Als de overkapping er niet komt, moet de wijk zeker op een andere manier heringericht worden zodat winkelen er comfortabeler en interessanter wordt. De Brusselse regering moet dringend weten wat ze wil met de bovenstad.” Bettina Hubo

Ook de mooie boekhandel Libris Agora, die er meer dan twintig jaar zijn stek had, is in liquidation totale. De zaak gaat dicht op 25 juli. “De huur is extreem hoog en het was, zeker de laatste tijd, geen goede plek voor een boekhandel,” vertelt Virginie Nevraumont, een van de twaalf personeelsleden die hun ontslag kregen. “Wij waren samen met de Belgacomshop de enige die nog wat klanten trokken.” Veel passage is er inderdaad niet. De jonge verkoper aan de overkant staat verveeld rond te kijken in de deur van zijn winkel. Via de roltrap naar beneden, kom je in de Louizapoortgalerij, die dateert van begin jaren 1960. Ook hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan. De enige modernisering zijn de lapjes kunstgras met tuinbank en plantenbak die her en der neergezet zijn. Alhoewel de Inno hier een grote ingang heeft, bruist ook deze galerij niet van de activiteit. Modezaak Alison’s verkoopt uit wegens einde huurcontract. Ook de krantenwinkel verderop verdwijnt binnenkort. Tachtigduizend euro per jaar huurlast voor 50 vierkante meter in een galerij die op haar retour is, de handelaars pikken het niet meer.

ATRIUM:

“Wij gaan onze energie niet steken in het reanimeren van een dode”

over de vloer gekregen. Om gek van te worden.” De teloorgang is volgens Mys te wijten aan het gebrek aan onderhoud en modernisering. “De winkels in deze galerij zijn in handen van veel verschillende eigenaren, vaak oude mensen die niet meer investeren.” Terwijl dat broodnodig is. “Het plafond is vies, die oude koperen wandlampen moeten weg, er moet wifi komen en een hoekje voor baby’s. Probleem is dat hier geen directie is die op zoek gaat naar bepaalde merken of leuke acties opzet, zoals in een echt shoppingcenter. Er is alleen een syndicus.”

Naargeestig De handelaren voelen zich ook niet meer verdedigd door een handelaarscomité. Tot voor kort was Brussels Louise nog actief in de buurt, een vzw, in 2007 opgericht onder impuls van de vorige minister van Economie Benoît Cerexhe (CDH). Jaarlijks kreeg

ze 225.000 euro om, samen met de winkeliers, de handel in de buurt aan te zwengelen. Zo ontstonden de chique Vendanges, Nocturnes en andere luxe-evenementen, vooral bedoeld voor de winkels buiten. Maar in 2011 besloot Cerexhe de subsidies en de bijbehorende opdracht aan de gewestelijke handelsorganisatie Atrium te geven. Resultaat is dat de handelaarsvereniging Brussels Louise alleen nog op papier bestaat. En dan is er ook de verrottingsstrategie van vastgoedondernemer Gérald Hibert, die systematisch winkelpanden opkoopt in de galerijen. Zijn aanpak: hij koopt iets, trekt de huur op zodat de huurder vertrekt en laat het pand vervolgens leegstaan. Zo ontstaan gaten, leegstand schrikt af, de klanten blijven weg, andere winkels zeggen de huur op, de eigenaren panikeren en verkopen hun winkel voor een prikje aan Hibert. “Wat Hibert van plan is, weet niemand,” zegt Mys. Enige tijd geleden deed hij de vage belofte dat hij zou renoveren. Bij zijn bedrijf GH Group was begin deze week niemand beschikbaar voor commentaar. Hiberts strategie is het duidelijkste merkbaar in de Louizagalerij, het verlengde van de Louizapoortgalerij en de oudste van de drie galerijen. Hibert beschikt hier intussen over zestig procent van de winkelpanden. Door de enorme leegstand is de sfeer werkelijk naargeestig. Ook opticien

Minet hield het vorige maand, na dertig jaar, voor bekeken. Hij plakte zijn vitrine af en verkaste naar de Charleroisesteenweg.

Brede vitrines Een van de laatste der mohikanen is Gillio, de boetiek in lederwaren en vulpennen van de Vlaamse familie Van Haelen uit Sint-Genesius-Rode. De zaak zit al sinds 1952 in de galerij. Of ze er nog zal blijven is onduidelijk. “We hebben dagen met nul euro omzet,” zegt zoon Ben Van Haelen. “Gelukkig halen we het grootste deel van ons zakencijfer uit de internetverkoop en uit onze andere winkel.” Makkelijk om weg te gaan is het niet, want de familie is eigenaar. “Eén ding is zeker: wij verkopen niet aan Hibert.” Zijn de galerijen bezig aan hun laatste stuiptrekking? Bij Atrium denken ze alvast van wel. “Wij gaan onze energie niet meer steken in het reanimeren van een dode,” zegt directeur Arnaud Texier. “Galerijen zoals deze zijn passé. Mensen shoppen niet meer in overdekte winkelstraten. En grote merken verkiezen grotere ruimtes met brede vitrines. Ze willen zich niet verstoppen in een galerij. Aan de winkels die er wel nog zitten kan ik maar één raad geven: zo snel mogelijk wegwezen.”

Bettina Hubo

MEER OVER DE LOUIZALAAN OP P.9

Oude wandlampen Hetzelfde beeld in de gang links. Ook hier lege panden en winkels die hun naderende einde bekend maken. Zo bijvoorbeeld de kleine, maar keurig gesorteerde Scapawinkel. Gérante Ann Mys, die de zaak 24 jaar lang runde, is er het hart van in. “Op 27 juni is het gedaan. Mijn bazen wilden de huur niet meer verlengen,” zegt ze. “Begrijpelijk. De verkoop werd altijd maar minder. Vorig jaar is het helemaal ingestort. Er kwamen de laatste tijd amper nog klanten. Dan was het vier uur in de namiddag en had ik één iemand

De galerijen aan de Guldenvlieslaan en Louiza: leeg, leger, leegst.

BDW 1479 PAGINA 8 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

ken toe. Voordien trachtte hier een sportzaal te overleven en daarvoor een winkel in Engelse meubels. Tussendoor stond de 1.100 vierkante meter lange ruimte leeg. “De bezetting is hier altijd volatiel geweest,” bevestigt de IT-man nog. “Maar aan de overkant gaat het veel slechter.”

De Slaapadviseur

De 1.100 vierkante meter grote Slaapadviseur vult een laatste gat op tussen de winkels aan deze kant van de Louizalaan. De overkant ziet andere sneeuw.

De oude zaak Bren’art werd snel verkocht aan het Vlaams-Brusselse familiebedrijf De Slaapadviseur/ Univers du Sommeil, met drie vestigingen. “We zagen de kans om na 32 jaar uit ons moederhuis aan de Elsensesteenweg te vertrekken,” stelt zaakvoerder Wendy Van Rossum. “Ons pand werd te klein. De verkeerscirculatie werd er problematisch. Eind juli sluiten we die zaak (inmiddels al verhuurd, red.). Op de Louizalaan kunnen we onze multi brand store (diverse beddenen bedlinnenmerken, red.) met tuinpatio ruimer aankleden. We hebben een urban touch geïntroduceerd met een grote graffitimuur. Dat Sleeping House als concurrent iets verderop zit, stoort allerminst. Bovendien hebben we een hele onderverdieping aan parking ingericht.” Wat de dame wel stoort zijn de last minute of niet aangekondigde wijzigingen in verkeersomlegging bij de straatwerken. “Plots verdwijnt de © MARC GYSENS

HANDEL > MIDDENSTUK LOUIZALAAN VOOR HET EERST NA 17 JAAR ZONDER WINKELLEEGSTAND

‘MOBILITEITSCHAOS HOUDT KLANTEN UIT VLAANDEREN WEG’ BRUSSEL – Met de komst van De Slaapadviseur op nummer 221 tegenover het beschermde Solvayhuis lijkt het middenstuk van de Louizalaan opnieuw op te leven. Doorgeknipt door de Louiza-autostrade, worstelen beide kanten van de laan om een eigen cliënteel. Dat elk winkelpand nu bezet is, is alvast één handelstroef. Maar leven winkels van wandelaars?

ussen het levendige stuk Louizapoort/Stefaniaplein en het residentiële Louizalaangedeelte bij het Ter Kamerenbos is er een wereld van gebruiksverschil. Het middenstuk heeft altijd al met ups and downs zijn cliënteel gehad. In de eerste plaats van buurtbewoners en de achterliggende Elsense wijken. Slechts één gegeven hebben de onpare kant (Bailli- tot Tenboschstraat) en pare kant (Lesbroussartstraat tot Vleurgatsesteenweg) gemeen: er is geen handelaarsvereniging voor dit stuk Brussel-Stad. De onpare kant van de Louizalaan lijkt opnieuw op

te leven. Vast ook door de achterliggende Kasteleinswijk die en vogue is bij Franse inwijkelingen en expats. De toon wordt gezet door anciens: de franchiseketen BoConcept (interieur) op de hoek met de Kasteleinsstraat, daarnaast een bank en een groot appartementsblok. “Op een notariskantoor na telt dit blok twaalf private appartementen,” zegt de Portugese conciërge Teresa Da Roca. “De bewoners zijn oude Brusselaars. Ze komen amper buiten, en wonen groot en heel rustig. Ik help hen met alles in en rond hun woning.” De conciërge houdt in de hal een duo Evangelische gelovigen

van de bel, met de boodschap: “De eigenaars zijn heel, heel katholiek!” Naast dit prachtig Blanpaingebouw uit 1957 starten de winkels. Op nummer 215 zit al decennialang een speciaalzaak in hard- en software. “Ons cliënteel bestaat uit naburige kantoren en we rijden zelf de stad rond voor installaties. Hier parkeren is sinds de werken niet meer mogelijk,” horen we. “Na zeventien jaar zijn voor het eerst alle handelszaken terug bezet. Alle leegstand is opgevuld,” weet de IT-man. De naburige Galerie Bren’art, die Chinese snuisterijen, halfedelstenen en Aziatische kunst verkocht, deed de boe-

Tapijtenslijter Darius Zahedi: “De concurrentie van een handelaar in namaaktapijten, die alsmaar sluit en verhuist, is ons probleem.”

DOD Men: “Onze klanten-kopers uit Vlaanderen hebben afgehaakt door de toenemende verkeerschaos en auto-ontrading van Brussel”

ADVERTENTIE

BDW 1479 PAGINA 9 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

parkeerzone en wordt dit voor even een éénvaksbaan. Gevolg: in volle verbouwing kan hier niemand parkeren. Voor het simpel aanbrengen van een gevelopschrift met onze winkelnaam moeten we een stedenbouwkundige vergunningsaanvraag indienen; hoe lang gaat dat duren,” aldus nog Van Rossum. Bij Sleeping House (sinds één jaar hier) gaat de klaagzang door. Loriz Latona: “We bieden andere merken aan dan nieuwkomer De Slaapadviseur, dat is niet het probleem van handel doen. De gewijzigde parkeerregels, nu betalend en zonder kaart als handelaar, doen me de das om. Ik krijg mijn eigen wagen niet weg.” Een naburige handelaar in Perzische tapijten uit andere klachten. Daar luidt het: “Nog erger is de concurrentie van een handelaar in namaaktapijten, waaraan de gemeente toestaat dat die elk jaar van zaak verandert. Dat hebben we tvbrussel al gemeld.”

Overkant DOD Men De nieuwe private polikliniek Cityclinic, dat de site van een ter ziele gegaan Italiaans restaurant heeft ingepikt, is wel tevreden. Een groot lokaal patiëntenbestand kan er te voet naartoe. Ook Ginion Group Benelux, met ondergronds tien parkeerplaatsen, bevestigt zijn goede ligging. “We stelden deze week de nieuwste McLaren 570-S voor. Dit blijft dé Avenue Louise voor de Benelux,” zegt Alice Lefèbvre. “Klanten die enkele honderdduizenden euro’s aan een vierwieler kunnen spenderen, rijden overal naartoe.” Kmo’s als een Maison de couture, dat workshops geeft, overleven als nichezaak ook in dit stadsdeel. Sportclub Basic Fit rijft zelfs na tien jaar een klantenbestand van duizend sporters per dag binnen. Maar een Thais restaurant klaagt steen en been. “Mijn zakencijfer zit door de wegenwerken dik onder het voorjaarsgemiddelde. Als mensen niet kunnen parkeren, rijden ze drie rondjes en kiezen dan voor een ander restaurant. Een restaurant leeft niet van lokale voetgangers.” Aan de overkant liggen de winkels meer verspreid van elkaar. Een Louise Medical Center, interieurzaak Stéphane Goosse, La Truffe Noire, optiekzaak Lapperre, een sandwichbar, een oud kapsalon (“ik overleef al dertig jaar dankzij de buurt”) hebben elk hun overlevingsverhaal. “Gelukkig is er een dubbele parkeerzone naast de tunnel, anders haalden we het niet,” wordt al eens gesteld. Al blijkt Immo Aedificia, dat gemeubelde appartementen in de wijk tegen 1.500 tot 3.000 euro aanbiedt, daar geen last van te hebben. Een personeelslid komt dagelijks uit de benedenstad naar hier met zijn auto. DOD Men ziet de impact van de economische crisis sinds jaar en dag met lede ogen aan. Op het middaguur zagen we in een kwartier tijd geen klant in de zaak. De exploitant: “De mobiliteitschaos en auto-ontrading in het gewest hebben ervoor gezorgd dat onze klanten uit Vlaanderen volop afhaken. Zij houden het moeilijke transport voor bekeken. En dat waren veel kopers.” Jean-Marie Binst

Bezoek het appartement van een Eurocraat. Een investering die goud waard is.

P-PRAAT De vraag van één miljoen, dames en heren, door weinigen gesteld, maar toch o zo essentieel: wie heeft het lek georganiseerd? U weet wel, het lek waardoor uitlekte dat FM Brussel tussen de soep en de patatten afgeschaft zou worden, een paar man buiten gegooid zou worden, uw krant dunner gemaakt zou worden om meer diepgang te brengen? Het lek waardoor onze chef vervroegd haar biezen moest pakken, en de hogere chef, CEO voor de vrienden, nu bijna ook? U weet het niet? Ha, wacht u maar even voor we u dat vertellen.

ONMIDDELIJK RENDEMENT

Eerst even onze excuses aanbieden: vorige week las u hier niets omdat we actie moesten ondernemen. Dat was namelijk de enige manier om het fantasietje van oppermarketeer Tubbax, en, meer nog, van zijn bazen in onze raad van bestuur, af te voeren. Jaja, wat was dat allemaal? Netwerken die connecteren met andere netwerken, een digitale en contentgerichte strategie uitwerken, pardon, strategisch uitrollen. Content die stealable is. En dan de finale. Zei Tubbax met een afgestreken gezicht toch wel voor de camera’s van de VRT: “Nu we weten waar de boot naartoe gaat, moeten we ook weten welke matrozen we aan boord nemen.”

Europese Bibliotheek

Europese Ra

Europees Sociaal Comité

Bah, bah en nog eens bah. Uw commentator heeft ondertussen een heel boekje vol van zulk consultancygeneuzel, en geloof ons, het weegt zeer licht in onze zak. Natuurlijk hebben wij begrip voor de zware taak die Michel Tubbax te wachten stond: voor zijn aantreden vertelde hij dat hij ging uitbollen en dat zijn CEO-schap voor de VlaamsBrusselse media een beetje zou neerkomen op humanitair werk. Jammer toch dat we hem die kans niet gegeven hebben. Of beter: dat bvba’tje van hem waarvan wij bij de Vlaams-Brusselse media gebruik mogen maken. Om het in zijn eigen woorden te zeggen: ge moet begrijpen dat we geld weghalen bij u om het aan anderen te geven. Blijven natuurlijk buiten schot in heel het verhaal: de politieke marketeers van onze raad van bestuur. Die vonden dat marketingplan van reclamegoeroe Jan Callebaut heel tof, ‘avant-garde’ zelfs, en het gaf hen wat rugdekking om links en rechts ook nog eens wat aan politiek te doen. God weet wat er nog allemaal bedisseld is op nachtelijke vergaderingen, zo van die vergaderingen waarop de geliefde chef van uw commentator werd opgeofferd. God weet welk duivelspact er nog bestaat tussen marketeers en socialisten. Allah weet trouwens dat er ook sprake was om de Vlaams-Brusselse media in het Arabisch uit te geven, een feitje dat toch een beetje ondergesneeuwd is geraakt in heel de discussie. Ook dat vond de raad van bestuur echt wel ‘avant-garde’. Maar laten we niet rancuneus zijn. Wij hopen één ding, en dat is dat Jan Callebaut zijn doorwrochte denkwerk toch genoeg opbrengt. Zo niet, treurt niet, Jan, want zo’n powerpoint laat zich elders snel verkopen. Om het in zijn eigen woorden te zeggen: collaboration is the new competition. Het was Pascal Smet dus, dat lek. Daarom onze gouden raad aan Smet: je hoeft niet naar Vlerick te gaan om consultant te zijn, maar volg toch maar eens een cursus communicatie. Digitale communicatie, want dat laat zich nog het moeilijkst van al beheersen. Niet alle content is immers shareable. Nietwaar, Pascal?

Europees Parlement

Opendeurdag zondag 21 juni van 10u - 17u • • • •

Onze exclusiefste appartementen Uniek uitzicht op het Leopoldpark Midden in de Europese wijk Eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats

Adres: Hoek Van Maerlantstraat en Belliardstraat, 1000 Brussel

belview.be 02/201 00 01

BDW 1479 PAGINA 10 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

BDW REGIO

Margot Van Gucht: “Jonge Vlamingen houden van de natuur en kopen graag bloemen.”

DEZE WEEK OP HET COLIGNONPLEIN > HET VERHAAL VAN GISÈLE ENGELEN

‘VERGANKELIJKHEID HEEFT OOK IETS MOOIS’

‘D

e winkel is eind 1937 opengegaan. Gisèle Engelen, mijn mama, verwezenlijkte haar droom,” vertelt Margot Van Gucht (65) ons op een terrasje op het Colignonplein. “Ze was twintig en had als leermeisje in een bloemenwinkel gewerkt. Een winkel openen was toen een vrij kleine investering. Je huurde een winkelruimte en je kocht bloemen, een snoeimes en wat vazen en je was vertrokken.” “Mijn vader heeft ze toevallig ontmoet. Die was uit Buggenhout af-

komstig en met zijn ouders naar de stad getrokken. Hij had een kruidenierswinkel. Op het Colignonplein was er toen nog een markt. Zo hebben ze elkaar leren kennen.” “Het Colignonplein zag er toen helemaal anders uit. De handel ﬂoreerde volop. Er was een viswinkel, een keurslager, een delicatessenwinkel waar men na het jachtseizoen de reeën binnenbracht. Alle ‘commerces de bouches’ waren hier vertegenwoordigd.” “Mijn ouders kregen drie kinderen Daniël, Luc en een kindje dat na één

jaar overleed. Mijn mama belandde in een depressie. Om die te boven te komen namen ze de beslissing om nog een kindje te krijgen. En dat zit hier voor jou.” “Maar mijn mama is het verlies van haar kindje nooit goed te boven gekomen. In 1962, ik was toen twaalf, is ze gestorven. Haar naam, Gisèle Engelen, hebben we op de luifel laten staan. De winkel was per slot van rekening haar droom.” “Mijn oudste broer, Daniël, heeft de winkel overgenomen. Eerst met enkele werknemers, maar toen bleek

“Geel? Dat is de kleur van het verraad. Jammer, want ik vind gele bloemen juist heel fris en vrolijk”

REPRODUCTIE: SASKIA VANDERSTICHELE

SCHAARBEEK – Bloemenwinkel Gisèle Engelen op het Colignonplein is niet meer. Eind vorig jaar gingen de deuren dicht, na 77 jaar onverdroten bloemenverkoop. “Een boeket bloemen geven is nog altijd het mooiste wat er is,” zegt Margot Van Gucht die tot op het laatste de winkel openhield.

Gisèle Engelen in haar bloemenwinkel.

dat die in de kassa hadden gezeten, heeft hij beslist om het zonder te doen. Hij vroeg aan mijn broer Luc en aan mij om in de winkel te komen helpen. Luc werkte in de publiciteit.

BDW 1479 PAGINA 11 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

Trouwen en scheiden

E EL

“Ik heb lang getwijfeld. Ik had niet zo’n goede herinnering aan de winkel, omdat ik mijn mama op jonge leeftijd verloren heb. En ik wist ook dat het hard werken zou zijn. Mijn broer zei: als je niet meedoet, dan sluit ik de winkel. Daar kon ik geen neen op zeggen. We hebben de winkel 35 jaar lang samen opengehouden. Er zijn heel weinig conﬂicten geweest en we hebben heel wat afgelachen.” “De bloemenverkoop is in driekwart eeuw enorm veranderd. Dat kan ik je wel zeggen. Je had geen 36 soorten en variëteiten zoals vandaag. Er waren rozen, anjers en lelies. Soms ook gladiolen en tulpen. Dat was het. Vandaag zijn ook de ‘montages’ in de mode. Terwijl het boeket, of het nu klassiek is, uit één bloemensoort bestaat of uit verschillende, nog altijd het mooist is wat je iemand kan geven.” “Er wordt vandaag veel minder bloemen gegeven dan vroeger. Toen Schaarbeek nog een gemeente was van de burgerij, werden met nieuwjaar bloemen gegeven aan iedereen waarmee je te maken had gekregen: de dokter, de notaris. Die traditie is vandaag helemaal verdwenen.” “Ook voor een trouw waren het altijd grote bestellingen. Er was het trouwboeket, de bloemen voor op tafel, de bloemstukjes voor in de kerk. Dat is helemaal weg. Er wordt ook minder getrouwd. Ik heb ooit nog gedacht: misschien moet ik het scheidingsboeket uitvinden. Daar zou ik geld mee kunnen verdienen (lachje).” “Bloemen hebben bijna altijd met emoties te maken. Ik heb in de winkel mensen zien huilen die naar een begrafenis gingen. Als je ze niet kent blijf je daar stoïcijns bij. Anders is dat heel wat moeilijker.” “Maar ik heb ook vreugdemomenten gekend. Bijvoorbeeld wanneer een jongen binnenstapt, die duidelijk achter de rug van zijn ouders, bloemen komt kopen voor zijn meisje.” “Het bloemenverkopersvak is in korte tijd op zijn retour geraakt. Vroeger waren hier op wandelafstand van Colignon alleen al zeven bloemenverkopers (ze noemt ze één voor één op, SVG). Ik was de laatste. De mensen geven minder bloemen. Het is een kwestie van mode, denk ik. De mensen ontvangen ook minder thuis. Ook bij ons in de winkel ging het steeds minder goed de laatste jaren.” “Bloemen zijn iets vergankelijks. Ik heb de indruk dat mensen vandaag liever iets tastbaars en blijvends geven. Terwijl precies die vergankelijkheid iets moois heeft.” “Bloemenverkoop is hard labeur. We hadden het voordeel dat de veilingzaal op tien minuten van onze winkel ligt (Euroveiling aan Van Praet, SVG). Maar dan nog was het drie keer per week erg vroeg opstaan om de bloemen te gaan kopen.” “En dan begint het werk nog maar. Elke bloem moet afzonderlijk ‘gekuist’ worden. De onderste bladeren moeten eraf, de doornen. Dat is geen sinecure. Mijn vader had een techniek ontwikkeld. Hij deed dat met Het Laatste Nieuws. Vandaag zijn er speciale apparaatjes voor.” “Ook het stockbeheer vergt ervaring. Bloe-

OPENING VRIJDAG 19 juni van 18 tot 21 u. zaterdag 20 juni van 14 tot 18 u. zondag 21 juni van 14 tot 18 u. maandag 22 juni van 18 tot 21 u. dinsdag 23 juni van 18 tot 21 u.

men die beginnen open te staan kan je niet echt meer verkopen. Ze moeten een week houdbaar zijn. Die moet je weggooien. Dat is niet verlies alleen op de aankoopprijs, maar ook op de btw. Maar er zijn wel oplossingen. Zo is het belangrijk dat je een goede band onderhoudt met een begrafenisondernemer. Bloemen voor een begrafenis moeten niet zo lang houden.” “Er zijn sociale codes bij het geven van bloemen, maar die zijn ook niet allemaal zo duidelijk. Ik stelde ooit een vrouw voor om mooie gele bloemen te kiezen. Ik vind dat een heel frisse, vrolijke kleur. Die vrouw trok me zo een gezicht en zei ‘Maar mevrouw, die kleur staat voor verraad.’ Geel, en ook mauve, zijn de kleuren van het overspel.”

el te de bruik et de e g n en o wordt m ervall ie Het v academ akt. e a e rdt d van d gelijk gem 015 wo 2 d gron omer van rf. e z In de ie een w em d a c a

Kwinkslag “De bevolking rond Colignon is in in geen tijd enorm veranderd. Le quartier est devenu plus métissé. Maar ik heb dat nooit als nadeel ondervonden. Marokkanen bijvoorbeeld kopen graag grote boeketten als ze zich bij de schoonfamilie gaan voorstellen. En de Polen zijn echte co nno i sse ur s. Die kennen de precieze naam van elke bloem. Ik heb hier ook de jonge Vlamingen zien toestromen. Die zijn ‘voor de natuur’ en houden van bloemen. Af en toe gaf dat wel aanleiding tot communicatieproblemen, maar we losten dat altijd met een kwinkslag op.” “Ik heb veel Brusselaars de stad zien verlaten. Ik heb zelf nooit begrepen waarom. Ik zou nergens anders kunnen leven. Nu ik eindelijk tijd heb, herontdek ik de stad. Ik wandel dan met mijn broer door Schaarbeek, langs kleine straatjes of grotere boulevards en telkens weer staan we in beate verwondering voor al die mooie architectuur.” En Gisèle Engelen? Vandaag staat haar naam nog steeds op de blauwe luifel. Als herinnering aan het meisje van twintig dat een bloemenwinkel begon op het Colignonplein. De luifel moet er binnenkort aan geloven. Dan opent er een winkel waar biologische wijn wordt verkocht, een uitbreiding is dat van de biosnack The Place To. Margot Van Gucht: “Daar ben ik heel gelukkig mee. Niet de zoveelste kapper of pittabar, maar quelque chose de bien. En hoe dan ook wou ik niet dat er nog een bloemenwinkel kwam.” Steven Van Garsse

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

2014-2015 EXPO

WWW.ACADEMIEANDERLECHT.BE

INFO@ACADEMIEANDERLECHT.BE - T 02 523 03 71 - DAPPERHEIDSPLEIN 17 - B-1070 ANDERLECHT

Lagere graad - kinderen van 6-11 jaar / Middelbare graad - jongeren van 12-17 jaar / Beeldende kunsten, vanaf 18 jaar / Beeldhouwkunst / Fotokunst / Interactieve media / Keramiek / Schilderkunst / Tekenkunst / Toegepaste grafiek / Vrije grafiek / Kunstambacht restauratie-conservatie, vanaf 18 jaar / Glas-in-lood / Hout-meubel / Polychromie / Schilderen / Smeden / Steen-beeld / Textiel

INSCHRIJVINGEN SCHOOLJAAR 2015-2016 VANAF 1 JUNI TOT 30 SEPTEMBER ADVERTENTIE

Aca_adv_eindejaar_BDW_125x178_v2.indd 1

V.U.: Eleonora Holtzer, Zorgambassadeur, agentschap Zorg en Gezondheid, Koning Albert II-laan 35 bus 33, 1030 Brussel, België

Ikzelf verkocht platen in Au bon Marché, en later in Shopping van Woluwe en Rossel Stéréo Son in de Koningsstraat.”

ADVERTENTIE

21/05/15 09:11

TAND? TIE EN VERS S LEF, AMBI B IN NDE DOSI JO O N EZ EE G P N T OOG O HEB JE EE IE MET HE DE EEN STUD RMOEDEN KIES VOOR E NIETSVE RI D . RG EDROPT G DSZO N EI DE DH N ER O EN W DE GEZ JE VOOR HUN EN GINGEN HADDEN AL SCHOLIER TIES. EN ZE UA IT KS ER ENDE W IEN … IN UITDAG EE TE DRAA DIG OM M TALENT NO ES

FFE FILMPJ

3 STRA AKKEN IN BE ZIE ZE UITP AERVOOR. G .IK W W OP W

ONTDEK DE STUDIE DIE PAST BIJ JE AMBITIE OP

IKGAERVOOR.BE

REPRO D

UC T

IE: S

ASK

IA V AN

DE RS

T IC H

BDW 1479 PAGINA 12 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

maar zegt dat er in het verleden nooit een draagvlak was voor een BIN in de hoofdstad. Toch wil hij tegen het einde van het jaar - wanneer er een nieuw zonaal veiligheidsplan komt - kijken of er een draagvlak bestaat bij de Brusselaar. Daarmee volgt Mayeur de geest van de zogenaamde ministeriële omzendbriefBIN uit 2010. Met die brief wilde - en wil - de federale overheid de oprichting van informatienetwerken actief promoten.

BRUSSEL-STAD > YVAN MAYEUR LAAT MOGELIJKHEID OPEN VOOR BUURTINFORMATIENETWERKEN

BUURTOGEN VOOR BRUSSEL? Brussels burgemeester Yvan Mayeur (PS) wil de oprichting van buurtinformatienetwerken (BIN) ondersteunen. Hij doet dat op vraag van N-VA-oppositielid Johan Van den Driessche. Mayeur zegt wel dat er in het verleden nooit een draagvlak was bij de burger. Een buurtinformatienetwerk is een samenwerking tussen burgers en politiediensten. Bewoners van een bepaalde wijk houden dan in hun buurt een extra oogje in het zeil en hebben bij verdachte handelingen die zij zien een directe communicatielijn met de politie. ‘Gewone’ burgers hebben dat natuurlijk normaliter ook, maar vermits de leden van het netwerk en de politie elkaar kennen en vertrouwen zou de communicatie beter moeten verlopen, zegt de theorie. Johan Van den Driessche is voorstander van Buurtinformatienetwerken. Tijdens de jongste gemeenteraad van de Stad Brussel stelde hij aan burgemeester Yvan Mayeur de vraag waarom er in Brussel geen BIN is. In Vlaanderen is het idee al

Charter

Volgens Johan Van den Driessche (N-VA) versterkt een buurtinformatienetwerk het sociale weefsel.

ingeburgerd - er zijn er 574 - maar in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zijn er totnogtoe maar twee, in Ganshoren en Sint-Pieters-Woluwe.

“Een BIN versterkt het sociale weefsel en het veiligheidsgevoel,” zegt Van den Driessche. “Je ontmoet er je buren door en je bent een aan-

spreekpunt voor je wijk. Het is aangetoond dat de functionele band met de politie drempelverlagend werkt.” Yvan Mayeur lijkt dat te erkennen,

ADVERTENTIE

Brussel autovrij

Eind juni worden de centrale lanen in Brussel autovrij. Volg het debat met Yvan Mayeur, Pascal Smet, Els Ampe Joëlle Milquet, Marie Nagy en Johan Van den Driessche.

Ieder spreekt zijn taal. Online of op tvbrussel en Télé Bruxelles, op 27 en 28 juni.

De houding van de socialistische burgemeester is een tikkeltje atypisch. In Anderlecht - ook socialistisch bestuurd - werd eenzelfde vraag van de N-VA bijvoorbeeld afgewezen. Volgens Van den Driessche heeft dat te maken met het Brusselse geloof dat een BIN een soort privémilitie is. Privémilities zijn dan wel sinds 1934 verboden, en er wordt in de omzendbrief uitdrukkelijk gesteld dat een BIN nooit zo’n militie mag worden. Maar het idee blijft in België wel iets hoofdzakelijk ‘Vlaams’. In Wallonië zijn er bijvoorbeeld ook maar 30 BIN. Als er een netwerk wordt opgericht dan moeten buurtbewoners overigens een charter met de korpschef van de politie ondertekenen. Ook worden BIN verplicht minimaal drie keer per jaar geëvalueerd.

Christophe Degreef

BDW 1479 PAGINA 13 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

LAKEN > AU BORD DE L’EAU STAP DICHTER BIJ PARK

Het parkje rond het Momument voor de Arbeid ligt er vandaag stil bij. Zaterdag zal dat anders zijn. Dan wordt er in het park in de Claessensstraat in Laken een geef-, neem- en deelfeest onder de naam ‘Een gegeven moment/un moment donné... Au bord de l’eau’ georganiseerd. De vergunningen voor een picknicktafel, barbecue en mobiel kantoor die de buurtbewoners net verkregen, zullen dan ook gevierd worden. Onder de naam ‘Au bord de l’eau’ ijveren de buurtbewoners al enige tijd om het stukje groen aan de Claessensstraat en de Jules De Troozbrug van Laken te mogen gebruiken. Het parkje rond het Monument voor de Arbeid wordt doorheen het jaar afgesloten door grote hekken. Tot tien jaar geleden, voor de plaatsing van de hekken, kwamen de buurtbewoners er picknicken en verpozen in de zon, kijkend naar Brussel. De buurtbewoners willen het weinige groen in de buurt herwaarderen en er opnieuw een ontmoetingsplek voor de buurt van maken. Dat willen ze op twee manieren doen: al feestend en met veranderingen op lange termijn. Een eerste feest werd georganiseerd op 25 april en werd ondanks de miezerige regen een succes. Op naar stap twee: het park op regelmatige basis toegankelijk maken. Aangezien heel wat partijen betrokken zijn bij het kleine stukje grond, is vooral dat laatste een werk van lange adem. Buurtbewoonster en mede-initiatiefneemster Lotte Stoops: “De aanvragen voor de vergunningen en goedkeuringen vragen heel wat werk. Politie, de gemeente, Brussel Mobiliteit en de haven zijn betrokken partij. Er komt heel wat administratie bij kijken om het parkje toegankelijker te maken. Maar alle partijen reageren positief. Beetje bij beetje werken we aan de droom van de buurt om kinderen opnieuw op het gras te laten voetballen. Op het eerste feest wilden we kijken of de dromen van de buurtbewoners dezelfde richting uitgaan. Erna zijn we gestart met verschillende aanvragen.” Enkele vergunningen zijn net verkregen. Naast een picknicktafel, mogen de buurtbewoners een mobiel kantoortje plaatsen en barbecues organiseren.

Zomer in het park

“Een parkje waarbij enkel ’s avonds het hek op slot gaat, kan een eerste stap in de goede richting zijn” openlucht. Er is een ﬁetsherstelatelier en pilateslessen in openlucht. Er wordt een gratis maaltijd gekookt, gemaakt met gerecupereerde groenten en fruit van de markt van Bockstael, in samenwerking met de Lakense poot van Resto du Coeur. De essentie ligt in het delen, of het nu gaat over workshops, een nieuwe snit, spulletjes of een glimlach. Hiermee wil Au bord de l’eau van de negatieve vicieuze cirkel rond het park positief maken. De verschillende initiatieven kunnen anderen goesting geven om er ook iets te doen, naar de plek te komen, te barbecueën en zich de plek mee toe te eigenen.

Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk of plaatsen nog overeenkomen met de kaarten die het NGI heeft. Indien nodig past het NGI de gegevens aan. Het NGI beschikt ondertussen al over een indrukwekkend archief luchtfoto’s. Een selectie hiervan vindt u week na week terug in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’. Het gaat steeds om (oude) foto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Raden waar we zijn, en bij uitbreiding, wanneer een foto is genomen, is een bezigheid die de geest van kaartliefhebbers, geografen, maar ook ‘gewone’ Brusselliefhebbers, scherp houdt. Vorige week zag u het slachthuis in Anderlecht. Deze week zoeken we dan weer een ander uiterste waar bloed gestelpt wordt. Tip: de naam van de plaats waar het ligt doet denken aan een klein dorp. En ja, het noorden ligt rechts. Extra tip: op de sportpagina’s wordt er naar de plek in kwestie verwezen. CD

Skyline Na al dat geven, nemen en delen worden de krachten gebundeld om samen een heuse picknicktafel te bouwen. Deze zal na het feest mogen blijven staan en zal al feestelijk in gebruik worden genomen. Als kers op de taart wordt er een grote barbecue georganiseerd, met zicht op de ondergaande zon en de skyline van Brussel. Zo kunnen ook buurtbewoners die deelnemen aan de ramadan aanschuiven en kan iedereen het parkje bij valavond leren kennen. “Ondertussen blijven we dromen van een park zonder hek. Een parkje waarbij enkel ’s avonds het hek op slot gaat zou een eerste stap kunnen zijn.” Hanne De Valck Zaterdag 20/6, 16-23 uur, ‘Een gegeven moment/un moment donné...Au bord de l’eau’ www.facebook.com/ayay.org

Het mobiel kantoortje wordt mogelijk een container, waar soms een bar in huist, en die dient als opslagplaats of effectief als bureau. Tijdens de barbecues zullen de buurtbewoners fungeren als conciërges. “Binnenkort willen we het parkje af en toe op woensdag en zondag openstellen, zodat mensen uit de buurt er kunnen vertoeven of barbecueën. Daar zullen dan telkens enkele mensen van Au bord de l’Eau aanwezig zijn om te verzekeren dat de plek gerespecteerd wordt en we er opnieuw een positief verhaal van kunnen maken. Maar we dromen niet enkel van een ont-

moetingsplek. We willen graag op regelmatige basis activiteiten organiseren. Met verschillende socio- en culturele organisaties in de buurt bekijken we of ze enkele van hun zomeractiviteiten in het park kunnen houden. We zouden er kinderactiviteiten kunnen houden, wekelijkse workshops organiseren, ...” Om de buurt te laten proeven van de mogelijkheden, organiseren ze 20 juni een geef-, neem- en deelfeest. Au bord de l’eau gaat op zoek naar de noden en talenten uit de buurt die zowel kansarm als kansrijk is. Wie dingen te veel heeft of nog iets zoekt, kan terecht op de Marché gratuit. Wie graag zijn haar wil laten knippen, kan zich installeren in de kappersstoel in

UIT DE LUCHT GEGREPEN

‘AL FEESTEND BOUWEN WE ONZE PARKDROOM VERDER UIT’

Aan het parkje aan het Monument voor de Arbeid wordt o.a. een barbecue georganiseerd.

ADVERTENTIE

BDW 1479 PAGINA 14 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

BDWOPINIE

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

DE TOEKOMST VAN BDW (1)

WERELDVLUCHTELINGENDAG > PROTESTWAKE TEGEN DE VERGETELHEID

MAAK VAN VLUCHTELINGEN OPNIEUW MENSEN BRUSSEL – De boten van de bootvluchtelingen zaten de laatste maanden overvol. Ze overspoelden even onze televisieschermen. Maar klopt het ook dat onze Europese of Belgische boot overvol is, vragen artistiek en zakelijk leider van Globe Aroma vzw Els Rochette en priester Daniel Alliët zich af.

n 2014 waren er op onze aardbol meer dan 51 miljoen mensen op de vlucht voor oorlog of schending van mensenrechten, wat meer is dan in de Tweede Wereldoorlog! 16,7 miljoen daarvan moesten en/of konden vluchten naar een ander land. Maar meestal is dat naar een buurland dat ook arm is. Denk aan Libanon dat met zijn 4 miljoen inwoners er meer dan 1 miljoen opving. Slechts 9 procent van de vluchtelingen vluchtten tot in Europa, waar er 162.770 hun asielaanvraag erkend zagen. Voor België waren dit 22.860 aanvragen, waarvan 8.045 erkenningen. In de periode van de grote armoede in Vlaanderen (eind negentiende eeuw) trokken er jarenlang gemiddeld meer dan 25.000 Belgen weg naar elders, veelal Vlamingen. Het in eind 2013 geopende ‘Red Star’ museum in Antwerpen toont ons dat die ene rederij er 2 miljoen verscheepte naar Noord-Amerika in een goede halve eeuw.

Mee verantwoordelijk De oorzaak van de huidige stroom bootvluchtelingen zijn echt niet de mensensmokkelaars. Zij zijn alleen het gevolg. Het gevolg van het feit dat Europa zijn grenzen zo afsluit dat het buiten die mensensmokkelaars praktisch onmogelijk is om hier te geraken om asiel aan te vragen. Waarom verlaten moeders met kinderen hun land? Niet omwille van de mensensmokkelaars, maar omdat het daar zo onmenselijk is. Als je hier aan ouders met kinderen vraagt wat zij zouden doen als ze zien of horen welk leven het daar is, dan antwoorden velen: ik zou ook gaan. Zoals ook die jongen van twaalf die in het VRT-journaal getuigde dat hij het risico er graag bij nam om ervoor te sterven, omdat zijn leven toch niet de moeite waard is. We leven in een wereld waarin er als het ware twee soorten mensen zijn: zij die het geluk hebben geboren te zijn in het welvarende gedeelte van de wereld, en de rest die het ongeluk hebben aan de andere kant van die grens geboren te zijn. Een ongemakkelijke waarheid om onder ogen te zien. Politiek analist en journalist Hendrik Vos drukte het zo uit in De Standaard: ”In essentie willen de meeste Europese landen maar één ding: de migratieroutes blokkeren, zodat het ons probleem niet meer is. En de miserie in de landen van oorsprong, de vlucht naar Noord-Afrika en de toestanden op de kades in Libië: we willen het niet weten. Maar we hebben tegenslag, want die brandhaarden liggen echt niet ver van de Europese grenzen. Zolang de toestand ginds hopeloos is zullen er wanhopige mensen zijn die de hachelijke tocht starten en op zoek gaan naar een beter leven.“ En hij vervolgt: ”Natuurlijk zijn we als Europeanen niet alléén aansprakelijk voor de ellende in de wereld en de grote ongelijkheid, maar wel meeverantwoordelijk…”

ELS ROCHETTE EN PRIESTER DANIEL ALLIËT:

“We kunnen vluchtelingen opnieuw het gevoel geven dat ze mens zijn, door open te staan voor hun verhalen en ervaringen”

In de Begijnhofkerk ligt het ‘graf van de onbekende drenkeling’.

Dat zei ook de baas van UNHCR na de drama’s van april laatstleden: we zijn mee verantwoordelijk, ook omdat we geen humanitaire visa geven, én niet werken aan de oorzaken. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, kwam zelf naar Brussel om te zeggen: Europa, heb mededogen, doe meer om migranten te helpen. En hij voegde er aan het einde fijntjes aan toe: ”When you consider destroying these boats, it might lead to depriving even the very limited means of those people.” Ja, zo zijn ze momenteel bij ons en ze zullen nog wel een tijd blijven komen. En wij Belgen hebben ook onze rol te spelen in de drama’s die zich afspelen aan de grenzen. Deze week was in De Morgen te lezen dat ‘zelfs’ de geharde zeelui van het Belgisch marineschip Godetia de krop in de keel krijgen als ze praten over het lot van bootvluchtelingen die ze op de Middellandse Zee redden. “We proberen ze weer het gevoel te geven dat ze mens zijn,” getuigde één van hen. En de vluchtelingen die uiteindelijk bij ons toekomen, ongeacht de reden waarom ze de gevaarlijke oversteek waagden, verdienen op z’n minst een menselijk onthaal in ons land. We kunnen hen ook weer het gevoel geven dat ze mens zijn, door open te staan voor hun verhalen en ervaringen.

Gevluchte kunstenaars Van zodra je met één van hen praat wordt het een medemens, een buurman, een ouder op school. Kortom, het is een gewone mens met een ongewoon parcours. En dit is waar verschillende organisaties en (kerk-) gemeenschappen in Brussel een belangrijke rol spelen. Ze creëren plekken in de stad waar ontmoeting met de vluchteling tot stand komt, waar vooroordelen plaats maken voor begrip, waar hechte vriendschappen ontstaan. Ook de sociaal-artistieke organisatie Globe Aroma vervult hierin een belangrijke rol, door mensen samen te brengen in artistieke projecten. Haar open huis in hartje Brussel is een artistieke thuis voor gevluchte kunstenaars. Want het is niet toevallig dat veel kunstenaars hun land ontvluchten omwille van vervolging. In film -en theaterprojecten werken vluchtelingen en andere nieuwkomers samen met Brusselaars. Vluchtelingen gaan samen op stap met vrijwilligers naar concerten, tentoonstellingen en voorstellingen. Op die manier worden menselijke grenzen open gebroken en ontstaat in een open sfeer begrip en respect voor elkaar.

Els Rochette, Directeur Globe Aroma Daniel Alliët, Priester Begijnhofkerk

Op 19 juni, de vooravond van Wereldvluchtelingendag, om 18.30 uur houden het Begijnhofplein, Globe Aroma, la Ligue des Droits de l’Homme, verschillende vluchtelingenorganisaties en levensbeschouwingen op het Begijnhofplein, 1000 Brussel, een herdenkings- of eerder een protestwake tegen de onverschilligheid. In de Begijnhofkerk op een Begijnengraf werd ‘het graf van de onbekende drenkeling’ geplaatst. Op het plein zal een rol met de namen van 17.306 gekende slachtoffers uitgerold worden.

Met enkele dagen vertraging - verblijf in het buitenland en, ja, er zijn nog mensen die zonder Facebook en tutti quanti door het leven gaan - verneem ik dat de Brusselse media getroffen zijn door een aardbeving. FM Brussel dreigt te verdwijnen en BDW-hoofdredacteur Anne Brumagne is de wacht aangezegd. Een onbegrijpelijke beslissing! Brussel Deze Week en Agenda zijn de jongste jaren uitgegroeid tot een kwaliteitsvolle stadskrant die constant de vinger aan de pols houdt en de stad in al haar facetten belicht en dit op een kritische, intelligente en vooral leesbare manier. Ik heb BDW kunnen volgen vanaf het prille begin - de verre voorloper Deze Maand in Brussel - en nooit, ik herhaal: nooit werd de kwaliteit van vandaag geëvenaard. En dat is in niet geringe mate de verdienste van mevrouw Brumagne en haar redactie. Media vertrekken eerst en vooral van redactionele inhoud. Zakelijk beleid en marketing zijn ondersteunende functies. Het loopt altijd en overal goed fout als deze de bovenhand krijgen en de koers gaan uitzetten. Dat resulteert in smaak- en kraakloze ‘producten’. Ik wens BDW en FM Brussel een lang en creatief leven en een zakelijk leider (m/v) die zijn/haar plaats kent. Johan Wambacq voormalig directeur van de Beursschouwburg, voormalig hoofd communicatie van het Kaaitheater

De toekomst van BDW (2) Voor mij is het tijdschrift synoniem van goede regionale pers. Een variatie aan onderwerpen op een aangename wijze, goed gedocumenteerd, gebracht. Of het nu gaat over het Harens witloof, de grootste stoepsteen in Brussel, een markt met lokale groenten in Jette, de wijkcontracten van Anneessens, steeds lees ik de artikels met plezier en kijk ik benieuwd uit naar wat het volgend nummer zal brengen. Volgens sommigen is dit te lijvig en te diepgravend. Als dat ook de mening is van de raad van bestuur, kan ik alleen maar zeggen dat ik het er niet mee eens ben. En ja, proficiat aan de mensen die Brussel Deze Week hebben gemaakt tot wat het nu is. Van mij krijgen jullie een pluim in plaats van de bons. Filip Fleurbaey, Kortenberg

Join the city Radiozender FM Brussel wordt plots opgedoekt. Een donderslag bij klare hemel. FM Brussel is de laatste jaren een begrip en een sterk merk geworden. Een begrip voor het nachtleven, voor het ‘citynieuws’, voor de hippe evenementen in de bruisende stad. Een katalysator voor de nieuwe garde Brusselaars, die zich geen knijt (willen) aantrekken van politieke en communautaire spelletjes. FM Brussel weet Brusselaars bij elkaar te brengen, op de radio, online en offline. De financiële rekening is gemaakt, zoals dat met zovele culturele instellingen de-

BDW 1479 PAGINA 15 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

zer dagen wordt gedaan. “Is de instelling financieel aantrekkelijk genoeg?”, is dé post-crisisvraag die men zich stelt. Neen, een stadsradio met een wekelijks bereik van 300.000 luisteraars heeft subsidies nodig. En maar goed ook! We worden hier in Brussel verwend door de ettelijke activiteiten, voor jong en oud, voor ieder wat wils. De adverteerders blijven weg, mijnheer... Het merk FM Brussel verkoopt bij de Brusselaars, misschien minder bij big business. Maar wat verkiezen politici? Een kleurrijk stadsleven of een grijzemuis-bestaan? De intrinsieke waarde van de stadszender is zoveel groter dan de luisteraars. Het is een kweekvijver voor jong talent (StuBru, MNM, Radio 1), een opstapje voor presentatoren maar ook voor beginnende Brusselse bandjes die naar het prestigieuze Flageygebouw mogen komen om er hun ding te doen. Jammen of een dj-set spelen zonder druk van adverteerders, sponsors of andere bonzen. Neen, gewoon uitleven. We kijken op naar de presentatoren, die Brussel door-en-door kennen. Waar de FM Brussel-bus staat is het feest. Waar de enthousiaste vrijwilligers van FM Brussel rondlopen is er steeds iets leuks te beleven. Maar de consultants hebben gesproken. Plots krijgen de tientallen medewerkers te horen dat er uit een ander vaatje getapt zal worden. Op Radio 1 wist CEO Tubbax te vertellen dat er, na het verdict van de consultants, volop op online gefocust zal worden om niemand uit te sluiten. Pure quatsch uiteraard, want een radio kopen is tegenwoordig nog steeds goedkoper dan een computer aanschaffen. Big business sluipt ook stilletjesaan de creatieve sector binnen, met termen zoals ‘evenwichtsoefeningen’, ‘kosten-baten’, ‘efficiëntie’, ‘schaalvoordeel’, ‘marktwaarde’. Levenskwaliteit brengt niets op. Het crisis-denken doet ons inboeten op de foute manier, we staan onder constante druk. En uitlaatkleppen? Die laten we ontploffen. De stemmen? Die veranderen we door Times New Roman en HTML codes. De quiz? Die dopen we om tot BDW Quiz. Flagey? Te duur. We verhuizen naar Diegem. En de rode bus? Die geven we een kleurtje. Alles is vervangbaar, denken ze bij het management. Maar 98.8 is dat niet.

Kwinten Lambrecht, Brussel-Stad

DE TOEKOMST VAN BDW (3) Proficiat met jullie hoofdartikel en de solidariteit met jullie hoofdredacteur. Ik vind BDW een boeiend, open, interessant blad en hoop dat jullie solidariteit en strijd het kan halen van de kille 'marketeerslogica'. Veel sterkte, Johan Kerkhof, Leuven

DE TOEKOMST VAN BDW (4) Geachte heer Tubbax, Het is met veel vragen en ongenoegen dat ik kennis van het onslag van Anne Bru-

magne heb genomen. Ik waardeerde de kritische en visionaire bijdragen van Anne Brumagne als hoofdredacteur van BDW en stel vast dat Anne Brumagne door de redactie van BDW op handen werd gedragen. Brice Libert Sint-Pieters-Woluwe

DE TOEKOMST VAN BDW (5) Als regelmatige lezer van BDW vind ik het ronduit schandalig hoe men met de krant en FM Brussel omgaat. BDW is als krant beter en meer consistent dan De Morgen of De Standaard. Ik ben er vast van overtuigd dat BDW ook als reguliere krant in de winkel zijn publiek zou vinden. Is het geen mogelijkheid om financiële problemen zo op te lossen, door gewoon van 'business model' te veranderen en tegen betaling voor de lezers ten dienst te staan? Waarom niet de huidige structuur inclusief raad van bestuur en managers opdoeken en als redactie zelfstandig opnieuw beginnen, de krant in de winkels brengen en daar tegen een redelijke prijs aanbieden? Volkmar Mühleis, Brussel

DE TOEKOMST VAN BDW (6) Ik ben verontwaardigd door de onbegrijpelijke, infauste, voorspelbaar contraproductieve en volstrekt onaanvaardbare maatregelen getroffen door de raad van bestuur. Het ontslag van hoofdredacteur Anne Brumagne is gewoon schandelijk. Bij herhaling heb ik gedurende de afgelopen jaren kunnen vaststellen dat de stukken die in Brussel Deze Week en in Agenda verschijnen, kwalitatief van een bijzonder hoog niveau zijn. Als oud-hoofdredacteur van het Jaarboek van de Vlaamse Vereniging voor Obstetrie en Gynaecologie en van het European Journal of Contraception and Reproductive Health Care heb ik een bijzondere interesse ontwikkeld voor het ‘kritisch lezen’ van teksten en vaak op internationale congressen lezingen hierover gehouden. Mogelijk ben ik daarom goed geplaatst om een oordeel te velllen. Het is geenszins mijn bedoeling om olie op het vuur te gieten en het gerezen conflict nog verder in intensiteit te doen toenemen, doch wel om – in de eerste plaats - de redactie een hart onder de riem te steken. Prof. em. Jean-Jacques Amy, Elsene

DE TOEKOMST VAN BDW (7) Met de perikelen rond FM Brussel en vooral het ontslag van Anne Brumagne herbeleef ik de situatie waarin zeven ex-collega’s en ikzelf anderhalf jaar geleden kwamen. Plotseling ontslag (of geen contractverlenging), van de ene op de andere dag. Werkplek: een socioculturele organisatie met bekende naam. Reden: onduidelijk, heroriëntatie, maar waarom dan niet met de bestaande

werknemers? Initiatiefnemer van het ontslag: een CEO (directeur) die er amper enkele jaren was en met de neus in de cijfers zit en ver weg staat van het 'werkveld'. Hij kon 'zijn' raad van bestuur makkelijk overtuigen met wat tabellen en slides. Geen verhaal mogelijk. Resultaat afvloeiing van personen en rarara wie blijft aan boord? Inderdaad, de CEO. Laat zich zelfs 'algemeen directeur' noemen. Plots valt het woord 'gemeen' mij op in algemeen. Veel sterkte aan ieder, een toekomst voor FM Brussel en voor Anne hopelijk opnieuw een plaats in dat vreemde mediahuis of elders.

Jan Van Der Kelen, Brussel

DE TOEKOMST VAN BDW (8) Dag Anne, Heb je je vader en/of je moeder vermoord? If not, wat kan de reden zijn voor je ontslag? Typisch dat een hoofdredacteur nu eerst en vooral 'manager' zou moeten zijn. Of hij, zij dus, een redactieploeg kan leiden, inspireren en aansturen tot journalistiek hoogstaand vakwerk, wordt in de evaluatie niet meegenomen. Ik vind dat je van BDW een almaar betere krant hebt gemaakt, niets meer te maken met het 'mededelingenblad' dat het een tijd voor je aantreden is geweest. Misschien hebben jullie je broodheren niet genoeg naar de mond gepraat? Ik heb vanzelfsprekend de mailpetitie ondertekend om te protesteren tegen je ontslag en het wegstrepen van FM Brussel, maar ik doe niet aan facebooken en twitteren, ik zou niet weten hoe je dat doet. Vandaar dat het kan lijken alsof ik niet echt meeleef met jullie allemaal, de hele vzw Vlaams-Brusselse Media. Toch wel dus, en met veel overtuiging. Het verzet tegen de zulthoofden die het zaakje even gaan opruimen, en de solidariteit van je redactie is hartverwarmend. Volhouden!

Karel Anthierens, Brussel

“

OPINIEMAKER RIK VAN CAUWELAERT OP TWITTER

“ “

Correctie Door alle opschudding na de beslissingen van de raad van bestuur en de CEO vorige week dinsdag, zijn niet alle namen van de ondertekenaars van de open brief van het personeel van de Vlaams-Brusselse Media (Het absurde einde van FM Brussel, BDW 1478, p.5) in de krant geraakt. De open brief werd wel degelijk door alle personeelsleden van de Vlaams-Brusselse Media ondertekend - onder andere ook door onze journalisten Bettina Hubo en Eric Vancoppenolle. Onze excuses.

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Voor wat het waard is: ik sta achter jullie en achter Anne. Liever rechtopstaand dan op de knieën, enz. Laat je niet kisten, jullie maakten en maken een blad dat gvd zeer goed is in wat het doet”

PUBLICIST HERMAN JACOBS

“

De door het beleid zo vaak geprezen ‘gemeenschapsvorming’ bracht FM Brussel als primus inter pares in de praktijk. Maar die merites stonden blijkbaar niet in de excel sheet van mediaman Tubbax”

Geert Cochez op dewereldmorgen.be

“

Het gaat hier over de vraag of politici aanvaarden dat met overheidsgeld gesubsidieerde journalisten hun job mogen doen of woordvoerder moeten zijn van het beleid”

Bart Eeckhout in De Morgen

“

Geachte heer Tubbax, Hierbij protesteer ik tegen de domme beslissing om Anne Brumagne te ontslaan. U onthoofdt een goedwerkende redactie. Ja, neemt u maar snel ontslag! Prof dr. Hans Vandevoorde (VUB), Brussel

En de belastingbetaler - ik denk dat ik voor iedereen spreek - vraagt dat de opvolger niet meer CEO heet”

OPINIEMAKER TOM KENIS OP TWITTER

DE TOEKOMST VAN BDW (9)

FM Brussel wordt opgedoekt. Of een machtsgreep verpakt in een politieke studie. Vreemd dat Sven Gatz hiermee instemt”

De neoliberale logica die de marketeers willen opleggen, zal ingrijpende gevolgen hebben op de kwaliteit van journalistiek. Bij VBM en bij VRT. Besparingen betekent immers werknemers ontslaan. Minder werknemers betekent hetzelfde werk doen met minder krachten en dus vluchtigere en minder kwalitatieve journalistiek”

Bleri Lleshi op deredactie.be

“ “

Ik zou FM Brussel absoluut niet stopzetten”

Geert Bourgeois in De Ochtend (radio 1) De liquidatie van FM Brussel ligt in de lijn van de continue bevoogding, bewaking en censuur waarvan deze zender het voorwerp was. Gans deze 'Vlaamse’ obsessie staat volledig haaks op het libertaire en verdraagzame dat Brussel en de Brusselaar al eeuwen kenmerkt. Daarom alleen al mag de (poging) tot afschaffing tot een heuse opstand leiden”

Jan Hertogen op dewereldmorgen.be

BDW 1479 PAGINA 16 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

KUNSTSTUDENTEN TONEN HUN WERK © SASKIA VANDERSTICHELE

SCHAARBEEK - De Brusselse kunstscholen Sint-Lukas en Narafi, van de LUCA School of Arts, nodigen het publiek ook dit jaar weer uit op de toonmomenten van de eindwerken uit de verschillende Master- en Bacheloropleidingen. Die hebben plaats op verschillende locaties in de stad, en zijn het werk van zeer uiteenlopende leerling-kunstenaars. Een beeldend kunstenaar die schaakt met krekels, een fotograaf die ‘the zone’ in het Zoniënwoud vastlegt, een graficus die de dumping van e-waste in Ghana in beeld brengt, en studenten Interieur die de braakliggende Josaphatsite inpalmen.

ASTRID BOSSUYT (1989), MASTER VRIJE KUNSTEN, SINT-LUKAS

‘D

e helft van mijn tien medestudenten komen uit het buitenland: Colombia, Iran, Zwitserland, Nederland,… Zij zijn hier omdat Brussel en de school een goede naam hebben. Brussel is volgens mij ook de stad waar je het best naartoe trekt voor hedendaagse kunst. Vooral omdat er een grote verscheidenheid is en je niet één bepaalde stijl kan herkennen. Niet alles dat je in de galerieën ziet is supergoed, maar dat is niet erg want anders verlies je ook die mooie momenten van ontdekking.” “Ik wandel veel rond, loop vaak verloren, en praat met uiteenlopende mensen. Mijn werk ontstaat dan vaak vanuit een gemis, een ongenoegen, of een poging om dingen te begrijpen. Iets vormgeven is een manier om daarmee om te gaan of het los te laten. Met welk materiaal dat dan gebeurt is de belangrijke tweede stap: marmer heeft een andere lading dan ijzer. Mijn werk heeft dus geen specifiek onderwerp of medium, maar hopelijk wel een persoonlijke samenhang.” “Je kan eigenlijk maar één goed werk maken per zes maanden denk ik. Dingen moeten rijpen en daar is tegenwoordig misschien wel iets te weinig ruimte voor. Ook jonge mensen moeten veel presteren, en zich heel zelfzeker tonen hoewel ze nog niet helemaal klaar zijn. Hier op school hebben we wel een

Krekel of werkmier? grote vrijheid om op ons eigen ritme te werken. Er wordt niet geëist dat je heel veel werk aflevert. Ook je evolutie, de manier waarop je het presenteert en onderbouwt zijn belangrijk.” “Maar natuurlijk leeft onder de studenten ook de vraag wat de toekomst zal brengen. Er worden druk subsidies en residenties aangevraagd, want kunst kost in ons geval nog meer dan het oplevert. Dat besef ik ook, maar ik probeer me daar niet te druk over te maken. Als je per se je geld wil verdienen met kunst, ga je ook te veel compromissen sluiten. Als het financieel noodzakelijk is, zou ik als aanvulling liever een job doen die totaal buiten de kunst staat dan bijvoorbeeld in de reclame te gaan werken en mijn kritische zin te verliezen.” “Wat niet wil zeggen dat het geen goede zaak is dat kunstenaar nu minder aan de rand van de maatschappij staan dan vroeger. Van binnenuit kan je soms veel meer effect bereiken als wanneer je erbuiten staat. Je daarbij conformeren is niet altijd nodig, want je kan ook doen alsof je je conformeert.” “Wij stellen samen meerdere werken tentoon in galerie Komplot, die twee heel verschillende ruimtes met elkaar verbindt. Een die echt is ingericht als een galerie en een hangar. Ik toon onder meer een werk met krekels. Een beige huiskrekel en een zwarte veldkrekel die samenzitten op een schaakbord dat uit

hele kleine zwarte en witte steentjes bestaat. Wij zijn dan natuurlijk geneigd om daar een spel in te zien, misschien zelfs dat de ene krekel aan het winnen is van de andere. Terwijl het gewoon krekels op steentjes zijn. Het gaat dus over projectie, en over de manier waarop wij proberen te begrijpen. Dingen hebben geen betekenis op zich, maar krijgen betekenis door onze conceptuele constructies. En zo bepaalt onze interpretatie van onze waarneming ook weer hoe de realiteit er gaat uitzien. Wij handelen volgens onze interpretaties van de wereld, dus wordt de wereld opnieuw vormgegeven door die interpretaties. Hoe wij naar een hond kijken heeft de hond gemaakt.” “Daarnaast gaat het werk ook over spelen, over regels en het doorbreken daarvan, over het verlies van controle. De krekels halen de steentjes zomaar door elkaar. Het in vraag stellen en breken van regels om nieuwe spelletjes te ontdekken, is in de kunst ook belangrijk. En voor wie zich zorgen maakt om de krekels. Ik haal ze in de Tom & Co - 1,70 euro voor zestig krekels - en normaal moeten ze dienen als dierenvoer.”

Michaël Bellon

BDW 1479 PAGINA 17 - DONDERDAG 18 JUNI 2015 LUCA GRADUATION SHOWS 2015 EINDEJAARSTENTOONSTELLING SINT-LUKAS BRUSSEL 27 > 28/06, CAMPUS SINT-LUKAS BRUSSEL

BACHELORS FILM-TV-VIDEO VAN CAMPUS NARAFI 19.06, AUDITORIUM KBC VERNISSAGE 15/06 MASTERS FOTOGRAFIE SINT-LUKAS BRUSSEL 20 > 28/06, DE MARKTEN VERNISSAGE 19.06 MASTERS VRIJE KUNSTEN SINT-LUKAS BRUSSEL KOMPLOT, 24 > 28/06 VERNISSAGE 25/06 BACHELORS VRIJE KUNSTEN SINT-LUKAS BRUSSEL 20>21/06, HUIS VAN DE MENS VERNISSAGE 19.06

HIER

ISACCO CHIAF (1987), MASTER GRAFISCHE VORMGEVING, SINT-LUKAS

'VOOR HEDENDAAGSE KUNST MOET JE

ZIJN'

BACHELORS INTERIEURVORMGEVING SINT-LUKAS BRUSSEL 19>20/06 CAMPUS SINT-LUKAS BRUSSEL VERNISSAGE 19/06

BACHELORS FOTOGRAFIE VAN CAMPUS NARAFI 16-20/06, TOUR & TAXIS VERNISSAGE 15/06

Hasselblad en beukenblad “Ik had een technische studie ‘Industriële elektriciteit’ achter de rug, maar ik wilde ook altijd al iets creatiefs doen. Nadat ik een camera had gekocht wist ik ook meteen wat.” “Fotografie boeit me enorm. Ik ben zelfs ook nog bezig met analoge fotografie, ook al moet ik de technische aspecten daar bijna allemaal zelf van uitzoeken. Veel langer dan een maand wordt daar tegenwoordig niet meer bij stilgestaan in de opleiding, maar ik ga graag nog op stap met mijn oude Hasselblad (legendarisch Zweeds fabrikant van fototoestellen, MB).” “Voor mijn bachelorproef werk ik met digitale zwart-witbeelden, maar Photoshop gebruik ik hooguit voor de contrasten. Het werk dat in Tour & Taxis te zien zal zijn, heb ik Alternate reality genoemd. Ik vertrek vanuit het besef dat onze wereld meer verbergt dan wat we met onze zintuigen kunnen zien, voelen of ruiken. En dan heb ik het natuurlijk niet over spoken, maar over alles wat we nog niet weten over onze wereld. Over de gebieden die ook de wetenschap nog niet heeft ontgonnen. Rond dat gevoel van het onbekende en het mysterieuze wilde ik werken, en dat realiseer ik in een landschapreeks.” “Ik ben het gevoel gaan opzoeken in boslandschappen, meer bepaald in het Zoniënwoud bij Tervuren waar ik ben opgegroeid en waar ik ook als scout veel heb meegemaakt. Ik ken het dus goed, maar als ik er kom geraak ik toch altijd nog onder de indruk van het mysterie. De fotoreeks is dus ook een hommage aan het bos. Ze bevat zeven beelden van 1 meter op 80 centimeter - een geschikt formaat want het geheel mag wel iets imposante hebben.”

Koken met gft Philippe: “Nee, het is niet zo dat interieurstudenten thuis allemaal een mooi opgeruimde kamer hebben. Ik maak vaak minimalistische ontwerpen, maar mijn bureau is een varkensstal. Ik had op voorhand totaal geen idee wat deze opleiding zou inhouden. Maar je krijgt echt de kans om te ontdekken wat je interessant en mooi vindt. En dat is ondertussen gebeurd. Ik heb mezelf hier echt gevonden. Interieur, meubels, beelden, materialen en technieken – het boeit me nu ook allemaal veel meer dan drie jaar geleden.” Marie: “In het middelbaar heb ik nooit iets creatiefs gedaan, maar ik voelde wel de drang. Ik heb intuïtief voor interieur gekozen en het is me goed bevallen. Het is een heel brede richting. Je werkt met de computer maar ook met je handen. De opdrachten die we tijdens de opleiding kregen waren bovendien uiteenlopend en veelzijdig.” Philippe: “De opdracht voor de bachelors bestaat uit het

PHILIPPE DELFS (1992) EN MARIE ETIENNE (1994) , BACHELOR INTERIEURVORMGEVING, SINT-LUKAS

maken van projecten op de Josaphatsite, een braakliggend terrein in Schaarbeek. We willen het doen heropleven en de sociale cohesie er bottom-up versterken. In case of emergency, build your own city, dat is de slogan. We creëren daar een microsamenleving.” Marie: ”We zijn begonnen met een buurtonderzoek ter plaatse en met een studiereis naar Athene, waar je heel veel buurtinitiatieven aantreft waarmee de bewoners hun buurt willen doen herleven. Op basis daarvan hebben de 27 studenten de laatste twee maanden hun individuele projecten uitgewerkt die we nu weer samenbrengen op de tentoonstelling.” “Ik ontwikkelde een manier waarbij eenieder een stukje grond op dat Josaphatterrein kan bemachtigen. Via de ontworpen website kan iedereen een terreinaanvraag indienen en voor een cabine kiezen waarin zij hun dromen kunnen waarmaken. Die cabines heb ik ontworpen zodat ze helemaal modulair zijn. Ze kunnen op een gemakkelijke manier gemonteerd en aan elkaar gekoppeld worden. Iedereen kan zo in contact komen met allerlei projecten, ambachten én met elkaar.” Philippe: ”Ik werk rond het verlies van energie bij het composteren. Ik ben een vuilbak aan het heruitvinden die het gat dicht dat nog bestaat tussen de consument die gft-afval produceert in huis en de nuttige recyclage daarvan. De vuilbak is tegelijk ook een vuilzak met een gemakkelijk sluitingssysteem, waarin je het gft kan laten vergisten en met het vrijgekomen methaangas kan gaan koken of elektriciteit opwekken. Ik integreer dat op het terrein in een grote versie van flexibele siliconen die toelaten dat de zak uitzet bij de gasproductie. De bewoners die daar hun gft indoen, krijgen dan bijvoorbeeld een tegoedbon van iemand die het gas gebruikt om er koffie of soep van te maken. Dat is een win-win-situatie, want het is ongelooflijk hoeveel energie op dit moment verloren gaat bij het composteren - hoeveel afval nog wordt ‘verspild’. Daar zal ik op de tentoonstelling ook cijfers van geven.”

Geëxplodeerde documentaire “Ik denk wel dat ik een early adaptor van nieuwe media ben. Ik ben nog niet zo oud, maar ik heb nog de 56k modem liggen waarmee je op internet kon als je ondertussen tenminste niet wilde telefoneren. Ik heb mezelf ook al jong HTML geleerd omdat ik dat iets magisch vond. Journalistiek interesseert me ook, maar schrijven kan ik niet. Mijn eerste werkervaringen als bachelor grafische vormgeving in Italië waren wel in de journalistiek, maar daar werkte ik eigenlijk alleen met infografieken. Uiteindelijk hebben docenten me op het bestaan van de richting media- en informatievormgeving gewezen. In Amerika is dat momenteel een populaire richting, in Europa is het nog niet helemaal doorgedrongen, maar bij media- en informatievormgeving komt veel meer kijken. De juiste opleiding daarvoor vond ik hier in Brussel.” “Informatie overbrengen in een vorm die gemakkelijk te begrijpen is, is belangrijk als je ziekenhuizen of luchthavens wil bewegwijzeren. Maar de dataexplosie die het internet heeft teweeggebracht heeft voor een hele nieuwe dimensie gezorgd. Ook die data-tsunami moet worden verwerkt op een behapbare manier. Niet in het minst in de journalistiek, waarin data almaar belangrijker worden. De New York Times is wat mij betreft het grote voorbeeld. Zij kunnen als niemand anders informatie op een grafisch duidelijke én aantrekkelijke manier voorstellen.” “Mij interesseert het ook om zelf data te gaan verzamelen, samen met de journalisten. Zo heb ik het geluk gehad dat ik voor mijn Masterproef met een beurs van het ‘European Journalism Center’ naar Ghana kon, samen met een journalist. Daar hebben we onderzoek gedaan naar de dumping van elektronisch afval of e-waste. Het bezoek van die enorme dumpingplaatsen is zeer indrukwekkend, en dan komt het erop aan om de visuele impact daarvan grafisch over te brengen. Ik heb voor mijn proef dus ook gefilmd, gefotografeerd, en mensen gesproken. Al die informatie komt samen in het werk dat ik toon op de tentoonstelling. Omdat ik daarvoor geen rekening moest houden met een journalistieke opdrachtgever, pak ik het iets experimenteler aan. Het is een installatie met drie videoschermen waarop je video, foto’s en een geanimeerde grafiek te zien krijgt die ik heb ontworpen. Ik noem het een geëxplodeerde documentaire, die je informeert over het onderwerp door je helemaal onder te dompelen, zonder je te overrompelen.”

BDW 1479 PAGINA 18 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

MUZIEK > NIEUWE INTENDANT NATIONAAL ORKEST VAN BELGIË STELT MUZIEKSEIZOEN 2015-16 VOOR

‘CULTUUR MOET VERONTRUSTEN’ BRUSSEL – Hij loopt naar eigen zeggen over van goesting en ambitie. Dat blijkt ook uit de gretigheid en de waardering waarmee hij het heeft over zijn orkest. Jozef De Witte, sinds begin juni intendant van het Nationaal Orkest van België, weet echter dat hem grote uitdagingen te wachten staan. “De hamvraag is: wat kan een orkest als het Nationaal Orkest van België voor ù betekenen? Waarmee kunnen we voor elke burger een echt verschil maken?”

ozef De Witte. Zijn naam doet bij veel mensen ongetwijfeld een belletje rinkelen. Zo deed het Gelijkekansencentrum na een lange juridische procedure het Vlaams Blok in het zand bijten, waarna de partij een nieuwe naam (en statuten) zocht. De Witte liet meermaals in de media van zich spreken wanneer het in de maatschappij erg gevoelige thema van discriminatie opspeelde. Hij trok van leer tegen onder meer immokantoren, de diverse overheden en de uitzendsector. Begin dit jaar had De Witte al aan het personeel van het Centrum laten weten dat hij paste voor de verlenging van zijn mandaat. Toen bekend raakte dat De Witte zich kandidaat had gesteld voor de vacature van intendant van het Nationaal Orkest van België (NOB) liet hij stoïcijns in de pers optekenen dat “Mijn levensmotto [is] dat je beter vertrekt voor je iets beu

“We treden als headliner op Tomorrowland op. Niet bepaald de plek waar je een klassiek orkest verwacht”

Kurt Weill en het eerste deel van een Monteverdicyclus met dirigent René Jacobs). “Het NOB heeft dat anders aangepakt,” vertelt De Witte. “Wij hebben al onze producties kunnen behouden, omdat we het hebben aangedurfd om aan onze solisten en

dirigenten te vragen of ze een stuk van hun gage konden laten vallen. En het mooie is: iedereen, werkelijk iedereen is aan onze vraag tegemoet gekomen. Dat bewijst dat het orkest een erg goede reputatie in de wereld van de klassieke muziek heeft, en

dat de binnen- en buitenlandse musici graag met ons werken. Ik zie de voorbije, erg succesvolle editie van de Koningin Elisabethwedstrijd ook in dat licht. De finaleweek toont duidelijk aan welk een krachtig en flexibel ensemble het NOB is. Zo’n wed-

bent. Elf jaar is een mooie periode. Ik reken mij niet tot de onmisbaren.” De Wittes voorganger, Albert Wastiaux, stond zestien jaar aan het hoofd van het Nationaal Orkest van België en maakte zijn ontslag eind december bekend, vlak na het nieuws kwam hoe diep de besparingen in het vlees van De Munt, het Paleis voor Schone Kunsten en het NOB zouden snijden. Wastiaux is sinds 1 april operationeel directeur bij Bozar. Anders dan zijn voorganger heeft De Witte geen adelbrieven uit de klassieke muziekwereld.

Flexibiliteit De budgettaire donkere wolken blijven echter tot nader order boven Brussel hangen. Zo moest De Munt verschillende producties schrappen (waaronder de Dreigroschenoper van

Jozef De Witte: “Alles vertrekt vanuit onze missie.”

ADVERTENTIE

Een markthal vol smaak Votre marché gourmand

OPEN I OUVERT: 07:00 > 14:00 Vrijdag, zaterdag en zondag Vendredi, samedi et dimanche Op de site van | Sur le site de l’ Abattoir,

Rue Ropsy Chaudronstraat 24 1070 Anderlecht Parking : Delacroix rue Jules Ruhlstraat Metro : Clemenceau, Delacroix

www.foodmet.brussels

BDW 1479 PAGINA 19 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

strijd is best wel heftig, en heus niet alleen voor de solist die in de schijnwerpers staat. Elk van die kandidaatlaureaten heeft een andere persoonlijkheid en stijl, en dat vraagt van het orkest de capaciteit om heel flexibel te zijn. Ook volgend jaar is het NOB weer van de partij, wanneer de editie draait om de piano.” Maar De Witte kijkt verder dan het muziekseizoen dat zijn voorganger en muziekdirecteur Andrey Boreyko hebben samengesteld en dat vorige week werd voorgesteld. En er is de onzekere budgettaire situatie. Zo is er een extern rapport in de maak over mogelijke synergieën tussen het orkest van de Munt en het NOB.

Verwacht wordt dat dat in juli wordt voorgesteld. Gevraagd hoe hij naar de oplevering van dat rapport uitkijkt zegt hij kalm: “Ik geloof heel sterk in samenwerkingsmodellen, en – voor alle duidelijkheid – dat mag en moet het louter budgettaire overstijgen. Dat wij, met dezelfde subsidiërende overheid, samenwerken, is toch de logica zelve? We hebben veel gemeen, en de samenwerking heeft erg veel potentieel. Klassieke muziek bestaat enkel bij gratie van de uitvoering in de concertzaal – of ook daarbuiten. We treden als headliner op het Tomorrowland-festival op. Niet bepaald de plek waar je een klassiek orkest verwacht, niet?” “Waar ik zeker werk van wil maken, is onze missie. Die geeft het perspectief weer waarmee we willen werken. Van daaruit vertrekt alles: al onze acties en het antwoord op de cruciale vraag wat de bevolking van een instelling als het NOB mag verwachten. Waar maken we het verschil? Waarom is het orkest relevant? Ik vind dat die vraag geregeld moet gesteld worden, voor élke instelling of organisatie die subsidies krijgt. Daarom vind ik het belangrijk dat we niet enkel muziek programmeren die behaagt, of goed in het oor ligt. Cultuur moet volgens mij altijd wat verontrusten, vragen opwerpen en – als het kan – het maatschappelijk debat mee helpen aanwakkeren. Als orkest willen we ons steentje daar ook toe bijdragen. Door de keuze van het repertoire dat we brengen. Maar ook door compositieopdrachten uit te schrijven en, héél belangrijk, ervoor te zorgen dat we op een goeie manier met het publiek omgaan. Niet op een passieve wijze, maar actief of interactief.” Roel Daenen

Meer info op www.nob-onb.be

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a Verzekerd verhuurbeheer a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Eddo Neen, dit zijn geen harige beestjes, maar knollen en ze komen (meestal) uit Nigeria. De eddo is een soort taro, een plant uit de familie van de aronskelken Araceae. Hij werd door Karl Linnaeus Colocasia antiquorum gedoopt, om hem te onderscheiden van die andere taro, Colocasia esculenta. Vandaag is het niet meer zo zeker of die twee soorten wel echt verschillend zijn. In onze streken was het basisvoedsel vroeger brood of pap van granen. Later kwam daar de aardappel bij. Met hier en daar nog wat rijst was je rond qua basis zetmeelproducten in Europa. Hoe anders is dat niet in de tropen. Toen ik in Zuid-Amerika ging wonen, kwam ik niet meer bij van de keuze die er ginder bestond: cassave (maniok), yam en taro, kookbanaan en bataat, napie en ik vergeet er nog een paar. En dan waren er ook nog de moderne zetmeelproducten die met de Europeanen waren meegekomen, inclusief aardappelen en rijst. Er bestaat in Suriname zelfs een gerecht, heri heri, waarin vier soorten aardvruchten tegelijk worden opgediend met een saus van zoutevis, ajuin, tomaat en pepertjes. Uitstekend tegen de grote honger! Enkele tarosoorten zijn van oorsprong Amerikaans, de zogenaamde Xanthosoma-soorten. De indianen van het oerwoud kweekten die al heel lang. De Colocasia daarentegen vindt zijn oorsprong in OostAzië, misschien Maleisië, vanwaaruit het gebruik zich verspreidde langs de Stille Zuidzee (China, Japan, waar men er noedels van maakt) over de Polynesische eilanden tot in Zuid-Amerika. Nu hadden ze daar twee soorten taro! Die Aziatische soorten is men in de Caraïben dan ook ‘Chinese’ taro gaan noemen. En deze kleine knollen zijn daar de beste exponent van. Taro’s heten in Africa vaak cocoyam. Er zijn er ook die meters lang worden. En in waterzieke gronden worden gekweekt. Maar deze kleine kennen we als eddo (of eddoe), Eddo’s (maar ook de andere taro’s) zijn te vinden in de meeste Afrikaanse winkels. Ze hebben de grootte van aardappels, maar ze lijken behaard. Bekijk zo’n eddo eens van dichterbij. Er lopen strepen over de huid. Dat waren ooit de oksels van bladeren. Dit is een stengelknol of corm, een verdikking van de stengel van de plant, Er zit aan elke taroplant maar één knol, terwijl aan een aardappelplant bijvoorbeeld altijd meer piepers hangen. Je kan het fenomeen ook waarnemen bij de raapkool, die verge-

lijkbare littekens heeft op zijn huid, de echte raap heeft die niet! Een echte raap is dus een wortelknol en de raapkool een stengelknol. Het ‘haar’ van de eddo bestaat uit vezels van de verdwenen bladeren. Die bladeren zijn groot, sierlijk en breed pijlvormig. In menige bloemenwinkel zie je ze wel eens staan, de pronksoorten van de taro die enkel voor de mooie bladeren worden gekweekt. Olifantenoren noemt men ze. Het blad is vaak getekend in variaties van groen, aangepast aan een tropisch vochtig klimaat door een waterafstotend waslaagje en een ‘druippunt’ waar de regen van af kan druppelen. Ook binnenin is de plant aangepast aan het leven in de tropen. Om predatoren af te schrikken, is de taro giftig. In de plant, zowel de bladeren als de knollen, zitten fijne kristallen, gemaakt van oxaalzuur (in zoutvorm: calciumoxalaat). Oxaalzuur is het goedje dat zuring en rabarber zuur maakt, maar daar zijn het geen naalden. Hier bij de eddo vormt de stof lange fijne kristallen, men noemt die met een geleerd woord raphiden. Ze verlenen stevigheid aan de plant en prikken in het gehemelte van elk beest of mens die er rauw in bijt. Ook in ons land groeien er wilde aronskelken. Het is een oude mop onder biologiestudenten om een blad van de gevlekte aronskelk ( Arum maculatum) aan een goedgelovige nieuweling, liefst een babbelzieke, te geven en te zeggen “proef eens, dit is erg verfrissend: gewoon wat knabbelen en aan het sap zuigen.” Het slachtoffer loopt de volgende drie uur zwijgend rond met een pijnlijk verlamde mond en tong, terwijl de anciens zich kreupel lachen (hier hoort een waarschuwing bij: niet doen!). De raphiden steken door de slijmvliezen van de mond en spuiten gif (saponinen, glycosiden) bij het slachtoffer in. Maar door de

“Om predatoren af te schrikken, is de taro giftig. In de plant, zowel de bladeren als de knollen, zitten fijne kristallen, gemaakt van oxaalzuur” planten te koken worden al die onaangename stoffen onschadelijk. De oxaalzuurstekels verdwijnen niet echt, maar worden geneutraliseerd tussen het zetmeel van de knol, een snuifje bakpoeder (natriumbicarbonaat) helpt daarbij. Ik kocht een grote portie eddo’s. Ze zijn bijzonder ‘laagdrempelig’ als exotisch product omdat ze zo op aardappelmaat zijn geoogst. Je kan ze schillen, maar waarom zou je? Bij veel aardvruchten, ook het gewone patatje, zit er meer smaak in de schil. Dus liet ik ze zo. Na een twintig minuutjes in kokend water zijn ze gaar en klaar om gepeld te worden. Controleer toch maar met een priem om zeker te zijn. Ik vond een mooi wit vruchtvlees met een smaak die lichtjes aan kastanje doet denken. Uiteraard is er van naalden en giffen niets meer te merken. Anders zou niemand nog eddo’s eten en als je de winkels ziet gaan er hier nogal wat kilo’s mee gepaard. Bij wild moet dit héél lekker zijn. In de Stille Zuidzee worden taro’s heel vaak in de (grond)oven bereid. In een moderne oven kan dat natuurlijk ook. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1479 PAGINA 20 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

Uit de reeks ‘Backdrop’ van Koen Cobbaert en Inez Kaukoranta.

Uit de reeks ‘A Lens On Architecture’ van Denise Henderickx.

Uit de reeks ‘The Impossible Cube’ van Lieve De Boeck.

EXPO > EINDEJAARSTENTOONSTELLING ‘WERVEND’

NIEUWE WERVEN VOOR KUNST ANDERLECHT – De creativiteit van de Academie Beeldende Kunsten Anderlecht (ABKA) barst uit haar voegen. Dat is weer eens te zien aan de eindejaarsexpo, maar ook aan de verbouwingsplannen. Wie de weg al eens kwijtraakte in de academie van Anderlecht, zal moeilijk geloven dat ze op zoek is naar meer ruimte. Zelf noemt ze het een ‘schitterend probleem’ omdat zich allerlei prachtige oplossingen aandienen. Al sinds de jaren 1970 is de academie altijd blijven groeien op haar opeenvolgende locaties in de Dorpsstraat, de Kapittelstraat en aan het Dapperheidsplein, waar nu zo’n achthonderd beeldhouwers, schilders, tekenaars, grafici, fotografen, keramisten, media-artiesten, ambachtslui en restaurateurs worden gevormd. De voormalige drukkerij Asar in de vroegere tuin van het historische Vandenpeereboomhuis biedt nog volop mogelijkheden. Deze zomer worden de vervallen gebouwen afgebroken. Een van de ideeën is om er een methodebasisschool te bouwen, gericht op beeldende kunsten (net als de academie behorend tot het GO! Onderwijs van

Uit de reeks ‘Kermis-Kermesse’ van Mathilda Van der Borght.

De voormalige drukkerij Asar biedt veel mogelijkheden.

de Vlaamse Gemeenschap). De leerlingen zouden dan kunnen doorstromen naar de kunsthumaniora van het Koninklijk Atheneum Anderlecht op honderd meter daarvandaan, eventueel aangevuld met een optie uit de ABKA of de Academie voor Muziek, Woord en Dans, ook al aan het Dapperheidsplein. Interne verhuisoperaties zijn al aan de gang. Het ‘zingen’ van het aambeeld, de slagen, en de dampen die uit het atelier kunstsmeden ontsnapten, behoren ondertussen al tot het verleden. De smeden zijn sinds november aan het werk in een nieuwbouw aan de Materiaalstraat in Kuregem, in orde met de veiligheids- en milieunormen.

Inktkelder De nieuwe huisbewaarder kon deze lente in de gerenoveerde portierswoning van de academie intrekken. Vrije grafiek richtte haar atelier zelf

opnieuw in en tegen volgend academiejaar krijgt het atelier audiokunst, onderdeel van mediakunst, een eigen, aangepaste klankstudio. De monumentale kelders, waarvan een paar ateliers kunstambachten gebruik maken, zouden als volwaardige expositieruimten ingericht kunnen worden. Nu al benutten fotografen en videokunstenaars de kelders tijdens de eindejaarsexpo. “Met respect voor de architectuur,” zegt fotoleraar Charles Verraest: “Er zijn nog rails, een loskade, opschriften zoals ‘inktkelder’, oude liftjes, affiches-van-blote-mevrouwen. In functie van hun onderwerp gaan de exposanten met de artefacten en de infrastructuur aan de slag, van een obscuur traphalletje tot een gang van twintig meter lang die uitmondt in een kathedraalachtige ruimte met een enorme echo.”

Vernissage eindejaarsexpo ‘Wervend’ op vrijdag 19 juni van 14u tot 18u, tijdens het weekend van 14u tot 18u, maandag en dinsdag van 18u tot 21u. Academie Beeldende Kunsten Anderlecht, Dapperheidsplein 17, 1070, Anderlecht, 02-523.03.71, www. academieanderlecht.be

An Devroe

BDW 1479 PAGINA 21 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

op de kunstmarkt, waardoor de straatjongen van weleer inmiddels een dure pop-artiest is geworden. Tegenwoordig laat hij over de hele wereld zijn sporen na, maar hij is afkomstig uit Bristol, het van oudsher multiculturele kuststadje in Zuid-West-Engeland waar hij in het begin van de jaren 1990 deel uitmaakte van de bloeiende underground scene, waartoe ook de triphopartiesten Massive Attack, Portishead en Tricky behoorden.

Artists in residence Banksy in Bristol

Roadshow met staatartiest Die onthult en becommentarieert dan de maker van het kunstwerk of ambachtelijk object, de kunsthistorische context ervan, en in sommige gevallen ook zijn obscure functie en de anekdotes die het omgeven. Op het einde schat de expert dan ook de prijs die hij of zij denkt dat het voorwerp zal kunnen halen op een veiling - een getal dat niet zelden de monden van de nieuwsgierige maar niet openlijk jaloerse omstaanders doet openvallen. Antiques Roadshow is dus de Britse oerversie van Tussen Kunst en Kitsch, alleen nog beter, want de schatten die de behoudsgezinde en traditiegetrouwe Britten op zolder hebben liggen zijn meestal interessanter dan de erfstukken die bij Nederlandse oude tantes en rommelmarktschuimers circuleren. Antiques Roadshow is overigens zelf al bijna antiek, want het loopt al sinds 1974 op de BBC. Bijna alle geschatte stukken die in het programma getoond worden zijn om een of andere reden interessant (de kitsch wordt er meestal uitgefilterd), maar

BRUSSEL – Een van mijn guilty pleasures is het BBC-programma ‘Antiques Roadshow’. Dat is een programma waarin mensen met hun schatten op zolder komen aanzetten in de tuinen van een of ander statig domein, om hun waar te laten schatten door de bevoegde antiek-expert uit het team van het programma.

Bansky schilderde Mobile Lovers op een deur van de Broad Plain Boys’ Club in Bristol. De 58-jarige eigenaar Mr Stinchcombe verdient er nu 400.000 pond aan.

regelmatig sukkelt er ook een uitzonderlijk stuk in de uitzending. Een paar weken geleden was dat een authentieke Banksy. Banksy is een anonieme street artist, een graffitikunstenaar die zijn werken veelal maakt en achterlaat op openbare plaatsen. Vaak maken zijn ontwerpen op een intelligente manier gebruik van elementen in de omgeving die een dimensie toevoegen aan de tekening, dikwijls zit er ook een maatschappelijke boodschap in

verwerkt, en af en toe parodieert hij ook collega’s uit de kunstgeschiedenis zoals da Vinci, Monet, of Warhol. Dat Banksy vanuit de anonimiteit opereert, heeft natuurlijk te maken met de semi-illegaliteit waarin zijn werk tot stand komt. Het publieke karakter van zijn interventies heeft ook al een paar keer aanleiding gegeven tot de al dan niet accidentele overschilderingen of afbraak ervan. Dat alles genereert de nodige aandacht in de media en

Mobile lovers Onlangs kwam de Antiques Roadshow naar Bristol. En van die gelegenheid maakte de eigenaar van een jeugdclub in het stadje gebruik om langs te rijden met een bestelwagen waarin zich een levensgrote Banksy bevond. Het ging om een werk dat Banksy op de deur van de club had geschilderd en dat de clubeigenaar nu wilde gaan verkopen. Zogezegd om de toekomst van zijn club veilig te stellen. Bij de intenties achter de verkoop kan je vragen stellen, maar over de authenticiteit van de Banksy leek geen twijfel te bestaan. De kunstenaar had de clubeigenaar namelijk zijn zegen gegeven met getypte brief die het werk autentificeerde, wat niet vaak voorkomt. ‘Mobile lovers’ is ook een mooi werk. Het toont een man en vrouw die elkaar omhelzen, maar in plaats van zich aan elkaar over te geven, loeren naar hun smartphone die een lichtgloed op hun gezicht schijnt. De clubeigenaar zei dat hij al een bod had van 400.000 pond en de expert vond dat een faire deal. Onlangs werd nog een werk van Banksy op een oude mobilhome verkocht voor een half miljoen pond. Michaël Bellon

www.brusselnieuws.be/inresidence

ADVERTENTIE

Zoek je Nederlandstalige

Surf naa

www.kinderopvanginbrussel.be

Registreer hier je opvangaanvraag voor je baby of peuter tussen 0 en 3 jaar

Met steun van de

BDW 1479 PAGINA 22 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

Amira Daoudi: “Zo lang ik gevraagd word, blijf ik posters maken. Ik kan ook niets anders.”

AMIRA DAOUDI, POSTER LADY

‘IN EEN POSTKAART-STAD WIL JE TOCH NIET WONEN?’ BRUSSEL – U kent het werk van Amira Daoudi zeer goed. U weet het alleen niet. De jonge grafisch ontwerpster maakte de erg gesmaakte en prominent in het stadsbeeld opgedoken posters van films als ‘Rundskop’, ‘A perdre la raison’ of ‘Kid’. In de gewelfde kelder van de Koninginnegalerij onder bioscoop Galeries opent vrijdag een tentoonstelling van haar werk. Haar voornaamste inspiratiebron is de stad. Poster lady Daoudi is een kind van Brussel.

oor de foto twijfelen we. In haar kantoor, hartje Dansaertwijk, voor de muur met enkele van haar bekendste en mooiste filmposters? Of op het dakterras met hypnotiserend 360 graden zicht op de stad waarvan ze een personificatie is? Het wordt dat laatste. “Brussel heeft een enorme invloed op wie ik ben en dus ook op mijn werk,” glimlacht Amira Daoudi. “Brussel – de stad, de mensen, de architectuur, de sfeer – is mijn input. Dit is een erg eclectische stad. De coherentie is zoek. Maar in een postkaart-stad wil je toch niet wonen? Ik zou niet willen dat

elke straat er perfect bij lag. In de mishmash schuilt de schoonheid. Je moet Brussel straat per straat bekijken. De sfeer kan zeer snel omslaan. Het veiligheidsgevoel helaas ook.” “Ik reis graag. Ik ben weg zodra ik budget heb en een opening zie. Maar ik ben altijd gelukkig om weer thuis in Brussel te zijn. Vernissage hier, première daar: je kan je hier niet vervelen. Ik heb vaak last van fear of missing out. Geografisch zitten we ook goed. Je bent zo in Parijs, Amsterdam, Londen. Dat is erg handig. Het betekent ook dat dit altijd een stad met veel passage zal zijn.”

Daoudi zelf is het omgekeerde van een passant. “Ik ben tweetalig. Dat zal er wel toe bijdragen dat ik Brussel als een steunpilaar zie en me op en top Brussels voel. Ik ben in 1987 geboren en enig kind. Ik weet niet wat het is om een broer of zus te hebben. Hecht ik daarom zoveel belang aan mijn vrienden? Tot mijn zestiende woonde ik in de Marollen. Mijn vader was kok en mijn moeder bediende. Dan volgende twee jaar Laken. Sinds een jaar of tien woon en werk ik in de Dansaertwijk.”

La Marollienne “Vijftien jaar geleden waren de Marollen lang niet zo toeristisch en aangenaam als nu. Waar ik woonde, was het niet om te lachen. Toch bewaar ik goede herinnering aan die tijd en was het een verrijking om daar op te groeien. Daar kon ik van uptown én downtown proeven. Ook Vorst en Sint-Gillis waren nabij. Ukkel kende ik ook want daar woonde mijn grootmoeder.” “Ik vind dat de mensen in het centrum te veel in

het centrum blijven hangen en de mensen van de bovenstad of Flagey te veel in hun wijken. Dat is niet goed. Maar ik betrap er mezelf ook op, hoor. Ik zie mijn vrienden uit de Chatelainwijk te weinig omdat ik tegen de reis op zie terwijl ik in New York zonder aarzelen drie metro’s neem om met iemand een koffie te drinken. Het is ambetant dat we keihard in onze minidorpjes wonen. Tegelijk is het ook gezellig als iedereen elkaar kent. Om yoghurt gaan, iemand tegenkomen en op terras eindigen in je lelijkste T-shirt: het heeft zijn charme.” Maar we hadden het over de Marollen. “Die zijn énorm veranderd. De Zavel is afgezakt op de Marollen. Het is meer een postkaart geworden. Ik ben wel blij dat de Brusselse cafés stand houden. Ik hoor er ook nog altijd Brussels praten. Dat doet deugd. Als ancien Marolienne ben ik blij dat de buurt ondanks het toegenomen toerisme haar ziel behouden heeft. Ik breng er graag de hele zondag door.

BDW 1479 PAGINA 23 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

Nieuwe zee bevaren “Ik kon te voet naar school. Lager onderwijs volgde ik op Sint-Joris in de Cellebroersstraat. Daar werd je dagelijks met je neus op de geschiedenis gedrukt. Een van de muren is een overblijfsel van de eerste stadsomwalling van Brussel. Na het lager trok ik naar Maria-Boodschap in de Moutstraat, een topschool. Ik studeerde Latijn-Wiskunde. De helft van de klas kwam ondanks die academische opleiding terecht in fi lm, illustratie, muziek, toneel, dans. Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes draaiden Rain, de bekroonde documentaire over Anne Teresa De Keersmaeker. Billy Bultheel maakt hedendaagse dansen muziekperformances in Frankfurt en New York. Nathan Van den Bulcke is pianist. Een jaar hoger zat Liesa Van der Aa. DJ Phonetics ken ik als Felix Aerts. Een aantal van ons verenigden zich in het collectief 54Kolaktiv. Die naam verwijst naar het Sint-Katelijneplein waar we vaak samenkwamen.” “In mijn vrije tijd deed ik aan atletiek. Ik liep de 400 meter: ik had net genoeg conditie om de toer van de piste te doen. Drie keer per week trainde ik in het Koning Boudewijnstadion. In het weekend waren er wedstrijden. Dat was mijn keuze. Ik heb altijd gedaan wat ik wou.” Voor iemand die alleen nog maar fi etst en aan Pilates doet, heb ik nog altijd veel kracht in de benen. Ik mis wel een goede looppiste in Brussel. Ik zie er tegenop om naar het Waran-

EXTRA VETTE RUNDEREN In de stad wordt Amira Daoudi vaak met haar eigen werk geconfronteerd. Filmaffiches blijven een beproefd promotiemiddel. “Een gigantische poster van ‘A perdre la raison’ sierde wekenlang het gebouw van Wallimage, net voorbij de Sainctelettebrug. Rundskop hing in het groot boven de UGC de Brouckère. Natuurlijk imponeert dat. Maar het is moeilijk om afstand te nemen van iets dat je zelf gemaakt hebt. Ik zie altijd dingen die nog beter hadden gekund.” “Op de poster van ‘Rundskop’ probeer ik het tragisch gevoel van het hoofdpersonage te weerspiegelen in één beeld. Ik wou werken met de scène waarin Matthias Schoenaerts zichzelf inspuit in de badkamer en op zijn eentje begint te boksen. Het was wel een heel werk om dat beeld te bekomen. Omdat Matthias in die scène nooit stilstaat was er geen enkel scherp beeld. Op de poster zie je een montage van vier beelden. De runderen onderaan de affiche zijn er bijgekomen om de setting te verduidelijken: de hormonenmaffia. De runderen zijn dikker dan in werkelijkheid. (lacht) We hebben ze voor de poster nog eens extra opgeblazen.”

depark te klimmen. Een maand geleden was ik nog in Brooklyn. Daar bestaat heel veel van de publieke ruimte uit atletiek- en sportvelden. Hier is dat ondenkbaar. Het kanaal is nu wel heraangelegd maar daar durf ik ’s avonds toch niet op m’n eentje gaan lopen. Een goed zwembad kan Brussel ook goed gebruiken. Je ziet dat ik de stad niet op een piëdestal plaats. Sommige zaken moeten beter.” “Mabo gaf me goesting om iets in de kunstrichting te doen. Mijn moeder had gezien dat ik vaak focuste op reclame. Als kind stond ik al vaak stil bij het visueel landschap. Ik koos voor een studie grafi sche vormgeving aan SintLukas. Ik wist op mijn achttiende al dat mijn leven projectmatig moet zijn. Ik ben bang van routine. Ik wil om de zoveel maand een nieuwe zee bevaren. Ik ben nu al vijf jaar zelfstandig. Dat is spannend. Je leeft van moment tot moment. Soms heb je veel werk, soms minder. Dat is niet erg comfortabel. Toch zou ik niet anders willen.”

Poster lady “Ik werkte voor een reclamebureau toen een vriend, Gust Van de Berghe, me vroeg of ik geen poster wou ontwerpen voor zijn ‘schoolproject’. Wist ik veel dat L ittle Baby Jesus of Flanders geselecteerd zou worden voor Cannes. Flanders Image had een gigantische reclameruimte aan de ingang van de fi lmmarkt net naast de Rode Loper. Op wel tien vierkante meter hing mijn beeld. Dat viel op. Ik werd gevraagd voor de posters voor W hat’s in a name van Eva Küpper en Pulsar van Alex Stockman.” “Een tweede enorme boost kwam er dankzij R undskop. Zelfs Michaël Roskam had niet gedacht dat Rundskop zo’n immense impact zou hebben. Niet dat ik daar om treur.” “Zo lang ik gevraagd word, blijf ik posters maken. Ik kan ook niets anders. Ik kan wel koken en trek mijn plan in sport en dans. Maar voor de rest kan ik niets anders dan ontwerpen. Dat wil ik blijven doen. Ondertussen heb ik al 77 fi lmposters ontworpen. Voor de expo in Gale-

“In de mishmash schuilt de schoonheid. Je moet Brussel straat per straat bekijken. De sfeer kan zeer snel omslaan. Het veiligheidsgevoel helaas ook” ries kon ik de kwantiteit laten zien of aan de hand van een selectie vertellen hoe je van een fi lm tot een poster komt. Ik ga voor dat laatste.” “Je ziet het misschien niet maar een fi lmaffi che is altijd een compromis. Ik moet er artistiek achter kunnen staan. Er moet rekening gehouden worden met wat de regisseur in zijn hoofd heeft. Het blijft ten slotte zijn fi lm. En je moet rekening houden met de markt. Voor arthousefi lms krijg ik makkelijker carte blanche dan voor de fi lms voor het grote publiek. Dan moet de poster in een oogopslag het genre verduidelijken, aangeven wat de mensen kunnen verwachten, welke acteurs meespelen. Het is en blijft toegepaste kunst. Maar dat spanningsveld maakt het net zo boeiend.” Niels Ruëll De Expo Amira Daoudi, From Film To Poster is gratis te bezichtigen van 19/06 tot 28/07 in de tentoonstellingsruimte van Galeries. Info: www.galeries.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

Dat is best ironisch want vroeger trokken we op zondag net weg uit de Marollen.”

“De Letse zang-en dansfeesten geven de Letten een culturele identiteit.”

‘Letse diaspora is heel divers’ BRUSSEL – In de Baltische staten heerst er een sterke traditie van zang- en dansfeesten, een traditie erkend door Unesco als werelderfgoed. Het einde van het eerste Europese voorzitterschap van Letland en midzomernacht, wordt op zaterdagavond gevierd met een groots openlucht zang- en dansfeest. Maar liefst duizend zangers en dansers van Letse origine uit heel Europa nemen deel. “Met onze liederen, dans en muziek willen we onze Letse identiteit vieren”, vertelt Andra Baltmane. Zij is naast directeur van het Brussels Letse theater, organisator van culturele evenementen voor de Belgisch-Letse diaspora en oprichter van de Brussels-Letse dansgroep. Tijdens de midzomernacht op de Kunstberg kan het publiek genieten van een mix van traditionele folk en hedendaagse Letse koormuziek, wat moeten we ons daarbij voorstellen? Andra Baltmane: “Zowat duizend dansers, koorleden en muzikanten zullen het beste brengen van een van de belangrijkste tradities uit Letland. Verspreid over heel Europa en zelfs de wereld beoefenen heel wat Letten deze traditie. De internationale groepen zullen in Brussel bekende liederen op het podium brengen. De Letse diaspora in Europa is heel divers. De liederen die gebracht worden zullen deze diversiteit weerspiegelen.” Is deze traditie aan een revival bezig? Baltmane: “De traditie van zang- en dansfeesten gaat terug tot 1873 en werd in 2008 door Unesco erkend als immaterieel erfgoed. De liederen zijn diep ingebed in de samenleving. Na de Tweede Wereldoorlog konden heel wat Letten niet meer terug naar Letland. Uit verzet tegen het Sovjetregime en om de link met hun taal, cultuur en liederen te behouden, ontstonden vanuit de diaspora heel wat Letse dansen zangfeesten. Ondertussen wordt de traditie over de hele wereld gekoesterd door de Letse gemeenschap. Ondanks het verbod in Letland tijdens de Sovjetunie, kon vanaf begin jaren 1990 de diaspora de link met het Letse fes-

tival opnieuw aanhalen. Een revival is het dus niet, want deze traditie is altijd erg blijven leven onder de Letten. Ook vandaag nog komen er steeds nieuwe fans bij, die met hun eigen achtergrond aan de slag gaan met bestaande liederen. Er is zelfs één Belgisch koor dat zich waagt aan Letse gezangen!” Leeft deze traditie ook bij de naar schatting tweeduizend Letten in Brussel? Baltmane: “Tradities zijn sowieso heel aanwezig onder de actieve Letse gemeenschap. Gemeenschapsvorming en culturele tradities zijn heel belangrijk voor ons. In absolute cijfers is de Letse gemeenschap in Brussel klein. Maar als je weet dat Letland maar zo groot is als België en het inwonersaantal veel kleiner is, heeft Brussel een grote Letse gemeenschap. In Brussel zijn maar liefst twee Letse koren actief, twee dansgroepen, een Letse theatergroep en een school. De belangrijkste Letse feesten worden ook in Brussel uitgebreid gevierd en dat levert steeds heel levendige feesten op.” Hanne De Valck ‘European Latvian Song and Dance Celebration Concert ELKS 2015’, op 20 juni op de Kunstberg, 18-21 uur. Staanplaatsen zijn gratis, zitplaatsen zijn op voorhand te reserveren en kosten 20 euro. www.elks2015.eu

WIN!

BDW geeft 3 keer 2 duotickets weg. Mail ‘Letland’ naar win@bdw.be

BDW 1479 PAGINA 24 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

stage geweest naar Marokko. Hij is een inspiratiebron.”

Windstil

Anas Messaoudi: “Ik ben zeker geen favoriet, sommigen zullen zelfs blij zijn als ze tegenover mij staan omdat ze me niet kennen.”

BOKSEN > ANAS MESSAOUDI BOKST ZONDER COMPLEXEN OP DE EUROPESE SPELEN

BDWSPORT

‘IK BEN EEN REALIST’ BRUSSEL – Met vier opeenvolgende Belgische titels heeft Anas Messaoudi (21) zich in eigen land al bewezen. Ook in het buitenland zette de Brusselaar al mooie resultaten neer, maar tijdens de Europese Spelen hoopt hij echt naam te maken. De ambitie om goed te presteren en eventueel een ticket voor de Olympische Spelen af te dwingen is volgens hem gerechtvaardigd, al wil hij niet te hard van stapel lopen.

“Vrienden uit de wijk showden hun bokstechnieken en toonden hoe sterk ze wel waren, dat wou ik ook wel,” vertelt Messaoudi. “Dus ben ik eens meegegaan naar de boksclub. Ik moet zeggen dat het begin moeilijk was, ik moest heel wat klappen incasseren. Dat komt doordat ik er altijd vol voor ging en de leraars me steeds tegen sterkere tegenstanders lieten boksen.” De toen vijftienjarige Brusselaar liet zich echter niet uit zijn lood slaan, het motiveerde hem net om antwoorden te vinden en beter te worden. Dat gebeurde ook en op zijn zeventiende nam hij de handschoenen op voor zijn eerste gevecht. Daarvoor moest hij wel van club veranderen. “In Vorst werd me beloofd dat ik een gevecht zou krijgen en daar trainde ik voor, maar die

KAMPIOENENPLOEG Het Team Siméon heeft op het afgelopen Belgisch kampioenschap maar liefst vier titels weggekaapt, waaronder die van Anas Messaoudi bij de -69 kilogram. Hij is degene die zijn teamleden op sleeptouw neemt. “Ik was de eerste kampioen binnen de club, waarna de andere leden zijn gevolgd,” aldus de Brusselaar. “Door met mij te sparren en met coach Michel te werken, zijn ze beter geworden. Je kunt zeggen dat ik ze naar boven heb getrokken, ja. Maar het is vooral hun talent en hard werk dat ervoor gezorgd heeft dat we dit mooi resultaat hebben behaald.”

beloftes werden nooit nagekomen. Daarom ben ik naar Michel Siméon overgestapt, in Ukkel. Hij zag in mij een goede bokser en een maand later stond ik al in de ring voor mijn eerste gevecht. Ik wou zien wat ik waard was.” “Ik herinner me dat gevecht nog goed. Omdat ik in de -64kg wou vechten, moest ik op een

“Ik reis veel, maar op mijn bankrekening beweegt er amper iets” week tijd twee kilogram afvallen. Ik at bijna niets meer en trainde voluit om het te halen. Een week lang heb ik me niet gewogen, en bij de weging voor het gevecht bleek dat ik zes kilogram was verloren! Ik heb dus snel heel wat gegeten en uiteindelijk heb ik die eerste kamp gemakkelijk gewonnen. Toeschouwers waren verrast dat het mijn eerste was.” Messaoudi is een technische bokser die graag op de tegenaanval toeslaat, maar hij is ook een echte puncher. Dat verklaart waarom hij regelmatig met KO wint en nu al een mooi palmares kan voorleggen. “Na mijn eerste gevecht ben ik in 2012 meteen voor de Belgische titel gegaan. Die heb ik gepakt door vier kampen te winnen. Dit jaar heb ik mijn vierde titel op rij gewonnen. Pas op, het niveau is goed in België. Maar ik train hard en zorg ervoor dat ik alle kansen kan benutten.” “Ik moet zeggen dat mijn coach en vooral mijn vader een belangrijke rol spelen. Mijn vader komt altijd kijken, of ik nu in België of Bulgarije boks. Hij is bijvoorbeeld ook net met mij op

Het opvallendste resultaat behaalde de Brusselaar in Sri Lanka. Hij nam het er als enige Europeaan op tegen Aziaten en Afrikanen, en eindigde uiteindelijk op het één na hoogste schavotje. Voor de opvallendste gebeurtenis rond Messaoudi moeten we in Kopenhagen zijn, eind 2014. “Ik had er op een internationaal tornooi de finale gehaald, net als mijn vriend Ibrahim Boulafdal uit Luik. Aangezien we vrienden zijn, hebben we besloten om de finale niet te boksen. We wilden gewoon niet. Daarbij, ik heb dat tornooi toch al in 2013 gewonnen.” Door snel prijzen te pakken, heeft Messaoudi in korte tijd belangrijke hordes kunnen nemen. Maar de weg naar boven is nog hard en zwaar. Hij beseft dat hij bijvoorbeeld met sterkere tegenstanders moet sparren om de volgende stappen te zetten. “Mijn doel is steeds beter te worden. Ik train elke dag hard, uren aan een stuk, om dat te verwezenlijken. Ik weet dat ik er alles aan zal doen om mijn plaats af te dwingen en deuren te openen. Maar het is niet gemakkelijk, echt niet.” “Ik leef voor het boksen, maar ik word amper gesteund. Enkel mijn reiskosten worden door de Franstalige federatie betaald, omdat ik voor de nationale ploeg boks. Ik heb al aanvragen ingediend om als topsporter erkend te worden, zonder resultaat. Maar dat blijft wel een doel.” De Brusselaar zit in een moeilijke situatie. Af en toe werkt hij, maar dat weegt op zijn fitheid en trainingen. Het is ook niet evident om een job te combineren met het leven van topsporter. Een maand geleden zat hij in Spanje, begin deze maand was hij in Marokko en momenteel zit hij in Bakoe om er aan de Europese Spelen deel te nemen. “Ik reis veel, maar op mijn bankrekening beweegt er amper iets. Het boksniveau is goed in België, maar je kunt er hier niet van leven. Naar het buitenland trekken zie ik niet meteen zitten, want mijn familie is hier.”

Zonder wapens Zijn laatste reis heeft Messaoudi dus naar het Azerbeidjaanse Bakoe gebracht. Net als tijdens de Olympische Spelen zullen er tijdens de Europese Spelen enkel amateurs deelnemen aan het boksen, maar de concurrentie zal wel zeer zwaar zijn. “Ik zal er tegenover gasten staan die leven voor het boksen, die omkaderd worden door een heel team. Dat heb ik allemaal niet. Eigenlijk sturen ze me zonder echte wapens. Al heeft de federatie wel een geste gedaan door mijn voorbereidende stage in Marokko te bekostigen.” “In mijn ogen is alles mogelijk, zeker in het boksen. Een goedgeplaatste hoek op de kaak kan alles veranderen. Ik ben zeker geen favoriet, sommigen zullen zelfs blij zijn als ze tegenover mij staan omdat ze me niet kennen. Maar ik zal ervoor zorgen dat ze ongelijk krijgen.” Het dorp waar al de sporters samenkomen, de organisatie, de grote stadions… Deze Europese Spelen worden een topervaring voor de Brusselaar. Maar hij mikt hoger. Hij ziet dit als een opstap naar zijn droom om ooit op de Olympische Spelen te staan. “Rio 2016 is mijn doel. Ik ben er zeker van dat ik daar in kan slagen indien ik alles in handen krijg, en dan bedoel ik zaken als de nodige begeleiding en stages in het buitenland. En wie weet, misschien win ik goud in Bakoe en heb ik meteen mijn ticket te pakken.” “Mijn passie is mijn motivatie. Ik ben geen grote dromer, ik ben een realist. Ik weet dat in sport de ene dag de andere niet is, het kan allemaal snel gedaan zijn.” Tim Schoonjans

BDW 1479 PAGINA 25 - DONDERDAG 18 JUNI 2015

@BelgianGridiron Weeral een Brussels Bowl dus. Binnen twee weken in Sint-Niklaas. #BelgianBowl

Onze Brusselse American Football ploegen hebben afgelopen zondag nog maar eens een topprestatie geleverd. De Brussels Black Angels wonnen namelijk van de Waterloo Warriors en de Brussel Tigers waren de betere van de Ostend Pirates. Met hun overwinningen plaatsten beide clubs zich voor de ﬁnale van het kampioenschap, de Belgian Bowl. Die vindt op zaterdag 27 juni plaats in het Puyenbekestadion in Sint-Niklaas. De aftrap wordt dan om 19 uur gegeven. TS

ACTIVITEITEN VOOR JONG EN OUD

SPORT UP THE SUMMER BRUSSEL – Familiepret, daar draait het dit weekend om in Ter Kamerenbos. De derde editie van Up Summer zet meer in op activiteiten voor jong en oud, en pakt uit met een knap sportaanbod.

worden zij wat meer in de spotlight gezet en bereiken ze meer volk. De demonstraties en initiaties zullen er niet enkel zijn om naar te kijken, maar uiteraard ook om er aan deel te nemen.”

“Voor deze derde editie willen we sport nog meer op het voorplan brengen,” aldus Marie Oujoud (25), de event manager van Up Summer. “Was het de afgelopen twee jaar meer gericht op activiteiten voor kinderen, dan zetten we nu meer in op sportieve activiteiten voor jong en oud. We hechten er ook veel belang aan dat het volledig gratis is.” Plaats van afspraak is de plek rond de kiosk aan de Gespanhoek. Zowel zaterdag als zondag, telkens van tien uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds, zal er heel de dag lang gesport en ontspannen worden. “Men zal er verschillende dansen kunnen ontdekken, de Mooncatchers zullen er hun frisbeeactiviteiten tonen, K-ribou zal kin-ball voorstellen aan al wie het wil, enzovoort. We zijn ook zeer blij dat wereldkampioen boksen Sanae Jah aanwezig zal zijn.” “De demonstraties van de Brusselse clubs zullen heel de dag door gegeven worden, en de meeste onder hen zullen ook een halfuur lang gebruik kunnen maken van de kiosk. Zo

Eerste keer tweetalig

SPORT KORT

Het huidige sportseizoen loopt bij de meeste clubs en verenigingen op zijn einde, tijd dus om aan het volgende te denken. Op www.sportinbrussel.be, kunt u de brochure met de verschillende lessenreeksen van de sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie consulteren. Vanaf zaterdag 20 juni (om twaalf uur) kunt u op de website online INSCHRIJVEN voor een LESSENREEKS. Diezelfde zaterdag kunt u tussen 12 en 15 uur eveneens in sporthal E. Hiel in Schaarbeek en in de VGC-sporthal in Koekelberg terecht voor inschrijvingen. Wie zijn vorm op peil wil houden, kan in verschillende Brusselse parken terecht voor GRATIS LESSEN TAI CHI. Elke vrijdag en dinsdag van 14 tot 16 uur in het Jubelpark, elke zaterdag van 14.30 tot 16 uur in het Sobieskipark, elke woensdag van 14 tot 15.30 uur in het Park Solarium en elke donderdag van 13 tot 14.30 uur in het Waran-

Up Summer wordt georganiseerd door de vzw Petites Puces. Zij krijgen voor het eerst ook de steun van de sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. “Het zal inderdaad de eerste keer zijn dat Up Summer tweetalig zal zijn. De VGC zal onder meer fietsactiviteiten aanbieden voor de kinderen.” “Voor de kleintjes zal er ook een luchtkasteel zijn, een reuzeschuifaf, een trampoline en veel meer. En ondertussen kunnen de ouders plaatsnemen in de ligstoelen en genieten van het hapje dat ze aan een van de foodtrucks kunnen kopen. We verwachten een vijfduizendtal mensen, waaronder duizend kinderen. Hopelijk zit het weer in tegenstelling tot vorig jaar wel mee, want het worden echt wel twee leuke dagen.” Tim Schoonjans

ESTAFETTE > KEN LAMBEETS

Vorstelijk bezoek voor Royal Léopold Club Een hele poos geleden schreef ik iets over het opkomende tennis in de hoofdstad. Daarin kwam Royal Léopold Club ter sprake, de allereerste tennisclub van Brussel. De tennis- en hockeyterreinen van Léopold in Ukkel zijn zeker een uitje waard, al dan niet in combinatie met een bezoek aan het Van Buurenmuseum of het belendende Brugmannpark. Ter plaatse krijg ik een rondleiding van voorzitter Luc De Ridder en mag ik een boek ter ere van het honderdjarige bestaan van de club in 1993 inkijken. Op 11 februari 1893 wordt aan de Square Frère Orban, tussen de Wet- en de Belliardstraat, een voetbalclub opgericht. Onder de stichtende leden bevinden zich twaalf vermogende Brusselaars, baronnen en graven. De voetbalclub met stamnummer vijf krijgt de naam Royal Léopold Club: een verwijzing naar koning Leopold II, waarvan de eerste voorzitter de ordonnantieofficier is. De voetbalclub bestaat nog steeds en speelt wedstrijden onder de naam Léopold Ukkel – Woluwe FC in het Fallonstadion in vierde klasse. In 1897 verhuist de voetbalclub naar de Tenboschvlakte, ter hoogte van de huidige Lepoutrelaan. Daar ligt vandaag tramstation Ma Campagne, dat verwijst naar het vroegere rurale karakter van de omgeving, waar door een sterke en snelle urbanisatie werkelijk niets meer van terug te vinden is. In datzelfde jaar wordt ook de tennisafdeling van de club opgericht. De terreinen van de club worden geleend van Freddy Brugmann, een telg van een bankiersfamilie die via Duitsland en Verviers naar Brussel is verkast. Naast de vijftien tennisvelden verrijst een houten paviljoen dat de club voor een bedrag van 1.000 Belgische frank overkoopt van de wereldtentoonstelling op de Solboschvlakte en dat met man en macht een kilometer westwaarts wordt verplaatst. In 1899 worden op de vers aangelegde tennisterreinen de eerste internationale wedstrijden op Belgische bodem georganiseerd. In 1901 verhuist de tennisclub naar het Uk-

kelse Brugmannpark, waar ze nog steeds haar thuisbasis heeft. Ook deze terreinen van zeven hectare huurt de club voor een symbolisch bedrag van de familie Brugmann. Op de voormalige landbouwgrond zorgt de club zelf voor de aanleg van voetbalen tennisvelden, en bomen. In 1952 koopt Léopold Club de terreinen voor een symbolisch bedrag over van de familie Brugmann, met de belofte dat er blijvend sportieve activiteiten zullen worden georganiseerd. Nog datzelfde jaar bouwt de club een groot stadion, met een capaciteit van 4.500 toeschouwers. Daar wordt in 1953 tennisgeschiedenis geschreven door Jacky Brichant en Brusselaar Philippe Washer in de halve finale van de Europese Davis Cup. Dankzij tijdelijke extra tribunes kunnen er 7.000 toeschouwers in het Paul de Bormanstadion (zie foto). Zelfs koning Boudewijn is van de partij. Bij een 2-2 stand wordt de match tussen Washer en Pietrangeli beslissend. De Brusselaar haalt het. In de finale in Kopenhagen verslaat het Belgische topduo de Denen. In 2006 bedreigt een inwendige tweespalt het voortbestaan van de club. Een deel van de aandeelhouders, voornamelijk de rijke families die de club eertijds beheerden, wil dat op de plaats van het vroegere stadion een vestiging van luxefitnessketen Aspria verrijst, een keten die vooral bij rijke expats in de smaak valt. Gelukkig kan de andere clan dat idee wegstemmen. Op de plaats van het vroegere stadion zijn er vandaag moderne kleedkamers, een kantine, indoor tennisvelden en een minder dure fitnessclub met op het dak zelfs outdoor tennisvelden. Het clubrestaurant is dan wel voorbehouden aan leden en wie wil kan in het clubhuis een conferentiezaal huren of een spelletje bridge spelen, maar onder het voorzitterschap van Luc De Ridder is Royal Léopold Club zeker democratischer geworden, zoals het een koninklijke club betaamt. Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten

Meer info op www.upsummer.be

depark. Nog tot eind september. Inschrijven Zondag wordt op de Grote is niet nodig. Markt de BRUSSELS ZUMBA PARTY georganiseerd. Van 13 tot 17 uur zullen lesgevers als Ricardo Marmitte, Elodie Armahanian en Natasha Mendes leren hoe je deze combinatie van fitness en dans zo goed mogelijk In de uitvoert. Het evenement is gratis. Hippodroom van Watermaal-Bosvoorde en het aanpalende Zoniënwoud testen lopers hun beste loopbenen. Tijdens RUN TO RIO zullen teams van vijf lopers samen de marathonafstand aﬂeggen. De teams kunnen zich extra bewijzen in challenges in andere disciplines (golf en roeien bijvoorbeeld), waarmee ze tijdsbonussen kunnen verdienen. Er zullen een honderdvijftigtal olympische atleten aanwezig zijn, aangezien het BOIC er ook een officiële bijeenkomst voor de Belgische olympiërs van maakt. Meer info op www.runtorio.be. TS

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-650.10.66, 0474-67.03.84, fax 02-650.10.38 MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Steven Van Garsse (ad interim). COÖRDINATIE Kim Verthé. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Michel Tubbax. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).