BDW - editie 1512 by brusselnieuws.be

Z azie VOOR KETTEN VAN 9 TOT 13 JAAR

MAART 2016

+ STOP HET DUBBELEN! >p3

DE LEERLINGEN VAN DE WINDROOS INTERVIEWEN

ABOUBAKR DE STER UIT

Het klarafestival preekt de passie En ook: Belgica, [PIAS] Nites, Eefje de Visser en Dijf Sanders.

03 03 16

BLACK

+ X-PERT-TIPS >p7

ZAZIE interviewt Aboubakr Bensaihi

+ STRIP CHAOSTHEORIE >p6

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

BPOST VERRIJST Asfaltfabriek als pasmunt LEES PAGINA 3

DICHTER EMILE VERHAEREN EN DE STAD

BENJAMIN WAYENS OVER NEO

‘Alle handelskernen zullen verliezen’

Een verhaal van haat en liefde

LEES PAGINA‘S 8-9

LEES PAGINA‘S 14-15

ROBERT DELATHOUWER ZEGT DE POLITIEK GEEN VAARWEL

‘Ik ben niet bang om socialist te zijn’ LEES PAGINA‘S 6-7 N° 1512 VAN 3 TOT 10 MAART 2016 ¦ WEEK 9: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-650.10.96, ABONNEMENTEN: 02-650.10.80, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

VAN DE REDACTIE

door Danny Vileyn

Madame Non Minister van Onderwijs en Cultuur in de Franse Gemeenschap Joëlle Milquet (CDH) moet dringend de aandacht afwenden van het onderzoek dat tegen haar loopt wegens het scheppen van fictieve banen als minister van Binnenlandse Zaken in de regering Di Rupo. En dan is een uithaal naar de Vlamingen altijd meegenomen: de Vlaamse acteurs Veerle Baetens en Wim Willaert zijn genomineerd voor de Magritte du Cinéma van de Franse Gemeenschap. En dat kan volgens Madame Non niet: de jury doet alsof er in Wallonië geen filmtalent rondwaart. Dat Baetens en Willaert genomineerd zijn voor een rol in een Franstalige film doet volgens Milquet dus niet ter zake. In clichés zit veel waarheid. Zoals: de bevolking krijgt de politici die ze verdient. Maar in een perfide particratie zoals België is dat vaak niet waar. Onze Franstalige landgenoten verdienen Joëlle Milquet niet. Niemand verdient Milquet. Voor geen enkele bevoegdheid hoe klein ook, maar zeker niet voor superbevoegdheden zoals onderwijs en cultuur. Twee departementen die ruimdenkendheid zouden moeten uitstralen. Ruim-

denkend is Milquet niet, en moeite om dat weg te moffelen doet ze ook al niet. Dat de jury van de Magritte du Cinéma in eer en geweten voor twee Vlaamse acteurs kiest, kan alleen maar toegejuicht worden. Niet omdat het Vlamingen zijn, maar omdat diezelfde jury laat zien dat ze artistieke en geen politieke criteria hanteert. Meer betekent dat niet. Dat de minister van Cultuur meent zich over die keuze te moeten uitspreken is al bedenkelijk. Dat de grote, multiculturele Joëlle Milquet een bekrompen nationaliste is, heeft ze lang kunnen wegstoppen voor de nationale media. Hier in Brussel is dat altijd duidelijk geweest. Zo heeft Brigitte Grouwels nooit op de CDH-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen mogen staan omdat ze te Vlaams is. Grouwels is veel minder Vlaams dan Milquet francofoon is. Met de jongste gemeenteraadsverkiezingen wou Milquet in BrusselStad geen CDH/CD&V-lijst. Bianca Debaets mocht erop, maar onder het banier CDH. Het onderzoek dat tegen Milquet loopt over het scheppen van fictieve banen heeft ook met communitarisme te maken. De allochtone werknemers moesten in de migrantenwijken van Molenbeek, Anderlecht, Schaarbeek en Sint-Joost evenementen organiseren om stemmen te ronselen voor Milquet. Iedereen welkom, als het maar geen Vlamingen zijn. La Belgique op z’n Milquets.

BDWVOORGROND

BDW 1512 PAGINA 2 - DONDERDAG 3 MAART 2016

ECONOMIE > SORTEERCENTRUM BPOST VERRIJST OP CARCOKESITE

‘VERKEERDE PROJECT OP VERKEERDE PLAATS’ NEDER-OVER-HEEMBEEK – Op de vroegere Carcokesite aan het kanaal rijst het nieuwe mega-sorteercentrum van bpost in sneltreinvaart uit de grond. De procedure rond de geplande asfaltcentrale daarentegen ligt stil nu Vilvoorde naar de Raad van State is gestapt. “Straks zitten we alleen met bpost opgescheept, absoluut de verkeerde activiteit op de verkeerde plaats,” zegt Steyn Van Assche van stadsbeweging Bral.

WAUTER MANNAERT TREFWOORD > HEEL DE VAKANTIE EEN BEETJE PLAZEY

OOK ELISABETHPARK KRIJGT ZOMERBAR KOEKELBERG – Na Parckfarm aan Thurn & Taxis en de buvette SintSebastiaan in het Josaphatpark komt er ook een zomers cafeetje in het Elisabethpark. De omwonenden en bezoekers van het park droomden al lang van een bar in het park. “Het is onwaarschijnlijk,” zegt Lies Van Overschée, organisator van het Plazey Festival. “Hier is niets, geen plek waar je iets kan drinken, geen fonteintje, geen toilet. Toen we de mensen enkele jaren geleden peilden naar hun verwachtingen voor dit park, was dit een van de meest gehoorde opmerkingen.” Daarom wordt Plazey dit jaar twee maanden verlengd met een zomerbar. Net als vorig jaar duurt het festival maar één lang weekend, van 24 tot 26 juni. Van Overschee. “Ooit duurde Plazey twee weekends, daarna vier, vorig jaar noodgedwongen één. Nu willen we het beste van twee werelden: een lang festivalweekend en daarna een zomerbar met een culturele programmatie en

kinderateliers. Zo zijn we de hele vakantie aanwezig in het park.” De bar zal zeven dagen op zeven open zijn, meestal tot acht uur ‘s avonds en één of twee keer per week later. “Dan is er een concert of een film.” De bar komt in het witte paviljoen waar de senioren vroeger kaartten. Dat gebouwtje, eigendom van Leefmilieu Brussel, moet wel eerst grondig aangepast worden. Er is geen water of elektriciteit en de ramen zijn dichtgetimmerd. Maar het vlakbij gelegen decoratelier Wing Nuts tekende al een ontwerp. Bedoeling is dat het vooral een buitenbar wordt, met een grote luifel van zeildoek. Plazey hoopt het geld voor de verbouwing bijeen te krijgen via growfunding. Een naam voor het zomercafé is er nog niet, de uitbaters zijn wel al gevonden. Het worden Kasper Demeulemeester en Bieke Clarysse, beiden voorheen aan de slag bij studentendienst Brik en nu actief bij Vrienden van Brussel. Bettina Hubo

Midden volgend jaar moet het massieve postsorteercentrum klaar zijn.

oen de cokesfabriek CarcokeMarly aan de Budabrug in 1993 de deuren sloot, bleek het 12 hectare grote terrein zeer zwaar vervuild. Voor de sanering van de gronden had het bedrijf echter geen geld meer in kas. Bij de vereffening kwam de hele site aldus voor één symbolische euro in handen van het gewest. De Haven van Brussel kreeg de gronden met de opdracht ze te saneren en het gebied vervolgens te ontwikkelen, een hele grote en dure operatie. De Haven zocht er

dan ook een privé-partner bij. Dat werd Katoen Natie, de bekende logistieke groep van Fernand Huts, die een concessie van veertig jaar kreeg. Afspraak was dat de groep de sanering zou regelen en vervolgens bedrijven zou aantrekken. De kosten van de sanering – 22,5 miljoen euro – werden evenwel voor negentig procent betaald door de Haven. Die kreeg hiervoor een lening van de Europese Investeringsbank. Zowel in de leningsakte als in de concessieovereenkomst met Katoen Natie is bepaald dat de gesaneerde site bedoeld is voor bedrijven die gebruik maken van het kanaal en die werkgelegenheid creëren, voor minimaal vierhonderd mensen. Katoen Natie wilde aanvankelijk een logistiek centrum bouwen, maar na de sanering brak de economische crisis uit en bleken maar weinig ondernemingen belangstelling te hebben om zich in Heembeek te vestigen. Op dat moment was bpost op zoek naar een terrein en gebouw voor haar nieuwe megapostsorteercentrum waar 1.500 mensen zullen werken. Brussel X in Anderlecht, waar zevenhonderd mensen aan de slag zijn, is immers te klein geworden. Vele geschikte terreinen waren er niet en omdat het gewest bang was dat bpost haar heil buiten Brussel zou zoeken, werd beslist de Carcokesite aan te bieden. Van meet af aan was het nochtans duidelijk dat bpost de waterweg niet zou gebruiken en alle pakjes en brieven via de weg zou transporteren. Omdat het gewest en de Haven zich realiseerden dat dit niet strookte met de afspraken werd een smalle strook langs het water vrijgehouden. Daar zou de BAM Groep een asfaltfabriek bouwen die de grondstoffen laat aanvoeren via het water. Ondertussen verkreeg Katoen Natie alle vergunningen voor de bouw van bpost. Eind vorig jaar gingen de werken van start. In de zomer

van volgend jaar moet het massieve postsorteercentrum klaar zijn. Ook voor de asfaltfabriek werden de vergunningen aangevraagd, maar de procedure ligt momenteel stil omdat vijf inwoners van Vilvoorde, samen met de gemeente, een beroep bij de Raad van State hebben aangetekend tegen de milieuvergunning. De vijf Vilvoordenaars wonen wat verderop in een woontoren en vrezen dat ze geurhinder zullen ondervinden als de wind slecht staat. De gemeente, die schuin aan de overkant van het kanaal woningen plant, vindt dat de vlakbij gelegen Ring al genoeg fijn stof oplevert. Ook leefmilieu-organisaties Bral en Inter En-

“Het wordt een betonnen doos met wat schaamgroen” vironnement Bruxelles dienden tijdens de vergunningsprocedures van beide projecten bezwaarschriften in, maar zijn uiteindelijk niet naar de rechter gestapt. Toch zijn ze vandaag nog steeds gekant tegen het project. “Bpost is de verkeerde activiteit op de verkeerde plaats,” zegt Steyn Van Assche van Bral. “Het is niet watergebonden en zuigt auto’s aan. Dagelijks zullen er meer dan duizend vrachtwagens af en aan rijden met postpakketten. Bovendien is de site voor het personeel moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Bpost belooft dan wel dat ze shuttles gaat inzetten vanuit de Brusselse stations, maar hoe dan ook zullen vele werknemers met de auto naar Heembeek komen.”

Vele van de 1.500 werknemers zijn volgens Van Assche immers geen Brusselaars. “Bpost zal elders in het land sorteercentra sluiten. Het zijn dus geen nieuwe banen of extra banen voor Brusselaars, het is gewoon verplaatsing van werk. Alleen de gepensioneerden zullen misschien door Brusselaars vervangen worden.”

Schaamlapje De geplande asfaltfabriek is in de ogen van Van Assche maar een schaamlapje. “Ze gebruikt inderdaad het water, maar minimaal. Af en toe een boot met grondstoffen terwijl er dagelijks een zestigtal camions met warme asfalt weg zal rijden. Deze activiteit genereert dus vooral nog meer wegverkeer. Bovendien zal de centrale werken op een soort bruinkool in plaats van op een milieuvriendelijke brandstof.” En dan is er nog het natuuraspect. De site is een moerassig gebied. Bral en enkele natuurorganisaties hebben geprobeerd om de aanwezige flora en fauna te integreren in de projecten, maar tevergeefs. “Het wordt een betonnen doos met wat schaamgroen. Het enige wat ze doen is nestkastjes maken voor gierzwaluwen.” Bouwmeester Kristiaan Borret trad vorig jaar pas in functie en is dus niet betrokken bij de beslissingen. Voor hem horen beide activiteiten, een sorteercentrum en een asfaltcentrale, weliswaar bij de stad maar ideaal vindt hij de inplanting van bpost niet. “De plek is moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer en bpost is niet zuinig in gebruik van de ruimte. Bovendien blijkt nu dat er te weinig afstemming is geweest op metropolitaan vlak. Vilvoorde wil vooral woningen aan het kanaal, Brussel eerder industrie. Beide functies dreigen te botsen.” Bettina Hubo

BDW 1512 PAGINA 3 - DONDERDAG 3 MAART 2016

Lies Van Overschée bij het witte paviljoen dat de zomerbar wordt.

BDW 1512 PAGINA 4 - DONDERDAG 3 MAART 2016

UITGELICHT > GEEN GROTE KOERSWIJZIGING VAN BELIRIS ONDER REYNDERS

EEN OORLOGJE OM NIETS BRUSSEL – Na een jaar kibbelen hebben de federale en Brusselse regeringen een akkoord bereikt over Beliris. Het uiteindelijk resultaat is business as usual.

oen na de verkiezingen van 2014 duidelijk werd dat Didier Reynders (MR) minister bevoegd zou worden voor Beliris, voorzag iedereen politieke trammelant. De MR is uit de Brusselse regering (PS, CDH, Défi) gehouden. En Reynders, de Brusselse nummer één van de MR, zou voor Beliris met de Brusselse regering akkoorden moeten sluiten. Maar het was van meet af aan duidelijk dat zo’n akkoord er uiteindelijk wel moest komen. Niemand heeft belang bij een verrotingsstrategie.

duurd, heeft uiteindelijk weinig veranderd aan de verdeling van het federale manna (125 miljoen euro per jaar). Mobiliteit blijft de grote slokop. Daarnaast zijn er forse investeringen in wijken (openbare ruimte, aankoop terreinen, woningen) en in de federale culturele instellingen. Over dat laatste is al meermaals kritiek geuit, omdat de federale rege-

2015 tot en met 2017. Reynders belooft beterschap in de onderhandelingen en wil snel landen over een nieuwe bijakte 13 voor de periode tot en met 2019. “Daarna is het aan de volgende regeringen,” zei Reynders. Terug naar de zopas getekende twaalfde bijakte. In de projectenkorf mobiliteit zit weinig nieuws.

Beliris trekt veel geld uit voor mobiliteit en nieuwe wijken.

Lekkende daken Het heeft uiteindelijk een jaar geduurd. Vorige week vrijdag zaten Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) en federaal minister Didier Reynders (MR) broederlijk naast elkaar voor de voorstelling van Beliris en photo-opportunities. Het gekibbel dat een jaar heeft ge-

ring toch eerst en vooral met eigen middelen haar eigen instellingen in ere zou moeten houden. Anderzijds: Beliris is federaal geld. De geldschieter beslist. De bijakte 12 van Beliris, zoals het akkoord officieel heet, loopt van

Zelfs de Picardbrug staat opnieuw ingeschreven (8,7 miljoen euro). De Brusselse regering sleept dat project al meer dan tien jaar mee. De Stad Brussel doet moeilijk over deze busen fietsbrug over het kanaal aan Thurn & Taxis. Het toont ook aan

dat het niet is omdat er geld is voor een project dat het ook gerealiseerd wordt. Realistischer zijn de Beliris-bedragen voor de centrale lanen (20 miljoen euro), de renovatie van het metrostration Centraal Station (20 mijoen euro) en de Ninoofsepoort (26 miljoen euro). Er is verder nu al geld voor de tunnel onder het Meiserplein (9,2 miljoen euro), vooral dan voor de studies, want een bouwaanvraag is er nog niet en voor de heraanleg van het Schumanplein (7,8 miljoen). Dat is een tweede poging, na het débacle met de Europese wedstrijd die door Xaveer De Geyter was gewonnen. Er zal ook elk jaar 50 miljoen euro gaan naar de bouw van een nieuwe metrolijn naar Bordet. Dat is vreemd want de studies zijn grotendeels afgerond en er wordt pas met de bouw gestart in 2019. Het gaat volgens Beliris om provisies. De lijn kost 1,2 miljard euro. Het Brussels gewest van zijn kant betaalt daar 800 miljoen euro van, al vragen sommigen zich af hoe het dat zal kunnen financieren zonder de begroting in gevaar te brengen. Goed nieuws is er voor de Koninklijke Musea die de laatste tijd weer in het nieuws kwamen wegens lekkende daken. Beliris trekt 30 miljoen uit voor de renovatie. Verder krijgt Bozar 11 miljoen euro voor de renovatie van zaal M en de Studiozaal en de Muntschouwburg 3,74 miljoen euro, onder meer voor de bouw van een tunnel onder de Leopoldstraat die het Muntgebouw met de ateliers moet verbinden.

Universiteitscité In de korf Groene ruimtes zit veel geld voor de renovatie van het Abdij van Vorst (9,3 miljoen euro). Daarmee wordt de tuin gerestaureerd en

een nieuw gebouw neergezet dat een nieuw cultureel initiatief zal huisvesten. Geld is er ook voor het Jubelpark (21,6 miljoen euro), het park van Vorst, het Dudenpark en het nieu-

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE Duizenden kunstliefhebbers kwamen een kijkje nemen op de Affordable Art Fair, die van 26 tot en met 29 februari neerstreek op de site van Thurn & Taxis. In totaal boden 96 galerijen, waarvan 64 uit het buitenland, betaalbare kunst aan - dat wil zeggen: van 60 tot 6.000 euro. De foto’s, schilderijen, beeldhouwwerken en tekeningen die werden aangeboden, betroffen allemaal originele werken.

WEEKOVERZICHT

BDW 1512 PAGINA 5 - DONDERDAG 3 MAART 2016

WOENSDAG 24 FEBRUARI MONTGOMERYTUNNEL GESLOTEN. Brussel Mobiliteit meldt dat de Montgomerytunnel in beide richtingen gesloten is uit veiligheidsoverwegingen. Net zoals bij de Stefaniatunnel zijn er problemen aan het plafond. Het is nog niet duidelijk hoelang de Montgomerytunnel gesloten zal zijn. De federatie van technologische bedrijven Agoria zegt dat de Brusselse tunnelproblemen nefast zijn voor de economie.

DONDERDAG 25 FEBRUARI VUB KRIJGT VROUWELIJKE RECTOR. Caroline Pauwels of Viviane Jonckers wordt de nieuwe rector van de Vrije Universiteit Brussel. Een van hen volgt rector Paul De Knop op. Pauwels kondigt haar kandidatuur aan via haar campagnewebsite. De verkiezingscommissie moet hun kandidaturen wel nog goedkeuren. De nieuwe rector wordt sowieso een vrouw. De verkiezingen vinden plaats tussen 18 en 28 april.

VRIJDAG 26 FEBRUARI GEVELS AANGEPAKT OP GEMEENTEPLEIN MOLENBEEK. Molenbeek roept de eigenaars van de gebouwen op het Gemeenteplein op om hun voorgevels te onderhouden. Veel van de gevels zijn bederven volgens de gemeente het uitzicht. De gemeente gaat de bewoners en handelaars controleren en indien nodig beboeten. TWAALFDE BIJAKTE VAN BELIRIS. Federaal minister Didier Reynders (MR) en Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) stellen de twaalfde bijakte voor van Beliris. Die had wat voeten in de aarde, maar is toch goedgekeurd. Het gaat om jaarlijks 125 miljoen euro voor de uitstraling en de internationale functie van de hoofdstad.

ZATERDAG 27 FEBRUARI

Beliris koopt een terrein van de NMBS aan Schaarbeek vorming om er een wijk van vierduizend woningen te bouwen.

we park aan de Materiaalkade. Naast het geld voor de wijkcontracten (10 miljoen euro) en de renovatie van sociale woningen (53 miljoen euro) wordt er ook 80 miljoen euro uitgetrokken voor de aankoop van

“ “ HET GETAL

terreinen: aan de Kazernes, waar een universiteitscité komt, aan Reyers, waar woningen komen, aan Heyvaert waar de autohandel moet wijken voor woningen en aan Schaarbeek Vorming waar Beliris

een nieuw wijk plant van vierduizend woningen. Dat is meteen een van de weinige écht nieuwe projecten die de twaalfde bijakte in petto heeft. Steven Van Garsse

Sinds de aanslag op het Joods Museum is het discours harder geworden. Vluchtelingen, radicalisering, integratie, terrorisme: alles wordt op één hoop gegooid” Radicaliseringsexpert en politicoloog Bilal Benyaich laat nog één keer het achterste van zijn tong zien, voor hij in de diplomatie stapt (in De Standaard).

Ik maak officieel een einde aan onze verloving. Ik wil verder met mijn leven” De vrouw die acht jaar lang aan de zijde van de meest gezochte terrorist van Europa Salah Abdeslam stond, doet voor één keer haar hartverscheurende verhaal (in Knack).

8,5 milj.

RSC Anderlecht gaat 8,5 miljoen euro neertellen om 40 dagen per jaar de nieuwe voetbaltempel op parking C te huren. Volgens manager Herman Van Holsbeeck is dat best veel naar Europese normen, maar klopt dat ook? Jan Hauspie, redacteur bij Sport/Voetbalmagazine: “Dat is moeilijk te zeggen. De KBVB betaalde

voor de matchen van de Rode Duivels aan de Stad Brussel 150.000 euro per match. Voor 40 matchen is dat zes miljoen euro.” Maar het Koning Boudewijnstadion is natuurlijk aftands. In Frankrijk woedde een discussie tussen de stad en Olympique de Marseille over een huurprijs van 7 miljoen euro voor het pas gerenoveerde Stade Vélodrome. “Maar met de prijs is niet alles gezegd. Hoeveel van de exploitatie van het stadion gaat er naar RSCA? Dat zou de prijs flink kunnen doen zakken.” Danny Vileyn

#SAFEPASSAGE-OPTOCHT VOOR SOLIDARITEIT VLUCHTELINGEN. Net zoals in honderden andere Europese steden, vindt in Brussel een optocht voor de vluchtelingen plaats. Meer dan 3.000 mensen stappen mee door de Noordwijk in de optocht die de naam #safepassage krijgt. De manifestanten willen een einde maken aan het feit dat steeds meer landen hun grenzen sluiten en vinden dat de vluchtelingen een waardige opvang moeten krijgen. Heel wat betogers dragen zwemvesten die verwijzen naar de vluchtelingen die in zo’n vestjes aankomen in Griekenland na een lange tocht op zee.

ZONDAG 28 FEBRUARI HOMANS KAN THIÉRY NIET BENOEMEN TOT BURGEMEESTER. De kans is groot dat de gemeenteraad in Linkebeek Damien Thiéry opnieuw naar voor zal schuiven als burgemeester. Maar Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) liet in De Zevende Dag weten dat ze hem niet zal benoemen. De Vlaming Erik De Bruycker is benoemd tot burgemeester en zal dat ook blijven, zei Homans.

MAANDAG 29 FEBRUARI ANTIFRAUDEMAATREGELEN BIJ THEORETISCH RIJEXAMEN. De Brusselse staatsecretaris voor Verkeersveiligheid Bianca Debaets (CD&V) heeft antifraudemaatregelen doorgevoerd bij het theoretisch rijexamen. Dat gebeurt nadat de organisatie ‘zeker slagen’ ook in Brussel actief geworden is. Zij stomen de kandidaten klaar door de juiste reeks vragen uit het hoofd te leren, waardoor de kandidaten de examenleerstof eigenlijk niet kennen. Voortaan komen er meer vragen en wordt de volgorde van de vragen willekeurig. Fietsersbond voert actie. Aan het Brussels administratief centrum hebben de Fietsersbond en Les Cyclistes Quotidien actie gevoerd. Met de actie “Is de Stad Brussel slechthorend of doof?“ hameren zij op een fietsvriendelijk circulatieplan. Zij hebben tijdens de testfase van het nieuwe circulatieplan een lijst doorgestuurd met knelpunten en aanbevelingen, maar die worden volgens hen niet gehoord. De fietsersbeweging vreest dat er onvoldoende rekening gehouden zal worden met de fietsers.

DINSDAG 1 MAART NIEUW RESTO-BAR in BRUSSEL-CENTRAAL. In het oud postkantoor bij het Centraal Station komt een nieuwe brasserie met de naam Central Park. De Stad Brussel geeft hiervoor een gunstig advies. Central Park wordt anders dan de andere zaken die in het Centraal Station gevestigd zijn. Zij serveren typische Belgische gerechten aan voornamelijk pendelaars. De resto-bar opent officieel ten vroegste in juli en ten laatste in september. Samengesteld door Laura Gerard

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1512 PAGINA 6 - DONDERDAG 3 MAART 2016

elathouwer huist tegenwoordig in het Leuvens provinciegebouw. Hij heeft een doorkijkkantoor zoals zijn collega’s. Aan de muur hangen affiches van ‘t Brussels Volkstejoeter. Scherper kan de tegenstelling niet zijn. Delathouwer: “In deze wereld leeft de heilige overtuiging dat alles een nieuwe naam moet hebben. Sommigen zijn bang om socialist te zijn. Terwijl ik vind dat het Charter van Quaregnon uit de negentiende eeuw nog altijd actueel is. Mits lichte aanpassing dan.” In januari stopte Robert Delathouwer als Koekelbergs schepen, na 27 jaar dienst voor de Vlaamse socialisten. Delathouwer was van 1999 tot 2003 Brussels staatssecretaris voor Mobiliteit, en tijdens de jaren 1990 afwisselend Brussels en federaal parlementslid. Hij bekleedde tevens verschillende bestuursfuncties, zoals voorzitter van de vervoersmaatschappij MIVB. Delathouwer is criminoloog van opleiding en was tevens lid van de comités P en I. In 2004 moest hij een stap opzij zetten ten gunste van Pascal Smet, na een bitse interne ruzie in de Brusselse SP.A. Van zichzelf vindt hij dat hij vaak te vroeg gelijk heeft gehad: “Maar ik had niet de macht, zoals Sint-Joosts burgemeester Guy Cudell (PS), die

“Het Charter van Quaregnon uit de negentiende eeuw is nog altijd actueel. In licht aangepaste versie”

POLITIEK > ROBERT DELATHOUWER BLIJFT MILITANT SOCIALIST

‘Socialisme gaat over WERK, WERK, WERK’ KOEKELBERG – Robert Delathouwer is naar eigen zeggen een van de laatste dinosaurussen van de Vlaams-Brusselse socialisten. Begin januari gaf hij zijn schepenambt door aan zijn opvolger Dirk Lagast. Maar Delathouwer doorzwom meerdere watertjes in zijn rijkgevulde politieke leven. Hij blikt eigenzinnig terug. “Het is bijna revolutionair, maar ik ben dus vóór de Brusselse gemeenten.”

eeuw juist was, en die volgens ons nog altijd juist is als je de tegenstellingen in de wereld wilt verklaren.” “Natuurlijk ben ik meermaals in aanvaring gekomen met Philippe Moureaux. Een anekdote: hij was zo doctrinair dat hij in de jaren 1990, toen de eerste migrantenrellen in Brussel een feit waren, Koekelberg geen integratieproject gunde. Toenmalig burgemeester Jacques Pivin was van de MR, en dus rechts, en Moureaux gunde hem dat niet. Moureaux heeft toen vanuit de federale regering zo’n integratieproject – een idee van nota bene PS’er Charles Picqué – tegengehouden. Ik heb me daar zwaar tegen verzet.”

> DE OUDE GARDE én het gemengd onderwijs heeft mogelijk gemaakt in zijn gemeente, en de eerste Brusselse vrouwelijke politieagente heeft aangenomen.” Het oordeel over het Brussels gewest is streng: “We teren in Brussel nog te veel op de ideeën van de regering-Picqué I tussen de jaren 19891995. Dat was het eerste en meteen ook het laatste visionaire project voor Brussel.” We leggen Delathouwer enkele thema’s en namen voor waar hij liefst ongezouten zijn mening over kan geven.

> PHILIPPE MOUREAUX “Philippe Moureaux is een schitterend man. Ik ben na mijn legerdienst op het kabinet van Moureaux (PS) begonnen, hij was toen minister van Binnenlandse Zaken. Dat was in 1980. Ik was de eerste criminoloog op Binnenlandse Zaken, en Moureaux was meteen mijn eerste kabinetservaring. Moureaux was het alter ego van de socialistische federatie in Brussel.” “Bij Moureaux weet je waar je aan toe bent. Hij komt voor zijn mening uit, hij steekt die mening nooit onder stoelen of banken. Men noemt hem doctrinair en dat klopt, maar ik beschouw dat niet noodzakelijk als negatief. En, Moureaux kent zijn geschiedenis en kent als geen ander de historische analyse van het marxisme. Een analyse die in de negentiende

Robert Delathouwer is de laatste van een generatie Vlaams-Brusselse socialisten. Rufin Grijp, Robert Garcia en Michiel Vandenbussche zijn overleden. Delathouwer: “Alle drie kameraden die er niet meer zijn, en dat is confronterend. Dit gezegd zijnde, socialisten blij-

ven hun leven lang socialist. Neem voormalig staatssecretaris Lydia De Pauw: op leeftijd, maar die dame verdedigt nog altijd de socialistische waarden. Het is ook niet omdat je als socialist een uitvoerend mandaat bekleedt dat je niet militant meer moet zijn. Vandaar dat ik altijd het verschil maak tussen een carrière en een parcours. Net zoals in andere partijen zijn er vandaag veel mensen die bij de partij komen om carrière te maken. Je stapt dan af van de strijd die eigen is aan een politieke partij. In een democratie moet je je plaats opeisen, tussen de mensen zitten en mensen hun vertrouwen winnen. Je legt een parcours af namens de mensen die in jou geloven. In een democratie moet je er tegen kunnen dat je er af en toe niet bij bent, dat je oppositie moet voeren of dat je partij het minder goed doet dan verwacht. Dat spoort niet met carrière maken.” “Mensen als Garcia, Vandenbussche en Grijp waren zo: die gingen ergens voor. Vandenbussche was socialist en flamingant, Grijp was een populist en Garcia was de Brusselaar met de zware stem, de Barry White van de SP. Wij waren alle vier anders, maar deden dingen

‘Brussels dialect’ Volgens Delathouwer is alles politiek, ook zijn Brussels Volkstejoeter: “De Vlamingen in Brussel hebben twee vervreemdingsgolven meegemaakt: een verfransing, en de komst van grote groepen migranten in een aantal wijken. Dat zijn feiten, geen oordeel. Daardoor hebben Vlamingen die als laatste Belgen in hun wijk overblijven vaak niet meer

het gevoel dat ze er thuis zijn. Maar dat verandert wanneer je hen samen het Brussels van hun jeugd en familie laat spreken. ‘t Volkstejoeter trekt jaarlijks 15.000 kijklustigen en daar zijn heel veel dialectsprekers bij. Daar smeden ze opnieuw banden en dan vormen ze, al is het maar eventjes, opnieuw een gemeenschap. Daarom vind ik het zo belangrijk om

samen in de wetenschap dat het ooit gedaan kon zijn, dat we niet meer verkozen zouden worden.” “Dat kan je niet vergelijken met een Patrick Janssens, die op het moment dat Bart De Wever (N-VA) de verkiezingen won in Antwerpen weg was. Dat begrijp ik niet goed. Hij deed goed werk in Antwerpen, maar ik vraag me wel af of hij dat als socialist heeft gedaan, of gewoon voor zichzelf.”

> DE WISSEL VAN DE MACHT In 2004 moest Delathouwer een stap opzij zetten voor Pascal Smet. Toenmalig voorzitter Steve Stevaert wou orde op zaken stellen in Brussel. Delathouwer: “Wat er met Stevaert is gebeurd, is zeer droevig. Het was Stevaert die me op een bepaald moment gevraagd heeft om een stap opzij te zetten omdat er te veel problemen waren binnen de partij. Hij heeft voor verjonging gezorgd, en dat was nodig. Over die periode spreek ik echter niet graag, want het is niet plezant als er bij je thuis ingebroken wordt en als je dreigbrieven met een kogel krijgt.”

> DE BURGEMEESTERS het Brusselse dialect te laten voortbestaan.” “Dialect is samenleven bij uitstek,” aldus Delathouwer. De socialist is alleszins niet van plan veel te rusten. Binnen twee jaar gaat hij op pensioen bij de provincie Vlaams-Brabant. “Ik heb geen carrière gemaakt, ik leg een parcours af. En dus blijf ik altijd bezig.” CD/DV

De familie Pivin zwaait al sinds 1980 de plak in Koekelberg. Eerst vader Jacques, daarna zoon Philippe. Delathouwer: “Twee totaal verschillende soorten politici. Vader Pivin was een autodidact, en ademde Koekelberg. Jacques Pivin kende zijn dossiers en ging er honderd procent voor, hij ging constant bij de administratie zijn dossiers bepleiten. Hij was rechts, maar rechtdoorzee en correct. Hoe had ik anders als Vlaamse socialist in de meerderheid kunnen zitten bij een rechtse francofone burgemeester? Ik kon me veel permitteren in het schepencollege. Ik heb geleerd om compromissen te sluiten, maar toch op tijd en stond mijn stem te laten horen en het schepencollege ook niet altijd te volgen. Voor de jonge Vlaamse schepenen heb ik daarom een goede raad: wees niet bang om je stem te laten horen. Wees collegiaal,

BDW 1512 PAGINA 7 - DONDERDAG 3 MAART 2016

kon je kiezers winnen, maar dat zag hij niet.” “Thys stond tezamen met Etienne Schouppe aan de wieg van het Gewestelijk Expressnet in 1992. Ik herinner me nog het congres waarop het GEN werd voorgesteld: dat was pas een colloquium over openbaar vervoer. We zijn er nu nog altijd mee bezig.”

> SOCIALISME “Socialisme gaat over werk, werk en nog eens werk. Tegenwoordig moeten politieke partijen over alles een mening hebben, maar ik denk dat sommige thema’s de core business van één partij zijn. Gelijke kansen? Nee, werk voorzien voor de mensen is wat het socialisme moet uitademen.”

> DE BRUSSELSE 19

“Michiel Vandenbussche was flamingant en socialist, Rufin Grijp was eerder populist en Robert Garcia was de Barry White van de SP”

Dinosaurus van de Vlaams-Brusselse socialisten Robert Delathouwer: “Net zoals in andere partijen zijn er vandaag veel mensen die bij de SP.A komen om carrière te maken.”

maar leg uit waarom je het ook wel eens niet eens bent en verdedig je mening consequent. Want als je jezelf niet kan verdedigen tegenover anderen, dan moet je ook niet met eigen projecten op de proppen komen. Zo ging het alleszins tussen mij en Jacques Pivin.” “Philippe Pivin is een ander type politicus: een advocaat en een politiek beest. Zoon Pivin

heeft een beter politiek inzicht dan zijn vader; hij heeft ook een parlementszitje geambieerd.”

> DE MIVB “Ik was de eerste voorzitter van de MIVB die naar buiten trad. Ik had met toenmalig mi-

nister van Verkeer Jean-Louis Thys (PSC) een goede verstandhouding en speelde nooit cavalier seul bij de MIVB. Alles wat Thys voorstelde was visionair; het huidige openbare vervoer in Brussel is door hem bedacht. Hij had alleen niet graag dat je hem Jef Le Tram noemde, want hij was bang om daarmee kiezers te verliezen. Ten onrechte: met de tram

“Ik vind dat een eigenaardig standpunt van mijn partij: de Brusselse gemeenten moeten fuseren. Wel, ik heb daar een andere mening over, en dat is tegenwoordig vreemd als Brusselse Vlaming.” “Ik ben voorstander van een herschikking van bevoegdheden. Maar de massale werkloosheid in Brussel oplossen, dat zal alleen maar lukken als je er ook het lokale politieke niveau met zijn kmo’s bij betrekt. Op het gewestelijke niveau kan je nooit een verfijnd overzicht hebben van wat er in een bepaalde wijk of gemeente aan vacatures is. Niet omdat Actiris slecht werk levert, maar omdat het gewestniveau te ver van de mens staat. Als je de politiek uit het niets moet uittekenen, dan begin je idealiter op een zo laag mogelijk niveau, bij de gewone mensen. Want daar kunnen mensen voor hun democratische basisnoden terecht. En ik weet wel dat men zegt dat het in Londen en Parijs niet zo is, en toch werkt, maar dat zijn steden in landen met een totaal andere geschiedenis dan België.” “De burger moet in Brussel wel beter bediend worden, daar ga ik volledig mee akkoord. Maar dat heeft te maken met een slechte bevoegdheidsverdeling tussen het lokale én gewestelijke niveau. Neem bijvoorbeeld het Elisabethpark in Koekelberg: het gewest is daar verantwoordelijk voor de verkeersstromen, maar denkt in de eerste plaats aan de pendelaar. Het gewest denk vanuit een gewestlogica waarbij vlotte doorstroming het belangrijkste is. Maar daar wonen dus ook mensen hé!” “Laten we de gemeenten behouden en bekijken wat we op lokaal vlak doen, en wat op gewestelijk. Ik denk ook dat je OCMW en gemeente gerust kan samenvoegen, zoals dat in Vlaanderen al het gewest is. Want je hebt binnen een gemeente recht op een uitkering, of je hebt er geen recht op. Een fusie van de twee zorgt voor een sociaal debat in de gemeenteraad wanneer de begroting wordt besproken. Nu zijn dat twee afzonderlijke begrotingen en blijft de OCMWbegroting flou. Het is democratischer om de gemeenteraad mee inzage te geven in het OCMW.” “En het argument dat de Vlamingen meer macht zullen hebben in een sterk gewest waarbinnen de gemeenten zijn gefuseerd? Ik denk dat de Vlamingen net meer macht hebben als ze niet alleen moeten vertrouwen op de zeventien Vlaams-Brusselse parlementsleden, maar ook op hun Vlaamse schepenen. Op voorwaarde dat ze af en toe samenkomen in de conferentie van Vlaamse schepenen, en opnieuw meer van zich afbijten, ook met een Vlaamse reflex.” Christophe Degreef en Danny Vileyn

BDW 1512 PAGINA 8 - DONDERDAG 3 MAART 2016

BRUSSEL – Handelaars in Brussel voelen zich van alle kanten belaagd. Door de voetgangerszone, de lockdown en de tunnelsaga zijn heel wat klanten weggebleven. Voeg daar nog de concurrentie van de e-commerce bij en de komst van één, twee of drie shoppingcentra aan de Rand. “Het zijn heel veel onzekerheden en als er iets niet goed is voor de zaken, dan is het wel onzekerheid,” zegt geograaf Benjamin Wayens.

ayens, onderzoeker aan de ULB en St-Louis, was afgelopen vrijdag te gast op het debat van de Brussels Academy over Neo, een van de grote werven die in de hoofdstad op stapel staan. Brussel-Stad en het gewest willen er behalve de nieuwe concertzaal ook een megacongrescentrum laten bouwen en voorts woningen, crèches, een rusthuis, sport- en pretinfrastructuur en een gigantische shoppingmall. Om nog niet te spreken over het stadionproject op Parking C. Terwijl Henri Dineur, coördinator van alle Heizelprojecten, zijn volle geloof uitsprak in het succes van het project, plaatste Wayens vooral kanttekeningen. “Er komen op de Heizelvlakte wel heel veel functies samen, die elkaar mogelijk tegenwerken. Bij een grote voetbalmatch zullen sommige klanten van het shoppingcenter thuisblijven.” Het idee voor Neo komt van de Brusselse overheid. Waarom willen de stad en het gewest per se een shoppingcenter op de Heizel? Benjamin Wayens: “Het is een politieke keuze. De stad heeft er al die terreinen en samen met het gewest wil ze die te gelde maken. Met de opbrengst van het winkelcentrum wil de overheid een bepaalde uitrusting betalen waarvoor anders geen geld zou zijn, het Congrescentrum met name.”

Stad Brussel en het gewest verantwoorden de bouw van een shoppingcenter met het argument dat er in het noorden van Brussel een tekort aan winkelaanbod zou zijn. Klopt dat? Wayens: “Ja en neen. Het hangt ervan af of je in vierkante meter of in jobs rekent. Wat betreft winkeloppervlak zit de noordelijke kant inderdaad onder het gemiddelde, maar qua tewerkstelling moet ze niet onderdoen voor de rest van het gewest. Er wordt gewoon in kleinere winkels gewerkt.” Zijn er voldoende klanten voor een mega-winkelcentrum op de Heizel? Wayens: “Stad en gewest mikken op Brusselaars, op toeristen, maar vooral op mensen uit de Rand. Maar de Randbewoners kunnen ook makkelijk naar winkelsteden zoals Antwerpen. Bovendien is de Rand dunner bevolkt dan het centrum, hoewel de inkomens er hoger liggen. Van de Rand alleen zal het shoppingcenter dus niet kunnen leven.” Vragen de handelaars zelf om extra winkelruimte op de Heizel? Wayens: “Niet echt, de handelszaken die al in Brussel zitten zeker niet. Als je een bepaald zakencijfer haalt met negen winkels in de stad en je opent een tiende, dan gaat de omzet niet noodzakelijk de hoogte

ECONOMIE > GEOGRAAF WAYENS OVER GEPLAND SHOPPINGCENTER OP HEIZEL

‘NEO IS POLITIEKE KEUZE’ specifiek voor de Heizel, maar willen in Brussel aanwezig zijn.”

in, maar de personeelskosten wel. Je creëert extra aanbod, maar de vraag is niet rekbaar tot in het oneindige.” “Natuurlijk zijn er ook nieuwkomers, die bijvoorbeeld geen plaats vinden op de Guldenvlieslaan. Zij zijn wellicht wel geïnteresseerd in een plek in Neo. Ze kiezen dan niet

Volgens Henri Dineur wordt Neo gegarandeerd een succes omdat de overheid in zee is gegaan met Unibail, een internationale promotor

ECONOMIE > MINISTER GOSUIN SCHAKELT EXPERTENJURY IN

‘TOEKENNING SUBSIDIES WORDT GEDEPOLITISEERD’ BRUSSEL – Minister Didier Gosuin (Défi) van Economie en Werk wil de subsidies voortaan toekennen volgens objectieve criteria en met een jury. “Vroeger was het zo dat wie de minister kende, geld kreeg. Dat moet gedaan zijn.” Gosuin heeft jaarlijks een pot van vijf miljoen euro aan subsidies te verdelen onder vzw’s en bedrijven die de economie en tewerkstelling binnen het gewest proberen te stimuleren. Tot dusver werd deze pot zo’n beetje à la tête du client verdeeld. “Er waren geen duidelijke criteria en de politiek bepaalde wie wat kreeg,” zegt de minister.

‘Geen cliëntelisme’ Volgens hem getuigt het niet van goed bestuur om ‘links en rechts drie- of vierduizend euro’ uit te de-

len. “Er moet een vaste procedure zijn.” Dus voerde hij een minimumbedrag - 5.000 euro - in en nieuwe regels. Er kwam een ‘uniek dossier’ per vzw zodat nu bijgehouden wordt wie wat krijgt. Bovendien wil Gosuin niet meer dat politici over de subsidies beslissen. “De administratie moet het doen, bijgestaan door een jury van experten. Zo wordt de toekenning van de subsidies ontdaan van alle politieke invloed. Middelen beschikbaar stellen en doelen uitzetten, dat is de taak van de politiek. Ik wil niet aan clientelisme doen.” Vanaf nu zijn er duidelijke inhoudelijke criteria. “Bovenal geldt: wie hetzelfde doet als de administratie, krijgt niets. Het heeft geen zin om subsidies te geven aan vzw’s die het werk doen van Atrium, Impulse

Brussels of Actiris. Het project moet op zijn minst complementair zijn en bijvoorbeeld focussen op tewerkstelling van vrouwen of studenten. Ook heeft het geen zin om dubbels te ondersteunen, Ichec èn ULB bijvoorbeeld, die beide aan bedrijfsbegeleiding doen.”

Niet meer elk jaar Grote vernieuwing is dat er acht thematische projectoproepen komen voor de verdeling van de subsidies, telkens met een gespecialiseerde jury. Eén thema - bedrijfsbegeleiding - blijft de komende jaren onveranderd. Hiervoor trekt Gosuin dit jaar 1.500.000 euro uit, het grootste budget. De vzw’s die rond dit thema werken, zoals het Centrum voor Ondernemingen in Moeilijkheden, zullen niet meer elk jaar opnieuw een susbidieaanvraag moeten doen. Ze

krijgen een soort erkenning die drie jaar geldig blijft.

Technisch materiaal De andere thema’s zullen elk jaar variëren. In 2016 is er bijvoorbeeld 400.000 euro voor projecten rond jongeren en ondernemerschap, 300.000 voor initiatieven die de winkelbuurten in de vijfhoek aantrekkelijker moeten maken, 700.000 euro voor projecten die discriminatie op de arbeidsmarkt moeten tegengaan en 900.000 voor technisch materiaal voor scholen. Dit laatste potje zal Gosuin niet zelf besteden. Hij geeft het geld aan de VGC en de Franse Gemeenschap, die het moeten verdelen onder technische scholen. “Dat is een stuk eenvoudiger,” aldus de minister.

Bettina Hubo

die de slagkracht heeft om uitzonderlijke, in ons land nog niet aanwezige merken binnen te halen. Wayens: “Dat is misschien zo, maar het uitzonderlijke karakter van die merken is meestal tijdelijk. Twintig jaar geleden was Nature et

BDW 1512 PAGINA 9 - DONDERDAG 3 MAART 2016

je moet ze natuurlijk ook aanvullen met gewone merken.” Is een shoppingcentrum überhaupt nog wel van deze tijd? Wayens: “De bestaande winkelcentra in Brussel doen het nog steeds heel behoorlijk. In Westland en Woluwe Shopping is amper leegstand. De nieuw geplande winkelcentra pakken het bovendien anders aan. Ze zoeken het in een combinatie van handel en leisure. Net als City 2 destijds al deed met zijn bioscoop.” Maar wat als er binnenkort drie shoppingmalls verrijzen in het noorden van Brussel? Wayens: “Drie is wellicht te veel. Ik wed dat dat niet zal werken. Je moet weten dat de handel een verzadigde sector is. Er zit nauwelijks nog groei op. Zowel de omzet en de tewerkstelling als de handelsoppervlakte stagneren. Er wordt natuurlijk nog wel commercieel vastgoed bijgebouwd, maar er komen ook veel winkels leeg te staan. Vooral de kleintjes sneuvelen.”

Benjamin Wayens: “Alle handelskernen, niet alleen het centrum, zullen een paar procenten van hun zakencijfer kwijtspelen door de komst van Neo.”

Découverte een unieke zaak in Woluwe Shopping Center, maar er kwamen al snel andere winkels van het label zodat het niet meer uitzonderlijk was. Om hele speciale merken binnen te halen, moet je soms ook heel veel toegevingen doen zodat het niet altijd rendabel is. Sowieso kom je er niet met speciale labels alleen,

Hoe zit het dan met het werkgelegenheidsargument waarmee de Brusselse overheid schermt. Neo zou 2500 banen opleveren plus nog wat indirecte werkgelegenheid. Wayens: “Over de netto-tewerkstelling van Neo valt nu moeilijk iets zinnigs te zeggen. Elders in de stad zullen winkels dichtgaan of zich aanpassen. Bovendien wordt in de detailhandel veel met deeltijdcontracten gewerkt. Hoeveel voltijdse banen er bijkomen, is heel onduidelijk.” Komen we bij het effect van Neo op de handel in het centrum. De winkeliers vrezen het ergste. Wayens: “Het effect is moeilijk te kwantificeren, maar het staat vast dat alle handelskernen, niet alleen het centrum dus, een paar procenten van hun zakencijfer gaan kwijtspelen.” En de handelaars klagen nu al steen en been over de voetgangerszone.

Wayens: “De voetgangerszone heeft vooral invloed op de specifieke winkelbuurten, de Dansaertstraat en de Marollen bijvoorbeeld, meer dan op de Nieuwstraat.” “Voor de handel is een plotse overstap naar een voetgangerszone nooit ideaal. Een formule waarbij de verschillende verplaatsingsmodi op een intelligente manier gecombineerd worden, werkt veel beter. Je ziet dat ook in andere steden. In Rijsel bijvoorbeeld rijden de auto’s nog

“Je creëert extra aanbod, maar de vraag is niet rekbaar tot in het oneindige” BENJAMIN WAYENS

over de Grote Markt.” Als reactie op de bezorgdheden van de handelaars heeft de Brusselse overheid het altijd over ‘acties om de handel te revitaliseren’. Werkt dat? Wayens: “In Antwerpen is het stadsbestuur er na de komst van Wijnegem Shopping in geslaagd om het stadscentrum nieuw leven in te blazen. Ik denk dat de Brusselse overheid vooral de troeven van het centrum moet uitspelen. Dat is nog altijd veel groter dan een shoppingmall en er zijn speciaalzaken, zoals de mode in de Dansaertstraat, de antiekzaken op de Zavel en de luxe aan de Waterloolaan. Dat is de kracht van het stadscentrum.” Bettina Hubo

MOBILITEIT > BRUSSELSE MOBILITEITSMAATREGELEN ALS ANTWOORD OP VLAAMSE RING

Minister Didier Gosuin (Défi) van Economie en Werk: “Wie hetzelfde doet als de administratie krijgt niets.”

SMET EN VANHENGEL DRINGEN AAN OP DIESELTAKS EN MINDER UITLAAT BRUSSEL – Het Brussels gewest heeft de intentie om samen te werken met Vlaanderen over de uitbreiding van de noordelijke Ring. Ondertussen werkt het gewest aan een eigen verkeersfiscaliteit die het gebruik van dieselwagens zal ontmoedigen en een gewestelijke Lage Emissiezone voorstelt. Hoe dat strookt met rekeningrijden is echter onduidelijk. Brussels minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) zegt dat Vlaanderen en Brussel uitstekend samenwerken voor de uitbreiding van de Ring rond Brussel tussen Groot-Bijgaarden en Woluwe. Dat Vlaamse project ligt in het hoofdstedelijk gewest moeilijk, onder meer bij Brussels parlementslid Bruno De Lille (Groen). De Lille vreest onder meer dat de uitbreiding zal resulteren in meer verkeer en slechtere luchtkwaliteit in de stad. Tevens vindt

De Lille dat “Vlaanderen stilletjes voortwerkt terwijl Brussel zich niet wapent.” Volgens Smet is dat niet waar. “We streven naar een politiek akkoord waarbij ook rekening wordt gehouden met de pijnpunten bij de fietsinfrastructuur en het openbaar vervoer. De uitbreiding van de ring is een ander onderdeel van,” klinkt het op het kabinet van Smet. Ondertussen maakt Brussels minister van financiën Guy Vanhengel (Open VLD) werk van een eigen verkeersfiscaliteit tegen 2017. Die moet bijdragen tot een duurzame mobiliteit, onder meer door dieselwagens te belasten. Een gewestelijke zone waar maar een bepaalde hoeveelheid uitlaatgassen mag worden uitgestoten behoort ook tot de mogelijkheden. Maar hoe die strookt met het principeakkoord tussen de drie Belgische gewesten over rekeningrijden, werd CD niet vernomen.

P-PRAAT De socialisten zijn het niet eens over hoofddoeken, zo staat in La Libre Belgique. Sommigen binnen de PS willen een verbod voor moslima’s die in een front office werken, anderen willen een totaalverbod, en het zou hen niet verboden worden, zegt de krant. Uw commentator maakt zich echter meer zorgen over het feit dat er ook bij de Brusselse administraties al front offices bestaan. Er valt ook wel meer te zeggen over de PS dan alleen hoofddoeken. Schoonmoeders spelen er ook hun rol, zoals Cathérine dochter van Moureaux. Zit op de gemeenteraad van Sint-JansMolenbeek duchtig te noteren alsof haar leven ervan afhangt, en ontbiedt soms een of ander PS-gemeenteraadslid naast zich om die dan van strategie te voorzien. Er zit ook maar één PS-lid met een hoofddoek in die gemeenteraad, tussen haakjes. Misschien vertelt Cathérine Jamal Ikazban wel dat hij niet bij elke interpellatie moet zeggen dat raadsvoorzitter Michel Eylenbosch het gemeentereglement niet respecteert. Eylenbosch zou afgaand op de tellingen al een keer of vijf keer voor het Internationaal Strafhof in Den Haag moeten zijn gesleept voor het niet respecteren van dat fameuze Molenbeekse gemeentereglement. Vooropgesteld dat Ikazban gelijk heeft. Enfin, aan Ikazban zeggen wij: laat de strijd over het regelement maar aan de PVDA over, die kunnen dat beter. Of aan Cathérine, die het toch naar zich toe zal trekken. En nu tijd voor een heuse mea culpa. Toen de Molenbeekse PVDA’er Dirk De Block een jaar of twee geleden tijdens een verhit gemeenteraadsdebat zei dat ook vzw’s dictatoriale instrumenten van het kapitalisme waren, en bovendien een privatisering van openbare diensten, dan had hij gelijk. Ook een of ander Europees Hof heeft dat trouwens al eens bevestigd, niet zo lang geleden, bij een of andere vzw in het Brusselse.

CHIEN ÉCRASÉ Met veel collegialiteit stellen wij vast dat De Morgen nu ook dwarsdenker Fernand Keuleneer heeft geïnterviewd, de Brusselse advocaat die een jaar geleden in uw kwaliteitskrant ook al eens aan bod kwam. In Brussel Deze Week, welteverstaan, tezamen met De Tijd, The Economist, La Libre Belgique en Le Monde Diplomatique een van de sterkhouders in het genre. We zullen de rollen eens omdraaien, en tussendoor onze marketingdienst wat van ideeën voorzien. Zonder dank. In De Morgen lezen wij een advertentie die een reis naar New York aanprijst onder auspiciën van hoofdredactrice Lisbeth Imbo. Dat kunnen wij ook, maar vermits Brussel in deze tijden wel wat reclame en joie de vivre kan gebruiken zal het voor onze lezers vzw Pic-Nic in laag-Molenbeek (uw commentator), Sint-AgathaBerchem (een senior writer), het Josaphatpark (de chef ), het stadion van Union Saint-Gilles (de eindredacteur), het grensgebied tussen Vorst en Ukkel (een andere senior writer) of Laken (de redacteur economie) worden. Voorts kunnen wij nog een toer opzetten in volkscafés in hoog-Molenbeek, Laken of de Dansaertbuurt, maar dan zal u moeten bijbetalen. U zal ons bovendien ook zeer snel beu worden: elke beschaafde discussie met een van uw dienaren ontaardt vroeg of laat in een discussie over Marx, Nietzsche, Rawls of Jan Callebaut. We kunnen tevens Fernand Keuleneer vragen om een toer voor onze krant te initiëren, getiteld ‘De Holebigemeenschap naast Anneessens: Brussel als kosmopolitische droom’. Conservatieve Rock and roll. Nee, gaat u maar lekker naar New York. Wij weten beter.

BDW REGIO

BDW 1512 PAGINA 10 - DONDERDAG 3 MAART 2016

Door de decoratie aan de muur lijkt het wel alsof de kapperszaak uit de jaren 1980 komt.

DEZE WEEK AAN DE VLAAMSESTEENWEG > DE WERELD VAN KAPSALON ‘CUT ME’

NAAR DE KAPPER BOVEN HET CAFÉ BRUSSEL – Brussel herbergt steeds meer kappers die buiten de lijntjes knippen. Vooral in het centrum van Brussel schieten ze als paddenstoelen uit de grond. Brussel Deze Week ging op bezoek bij een wel heel atypische kapper van de Vlaamsesteenweg.

chter de deur van de wc in café ‘au Daringman’, de trap op rechtdoor. Een smalle, onverzorgde trap die naar de ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

eerste verdieping leidt. Wat er boven te zien is, wordt deels verklapt door de decoratie in de gang: een reeks kleine schaartjes die aan de muur hangen, onder een rij foto’s van bekende Franse artiesten met extravagante kapsels. Boven bij de kapper. Overal liggen er oude cd’s, dvd’s en boeken. Het lijkt wel of de ruimte uit de jaren 1980 komt. Aan de muur in het midden van de ruimte vormen bloedrode neonlichten de woorden CUT ME, de naam van de zaak. Een oude man zit aan een tafeltje midden in de kamer. Hij ziet er, vreemd genoeg, verzorgd uit. Zijn haar vormt een grote krullenbol, en zijn kleren zijn gesoigneerd. Hij draagt een lichtblauw hemd, en een klassieke jeansbroek. Fred heet hij. Zijn achternaam wil hij niet kwijt. De ongemakkelijke stilte

die volgt wordt doorbroken door een opmerkelijke klant die binnenkomt. “Ah, hier ben je, Milena. Je bent te laat. Ik dacht al dat je onze afspraak vergeten was,” zegt hij. “Ja sorry, Fred! Ik kon geen parkeerplaats vinden” antwoordt Milena, en de kapper gaat onmiddellijk aan de slag.

Frans chanson De ruimte die als kapperszaak fungeert, maakt duidelijk komaf met elke traditioneel kapsalon. Fred

Kapper Fred verzamelt het geknipte haar in een geïmproviseerd hondenhok. “Alles wat in normale kapperszaken verstopt wordt, wil ik tonen.”

oldschool tv-scherm waarop oude Charlie Chaplinfilms voorbij flitsen. “Als de klant in de spiegel kijkt naar waar je als kapper mee bezig bent, kan de reactie soms voor een blocage zorgen. Ik wil mij niet laten beïnvloeden door gezichtsuitdrukkingen van klanten, maar ik baseer me enkel op wat ze willen. Zonder afleiding werk ik beter.” Na een vijftal minuten tekent de volgende klant al present. Hij groet de kapper en neemt plaats op een

“Ik wil mij niet laten beïnvloeden door gezichtsuitdrukkingen van klanten, maar ik baseer me enkel op wat ze willen” werkt zonder spiegel. Hij vindt dat wat al te simpel. Bovendien leidt dat tot routine, vindt hij. Wat je in de plaats wel te zien krijgt terwijl de man je haar verzorgt, is een

stoeltje in een hoek van de kamer. Om de tijd te verdrijven, bekijkt hij de cd-collectie die er staat. Na een paar minuten vraagt hij zelfs om een Franse chanson op te zetten. Er

wordt veel gelachen, de sfeer is goed. Een kwartier later is Fred klaar met Milena. Ze draait zich om en bekijkt het resultaat in de spiegel. Ze kijkt tevreden en haalt haar portefeuille tevoorschijn. De andere klant neemt plaats in de zetel tegenover de tv, het is zijn beurt. Vooraleer dat de kapper aan de slag gaat met hem, verzamelt hij nog snel het haar van Milena, en borstelt het in een hondenhok. “Alles wat in ‘normale’ kapperszaken verstopt wordt, wil ik in mijn zaak uitdrukkelijk tonen. Liefst op een leuke en originele manier, vandaar het hondenhok.” Een poosje later wordt er op straat tegenover het café luidkeels gebabbeld. “Als je de kapper niet weet zijn, loop je er gegarandeerd voorbij,” vertelt een klant. “Het is vooral mond-tot-mond reclame waaraan hij zijn succes te danken heeft. In tijden waarin klanten op alle mogelijke manieren gelokt worden, heb ik respect voor het feit dat Fred er zo goed in slaagt succesvol te zijn en toch verborgen te blijven.” Arnaud De Decker

BDW 1512 PAGINA 11 - DONDERDAG 3 MAART 2016

GANSHOREN > NIEUWE NEDERLANDSTALIGE BIB NA JAAR OOK OFFICIEEL GEOPEND

SINT-JANS-MOLENBEEK > VERKEERSSITUATIE BEEKKANT ONVEILIG

Erkenning levert flink wat subsidies op

Zelfs voor verkeersdrempels geen geld

De nieuwe Nederlandstalige bib van Ganshoren nam ruim een jaar geleden haar intrek in De Zeyp, maar was nog steeds niet officieel ingehuldigd. Zaterdag is het zo ver en houden de ministers Gatz en Smet de negentiende erkende bib van Brussel boven het doopvont.

anshoren stond jarenlang te boek als de gemeente met de laatste tweetalige bibliotheek van het land. De meeste Ganshorenaren en ook de lokale politici vonden het best, maar feit was dat de gemeente hierdoor flink wat subsidies mis liep. Om als Nederlandstalige bib erkend te worden en subsidies te krijgen moest er immers eerst een eigen locatie zijn. Een goede locatie vinden, bleek niet simpel. Toen enkele jaren geleden beslist werd om gemeenschapscentrum De Zeyp uit te breiden met een nieuwbouw voor het Lokaal Dienstencentrum, greep schepen René Coppens (Open VLD) van Nederlandstalige Cultuur zijn kans. Hij verkreeg dat de tweede verdieping van de nieuwbouw gereserveerd zou worden voor de bib. De bouw moest in 2013 starten en begin vorig jaar klaar zijn. Maar de Vlaamse regering bevroor tijdelijk de infrastructuursubsidies voor ouderenvoorzieningen zodat de werken niet konden beginnen. Schepen Coppens wilde echter niet langer wachten en verhuisde begin vorig jaar de tienduizend Nederlandstalige boeken van de François Beeckmansstraat naar het vroegere biljartzaaltje op de tweede verdieping van De Zeyp. Hierdoor kreeg de bib een Vlaamse erkenning en de bijbehorende subsidies: 56.000 euro per jaar voor personeel plus nog een kleine bijdrage voor

digitalisering. In de herfst wil de Ganshorense bib, als laatste van de negentien, toetreden tot het Brunonetwerk. Hiervoor moet de collectie eerst helemaal gedigitaliseerd zijn. Van de VGC kreeg de bib vooral materiële ondersteuning bij de opstart. De bib heeft ondertussen een voltijdse en halftijdse bibliothecaris in dienst. Doordat de gemeente nu een erkende Nederlandstalige bib heeft, kwam er ook geld uit Vlaanderen voor een halftijdse cultuurbeleidscoördinator. Dat werd Philippe Debroe, organisator van verschillende erfgoedprojecten in Schaarbeek.

Bouwplannen Heel lang zal de bib niet op de huidige locatie zitten. Er zijn ondertussen weer VIPA-middelen beschikbaar zodat de bouwplannen uit de kast gehaald kunnen worden. Coppens rekent erop dat de werken begin volgend jaar zullen beginnen en hoopt dat ze nog voor het einde van de legislatuur afgerond zullen zijn. In de nieuwbouw krijgt de bib, die wil focussen op jeugd en strips, 275 vierkante meter ter harer beschikking, een oppervlakte drie keer zo groot als de huidige. Net zoals nu zal de gemeente de ruimte huren. Bettina Hubo In de nieuwbouw krijgt de bib drie keer meer ruimte ter beschikking.

Een jaar geleden interpelleerden buurtbewoners van metrostation Beekkant de gemeenteraad over de groeiende verkeersonveiligheid. Een jaar later is er nog niets gebeurd, ondanks beloften van het schepencollege. SP.A-oppositieraadslid Jef Van Damme herhaalt de vraag van de bewoners om een veiligere straat. Mobiliteitsschepen Jan Gypers (Open VLD) kan pas binnenkort geld vrijmaken voor verkeersdrempels.

uurtbewoners van de hoogMolenbeekse wijk rond het metrostation Beekkant klagen al lange tijd over de onveilige situatie voor het metrostation. Door het sluipverkeer staan er vaak lange files, en buiten de spitsuren wordt er te snel gereden. Daarom trokken de bewoners vorig jaar naar de gemeenteraad om verhaal te halen. Mobiliteitsschepen Gypers beloofde tijdens die gemeenteraadszitting maatregelen te nemen: er zou een zone-30 komen, verkeersdrempels wanneer nodig en eventueel een verkeersluwe straat zoals aan het Brusselse Centraal Station. De interpellanten waren tevreden met dit antwoord. Een jaar later is er nog niets van in huis gekomen, en eind 2015 herhaalde gemeenteraadslid Jef Van Damme de vraag van de bewoners. In december bleek dat er zelfs nog geen telling van het aantal verkeersovertredingen had plaatsge-

vonden. “De mensen vragen zich af of de gemeente hen met een kluitje in het riet heeft gestuurd.”

Geen verrassingen Jan Gypers haalt aan dat het in 2015 onmogelijk was om geld te voorzien om de gemaakte beloften uit te voeren. Volgens hem zal dat echter wel dit jaar gebeuren. De schepen zegt dat er de voorbije maanden wel een telling van het aantal overtredingen heeft plaatsgevonden. Die telling levert geen verrassingen op: de meerderheid van de automobilisten houdt zich niet aan de regels. Van Damme vraagt zich af hoe het komt dat de gemeente geen geld kon voorzien. “Een verkeersdrempel plaatsen, dat zijn werkingsmiddelen, net zoals een trottoir heraanleggen: gemeenten hebben altijd budgetten voor zulke werkzaamheden.” “Bovendien is de begroting vorig jaar in mei goedgekeurd, drie maanden na de burgerinterpellatie. Er was dus nog tijd genoeg om budget te voorzien.” De discussie speelt zich af tegen de moeilijke financiële situatie van de gemeente Molenbeek. Van Damme vindt dat “het gemeentebestuur mensen niets mag beloven als die beloften toch niet ingelost kunnen worden. De burger keert zich zo van ons af.”

Christophe Degreef

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK) © BART DEWAELE

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

WATERMAAL-BOSVOORDE > AXA-GEBOUW WORDT ZWARE OF DURE KLUS

Jaarlijks 2,2 miljoen euro minder Als de Europese instellingen in het Axa-gebouw aan de Vorstlaan neerstrijken, dan levert dat de gemeente Watermaal-Bosvoorde een jaarlijks verlies van 2,2 miljoen euro op. De gemeente zit nog altijd in financiële moeilijkheden.

et iconische kruisvormige Axagebouw huisvest nu de gelijknamige bank, maar die trekt er tegen 2017 uit. Het is momenteel

nog koffiedik kijken wat er met het kantoorgebouw zal gebeuren. Er zijn twee opties: de Europese instellingen zouden geïnteresseerd zijn, en eigenaar Cofinimmo heeft ook het plan om er een gemengd kantoor-woonproject van te maken. In het eerste geval betekent dat een flink verlies voor de gemeente. De Europese instellingen betalen immers geen belastingen in Brussel. Watermaal-Bosvoorde misloopt

dan jaarlijks anderhalf miljoen euro aan onroerende voorheffingen, en 700.000 euro bureautaks. “We willen echter niet vooruitlopen op de zaken,” zegt gemeenteontvanger Pierre Feron. “Want er is nog niets definitiefs.” De omzetting van het gebouw dreigt ook een hele klus te worden: het bouwwerk zou zich bijzonder slecht lenen om appartementen van te maken. CD

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

a Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

BDW 1512 PAGINA 12 - DONDERDAG 3 MAART 2016

BDWOPINIE

Burgemeester Yvan Mayeur (PS) bij de inhuldiging van de voetgangerszone.

MOBILITEIT > WAAROM JOURNALIST RAF CUSTERS HET ONEENS IS MET HET STADSBESTUUR

VOETGANGERSZONE LAAT BEWONERS IN DE STEEK BRUSSEL – De Stad Brussel heeft een evaluatie van de voetgangerszone gepresenteerd op de gemeenteraad. Die is overwegend positief. Journalist en buurtbewoner Raf Custers vindt dat de uitwerking beter had gekund. Vanuit de burgerbewegingen Platforme Pentagone en Plan B-XL denkt hij na over alternatieven. “De politici maken keuzes, maar hebben ze die al één keer en public gepresenteerd?”

en mens kan zijn rug niet draaien of ze halen zijn huis overhoop. Zo voelde Brussel aan toen ik in de herfst van 2014 mijn wijk in het centrum terugvond. Terwijl ik weg was, hadden burgemeester en schepenen ons namelijk een voetgangerszone met daarrond een verkeerslus en vier nieuwe ondergrondse parkings opgedrongen. Eén van de parkings zou aan de Nieuwe Graanmarkt komen, mijn zoon zit daar vlakbij op school. Ik deelde mijn bezorgdheid met de ouderraad die opdracht gaf om me

in de zaak te verdiepen. De mensen van de Marollen hadden toen pas de geplande parking onder het Vossenplein doen schrappen. Burgemeester en schepenen stelden zich autoritair op. Dat keerde zich tegen hen. Volgens de burgemeester moest er snel gehandeld worden, “want anders worden we geconfronteerd met comités en individuen die hun opinie zullen geven die uiteraard negatief zal zijn. Zonder nog de wettelijke procedures mee te tellen, die echt het plezier bederven” (op de website van Plateforme Pentagone, red.). Die arrogantie bracht comités,

urbanisten, activisten en bewoners samen in het Plateform Pentagone. Deze groep speelde kort op de bal en informeerde en mobiliseerde behoorlijk efficiënt.

Kortzichtig In 2013 en 2014 was ik voor mijn werk in Zuid-Amerika. In Rio de Janeiro en Sao Paulo trok ik op met stadsactivisten. Ik schrijf daarover in De Uitverkoop van Zuid-Amerika, mijn volgend boek. In Brussel loopt er veel gelijk met wat de Braziliaan-

van de mensen ‘informeel’ in wijken die ze sinds decennia zelf en zonder vergunningen hebben opgetrokken. Bij ons zijn de informele bewoners de mensen die op kartons op de stoepen slapen. Maar ginds net als hier besturen de gemandateerden met dictaten, ze jagen er hun projecten door die zogenaamd de lokale economie zullen aanzwengelen en zo duwen ze de zwakken en fragielen nog verder naar de rand. Onze bestuurders maken politieke keuzen, maar

“Voor Bxl Colours gaf de stad 212.000 euro uit. Houdt zo een spektakel de mensen warm?” se activisten me hadden getoond en verteld. Natuurlijk zijn er verschillen. In Sao Paulo woont een vijfde

hebben ze die al één keer en public gemotiveerd? Ze hebben hun fantasy-prenten gepresenteerd van hoe

de voetgangerszone er zal uitzien. Binnenkort begint daar de verbouwing. Ik ben voor de voetgangerszone, voor mij kan ze niet groot genoeg zijn. Maar het Brussels plan is kortzichtig. Het lokt shoppers en city-hoppers en laat de bewoners in de steek. Rio de Janeiro is al jaren een werf, voor de mega-sportevenementen uiteraard (over enkele maanden de Olympische Spelen). Maar daarnaast staken de bestuurders (van stad, deelstaat èn federale staat tezamen) een prestigieus project in gang om de oude havenbuurt te renoveren, en ze gooiden de volkswijken in de stad open. Dat programma gaat gepaard met voortdurend geweld. De bewoners van die wijken (de favela’s) worden naar de rand van de metropool verjaagd. Erminia Maricato maakte in de jaren 1970 al films over die mensen. Tussen 2003 en 2005 was ze federaal vice-minister van Stedenbeleid. Als prof in Sao Paulo hamert ze op de nood van ‘urbane alfabetisering’. De Global Cities, zegt zij, worden uit elkaar gedreven, met aan één kant de financiële elites die opportuniteiten zoeken waarmee ze fortuin kunnen opstapelen, en aan de andere kant de lage inkomens, de werklozen en de gemarginaliseerden. De beslissers bekijken de stad als handelswaar par excellence. Net als bij ons. Het verschil: in Brazilië trekken de bestuurders openlijk de kaart van de kapitaalkrachtigen. Bij ons verkopen ze hun ingrepen met de propaganda dat Brussel weer proper en conviviaal zal worden, en met eenrichtingsparticipatie. Ginds en hier denken ze te profiteren van de conjunctuur. Dat is gedoemd te mislukken. Er komt een nieuwe recessie aan. Brazilië voelt ze al. Juist daarom vallen nu in Porto Maravilha, Rio’s havenbuurt, de luxeprojecten stil. Brussel gaat gewoon op de koers van de grote attracties voort. Voor Bxl Colours gaf de stad 212.000 euro uit (aan een bevriend evenementenbureau). Maar houdt dat spektakel de mensen warm?

Plan B-XL In de schoot van Plateforme Pentagone is een groep ontstaan die aan een Plan B-XL werkt. Onder ons zijn er des ingénieurs maar vooral des ingénieux (Serge Latouche). Twee workshops zijn voorbij, er komen er nog twee. De vindingrijkheid die daar verschijnt, is ronduit verbazend. De groep moet nog diverser, zodat ze dichter bij de bewoners en gebruikers van Brussel staat. Maar met de voorstellen die nu al (letterlijk) op ons stadsplan van Brussel staan, laten we de Expo58-visie van de stad ver achter ons. In dit Plan B-XL maken bewoners en gebruikers onder elkaar uit welke de wensen en noden zijn en hoe ze worden opgelost. Brussel als zinnelijke stad. Ook voor de tunnels hebben we ideeën zat. Dit voorjaar komen we ermee naar buiten. Raf Custers, journalist

lezersbrieven@bdw.be

BRIEVEN VAN LEZERS

BDW 1512 PAGINA 13 - DONDERDAG 3 MAAR 2016

Pendelarbeid

Chique Brussel op de fiets

Vlaams minister van Openbare Werken en Verkeer Ben Weyts (N-VA) heeft geen ongelijk als hij stelt dat de Brusselse economie draait op pendelarbeid. Feit blijft wel dat de rijkdom die binnen het Brussels Gewest wordt geproduceerd voor een groot deel uitstroomt naar de rijke rand. Heeft het Brussels Gewest geldzorgen, zoals voor een paar jaar, dan moet het bij de federale overheid op blote knieën gaan schooien om een deel van de zelf geproduceerde rijkdom te recupereren. Eigenlijk is dat de wereld op zijn kop. Wordt het geen tijd dat de Brusselse politici er eensgezind voor ijveren om voortaan de helft van het loon te laten belasten op de plaats waar men woont en de andere helft op de plaats waar men werkt? Allerhande toelagen voor het vervullen van de hoofdstedelijke functie, die met flinke tegenzin, om niet te zeggen arrogant misprijzen, door Vlaanderen en Wallonië aan Brussel worden toegezegd, kunnen dan onmiddellijk worden afgeschaft. Zouden de dames en heren Brusselse politici over dit idee willen nadenken, of zijn ze ertoe verplicht het partijbelang onverminderd boven het Gewestbelang te stellen? Geert Leenders, Jette

Op een studiedag van het Brussels Gewest een jaar geleden (27 januari 2015) bleken drie categorieën fietsers te bestaan: beginneling – ervaren - strijdlustig. De laatste categorie durft overal te rijden, maar ze maken slechts 1 procent uit van het totaal. De eerste, waarvan kinderen deel uitmaken, durft het enkel op een goed afgescheiden fietspad. Mogelijks heeft Pascal Smet (SP.A) hier zijn mosterd gehaald. In de praktijk moet je wel tot de laatste categorie behoren om ergens te geraken. Jo Verwimp, Asse

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden,

Rotterdam Annalisa Gadaleta beweert dat ‘de socialistische burgemeester van Marokkaanse origine er goed in slaagt de mensen te laten samenleven’ (BDW 1511, p.8-9). In het artikel wordt gesproken van ‘het bestuur van de socialist’. Zo krijgen lezers de indruk dat Rotterdam bestuurd wordt door de sociaaldemocraten. Maar de sociaaldemocratische PVDA zit sinds 2014 in de oppositie. De stad wordt bestuurd door de linksliberalen van D66, het chris-

ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage

schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

tendemocratische CDA en Leefbaar Rotterdam, veruit de grootste fractie met 14 zetels van de 45. Leefbaar Rotterdam is de politieke erfgenaam van Pim Fortuyn, die lijsttrekker was in 2002. Wethouder Joost Eerdmans was kamerlid voor de Lijst Pim Fortuyn. Hij is bevoegd voor veiligheid en handhaving. De portefeuille integratie zit bij Ronald Schneider, eveneens van Leefbaar Rotterdam. In het coalitieprogramma lezen we onder andere de volgende zinnen: “We zetten het meldpunt radicalisering voort. We gaan de verborgen vrouwen van Rotterdam opzoeken en helpen. We werken een pakket maatregelen uit om de instroom van kansarmen in te perken en starten daarvoor ook een actieve lobby naar Den Haag.We intensiveren de aanpak van malafide uitzendbureaus en huisjesmelkers. Bij het oplossen van specifieke problemen kiezen we voor doelgroepenbeleid en maatwerk als dit effectief is. Voor alle leerlingen komt er extra aandacht op school voor de Nederlandse en Rotterdamse geschiedenis en cultuur. We kiezen voor een taaloffensief. We gaan actief discriminatie tegen.” In Nederland is de burgemeester een benoemd ambtenaar. De baas in de gemeente Rotterdam is de gemeenteraad. Dat staat ook zo vermeld op de website van de gemeente. Rudi Coel, Brussel-Stad

Rechtzetting In het artikel over overstapparking Bizet (BDW 1510, p.12-13) staat dat er tussen 1 januari 2015 en 31 januari 2016 dertig auto’s werden gestolen op de parking. Dat klopt niet; wel vonden er dertig inbraken in auto’s plaats, gesignaleerd bij de politiezone Zuid. Onze excuses.

ADVERTENTIE

WOON IN EEN ICONISCH PROJECT EN WORD BEDIEND OP UW WENKEN

CHAMBON. EEN LUXERESIDENTIE OP EEN HISTORISCHE SITE IN HARTJE BRUSSEL De majestueuze hoofdzetel van de voormalige ASLK, gelegen tussen het Muntplein en het Martelarenplein, wordt in al zijn glorie hersteld dankzij een prestigieuze reconversie tot luxe-residentie. Dit unieke project, de Chambon, combineert historische grandeur met hypermodern comfort. Met als absolute primeur een exclusief pakket aan diensten: de Residential Services.

• EEN VASTE WAARDE OP EEN UNIEKE LOCATIE • Uniek historisch erfgoed: een duurzame investering • Prime location in het hart van de Europese hoofdstad • Met exclusief dienstenpakket • Een “once in a lifetime opportunity”

D EN R ES I

TIAL

I C E SD V R E S LU DEktische I NanbCod voannlijkperadiensten A erso en p AAR J 2 NU A T I S

www.thechambon.be

Vastgoedprojecten op toplocaties 02/201 00 01

BDW 1512 PAGINA 14 - DONDERDAG 3 MAART 2016

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

DE SNOR DIE SCHREEF ZOALS ENSOR SCHILDERDE BRUSSEL – Honderd jaar geleden overleed met Emile Verhaeren één van de beroemdste schrijvers die ons land ooit heeft gekend. De in het Frans schrijvende Vlaamse dichter en kunstcriticus trok via Brussel de wereld in om die wereld vervolgens terug naar Brussel te brengen. Als eerbetoon begint deze week een goed gestoffeerd herdenkingsjaar, met onder meer een nieuwe vertaling van zijn poëzie, een boek over Verhaerens anarchistische sympathieën, een postzegel, en heel veel plaksnorren.

et is 27 november 1916 als de dan eenenzestigjarige Emile Verhaeren (1855-1916) in het station van de Noord-Franse stad Rouen pardoes onder een trein terechtkomt. Door die tragische gebeurtenis sterft een literaire beroemdheid die bij leven al een reputatie had tot ver voorbij de Europese buitengrenzen. In België stond Verhaeren niet alleen bekend als de dichter die het Vlaamse platteland én de (Brusselse) stad bezong in zijn lange, nu eens donkere, dan weer bevlogen gedichten.

Hij was ook een promotor van de avant-garde schilderkunst van de Franse neo-impressionisten, van Ensor en Khnopff, en zelfs van de art nouveau en het socialisme dat hij samen hielp vormgeven in het Brusselse Volkshuis van Horta. In het buitenland, waar tot dan toe ernstig rekening werd gehouden met zijn kansen om de Nobelprijs literatuur te winnen, werd de dood van Verhaeren met verslagenheid onthaald. “Je kan je indenken hoeveel ik geleden heb sinds het leven monsterlijk is geworden. De verschrikkelijke dood van Verhaeren heeft me

ondergedompeld in een onpeilbare droefheid,” schreef de Duitse dichter Rainer Maria Rilke in 1917 nog in een brief naar een vriend.

Pendelaar Verhaeren kreeg een grafmonument aan de Schelde in zijn geboortedorp Sint-Amands, waar sinds 1955 ook het Emile Verhaerenmuseum gevestigd is. Verhaeren schreef dan wel niet in het Nederlands, toch heeft hij een grote bijdrage geleverd aan het imago van Vlaanderen in het buitenland. Met zijn gedichten exporteerde hij het beeld van Vlaanderen als een mooie streek, rijk aan cultuur. Zijn gedichten laten er ook weinig twijfel over bestaan dat Verhaeren met afschuw keek naar de allesverterende kracht van de buitensporige industrialisering die zijn tijd kenmerkte. Maar toch was hij ook een groot liefhebber van de stad. Verhaeren zou, ook als hij in het buitenland was, altijd blijven pendelen tussen de rust van het platteland en mondaine maalstroom van de liberale (en liefst ook sociale) grootstad. In België was die grootstad Brussel, waar zijn vader Henri Gustaaf Verhaeren rijk was gewor-

LITERATUUR > WERELDVERMAARDE DICHTER, CRITICUS EN PENDELAAR EMILE VERHAEREN HERDACHT

den in de lakenhandel. Moeder Joanna Adelaïde De Bock hield een winkel van stoffen en naaigerief open in Sint-Amands waar Emile nog naar een Nederlandstalige lagere school ging. Maar het middelbaar liep hij aan het SintAloysiuscollege in Brussel en in het Franstalige jezuïetencollege Sint-Barbara in Gent. Na zijn rechtenstudies in Leuven, kwam Verhaeren terug naar de hoofdstad om van 1881 tot 1884 stage te lopen bij de vooraanstaande advocaat Edmond Picard - zelf ook auteur en kunstliefhebber. Samen met mecenas Octave Maus richtte Picard in 1883 het toonaangevende kunsttijdschrift L’Art moderne op. Verhaeren debuteert in datzelfde jaar met zijn bundel Les Flamandes, en sluit zich snel aan bij L’Art moderne. In zijn hoedanigheid als criticus zal Verhaeren decennialang het debat over de avantgardekunst in Brussel domineren. Hij deelde een atelier met de beroemde schilder Théo van Rysselberghe, komt bij zijn Brusselse uitgever Edmond Deman in de Bergstraat onder meer de Oostendse schilder Léon Spilliaert tegen, en zou in de loop der jaren bevriend raken met Fernand Khnopff, James Ensor, Paul Signac

BDW 1512 PAGINA 15 - DONDERDAG 3 MAART 2016

en Auguste Rodin, maar ook met André Gide, Camille Lemonnier, Maurice Maeterlinck, en de reeds genoemde Rilke. In het boek De Eeuw van Brussel 1850-1914, waarin Eric Min de toenmalige artistieke bloei van onze hoofdstad tot leven wekt, duikt Verhaeren om de haverklap op. Min beschrijft onder meer hoe de Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig in 1902 speciaal naar Brussel reist om zijn idool Verhaeren te ontmoeten, en in het atelier van beeldhouwer Charles Van der Stappen toekijkt hoe Verhaeren met zijn ‘walrussnor’ poseert voor zijn borstbeeld. Zweig kwalificeert Verhaeren als iemand die “de poëzie een totaal nieuwe weg wees”: “Zijn ritme is dat van een gehaaste man, die rent en zich opwindt. Vaak houdt hij geen maat en hoor je het hijgen van de mens die zich een weg baant naar zijn doel, de galm van zijn voetstappen op de kasseien.”

Tentaculaire stad Aan het einde van de jaren 1880 schreef Verhaeren eerder zwaarmoedige, symbolistische poëzie. Het is ook de periode waarin de dichter regelmatig naar Londen trekt, waar zijn ideeën over de wild om zich heen grijpende stad vorm krijgen. Zijn liefdevol huwelijk in 1891 met de Luikse kunstenares Marthe Massin zal kinderloos blijven, maar wel een omslag in de toon van zijn poëzie opleveren. In 1893 begint Verhaeren aan zijn sociale trilogie bestaande uit de

ingeruild voor Parijs, waar hij zijn artistieke contacten aanwendt om Brussel deelachtig te maken aan de artistieke hoogconjunctuur in de Franse hoofdstad. In 1908 worden de geruchten over zijn kandidatuur voor de Nobelprijs hardnekkig, wordt hij als goede vriend van Albert I en koningin Elisabeth officier in de Orde van Leopold. Een jaar later wordt hij doctor honoris causa aan de ULB. Tal van literaire tournees brengen hem tot in Rusland, maar Verhaeren blijft ook terugkeren naar het Vlaamse platteland. Nabij Parijs zoekt hij de rust in het park van Saint-Cloud. Het schrijverskabinet dat hij daar betrekt, is vandaag nog te bezichtigen in de Koninklijke Bibliotheek. In Woluwe bezoekt hij regelmatig de villa van kunstenaar Constant Montald, in het Henegouwse Roisin heeft hij een hoeve die vandaag de Espace Emile Verhaeren herbergt. De Eerste Wereldoorlog zorgt echter voor de omslag. Verhaeren keert zich af van Duitsland en tal van artistieke vrienden. Zijn patriottische oorlogspoëzie levert hem nog de officieuze titel Dichter des Vaderlands op, maar hij ‘sneuvelt’ zelf onder die trein in Rouen. Michaël Bellon

De steden fragment Geuren van smeer, vuil van huiden, droesem van teer! Net als een zware herinnering, van dromen zat, Rechtop in mist en rook, geel & immens alweer, Groot van de avond, kookt de onontwarbare stad En rolt als zwarte slangen in zwarte straten voort Om bruggen & om dokken & om loodsen heen Waar olievuren & norse toortsen ongestoord, Als gekke gestes & woeste maskers handgemeen Raken – strijd van schaduw & goud – in duisternis. Oorverdovend rolt water aan, zonder verwijlen, Rolt trage terugkeer en heenreis vol droefenis Van de zee naar de zee en altijd van de zeilen Naar de zeilen aan, terwijl fabrieken grof en groot Met hamers die het ijzer breken, bikkelhard, Met cirkels van staal – ze wentelen hun tanden bloot –,

GAL portretteert Verhaeren op postzegel

Hun vliegwielen van sleur en hun drijfriemen van smart Verwringen aan de kaden – alsof het vlees betrof Van ledematen, gevierendeeld op rad & haak.

“ Zijn ritme is dat van een gehaaste man, die rent en zich opwindt”

Ginds lange tunnels vol walmen, ginds slijk & stof;

En bruggen slaan; ze bonken op sporen & schroot,

De nacht wordt door riolen opgeslokt & vaak Weerklinkt een ijzige kreet, een schorre ademstoot Van staal op staal: de treinen, zie de treinen gaan

STEFAN ZWEIG OVER EMILE VERHAEREN

En gaan, door diepten opgeslokt & haast vergaan

bundels Les Campagnes hallucinées en Les Villes tentaculaires en het toneelstuk Les Aubes, dat in 1901 wordt opgevoerd in Horta’s Volkshuis door acteurs van de Brusselse balie, aangevoerd door de toekomstige minister Jules Destrée. Les Villes tentaculaires beschrijft de schoonheid en wanstaltigheid van havens, industrie, beurzen en banken maar ook van wetenschap, warenhuizen, boulevards en mensenmassa’s. Min vergelijkt de manier waarop Verhaeren de grootstad beschreef met de manier waarop James Ensor haar schilderde op zijn monumentale De intrede van Christus in Brussel in 1889. Ondertussen heeft Verhaeren Brussel evenwel

Maar dan weer uitgebraakt, de verten tegemoet, De treinen daar, die razende treinen daar – zij gaan. Bpost geeft een postzegel uit ontworpen door cartoonist GAL die Verhaeren portretteert met de woorden van zijn gedicht ‘Et maintenant/En nu’. Op het speciale postzegelvel staan ook gedichten van Dichters des Vaderlands Charles Ducal en Laurence Vielle. De eerstedagafstempeling - met Verhaerens handtekening - heeft plaats op 14 maart in de Filaboetiek in Brussel, 02-278.50.70.

Verhaeren onuitgegeven en heruitgegeven De aftrap van het Verhaerenjaar wordt deze week gegeven in Passa Porta waar de nieuwe Franstalige publicatie Emile Verhaeren Inédit van David Gullentops wordt voorgesteld. De professor Franse Literatuur en directeur van de Emiel Verhaeren leerstoel aan de VUB bracht verschillende verder onuitgegeven gedichten en teksten samen die Verhaeren ooit publiceerde in al dan niet vergeten anarchistische tijdschriften. Het boek behandelt ook een onafgewerkte toneelstuk en een aanzet tot een roman van Verhaeren, en onderzoekt de invloed van de anarchistisch getinte teksten van Verhaeren

op de avant-gardisten tussen 1895 en 1920. D. Gullentops, Emile Verhaeren Inédit, Brussel, VUBPress, 215 p., 25,95 € Presentatie op donderdag 3 maart 2016 om 20u in Passa Porta, A. Dansaertstraat 46, Brussel, 02226.04.54, info@passaporta.be, € 7/5 Dichter en vertaler Koen Stassijns bezorgt met Emile Verhaeren - Veerman een forse, representatieve bloemlezing met nieuwe vertalingen op basis van de eerste drukken van Verhaerens bundels. De titel van de bloemlezing is niet alleen een vertaling van Verhaerens

gedicht Le Passeur d’Eau maar verwijst ook naar Verhaerens reputatie als pendelaar tussen binnen- en buitenland, stad en platteland, Romaanse en Germaanse cultuur. Het boek bevat een inleiding van Rik Hemmerijckx, directeur van het Verhaerenmuseum, en zestien pagina’s beeldmateriaal. Koen Stassijns, Emile Verhaeren – Veerman, Tielt, Lannoo, 2016, 450 p., 29,95 €. Presentatie met muzikale begeleiding van Nathalie Bosch op vrijdag 4 maart 2016 om 20u in het Verhaerenmuseum in het Provinciaal Museum Emile Verhaeren, Nadien ook nog op vrijdag 18 maart 2016 om 13u30 in het Brussels Ouderenplatform, Zaterdagplein 6, Brussel, 02-210.04.60, en op zaterdag 3 december om 20u in GC De Kroon, Sint-Agatha-Berchem.

VERHAERENJAAR: Belangrijkste evenementen > In het Provinciaal Museum Emile Verhaeren in Sint-Amands loopt vanaf 4 maart een tentoonstelling met de vele etsen waarmee Charles Bernier „het Verhaerenportret in België gepopulariseerd heeft”. Tot 1 mei 2016 tijdens het weekend, op feestdagen of op reservatie (11-18u), E. Verhaerenstraat 71, 2890 Sint-Amands, 05233.08.05, www.emileverhaeren.be > ULB-professor Paul Aaron geeft een lezing over de vruchtbare relatie tussen Emile Verhaeren en jurist Edmond Picard. Zaterdag 12 maart 2016 om 18u, Espace Emile Verhaeren, rue E. Verhaeren 23, 7387 Roisin. > Radiozender Klara presenteert op de zondagen 11, 18, 25 september drie radio-uitzendingen over Verhaeren en de schrijvers van de Schelde, met onder andere Benno Barnard, Jan Lampo en Rik Hemmerijckx. > Van 15 oktober 2016 tot 15 januari 2017 loopt in het Museum voor Schone Kunsten te Gent een grote Emile Verhaerententoonstelling. > Onder het motto Allemaal Verhaeren! zette vertaler Koen Stassijns een actie op rond de snorharen van Verhaeren. Wie een “snorfie” maakt met een Verhaeren-snor uit karton kan die posten op www.facebook.com/AllemaalVerhaeren.

BDW 1512 PAGINA 16 - DONDERDAG 3 MAART 2016

ERFGOED > WIELEMANS MACHINES WORDEN GERESTAUREERD NAAR DE GEEST

VOOR ELK WAT WIEL’S

et het restauratie- en tewerkstellingsplan rond de Wielemansmachines won Brusselfabriek, waakhond van het sociaal en industrieel erfgoed, in 2013 een Europa Nostra Prijs voor Cultureel erfgoed. De restauratie, die eind 2015 begon, wordt dit najaar afgerond. Werfleider Dino Calà heeft ervaring in de automechaniek en de praktijkgerichte vorming in Brussel: “Het zijn niet louter cosmetische ingrepen, we willen dat er iets kan geleerd worden over het erfgoed. Al was het maar, zoals u kunt zien aan de half gevandaliseerde Ingersoll Rand-compressor, wat er gebeurt als we er geen zorg voor dragen. Maar de geest van de machine blijft. Uit didactisch oogpunt zetten we de De La Vergne handmatig in werking, later zal ze aangedreven worden door een kleine elektrische motor, voor de veiligheid aan één omwenteling per minuut, vroeger had ze haar eigen stoommachine.” Calà’s ploeg, gerekruteerd in Brussel, dat zijn Mohamed - Momo - Barghouti, mecanicien gespecialiseerd in zware voertuigen, Abdeslam Nouinou, ijzerwerker en lasser, en José Luis De Diego, polyvalent mecanicien. Ze borstelden en wasten de machines af met de hand, met respect voor onuitwisbare sporen van de tijd, zoals bekleding met teer of graffiti. Met een penseel brachten ze een roestwerende vernislaag aan, afgekeken van de energiecentrale van C-Mine in Winterslag. Het werden gaandeweg ‘hun’ machines. Ze kenden elkaar vooraf niet, maar vandaag vullen ze elkaars zinnen

VORST - En toen draaiden het enorme vliegwiel en de krukas van de De La Vergne compressor weer. Die produceerde de koude die nodig was voor de pils van Wielemans-Ceuppens. De machinezaal opwaarderen is een erezaak voor de restauratieploeg en voor de brouwerijgeschiedenis van de stad en ver daarbuiten.

Nu worden het marmer en de wijzerplaten van het elektrisch besturingsbord aangepakt.

CULTUUR > NIEUWE AANPAK VAN DE ZINNEKE PARADE

HOE STOET EN OMSTAANDERS VERSMELTEN “De negende editie zal zich afspelen in het centrum, in de voetgangerszone,” vertelt Dis Huyghe van de Zinneke Parade. In de parade zullen ongeveer 2.400 mensen meelopen, die opgesplitst zijn in 24 Zinnodes (groepen). “Dit jaar willen we het publiek echt betrekken in de parade. Daarom blijven de Zinnodes op een bepaalde plek staan en nodigen ze het publiek uit om hen te helpen,” vertelt Huyghe. Zo zal een van de Zinnodes bestaan uit ouderen die het publiek zullen verwennen door handmassages te

BRUSSEL - Op zaterdag 21 mei trekt de Zinneke Parade door de stad. Het thema is Fragil. De omstaanders maken voor het eerst deel uit van de stoet. Dis Huyghe (Zinneke Parade) vertelt hoe dat mogelijk is. geven en andere relaxerende dingen te doen.

Breekbaar Het thema dit jaar is ‘Fragil’. Dat thema werd ingeluid met een tentoonstelling waarin verschillende kunstenaars hun interpretatie tonen van wat breekbaar is. De stoet trekt uit op 21 mei. Dat is kort dag. Maar de voorbereidingen liggen op schema. “Sommigen zijn de danspasjes al aan het instuderen, anderen zijn nog druk bezig met het maken van hun kostuums.” In totaal werken er drieduizend

Op 21 mei trekt de Zinneke Parade opnieuw door Brussel-Stad.

mensen aan het project. Het duurt zo’n twee jaar om de Zinneke Parade te organiseren. De organisatoren van de Zinneke Parade zoeken wel nog een tweehonderdtal vrijwilligers. “Die vrijwilligers helpen met het begeleiden van de Zinnodes door de parade. Andere delen programmaboekjes uit en de enthousiastelingen mogen het publiek warm maken om deel te nemen aan de parade,” vertelt Huyghe. Wie zich geroepen voelt, kan een kijkje nemen op de website www.zinneke.org. En de parade in 2018? Binnenkort komen de organisatoren samen om te brainstormen over de mogelijke thema’s. Het definitieve thema wordt door het publiek gekozen. Helena Coen

BDW 1512 PAGINA 17 - DONDERDAG 3 MAART 2016

aan: “De New Yorkaise, de compressor De La Vergne, speciaal voor de brouwerij in Vorst gemaakt, dateert wel al uit 1894, hoor. Alles aan de machine was geblokkeerd, dus hebben we de staven, de krukas, de zuiger, de ‘Chinese hoeden’ van 200 kg het stuk bovenop het platform losgeschroefd. Na alles weer te hebben ingevet, hebben we de machine weer in elkaar gestoken. Gemaakt in een tijdperk zonder computer waren de onderdelen toch tot op de millimeter precies. Abdelslam heeft ontdekt dat de reling op het platform van messing was, door de verflaag te verwijderen schittert ze weer. De inscripties in reliëf zijn weer verguld.” Ook de rolbrug kregen ze al aan de praat, en de gasbuizen die leidden naar bewaarkelders die vroeger achter de muur lagen in een nu gesloopt gebouw zijn gereinigd en opnieuw geschilderd in verou-

Rondleidingen Tot midden maart kan u via wielemans@gmail.com een rondleiding reserveren, in vier talen, en aangepast aan scholen, liefhebbers van techniek, bier of geschiedenis. Later zullen ze op meer regelmatige basis georganiseerd worden. Er zijn genoeg verhalen over de brouwerij Wielemans-Ceuppens die in 1868 werd opgericht in de Nieuwlandstraat in Brussel en vanaf 1888 naar Vorst kwam waar ze honderd jaar later sloot. Zowel het Blomme-gebouw uit 1930 en het Brass-gebouw met de machinezaal uit 1905 werden van de sloop gered door La Fonderie en Brusselfabriek, lees ge-

“Het zijn niet louter cosmetische ingrepen, we willen dat er iets kan geleerd worden over het erfgoed” WERFLEIDER DINO CALÀ

derd geel. Nu is het metersbrede elektrisch besturingsbord aan de beurt. De marmeren panelen worden gewassen, de verdwenen wijzerplaten met volt, kW of ampère door replica’s vervangen, en er wordt gespeurd naar dezelfde eenogige schroeven in messing.

rust Guido Vanderhulst. “Met zijn pensionering dachten we dat hij het rustiger zou aanpakken, maar niets daarvan!” grinnikt de burgemeester Marc-Jean Ghyssels van Vorst, intussen partner van het restauratieproject. An Devroe

CULTUUR > VLUCHTELINGEN CENTRAAL IN NIEUW PROGRAMMA

GOETHE SCHAFFT DAS BRUSSEL - Het Brussels Goethe-instituut grijpt de vluchtelingenproblematiek aan voor een nieuwe reeks culturele voorstellingen en expo’s. Het Goethe-instituut lanceert deze week zijn culturele programma Vlucht. Het gaat daarin op zoek naar het hoe en waarom van de vluchtelingenproblematiek. Hoe is het om je thuisland te moeten verlaten en zelfs nooit terug te keren? Blijven mensen hunkeren naar hun heimat, een plek waar het leven zoet is? Aan de hand van filmtentoonstellingen, tentoonstellingen, debatten en ontmoetingen tussen experts, auteurs en regisseurs, trachten zij de situatie vanuit verschillende perspectieven en tijdperken te bekijken. Op 2 maart toont Cinematek “verhalen over vlucht en ballingschap.”

Veertien internationale documentaires zoomen in op de individuele verhalen achter ‘de migranten’. Vanaf 6 maart zal in studio 5 van Flagey de eerste episode van de reeks van Heimat – eine deutsche Chronik van de Duitse regisseur Edgar Reitz op groot scherm te zien zijn. Een reeks over de vluchtelingenkwestie gemaakt in de jaren 1980, maar nu weer bijzonder actueel. De rest van de episodes worden tot en met 5 mei vertoond. Laura Gerard www.goethe.de/belgie/vlucht

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Aloë Op de markt van het slachthuis vond ik tussen de yams en de taro’s enkele lange bladeren van een vetplant, wel veertig centimeter lang. Ik dacht eerst dat het agave was, zo groot waren de bladeren, met stekels op de zijkant. Maar agave (Agave spp.) kun je niet eten. Drinken wel, want van het suikerhoudend sap uit één soort, de maguey, wetenschappelijk Agave tequilana, maakt men sinds de tijd van de Azteken pulque, agavewijn. Die wijn wordt dan verder verstookt tot tequila, dat de Margarita-cocktail zijn basissmaak geeft. Verder haalt men uit een aantal soorten agave sisalvezels; één werd door de indianen zelfs als schoonmaakmiddel gebruikt. In Suriname heette die plant dan ook ingisopo: indianenzeep. Maar neen, het was geen agave. “Aloë vera” zei de jonge verkoper. Wat doet die op een markt in voedingsmiddelen, vroeg ik mij af. Thuisgekomen in mijn kasten gaan snuffelen: vuistdikke boeken met tropisch fruit of groenten, niks over aloë’s. Des te meer in ‘alternatieve’ cosmetica- en geneesbronnen. Het zijn vetplanten die in een rozet vanaf de grond groeien of aan korte stammen. Aloë’s behoren tot de Asfodilfamilie, de Xanthorrhoeaceae (maar botanisch is die indeling nogal eens verward, vroeger zaten ze in de Leliefamilie). De Aloë’s zijn van nature thuis in Arabië en op mythische plekken zoals Socotra of de Drakensbergen van Zuid-Afrika. Agaves zijn zo’n beetje de Amerikaanse versie, maar behorend tot een andere familie. Aloë vera is slechts één van de soorten die voorkomen. Er is geen wilde vorm meer van bekend. Het is nog een bescheiden aloë die in menig huiskamer in potten staat, maar hij kan dus ook bijzonder groot worden, te merken aan de bladeren op de markt. Ik had al drankjes gezien op basis van aloë en natuurlijk al gehoord dat de plant gebruikt wordt bij brandwonden of zonneslag, om op de huid te smeren. Tot één of andere traditionele keuken schijnt de aloë alvast niet te behoren. Men vermeldt dat de plant een krachtig laxeermiddel bevat, dat behoort niet tot mijn idee van culinair genieten. Aloë is om

te smeren, niet om te eten. Maar dan ga je op het net zoeken... De laatste jaren wordt er blijkbaar heel wat geëxperimenteerd met euh… aloëfagie, aloë-eten. Meestal in drankjes, maar ik lees ook over mensen die het blad pocheren, er sausjes van maken, in de yoghurt snijden en meer van dat fraais. Ik sneed een blad dwars door. Zelden zoiets moois in de plantenwereld gezien. Aloë is een succulent, een vetplant, In droge gebieden kan hij overleven door zeer veel water op te slorpen tijdens zeldzame regenbuien en het daar dan enkele maanden mee te doen. In dit geval zit het water in de bladeren (bij andere succulenten kan dat ook in de stengels of de wortels zitten). Het zit gevangen in een gel die bijna glashelder is. Je kan het weefsel in blokjes snijden en het zonlicht schittert erdoor als evenveel prisma’s. Ik proefde ervan en vond het alles behalve aangenaam. Het is vies slijmerig en smaakt helemaal nergens naar. Achteraf begint je tong een bittere nasmaak te krijgen. Na een paar uur zit ik nog met een branderig gevoel op tong en lippen. Als je het web mag geloven, is er een hele aloëhype ontstaan onder gezondheidsfreaks. Genoeg om de federale gezondheidsdienst van Amerika wakker te schudden. Zij zijn het plantje van dichterbij gaan bekijken en concludeerden dat het absoluut kankerverwekkend is. Toch bij ratten en muizen. Hoogoplopende emoties bij de gezondheidswinkels! Dat kon toch niet waar zijn, en iedereen weet toch dat... Kankerverwekkend, punt. Dat wil niet zeggen dat je geen aloë meer mag smeren op je huid, en zelfs de drankjes zijn waarschijnlijk redelijk safe, omdat het in dat geval om hoog bewerkt, sterk geraffineerd aloësap gaat. Maar van het rauwe spul blijf je beter af. Zoek een andere hype, er zijn er meer dan genoeg. Het is wel spijtig want stukjes aloë zijn zo mooi, dobberend in een drankje of als garnituur op een bord. Spijtige ontdekkingen zijn de laatste jaren niet van de lucht. Kennen jullie de vogelnestvaren (Asplenium nidus-avis)? Hier is dat een gewaardeerde kamerplant, in Fidji of de Filipijnen een lunch! Ze worden geplukt wanneer het jonge blad nog gekruld is als een bisschopsstaf. Ook de veelvoorkomende adelaarsvaren (Pteridium aquilinum) werd vroeger gegeten, ook hier in Europa. In Engeland sprak men

“ Aloë is een succulent, een vetplant. In droge gebieden kan hij overleven door veel water op te slorpen tijdens zeldzame regenbuien” van fiddleheads, omdat de jonge scheut inderdaad wat lijkt op de krul van een vioolnek. Ik heb varens geproefd in Fiji en op het eiland Niue, waar er bijzonder veel groeien. Ze werden rauw gegeten of gekookt en dan geserveerd met kokosroom. Ota vakalolo heette dat daar. Het was een culinaire ontdekking. Ik had mij voorgenomen om eenmaal terug in België propaganda te maken voor meer varen in ons eten. Maar begin jaren 1990 kwam dan het nieuws dat varens ook kankerverwekkend zijn. In ons land mogen ze in ieder geval niet meer verkocht worden voor de keuken. Van een desillusie gesproken. Nu ja, zullen we ons verdriet dan maar verdrinken in een glas margarita? Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1512 PAGINA 18 - DONDERDAG 3 MAART 2016

LITERATUUR > EEN ROTTERDAMSE SCHRIJFT IN UKKEL

‘IK VIEL VOOR HET WOORD’ UKKEL – Aan het Winston Churchillplein ving de fietsende Annet Buurman, met haar kind achterop, een blik op. Tussen een vrouw op een bankje en een passerende man. Het beeld was de aanzet van haar eerste novelle ‘De naakte waarheid’. Nu haar tweede uit is, ‘Valavond’, wordt Annet Buurman stilaan de schrijver die ze altijd al was.

illem Elsschot had het wellicht amusant gevonden. Dat de Nederlandse Annet Buurman (Schiedam, 1962) op de drempel van de oude kroeg Au Vieux Spijtigen Duivel, waar hij wel eens kwam, over Kaas begint. Ze las zijn novelle in de leesgroep van de Ukkelse bibliotheek waar ze werkt. In Valavond slaat de vader Kaas open om niet te hoeven converseren met zijn vrouw. Hij kan zich wel vinden in die Frans Laarmans. Veertien jaar geleden volgde Buurman haar man naar Ukkel. Hoewel het decor in haar verhalen nog overduidelijk Nederlands is – er wordt schaamteloos naar binnen gekeken – is ook Ukkel aanwezig. In Valavond horen we de boekentrolley langs de rekken rollen en de rust neerdalen in de bibliotheek na sluitingstijd. Het hoofdpersonage Frida is een oud-bibliotheekmedewerkster die door de argeloze vra-

gen van twee schooljongens in haar eigen verramsjte boek terugbladert. Buurman weet de vinger te leggen op verlangen en spijt. Omdat hij me, van alle mannen die mij niet wilden, als enige bijgebleven is. De lift in haar appartementsgebouw in de De Frélaan kreeg ook een rolletje. Hij maakt geen tussenstops, wat Buurman betreurt, want toevallige ontmoetingen zijn daardoor vrijwel uitgesloten. Ook ontmoetingen met “straatvrienden” en tramritjes kunnen beelden opleveren: “Ik kan me erover verbazen hoeveel mensen, van velerlei pluimage, hetzelfde zitje innemen tijdens een rit. De geschiedenis van een tramstoel moest eens verteld worden.” Ze droomde in België van een job waar mensen een koffie konden drinken en zich welkom zouden voelen. Toen ze in de bibliotheek kon gaan werken, realiseerde ze zich: “Dit ís het!” In Nederland had Buurman Rechten gestudeerd om

ADVERTENTIE

U zoekt een rusthuis of een andere woonvorm voor ouderen? Vraag informatie en advies bij Home-Info. Met de steun van de VGC en de GGC.

De Rotterdamse Annet Buurman wordt stilaan de schrijver die ze altijd al was.

dan in de psychiatrische verpleegkunde te belanden: “Conflicten met regels beslechten is beslist een goede zaak, maar ik besefte dat conflicten niet zozeer met regels, dan wel met de intentie van mensen te maken hebben. Het kostte me jaren om erachter te komen dat ik bij de mensen wilde zijn, en dan heb ik ook patiënten begeleid met persoonlijkheids- en stemmingsstoornissen. In de psychiatrie ga je naar de kern van het leven. Daar heb ik geleerd dat je alleen maar een soort anker kunt zijn, want uit de put klauteren moet je zelf doen.” De neurose zit ook in Valavond waar de moeder aan smetvrees lijdt. In een huiveringwekkende passage tracht ze belastend bewijsmateriaal weg te poetsen en weet ze niet of haar man, bij het verzet, dan wel de ingekwartierde Duitse soldaat eerst thuis zal komen: “Een simpel verzetskrantje bezorgen lijkt iets kleins, maar het kan een gezin ontwrichten. Het oorlogsleed speelde zich ook op de vierkante meter af. Mijn oma heeft in de oorlog geprobeerd met haar tengere lijf illegaal gekapt hout te verstoppen voor een Duitser. Hij moet het geweten hebben, maar heeft niets gezegd.” Wat goed was en wat kwaad, was zo overzichtelijk niet meer. “Daarom schrijf ik over het angstzweet dat bij iedereen hetzelfde ruikt.”

Protestants zetje Buurman heeft een wekelijkse schrijfdag. Van Anna Enquist leende ze het ideetje per schrijfdag niet

minder - maar ook niet meer - dan vijfhonderd woorden te schrijven: “Met nieuwe ogen kijken naar wat ik geschreven heb, werkt voor mij. Je begint een verhaal en dan is het alsof je in het verhaal getrokken wordt. Ik denk dat ik zou vereenzamen als ik niet op tijd en stond onder de mensen kwam.”

“De geschiedenis van een tramstoel moest eens verteld worden”

Stom toeval dat Marita de Sterck in 2014 ook een roman Valavond publiceerde. Buurman had haar titel al van bij de aanvang van haar verhaal: “Gehoord in een preek in de Protestantse Kerk Brussel aan de Nieuwe Graanmarkt. Ik ben letterlijk voor dat woord gevallen, dat 94 procent van de Nederlanders niet kent. Door in de kerk betrokken te raken bij de kinderwerking zag ik mijn kans schoon een kerstspel te schrijven. Daarna begon ik Bijbelverhalen te hertalen en ook weer voor mezelf te

schrijven. Ik heb altijd al geschreven, zonder echt te geloven dat ik dat zou kunnen.” Ze kan het, rimpels, bijvoorbeeld, verspreiden zich vanuit de ooghoeken als isobaren over een gezicht. “Schrijven is meer dan ik kan vertellen,” Buurman kan op een pretentieloze manier kernachtig zijn. Steven H. Fuite, die eerst predikant was aan de Nieuwe Graanmarkt, en nu synodevoorzitter van de Verenigde Protestantse Kerk in België, zette Buurman aan om een boek te schrijven. De motto’s in beide novellen zijn van hem: “Ik ben de schrijver, hij is de dichter, en soms interview ik hem voor Kerkmozaïek. De verhalen van de Bijbel hebben zo’n grote zeggingskracht voor mij dat ze als vanzelf opborrelen als ik schrijf.” Iemand had twee zonen, resoneert het weer in wat ze nu aan het schrijven is. Buurman stelt in een verhaal de vraag wat er zou gebeuren als de gerstekorrels afwisten van een wereld buiten de hunne. Wat doet dat besef met háár? “Het is aanvaarden dat we de draagwijdte van ons leven niet kunnen bevatten, of het nu in religie, spiritualiteit of in ons dagelijks leven is, zeg niet te gauw: dat heeft geen zin. Soms is dat inderdaad zo, maar dat moet dan nog blijken.” An Devroe

annetbuurman.com

BDW 1512 PAGINA 19 - DONDERDAG 3 MAART 2016

BRUSSEL NOORD DINSDAG 23 FEBRUARI, 12 UUR

dit lanceerplatform klaarstaan, hebben de stad mentaal al de rug toegekeerd. Ik zet me in de kleine wachtruimte op het perron - een beglaasd rusthuis met een zware toegangsdeur die je nog eigenhandig moet openen door een koperen klink te manipuleren. Er staan twee massieve houten banken waarop je weinig anders kan doen dan wachten, en twee buitenmaatse snoep- en drankautomaten die je dient te negeren als de spreekwoordelijke olifant in de kamer. Vanuit mijn beschutte werkplaats kijk ik naar de mensen die met kop in kas en broodje in de mond staan te wachten op hun trein naar Vlaanderen. Ze staan netjes achter de dikke gele lijn die de pas naar de gevaarlijke perronrand afsnijdt, op een roestig, met antieke chewing gum bestipte ondergrond, waartegen de feestelijke gekleurde sorteervuilbakken afsteken als de bloemekee van het oudejaarsvuurwerk tegen de achterafsteegjes in een kapotgeschoten buitenwijk van Aleppo. Smartphones ontheffen heel wat reizigers van de opdracht om naar de eindeloze root grijze keien tussen de bielzen te staren. De spoorwegen hebben wel nog steeds hetzelfde herkenbare publiek. De jongeren en de middenklasse zijn oververtegenwoordigd. Een oudere linkse politicus is door de partij aangeduid om als uitzondering op die regel te fungeren. In stations tref je bovengemiddeld veel blinden en slechtzienden aan, en ook nu is er een door het NMBS-personeel weer een ver-

ELKE WEEK SCANT MICHAËL BELLON MET ZIJN LAPTOP EEN PLEK IN BRUSSEL DIE TOT DE VERBEELDING SPREEKT, EN GEEFT HIJ AAN WAT ER EVENTUEEL NOG AAN KAN VERBETEREN

LAPTOPIA

Vorige week zat ik in het Centraal Station om te zien dat het daar goed was. Dat deed mij besluiten om Monopoly-gewijs alle drie de Brusselse treinstations te bereizen, en maar meteen een trilogie van stationsromannetjes te schrijven. Tweede in de rij is het Noordstation, dat op het spelbord van Monopoly tussen de goedkopere straten staat, en ook in het echt wel niet bepaald de trots van het inheemse trainspottersgild zal zijn. Noord is wel groter dan Centraal en wil ook duidelijk nog veel meer zijn dan een station, al is niet precies duidelijk wat. Je vindt in de opeenvolging en opeenstapeling van stationshallen- en gangen ook een Starbuck’s, een Leonidas en een onvermijdelijke Panos in the anos – maar de aandrang om er koffie, chocolade en brood te gaan inslaan bekruipt je hier in het barre Noorden nog minder dan in Centraal of Zuid. Er wordt momenteel aan de renovatie van de accommodatie gewerkt, maar de centrale stationsgang blijft een intrieste bedoening. Wie die kruisweg langs de twaalf perrons niet aankan, raden we de tweede, parallelle stationsgang onder de perrons aan. Einddoel is het mij van oudsher vertrouwde spoor 11. Op deze lange strook tussen kerktorens en kantoren, kan je desgewenst en naargelang je voorkeur nog een glimp opvangen van de heilige Goedele of van de hoeren van de Aarschotstraat. Maar de meeste mensen die op

stokte blindganger naast het juiste spoor gezet. Ik herinner me plots hoe ik ooit een collega van haar met zijn stok de open ruimte tussen twee treinstellen zag interpreteren als een geopende deur, en vervolgens aanstalten zag maken om de fatale stap voorwaarts te zetten. Dat zou lachen geweest zijn, mocht er niet iemand de mistastende mindervalide tijdig op zijn vergissing hebben gewezen en hem naar de echte deuropening hebben geleid. Zo zie je maar dat mensen heus wel bereid zijn elkaar te helpen als het erop aankomt. Interessant om gade te slaan is verder het breinloze ballet van de ziende blinde passagiers, dat ook nu weer wordt gedanst wanneer de aangekondigde trein langs de perronkade komt binnengerold. Al die mensen, die net daarvoor minstens vijf minuten roerloos op dezelfde plaats hebben gestaan, bedenken dan plots dat het misschien toch beter is zich een paar meter te verplaatsen, willen ze precies voor één van de treindeuren komen te staan op het moment dat de trein halt houdt. Daarbij zijn ze er ook allemaal van overtuigd dat dat opschuiven best gebeurt in de rijrichting van de trein. Zo wordt de trein op de laatste meters voor zijn aankomst steevast begeleid door een flashmob van een impulsieve kudden reizigersvee. Alsof de achterste wagons van treinen geen deuren meer hebben, en je niet evenveel kans zou hebben een treindeur voor je neus te krijgen als je gewoon op je oorspronkelijke plaats blijft staan. Uiteindelijk mogen ze er wel allemaal in, de sufferds, terwijl de locomotief zoemt onder de ingehouden spanning, en wacht op het verlossende fluitsignaal dat een einde maakt aan dat ellendige oponthoud op de Noord-Zuidverbinding. Michaël Bellon De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/laptopia

ADVERTENTIE

Wij stoppen pas als de internationale vrouwendag overbodig is. Laila - studentenvereniging Mixomnia (VUB)

Strijd mee met Laila voor een gendergelijke wereld. Hier en in het zuiden.

ucosfanpage

ucos.be

BDW 1512 PAGINA 20 - DONDERDAG 3 MAART 2016

VOETBAL > TRAINER CHRISTIAN RITS WIL ZIJN STEMPEL DRUKKEN OP RWDM

“Ik heb vechters nodig, gasten die hun leven willen geven voor elkaar” “Ik ben hoofdtrainer geworden van Ternat (dat was gefuseerd met Lombeek, red.) toen Michel De Groote er na vijf matchen mee kapte. Aanvankelijk ad interim dacht ik, maar onze manager Thierry Dailly zei dat ik tot het einde van het seizoen zou blijven. Dat pakte goed uit, want we werden kampioen en stegen naar vierde klasse. Twee seizoenen later mochten we terug vieren: deze keer de promotie naar derde!”

Luister, Chris Rits maakte het avontuur in derde klasse maar een paar maanden mee. Hij had het wat gezien bij de club en vond dat er vanuit het bestuur druk op hem werd gelegd om bepaalde jongens een kans te geven. “Of je nu Pierre of Jacques heet, de zoon bent van de ene of de andere: bij mij speelt de beste. Door mij die druk op te leg-

Christian Rits, hoofdcoach van RWDM: “We moeten een thuisreputatie creëren.”

BDWSPORT

“Het is voor mij allemaal begonnen bij Union,” vertelt Rits. “Ik kom uit SintGillis en mijn oudere broer speelde er al toen ik mij er als achtjarige ket bij aansloot. Aanvankelijk combineerde ik het nog met gymnastiek, maar na verloop van tijd werd dat te moeilijk. Ik stootte rond mijn achttiende door tot de eerste ploeg en speelde voor hen in tweede en derde klasse, maar doordat ik te weinig speelkansen kreeg ben ik vertrokken.” Rits voetbalde van 1972 tot 1986 in de verdediging van Union alvorens te verhuizen naar SK Lombeek, in vierde klasse. Hij verweet zijn toenmalige club te weinig kansen te krijgen. “Ze gingen liever spelers bij andere clubs halen dan ons een kans te geven. De voorzitter suste me door te zeggen dat hij me als een speler voor de toekomst zag, maar naarmate hij dat bleef herhalen, geloofde ik er steeds minder in.” “Bij Lombeek ben ik uiteindelijk 24,5 jaar gebleven. Op mijn achtendertigste moest ik er de brui aan geven door knieproblemen. Maar voorzitter Roger Raspoet wou me bij de club houden. Op dat moment had ik nog niet echt aan het trainerschap gedacht. Ik ben wel altijd een leider geweest, meer dan tien jaar kapitein ook. En een trainer als Emilio Ferrera heeft me ook wel geïnspireerd. Maar trainer worden? Daar was ik niet mee bezig.” Toch aanvaardde de Brusselaar het voorstel om trainer te worden van de Lombeekse beloften. Hij gebruikte de ervaring die hij als speler had om de trainingen te geven, met het leiden van een groep heeft hij nooit problemen gehad. De test was positief, want de beloften eindigden tweede en Rits kreeg het voorstel T2 te worden van de eerste ploeg. “Ik had de smaak te pakken gekregen, dus nam ik dat er ook bij. Uiteindelijk ben ik T2 geweest naast trainers met pakken ervaring, van wie ik veel heb opgestoken. Van lessen om een trainersdiploma te halen moest ik niets hebben. Ik heb mijn C-brevet gehaald en ben dan gestopt. Mocht ik bevlogen trainers als lesgevers hebben gehad, dan was ik wellicht blijven voortdoen. Maar lessen van een physical coach? Nee, dat interesseerde me niet.”

‘ONZE GROND MOET ONINNEEMBAAR ZIJN’

SINT-JANS-MOLENBEEK – Christian Rits (51) is een fiere man. Een man die rechtuit en eerlijk is, en dat is hij ook als trainer. Zijn manier van werken is ingegeven door de ervaringen die hij heeft opgedaan, van trainersdiploma’s moet hij niet veel weten. Zijn reputatie en palmares leverden hem onlangs de positie van hoofdcoach bij RWDM op. Hij wil samen met de club groeien en het vuur van de tribunes ook op het veld zien.

gen, heb ik na een match gezegd dat ik weg was. Ze geloofden mij niet, maar ik ben niet meer teruggekeerd.“ Het goede werk van de Brusselaar was natuurlijk niet onopgemerkt gebleven, en een paar maanden later kwam tweedeklasser FC Brussels aankloppen. Manager Dailly kende hij van bij Ternat en ook Johan Vermeersch was geen onbekende. “Ik werd er T2 naast Chris Van Puyvelde, een grote mijnheer van wie ik veel heb opgestoken. Spijtig genoeg is hij niet lang gebleven en heb ik hem twee matchen op de bank moeten vervangen, alvorens Michel De Wolf overnam.” “Toen Michel het seizoen daarop de eerste vijf matchen verloor, werd hij aan de deur gezet en mocht ik 28 weken lang inspringen! Het liep goed en we hebben toen een paar mooie resultaten neergezet. Maar ik kreeg de indruk dat men van mij profiteerde. Ik werkte ook nog bij het ministerie van Financiën en liep me de benen vanonder het lijf om training te kunnen geven. Ik verwachtte een financiële tegenprestatie. Achteraf gezien heb ik er wat spijt van, want ik kreeg toen een ongelooflijke kans. Maar op dat moment besefte ik dat niet.” Rits is iemand die het hart op de tong heeft en maakte zijn ongenoegen duidelijk aan de voorzitter. Businessman Vermeersch luisterde en ‘loste’ het ongenoegen van de coach op zijn eigen manier op. “De dag na Sint-Valentijn kwam een collega naar mij toe en vertelde me dat hij de avond ervoor Vermeersch op restaurant had gezien met Stéphane Demol. Toen

onze manager me kort daarna opbelde en begon met ‘Luister, Chris …’ wist ik het wel.” “Ik was gefrustreerd, ook mijn spelers verstonden het niet. Maar na wat denkwerk heb ik wel aanvaard om T2 te worden naast Stéphane. Tot het einde van dat seizoen. Uiteindelijk is een groot deel van de trainersstaf na dat seizoen trouwens vertrokken, ook Demol.”

Verlammende druk Lang bleef Rits niet zonder ploeg, want Crossing Schaarbeek sprong meteen op de kans om hem voor lange termijn vast te leggen. De toen net gefuseerde club had een ambitieus project en daar stapte de Brusselaar graag in mee. Het duurde echter maar anderhalf jaar. “Toen de voorzitter wegens ziekte werd vervangen, kwam een nieuwe man aan het roer die met een andere trainersstaf wou werken. Die laatste twee ervaringen hebben me wel even doen twijfelen of ik nog zou voortdoen als trainer.” “Uiteindelijk ben ik trainer geworden in tweede provinciale, bij Asse-Zellik. Lager dan ik wou en bij een ploeg die maar 1 op 21 had gehaald, maar men heeft mij weten te overtuigen. We zijn gezakt wegens te weinig kwaliteit, maar ik bleef er tot RWDM kwam aankloppen.” Rits had in zijn contract laten opnemen dat indien een hoger gerangschikte ploeg interesse toonde, hij weg mocht. Aanvankelijk had hij een gesprek met Thierry Dailly en Danny Ost om die laatste bij te staan, maar toen RWDM het weekend erna met 0-2 verloor van Leopold Ukkel werd Ost ontslagen en nam Rits over. “Ik

vond het jammer voor Danny, al jarenlang een vriend. We hebben nog samen gespeeld bij Union. Maar ik kon die kans niet laten schieten.” “Tijdens de eerste training heb ik de groep meteen getoond wie ik ben en waarvoor ik sta: iemand die veel belang hecht aan discipline en eerlijkheid. Verder heb ik nogmaals herhaald wat de vier magische letters RWDM voorstellen. Je moet fier zijn om voor deze club te spelen.” Met Rits heeft de ploeg uit Molenbeek een man binnengehaald die weet wat het is om in vierde klasse te spelen. Mentaliteit en groepsgevoel zijn van groot belang in zijn aanpak en daarmee wil hij alles uit zijn groep halen. Individuele kwaliteit is er, maar als groep moeten ze nog groeien. “Ik heb vechters nodig, gasten die bij manier van spreken hun leven willen geven voor elkaar. Ze moeten elkaar helpen, op en naast het veld.” “We moeten een thuisreputatie creëren. Het Edmond Machtensstadion is onze grond, dat moet oninneembaar zijn. Ik wil dat mijn spelers anderhalf uur alles geven wat ze hebben. Er zitten mensen in de tribune die sommige zaken moeten laten om naar het voetbal te kunnen komen. Daarvoor moeten ze spelen. Ik denk dat het vele volk voor sommige jongens ietwat verlammend werkt, maar dat moet eruit. En dat zal gebeuren. Maar ik vraag de supporters wel een beetje geduld. We hebben wel wat tijd nodig om te groeien.” Tim Schoonjans

BDW 1512 PAGINA 21 - DONDERDAG 3 MAART 2016

@topsportVL Mooie trofee voor boccia-topper Pieter Cilissen

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

Vanuit de rug of vanuit de benen

En of de Trofee Victor Boin een mooie prijs is. Het beloont namelijk een paralympische atleet voor zijn/haar prestaties en kan maar één keer gewonnen worden. Pieter Cilissen, die in Sint-Pieters-Woluwe woont, is een verdiende winnaar. Hij behaalde tijdens de Olympische Spelen in Londen brons in boccia en won zelfs het afgelopen Europees kampioenschap. Dit seizoen zullen we wellicht nog horen van Cilissen, want hij wil schitteren op het wereldkampioenschap en de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. TS

MOLENBEEKSE CLUB START JEUGDWERKING

RWDM BREIDT UIT SINT-JANS-MOLENBEEK – Voetbalclub RWDM start vanaf volgend seizoen met een eigen jeugdwerking. Ze willen om en bij de vierhonderd ketjes zowel op sportief als op sociaal vlak begeleiden. Racing White Daring Molenbeek stelt het goed. De club kende sinds zijn heropstart wat moeilijkheden, maar staat nu stevig op zijn benen. De rechter in hoger beroep besliste onlangs dat ze het Edmond Machtensstadion definitief als thuisbasis mogen houden, en ze lanceerden ook nog eens een eigen jeugdwerking. Die zal onder leiding van ex-speler en ex-trainer Patrick Thairet om en bij de vierhonderd Brusselse jongeren begeleiden. Een vijftiental trainers zullen al hun ervaring ter beschikking stellen van de ketjes. Verschillende trainers hebben een verleden bij RWDM en FC Brussels, en kennen het huis dus maar al te goed. Voor de sociale begeleiding zal het Human Resources bedrijf DynaHR zorgen. Zij zullen niet alleen de schoolcarrière van de spelers opvolgen, maar bijvoorbeeld ook de ouders helpen in hun weg naar de arbeidsmarkt.

maar is voor de club uiteraard ook een mogelijkheid om de eerste ploeg te versterken. Dat er in Brussel genoeg talent rondloopt, is geen geheim meer. Nu is het aan de begeleiders om hen te kneden tot goede spelers. “Ik zal regelmatig naar jongerenwedstrijden gaan kijken, dat is zeker. In samenspraak met de trainers zullen sterke spelers kunnen doorgroeien naar de reserven of de eerste ploeg. Als je als club wilt evolueren, dan moet je een kweekvijver hebben.” “Ik ben ervan overtuigd dat het beter is om met eigen jongeren te werken dan andere spelers te gaan halen die veel kosten. Uiteraard moet je je kern uitbreiden met gerichte aankopen, maar ons doel is om met deze jeugdschool te werken.” Tim Schoonjans

Kweekvijver

SPORT KORT

Komende zondag is er de eerste editie van het BRUSSELS INDOORATLETIEKKAMPIOENSCHAP. De competitie begint omstreeks 10.30 uur met de zestig meter horden voor vrouwen. Zowel Brusselaars als niet-Brusselaars mogen deelnemen. Opgelet: het kampioenschap vindt wel plaats in de Topsporthal in Gent (Zuiderlaan 14). Meer info op champWel in Brussel vindt bxl.mypreview.be. het BELGISCH KAMPIOENSCHAP QWAN KI DO plaats. Deze vechtsport combineert elementen van de Vietnamese en Chinese vechtkunsten. Het kampioenschap begint zondag om 9 uur met de technische competitie, gevolgd door de gevechten van de jongeren en de volwassenen. Omstreeks 18 uur zullen de finales beginnen. Plaats van afspraak is de sporthal van Etterbeek (Veldstraat 71). Toeschouwers mogen gratis bin-

“Dit project bewijst hoe sterk de club wilt groeien,” stelt Christian Rits (51), trainer van de eerste ploeg. “Ik was zelf niet betrokken bij de uitbouw van de jeugdschool omdat ik nog niet zo lang bij de club ben, maar ik veronderstel dat ik vanaf nu wel mee aan tafel zal schuiven. Ik heb er alvast een goed oog in omdat er competente mensen zijn aangetrokken.” De ontwikkeling van een jeugdschool biedt Brusselse jongeren de kans om te voetballen,

nen. Senioren die het wat rustiger willen doen, moeten zeker naar het aanbod van BRUSSEL BEWEEGT op www.sportinbrussel.be kijken. Er worden verschillende bewegingsnamiddagen georganiseerd die in het teken staan van beweging, ontmoeting en gezellig samenzijn. De volgende afspraak is op maandag 7 maart in GC Nekkersdal, met het thema BEWEGEN OP MUZIEK. De bewegingsnamiddag begint omstreeks 13.30 uur en kost 4 euro (twee euro met een Paspartoepas). Petanque Auderghem Saint-Anne organiseert volgende week de eerste editie van de OPEN MEMORIAL ALAIN HEMON, ter ere van de voormalige wereldkampioen en sportief directeur van de club. Van maandag tot donderdag wordt de eerste poulefase afgewerkt vanaf 19.30 uur, op zaterdag is er de laatste poulefase vanaf 14 uur en op zondag zijn er de finales vanaf 09.30 uur. Meer info TS op www.petanque-pasa.be.

Twee maanden geleden belde een Duitse vriend me op. “Bram, do you know what a ‘Bagettenfresser’ is?” Ik had de term nog nooit gehoord, maar veel context had ik niet nodig om hem te begrijpen. “De verhuisfirma die jij gebruikte, zijn dat Bagettenfressers?” Negatief. De patsers die mij hielpen verhuizen spraken schuun Vloms. “Goed, dan wil ik graag hun telefoonnummer.” Mijn kameraad woont sinds drie jaar in de stad. Maar zijn Frans is nog niet van die aard dat hij er een verhuizing mee in goede banen kan leiden. Met een kleine portie Engels en een mondje Gemeenschapsduits moest het lukken. Afgelopen zondag stapte een man in een bomberjack uit de blauwe vrachtwagen. Hij gesticuleerde naar zijn maat achter het stuur hoe hij moest inrijden, laadklep ter hoogte van de voordeur. Mijn kameraad was ‘s ochtends om zes uur opgestaan om drie klapstoeltjes op de parkeerplaatsen voor zijn deur te zetten. De gemeente betalen om ze te reserveren zou geldverspilling geweest zijn. De verhuiswagen zou amper een half uur ter plaatse staan. Ik had hem per slot van rekening een paar snelle en efficiënte mannen aan de hand gedaan. De twee huurlingen overschouwden de verhuiswaar. Dozen, een stuk of twintig, een gedemonteerde sofa, een designerlamp, een kleerkast die weinig kleding deed vermoeden, een wasmachine, een spiegel waarvan de omvang de ijdelheid van de eigenaar illustreerde, een lattenbodem met bijhorende matras en vijf plantjes, verschillend in grootte. In afwachting van de vrachtwagen hadden we alles al op de stoep gezet. Lekker efficiënt. “Eerst de zetel”, sprak de huurling met de bomberjack. “The couch goes first”, vertaalde ik naar de achterban. De verhuizee (interviewer -> interviewee, dus verhuizer -> verhuizee, BV.) had een internationaal kransje van vrienden bijeengesprokkeld om het werk te verlichten. Zo kwam het dat ik afgelopen zondag met een Slovaak een kleerkast en een designerlamp over de Jean Pacqotstraat aan het sleuren was. Maximaal dertig kilo stond te lezen op de doos, naast de naam van een Zweedse meubelgigant. Sommige dozen waren zwaar-

der dan de andere. Maar geen enkele was overladen. Daarvoor is de man die voor de inhoud zorgde te beredeneerd, te georganiseerd. Te Duits, quoi. Geen verrassingen voor hem. De verhuizers werden niet per uur betaald en ook voor hen was het zondag. Het mocht een beetje vooruitgaan. De ene stond voorovergebogen op de laadklep terwijl we hem van alles aanreikten. De andere zocht een geschikt plekje achterin de laadruimte. Ze spaarden hun rug niet. In tegenstelling tot de verhuizee. Mijn vriend is een CrossFit-adept. CrossFit is een mix van gymnastiek, gewichtheffen en klassieke fitness. Daar leer je heffen. Diep door de benen, billen naar achter, rug gestrekt en tillen maar. Ook heffen deed de Duitser met de nodige Gruntlichkeit. Op minder dan twee uur hadden we de inboedel van één persoon van de vierde verdieping naar beneden gebracht, ingeladen en weer uitgeladen. “Dit is de snelste verhuis die ik ooit heb meegemaakt,” sprak een van de helpende handen. Ik liet mijn Duitser achter in een recent verbouwd appartement in de buurt van het Fernand Cocqplein in Elsene. Hij en zijn nieuwe huisgenoot hadden een namiddagje monteren en installeren voor de boeg. Daar hoefde ik niet bij te zijn. Op de bus naar huis piepte mijn sporthorloge. Het heeft een ingebouwde bewegingssensor. “U hebt uw doelstelling bereikt,” las ik af van het display. Genoeg ‘gesport’ voor vandaag. Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Maurice Droogh. MARKETING & SALES Frederik Welslau: 0474-52.02.84. ADVERTEREN? Melissa Giardina, 0479-30.60.62, melissa. giardina@brusselmedia.be. ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe. CHEF PRINT Steven Van Garsse. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Ruth Plaizier. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn. ZAZIE Kim Verthé. MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Marc Gysens, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns. Brussel Deze Week en Agenda worden uitgegeven door de Vlaams Brusselse Media vzw en worden gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).