Studerende moeders

baby’s hebben en deeltijd studeren, niet dat ze een partner hebben met schoolgaande kinderen en een fulltime studie volgen. Ik kon nergens tips vinden over het regelen van buitenschoolse opvang bijvoorbeeld.”

Voor eerstejaars worden de roosters ingedeeld. “Handig dat ze dat zelf niet hoeven doen, maar lastig met het plannen van de kinderopvang, die zitten vaak ver van tevoren vol en zijn niet zo flexibel met dagen wisselen”, zegt Rinsma. Uiteindelijk wist ze het na veel op en neer gemail met de onderwijsadministratie te regelen. Voor de inschrijfmomenten van vakken zet ze nu een wekker, zodat ze colleges zo veel mogelijk op dezelfde dag(en) kan plannen en de rest van de week vrije tijd heeft.

Maar niet alles is te plannen. “Als je een kind ziek thuis hebt zitten en je partner moet werken, dan hang je. Zeker met een aanwezigheidsplicht.” In die gevallen nam ze aantekeningen over van anderen. Ze vertelde de docent dan niet dat ze niet kon komen vanwege haar kinderen. “Iedereen mist weleens een college, of docenten daar nou begrip voor hebben interesseert me niet zo. Ik betaal me scheel aan collegegeld.”

Ondanks haar zorgvuldig geplande rooster gaan Rinsma’s kinderen alle dagen naar de buitenschoolse opvang.

“Sommige mensen halen voldoening uit thuiszitten met hun kinderen, ik heb het als heel zwaar ervaren. Toen ik werkte in de luchtvaartindustrie was ik altijd onderweg. Thuis met kinderen voelde het soms als een gevangenis. Het is belangrijk dat je je blijft ontwikkelen, ook om zelfstandig te blijven.” Maar is dat niet ook een luxe? Sommige ouders krijgen minder loon binnen dan ze kwijt zouden zijn aan fulltime kinderopvang. “Die periode heb ik ook gehad, dat mijn salaris direct naar de kinderopvang ging. Vanwege mijn leeftijd kan ik ook geen studiefinanciering of lening meer aanvragen. Maar mijn man verdient redelijk, we hebben vakantiegeld opgespaard en krijgen kinderopvangtoeslag. Het blijft gigantisch duur.”

Toch was ze vastberaden om te gaan studeren. “Zodat ik mijn kinderen later kan begeleiden in hun schoolkeuze. Mijn moeder heeft in het buitenland gestudeerd en kent het Nederlandse systeem niet, met mijn vader had ik na de scheiding weinig contact, die kon me niet begeleiden. Ik heb dat wel gemist. Ik wil mijn kinderen laten zien dat de universiteit geen enge plek is.”

Moedergroepen

Voor wie behoefte heeft aan contact met lotgenoten, raadt de VU op haar website twee groepen aan: Stichting Steunpunt Studerende Moeders en Amsterdam Mamas. Maar de vaders dan? Studentendecaan Fatiema Khadje houdt nauw contact met studerende ouders die daar behoefte aan hebben, maar is daarbij alleen nog vrouwen tegengekomen. “Over het algemeen zijn het ook moeders die de grootste verandering doormaken met de zwangerschap en eventuele vertragingen.

Op de campus zijn er rustruimtes voor studenten die daar behoefte aan hebben vanwege een chronische ziekte of zwangerschap. Elk gebouw heeft een kolfruimte voor studenten en medewerkers.

Studenten kunnen ook een profileringsfonds aanvragen om de kosten voor eventuele studievertraging te compenseren. Via DUO is er een eenoudertoeslag beschikbaar. Studentendecanen kun je benaderen voor algemene tips en contact met andere studerende ouders, studieadviseurs zijn er onder meer voor roosterproblemen en studentenpsychologen om je hart bij te luchten. “Behalve voor zwaardere zaken als postnatale depressie, dan kunnen ze beter met hun huisarts contact opnemen”, aldus studentendecaan Khadje.

Vaders zullen misschien roostertechnische problemen hebben met het ophalen van kinderen bijvoorbeeld, maar daar hoor ik ze niet over. Ik weet natuurlijk niet zeker waarom ze geen contact zoeken. Maar het staat ze vrij met mij een afspraak te maken.” Het feit dat informatie vooral gericht is op vrouwen, ziet Rinsma als symptoom van een groter probleem. “Van vaders wordt minder verwacht. Toen ik ging studeren, zeiden mensen tegen me: Je gaat je kinderen toch niet vijf dagen naar de opvang sturen? Tegen mannen zeggen ze nooit: Ga jij vijf dagen werken? En je kind dan?! Als mijn man de kinderen ophaalt van de kinderopvang, vermoeden ze dat we gescheiden zijn. Dat zijn de vooroordelen waar we in onze samenleving mee leven. Dat vind ik ook lastig aan dit interview: ik profileer mezelf nu echt als moeder, maar ik ben meer dan dat.”